De Franse schrijfster Marie Ndiaye werd geboren op 4 juni 1967 in Pithiviers. Zie ook alle tags voor Marie Ndiaye op dit blog.

Uit: Drie sterke vrouwen (Vertaald door Jeanne Holierhoek)

“En degene die haar ontving of die toevallig, zo leek het, op de drempel van zijn grote betonnen huis verscheen, in een aanzwellende, plotseling zo krachtige schittering dat zijn in lichte kleuren geklede lichaam die schittering zelf leek voort te brengen en te verspreiden, de man die daar stond, klein, zwaarder geworden, als een neonlamp omhuld door een wit schijnsel, die man, plotseling opgedoken op de drempel van zijn kolossale huis, had niets meer van zijn vroegere arrogantie, zei Norah meteen in zichzelf, was zijn fiere houding kwijt en ook zijn jeugdigheid, ooit zo raadselachtig constant dat ze onvergankelijk leek.
Zijn handen hield hij gevouwen op zijn buik, zijn hoofd helde zijwaarts, en dat hoofd was grauw, die buik puilde week uit onder het witte overhemd, boven de riem van de crèmekleurige broek.
Daar stond hij in een kille glans, hij moest op de drempel van zijn pretentieuze huis zijn neergekomen van de tak van een flamboyant die in de tuin stond, want toen ze het huis was genaderd, overwoog Norah, was ze door het hek heen strak naar de voordeur blijven kijken, en ze had niet gezien dat die deur was opengegaan om haar vader naar buiten te laten – en toch was hij voor haar verschenen in het kwijnende daglicht, die afgetakelde man in zijn stralenkrans, die zo’n zware klap op zijn schedel leek te hebben gekregen dat de harmonische proporties die Norah zich herinnerde, waren vervormd tot die van een dikke man zonder hals met plompe, korte benen.
Roerloos zag hij haar naderen en niets in zijn weifelende, ietwat starende blik duidde erop dat hij haar komst verwachtte, dat hij haar had gevraagd, haar had gesmeekt (voorzover, dacht zij, een man als hij in staat was om wat voor hulp dan ook af te smeken) of ze naar hem toe wilde komen.”

Marie Ndiaye (Pithiviers, 4 juni 1967)

De Duitse dichter en schrijver Ralf Thenior werd geboren op 4 juni 1945 in Bad Kudowa. Zie ook alle tags voor Ralf Thenior op dit blog.

Schatten in der Maiwüste

Dem Pappelpappus gleich
schwebt durch den Tag er leicht
in abgewetzter Lebensjacke, ungebeugt
und reich, an der Fabrik vorbei,
in der man Missverständnisse erzeugt.

Onkelchen, geh noch nicht fort!
Gib mir noch Wort! Gib mir noch Welt!
Gib mir noch Geld, damit ich essen
kann! Denn ohne uns wär alles
nichts, hast du das schon vergessen?

Auf Plastikstühlen unterm Sonnenschirm,
dem colaroten, setzt mit sich selbst
er sich zu Tisch, Skelett mit Broten
singt übern Fluss das Lied vom Meere
und Augen, hinter Sonnenglas, weit offen,
starr’n ins Leere.

Unfertiges Interludium

Am Nachmittag die Nachtigall
in Russe an der Donau schlägt.
Er isst sein Brot mit Kaschkawal*
im Schattenrand am Uferweg.
Es ist noch keine Abfahrtszeit.
Der Zug fährt spät. Die Zeit vergeht.
Schadstoffe übers Wasser treibt
der Wind, der von Rumänien weht.

Ralf Thenior (Bad Kudowa, 4 juni 1945)

Hier actief op een basisschool bij een cultureel project

De Duitse schrijver Erasmus Schöfer werd geboren op 4 juni 1931 in Altlandsberg bij Berlijn. Zie ook alle tags voor Erasmus Schöfer op dit blog.

Uit: Winterdämmerung

„Da schüttelte der so Angesprochne, leicht lächelnd, sein furchenreiches Haupt und erklärte mit einer warmen, sicheren Stimme: Nein nein, ich sehe, dass die Schangcen dafür, dass es immer schlimmer wird, viel größer sind als die Schangcen dafür, dass es besser wird. Ich bezeichne mich als einen hochgemuten Pessimisten. Das heißt, obwohl ich pessimistisch bin meine ich, dass es uns nicht hilft, wenn wir angesichts der großen Gefahren für den Bestand der zivilisierten Menschheit die Hände in den Schoß legen. Ich kann das nicht irgendwie ideologisch begründen. Es hat wohl viel mit Karakter zu tun. Ich habe das Glück gehabt, dass meine Eltern mich nie kaputt gemacht haben. Wenn man in so früher Zeit nicht gebrochen wird weiß man: Ich kann doch etwas durchsetzen.
Ich bin mit neunzehn Jahren aus dem Nest geworfen worden, hatte keinen Pfennig Geld, meine Eltern konnten mir nichts zahlen. Ich musste dreiunddreißig, direkt nach dem Reichstagsbrand, emigrieren, nach Paris, und ich habe mich trotzdem über Wasser gehalten und weiterleben können. Nach solchen Erlebnissen ist man nicht so unsicher wie viele Leute, die sagen: Wenn ich meinen Job verliere, wenn ich mal kein Geld habe und keine Versicherung und keinen Besitz, dann ist es aus mit mir. Aber ich will dieses Lebensvertrauen nicht nur mit meinem persönlichen Karakter erklären – es ist auch politisch, ich könnte auch sagen: geistesgeschichtlich begründet. Ich bin in meiner Jugend stark durch Martin Buber beeinflusst worden. Martin Buber war der geistige Vater der deutsch-jüdischen Jugendbewegung, in der ich Mitglied war.
Buber hat den Messianismus zur Leitidee des Judentums gemacht. Messianismus heißt: Wir müssen die Seligkeit nicht jenseits des Lebens erwarten, sondern wir müssen auf der Erde die Verhältnisse ändern. Wir haben uns sehr früh nach links entschieden, gründeten eine Gruppe, die hieß Rotes Fähnlein, und wir hatten mit den roten Pfadfindern Kontakt.“

Erasmus Schöfer (Altlandsberg, 4 juni 1931)

De Amerikaanse (slam) dichter Buddy Wakefield werd geboren op 4 juni 1974 in Shreveport, Louisiana. Zie ook alle tags voor Buddy Wakefield op dit blog.

Healing Hermann Hesse

Hermann wants to eat nicotine
sometimes.
He asks
for a lot.
He paces space to make himself nervous
because some people are better at surviving than living.
If you wanna get heavy
he’ll teach you.
He knows it.
Spends his time falling from the weight.
Got a lead brain.
It’s a battle magnet.
He carries it around by the guilt straps.
Don’t laugh.
You didn’t see the size of the blizzard that birthed him.
Fits of snow.
Cotton rocks.
Whipped white bullet stretches
pinned with chips of teeth
to his habit of crying for help.
He doesn’t land well. Hates landing.
It reminds him of not living up.

Listen, I know there were days you wanted to die.

Hermann will not bow down to gravity,
falling,
he catches up to himself mid-air
just before the ground smacks.
Pullthroat
they call’im.
Sharp Turner.
Nothing touches the ground here.
Ground is at capacity.
He sees that.
He falls back.
He patches parachutes together with a kite knife.
It’s big enough to raise him in the updrafts
where he hides himself away in the angles of air
outlined by his knack for believing
that this life
it’s gonna work itself out.

Buddy Wakefield (Shreveport, 4 juni 1974)

De Duitse dichter en schrijver Yaak Karsunke werd geboren op 4 juni 1934 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Yaak Karsunke op dit blog.

hand & fuß

das ist der mund mit dem ich trinke

das ist der fuß auf dem ich hinke

das ist die hand mit der ich winke

das ist die hand mit der ich schlage

das ist das kreuz mit dem ich trage

das ist der mund mit dem ich frage

das ist die kür das ist die pflicht

das ist der hafer der mich sticht

& hier im lächelnden gesicht

das ist das auge das mir bricht

der schrei

weil sie vom boden

nicht auffliegen können

lassen sich die mauersegler fallen

aus einiger höhe

& beginnen im sturz ihren flug

ein jüngerer vogel

war gegen die scheibe geprallt

& lag benommen

mit ausgebreiteten schwingen

auf dem balkon

ich schob seine flügel zusammen

& hob ihn auf

hielt ihn in meinen händen

spürte sein herz hämmern dann

warf ich ihn in die luft

er schrie

als er davonschoss

Yaak Karsunke (Berlijn, 4 juni 1934)

De Australische schrijfster Elizabeth Jolley werd geboren op 4 juni 1923 in Birmingham, Engeland. Zie ook alle tags voor Elizabeth Jolley op dit blog.

Uit: The Well

“When the end finally came Katherine had insisted on driving. 'You sit back Miss Harper, dear, and take a rest.' She had covered Miss Harper's bony knees with a cheerful tartan rug before taking her place behind the wheel. 'If I'm to get my test next week Miss Harper, dear,' her purring soft voice soothed, 'I'd better get in some practice hadn't I.' With nimble fingers she had quickly taken the ignition key.

The two women do not speak much during the long drive home. At first it is a moonlight night, dry and clear. The chill air carries the fragrance of the ploughed earth. Liking this but wishing for the sharp scent of rain on the dusty paddocks Hester thinks to herself, not for the first time, that the nights in the wheat are either moonlit or quite black. As soon as she has this thought the moon seems to slide into a bank of ribbed dark cloud. Raising her eyebrows and shrugging her thin shoulders she settles herself more comfortably in the passenger seat.

Sometimes during the day, when making this long drive into town or from town, Hester thinks about walking instead of driving. Life would be changed completely if a person walked all the way. Sometimes, in the car, she feels tempted to get out and start walking. The road between the endless paddocks of wheat would lie before her quite deserted and she would accept a different view of time and journey. When walking like this, on and on, no one in the whole world could know where she was. The occupation of a small fragment of the earth is known only to the one person who is alone on it.”

Elizabeth Jolley (4 juni 1923 – 13 februari 2007)

Portret door Meg Padgham, 1977

Zie voor nog meer schrijvers van de 4^e juni ook mijn blog van 4 juni 2011 deel 2.

04-06-2013 om 19:47 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Irwin Allen Ginsberg werd geboren in Newark, New Jersey, op 3 juni 1926. Zie ook alle tags voor Allen Ginsberg op dit blog.

Hospital Window

At gauzy dusk, thin haze like cigarette smoke
ribbons past Chrysler Building's silver fins
tapering delicately needletopped, Empire State's
taller antenna filmed milky lit amid blocks
black and white apartmenting veil'd sky over Manhattan,
offices new built dark glassed in blueish heaven--The East
50's & 60's covered with castles & watertowers, seven storied
tar-topped house-banks over York Avenue, late may-green trees
surrounding Rockefellers' blue domed medical arbor--
Geodesic science at the waters edge--Cars running up
East River Drive, & parked at N.Y. Hospital's oval door
where perfect tulips flower the health of a thousand sick souls
trembling inside hospital rooms. Triboro bridge steel-spiked
penthouse orange roofs, sunset tinges the river and in a few
Bronx windows, some magnesium vapor brilliances're
spotted five floors above E 59th St under grey painted bridge
trestles. Way downstream along the river, as Monet saw Thames
100 years ago, Con Edison smokestacks 14th street,
& Brooklyn Bridge's skeined dim in modern mists--
Pipes sticking up to sky nine smokestacks huge visible--
U.N. Building hangs under an orange crane, & red lights on
vertical avenues below the trees turn green at the nod
of a skull with a mild nerve ache. Dim dharma, I return
to this spectacle after weeks of poisoned lassitude, my thighs
belly chest & arms covered with poxied welts,
head pains fading back of the neck, right eyebrow cheek
mouth paralyzed--from taking the wrong medicine, sweated
too much in the forehead helpless, covered my rage from
gorge to prostate with grinding jaw and tightening anus
not released the weeping scream of horror at robot Mayaguez
World self ton billions metal grief unloaded
Pnom Penh to Nakon Thanom, Santiago & Tehran.
Fresh warm breeze in the window, day's release
>from pain, cars float downside the bridge trestle
and uncounted building-wall windows multiplied a mile
deep into ash-delicate sky beguile
my empty mind. A seagull passes alone wings
spread silent over roofs.

Allen Ginsberg (3 juni 1926 - 6 april 1997)

Hier met acteur Johnny Depp (links)

De Franse schrijver Philippe Djian werd geboren in Parijs op 3 juni 1949. Zie ook alle tags voor Phiippe Dijan op dit blog.

Uit: "Oh..."

“Je me suis sans doute éraflé la joue. Elle me brûle. Ma mâchoire me fait mal. J'ai renversé un vase en tombant, je me souviens l'avoir entendu exploser sur le sol et je me demande si je ne me suis pas blessée avec un morceau de verre, je ne sais pas. Le soleil brille encore dehors. Il fait bon. Je reprends doucement mon souffle. Je sens que je vais avoir une terrible migraine, dans quelques minutes.  

Il y a deux jours, comme j'arrosais mon jardin, un message inquiétant m'est apparu en levant les yeux vers le ciel. Un nuage, d'une forme très explicite. J'ai regardé autour de moi pour voir s'il s'adressait à d'autres, mais je n'ai vu personne. Et on n'entendait rien, juste moi en train d'arroser, pas une parole, pas un cri, pas un souffle d'air, pas un seul bruit d'engin - et Dieu sait qu'il y a souvent une tondeuse ou un souffleur en action dans les parages.  

Je suis sensible, en général, aux interventions du monde extérieur. Je peux rester enfermée plusieurs jours d'affilée, ne pas mettre un seul pied dehors si je perçois un inquiétant présage dans le vol erratique d'un oiseau - si possible accompagné d'un cri perçant ou d'un croassement lugubre - ou encore si un rayon de soleil le soir vient étrangement me frapper en pleine figure en traversant le feuillage ou si je me penche pour donner un peu d'argent à un homme assis sur le trottoir qui soudain m'attrape le bras et me hurle au visage : "Les démons, les visages des démons... mais si je menace de les tuer, là, ils m'obéissent... !!" - l'homme éructait, répétait cette phrase en boucle avec des yeux fous, sans me lâcher et en rentrant, ce jour-là, j'avais fait annuler mon billet de train, oubliant à l'instant le but de mon voyage, n'y attachant plus aucune espèce d'intérêt, pas le moindre, n'étant pas candidate au suicide ni sourde aux avertissements, aux messages et aux signes que l'on m'envoyait.  

Philippe Djian (Parijs, 3 juni 1949)

Hier met de Zwitserse zanger Stephan Eicher (rechts) 

De Nederlandse schrijver en letterkundige Maarten van Buuren werd geboren op 3 juni 1948 in Maassluis. Zie ook alle tags voor Maarten van Buuren op dit blog.

Uit: Kikker gaat fietsen

“Ergens in het voorjaar van 1965 las ik, op aanraden van mijn docent religie, Le diable et le bon Dieu van Jean-Paul Sartre. Ik schoot goed op in dit niet al te moeilijke toneelstuk. Op zekere avond dacht ik het te kunnen uitlezen. Het was al laat, mijn ouders, broers en zuster waren naar bed. Ik ging er eens makkelijk voor zitten. Eerst nog een kop koffie. Ik stond op, maar nog voor ik bij deur was, ging er een bliksem door mijn hoofd: ‘God bestaat niet.’ Ik werd bevangen door een duizeling en viel. Ik keek tegen de onderkant van een op balken rustende houten vloer, waaronder ik weg tuimelde. In een reflex greep ik naar houvast, maar vond dit niet. Vervloekte lectuur! Vervloekte gedachte! Ik kon het puntje van mijn tong wel afbijten. Maar het was te laat: ik was God kwijt.

De val van mijn geloof staat in het centrum van een patroon dat ik onlangs heb leren herkennen als depressie. Het ligt voor de hand om te denken dat het verlies van God heeft bijgedragen tot het ontstaan van dit patroon. Maar ik haal dan waarschijnlijk oorzaak en gevolg door elkaar. Als het nu eens niet de val van mijn geloof is die leidde tot mijn depressie? Als de depressie nu eens de oorzaak was die me gaandeweg vervreemdde van de bezielde verbanden van mijn jeugd en de val van mijn geloof tot onherroepelijk gevolg had? Deze gedachte ligt des te meer voor de hand, omdat het geloof nauw verbonden is met hoop en liefde (deze drie, maar de meeste is liefde) en omdat ik depressie herken aan het ontbreken van deze grote drie.”

Maarten van Buuren (Maassluis, 3 juni 1948)

De Duitse schrijfster Monika Maron werd geboren op 3 juni 1941 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Monika Maron op dit blog.

Uit: Wie ich ein Buch nicht schreiben kann und es trotzdem versuche

„Worüber zu sprechen ich mich hier aufgefordert fühle, ist etwas sehr Intimes, über das ich öffentlich eigentlich gar nicht sprechen möchte. Mir wurde zwar gesagt, ich dürfe dieses Amt gestalten, wie ich es wünsche, aber das ändert nicht viel, denn auf jeden Fall soll ich ja über Bücher sprechen und über das Schreiben und über mein Verhältnis zu Büchern und zum Schreiben; und das empfinde ich als geradezu exhibitionistisch. Seit jeher hat mich die Frage nach meinem Lieblingsbuch, die einem übrigens erstaunlich oft gestellt wird, meistens von Journalisten, in Verlegenheit gestürzt, weil ich erstens kein Lieblingsbuch habe, sondern in bestimmten Lebensaltern bestimmte Autoren mehr geliebt habe als andere und weil ich an Tschechow etwas anderes bewundere als an Kafka, und an Uwe Johnson etwas anderes als an Natalia Ginzburg oder Philip Roth.
Weil ich zweitens so viele Bücher, die ich hätte lesen müssen, nicht gelesen habe und darum nicht weiß, ob nicht eines dieser ungelesenen Bücher mein eigentliches Lieblingsbuch ist.
Und drittens erschreckt mich der Gedanke, was ich alles über mich verraten würde, wenn ich mein Lieblingsbuch, das ich aber nicht habe, preisgäbe.
Eine andere Frage, die mir seltener von Journalisten als von Lesern oder Zuhörern gestellt wird, sich aber ebenso gegen eine Antwort sperrt, ist die nach dem Grund, nach dem Warum; warum schreiben Sie?
Ich vermute, daß diese Frage so beliebt ist, weil viele Menschen hin und wieder das Bedürfnis verspüren, selbst ein Buch zu schreiben, daß sie in sich eine Geschichte bewahren, die sie für mitteilenswert halten, aber nicht die Kraft oder den Mut finden, mit dem Schreiben anzufangen, und nun wissen wollen, worin sich jemand, der es wirklich getan hat, von ihnen unterscheidet. Ich weiß auf diese Frage natürlich keine Antwort. Die Antwort wäre die Frage. Der eine tut es, und der andere tut es nicht.“

Monika Maron (Berlijn, 3 juni 1941)

Cover

De Amerikaanse schrijver Larry Jeff McMurtry werd geboren op 3 juni 1936 in Wichita Falls, Texas. Zie ook alle tags voor Larry McMurtry op dit blog.

Uit: Books

“I’m proud of my carefully selected twenty-eight-thousand-volume library and am not joking when I say that I regard its formation as one of my most notable achievements.
Yet, when I walk along the rows of bookshelves now, I feel that a distance has opened between me and my books. Some things had happened to diminish the sense of rapport I always had with those books.
This is made all the odder because of my love of rereading. If I once read for adventure, I now read for security. How nice to be able to return to what won’t change. Slowly Down the Ganges, a wonderful travel book by Eric Newby, I’ve now read many times. I also like his funniest book, A Short Walk in the Hindu Kush, a book Evelyn Waugh admired very much – and justly.
I think sometimes that I’m angry with my library because I know that I can’t reread all. I would like to, but the time is not there. It is this, I think, that produces the slight sense of alienation that I feel when I’m together with my books now. They need to find other readers soon – ideally they will be my son and grandson, but if not them, other book lovers.
Walking past my long shelves of English literature now, I feel rather like I felt while walking on the Rice campus. A young woman I had long ago dated briefly but intensely came walking up to me with a baby in her arms. She stopped, we chatted pleasantly; then we both walked on, having enjoyed our light encounter.
That’s the way I feel now, when among my books, I might pull down a volume of Stevie Smith, read a poem or two, then put the book back and move on. Once I was passionate about Stevie Smith – but when I look into her now, it’s a light encounter. And so life moves along.”

Larry McMurtry (Wichita Falls, 3 juni 1936)

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e juni ook mijn blog van 3 juni 2012 deel 2 en eveneens deel 3.

03-06-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Uit: Mein Leben

„Immer wieder haben wir versucht, unsere Trauer zu vergessen und unsere Angst zu verdrängen, immer wieder war die Literatur unser Asyl, die Musik unsere Zuflucht. So war es einst im Getto, so ist es bis heute geblieben. Und die Liebe? Ja, es gab Situationen, unter denen Tosia viel gelitten hat. Es gab auch, weit seltener freilich, Situationen, unter denen ich gelitten habe. In seinem »Tristan« schrieb vor etwa achthundert Jahren Gottfried von Straßburg: »Wen nie die Liebe leiden ließ, / dem schenkte Liebe niemals Glück.« Wir haben viel Leid erfahren, und viel Glück wurde uns geschenkt. Doch was auch geschah, an unserer Beziehung hat es nichts geändert, nichts.

Es ist immer noch ganz still, man hört kaum einen Hauch. Tosia blickt vom Buch auf und sieht mich an, lächelnd und fragend, als würde sie spüren, daß ich ihr etwas mitzuteilen habe. »Weißt du, jetzt, auf unserem Balkon, als die Sonne unterging, da ist mir eingefallen, womit ich das Buch abschließen werde.« »Ja«, sagt sie erfreut und will wissen: »Womit?« »Mit einem Zitat.« Ich schweige, sie lächelt wieder, diesmal, wie mir scheint, mild ironisch: »Und du meinst, daß mich das überrascht? Also los: Was zitierst Du?« »Ein schlichtes Wort von Hofmannsthal« - antworte ich. Sie wird etwas ungeduldig: »Ja, aber was denn nun? Verrat' es mir doch endlich.« Ich zögere einen Augenblick, dann sage ich: »Also enden soll das Buch mit den Versen:

Ist ein Traum, kann nicht wirklich sein,daß wir zwei beieinander sein.«

Marcel Reich-Ranicki (Włocławek, 2 juni 1920)

Hier in 1948 met zijn vrouw en pasgeboren zoon Andrew

De Duitse schrijfster Sibylle Berg werd geboren in Weimar op 2 juni 1962. Zie ook alle tags voor Sibylle Bergop dit blog.

Uit: Vielen Dank für das Leben

„Und weiter.

Genau so beginnen Städte, die diesen Namen verdienen, hatte Toto gedacht, als der Zug durch den Freihafen gerollt war. Industrie und ein breiter Fluss, Kräne und Lagerhäuser, Lichter

in der Nacht und Regen. Wäre er verwegener gewesen, hieße die Stadt jetzt São Paulo und Toto wäre auf dem Weg, als Leichtmatrose anzuheuern auf einem Fang- und Verarbeitungsschiff.

Toto erschien diese Stadt im nördlichen Teil des kapitalistischen Landes schon weit genug entfernt für einen, der vornehmlich zwischen hundert Einwohnern, die im Kreis um eintausend Milchviehanlagen lebten, groß geworden war.

Nach Verlassen des Zuges war Toto versucht, den Boden zu küssen, vielleicht würde er später einmal, in völliger Überschätzung seiner Wichtigkeit für die Erde, vom Beginn einer

Schicksalsbeziehung sprechen. Er und die Stadt, die er als Immigrant per Zufall gefunden hatte. Er würde in Interviews von seiner Hassliebe zu dieser Stadt reden.

Vor dem offenbar aus Edelstahl gefertigten Bahnhof befand sich das, worauf Toto in zehn Schuljahren vorbereitet worden war: die Kehrseite. In der sozialistischen Schule war immer von dieser Kehrseite die Rede gewesen, und hier war sie nun endlich, in Form von Männern und Frauen, die sich prostituierten, und Drogensüchtigen, die sich vor oder nach dem Drogenkonsum auch prostituierten. Kleine Mädchen mit dünnen Beinen und ohne Zähne saßen in ihren Exkrementen. Jungs in Leder schauten ihn aus müden Augen an und leckten sich die aufgesprungenen Lippen. Das also war das versprochene Elend, und wo es Elend gibt, muss es auch Christen geben, ahnte Toto und fand sehr schnell eine Mission.“

Sibylle Berg (Weimar, 2 juni 1962)

Weimar, Stadtschloss

De Canadese schrijfster Carol Shields werd op 2 juni 1935 in Oak Park, Chicago, geboren als Carol Warner. Zie ook alle tags voor Carol Shields op dit blog.

Uit: Segue

“Something is always saying to me: be plain. Be clear. But then something else, very much else, interferes and unjoints my good intentions. Max and I were out yesterday morning, Sunday, a simple enough errand in our neighbourhood. We "sallied forth" to buy a loaf of good seed bread and a potted plant, chrysanthemums in our case, with the smashed little faces that our daughter so admires, that bitter bronze colour, matching the tablecloth she was sure to be laying right that moment out there in Oak Park. Eleven o'clock; my husband Max and I would be expected at half past 12. We always arrive carrying a modest gift of some sort.

There, at the fall market, stimulated, probably, by the hint of frost in the air, I felt a longing to register the contained, isolated instant we had manufactured and entered, the purchase of the delicious hard-crusted bread at a particular local bodega, the decision over the potted plant next door at the florist - this was what I wanted to preserve - but an intrusive overview camera (completely imaginary, needless to say) bumped against me, so that instead of feeling the purity of the coins leaving my hand, I found myself watching the two of us, a man and woman of similar height, both of them in their middle 60s, both slightly stooped - you'd hardly notice unless you were looking - and dressed in bright colours, making a performance of their simple act, paying for their rounded and finite loaf of bread and then, next door, the burst of rusty chrysanthemums.

The day bloomed into mildness, October 7, one year and one month after the September 11 tragedy-event, spectacle, whatever you choose to call it. Max is a well-known Chicago novelist - he both loves and hates that regional designation, and he was, of course, spotted by other Sunday morning shoppers. That's Max Sexton. Where?”

Carol Shields (Chicago, 2 juni 1935 – 16 juli 2003)

In 2000 

De Nederlandse sportjournalist en schrijver Jean Nelissen werd geboren in Geleen op 2 juni 1936. Zie ook alle tags voor Jean Nelissen op dit blog.

Uit: De Bijbel Van De Tour De France

“De samenleving is totaal veranderd, maar de Tour is - soms leek het als een anachronisme - gebleven. Na de schrale jaren zeventig bloeide de Tour op in de jaren tachtig, om in de jaren negentig een ongekend hoogtepunt te bereiken. Meer dan duizend journalisten en reporters van tientallen televisie- en radiostations, alsmede duizenden genodigden, zorgen voor overbevolking van de perszalen en het Tourdorp. In de etappeplaatsen loopt het verkeer meestal volkomen vast. Het is een gigantische opdracht om anno 1998 met de enorm toegenomen verkeersdrukte een karavaan bestaande uit 1500 auto's, vrachtauto's, autobussen en motoren met een lengte van 10 tot 20 kilometer door Frankrijk te loodsen. Dat de autoriteiten reusachtige inspanningen leveren om de 4000 kilometer lange route vrij te maken en centra van grote steden tot Parijs toe af te zetten om de ronde te laten passeren ofte laten finishen, getuigt van de grote publicitaire, culturele en historische waarde die de Tour de France heeft voor het land. Frankrijk, dat is de Mona Lisa in het Louvre, Le Pont Neuf in Parijs, de TGV, de Notre-Dame, de Bastille, de Arc de Triomphe, de Croisette in Cannes, de Dordogne, de Eiffeltoren, Napoleon, de Mont Saint Michel aan de kust in Normandië«, het oesterkarretje in Bretagne, de kastelen langs de Loire, de Venus van Milo en de Tour de France.”

Jean Nelissen (2 juni 1936 - 1 september 2010)

Zie voor nog meer schrijvers van de 2^e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

02-06-2013 om 19:19 geschreven door Romenu  

De Engels romanschrijver en dichter Thomas Hardy werd op 2 juni 1840 geboren in Higher Bockhampton, bij Dorchester. Zie ook alle tags voor Thomas Hardy op dit blog.

A Broken Appointment

You did not come,
And marching Time drew on, and wore me numb.
Yet less for loss of your dear presence there
Than that I thus found lacking in your make
That high compassion which can overbear
Reluctance for pure lovingkindness' sake
Grieved I, when, as the hope-hour stroked its sum,
You did not come.

You love not me,
And love alone can lend you loyalty;
-I know and knew it. But, unto the store
Of human deeds divine in all but name,
Was it not worth a little hour or more
To add yet this: Once you, a woman, came
To soothe a time-torn man; even though it be
You love not me.

A Poet

Attentive eyes, fantastic heed,
Assessing minds, he does not need,
Nor urgent writs to sup or dine,
Nor pledges in the roseate wine.

For loud acclaim he does not care
By the august or rich or fair,
Nor for smart pilgrims from afar,
Curious on where his hauntings are.

But soon or later, when you hear
That he has doffed this wrinkled gear,
Some evening, at the first star-ray,
Come to his graveside, pause and say:

'Whatever his message his to tell
Two thoughtful women loved him well.'
Stand and say that amid the dim:
It will be praise enough for him.

A Thunderstorm in Town

She wore a 'terra-cotta' dress,
And we stayed, because of the pelting storm,
Within the hansom's dry recess,
Though the horse had stopped; yea, motionless
We sat on, snug and warm.

Then the downpour ceased, to my sharp sad pain,
And the glass that had screened our forms before
Flew up, and out she sprang to her door:
I should have kissed her if the rain
Had lasted a minute more.

Thomas Hardy (2 juni 1840 – 11 januari 1928)

Portret door Reginald Grenville Eves, 1923

De Franse schrijver Donatien Alphonse François, Markies de Sade werd geboren op 2 juni 1740 in Parijs. Zie ook alle tags voor Markies de Sade op dit blog.

Uit: La philosophie dans le boudoir

“Si la matière agit, se meut, par des combinaisons qui nous sont inconnues, si le mouvement est inhérent à la matière, si elle seule, enfin, peut, en raison de son énergie, créer, produire, conserver, maintenir, balancer dans les plaines immenses de l'espace tous les globes dont la vue nous surprend et dont la marche uniforme, invariable, nous remplit de respect et d'admiration, quel sera le besoin de chercher alors un agent étranger à tout cela, puisque cette faculté active se trouve essentiellement dans la nature elle-même, qui n'est autre chose que la matière en action? Votre chimère déifique éclaircira-t-elle quelque chose?
Je défie qu'on puisse me le prouver. À supposer que je me trompe sur les facultés internes de la matière, je n'ai du moins devant moi qu'une difficulté. Que faites-vous en m'offrant votre Dieu? Vous m'en donnez une de plus. Et comment voulez-vous que j'admette, pour cause de ce que je ne comprends pas, quelque chose que je comprends encore moins? Sera-ce au moyen des dogmes de la religion chrétienne que j'examinerai... Que je me représenterai votre effroyable Dieu?
Voyons un peu comme elle me le peint...
Que vois-je dans le Dieu de ce culte infâme, si ce n'est un être inconséquent et barbare, créant aujourd'hui un monde de la construction duquel il se repent demain? Qu'y vois-je qu'un être faible qui ne peut jamais faire prendre à l'homme le pli qu'il voudrait? Cette créature, quoique émanée de lui, le domine; elle peut l'offenser et mériter par là des supplices éternels! Quel être faible que ce Dieu-là!”

Markies De Sade (2 juni 1740 – 2 december 1814)

Keir Dullea als de markies in de Amerikaanse-Duitse film „De Sade“ uit 1969

De Amerikaanse schrijfster Dorothy West werd geboren op 2 juni 1907 in Boston. Zie ook alle tags voor Dorothy West op dit blog.

Uit: Mammy

"How do you do?" the woman said in a soft drawl. She smiled. "You're from the relief office, aren't you? Do come in."

"Thank you," said the investigator, smiling, too, relievedly.

"Right this way," said Mrs. Coleman, leading the way into a charming living room. She indicated an upholstered chair. "Please sit down."

The investigator, who never sat in overstuffed chairs in the homes of her relief clients, plumped down and smiled again at Mrs. Coleman. Such a pleasant woman, such a pleasant room. It was going to be a quick and easy interview. She let her briefcase slide to the floor beside her.

Mrs. Coleman sat down in a straight chair and looked searchingly at the investigator. Then she said somewhat breathlessly, "You gave me to understand that Mammy has applied for relief."

The odious title sent a little flicker of dislike across the investigator’s face. She answered stiffly, "I had just left Mrs. Mason when I telephoned you for this appointment."

Mrs. Coleman smiled disarmingly, though she colored a little.

"She has been with us ever since I can remember. I call her Mammy, and so does my daughter."

"That's a sort of nurse, isn't it?" the investigator asked coldly. "I had thought Mrs. Mason was a general maid."

"Is that what she said?"

"Why, I understood she was discharged because she was no longer physically able to perform her duties."

"She wasn't discharged."

The investigator looked dismayed. She had not anticipated complications. She felt for her briefcase.

"I'm very confused, Mrs. Coleman. Will you tell me just exactly what happened, then? I had no idea Mrs. Mason was—was misstating the situation." She opened her briefcase.

Mrs. Coleman eyed her severely. "There's nothing to write down. Do you have to write down things? It makes me feel as if I were being investigated."

Dorothy West (2 juni 1907 – 16 augustus 1998)

De Spaanse schrijver Max Aub werd geboren op 2 juni 1903 in Parijs. Zie ook alle tags voor Max Aube op dit blog.

Uit: Field of Honour (Vertaald door Gerald Martin)

“There are no electric lights in Barcelona. Nor a moon. Only gunfire and blazing churches. Crowds in the streets move from one fire to another. The firemen tried to go out, but the people cut the hoses. The churches burn, but not the Cathedral, nor the monastery of Pedrables. Gothic buildings are not to be burned; this is the only order the people take note of. Barcelona in the darkness but with enough churches to be able to walk round the city, with the spectacle of its dead horses and flashes of gunfire from the fascists safely installed behind their balconies and murdering with impunity. A million inhabitants whose only light is a few gigantic torches. All the churches look like the Sagrada Familia now, and Barcelona smells of bonfires. Long branches, thick tongues of sparks against the blue, black night; and the smoke against the stars. People move quietly from one place to another, with their tragic sense of life in their pockets, hoping for a miracle; realizing that a new world is being born, one which may die in its infancy, as so often before in this very same bed; but they can all smell new birth; and, suspecting it, no one says anything; all that's to be heard is the crackling of fire. Fire rising to the skies and the black city with its wounded in the doorways and killers on the roofs. You can see the belly of the smoke in the light of the flames, but not its shoulders or its crest.”

Max Aub (2 juni 1903 – 22 juli 1972)

Cover van een Spaanstalige uitgave

De Deense schrijver Karl Adolph Gjellerup werd geboren op 2 juni 1857 in Roholte. Zie ook alle tags voor Karl Gjellerup op dit blog.

Uit: Minna (Vertaald door C. L. Nielsen)

“THE Term at the Polytechnic had been rather tiring.  Dresden had begun to grow unbearably hot, and, to make  matters worse, I was living at the time in one of the smaller streets of the " old city," which was not exactly airy, though clean and well-kept. I often felt a home-sick longing for the Danish " Sund." The evenings by the Elbe, though beautiful, brought hardly any refreshing coolness, and the thermometer still showed some eighty-eight degrees, even as late as between nine and ten p.m.,

when I dragged myself, gasping for a breath of air, up the steps of old Bruhl's famous terrace. In a way it was consoling, as it proved that I had an undoubted right to feel hot, and that it was an excusable luxury to take an ice-cream outside the Cafe Torniamenti, while I sat between the columns and listened to snatches of the concert in the " Wienergarten," on the opposite side of the river.

It was on such an evening that I made the bold decision to go into the country during the approaching summer holidays. To myself, at any rate, this decision appeared rather daring, as I was both obliged and accustomed to live very economically. The thought occurred to me that I would go to Saxon-Switzerland, and the last morsel of ice-cream had not melted in my mouth when I had decided

upon the little hamlet of Rathen. Dear, tiny nook that  it was, it had left upon me the impression of a rarely tender idyll, though, like most travellers, I had only seen it in passing, and then in the twilight, when coming down from the Bastei.

Towards noon, a few days later, I alighted at the little railway station, and walked past the fruit gardens down to the ferry. In this part the Elbe goes winding round cultivated land, which gradually rises into undulating country, dark with pine woods and overhung by rocks, while gently sloping down towards the river.”

Karl Gjellerup (2 juni 1857 – 11 oktober 1919)

In 1906

De Engelse schrijfster Barbara Pym werd geboren op 2 juni 1913 in Oswestry, Shropshire. Zie ook alle tags voor Barbara Pym op dit blog.

Uit: Quartet in Autumn

“Of the four only Letty used the library for her own pleasure and possible edification.  She had always been an unashamed reader of novels, but if she hoped to find one which reflected her own sort of life she had come to realise that the position of an unmarried, unattached, ageing woman is of no interest whatever to the writer of modern fiction.

“The organisation where Letty and Marcia worked regarded it as a duty to provide some kind of a retirement party for them, when the time came for them to give up working. Their status as ageing unskilled women did not entitle them to an evening party, but it was felt that a lunchtime gathering, leading only to more than usual drowsiness in the afternoon, would be entirely appropriate...

“The activities of their department seemed to be shrouded in mystery – something to do with records or filing, it was thought, nobody knew for certain, but it was evidently ‘women’s work’, the kind of thing that could easily be replaced by a computer.  The most significant thing about it was that nobody was replacing them, indeed the whole department was being phased out and only being kept on until the men working in it reached retirement age”.

Barbara Pym (2 juni 1913 – 11 januari 1980)

02-06-2013 om 19:14 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver en journalist Patrick Besson werd geboren op 1 juni 1956 in Montreuil. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en alle tags voor Patrick Besson op dit blog.

Uit: Mais le fleuve tuera l'homme blanc

« Ça valait mieux. Installé près d’elle pendant plusieurs heures, j’aurais fini par lui poser des questions auxquelles elle n’aurait pas répondu. Si c’était encore la Blandine de Kergalec qui avait fait autrefois les gros titres des journaux. Dure comme le granit breton, avaient écrit à son sujet les éditorialistes dans leur style caractéristique. Elle était installée de l’autre côté de l’appareil, à deux rangs derrière moi. Elle occupait la place près du hublot. Elle garda son sac sur les genoux pendant plusieurs minutes, semblant douter de vouloir se rendre à destination, puis le glissa sous son siège. Elle n’avait pris ni livre, ni iPod, ni lecteur DVD. Elle passerait les six heures de vol à penser, comme tous les gens en proie à une obsession. Avait-elle remarqué que je la regardais ? Sa façon de ne pas me voir m’inclinait à croire que oui. Passa devant mes genoux une silhouette fluette, puis il y eut un souffle léger à ma droite : la créature infime s’asseyait. Une veste fluide flottait autour de son absence d’épaules. L’homme se présenta. Entre passagers de la classe affaires, on se présente. Pour faire des affaires. C’était un conseiller de présidents africains. Les conseillers de présidents africains sont intéressés par les hommes du pétrole et les hommes du pétrole par les conseillers de présidents africains. Ils exercent, en Afrique, la même profession : pomper. Il regarda alentour, vérifiant qu’il n’avait plus personne à saluer. Partiellement chauve, il avait choisi, comme nombre de footballeurs et de chanteurs hip-hop, de l’être en entier, et son petit crâne rasé luisait comme une pomme au-dessus des fauteuils. Il se rassit, ouvrit son ordinateur et se mit à écrire, sans doute à l’usage du président du pays où nous nous rendions, une note facturée 50 000 euros. 75 000 ? Il refusa le verre de champagne que lui proposait l’hôtesse. Je regardai, de l’autre côté de l’avion, si Blandine de Kergalec avait accepté le sien. Non plus. On se préparait pourtant à un long voyage et les longs voyages se passent mieux avec du champagne.”

Patrick Besson (Montreuil, 1 juni 1956)

De Engelse dichter en schrijver John Edward Masefield werd geboren op 1 juni 1878 in Ledbury, in Herefordshire. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en eveneens alle tags voor John Masefield op dit blog.

Vagabond

Dunno a heap about the what an' why,

Can't say's I ever knowed.

Heaven to me's a fair blue stretch of sky,

Earth's jest a dusty road.

Dunno the names o' things, nor what they are,

Can't say's I ever will.

Dunno about God--he's jest the noddin' star

Atop the windy hill.

Dunno about Life--it's jest a tramp alone

From wakin'-time to doss.

Dunno about Death--it's jest a quiet stone

All over-grey wi' moss.

An' why I live, an' why the old world spins,

Are things I never knowed;

My mark's the gypsy fires, the lonely inns,

An' jest the dusty road.

[There is no God, as I was taught in youth...]

There is no God, as I was taught in youth,

Though each, according to his stature, builds

Some covered shrine for what he thinks the truth,

Which day by day his reddest heart-blood gilds.

There is no God; but death, the clasping sea,

In which we move like fish, deep over deep

Made of men's souls that bodies have set free,

Floods to a Justice though it seems asleep.

There is no God, but still, behind the veil,

The hurt thing works, out of its agony.

Still; like a touching of a brimming Grail,

Return the pennies given to passers by.

There is no God, but we, who breathe the air,

Are God ourselves and touch God everywhere.

John Edward Masefield (1 juni 1878 – 12 mei 1967)

Portret door William Strang, 1909 

De Oostenrijkse schrijver Ferdinand Raimund werd geboren op 1 juni 1790 in Wenen. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en eveneens alle tags voor Ferdinand Raimund op dit blog.

Uit: Der Diamant des Geisterkönigs

„Erste Szene.

Zauberer.  Feen.  Geister.  (Einige mit Bittschriften.) Ein Feuergeist.

Chor.

Sollen wir noch lange harren?

Bald verläßt uns die Geduld!

Sind wir Geister seine Narren?

Unverzeihlich ist die Schuld.

Fee Aprikosa.  Welche Beleidigung, Damen solange warten zu lassen, als wären sie seine Domestiken!

Alle.  Das ist unerhört!

Erster Zauberer.  Ich frage, wie kann man ein Geisterkönig sein und so lange schlafen?

Zweiter Zauberer.  Und ich frage, wie kann man vernünftig sein und unvernünftig reden?  Geisterkönig ist er; er muß für uns alle wachen, folglich muß er auch für uns alle schlafen.

Erster Zauberer.  Seine Pflicht heischt aber, unsere Bitten zu hören.

Fee Amarillis.  Und er kümmert sich gar nicht um uns; spart seine Gunst nur für die Menschen auf.

Erster Zauberer.  Er hat schon ungeheure Schätze der Luft entzogen und sie der Erde zugewendet.

Zweiter Zauberer.  Sehen Sie, darum bauen sich die Leute jetzt so viele Luftschlösser.  Wenn nicht das Sterben bei ihnen noch Mode wäre, so ging's dem Volk besser als uns.

Fee Aprikosa.  Was wollen Sie denn?  Er hat ja erst gestern einen Menschen, den er auf der Erde kennen gelernt hat, unter die Geister aufgenommen, weil ihn bei dem letzten Wetter der Blitz erschlagen hat.

Erster Zauberer.  Ja, richtig; er heißt Zephise, war Taschenspieler und soll ein blitzdummer Kerl sein.

Zweiter Zauberer.  Sehr natürlich!  Dumm war er so schon, der Blitz hat ihn auch getroffen, also ist er blitzdumm.

Fee Amarillis.  Der Zauberkönig verschwendet zu viel.  Seine Reisen auf die Erde kosten ihm enorme Summen.“

Ferdinand Raimund (1 juni 1790 - 5 september 1836)

Scene uit “Der Diamant des Geisterkönigs“, Pegasus Theater, Aichach, 2009

De Duitse schrijver, essayist, journalist, biograaf en uitgever Peter de Mendelssohn werd op 1 juni 1908 in München geboren. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en eveneens alle tags voor Peter de Mendelssohn op dit blog.

Uit: Zeitungsstadt Berlin

„1848 kam ein junger Mann von zweiundzwanzig Jahren aus Süddeutschland nach Berlin, um hier sein Glück zu machen. Er hieß Leopold Ullstein. Neun-zehn Jahre nach ihm kam ein junger Mann von 24 Jahren aus Ostdeutschland nach Berlin, um gleichfalls hier sein Glück zu machen. Er hieß Rudolf Mosse.

Abermals dreizehn Jahre später kam ein junger Mann von einunddreißg Jahren aus Westdeutschland nach Berlin, auch er, um hier sein Glück zu machen, das die beiden anderen schon gemacht hatten. Er hieß August Scherl.

Diese drei Männer veränderten das Gesicht der Stadt. Zusammen, wenn auch nicht gemeinsam, vereint, wenn auch im stetigen Wettstreit erbauten sie auf dem Fundament [...] der geschäftstüchtigen Buchhändler Rüdiger, Voss, Haude und Spener und nicht zuletzt des sie allzeit mahnenden Heinrich von Kleist die größte Zeitungsstadt der Welt.“

Peter de Mendelssohn (1 juni 1908 – 10 augustus 1982)
Ullstein Buchverlage in de Friedrichstraße in Berlijn

01-06-2013 om 14:00 geschreven door Romenu  

De Australische schrijfster Colleen McCullough werd geboren op 1 juni 1937 in Wellington. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en eveneens alle tags voor Colleen McCullough op dit blog.

Uit: The Thorn Birds

“The doll’s golden hair tumbled down, the pearls flew winking into the long grass and disappeared. A dusty boot came down thoughtlessly on the abandoned dress, smearing grease from the smithy across its satin. Meggie dropped to her knees, scrabbling frantically to collect the miniature clothes before more damage was done them, then she began picking among the grass blades where she thought the pearls might have fallen. Her tears were blinding her, the grief in her heart new, for until now she had never owned anything worth grieving for.

Frank threw the shoe hissing into cold water and straightened his back; it didn’t ache these days, so perhaps he was used to smithying. Not before time, his father would have said, after six months at it. But Frank knew very well how long it was since his introduction to the forge and anvil; he had measured the time in hatred and resentment. Throwing the hammer into its box, he pushed the lank black hair off his brow with a trembling hand and dragged the old leather apron from around his neck. His shirt lay on a heap of straw in the corner; he plodded across to it and stood for a moment staring at the splintering barn wall as if it did not exist, his black eyes wide and fixed.

He was very small, not above five feet three inches, and thin still as striplings are, but the bare shoulders and arms had muscles already knotted from working with the hammer, and the pale, flawless skin gleamed with sweat. The darkness of his hair and eyes had a foreign tang, his full-lipped mouth and wide-bridged nose not the usual family shape, but there was Maori blood on his mother’s side and in him it showed. He was nearly sixteen years old, where Bob was barely eleven, Jack ten, Hughie nine, Stuart five and little Meggie three. Then he remembered that today Meggie was four; it was December 8th. He put on his shirt and left the barn”.

Colleen McCullough (Wellington, 1 juni 1937)

Scene uit de tv-serie met Richard Chamberlain en Rachel Ward, 1983

De Argentijnse schrijver Macedonio Fernández werd geboren op 1 juni 1874 in Buenos Aires. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 enook mijn blog van 1 juni 2010.

Uit: From The Museum of Eterna’s Novel (Vertaald door Margaret Schwartz)

“Horrible art and the accumulated glories of the past, which have always existed, are a result of the following: the sonorousness of language and the existence of a public; without this sonorousness, only thinking and creating would remain; without a clamoring public, art would not be drowned. Under these conditions, Literature would be pure art, and there would be many more beautiful works than there are at present: there would be three or four Cervantes, the Cervantes of the Quijote, without the stories, Quevedo the humorist and poet of passion, without the moralizing orator, various Gómez de la Sernas. We’ll be liberated from the likes of Calderón, the Prince of falsetto, from lack of feeling, which is poor taste itself; from the likes of Góngora, at least from time to time, with his exclamations of “Ay Fabio, o sorrow!” We’d have three Heines, each of sarcasm and sadness, or D’Annunzios to limitlessly versify passion. Happily, we would have only the first act of Faust, and in compensation various Poes, and various Bovaries—with their sad affliction of loveless appetite, despicable and bloody—and this other, lacerating absurdity: Hamlet’s lyric of sorrow, which convinces and breeds sympathy, despite the false psychologism of its source. We’ll be free of the scientific realism of Ibsen, one of Zola’s victims, and this magnificent artist for his part will be dismantled by sociology and theory of heresy and pathology, and instead of a dozen master works we’ll possess a hundred, of true, intrinsic artistic worth, not mere copies of reality. These works will be typically literary, works of Prose, not of didactics, without any musical language (meter, rhyme, sonorousness) or paintings with words, that is, descriptions.”

Macedonio Fernández (1 juni 1874 – 10 februari 1952)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Nederlandse dichter Dennis Gaens werd geboren in Susteren in 1982. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en ook mijn blog van 1 juni 2010.

veertig graden

als we de kou hierbinnen
de ruimte geven
en onze koorts buiten
op straat laten spelen

ons zweet tussen
de groeven van klinkers
en door blaren in het asfalt
omhoog laten komen
de straat overstromen

lantaarnpalen laten smelten
dwars over de weg alleen
de stoep begaanbaar houden

met onze ruggengraat
door drempels breken
het bestemmingsplan
laten getuigen van
de onrust in onze botten

als we onze koorts
in straten laten razen
zijn we 38, 39, 40
dichterbij de zon

Dennis Gaens (Susteren, 1982)

De Britse schrijver Rhidian Brook werd geboren  in 1964 in Tenby. Zijn eerste roman “The Testimony Of Taliesin Jones” won drie prijzen, waaronder de 1997 Somerset Maugham Award, en werd verfilmd met in de hoofdrol Jonathan Pryce. Zijn tweede roman “Jesus And The Adman” werd gepubliceerd in 1999. Zijn derde roman “The Aftermath” verscheen in april 2013. Zijn korte verhalen zijn gepubliceerd door The Paris Review, Punch, The New Statesman, Time Out en andere tijdschriften, en verschillende ervan werden uitgezonden op BBC Radio 4's Short Story. Zijn eerste opdracht voor de televisie – “Mr Harvey Lights A Candle”- werd uitgezonden in 2005 op BBC1 met Timothy Spall in de hoofdrol. Brook schreef ook voor de BBC serie Silent Witness tussen 2005 en 2007, en de dramaproductie Atlantis voor BBC1 in 2008. Africa United, zijn eerste lange speelfilm kwam in het Verenigd Koninkrijk uit in oktober 2010.  Brook schreef eveneens artikelen voor kranten, waaronder The Observer, The Guardian en The Daily Telegraph. In 2005 presenteerde hij Nailing The Cross, een documentaire voor  BBC1. In 2006 werkte hij mee aanj een serie “In The Blood” van BBC World Service, en filmde hij de reis van zijn familie door de aids-pandemie. Zijn boek over die reis – “More Than Eyes Can See”- werd in 2007 gepubliceerd door Marion Boyars. Ook levert Brooks al meer dan 12 jaar regelmatig bijdragen aan Radio 4's "Thought For The Day.”

Uit: More Than Eyes Can See

“Our biceps were still aching from the final round of jabs when we arrived in the rural Kenyan town of Kithituni, where the Salvation Army had pioneered a communal response to HIV/Aids. We had been inoculated against a host of deadly diseases. We had learned all about the pandemic, explained to Gabriel and Agnes how HIV passed from one person to another, read books and talked to people trying to get a sense of what life would be like in the communities we were going to. Most of what we knew about Africa lay between the dualities of safari and catastrophe, between the writings of the starry-eyed accounts of settlers, naturalists, hunters and alarming news reports, movies and documentaries. None of it really prepared us for what we found.

There were immediate cultural adjustments to make and material discomforts to face: no cars, a "goat-powered" internet, pit latrines for toilets, no fridge (we only had power for three hours a day), no running hot water, and a limited amount of food produce consisting mainly of scrawny chicken, beans, rice and the maize breeze-block otherwise known as ugali. There were big bugs to worry about and an over-neurotic applic  ation of Deet at sundown, but we adjusted quickly and the kids seemed to be enjoying it as much as we were. It was the people who made it easy.

Every day, the chief patriarch and matriarch in the area – Jonathan and Agnes (every other woman seemed to be called Agnes in Kithituni) – would swing by on their way to market to check that we were OK; hordes of children would come to play football with our children (with a football made from plastic bags and string) or play with Gabriel's Gameboy until the power ran out. George the baptist would stop off for tea, deliver his home-grown onions and discuss some finer theological point. Lelu showed us how to kill the army ants that walked in through the front door at exactly 7pm every night. And on the 45-minute walk to market we'd learn Swahili by practising the local greetings 100 times a day. By the time we had bought the children two goats at Friday market (we called them Malarone and Larium after the malaria tablets) we were well and truly part of the community and able to thank God in three more languages.”

Rhidian Brook (Tenby, 1964)

01-06-2013 om 13:54 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Walt Whitman werd geboren op 31 mei 1819 in Westhills, Long Island, New York. Zie ook alle tags voor Whalt Whitman op dit blog.

A Leaf For Hand In Hand

A LEAF for hand in hand!
You natural persons old and young!
You on the Mississippi, and on all the branches and bayous of the
Mississippi!
You friendly boatmen and mechanics! You roughs!
You twain! And all processions moving along the streets!
I wish to infuse myself among you till I see it common for you to
walk hand in hand!

As Adam, Early In The Morning

AS Adam, early in the morning,
Walking forth from the bower, refresh'd with sleep;
Behold me where I pass--hear my voice--approach,
Touch me--touch the palm of your hand to my Body as I pass;
Be not afraid of my Body.

Uit: Calamus Poems

11.

When I heard at the close of the day how my name had been received with plaudits in the capitol, still it was not a happy night for me that followed;

And else, when I caroused, or when my plans were accomplished, still I was not happy;

But the day when I rose at dawn from the bed of perfect health, refreshed, singing, inhaling the ripe breath of autumn,

When I saw the full moon in the west grow pale and disappear in the morning light,

When I wandered alone over the beach, and, undressing, bathed, laughing with the cool waters, and saw the sun rise,

And when I thought how my dear friend, my lover, was on his way coming, O then I was happy;

O then each breath tasted sweeter -- and all that day my food nourished me more -- And the beautiful day passed well,

And the next came with equal joy -- And with the next, at evening, came my friend;

And that night, while all was still, I heard the waters roll slowly continually up the shores,

I heard the hissing rustle of the liquid and sands, as directed to me, whispering, to congratulate me,

For the one I love most lay sleeping by me under the same cover in the cool night,

In the stillness, in the autumn moonbeams, his face was inclined toward me,

And his arm lay lightly around my breast -- And that night I was happy.

Walt Whitman (31 mei 1819 – 26 maart 1893)

Hier met vriend Peter Doyle (rechts)

De Duitse schrijver en cabaretier Frank Goosen werd geboren op 31 mei 1966 in Bochum. Zie ook alle tags voor Frank Goosen op dit blog.

Uit: Sommerfest

“Als er aufwacht, kommt ihm alles sehr klein vor. Auch in der Nacht hatte er diesen Eindruck schon,
aber da hat er nicht so genau hingesehen. Es war dunkel, nur die Dielenlampe warf einen fahlen Kegel hier herein. Stefan zog sich schnell um und fiel ins Bett, einigermaßen angetrunken, weil er sich im Bordbistro die anderthalb Stunden Verspätung hatte schöntrinken müssen, die der Zug auf seiner Strecke von München hierher, nach Hause, zusammengefahren hatte. Außerdem hatte er getrunken, weil er sich kurz vor Aufbruch noch mit Anka gestritten hatte, die nicht verstehen konnte, weshalb er sie an diesem Wochenende nicht dabeihaben wollte, und er ihr zum x-ten Male hatte erklären müssen, dass er lauter Leute von früher treffen und über alte Zeiten reden würde, sodass sie sich elendiglich langweilen würde, was sie nicht glauben wollte, und es war ja auch tatsächlich nur die halbe Wahrheit.
Es schmerzt ihn, dass er Onkel Hermanns Beerdigung verpasst hat, die schon am Donnerstag gewesen ist, aber da hatte Stefan abends noch Vorstellung, sodass er erst am Freitag fahren konnte. Zwar ist die Beerdigung am Donnerstagvormittag gewesen, aber er hat so kurzfristig keinen Flug mehr bekommen, der ihn rechtzeitig zur Vorstellung nach München zurückgebracht hätte, und die Vorstellung ausfallen zu lassen war keine Option. Er hat Kollegen gesehen, die auf der Bühne gestanden haben, obwohl der Vater oder die Mutter am gleichen Tag überraschend gestorben waren, und wenn er ehrlich ist, hat er Onkel Hermann immer gemocht, ihm aber nie so richtig nahegestanden.
Freitag etwas zeitiger loszufahren war nicht möglich, da Anka ihn darauf festgenagelt hatte, am frühen Abend wenigstens noch einen Happen mit ihr zu essen, wenn sie schon nicht mitkommen dürfe. Das Wochenende hier mit Anka herumzulaufen wäre über seine Kräfte gegangen. Er will nichts erklären, er will niemandem irgendwelche Leute vorstellen, er will nur hier sein und erledigen, was zu erledigen ist.“

Frank Goosen (Bochum, 31 mei 1966)

De Oostenrijkse schrijver, toneelspeler en regisseur Gabriel Barylli werd geboren op 31 mei 1957 in Wenen. Zie ook alle tags voor Gabriel Barylli op dit blog.

Uit: Butterbrot

„Man sieht jede Bewegung und jedes Zucken in den Wimpern, jeden Ansatz eines Lächelns im Gesicht eines anderen. Man sieht sogar den Ursprung des Gedankens, der einem Lächeln vorausgeht – die Morgenröte jeder Empfindung liegt auf einem silbernen Tablett zum Greifen nah. Aber man kommt nicht hin, man kommt nicht hin, denn das, wodurch man den anderen sieht, ist Panzerglas – spiegelfreies Panzerglas, hinter dem man jede Lüge offen verbergen kann – und dieses Panzerglas heißt  Nähe.

Wozu? Wozu das Ganze? Um nicht allein zu sein? In jeder Einsamkeit hat man zumindest einen Partner – sichselbst. Wenn man sich aber über die Reling beugt, um zu dem anderen Schiff eine Hand hinüberzustrecken, stürzt man ab und landet im Meer. Es liegt alles am Anfang die erste Millionstelsekunde eines Anfangs zwischen einem Mann und einer Frau trägt schon wie ein Samenkorn die ganze Geschichte einer Begegnung in sich –alles – alles – alles liegt in dieser Filmdose zusammengerollt bereit, und man hat sogar die Möglichkeit der Ahnung – des Wissens – des Sehens… Irgend etwas in einem selbst kennt den ganzen Film, der da aufgerollt herangereicht wird, und das Herz weiß alles und trotzdem beginnt man schon in der zweiten Millionstelsekunde die Bilder nacheinander ablaufen zu lassen, obwohl man erkannt hat, wo der Filmriß einprogrammiert ist. Man setzt die Scheuklappen auf und startet durch als Mann, als Held, als Sieger. Das wäre ja noch schöner, wenn man das Schicksal nicht geradebiegen könnte – wenn man die hundert Meter nicht in vier Sekunden sprinten könnte – die Erde nicht doch flachhämmern könnte.“

Gabriel Barylli (Wenen, 31 mei 1957)

De Russische schrijver Konstantin Paustovski werd geboren op 31 mei 1892 in Moskou. Zie ook alle tags voor Konstantin Paustovski op dit blog.

Uit: The Story of a Life (Vertaald door Manya Harari en Andrew Thomson)

“The mother always sat in front — a dry, wrinkled old woman with knotty fingers. Whatever she was like in life — gentle and uncomplaining or shrewish and foolish — the picture always showed her with a face of stone and with tight-pressed lips. In the flash of the camera’s lens she always became the inexorable mother, the embodiment of the stern necessity of carrying on the race. And around her there always sat and stood her wooden children and her bulging-eyed grandchildren.

You had to look at these pictures for a long time to see and to recognize in their strained figures the people whom you knew well — the old woman’s consumptive, silent son-in-law — the village shoemaker, his wife, a big-bosomed, shrewish woman in an embroidered blouse and with shoes with tops which flapped against the base calfs of her legs, a young fellow with a forelock and with that strange emptiness in the eyes which you find in hooligans, and another fellow, dark and laughing, in whom you eventually recognized the mechanic known throughout the whole region. And the grandchildren — frightened kids with the eyes of little martyrs. These were children who had never known a caress or an affectionate greeting. Or maybe the son-in-law who was the shoemaker sometimes took pity on them quietly and gave them his old boot lasts to play with.”

Konstantin Paustovski (31 mei 1892 – 14 juli 1968)

Zie voor nog meer schrijvers van de 31^e mei ook mijn blog van 31 mei 2001 deel 1 en eveneens deel 2.

31-05-2013 om 19:28 geschreven door Romenu  

De Wit-Russische schrijfster en onderzoeksjournaliste Svetlana Alexandrovna Alexievich  werd geboren op 31 mei 1948 in Stanyslaviv (sinds 1962 Ivano - Frankivsk) Na haar schoolopleiding werkte ze als verslaggever in diverse lokale kranten, en vervolgens als correspondente voor het literaire tijdschrift “Neman” in Minsk. Zij maakte carrière in de journalistiek en door het schrijven van verhalen, gebaseerd op interviews met getuigen van de meest dramatische gebeurtenissen in het land zoals de Tweede Wereldoorlog,de Sovjet - Afghaanse oorlog, de val van de Sovjet- Unie en de ramp in Tsjernobyl. Na de vervolging door het Loekasjenko-regime  verliet zij Belarus in 2000. Gedurende de volgende tien jaar woonde ze in Parijs, Göteborg en Berlijn .In 2011 verhuisde Alexievich terug naar Minsk. Haar boeken worden beschreven als een literaire kroniek van de emotionele geschiedenis van de Sovjet -en post-Sovjet-mens. Haar meest opmerkelijke werken in Engelse vertalingen gaan over de oorlog in Afghanistan (The Boys of Zinc) en over de ramp in Tsjernobyl (Voices from Chernobyl. Haar eerste boek “Het onvrouwelijk gezicht van de oorlog” kwam uit in 1985. Het werd meerdere malen herdrukt en er werden meer dan twee miljoen exemplaren van verkocht. Deze roman is opgebouwd uit monologen van vrouwen in de oorlog die spreken over de aspecten van de Tweede Wereldoorlog die nooit eerder aan de orde kwamen. Een ander boek, “De laatste getuige: het Boek van onkinderlijke verhalen” beschrijft persoonlijke herinneringen van kinderen in oorlogstijd. In 1993 publiceerde ze “Betoverd door de dood”, een boek over geslaagde zelfmoorden en zelfmoordpogingen als gevolg van de ondergang van de Sovjet- Unie. Veel mensen voelden zich onlosmakelijk verbonden met de communistische ideologie en waren niet in staat om de nieuwe orde en de nieuw geïnterpreteerde geschiedenis te accepteren . Alexievich 's boeken zijn gepubliceerd in vele landen, waaronder de VS, Duitsland, Groot-Brittannië, Japan, Zweden, Frankrijk, China, Vietnam, Bulgarije en India met een totaal van 19 landen in totaal. Ze heeft 21 scripts voor documentaires op haar naam en drie toneelstukken die werden opgevoerd in Frankrijk, Duitsland en Bulgarije.

Uit: Voices from Chernobyl

“Lyudmilla Ignatenko Wife of deceased Fireman Vasily Ignatenko

We were newlyweds. We still walked around holding hands, even if we were just going to the store. I would say to him, “I love you.” But I didn’t know then how much. I had no idea . . . We lived in the dormitory of the fire station where he worked. I always knew what was happening—where he was, how he was.

One night I heard a noise. I looked out the window. He saw me. “Close the window and go back to sleep. There’s a fire at the reactor. I’ll be back soon.”

I didn’t see the explosion itself. Just the flames. Everything was radiant. The whole sky. A tall flame. And smoke. The heat was awful. And he still hadn’t come back.

They went off just as they were, in their shirtsleeves. No one told them. They had been called for a fire, that was it.

Seven o’clock in the morning. At seven I was told he was in the hospital. I ran over there‚ but the police had already encircled it, and they weren’t letting anyone through. Only ambulances. The policemen shouted: “The ambulances are radioactive‚ stay away!” I started looking for a friend, she was a doctor at that hospital. I grabbed her white coat when she came out of an ambulance. “Get me inside!” “I can’t. He’s bad. They all are.” I held onto her. “Just to see him!” “All right‚” she said. “Come with me. Just for fifteen or twenty minutes.”

I saw him. He was all swollen and puffed up. You could barely see his eyes.

“He needs milk. Lots of milk‚” my friend said. “They should drink at least three liters each.”

“But he doesn’t like milk.”

“He’ll drink it now.”

Many of the doctors and nurses in that hospital‚ and especially the orderlies‚ would get sick themselves and die. But we didn’t know that then.

At ten‚ the cameraman Shishenok died. He was the first.”

Svetlana Alexievich (Stanyslaviv, 31 mei 1948)

31-05-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij Sacramentsdag

Abendmahl door Hans Leonhard Schäufelein, 1515, Ulmer Münster

Am Fronleichnamstage

"Mein Fleisch ist wahrhaftig eine Speise,
und mein Blut ist wahrhaftig ein Trank"

O fasse Mut; er ist dir nah!
Du hast sein Fleisch, sein heilig Blut
Genossen ja.
O meine arme Seele, fasse Mut;
Er ist ja dein, er ward dein Fleisch und Blut.

Nicht, wie ich sollte, reich und warm
Kam freilich ich zu deinem Mahl:
Ich war ein arm
Zerlumpter Gast; doch zitterte die Qual
In mir des Sehnens; Tränen sonder Zahl

Hab' ich vergossen in der Angst,
Die dennoch Freudeschauer war.
Sprich, warum bangst
Du vor der Arzenei so süß und klar,
Die Leben dir und Frieden bietet dar?

Wohl ist es furchtbar, seinen Gott
Zu einen mit dem sünd'gen Leib;
Es klingt wie Spott.
O Herr, ich bin ein schwach und wirres Weib,
Und stärker als die Seele ist der Leib!

So hab' ich schuldbeladen dir
In meiner Sünde mich vereint;
Doch riefst du mir
So laut wie Einem, der um Leben weint:
So ist es Gnade, was von oben scheint.

Und hast du des Verstandes Fluch
Zu meiner Prüfung mir gestellt:
Er ist ein Trug.
Doch hast du selber ja, du Herr der Welt,
Hast selber den Verführer mir gesellt.

Drum trau ich, daß du dessen nicht
Vergessen wirst an jenem Tag,
Daß dein Gericht
Mir sprechen wird: Den Irren seh' ich nach;
Dein Herz war willig, nur dein Kopf war schwach.

Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)

De Paulusdom in Münster, dichtbij Drostes geboortehuis

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Elizabeth Alexander werd geboren op 30 mei 1962 in New York. Zie ook alle tags voor Elizabeth Alexander op dit blog.

Race

Race

Sometimes I think about Great-Uncle Paul who left Tuskeegee,
Alabama to become a forester in Oregon and in so doing
became fundamentally white for the rest of his life, except
when he travelled without his white wife to visit his siblings —
now in New York, now in Harlem, USA — just as pale-skinned,
as straight-haired, as blue-eyed as Paul, and black. Paul never told anyone
he was white, he just didn’t say that he was black, and who could imagine,
an Oregon forester in 1930 as anything other than white?
The siblings in Harlem each morning ensured
no one confused them for anything other than what they were, black.
They were black! Brown-skinned spouses reduced confusion.
Many others have told, and not told, this tale.
When Paul came East alone he was as they were, their brother.

The poet invents heroic moments where the pale black ancestor stands up
on behalf of the race. The poet imagines Great-Uncle Paul
in cool, sagey groves counting rings in redwood trunks,
imagines pencil markings in a ledger book, classifications,
imagines a sidelong look from an ivory spouse who is learning
her husband’s caesuras. She can see silent spaces
but not what they signify, graphite markings in a forester’s code.

Many others have told, and not told, this tale.
The one time Great-Uncle Paul brought his wife to New York
he asked his siblings not to bring their spouses,
and that is where the story ends: ivory siblings who would not
see their brother without their telltale spouses.
What a strange thing is “race,” and family, stranger still.
Here a poem tells a story, a story about race.

Peccant

Maryland State Correctional Facility for Women,
Baltimore County Branch, has undergone a face-lift.
Cells are white and ungraffitied, roomlike, surprisingly airy.
This is where I must spend the next year, eating slop from tin trays,
facing women much tougher than I am, finding out if I am brave.
Though I do not know what I took, I know I took something.

On Exercise Day, walk the streets of the city you grew up in,
in my case, D.C., from pillar to post, Adams-Morgan to Anacostia,
Shaw to Southwest, Logan to Chevy Chase Circles,
recalling every misbegotten everything, lamenting, repenting.

How my parents keen and weep, scheme to spring me,
intercept me at corners with bus tokens, pass keys, files baked in cakes.
Komunyakaa the poet says, don’t write what you know,
write what you are willing to discover, so I will
spend this year, these long days, meditating on what I am accused of
in the white rooms, city streets, communal showers, mess hall,
where all around me sin and not sin is scraped off tin trays
into oversized sinks, all that excess, scraped off and rinsed away.

Elizabeth Alexander (New York, 30 mei 1962)

De Afro-Amerikaanse dichter Countee Cullen werd geboren als Countee LeRoy Porter op 30 mei 1903 in Louisville, Kentucy, of Baltimore. Zie ook alle tags voor Countee Cullen op dit blog.

Lines To My Father

The many sow, but only the chosen reap;
Happy the wretched host if Day be brief,
That with the cool oblivion of sleep
A dawnless Night may soothe the smart of grief.

If from the soil our sweat enriches sprout
One meagre blossom for our hands to cull,
Accustomed indigence provokes a shout
Of praise that life becomes so bountiful.

Now ushered regally into your own,
Look where you will, as far as eye can see,
Your little seeds are to a fullness grown,
And golden fruit is ripe on every tree.

Yours is no fairy gift, no heritage
Without travail, to which weak wills aspire;
This is a merited and grief-earned wage
From One Who holds His servants worth their hire.

So has the shyest of your dreams come true,
Built not of sand, but of the solid rock,
Impregnable to all that may accrue
Of elemental rage: storm, stress, and shock.

Harlem Wine

This is not water running here,
These thick rebellious streams
That hurtle flesh and bone past fear
Down alleyways of dreams

This is a wine that must flow on
Not caring how or where
So it has ways to flow upon
Where song is in the air.

So it can woo an artful flute
With loose elastic lips
Its measurements of joy compute
With blithe, ecstatic hips.

Countee Cullen (30 mei 1903 – 9 januari 1946)

De Vlaamse dichter en schrijver Emmanuel Hiel werd geboren in Sint-Gillis-bij-Dendermonde op 30 mei 1834. Zie ook alle tags voor Emmanuel Hiel op dit blog.

Levenslust

Men staakt het sombre treuren,
wanneer de lente zingt,
en als met ‘t bloemengeuren,
de hoop in ‘t harte dringt.

Naar ‘t dorpke trekt de jongen
zo fris, zo welgezind;
daar komt hem toegesprongen
een blozend boerenkind.

Ter stede komt het meisje,
zij zoekt haar huisgerief;
maar vindt ook menig meisje
een flinke hartendief.

Zo toont zich, naar gewendte,
de zoele levenslust,
wanneer de gulle lente
de harten wakker kust.

Emmanuel Hiel (30 mei 1834 - 27 augustus 1899)

Sint-Gillis-Buitenkerk in Sint-Gillis-bij-Dendermonde

De Duitse dichter en schrijver Martin Jankowski werd op 29 mei 1965 in Greifswald geboren. Zie ook alle tags voor Martin Jankowski op dit blog.

Zunder

die hitze über dem fluß und
das rauschen der bäume

die dächer liegen rot im licht
wie zunder

das land breitet sich leuchtend
unter den himmel

im flirren der blätter tanzen
die halbschatten

und die wellen blinken
wie zunder

die abendhitze summt da kommt noch was
weit hinten klingt es wie musik

und das schilf am graben hinter der wiese
riecht wie zunder

wirf das streichholz weg
steig ins boot

so kann man's aushalten
den kopf voll illusionen in der linken

in der rechten eine handvoll luft
milliarden jahre alt

Martin Jankowski (Greifswald, 29 mei 1965)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Vlaamse dichter Jan Geerts werd geboren in Hoogstraten in 1972. Zie ook alle tags voor Jan Geerts op dit blog.

Stoel

Voor het open keukenraam,
uitkijkend naar de tuin
bind ik haar vast aan de stoel.

Zij zingt. Ik vind niets
om haar kwalijk te nemen.
Ik betrap mijzelf met een schaar

en begin haar natte haar
te knippen. Langzaam.
Zoiets vraagt tijd.

Of ze gaat dood, of ze doet
dat niet. Maar ze gaat dood.
Een andere keuze is er niet.

Jan Geerts (Hoogstraten, 1972)

Zie voor nog meer schrijvers van de 30^e mei ook mijn blog van 30 mei 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

30-05-2013 om 17:32 geschreven door Romenu  

De Zuid-Afrikaanse schrijver André Brink werd geboren op 29 mei 1935 in Vrede. Zie ook alle tags voor André Brink op dit blog.

Uit: Philida

“Here come shit. Just one look, and I can see it coming. Here I walk all this way and God know that is bad enough, what with the child in the abbadoek on my back, and now there's no turning back, it's just straight on to hell and gone. This is the man I got to talk to if I want to lay a charge, they tell me, this Grootbaas who is so tall and white and thin and bony, with deep furrows in his forehead, like a badly ploughed wheat field, and a nose like a sweet potato that has grown past itself.
It's a long story. First he want to find out everything about me, and it's one question after another. Who am I? Where do I come from? What is the name of my Baas? What is the name of the farm? For how long I been working there? Did I get a pass for coming here? When did I leave and how long did I walk? Where did I sleep last night? What do I think is going to happen to me when I get home again? And every time I say something, he first write it down in his big book with those knobbly hands and his long white fingers. These people got a thing about writing everything down. Just look at the back pages of the black Bible that belong to Oubaas Cornelis Brink, that's Francois Gerhard Jacob's father.
While the Grootbaas is writing I keep watching him closely. There's something second-hand about the man, like a piece of knitting gone wrong that had to be done over, but badly, not very smoothly. I can say that because I know about knitting. On his nose sit a pair of thick glasses like a bat with open wings, but he look at me over them, not through them. His long hands keep busy all the time. Writing, and dipping the long feather in the ink, and sprinkling fine sand on the thick paper, and shifting his papers this way and that on top of the table that is really too low for him because he is so tall. He is sitting, I keep standing, that is how it's got to be.

In the beginning I feel scared, my throat is tight. But after the second or third question I start feeling better. All I can think of is: If it was me that was knitting you, you'd look a bit better, but now whoever it was that knitted you, did not cast you off right. Still, I don't say anything. In this place it's only him and me and I don't want to get on his wrong side. I got to tell him everything, and that is exactly what I mean to do today, without keeping anything back.”

André Brink (Vrede, 29 mei 1935)

De Catalaanse dichter, schrijver en vertaler Eduard Escoffet werd geboren op 29 mei 1979 in Barcelona. Zie ook alle tags voor Eduard Escoffet op dit blog.

Wenn ich dich seh

wenn ich dich seh; wenn ich dich nicht seh

wenn ich dich seh: jetzt; wenn ich dich nicht seh: jetzt

wenn ich dich seh: körper und körper; wenn ich dich nicht

                                                         seh: körper und körper

wenn ich dich seh: du das haus das gewicht; wenn ich dich nicht seh:

                                                                         du das haus das gewicht

wenn ich dich seh und es regnet; wenn ich dich nicht seh und es regnet

wenn ich dich seh: die dinge die du mir sagst; wenn ich dich nicht seh:

                                                                         die dinge die du mir sagst

wenn ich dich seh versenke ich das wort in den stein die tür; wenn ich dich

                                      nicht seh versenke ich das wort in den stein die tür

wenn ich dich seh und wenn ich dich nicht seh; wenn ich dich nicht seh und

                                                                                           wenn ich dich seh

wenn ich dich seh, wenn ich dich seh und sterbe wenn ich dich seh;

wenn ich dich nicht seh, wenn ich dich nicht seh und sterbe wenn ich dich

                                                                                                        nicht seh

wenn ich dich seh: tat und tat; wenn ich dich nicht seh: nichts

wenn ich dich seh: dieses licht dieses blendende licht dreht sich im kreis;

wenn ich dich nicht seh: dieses licht dieses blendende licht

                                                                              dreht sich im kreis

wenn ich dich seh und es schließt; wenn ich dich nicht seh

                                                                                 und es schließt die rose

Vertaald door Àxel Sanjosé

Eduard Escoffet (Barcelona, 29 mei 1979)

De Engelse letterkundige, schrijver en journalist Gilbert Keith Chesterton werd geboren in Londen op 29 mei 1874. Zie ook alle tags voor G. K. Chesterton op dit blog.

Uit: Father Brown. The Essential Tales (The Blue Cross)

“There was a short railway official travelling up to the terminus, three fairly short market gardeners picked up two stations afterwards, one very short widow lady going up from a small Essex town, and a very short Roman Catholic priest going up from a small Essex village. When it came to the last case, Valentin gave it up and almost laughed. The little priest was so much the essence of those Eastern flats; he had a face as round and dull as a Norfolk dumpling; he had eyes as empty as the North Sea; he had several brown paper parcels, which he was quite incapable of collecting. The Eucharistic Congress had doubtless sucked out of their local stagnation many such creatures, blind and helpless, like moles disinterred. Valentin was a sceptic in the severe style of France, and could have no love for priests. But he could have pity for them, and this one might have provoked pity in anybody. He had a large, shabby umbrella, which constantly fell on the floor. He did not seem to know which was the right end of his return ticket. He explained with a moon-calf simplicity to everybody in the carriage that he had to be careful, because he had something made of real silver "with blue stones" in one of his brown-paper parcels. His quaint blending of Essex flatness with saintly simplicity continuously amused the Frenchman till the priest arrived (somehow) at Tottenham with all his parcels, and came back for his umbrella. When he did the last, Valentin even had the good nature to warn him not to take care of the silver by telling everybody about it. But to whomever he talked, Valentin kept his eye open for someone else; he looked out steadily for anyone, rich or poor, male or female, who was well up to six feet; for Flambeau was four inches above it.”

G. K. Chesterton (29 mei 1874 - 14 juli 1936)

Mark Williams als Father Brown in de nieuwe BBC - serie

De Franse schrijver Bernard Charles Henri Clavel werd geboren op 29 mei 1923 in Lons-le-Saunier. Zie ook alle tags voor Bernard Clavel op dit blog.

Uit: l'Hiver

“Il y a chaque année, à partir du début décembre, dans la vitrine de ce magasin qu'on appelle "Le Grand Bazar", un train électrique fabuleux. Tout y est, une gare, des signaux lumineux qui fonctionnent, une énorme locomotive, au moins sept ou huit wagons, un passage à niveau avec des barrières qui se lèvent et retombent. Tout, absolument ! Il faut jouer des coudes pour approcher la devanture.
J'attends toujours le 25 décembre avec une grande impatience. Bien longtemps avant ce jour merveilleux, en m'appliquant beaucoup, j'écris au Père Noël. Puis nous portons ma lettre à la poste, maman et moi, et je m'efforce d'être sage pour mériter ce que j'ai demandé.

Une année, je devais avoir cinq ou six ans, je fis une lettre particulièrement longue (au moins dix lignes) et appliquée ; à peine une douzaine de fautes d'orthographe. J'avais apporté à l'écrire énormément de soin, car je demandais un train électrique. J'avais précisé, pour que le Père Noël ne se trompe pas : "Celui qui est dans la vitrine du Grand Bazar". Maman avait soupiré : "Tu es trop exigeant. Le Père Noël n'est pas assez riche. Si tous les enfants font comme toi, le pauvre homme sera bien embarrassé !". Mais j'avais tenu bon, et ma lettre était partie.”

Bernard Clavel (29 mei 1923 – 5 oktober 2010)

De Hebreeuwse dichteres, schrijfster en letterkundige Leah Goldberg werd geboren in Königsberg (Pruisen) op 29 mei 1911. Zie ook alle tags voor Leah Goldberg op dit blog.

About Myself

My seasons are etched in my verse
As a tree’s are in its rings
As my years are in furrowed skin.

I have no hard words—
To hamper my visions.
My images
Are as clear as a church’s window.
Through them
One can see
The changes in the light outside
How my loves
Like dead birds fall
From the sky.

Vertaald door Haim Watzman

Will there ever come days

To Y., with pride and gratitude.

Is it true - will there ever come days of forgiveness and mercy?
And you'll walk in the field, and it will be an innocent's walk.
And your feet on the medick's small leaves will be gently caressing,
And sweet will be stings, when you're stung by the rye's broken stalks!

And the drizzle will catch you in pounding raindrops' folly
On your shoulders, your breast and your neck, while your mind will be clean,
You will walk the wet field, and the silence will fill you -
As does light in a dark cloud's rim

And you'll breathe in the furrow in breaths calm and even,
And the pond's golden mirror will show you the Sun up above,
And once more all the things will be simple, and present, and living,
And once more you will love - yes, you will, yes, once more you will love!

You will walk. All alone. Never hurt by the blazing inferno
Of the fires on the roads fed by horrors too awful to stand,
And in your heart of hearts you'll be able to humbly surrender,
In the way of the weeds, in the way of free men.

Leah Goldberg (29 mei 1911 – 15 januari 1970)

In 1946

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e mei ook mijn blog van 29 mei 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

29-05-2013 om 21:08 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Adriaan Bontebal werd als Aad van Rijn op 28 mei 1952 in Leidschendamgeboren. Zie ook alle tags voor Adriaan Bontebal op dit blog.

ONTWAKEN

Ieder ontwaken
een feest

Ik sta op
rek me uit en
krab me eens flink
aan het onderlijf

Als rijpe vruchten
vallen de eitjes
van mijn schaamluis
op het dauwvochtige
slaapkamerzeil

Iedere morgen
een feest

Zwarte koffie
zware shag en
scharreleieren
bij het ontbijt

PAULUS POTTERSTRAAT

naar De Dapperstraat van J.C.Bloem

De legen kom je aan de randen tegen
Waar stoffig op de schoorsteen prijkt:
‘Over mijn lijk naar de Schilderswijk’
Dat volk ervaart de rust als zegen

Maar zo niet ik, voor mij geen kassen
Hoewel ik van een dorpje ben
De stad niet echt van huis uit ken
Haal ‘k nu mijn lucht uit uitlaatgassen

Als kneuter ben ik afgemeld
Mijn teugen zijn steeds voller teugen
De stedeling hij kent geen maat

Tevreden heb ik vastgesteld
Ik deug niet en ik zal nooit deugen
Dom weg gelukkig in de Potterstraat

Adriaan Bontebal (28 mei 1952 – 11 februari 2012)

De Belgische schrijver Leo Pleysier werd geboren in Rijkevorsel op 28 mei 1945. Zie ook alle tags voor Leo Pleysier op dit blog.

Uit: The Yellow River Is Frozen (Vertaald door Tanis Guest.)

“The first time I saw her in the flesh was in the early fifties when she, one of the last remaining Western nuns, was expelled from the country for good on the orders of the government of the Chinese People's Republic. I was a small boy of seven or eight. And she was a tall, bony creature dressed in white with a black veil who was staying with us for a while. She looked thin and pale. I had noticed her eyes at once: they were huge, sunk deep in their sockets. I also found her disquietingly silent as she sat there at table with us. Suddenly, instead of sending a letter she had come herself. That in itself was a wonder. So she really did exist. She had a face. Maybe, under her clothes, there was even a body of flesh and blood. And on top of that she had brought someone else with her. A sort of replica of herself. But a much softer version. Applecheeked, even. It turned out she was the daughter of a fruit farmer and came originally from Montenaken, not far from Sint-Truiden. A sweetly smiling guardian angel from Limburg. Born and bred in the Haspengouw hills. Among the apples and pears.

- You can call me Sister Irma.

- Hullo, Sister Irma.

- That's a clever boy.

But actually she was a sort of watchdog they'd sent to keep an eye on Aunt Roza. Not for nothing was it called The Guardian, the mother house in Leefdaal.

Black nuns and white nuns. The black ones I was familiar with from kindergarten. The white ones, to whom Aunt Roza belonged, were new to me. And I thought her sort and her plumage were much finer. More elegant, especially. There was something of a big, slow bird about her. A seagull. A stork. A pelican who had landed unexpectedly at our house after a long journey. Had come here to rest and get its strength back.

- You've got to feed yourself up!”

Time and again I heard my father telling her that and he kept piling much too much food on her plate. She weighed barely forty kilos when she came home from China. She'd weighed as little as that once before, when she was about twenty-five, so my mother said. That time she had gone on hunger strike because Grandfather and Grandmother wouldn't let her ‘take the veil’. And it had been weeks before her parents gave in to her blackmail.”

Leo Pleysier (Rijkevorsel, 28 mei 1945)

De Duitse schrijver Frank Schätzing werd geboren in Keulen op 28 mei 1957. Zie ook alle tags voor Frank Schätzing op dit blog.

Uit: Mordshunger

„Sie hatte ihm eine Gurke geschenkt mit dem Ratschlag,sie sich sonst wohin zu stecken, und war ausgezogen.

»Ein guter Kriminalist«, pflegte er zu sagen, »wird verlassen. Er muss verlassen werden. Würde er der Idee verfallen, hinter Wahnsinnigen und Mördern herzulaufen, wenn man ihn nicht verlassen hätte? Fähige Polizisten neigen zum Verlust der Freundin, die Genies sind allesamt geschieden. Schön, ich hab nur eine Freundin. Aber ich bin ein guter Polizist! Folglich wird sie mich verlassen, irgendwann, das ist die Tragik meiner Profession.

Ich frage mich eigentlich nur, ob ich sie vorher schnell heiraten sollte, um hinterher ein ganz besonders genialer Polizist zu sein. Verzwickt, das Ganze! Geht mir im Kopf rum, immer wieder. Im Allgemeinen gehe ich dann was essen und sage mir, langsam Cüpper. Sechsunddreißigmal kauen, jeden Bissen. Hat alles noch Zeit.«

Es hatte keine Zeit.

Sie hatte ihm eine Gurke geschenkt, weil sie wusste, dass er keine Gurken mochte, dass es nur drei Dinge gab, die er von Herzen verabscheute: Gurken, Kümmel, Kokos.

Er war um die Gurke herumspaziert, als könne sie den Lauf der Dinge biegen, während im Nebenzimmer Blusen, Röcke, Jeans, Dessous flupp flupp in den Koffer flogen. Dann kamen die Packer, und man trug die Couch und den Glastisch und die zwei CD-Regale und die komplette Stereoanlage und noch bedenklich viel mehr an ihm vorbei nach draußen und fütterte einen schier unersättlichen Möbelwagen. Währenddessen lag die Gurke lang und dunkelgrün vor ihm und begann ihn auf merkwürdige Weise zu faszinieren, bis einer der Männer sie kurzerhand auf die Fensterbank legte, um das Schränkchen wegzutragen, das ihm, wie er sich mit einem Mal entsann, auch nicht gehörte.“

Frank Schätzing (Keulen, 28 mei 1957)

De Ierse schrijfster en columniste Maeve Binchy werd geboren op 28 mei 1940 in Dalkey. Zie ook alle tags voor Maeve Binchy op dit blog.

Uit: Scarlet Feather

“On the radio show they were asking people what kind of a New Year's Eve did they really want. It was very predictable. Those who were staying at home doing nothing wanted to be out partying, those who were too busy and rushed wanted to go to bed with a cup of tea and be asleep before the festivities began.
Cathy Scarlet smiled grimly as she packed more trays of food into the van. There could hardly be anyone in Ireland who would answer the question by saying that they really and truly wanted to spend the night catering a supper party for a mother-in-law. Now that was the punishment posting tonight, feeding Hannah Mitchell's guests at Oaklands. Why was she doing it then? Partly for practice, and of course it would be a good way to meet potential customers. Jock and Hannah Mitchell knew the kind of people who could afford caterers. But mainly she was doing it because she wanted to prove to Hannah Mitchell that she could. That Cathy, daughter of poor Lizzie Scarlet, the maid who cleaned Oaklands, who had married the only son of the house, Neil, was well able to run her own business and hold her head as high as any of them.
Neil Mitchell was in his car when he heard the radio program. It annoyed him greatly. Anyone looking at him from another car would have seen his sharp, handsome face frown. People often thought they recognized him; his face was familiar from television, but he wasn't an actor. He just turned up on the screen so often, pushing the hair out of his eyes, passionate, concerned and caring, always the spokes- person for the underdog. He had the bright burning eyes of a crusader. This kind of whining and moaning on a radio show really drove him mad. People who had everything, a home, a job, a family, all telephoning a radio station to complain about the pressures of life.”

Maeve Binchy (28 mei 1940 – 30 juli 2012)

De Ierse dichter en songwriter Thomas Moore werd geboren op 28 mei 1779 in Dublin. Zie ook alle tags voor Thomas Moore op dit blog.

Come, Send Round the Wine

Come, send round the wine, and leave points of belief
To simpleton sages and reasoning fools;
This moment's a flower too fair and brief
To be wither'd and stain'd by the dust of the schools.
Your glass may be purple, and mine may be blue,
But, while they are fill'd from the same bright bowl,
The fool who would quarrel for difference of hue,
Deserves not the comfort they shed o'er the soul.

Shall I ask the brave soldier, who fights by my side
In the cause of mankind, if our creeds agree?
Shall I give up the friend I have valued and tried,
If he kneel not before the same altar with me?
From the heretic girl of my soul should I fly?
To seek somewhere else a more orthodox kiss?
No, perish the hearts, and the laws that try
Truth, valour, or love, by a standard like this!

Thomas Moore (28 mei 1779 – 25 februari 1852)

Standbeeld in Dublin

De Britse schrijver Ian Fleming werd geboren op 28 mei 1908 in Londen. Zie ook alle tags voor Ian Fleming op dit blog.

Uit: From Russia With Love

“Bond’s thoughts were interrupted by the stewardess. ‘Fasten your seat-belts, please.’ As she spoke the plane dropped sickeningly and soared up again with an ugly note of strain in the scream of the jets. The sky outside was suddenly black. Rain hammered on the windows. There came a blinding flash of blue and white light and a crash as if an anti-aircraft shell had hit them, and the plane heaved and bucketed in the belly of the electric storm that had ambushed them out of the mouth of the Adriatic.
    Bond smelt the smell of danger. It is a real smell, something like the mixture of sweat and electricity you get in an amusement arcade. Again the lightning flung its hands across the windows. Crash! It felt as if they were the centre of the thunder clap. Suddenly the plane seemed incredibly small and frail. Thirteen passengers! Friday the Thirteenth! Bond thought of Loelia Ponsonby’s words and his hands on the arms of his chair felt wet. How old is this plane, he wondered? How many flying hours has it done? Had the deathwatch beetle of metal fatigue got into the wings? How much of their strength had it eaten away? Perhaps he wouldn’t get to Istanbul after all. Perhaps a plummeting crash into the Gulf of Corinth was going to be the destiny he had been scanning philosophically only an hour before.
    In the centre of Bond was a hurricane-room, the kind of citadel found in old-fashioned houses in the tropics. These rooms are small, strongly built cells in the heart of the house, in the middle of the ground floor and sometimes dug down into its foundations. To this cell the owner and his family retire if the storm threatens to destroy the house, and stay there until the danger is past. Bond went to his hurricane room only when the situation was beyond his control and no other possible action could be taken. Now he retired to this citadel, closed his mind to the hell of noise and violent movement and focused on a single stitch in the back of the seat in front of him, waiting with slackened nerves for whatever fate had decided for BEA Flight No. 130.”

Ian Fleming (28 mei 1908 – 12 augustus 1964)

Scene uit de film “From Russia With Love”, 1963

Zie voor nog meer schrijvers van de 28e mei ook mijn blog van 28 mei 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

28-05-2013 om 18:55 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Louis-Ferdinand Céline (pseudoniem van Louis Ferdinand Destouches) werd geboren in Courbevoie op 27 mei 1894. Zie ook alle tags voor Louis-Ferdinand Céline op dit blog.

Uit: Journey To The End Of The Night (Vertaald door Ralph Manheim)

“Lola had a genuine official uniform, and it was really natty, decorated with little crosses all over, on the sleeves and on the tiny cap that she perched at a rakish angle on her wavy hair. She'd come to help us save France, as she told the hotel manager, to the best of her humble ability but with all her heart! We understood each other right away, but not completely, because the transports of the heart were beginning to give me a pain, I was more interested in the transports of the body. You can't trust the heart, not at all. I'd learned that in the war, and I wasn't going to forget it in a hurry.

Lola's heart was tender, weak, and enthusiastic. Her body was sweet, it was adorable, so what could I do but take her all together as she was? Lola was a good kid all right, but between us stood the war, the monstrous frenzy that was driving half of humanity, lovers or not, to send the other half to the slaughterhouse. Naturally this interfered with our relationship. 

To me her body was a joy without end. I never wearied of exploring that American body. I have to admit that I was a terrible lecher. I still am. And I formed the pleasant and fortifying conviction that a country capable of producing bodies so daringly graceful, so tempting in their spiritual flights, must have countless other vital revelations to offer, of a biological nature, it goes without saying.

I made up my mind, while feeling and fondling Lola, that sooner or later I'd take a trip, or call it a pilgrimage, to the United States, the sooner the better. And the fact is that I knew neither peace nor rest (in an implacably adverse and harassed life) until I managed to go through with that profound and mystically anatomical adventure.

So it was in the immediate vicinity of Lola's rear end that I received the message of a new world. Of course Lola wasn't all body, she also had a wee little face that was adorable and just a bit cruel because of her gray-blue eyes that slanted slightly upward at the corners like a wildcat's.”

Louis-Ferdinand Céline (27 mei 1894 - 1 juli 1961)

De Nederlandse schrijver, journalist en columnist Jan Blokker werd geboren in Amsterdam op 27 mei 1927. Zie ook alle tags voor Jan Blokker op dit blog.

Uit: Satire na de dood van Satire

“Bij wijze van tussenvraag: is satire per definitie ‘links’, en zo nee, waarom schijnt zelfs geen poging te worden ondernomen om tot een rechts satirisch programma te komen, dat bij de Tros toch zo onder dak zou zijn? (Van Tros-hoofd mr J.M. Landré heb ik thuis nog een briefkaart liggen waarop hij dankbaar schrijft zich tranen te hebben gelachen om de Zo-is-het-aflevering van 11 februari 1966 waarin drie nummers en een stuk of acht losse grappen voorkwamen rondom het huwelijk van Beatrix en twee ‘items’ tegen De Telegraaf. Ga zo door, smeekte Landré. Drie maanden later beloofde hij in De Telegraaf dat de Tros-programma's de huiskamer zouden ‘respecteren’ en dat niemand bang hoefde zijn voor ontsporingen à la Zo is het. Een bewegelijke man.)

Ik zie mogelijkheden genoeg - of hebben mensen als Jacques de Kadt, Jacques Gans, Godfried Bomans, Frits Behrendt, schoutbij-nacht Moorman en G.B.J. Hiltermann geen idealen meer op het gebied van Vietnam, Israel, de zuiverheid der moederkerk, de vernietiging van Sowjet-Rusland, Zuid-Afrika en Elsevier die in de werkelijkheid van onze samenleving worden ondermijnd door uiterst rode weg-met-onzers? Van Riel heeft er een tijdje geleden antwoord op gegeven. In tegenstelling tot linkse intellectuelen, zei hij, zijn rechts geaarde intellectuelen tevreden met hun werkelijkheid. Rechtse intellectuelen immers zijn aangepast aan de maatschappij: ze hebben hun academische studie tot het laatste toe volbracht, ze hebben een passende sociale functie in de samenleving gevonden en zien geen enkel belang in de wijziging van hun status quo, integendeel. Kijk daarentegen naar intellectueel links, grotendeels te vinden in de hoek van kunstenaars, journalisten en televisiemakers: dat zijn voor 80% gesjeesde studenten die tot op hoge leeftijd onvrede blijven koesteren over de status die ze niet bereikt hebben. De ene groep is gebaat bij stilstand. De andere kan van beweging nooit minder worden. Van Riel heeft gelijk. Rechtse intellectuelen houden er geen idealen op na. Satire - het genre waarin de tegenstelling tussen werkelijkheid en ideaal wordt gehekeld - is per definitie links.”

Jan Blokker (27 mei 1927 - 6 juli 2010)

De Nederlandse schrijver, journalist, blogger en gamedeskundige Niels 't Hooft werd geboren in Leiderdorp op 27 mei 1980. Zie ook alle tags voor Niels ‘t Hooft op dit blog.

Uit: Gamen met Mondriaan

“Games kunnen tal van vormen aannemen. Ik doe nu mee aan Your Daily Victory Boogie Woogie, volgens de initiatiefnemers van literair tijdschrift De Gids en gamebureau Hubbub een “experimentele literaire game”. Als je naar de site gaat, Gidsgame.nl, zie je een verzameling illustraties en proza- en poëziefragmenten. Neem je de moeite om erin te duiken, dan blijken die samen een verhaal vormen, rond een nieuw ontdekte versie van Piet Mondriaans omstreden schilderij.

Het spel begint zodra je je inschrijft en er een schrijfopdracht in je inbox landt. De game vraagt je om voort te borduren op eerdere bijdrages in een bepaalde categorie, maar laat je verder vrij. Door te schrijven ga je in feite een improviserende interactie aan met de andere spelers en de schrijversredactie, speel je met hen, en beïnvloed je uiteindelijk het verhaal.

Zelf ‘beheer’ ik Godfried de Ridder, een kunstenaar van een jaar of vijftig die in zijn laatste poging relevant te worden steeds meer op het randje van de waanzin balanceert. Wekelijks schrijf ik over zijn avonturen. Maar andere spelers zijn vrij om Godfried op te voeren. Laatst nam een oud-klasgenoot Godfried ineens mee uit eten, en kwam ik nieuwe dingen te weten over het verleden van mijn personage. Mijn voorafbedachte plan viel in de soep, maar de nieuwe richting was minstens zo interessant.”

Niels 't Hooft (Leiderdorp, 27 mei 1980)

De Estse schrijver Kaur Kender werd geboren op 27 mei 1971 in Estland. Zie ook alle tags voor Kaur Kender op dit blog.

Uit: Through Peaceful Eyes (Vertaald door Jurgen Kaljuvee)

“She does not expect my calls anymore. She invited me for a quick cup of coffee. To the “No Name” bar. It was close by. I ran there. I lied: “I have no money.” She paid for me. I lied that I was falling in love with a strip dancer. She made a sad expression. Then I jumped in the car. I almost collided with a BMW (5th series, a few years old, about 500 000, monthly leasing payment about 12 000). I drove home. Rent apartment (with a cleaning lady and everything else about 7000 a month). I put on new clothes. I drove by a flower shop. I bough a lot of roses (20 crowns each, 33 flowers). And I drove to get Maria. She lives in Kallavere. She was wearing a beautiful pink shirt and pink pants with embroidery. She was sincerely happy to see me. I gave her the pink roses and the sports bag. We drove to a clothing boutique in the Old Town. Maria picked up beige pants (1800), shoes (2450), shirt (890) and a top (690). I paid with a credit card. I wanted that we would look a little alike so that everyone would understand that we are together. From the next store I bought us Police sunglasses (2400 and 2300).

We then went to eat. To the “Noku” club. It’s a closed club for young artistic people. I am a member of the club. We ordered chicken and bacon salad, ice cream with whip cream and strawberries, a pack of Camel Lights, a pack of blue Barclays, and an ice cream cocktail (a little over 300 in total).

“I want,” she said.

“What?” I asked.

“Drive your car!” I nodded. We went outside. A woman accosted Maria on the street.

“Maria, I have been looking for you! I want to take you to London and New York!”

Kaur Kender (Estland, 27 mei 1971)

De Belgische Franstalige schrijver Georges Eekhoud werd in Antwerpen geboren op 27 mei 1854. Zie ook alle tags voor Georges Eekhoud op dit blog.

Uit: La faneuse d'amour

“Ses tabliers et ses bonnets très blancs alléchaient, dès qu’elle se montrait, le manœuvre le plus absorbé. La coquette résista aux cajoleries de Nikkel, crut le maintenir parmi ses soupirants ordinaires ; le luron ne l’entendait pas ainsi. Il commença par l’amuser, il finit par l’émouvoir. Ce falot mal nippé, à la dégaine de casseur, trouva pour la séduire d’irrésistibles suppliques de gestes et de regards. Un soir de kermesse qu’il l’avait énervée et pétrie à point aux spirales érotiques de la valse, il l’entraîna dans les fours à briques, en partie éteints et déserts les dimanches, et posséda goulûment cette femme déjà rendue et pâmée.

Cinq mois après, Mme de Dhose, prude et rigoriste, pas mal prévenue contre les airs évaporés et les toilettes claires de la pupille des bonnes sœurs, constatait son embonpoint anormal et la chassait ignominieusement. La maladroite ne songea pas un instant à retourner chez ses premières protectrices. Par bonheur Nikkel Mortsel restait absolument féru de sa conquête. Le coureur de guilledou se doublait chez lui d’un esprit pratique, il devinait en Rikka des qualités de ménagère qui le déterminèrent à l’épouser. La pauvresse ne s’estima que trop heureuse de s’unir chrétiennement à ce gaillard dégourdi qu’elle avait cru leurrer sans jamais faire la culbute.

Elle le suivit à Niel où naquît la petite Clara.”

Georges Eekhoud (27 mei 1854 - 29 mei 1927)

Zie voor nog meer schrijvers van de 27e mei ook mijn blog van 27 mei 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

27-05-2013 om 19:10 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Alan Hollinghurst werd geboren op 26 mei 1954 in Stoud, Gloucestershire. Zie ook alle tags voor Alan Hollinghurst op dit blog.

Uit: The Line of Beauty

“When Gerald had won Barwick, which was Nick's home constituency, the arrangement was jovially hailed as having the logic of poetry, or fate.

Gerald and Rachel were still in France, and Nick found himself almost resenting their return at the end of the month. The housekeeper came in early each morning, to prepare the day's meals, and Gerald's secretary, with sunglasses on top of her head, looked in to deal with the imposing volume of post. The gardener announced himself by the roar of the mower outside an open window. Mr Duke, the handyman (His Grace, as the family called him), was at work on various bits of maintenance. And Nick was in residence, and almost, he felt, in possession. He loved coming home to Kensington Park Gardens in the early evening, when the wide treeless street was raked by the sun, and the two white terraces stared at each other with the glazed tolerance of rich neighbours. He loved letting himself in at the three-locked green front door, and locking it again behind him, and feeling the still security of the house as he looked into the red-walled dining room, or climbed the stairs to the double drawing room, and up again past the half-open doors of the white bedrooms. The first flight of stairs, fanning out into the hall, was made of stone; the upper flights had the confidential creak of oak. He saw himself leading someone up them, showing the house to a new friend, to Leo perhaps, as if it was really his own, or would be one day: the pictures, the porcelain, the curvy French furniture so different from what he'd been brought up with. In the dark polished wood he was partnered by reflections as dim as shadows. He'd taken the chance to explore the whole house, from the wedge-shaped attic cupboards to the basement junk room, a dim museum in itself, referred to by Gerald as the trou de gloire. Above the drawingroom fireplace there was a painting by Guardi, a capriccio of Venice in a gilt rococo frame; on the facing wall were two large gilt-framed mirrors. Like his hero Henry James, Nick felt that he could 'stand a great deal of gilt'.

Scene uit de tv-serie „The Line of Beauty“ uit 2006

Sometimes Toby would have come back, and there would be loud music in the drawing room; or he was in his father's study at the back of the house making international phone calls and having a gin-and-tonic - all this done not in defiance of his parents but in rightful imitation of their own freedoms in the place. He would go into the garden and pull his shirt off impatiently and sprawl in a deckchair reading the sport in the Telegraph. Nick would see him from the balcony and go down to join him, slightly breathless, knowing Toby quite liked his rower's body to be looked at. It was the easy charity of beauty. They would have a beer and Toby would say, 'My sis all right? Not too mad, I hope,' and Nick would say, 'She's fine, she's fine,' shielding his eyes from the dropping August sun, and smiling back at him with reassurance, among other unguessed emotions.”

Alan Hollinghurst (Stoud, 26 mei 1954)

De Egyptische schrijfster en literatuurwetenschapster Radwa Ashour werd geboren op 26 mei 1946 in Caïro. Zie ook alle tags voor Radwa Ashour op dit blog.

Uit: A Clean Kill (Vertaald door Gretchen Head)

“In Death in the Afternoon, Hemingway says: "The only place where you could see life and death, i.e., violent death now that the wars were over, was in the bull ring and I wanted very much to go to Spain where I could study it. I was trying to learn to write, commencing with the simplest things, and one of the simplest things of all and the most fundamental is violent death."

R. hadn't yet read Hemingway's book that exhausting afternoon when she’d lost her way and ended up at the hotel Sultan, a different hotel than the one in which she had made a reservation earlier, before her arrival in the city. She secured a room for the night, dropped off her suitcase, then left the hotel and headed for her destination. She returned at six in the evening. She took off her clothes, bathed, settled down in front of the television, and watched a live broadcast of a bullfight on its screen. That was in the beginning of the nineties. R. watched the bull as it charged into the ring. She took note of its weight, its power, the arch of the taut muscles swelling behind its neck. She followed the team of bullfighters as they overcame it: The picador on the back of his horse pushing, with force, his spear into the bull's upper back. The three banderilleros leaping one after the other, each of them embedding colored arrows in its neck. The bull's repeated attempts to injure the bullfighters while they provoke it, tricking it with their bicolored capes. And finally the matador and the red cape, he plunges the sword deep into the bull's neck. She turned off the television and held her pen; she wrote "maqam 'iraq," then crossed it out and replaced it with "maqama 'iraqiyya." She wrote several lines. She read them. She muttered: "Bad writing, incomprehensible!" She tore up the paper.

She noticed that the air-conditioned room, virtually sealed shut, was filled with smoke. She put out her cigarette and carried the ashtray to the wastebasket. She emptied the cigarette butts in it and cleaned the ashtray. She walked to the window and opened it. The air was hot and thick in the summer evening, without the slightest breeze.”

Radwa Ashour (Caïro, 26 mei 1946)

De Belgische schrijver Hugo Raes werd geboren in Antwerpen op 26 mei 1929. Zie ook alle tags voor Hugo Raes op dit blog.

Uit: Hemel en dier

‘Mijn prooi, mijn godin die ik koningin maak en slachtoffer. Zo is het: slachtoffer maken of slachtoffer zijn. En als je je ooit wegrukt van mij, dan onderga ik de aanval waaruit ik slechts half zal herrijzen, zoals een die verlamd is van de heupen tot de voeten toe, of met een hart dat nog slechts onregelmatig klopt, en zwakjes, en het niet lang meer zal kunnen volhouden.’ In de laatste bladzijden van het boek is een dergelijke toestand werkelijk ingetreden, en als een wanhoopskreet klinkt het dan: ‘En ik moet voort en moe en leeg ben ik maar ik wil blijven leven ...’ Ik meen daarom dat de twee polen van het boek inderdaad wel de mogelijkheid en onmogelijkheid van de liefde zijn, maar dan met een sterk accent op enerzijds de energieverwekkende kracht van de liefde en anderzijds de noodzaak van de energie om de liefde te kunnen beleven. In het laatste deel van de roman gaat het teloorgaan van de liefde essentieel gepaard met een totaal verlies van de energie, en één van de onloochenbare symptomen van dit teloorgaan is precies een angstige bedenking over het ouder worden.”

(…)

‘Want ik heb niet gewild dat je wegging. En jou treft geen schuld. Het was een tijdelijke verslapping, en die zijn altijd gevaarlijk, een verraderlijke vermoeidheid, de slijtage, die vanzelf, zelfstandig de splitsing van onze eenheid, van ons samenzijn bewerkt, zonder dat wij het wilden, maar de moeheid, de verminderde belangstelling, is een dekmantel, een kunstmatig mistgordijn dat dit verhult.’

Hugo Raes (Antwerpen, 26 mei 1929)

Hier met zijn familie op jongere leeftijd

De Amerikaanse dichter en schrijver Maxwell Bodenheim werd geboren op 26 mei 1892 in Hermanville, Mississippi. Zie ook alle tags voor Maxwell Bodenheim op dit blog

Broadway

With sardonic futility

The multi-coloured crowd,

Hurried by fervent sensuality,

Flees from something carried on its back.

Endlessly subdued, a sound

Pours up from the crowd,

Like some one ever gasping for breath

to utter releasing words.

Through the artificial valley

Made by gaudy evasions,

The stifled crowd files up and down,

Stabbing thought with rapid noises.

Women strutting dulcetly,

Embroider their unappeased hungers,

And men stumble toward a flitting opiate.

Sometimes a moment breaks apart

And one can hear the knuckles

Of children rapping on towering doors:

Rapping on the highway

Where civilization parades

Its frozen amiabilities!

The Child Meditates

The oak-tree in front of my house

Smells different every morning.

Sometimes it smells fresh and wise

Like my mother's hair.

Sometimes it stands ashamed

Because it doesn't own the smell

It borrowed from our flower-garden.

Sometimes it has a windy smell,

As though it had come back from a long walk.

The oak-tree in front of my house

Has different smells, like grown up people.

My doll hides behind her pink cheeks,

So that you can't see when she moves,

But it doesn't matter because

She always moves when no one is looking,

And that is why people think she is still.

People laugh when I say that my doll is alive,

But if she were dead, my fingers

Wouldn't know that they were touching her.

She lives inside a little house.

And laughs because I cannot find the door.

The colours in my room

Meet each other and hesitate.

Is that what people call shape?

Nobody seems to think so,

But I believe that lines are dead shapes

Unless they fall against each other

And look surprised, like the colours in my room!

Maxwell Bodenheim (26 mei 1892 – 6 februari 1954)

Hier in de jaren 1930