De Duitse dichter en schrijver Sascha Anderson werd geboren op 24 augustus 1953 in Weimar. In

de jaren 1980  was hij een belangrijke voorvechter van de alternatieve schrijvers en kunstscène in Prenzlauer Berg. In de vroege jaren 1990 werd hij ontmaskerd als een voormalige medewerker van het ministerie van Staatsveiligheid. Van 1969 tot 1971, leerde hij het beroep van een letterzetter in Dresden. In 1972 werkte hij o.a. als assistent in een tweedehands boekhandel. Van 1974 tot 1975 liep hij stage bij de DEFA studio's in Babelsberg, van 1976-1978 was Anderson auteur aan de School voor Film en Televisie Potsdam. Sinds 1981 is Anderson freelance schrijver in Berlijn. Anderson heeft in 1990 mede de poëzie-uitgeverij drukkerij Galrev opgericht. Sinds 1975 was  Anderson onder het pseudoniem David Menzer, Fritz Müller en Peters medewerker van het Ministerie voor Staatsveiligheid. Hij bespioneerde speciaal collega-kunstenaars en vrienden in de wijk Prenzlauer Berg. Zijn ontmaskering door Wolf Biermann en Jürgen Fuchs was aanleiding tot een heftig en uitgebreid debat.

Uit: Jeder Satellit hat einen Killersatelliten

alle dinge liegen klar in meinem herzen das modell der schwarze vogel februar tanzt auf den wochen & ich habe angst dass er eines tages im august alles zurück dreht um es wieder september zu nennen 

alle dinge liegen klar in meinem herzen denn die gelegenheitsstunde an der weissen parkuhr unschuld hat zwei zeiger die jedes lied sechzig mal teilen & das ist auch das alibi für das ende der zeit 

alle dinge liegen klar in meinem herzen nichts wird vergessen werden denn der punkt am ende ist nach zwei der menschlichen seiten offen & nur auf den pfauenaugen taut der schnee zum mittag restlos 

alle dinge liegen klar in meinem herzen so dass mir nichts bleibt als an den abenden wenn ich der graue spiegel über dem wortefluss bin jenes schwarze recht eck nacht auf die namen & reime zu legen 

alle dinge liegen klar in meinem herzen zeugen wird es nicht geben mutter sag dass der krieg eine erfindung ist & alles wurde nur 

erfunden um in den spielhöllen die väterlichen taschen zu wechseln 

alle dinge liegen klar in meinem herzen das modell der weisse vogel november tanzt auf den wochen & ich habe angst dass er eines tages im februar alles zurück dreht um es wieder frühling zu nennen 

Sascha Anderson (Weimar, 24 augustus 1953)

De Britse dichter en musicus Linton Kwesi Johnson werd geboren in Chapelton (Jamaica) op 24 augustus 1952. Toen hij nog jong was vertrok hij naar Groot-Brittannië om daar succes te krijgen als dichter. Hij ontdekte daar echter dat in Engeland buitenlanders slecht werk konden krijgen. Hij kreeg grote bekendheid toen hij zijn gedichten met reggaemuziek combineerde. Zijn bekendste plaat is Bass Culture, met de kleine hit Englan is a Bitch.Het meeste dichtwerk van Johnson is politiek georiënteerd en handelt voornamelijk over de ervaringen als Britse Afrikaans-Cariben in Groot Brittannië. Zijn meest bekende gedichten schreef hij tijdens het bewind van premier Margaret Thatcher. De gedichten bevatten beschrijvingen van de racistische wreedheden van de politie in die tijd. Johnsons gedichten verschenen voor het eerst in het tijdschrift Race Today, die zijn eerste gedichtenbundel Voices of the Living and the Dead in 1974 uitbracht. Zijn tweede bundel, Dread Beat An' Blood, verscheen in 1975 bij Bogle-L'Ouverture. Een verzameling gedichten van hem verscheen onder de titel Mi Revalueshanary Fren bij Penguin Modern Classics. Johnson is daarmee een van de drie dichters waarvan ooit bij leven werk is gepubliceerd door Penguin Modern Classics.

Inglan is a bitch

W'en mi jus' come to Landan toun

mi use to work pan di andahgroun

but workin' pan di andahgroun

y'u don't get fi know your way aroun'

Inglan is a bitch

dere's no escapin' it

Inglan is a bitch

dere's no runnin' whey fram it

mi get a lickle jab in a big 'otell

an' awftah a while, mi woz doin' quite well

dem staat mi aaf as a dish-washah

but w'en mi tek a stack, mi noh tun clack-watchah!

Inglan is a bitch

dere's no escapin it

Inglan is a bitch

noh baddah try fi hide fram it

w'en dem gi' you di lickle wage packit

fus dem rab it wid dem big tax rackit

y'u haffi struggle fi mek en's meet

an' w'en y'u goh a y'u bed y'u jus' cant sleep

Inglan is a bitch

dere's no escapin it

Inglan is a bitch fi true

a noh lie mi a tell, a true

mi use to work dig ditch w'en it cowl noh bitch

mi did strang like a mule, but, bwoy, mi did fool

den awftah a while mi jus' stap dhu ovahtime

den aftah a while mi jus' phu dung mi tool

Inglan is a bitch

dere's no escapin it

Inglan is a bitch

y'u haffi know how fi suvvive in it

well mi dhu day wok an' mid dhu nite wok

mi dhu clean wok an' mid dhu dutty wok

dem seh dat black man is very lazy

but it y'u si how mi wok y'u woulda sey mi crazy

Inglan is a bitch

dere's no escapin it

Inglan is a bitch

y'u bettah face up to it

dem have a lickle facktri up inna Brackly

inna disya facktri all dem dhu is pack crackry

fi di laas fifteen years dem get mi laybah

now awftah fiteen years mi fall out a fayvah

Inglan is a bitch

dere's no escapin it

Inglan is a bitch

dere's no runnin' whey fram it

mi know dem have work, work in abundant

yet still, dem mek mi redundant

now, at fifty-five mi gettin' quite ol'

yet still, dem sen' mi fi goh draw dole

Inglan is a bitch

dere's no escapin it

Inglan is a bitch fi true

is whey wi a goh dhu 'bout it?

Linton Kwesi Johnson (Chapelton, 24 augustus 1952)

Uit: Babel Tower

„The thrush has his anvil or altar on one fallen stone in a heap, gold and grey, roughly squared and shaped, hot in the sun and mossy in the shade. The massive rubble is in a clearing on a high hill. Below is the canopy of the forest. There is a spring, of course, and a little river flowing from it.
The thrush appears to be listening to the earth. In fact he is looking, with his sideways stare, for his secret prey in the grass, in the fallen leaves. He stabs, he pierces, he carries the shell with its soft centre to his stone. He lifts the shell, he cracks it down. He repeats. He repeats. He extracts the bruised flesh, he sips, he juggles, he swallows. His throat ripples. He sings. His song is liquid syllables, short cries, serial trills. His feathers gleam, creamy and brown-spotted. He repeats. He repeats.
Characters are carved on the stones. Maybe runes, maybe cuneiform, maybe ideograms of a bird's eye or a creature walking, or pricking spears and hatchets. Here are broken alphabets, a and ?, C and T, A and G. Round the stones are the broken shells, helical whorls like empty ears in which no hammer beats on no anvil. They nestle. Their sound is brittle. Their lips are pure white (Helix hortensis) and shining black (Helix nemoralis). They are striped and coiled, gold, rose, chalk, umber; they rattle together as the quick bird steps among them. In the stones are the coiled remains of their congeners, millions of years old.
The thrush sings his limited lovely notes. He stands on the stone, which we call his anvil or altar, and repeats his song. Why does his song give us such pleasure?“

A. S. Byatt (Sheffield, 24 augustus 1936)

De Oostenrijkse dichter, schrijver en politiek journalist Arthur West werd geboren op 24 augustus 1922 in Wenen. Door de vorming van een anti-fascistische verzetsgroep in zijn school was Arthur West aan het eind van het schooljaar 1938 als onwaardig raciaal uitgesloten van school. West vluchtte eind januari 1939 met zijn ouders uit Oostenrijk naar Engeland. Daar werkte hij als arbeider in een schoenenfabriek. In 1940, hij was een zogenaamde "vijandelijke buitenlander (Duits paspoort) werd hij gedeporteerd en geïnterneerd in een kamp in New South Wales, Australië. In 1941 werd hij vrijgelaten, keerde terug naar Engeland en werkte hij o.a. als metaalbewerker. In 1942 werd hij lid van de Communistische Jeugd Liga. Zijn eerste literaire pogingen werden gepubliceerd in de organen van deze jeugdorganisatie. In 1944 werd hij ingezet tijdens de landing in Normandië en nam hij deel aan de oorlog in Italië. Net als vele andere repatrianten ging hij in november 1946 terug naar Wenen. West was lid van de Oostenrijkse Communistische Partij en werkte als redacteur en corrector in de uitgeverij van de KPO Globus. Zijn persoonlijke contacten en vriendschappen met Oostenrijkse kunstenaars, in het bijzonder auteurs, omvatten onder meer namen als Elfriede Jelinek, Peter Turrini, Erika Danneberg, Ernst Hinterberger, Francis Kaïn, Marie-Therèse Kerschbaumer, Karl Paryla, Erwin Riess, Gerhard Ruiss, Michael Scharang Heinz Rudolf Unger, Helmut Zenker.

Haiku’s

Stadt bräunlich in Weiß;
Frost ringt um ihre Unschuld,
doch Tau befleckt sie.

Scheerosenjunge
spreizen die Schnäbel: Es taut
Eiszapfentröpfchen.

Wolke aus Staren
kreuzt den Blick auf durchsonnte
Flugspur des Menschen.

Herbst in der Schwebe:
Erntegold schmückt die Scheune;
der Acker ist kahl.

Arthur West (24 augustus 1922 - 16 augustus 2000)

24-08-2010 om 20:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Johan Johannes Fabricius werd op 24 augustus 1899 in Bandoeng in Nederlands-Indië geboren. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2006 en ook mijn blog van 24 augustus 2007 en ook mijn blog van 24 augustus 2008 en ook mijn blog van 24 augustus 2009.

Uit: De scheepsjongens van Bontekoe

„Baas Wouter meesmuilde.

Maar zijn gezicht betrok toen zijn boze vrouw de smidse binnenstoof en snauwde: ‘Ben je doof? D'r is al driemaal volk geroepen in de winkel, en m'n bieten staan aan te branden!’

De hoefsmid uit ‘De IJzeren Man’ keek verbluft naar de deur, die alweer met een slag dichtgevallen was, zette toen grommend de voorhamer neer. Peter Hajo bleef alleen, - tuurde in de vlammen van de oven.

‘Kom maar eens terug als je zestien bent...’ - Over twee jaar! Alsof hij niet het werk van een zestienjarige jongen zou kunnen doen! Hij zétte het alle zestienjarige jongens in Hoorn om die bout vast te houden zoals hij dat daareven had gedaan! Was er één bij, die hem aandurfde? Had hij Peer den Vos geen pak slaag gegeven als hij in zijn leven niet had gehad, omdat hij (zonder het te vragen!) in de bijt was gaan vissen die Peter Hajo in het ijs had gekapt? Peer den Vos, die wel een hoofd groter was dan hij!

't Was een gemene streek om hem als landkikker te laten rondspringen, hem, die, toen hij nauwelijks lopen kon, de touwen die de binnenzeilende vissers zijn oudere vrienden toewierpen al met een echte zeemansknoop om de meerpalen sloeg; hem, die zich op z'n vijfde jaar stiekem in vaders botter had verscholen en mee ter haringvangst was gegaan!

Hoe snakte hij ernaar op zee te zwalken zonder een streepje land mijlen in de omtrek; hoe snakte hij ernaar de wijde wereld te zien en met echte zeebenen terug te komen en op te snijden net als die bruingebrande pikbroeken die met Jan Pieterszoon Coen naar de Oost waren getogen en nu de waarheid spraken of logen, juist als het hun inviel, zonder dat een landrot zeggen kon: ‘Je zuigt uit je duim!’ - De Oost... daar was voorlopig helemáál geen kans op. Misschien later, als hij eerst een paar reizen met een walvisvaarder had gemaakt; als het vel van zijn handen was gebarsten door het zout; als de traanlucht in z'n haar en in z'n kleren hing, - misschien zouden ze hem dan willen meenemen. Jandorie! Peter Hajo zag een beeld opdoemen van bergen, fladderende papegaaien, dansende wilden, van apen, tijgers, krokodillen...

Weg was het beeld.“

Johan Fabricius (24 augustus 1899 – 21 juni 1981)

Beeld van de scheepsjongens van Bontekoe door beeldhouwer Jan van Druten in Hoorn.

De Schotse schrijver en jurist Alexander McCall Smith werd geboren in Bulayawo in het toenmalige Rhodesië (nu Zimbabwe) op 24 augustus 1948. Zie ook mijn blog van 24 augustus 2009.

Uit: Corduroy Mansions

„Passing off, thought William. Spanish sparkling wine—filthy stuff, he thought, filthy—passed itself off as champagne. Japanese whisky—Glen Yakomoto!—was served as Scotch. Inferior hard cheese—from Mafia-run factories in Catania—was sold to the unsuspecting as Parmesan.
Lots of things were passed off in one way or another, and now, as he stood before the bathroom mirror, he wondered if he could be passed off too. He looked at himself, or such part of himself as the small mirror encompassed-just his face, really, and a bit of neck. It was a fifty-one-year-old face chronologically, but would it pass, he wondered, for a forty-something-year-old face?
He looked more closely: there were lines around the eyes and at the edge of the mouth but the cheeks were smooth enough. He pulled at the skin around the eyes and the lines disappeared. There were doctors who could do that for you, of course: tighten things up; nip and tuck. But the results, he thought, were usually risible. He had a customer who had gone off to some clinic and come back with a face like a Noh-play mask-all smoothed out and flat. It was sad, really. And as for male wigs, with their stark, obvious hairlines, all one wanted to do was to reach forward and give them a tug. It was quite hard to resist, actually, and once, as a student-and when drunk-he had done just that. He had tugged at the wig of a man in a bar and . . . the man had cried. He still felt ashamed of himself for that. Best not to think about it.
No, he was weathering well enough and it was far more dignified to let nature take its course, to weather in a National Trust sort of way. He looked again at his face. Not bad. The sort of face, he thought, that would be hard to describe on the Wanted poster, if he were ever to do anything to merit the attention of the police-which he had not, of course. Apart from the usual sort of thing that made a criminal of everybody: "Wanted for illegal parking," he muttered. "William Edward French (51). Average height, very slightly overweight (if you don't mind our saying so), no distinguishing features. Not dangerous, but approach with caution."

Alexander McCall Smith (Bulayawo, 24 augustus 1948)

De Braziliaanse schrijver Paulo Coelho werd geboren in Rio de Janeiro op 24 augustus 1947. Zie en ook mijn blog van 24 augustus 2009.

Uit: The Alchemist

„The boy's name was Santiago. Dusk was falling as the boy arrived with his herd at an abandoned church. The roof had fallen in long ago, and an enormous sycamore had grown on the spot where the sacristy had once stood.

He decided to spend the night there. He saw to it that all the sheep entered through the ruined gate, and then laid some planks across it to prevent the flock from wandering away during the night. There were no wolves in the region, but once an animal had strayed during the night, and the boy had had to spend the entire next day searching for it.

He swept the floor with his jacket and lay down, using the book he had just finished reading as a pillow. He told himself that he would have to start reading thicker books: they lasted longer, and made more comfortable pillows.

It was still dark when he awoke, and, looking up, he could see the stars through the half-destroyed roof.

I wanted to sleep a little longer, he thought. He had the same dream that night as a week ago, and once again he had awakened before it ended.

He arose and, taking up his crook, began to awaken the sheep that still slept. He had noticed that, as soon as he awoke, most of his animals also began to stir. It was as if some mysterious energy bound his life to that of the sheep, with whom he had spent the past two years, leading them through the countryside in search of food and water. "They are so used to me that they know my schedule," he muttered. Thinking about that for a moment, he realized that it could be the other way around: that it was he who had become accustomed to "their" schedule.“

Paulo Coelho (Rio de Janeiro, 24 augustus 1947)

24-08-2010 om 19:55 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en vertaler Albert Alberts werd op 23 augustus 1911 in Haarlem geboren. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2006 en ook mijn blog van 23 augustus 2007 en ook mijn blog van 23 augustus 2008 en ook mijn blog van 23 augustus 2009.

Uit: Monna Paola, het meer en de liefde

“Marino is een stadje aan de noordelijke oever van het meer van Albano. Het is gebouwd in een bescheiden terrasvorm en het onderste terras is tegelijkertijd de weg, die om het hele meer ligt. Iedereen, die in een auto, op een scooter of zelfs op een fiets die weg oprijdt in wat voor richting dan ook, komt na een kilometer of twaalf weer in Marino terecht. Hij kan tijdens die rit heel wat hebben gezien: Castel Gandolfo, het buitenverblijf van de paus, het bijzonder deftige stadje Albano Laziale met de graftomben van enige Horatiussen en het nog kleinere en misschien nog deftiger Arricia.

Het meer is bijna voortdurend te zien: een diepe krater, bijna tot de rand toe vol met water, waar maar zelden rimpels op komen. Geweldig mooi, maar op de duur een beetje eentonig. Soms ondergaat de weg een kleine omlegging. Dan ziet men het meer even niet. En weer even later zegt men: kijk daar is het meer nog steeds. Het is bijna een opluchting weer in Marino terug te komen, uit- of af te stappen en aan de zijkant, tussen de weg en het meer het kleine, lage, langgestrekte restaurant van Monna Paola binnen te gaan. Aan de straatkant is het een café, aan de andere kant een veranda. En die veranda ziet natuurlijk weer uit op het meer, maar dat is dan niet erg.

Dat is natuurlijk niet erg. Het meer is van een wat al te langdurige bezienswaardigheid ineens een tevreden decor geworden. In de zomer zitten er 's middags tegen een uur of zes een stuk of wat mensen in de veranda wijn te drinken en rauwe tuinbonen te doppen en te eten. Daarna wordt het wat stiller en tegen een uur of negen wordt het weer wat voller. Om tien uur is het er bepaald gezellig druk. Het meer is dan allang niet meer te zien, alleen nog maar de lichtjes op de hellingen.”

Albert Alberts (23 augustus 1911 – 16 december 1995)

Portret door Bertus Sondaar, 1938

De Amerikaanse schrijver en acteur Charles Busch werd geboren op 23 augustus 1954 in New York. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2008  en ook mijn blog van 23 augustus 2009.

Uit: Busched and Ambushed in “The Third Story” (Bespreking in The Village Voice door Michael Feingold)

„This is rich food; not surprisingly, palates accustomed to the thin gruel that today's theater too often serves up have grimaced at it. It's also, let's face the fact, hearty peasant cuisine—a thick stew, the chewy ingredients and peppery flavor of which may not appeal to fastidious tastes. Nor is it dished up with much elegance: The designs have been conceived serviceably but without panache; Carl Andress's direction comes in, competently, just under the imaginative flair that gives such works sparkle.

The cast's likability partly makes up for these shortfalls: Jennifer Van Dyck embodies the monomaniac scientist with crisp comic authority; Turner's brassy energy is as delightful as her slurry diction is maddening (startlingly, it improves when she takes on the German accent). Walker is irresistibly charming as he lurches, like a bipedal shuttlecock, from lapsed screenwriter to Oedipally traumatized gangster; Sarah Rafferty makes his ambiguously wide-eyed doll and the woebegone Russian princess equally fetching. Busch's definitive gift for female haughtiness, whether sporting gangster haute couture or a massive gray fright wig larger than himself, needs no critic's confirmation.

The main joy of The Third Story is that its foolery embodies something substantive, making its occasional unevenness easy to bear. Like that good peasant food, it sticks to your ribs. Jung says somewhere that the psychic "work" accomplished by myths and fairy tales doesn't occur on the story's realistic, psychological, or allegorical level; it's in the energy created as our minds move among the three. No wonder The Third Story feels like such an energizing event.“

Charles Busch (New York, 23 augustus 1954)

Hier met Arthur Miller (links) 

De Duitse schrijver en uitgever Ilija Trojanow werd geboren in Sofia, Bulgarije, op 23 augustus 1965. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2009.

Uit: Juli Zeh. Angriff auf die Freiheit

Wenn wir Angst haben, raschelt es überall.

Sophokles

“Früh raus. Der Wecker klingelt. Es ist noch dunkel. Nicht gleich Licht machen, eine Minute auf dem Bettrand sitzen bleiben. Die Morgenluft einatmen. Das Fenster ist gekippt, die Tür zum Flur offen. In der Küche wartet die Espressomaschine. Wo sind die Hausschuhe? Sich strecken, aufstehen,

das Licht anknipsen.

Sie ziehen den Vorhang am Küchenfenster zu, damit der Nachbar von gegenüber nicht hereinschauen kann, für alle Fälle, denn eigentlich schläft der an Wochentagen so lange wie Sie am Wochenende. Sie kochen sich einen doppelten Espresso, in ihrer großen Lieblingstasse, damit Platz bleibt für die Milch. Sie führen die Tasse zum Mund, sie pusten ein wenig, dann nehmen Sie einen Schluck. Jetzt kann der Tag beginnen. Sie setzen die Tasse auf dem Tisch ab. Am Rand haben Sie zwei wunderschöne Fingerabdrücke hinterlassen. So scharf konturiert und vollständig wie die in Ihrem Reisepaß. Oder die in den Datenbanken der U.S. Customs and Border Protection, seit Ihrem letzten Sommerurlaub in Florida. Beruflich sind Sie viel unterwegs? Dann kennt man das Muster auf der Kaffeetasse, die Sie gerade ins Arbeitszimmer tragen, auch in Schweden, Georgien und im Jemen.

Wie jeden Morgen rufen Sie Ihre privaten E-Mails ab. Die sind schon überprüft worden – nicht nur von Ihrem Virenscanner. Sie haben noch ein paar Minuten Zeit, bevor Sie zur Arbeit müssen, also rufen Sie die eine oder andere Webseite auf – die Kripo weiß, welche, wenn sie möchte, und kann das auch in sechs Monaten noch überprüfen. Sie nehmen schnell noch eine Überweisung vor, die Ihnen gerade

eingefallen ist – die zuständigen Behörden wissen, an wen. Zum Glück heißen Sie Müller, das schützt ein wenig. Bei Ihrem Kollegen Tarik al-Sultan, der neulich zum Bergsteigen in Kaschmir war, verschickt der Computer gerade den gesamten Inhalt der Festplatte an den Verfassungsschutz.”

Ilija Trojanow (Sofia, 23 augustus 1965)

De Engelse dichter, schrijver, dramaturg en componist Willy Russell werd geboren op 23 augustus 1947 in Whinston bij Liverpool. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2009.

Uit: The Wrong Boy

„I thought about it. And then I said, 'Because of Morrissey.'

'Morris who?' he said.

'Morrissey,' I told him, 'not Morris who. Morrissey, the greatest living lyricist. He used to be with The Smiths.'

'Oh,' he said, 'that boring twat!'

I didn't talk to him any more. He put a Phil Collins cassette on and farted a few times which, in the musical circumstances, I thought was rather apposite.

He's just stuffed another bacon buttie between his teeth and he's laughing again so that you can see all the chewed-up bread and bacon and saliva in his mouth. He thinks it's dead hilarious 'cause I said I was a vegetarian. That's what started him laughing.

'I don't know what you're laughing for,' I said, 'because all sorts of people are vegetarian; like George Bernard Shaw was vegetarian. And Mahatma Gandhi! And the majority of the world happens to be vegetarian,' I said, 'including Morrissey. And me.'

He just laughed even more.

'And that's why I became a vegetarian,' I told him. 'Because of Morrissey.'

But I was wasting my breath so I shut up and let him laugh. What can you say to a Philistine who's into Phil Collins and Dire Straits and other such frivolity? I've got my Walkman on now so at least I can't hear him laughing. The only saving grace in having a lift from him is that he's so fat he makes me feel really thin. It's not that I'm obese or anything, not any more, Morrissey. But even though I'm not fat nowadays, I sometimes forget and still think of myself as being corpulent. And I hate having to look at pictures of me when I was fat. Photographs are just like computers - they never tell the truth. It's like that picture of Oscar Wilde, Morrissey, you know the one where he's got those boots on and he's leaning against that wall. And if that was the only surviving picture of Oscar Wilde everybody'd think he was a fat person, wouldn't they? But Oscar Wilde wasn't fat, not on the inside. And I wasn't fat, not on the inside, I wasn't. It was just a phase I was going through. And probably it was just a phase that Oscar Wilde was going through and he couldn't help it just like I couldn't help it. They used to call me Moby Dick! When we moved to Wythenshawe and they put me in that comprehensive school where I didn't know nobody and it was already the middle of term by the time I started, I walked into the classroom and Steven Spanswick looked up and said, 'Fuckin' hell, it's Moby Dick!'

Willy Russell (Whinston, 23 augustus 1947)

De Oostenrijkse schrijver Gustav Ernst werd geboren in Wenen op 23 augustus 1944. Zie en ook mijn blog van 23 augustus 2009.

Uit Mit Mir Nicht

Theater der Jugend 1

Eins (Mutter/Vater) zieht, schleift Zwei (Kind) in den Zuschauerraum.

EINS Jetzt geh anständig!

ZWEI Ich will nicht!

EINS Die Leut schauen schon.

ZWEI Ich will nicht! Ich will nicht!

EINS Du kommst jetzt!

ZWEI Nur weil du das Abo bezahlt hast!

EINS Jetzt halt den Mund!

ZWEI Hättest mir lieber neue Schi gekauft um das Geld!

EINS Schi hast du eh erst neue gekriegt!

ZWEI Charly hat auch schon wieder neue gekriegt!

EINS Jetzt setz dich her da und aus!

ZWEI Ich scheiß aufs Theater!

Eins schlägt auf Zwei ein.

EINS Red anständig! Wird dir nicht schaden, wenn du was lernst! Bleib sitzen!

Theater ist Bildung, du Trottel! Still jetzt! Immer mit dem depperten

Skateboard herumfahren, das kannst! Deine Freund treffen! Da lernst nichts!

Da lernst was! … Unterbricht, da das Stück beginnt.

ZWEI Na, das wird wieder ein Schas werden!

Gustav Ernst (Wenen, 23 augustus 1944)



Zie voor nog meer schrijvers van de 23e augustus ook mijn vorige blog van vandaag.

23-08-2010 om 20:39 geschreven door Romenu  

De Hongaars/Israëlische schrijver Ephraïm Kishon werd op 23 augustus 1924 in Boedapest geboren. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2006. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2007 en ook mijn blog van 23 augustus 2008 en ook mijn blog van 23 augustus 2009.

Uit: Schokolade auf Reisen

„Alles ist eine Frage der Einteilung. Deshalb bewahren wir in einem nach Fächern eingeteilten

Kasten unbrauchbare Geschenke zur künftigen Wiederverwendung auf.Wann immer so ein Geschenk

kommt, und es kommt oft, wird es registriert, klassifiziert und eingeordnet. Babysachen kommen automatisch in ein Extrafach, Bücher von größerem Format als 20 × 25 cm werden in der »Geburtstags«-Abteilung abgelegt,Vasen und Platten unter »Hochzeit«, besonders scheußliche

Aschenbecher unter »Neue Wohnung«, und so weiter.

Eines Tages ist Purim, das Fest der Geschenke, plötzlich wieder da, und plötzlich geschieht Folgendes:

Es läutet an der Tür. Draußen steht Benzion Ziegler mit einer Pralinenschachtel unterm Arm. Benzion Ziegler tritt ein und schenkt uns die Schachtel zu Purim. Sie ist in Cellophanpapier verpackt. Auf dem Deckel sieht man eine betörend schöne Jungfrau, umringt von allerlei knallbunten Figuren.Wir sind tief gerührt und Benzion Ziegler schmunzelt selbstgefällig.

So weit, so gut. Die Pralinenschachtel war uns hochwillkommen, denn Pralinenschachteln sind sehr verwendbare Geschenke. Sie eignen sich für vielerlei Anlässe, für den Unabhängigkeitstag so gut wie für silberne Hochzeiten.Wir legten sie sofort in die Abteilung »Diverser Pofel«.

Aber das Schicksal wollte es anders. Mit einem Mal befiel die ganze Familie ein unwiderstehliches

Verlangen nach Schokolade, das nur durch Schokolade zu befriedigen war. Zitternd vor Gier, rissen wir die Cellophanhülle von der Pralinenschachtel, öffneten sie – und prallten zurück.

Die Schachtel enthielt ein paar bräunliche Kieselsteine mit leichtem Moosbelag.“

Ephraïm Kishon (23 augustus 1924 – 29 januari 2005)

De Engelse dichter en schrijver William Ernest Henley werd geboren op 23 augustus 1849 in Gloucester. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2007 en ook mijn blog van 23 augustus 2008 en ook mijn blog van 23 augustus 2009.

Anterotics 

Laughs the happy April morn

Thro' my grimy, little window,

And a shaft of sunshine pushes

Thro' the shadows in the square.

Dogs are tracing thro' the grass,

Crows are cawing round the chimneys,

In and out among the washing

Goes the West at hide-and-seek.

Loud and cheerful clangs the bell.

Here the nurses troop to breakfast.

Handsome, ugly, all are women . . .

O, the Spring--the Spring--the Spring!

Fill A Glass With Golden Wine 

Fill a glass with golden wine,

And the while your lips are wet

Set your perfume unto mine,

And forget.

Every kiss we take and give

Leaves us less of life to live.

Yet again! Your whim and mine

In a happy while have met.

All your sweets to me resign,

Nor regret

That we press with every breath,

Sighed or singing, nearer death.

Waiting 

A square, squat room (a cellar on promotion),

Drab to the soul, drab to the very daylight;

Plasters astray in unnatural-looking tinware;

Scissors and lint and apothecary's jars.

Here, on a bench a skeleton would writhe from,

Angry and sore, I wait to be admitted:

Wait till my heart is lead upon my stomach,

While at their ease two dressers do their chores.

One has a probe-it feels to me a crowbar.

A small boy sniffs and shudders after bluestone.

A poor old tramp explains his poor old ulcers.

Life is (I think) a blunder and a shame.

William Henley (23 augustus 1849 – 11 juli 1903)

De Amerikaanse dichter Edgar Lee Masters werd geboren op 23 augustus 1868 in Garnett, Kansas. Zie ook  Zie ook mijn blog van 23 augustus 2007 en ook mijn blog van 23 augustus 2008 en ook mijn blog van 23 augustus 2009.

Zilpha Marsh 

At four o'clock in late October

I sat alone in the country school-house

Back from the road 'mid stricken fields,

And an eddy of wind blew leaves on the pane,

And crooned in the flue of the cannon-stove,

With its open door blurring the shadows

With the spectral glow of a dying fire.

In an idle mood I was running the planchette --

All at once my wrist grew limp,

And my hand moved rapidly over the board,

Till the name of "Charles Guiteau" was spelled,

Who threatened to materialize before me.

I rose and fled from the room bare-headed

Into the dusk, afraid of my gift.

And after that the spirits swarmed --

Chaucer, Caesar, Poe and Marlowe,

Cleopatra and Mrs. Surratt --

Wherever I went, with messages, --

Mere trifling twaddle, Spoon River agreed.

You talk nonsense to children, don't you?

And suppose I see what you never saw

And never heard of and have no word for,

I must talk nonsense when you ask me

What it is I see!

Edgar Lee Masters (23 augustus 1868 – 5 maart 1950)

De Duitse dichter Theobald Hock werd geboren op 23 augustus 1573 in Limbach/Pfalz-Zweibrücken. Zie ook mijn blog van 23 augustus 2007.

Von Art der Deutschen Poeterey (fragment)

Wir wundern uns dass die Poeten gschriben
So künstlich Vers und Meisterstück getrieben
Dass doch nit ist solch wunder
Weil sie gschrieben b'sunder
Ihr Sprach jetzunder.

Den sein Ouidius und Maro Gierte
Nit gwesen Reimer also hoch geehrte
Die sie in der Mutter Zungen
Lateinisch gsungen
Dass ihnen g'lungen.

Warumb sollen wir den unser Teutsche Sprachen
In gwisse Form und Gsatz nit auch mögen machen
Und Deutsches Carmen schreiben
Die Kunst zutreiben
Bei Mann und Weiben.

Theobald Hock (23 augustus 1573 - † na 1624)
Kerk in Limbach (Geen portret beschikbaar)

De Roemeense essayist, filosoof, kunsthistoricus en politicus Andrei Gabriel Pleşu werd geboren op 23 augustus 1948 in Boekarest. Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 23 augustus 2007.

Uit: Interview with Andrei Pleşu (Door Alexandre Mirlesse in Notre Europe)

„Can we speak of a “European identity”?

I think on the contrary that it is time to pause, to stop speaking about it in the hyperbole currently in favour. Much has been said about Europe already, much has been written; the original nucleus has been enlarged.

Now, whatever happens, there will be a break before the next enlargement, if it takes place. Under these circumstances an exercise in silence might help. Besides, what has been said was not terribly imaginative. Some words appear too often!

So you think, like Hungarian writer Peter Esterhazy, that people should be fined for using expressions like “return to Europe”, “common house”, “European values”?

Oh! I have heard better: “A soul for europe”! It was the theme of a conference recently organised by some Germans. They like that sort of schmaltz … But, to be quite candid, it isn’t just a few similar words but also the same themes that keep popping up…

Which ones?

Before we go any further let one thing be clear: these themes are per se utterly honourable. What actually shocks me is the way they are treated. Firstly, of course, we find the famous ‘values’. Ah! Values! Culture! Heritage! They never fail to adorn the end of speeches, but you can’t help feeling that they are not the heart of the matter – rather some kind of flourish, so to speak, the rococo of political discourse. I was recently disturbed by something Angela Merkel said on this subject: “Europe is not a Christian club, Europe is a club of values”. As though there were some primary contradiction between Christianity and values! If she had said: “Europe is not a Christian club, Europe is a ecumenical club” or “Europe is not a club of madmen, Europe is a club of values” – that would have been logical. But, as it stands, her sentence suggests a serious lack of understanding of values, Christianity and Europe.“

Andrei Pleşu (Boekarest, 23 augustus 1948)

23-08-2010 om 20:26 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster en journaliste Annie Proulx werd geboren op 22 augustus 1935 in Norwich, Connecticut. Zie ook mijn blog van 22 augustus 2007 en ook mijn blog van 22 augustus 2008 en ook mijn blog van 22 augustus 2009.

Uit: Brokeback Mountain

“Ennis Del Mar wakes before five, wind rocking the trailer, hissing in around the aluminum door and window frames. The shirts hanging on a nail shudder slightly in the draft. He gets up, scratching the grey wedge of belly and pubic hair, shuffles to the gas burner, pours leftover coffee in a chipped enamel pan; the flame swathes it in blue. He turns on the tap and urinates in the sink, pulls on his shirt and jeans, his worn boots, stamping the heels against the floor to get them full on. The wind booms down the curved length of the trailer and under its roaring passage he can hear the scratching of fine gravel and sand. It could be bad on the highway with the horse trailer. He has to be packed and away from the place that morning. Again the ranch is on the market and they’ve shipped out the last of the horses, paid everybody off the day before, the owner saying, “Give em to the real estate shark, I’m out a here,” dropping the keys in Ennis’s hand. He might have to stay with his married daughter until he picks up another job, yet he is suffused with a sense of pleasure because Jack Twist was in his dream.

The stale coffee is boiling up but he catches it before it goes over the side, pours it into a stained cup and blows on the black liquid, lets a panel of the dream slide forward. If he does not force his attention on it, it might stoke the day, rewarm that old, cold time on the mountain when they owned the world and nothing seemed wrong. The wind strikes the trailer like a load of dirt coming off a dump truck, eases, dies, leaves a temporary silence.”

Scène uit de film Brokeback Mountain

They were raised on small, poor ranches in opposite corners of the state, Jack Twist in Lightning Flat up on the Montana border, Ennis del Mar from around Sage, near the Utah line, both high school dropout country boys with no prospects, brought up to hard work and privation, both rough-mannered, rough-spoken, inured to the stoic life. Ennis, reared by his older brother and sister after their parents drove off the only curve on Dead Horse Road leaving them twenty-four dollars in cash and a two-mortgage ranch, applied at age fourteen for a hardship license that let him make the hour-long trip from the ranch to the high school. The pickup was old, no heater, one windshield wiper and bad tires; when the transmission went there was no money to fix it. He had wanted to be a sophomore, felt the word carried a kind of distinction, but the truck broke down short of it, pitching him directly into ranch work.

Annie Proulx (Norwich, 22 augustus 1935)

De dichteres en critica Dorothy Parker werd geboren in New York op 22 augustus 1893. Zie ook mijn blog van 7 juni 2006 en ook mijn blog van 22 augustus 2006 en ook mijn blog van 22 augustus 2007 en ook mijn blog van 22 augustus 2008 en ook mijn blog van 22 augustus 2009.

Afternoon 

When I am old, and comforted,

And done with this desire,

With Memory to share my bed

And Peace to share my fire,

I'll comb my hair in scalloped bands

Beneath my laundered cap,

And watch my cool and fragile hands

Lie light upon my lap.

And I will have a sprigged gown

With lace to kiss my throat;

I'll draw my curtain to the town,

And hum a purring note.

And I'll forget the way of tears,

And rock, and stir my tea.

But oh, I wish those blessed years

Were further than they be!

Daylight Saving 

My answers are inadequate

To those demanding day and date

And ever set a tiny shock

Through strangers asking what's o'clock;

Whose days are spent in whittling rhyme-

What's time to her, or she to Time? 

Garden-Spot 

God's acre was her garden-spot, she said;

She sat there often, of the Summer days,

Little and slim and sweet, among the dead,

Her hair a fable in the leveled rays.

She turned the fading wreath, the rusted cross,

And knelt to coax about the wiry stem.

I see her gentle fingers on the moss

Now it is anguish to remember them.

And once I saw her weeping, when she rose

And walked a way and turned to look around-

The quick and envious tears of one that knows

She shall not lie in consecrated ground.

Dorothy Parker (22 augustus 1893 – 7 juni 1967)

De Duitse dichter en schrijver Wolfdietrich Schnurre werd geboren op 22 augustus 1920 in Frankfurt am Main. Zie ook mijn blog van 22 augustus 2006. Zie ook mijn blog van 22 augustus 2007 en ook mijn blog van 22 augustus 2008 en ook mijn blog van 22 augustus 2009.

Wahrheit

Ich war vierzehn, da sah ich,

im Holunder aß eine Amsel

von den Beeren der Dolde.

Gesättigt flog sie zur Mauer

und strich sich an dem Gestein

einen Samen vom Schnabel.

Ich war vierzig, da sah ich,

auf der geborstenen Betonschicht

wuchs ein Holunder. Die Wurzeln

hatten die Mauer gesprengt.

Ein Riss klaffte in ihr,

bequem zu durchschreiten.

Mit splitterndem Mörtel

schrieb ich daneben: "Die Tat

einer Amsel."

Wolfdietrich Schnurre (22 augustus 1920 – 9 juni 1989)

De Nederlandse schrijver en beeldend kunstenaar Willem Arondéus werd op 22 augustus 1894 in Naarden geboren. Zie en ook  Zie ook mijn blog van 22 augustus 2007 en ook mijn blog van 22 augustus 2008 en ook mijn blog van 22 augustus 2009.

Uit: In memoriam W. Arondéus door Martinus Nijhoff

„Van aanleg was Arondéus schilder. Geleid - misleid, zou hij later zeggen - door zijn vereerde oudere vriend R.N. Roland Holst, ontwikkelde zich zijn werk in de richting van monumentaal-decoratieve kunst. Grote, peinzende gestalten schiep zijn hand, omlijst door symbolische siermotieven, dikwijls toegelicht door versregels van Leopold en anderen. Hij bleek veel talent te bezitten. Geen prijsvraag die hij niet won als hij meedong. De ramen van het stadhuis te Rotterdam, de muren van andere openbare gebouwen, bewaren blijvende getuigenissen van zijn artistiek vermogen. Maar hij zelf bleef onbevredigd. Hij was, in tegenstelling tot Roland Holst, een anti-maatschappelijk wezen, geladen met ironie, waarmee hij zichzelf in bedwang en de buitenwereld op een afstand hield. De decoratieve kunst, zoveel aanpassing vergend, was niet het gebied waarin hij zijn eigenmachtig gevoelsleven op den duur uit kon drukken. Hij verliet de figuurlijke ‘tekens’ en wendde zich tot de levende ‘taal’. Hij ging schrijven, romans, novellen, een studie genaamd ‘Monumentale schilderkunst in Nederland’, in wezen een felle, partijdige afrekening met Roland Holst. Hiermede ontdeed hij zich van een obsessie: de kunst om de kunst. Ten slotte schreef hij dit boek over Matthijs Maris, het schoonste en persoonlijkste werk dat hij voortbracht. In Matthijs Maris, de dromer die ongebaande wegen insloeg, de schilder die geen schilder was, maar zich van de schilderkunst bediende om zijn verbeelding een telkens weer voorlopige vorm te geven, herkende hij zichzelf, neen, ontmoette hij voor het eerst de grotere, zielsverwante broeder, naar wie hij zijn leven lang had gehunkerd. De winter dat hij in het Amsterdamse museum - waar hij Sandberg leerde kennen - gebogen zat in een doodstille zaal over de uit honderden onbeduidende briefjes bestaande correspondentie van Matthijs Maris, was, naast de laatste maanden, de gelukkigste tijd van zijn leven. Hoe graag, zei hij mij eens, had ik één van Thijs' ontelbare kattebelletjes, die voor de historie toch geen waarde hebben, meegenomen en voor mijzelf behouden, om zijn handschrift altijd bij mij te hebben... Arondéus had lief gekregen.“

Willem Arondéus (22 augustus 1894 – 1 juli 1943)

22-08-2010 om 19:59 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Krijn Peter Hesselink werd op 22 augustus 1976 geboren in Utrecht. Zie ook mijn blog van 22 augustus 2008 en ook mijn blog van 22 augustus 2009.

Grootmoeder op haar ziekbed

‘Ja ik zie je wel kijken, maar ik fietste toch echt
de Amstel af, gister nog, jij rende met
mij op, riep kijk daar, zon, meeuw, wind die mij opstuwde
met jou in mijn kielzog, werd ik even moe
ik ging gewoon liggen op een bed in de V&D
ja raar was het wel, maar het ging zo en niemand
die iets merkte, ook niet toen ik wakker werd, een zwiep
aan dit rotbeen gaf, verder liep, daar lag het pontje
naar Amsterdam-Noord, een agent nam mijn hand
en bracht mij naar moeder – uw zoon, mevrouw? – tss
alsof alleen jongens in bomen klommen, zo
zag ik ons aan, op de voorplecht, de achterplecht
heen en weer, de mensen stroomden
voorbij en niemand die mij aanzag, zelfs jij niet.’

Krijn Peter Hesselink (Utrecht, 22 augustus 1976)

De Duitse schrijfster Irmtraud Morgner werd geboren op 22 augustus 1933 in Chemnitz. Zie ook mijn blog van 22 augustus 2008 en ook mijn blog van 22 augustus 2009.

Uit: Leben und Abenteuer der Trobadora Beatriz

“Natürlich ist das Land ein Ort des Wunderbaren. Mir fiel es auf, als mir eine Frau entgegentrat. In meiner Straße. Eines Morgens im April. Die fremde Frau fragte, ob ich Geld hätte. Da ich nüchtern Gesprächen abgeneigt bin, grüßte ich zurück. War auch in Eile, auf dem Weg zum Kindergarten. Die Frau, an deren linker Hand ebenfalls ein Junge zerrte, holte mich ein, nötigte mir mit der rechten Hand ein Paket auf und sagte: »Fünftausend.

« Wir starrten einander an. Die Jungen rissen sich los. Ich hörte der Zahl nach. Als sie mir bewußt wurde, versuchte ich, die Last loszuwerden. Aber die Frau wich zurück und grub ihre Hände in die Taschen ihres Mantels. Seine reichliche Weite war gefüllt. Das kurze Kleidungsstück ließ keineswegs Knie sehen, kaum Waden. Obgleich ich allen Grund hatte, der aufdringlichen Frau eine Entschuldigung abzugewinnen, entschuldigte ich mich. Ließ mir von ihren braunen Knopfaugen das

Gesicht durchmustern. Duldete, wer weiß, warum, das unverlangte Gewicht. Erst als ich spürte, daß die Paketverschnürung meine Fingerkuppen abgebunden hatte, schickte ich mich an, das Heck eines parkenden Personenwagens als Ablageplatz zu benutzen. »Dreitausend«, sagte die Frau. Dann zog sie ein Zellstofftaschentuch aus der Manteltasche und rieb ihre Augen. Bald die Nase. Meine kitzelte Regenwasser. Es floß vom Scheitel ab. Die Kunstlocken der Frau waren bereits in ein Stadium

demoliert, das Wolle einer aufgetrennten braunen Socke vermuten ließ. Drei Schluchzer.”

Irmtraud Morgner (22 augustus 1933 – 6 mei 1990)

De Zweedse dichter Gustaf Fröding werd geboren op 22 augustus 1860 in Alsters gård bij Karlstad. Zie ook mijn blog van 22 augustus 2007 en ook mijn blog van 22 augustus 2009.

Der Ball. Ein Heldengedicht (Fragment)

1.

Es war einmal, ein Jüngling war ich noch,

da jede Müh mir schien ein schweres Joch,

und auf den Wogen der Bohème trieb ich,

Childe-Harold-Dichtung schrieb ich und zerrieb mich,

manchmal im Freundeskreis im Punsch ertrank ich,

manchmal in dumpfer Lethargie versank ich,

erträumte Gold und Lorbeer unermeßlich,

bis ich war gelb und mager, krank und häßlich.

Es war einmal, es war beim Oskarsball

im Winter in der Stadt im Festlokal,

ich stand im Fracke zwischen lauter Fracken,

er war geliehn, zu lang, zu hoch im Nacken,

mein Hemd war steif und bräunlich von der Plätte,

weiß kontrastierend meine Halsrosette,

ein Knopf war ab, der eine Absatz schief,

die Seele war erstickt in Muff und Mief.

Und ringsherum gedrängt des Städtchens Crème

in ihrer Pracht provinziell vornehm,

mit Tressengold bestückte Staatsgewalt

rings um des Landrats stattliche Gestalt,

die Vasaritter aus den Salzkontoren

rings um den werten Branntweinmatadoren.

In einem Eck stand Major Gyldenstorm

mit Hauptmann Adelfeldt in Uniform,

und hier und da ein Leutnant aus dem Stab

ging Schnurrbart zwirbelnd wandernd auf und ab.

Und hier und da ein Rudel Zivilisten,

die steif zum Gruße ihre Hüte hißten,

und Tante neben Tante an der Wand,

in Gredelin mit buntem Seidenband,

und tüllumrauscht und knisternd farbenfroh

die holden Edelfräulein comme il faut

mit Wedeln kühlend sich ihr junges Blut,

ganz edelfräuleinhaft und hochgemut.

Vertaald door Klaus-Rüdiger Utschick

Gustaf Fröding (22 augustus 1860 – 8 februari 1911)

De Franse dichter en schrijver Georges de Scudéry werd geboren op 22 augustus 1601 in Le Havre. Zie ook mijn blog van 22 augustus 2007 en ook mijn blog van 22 augustus 2009.

L'hiver

L'Air paraît tout obscur ; la clarté diminue ;
Les arbres sont tous nus ; les ruisseaux tous glacés ;
Et les rochers affreux, sur leurs fronts hérissés,
Reçoivent cet amas, qui tombe de la Nue.

Tout le Ciel fond en eau ; la grêle continue ;
Des vents impétueux, les toits sont renversés ;
Et Neptune en fureur, aux Vaisseaux dispersés,
Fait sentir du Trident, la force trop connue :

Un froid âpre et cuisant, a saisi tous les corps ;
Le Soleil contre lui, fait de faibles efforts ;
Et cet Astre blafard, n'a chaleur, ni lumière :

L'Univers désolé, n'a plus herbes ni fleurs ;
Mais on le doit revoir, dans sa beauté première,
Et l'orage éternel, ne se voit qu'en mes pleurs.

Georges de Scudéry (22 augustus 1601 – 14 mei 1667)

De Franstalige Roemeense schrijver Panait Istrati werd geboren op 10 augustus 1884 in Brăila, Roemenië. Zie ook mijn blog van 22 augustus 2009.

Uit: Codine

« Il tira de sa poche une de ces bourses en canevas avec des fausses perles et des franges, que les prisonniers fabriquent dans les maisons centrales ; il m’offrit une pièce en cuivre.
Je dis :
- Merci, monsieur : je n’accepte pas…
Très étonné, il laissa tomber sa main :
- Tu n’acceptes pas ? Pourquoi ?
- Parce que ma mère me dit qu’il ne faut rien accepter quand on rend un service…
- Tiens ! Ça, c’est pas mal… »
[…]
« – Sais-tu ce que c’est : faire mal à quelqu’un ?
- C’est le faire souffrir, dis-je.
- Non mon bonhomme… Tu n’y es pas. Le mal, le seul mal, c’est l’injustice : tu attrapes un oiseau et tu le mets en cage ; ou bien, au lieu de donner de l’avoine à ton cheval, tu lui fous un coup de fouet. »

(...)

« – Alors, tu ne crois pas en la patrie, Kir Nicolas ? demandait Adrien.
- Mais si, pédakimou (mon petit enfant), j’y crois : la nuit, quand je travaille seul. Je me rappelle que je suis ici un « sale Albanais ». Alors je pense aux belles montagnes où je suis né et où j’ai passé une enfance douce et paisible… Et dans ces moments-là, je chante, ou je pleure ; mais jamais l’envie ne me prend d’égorger un homme en pensant à ma patrie. »

Panait Istrati (22 augustus 1884 – 16 april 1935)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 22 augustus 2007

De Franse dichter, schrijver en vertaler Jean Regnault de Segrais werd geboren op 22 augustus 1624 in Caen.

22-08-2010 om 19:49 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Jeroen Theunissen werd geboren in Gent op 22 augustus 1977. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en ook mijn blog van 1 juni 2010.

Van oude kerken als kreuken in hun heuvel

Van oude kerken als kreuken in hun heuvel
kende de klankenverliezer het gebed. Een klamme
echo een akoestiek een gesuis dat ragfijn geel
onophoudelijk de muren in rinkelt.

Van oude kerken waar schellend zijn stem
voor de adem op fresco's een sleutel vroeg
herhaalde hij het bezoekuur. Een vraag brandde
in des klankenverliezers koudvuur en nu niet.

22-08-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en dichter Rogi Wieg werd geboren op 21 augustus 1962 in Delft. Zie ook mijn blog van 21 augustus 2006 en ook mijn blog van 21 augustus 2007 en ook mijn blog van 21 augustus 2008 en ook mijn blog van 21 augustus 2009.

Ja

Niets te maken met wie ik tien jaar
geleden was, ik heb me nu. 'Toen, toen',
sinds die tijd ben ik mijzelf zoveel een ander
dat ik misschien leef voor Judith. Ja.

Een dichter die gekkenhuizen kent, de bajes,
handboeien, isoleer; ik lijk wel een verdoemde
dichter. Had een vak geleerd. 'Had, had',
sinds die tijd is mijzelf zoveel een ander.

Het dorre gras, de enige bloem in het veld
is donker met rode randen, als
een uitgehuild oog, donker als de nacht
waarop Judith voor altijd plaatsnam
in het 'ik' van mijzelf, donker als de inkt
van een vergelijking, terwijl niets met niets
valt te vergelijken.

Niets te maken met wie ik tien jaar
geleden was, laat het vergelijken, zoek
geen metafoor voor een cel waarvan
men de deur dichtslaat. En vraag ook
nooit hoe het kan dat IK binnen zit.
Want het zij zo, en het is zo, en zo is het. Ja.

Als je net slaapt

Waar dingen eindigen beginnen nieuwe dingen,

wanneer de avond is gevallen, en eveneens de wind,

als je net slaapt, keert de hand die je liefste bedekt

zich om, en vliegt er tederheid uit de handpalm op

die ruist over de stad, over donkere akkers,

wegen, rivieren, over de dorpen en je droomt dat je

op reis bent, dat je op weg bent naar iets dat heel ver

van je is, je komt aan bij de zee, maar daar is al

het eerste licht van de morgen, en je weet

dat het snel erg licht zal worden, dat de tederheid

terug moet keren naar de hand die je liefste moet strelen,

die moet dragen en bouwen; in de vroege ochtend

zie je de hand, de kamer is open, de wind

staat op, nieuwe dingen beginnen en

iemand vraagt of je haar liefhebt.

Ik wilde je iets geven

Ik stelde je de eerste vraag, en later de laatste,

maar toen ik eenmaal alles had bestudeerd

zag ik dat de vragen en de antwoorden

niet goed op elkaar aansloten, dat ik

zoveel door elkaar zou moeten halen

om een verband te krijgen, de vraag over de maan

werd de eerste, die over nevels schoof ik

een heel eind op, alle vragen over de hemelboog

moest ik laten vervallen, omdat ze geen mooie plaats

konden krijgen, bij de vragen over de liefde heb ik

iets verzonnen over de positie van lichamen,

toen ik uiteindelijk alles aan elkaar had aangepast,

toen ik eindelijk iets helders had gemaakt,

zag ik een heelal dat ik niet kende, maar

ik wilde je iets geven waar je gelukkig mee zou zijn.

Rogi Wieg (Delft, 21 augustus 1962)

Tijdens een interview met Theo van Gogh, november 1992

De Amerikaanse dichter, schrijver, vertaler en bloemlezer X.J. Kennedy werd geboren in Dover, New Jersey op 21 augustus 1929. Zie ook mijn blog van 21 augustus 2007 en ook mijn blog van 21 augustus 2008 en ook mijn blog van 21 augustus 2009.

The Seven Deadly Virtues

Constancy

        Strict constancy's an overrated virtue:
        A little flexibility can't hurt you.

Generosity

        While greedy bastards grab bucks by the fistful,
        The generous grow poorer and look wistful.

Chastity

        Spurning forbidden fruit—peel, pulp, and juice—
        The chaste know peace, but rarely reproduce.

Good Cheer

        When grief and gloom are what you want, good cheer
        Is nothing but a big pain in the rear.

Modesty

        Though sometimes modesty's worth emulation,
        It's worse than useless during copulation.

Sobriety

        A certain charm inheres in strict sobriety
        Until one ventures forth into society.

Humility

        When talk is soft, there's no harm in the humble
        Who, when shrill protest's called for, merely mumble.

X.J. Kennedy (Dover, 21 augustus 1929)

De Duitse dichteres en schrijfster Elisabeth Alexander werd geboren op 21 augustus 1922 in Linz am Rhein. Zie ook mijn blog van 21 augustus 2009.

Mein Vater

Mein Vater

trug seinen alten grauen Hut

wie eine Krone auf dem Kopf

er trug ihn im Sommer

er trug ihn im Winter

für mich, das Kind

war der Hut auf Vaters Kopf

ein Selbstverständnis

so wie die Schürze der Mutter

er trug seinen Hut

der Vater

wenn er in seiner Werkstatt saß

und arbeitete

wenn er auf dem Feld arbeitete

wenn er im Garten arbeitete

beim Essen setzte er ihn ab

und für seine Gänge in die Stadt

in die Kirche

benutzte er einen anderen

manchmal sitze auch ich mit irgendeiner

Kopfbedeckung an der Schreibmaschine

sauge Staub mit einem Käppchen

auf dem Kopf

spüle mit einem Hütchen

und schlafe auch gern

mit einer Mütze auf dem Kopf.

Vielleicht wollte Vater und jetzt ich

nur mit einem warmen Kopf

herumlaufen

vielleicht auch nie die Gedanken

kalt werden lassen.

Elisabeth Alexander (21 augustus 1922 – 17 januari 2009)

De Franse schrijver, scenarioschrijver, documentairemaker, filmer en politicus  Frédéric Mitterrand werd geboren op 21 augustus 1947 in Parijs. Zie ook mijn blog van 21 augustus 2007 en ook mijn blog van 21 augustus 2008 en ook mijn blog van 21 augustus 2009.

Uit: La Mauvaise vie

"Le garçon marche dans la nuit à quelques pas devant moi. Pantalon de teinte sombre ajusté sur les hanches, étroit le long des jambes ; tee-shirt blanc qui colle au contour des épaules et à la ligne du dos ; bras nus, une Swatch au poignet, cheveux noirs avec des reflets brillants, dégagés sur la nuque. Démarche souple, allure tranquille, tout est beau, net, irréprochable. Il ne se retourne pas, il sait que je le suis et il devine sans doute que cet instant où je le regarde en profil perdu, de près et sans le toucher, me procure un plaisir violent. Il a l'habitude. C'est le quatrième depuis hier soir, j'ai voulu passer par un club que je ne connaissais pas encore avant de rentrer à l'hôtel et je l'ai aussitôt remarqué. Il n'y a que pour ceux qui ne les désirent pas qu'ils se ressemblent tous. Il se tenait comme les autres sur la petite scène, les mains croisées en arrière pour bien marquer le corps dans la lumière, en boxer short immaculé, le côté saint Jean-Baptiste qu'ils retrouvent instinctivement et que les pédés adorent, mais le visage fermement dessiné, l'expression avec du caractère, regard sans mièvrerie et sourire sans retape, un charme immédiat qui le détachait du groupe des enjôleurs professionnels. J'imaginais Tony Leung à vingt ans. Il a ri comme s'il avait gagné à la loterie quand j'ai fait appeler son numéro et lorsqu'il est venu près de moi, j'ai deviné brièvement l'odeur de sa peau, eau de Cologne légère et savon bon marché ; pas de ces parfums de duty free dont ils raffolent en général. Il avait l'air vraiment content d'aller avec moi ; j'ai senti qu'il serait vif et fraternel. Les rats qui grouillent dans la ruelle détalent à notre passage, les néons disparaissent derrière nous dans la pénombre, les remugles des poubelles s'estompent dans la chaleur poisseuse, et le vacarme assourdissant de la techno qui dégorge par les portes ouvertes de tous les autres clubs accentue cette impression de privation sensorielle où je concentre toute mon attention uniquement sur lui et sur ce que j'en attends.”

Frédéric Mitterrand (Parijs, 21 augustus 1947)

De Amerikaanse schrijver Robert Stone wed geboren op 21 augustus 1937 in New York. Zie ook mijn blog van 21 augustus 2007 en ook mijn blog van 21 augustus 2008 en ook mijn blog van 21 augustus 2009.

Uit: High Wire

„When she showed up in California again it was in San Francisco. I got a call from her up there and this time I didn't bother to erase it. Jennifer and I were in trouble. I had a bit of a drug problem. I was drinking a lot. I suspected her of having an affair with some washed up Bosnian ballet dancer she had hired down at UCSD. The fellow was supposed to be gay but I was suspicious. Jennifer was a well-bred, well-spoken East Texas hardass a couple of generations past sharecropping. Amazingly, the more I drank and used, the more she lost respect for me. At the same time I was selling scripts like crazy, rewriting them, sometimes going out on locations to work them through. Jennifer was largely unimpressed. Everything was stressful.

I was full of anger and junkie righteousness and I went up to see Lucy, hardly bothering to cover my tracks. She had rented an apartment there that belonged to her stockbroker sister, not a bad one at all though it was in the dreary Haight. I guess I had wanted a look at who Lucy's latest friends were.

Her live-in friend was Scott and she introduced us. I had expected a repellent creep. Scott surpassed my grisliest expectations. He had watery eyes, of a blue so pale that his irises seemed at the point of turning white. He had very thin trembly red lips that crawled up his teeth at one corner to form a kind of tentative sneer. He had what my mother would have called a weak chin, which she believed was characteristic of non-Anglo Saxons. There were no other features I recall.“

Robert Stone (New York, 21 augustus 1937)

21-08-2010 om 21:13 geschreven door Romenu  

De Russische dichter Gennadi Ajgi werd geboren op 21 augustus 1934 in het dorpje Sjajmoerzjino in de Tsjoewasjische republiek, aan de Wolga, 400 km ten oosten van Moskou. Zie ook mijn blog van 21 augustus 2007 en ook mijn blog van 21 augustus 2008 en ook mijn blog van 21 augustus 2009.

Hush

…and some people
have been trying to tell
the black from the white
since the very first moment
they saw the daylight…
they succeed at long last
and go into raptures
and hasten to
bring to our notice:
this is white
and that is black

Our Way

When nobody likes us
we learn
how to love our mothers

When nobody writes to us
we call to mind
old friends

And we utter a few words – simply because
we are scared of silence
and deem any movement dangerous

And in the end we find ourselves
in a park overgrown with shrubs –
and we sob as we hear the pitiable trumpets
of a pitiable brass band

Vertaald door  Anatoly Kudryavitsky

Gennadi Ajgi (21 augustus 1934 – 21 februari 2006)

De Britse schrijfster Mary Margaret ('Mollie') Kaye werd geboren op 21 augustus 1908 in Shimla, India. Zie ook mijn blog van 21 augustus 2009.

Uit: Palast der Winde (The Far Pavillons, vertaald door Emil Bastuk)

„Sita war zur Stelle, und Hira Lal enttäuschte ihn nicht. Im Schatten, wo Sita angstvoll wartet, sah Ash ein kräftiges Pferd aus heimischer Zucht. Sita hatte am Nachmittag im Basar Kleidung und Nahrung gekauft und zu einem schweren Bündel verschnürt. Das Pferd wurde von einem Fremden gehalten, der Ash jetzt das Päckchen in die Hand drückte und sagte: ?Das schickt dir Hilra Lal. Er meint, du könntest auf deiner Reise Geld brauchen.

Das Tier ist wertvoller als es aussieht?, fuhr er fort und zog den Sattelgurt fest. ?Es schafft viele Meilen an einem Tag und du kannst es zwei, drei Stunden hintereinander traben lassen, denn es ist gewöhnt einen leichten Wagen zu ziehen und ermüdet nicht leicht. Am besten nimmst du diesen Weg-? er kniete hin und zeichnete mit dem Zeigefinger eine Landkarte in den Staub. ?Über den Fluss führt keine Brücke, und die Fähre zu benutzen, ist für dich nicht ratsam. Aber hier, weiter im Süden, setzt eine kleine Fähre über, die nur die Einheimischen kennen. Auch am anderen Ufer musst du noch vorsichtig sein, denn Hira Lal sagt, die Rani wird dich auch über die Grenzen von Golkote hinaus verfolgen lassen. Die Götter mögen euch schützen, reitet rasch.? Als Ash die Zügel nahm, gab der Fremde dem Tier einen Klaps auf das Hinterteil.“

 

M. M. Kaye (21 augustus 1908 – 29 januari 2004)

De Engelse dichter, schrijver en illustrator Aubrey Vincent Beardsley werd geboren op 21 augustus 1872, Brighton. Zie ook mijn blog van 21 augustus 2007 en ook mijn blog van 21 augustus 2008 en ook mijn blog van 21 augustus 2009.

Uit: Arthur Symons. A memoir (Aubrey Beardsley)

"He had the fatal speed of those who are to die young; that disquieting completeness and extent of knowledge, that absorption of a lifetime in an hour, which we find in those who hasten to have done their work before noon, knowing that they will not see the evening. He had played the piano in drawing-rooms as an infant prodigy, before, I suppose, he had ever drawn a line.
   "Famous at twenty as a draughtsman, he found time, in those incredibly busy years which remained to him, to deliberately train himself as a writer of prose, which was in its way as original as his draughtsmanship, and into a writer of verse which had at least ingenious and original movements. He seemed to have read everything, and had his preferences as adroitly in order, as wittily in evidence, as almost any man of letters; indeed, he seemed to know more, and was a sounder critic, of books than of pictures; with perhaps a deeper feeling for music that for either.
   "His conversation had a peculiar kind of brilliance, different in order, but scarce inferior in quality to that of any other contemporary master of that art; a salt, whimsical dogmatism, equally full of convinced egoism and of imperturbable keen-sightedness. Generally choosing to be paradoxical, and vehement on behalf of any enthusiasm of the mind, he was the dupe of none of his own statements, or indeed of his own enthusiasms, and, really, very coldly impartial.
   "He thought, and was right in thinking, very highly of himself; he admired himself enormously; but his intellect would never allow itself to be deceived even about his own accomplishments."

Aubrey Beardsley (21 augustus 1872 - 16 maart 1898)

‚Aubrey Beardsley, 19th Century’ door Aubrey Beardsley

De Zwitserse schrijver, dramaturg en redacteur Lukas Holliger werd geboren op 21 augustus 1971 in Basel. Zie ook mijn blog van 21 augustus 2007 en ook mijn blog van 21 augustus 2009.

Uit: Typen, wie wir sie kennen (Bespreking van Explodierende Pottwale door Robert Schröpfer in Theaterbuffet)

„Paranoia, Identitätsverlust und Selbstentfremdung sind die Themen in Lukas Holligers "Explodierenden Pottwalen", mit dem das Schauspiel Leipzig auf die Generation der Mitte 30-jährigen zielt. Denn das Stück des Schweizer Autors – zwischen Boulevard, Groteske und Traumspiel angesiedelt – lässt nicht bloß den Lebensentwurf seines Protagonisten wie den gestrandeten Pottwal der Titel gebenden Metapher platzen. Indem er Marcel im Epilog mit Haus, Frau und fünf Kindern die Eingangsszene wiederholen lässt und dessen Alp so in die Endlosschleife führt, hebt Holliger den Fall ins Allgemeine: Gibt es einen Ausweg zwischen beruflichem und familiären Leistungsdruck? Könnte Tom nicht ebenso in Marcels Lage stecken?

Die Herausforderung für die Uraufführungsinszenierung: die tatsächliche Spielbarkeit der vertrackt-verstiegenen Vorlage beweisen, die beim Heidelberger Stückemarkt und den Autorentheatertagen des Hamburger Thalia Theaters mit viel Vorschusslorbeeren ausgestattet wurde. Regisseur Wulf Twiehaus und das Ensemble schaffen dies zunächst recht unterhaltsam, wenn sie auf der großen Bühne hinterm Eisernen, die die Fassaden von Schuppen und Wohnhaus unter der Schwärze des Schnürbodens andeutet (Volker Thiele), das Farcenhafte der Szenen forcieren und den Abend im zweiten Teil dann gedimmt ins Surreale driften lassen.“

Lukas Holliger (Basel, 21 augustus 1971)

De Duitse schrijver Pete Smith werd op 21 augustus 1960 in Soest (Westfalen) geboren. Zie ook mijn blog van 21 augustus 2009.

Uit: Tausche Giraffe gegen Freund

„Ihr eigenes Zuhause hatten Mama und Sina einige Tage später verloren. Nach der Schrei-Nacht waren sie ausgezogen. Hals über Kopf. Im Morgengrauen. Sie waren erst zu Oma gezogen, dann, vor zwei Wochen, in die kleine Dachwohnung am Rande der Stadt. Dabei war Sina in ihrem Haus glücklich gewesen. Papa lebte jetzt allein da. Möllemann und sein Halstuch waren das letzte, was Sina von Papa geblieben war. Sie ließ ihn sogar in ihrem Bett schlafen. Und er? Sah einfach weg, wenn sie weinte. Ärgerte sie sogar noch. Sagte Sachen wie: Dein Vater weiß schon, warum er ausgezogen ist. Wahrscheinlich hat er ’ne Neue. Die ist bestimmt viel schöner als deine Mutter. Und vermissen tut er euch schon gar nicht.
Irgendwann war Sina wütend geworden. „Kannst von Glück sagen, dass Papa nicht den Roller genommen hat. Für 300 Punkte hätte er sogar ein Radio gekriegt. Da kommt wenigstens Musik raus.“ Das saß! Zwei Tage lang hatte Möllemann die beleidigte Leberwurst gespielt. Aber jetzt wurde er schon wieder frech.
„Und? Was für ein Tag ist denn heute?“ Sina sah ihre Riesengiraffe gelangweilt an.“

Pete Smith (Soest, 21 augustus 1960)

21-08-2010 om 21:03 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Arno Surminski werd geboren op 20 augustus 1934 in Jäglack in Oostpruisen. Zie ook mijn blog van 20 augustus 2007 en ook mijn blog van 20 augustus 2008. en ook mijn blog van 20 augustus 2009.