De Amerikaanse schrijver John Steinbeck werd geboren in Salinas, Californië, op 27 februari 1902. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007 en ook mijn blog van 27 februari 2008 en ook mijn blog van 27 februari 2009.

Uit: Of Mice and Men

“A few miles south of Soledad, the Salinas River drops in close to the hillside bank and runs deep and green. The water is warm too, for it has slipped twinkling over the yellow sands in the sunlight before reaching the narrow pool. On one side of the river the golden foothill slopes curve up to the strong and rocky Gabilan mountains, but on the valley side the water is lined with trees—willows fresh and green with every spring, carrying in their lower leaf junctures the debris of the winter’s flooding; and sycamores with mottled, white, recumbent limbs and branches that arch over the pool. On the sandy bank under the trees the leaves lie deep and so crisp that a lizard makes a great skittering if he runs among them. Rabbits come out of the brush to sit on the sand in the evening, and the damp flats are covered with the night tracks of ’coons, and with the spread pads of dogs from the ranches, and with the split-wedge tracks of deer that come to drink in the dark.

There is a path through the willows and among the sycamores, a path beaten hard by boys coming down from the ranches to swim in the deep pool, and beaten hard by tramps who come wearily down from the highway in the evening to jungleup near water. In front of the low horizontal limb of a giant sycamore there is an ash pile made by many fires; the limb is worn smooth by men who have sat on it.

Evening of a hot day started the little wind to moving among the leaves. The shade climbed up the hills toward the top. On the sand banks the rabbits sat as quietly as little gray, sculptured stones. And then from the direction of the state highway came the sound of footsteps on crisp sycamore leaves. The rabbits hurried noiselessly for cover. A stilted heron labored up into the air and pounded down river. For a moment the place was lifeless, and then two men emerged from the path and came into the opening by the green pool.”

Standbeeld in Monterey

De Canadese dichter, schrijver en essayist André Roy werd geboren op 27 februari 1944 in Montréal. Hij studeerde Frans en is werkzaam als docent en literair criticus. Het bekendst is zijn cyclus „Passions“, bestaande uit Les passions du Samedi (1979), Petit supplément aux passions (1980); en Monsieur Désir (1981).

Un rien d'amour

Le ciel distribué dans le temps massif ;

L'oeil est un temple dans la nuit ;

L'air marche

Parce que chacun possède son propre corps.

Pourquoi je rêve comme une bête

Quand tu n'es pas là ?

Je rêvais que tu rêvais dans mes songes,

Que tu étais heureux comme en enfer.

Il existe quatre lois pour la passion :

Avant, pendant, après, jamais.

Les étoiles digérées par ton corps

Deviennent des animaux dans tes yeux.

Ta passion veux que tu saignes,

Que tu puisses te pardonner de nous aimer.

The Muscles and Body Hairs

Melted in the mouth, colour hanging

A pink tool, but for now let”s talk

Of the ripple of his muscles (see how time

Is upset at a glance, the clock in

Slow motion) attuned to his technique, I exclaim

His body hairs briefly summing them up

In those cerain young spots that make me

Abandon all discretion now I’m summing up

Since at that time I was still coming.

Pleasure and Desire, Knowing and Wanting

knowing fatal pleasure, or very chemical,

so stupendously they I don't dare write the word

they ejaculated but don't fix me foor good

in those virile snapshots

despite their nervousness and the conversation that

helped I understand this will to tenderness,

the irritated look on their gorgeous faces

("Your face is as cute as a love-word")

because that swiftness, that suavity and

because desire has already scored you, teeth sweat,

the happenings that resist or that have disappeared

too soon, but no zeal, no shame in admitting it.

Vertaald door Daniel Sloate

André Roy (Montréal, 27 februari 1944)

De Britse dichter en schrijver Lawrence George Durrell werd geboren op 27 februari 1912 in Jalandhar in India. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007 en ook mijn blog van 27 februari 2008 en ook mijn blog van 27 februari 2009.

This Unimportant Morning 

This unimportant morning

Something goes singing where

The capes turn over on their sides

And the warm Adriatic rides

Her blue and sun washing

At the edge of the world and its brilliant cliffs.

Day rings in the higher airs

Pure with cicadas, and slowing

Like a pulse to smoke from farms,

Extinguished in the exhausted earth,

Unclenching like a fist and going.

Trees fume, cool, pour - and overflowing

Unstretch the feathers of birds and shake

Carpets from windows, brush with dew

The up-and-doing: and young lovers now

Their little resurrections make.

And now lightly to kiss all whom sleep

Stitched up - and wake, my darling, wake.

The impatient Boatman has been waiting

Under the house, his long oars folded up

Like wings in waiting on the darkling lake.

De Amerikaanse dichter Henry Wadsworth Longfellow werd geboren in Portland, Maine, op 27 februari 1807. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007 en ook mijn blog van 27 februari 2008 en ook mijn blog van 27 februari 2009.

Hymn to the Night 

I heard the trailing garments of the Night

Sweep through her marble halls!

I saw her sable skirts all fringed with light

From the celestial walls!

I felt her presence, by its spell of might,

Stoop o'er me from above;

The calm, majestic presence of the Night,

As of the one I love.

I heard the sounds of sorrow and delight,

The manifold, soft chimes,

That fill the haunted chambers of the Night

Like some old poet's rhymes.

From the cool cisterns of the midnight air

My spirit drank repose;

The fountain of perpetual peace flows there,--

From those deep cisterns flows.

O holy Night! from thee I learn to bear

What man has borne before!

Thou layest thy finger on the lips of Care,

And they complain no more.

Peace! Peace! Orestes-like I breathe this prayer!

Descend with broad-winged flight,

The welcome, the thrice-prayed for, the most fair,

The best-beloved Night! 

De Duitse schrijfster en dichteres Elisabeth Borchers werd geboren in Homberg op 27 februari 1926. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007 en ook mijn blog van 27 februari 2008 en ook mijn blog van 27 februari 2009.

November

Es kommt eine Zeit,
da lassen die Bäume
ihre Blätter fallen.
Die Häuser rücken
enger zusammen.
Aus dem Schornstein
kommt ein Rauch.

Es kommt eine Zeit,
da werden die Tage klein
und die Nächte groß,
und jeder Abend
hat einen schönen Namen.

Einer heißt Hänsel und Gretel.
Einer heißt Schneewittchen.
Einer heißt Rumpelstilzchen.
Einer heißt Katherlieschen.
Einer heißt Hans im Glück.
Einer heißt Sterntaler.

Dezember

Es kommt eine Zeit
da wird es still
Da gehn die Lichter aus
da kommt ein Wind
ruft nach dem Fährmann
Der träumt den Traum
vom goldnen Schiff
Das Schiff hat eine
große Fahrt bei Nacht
Es geht von Haus zu Haus
Es fährt die Straßen auf und ab
Es kommt durch alle Länder
Es kommt durch alle Stuben
Da bleibt ein goldner Schein zurück

Elisabeth Borchers (Homberg, 27 februari 1926)

De Amerikaanse schrijver Irwin Shaw werd geboren op 27 februari 1913 als Irwin Gilbert Shamforoff in New York. Zie ook mijn blog van 27 februari 2009.

 

Uit: The Girls In Their Summer Dresses

 

„‘Sure,’ he said. He took his eyes off the hatless girl with the dark hair, cut dancer-style, like a helmet, who was walking past him with the self-conscious strength and grace dancers have. She was walking without a coat and she looked very solid and strong and her belly was flat, like a boy’s, under her skirt, and her hips swung boldly because she was a dancer and also because she knew Michael was looking at her. She smiled a little to herself as she went past and Michael noticed all these things before he looked back at his wife. ‘Sure,’ he said, ‘we’re going to watch the Giants and we’re going to eat steak and we’re going to see a French picture. How do you like that?’
  ‘That’s it,’ Frances said flatly. ‘That’s the program for the day. Or maybe you’d just rather walk up and down Fifth Avenue.’
  ‘You always look at other women,’ Frances said. ‘At every damn woman in the city of New York.’
  ‘Oh, come now,’ Michael said, pretending to joke. ‘Only pretty ones. And, after all, how many pretty women are there in New York? Seventeen?’
  ‘More. At least you seem to think so. Wherever you go.’
  ‘Not the truth. Occasionally, maybe, I look at a woman as she passes. In the street. I admit, perhaps in the street I look at a woman once in a while....’
  ‘Everywhere,’ Frances said. ‘Every damned place we go. Restaurants, subways, theaters, lectures, concerts.’
  ‘Now, darling,’ Michael said. ‘I look at everything. God gave me eyes and I look at women and men and subway excavations and moving pictures and the little flowers of the field. I casually inspect the universe.’
  ‘You ought to see the look in your eye,’ Frances said, ‘as you casually inspect the universe on Fifth Avenue.’
  ‘I’m a happily married man.’ Michael pressed her elbow tenderly, knowing what he was doing. ‘Example for the whole twentieth century, Mr. and Mrs. Mike Loomis.’
  ‘You mean it?’
  ‘Frances, baby....’
  ‘Are you really happily married?’
  ‘Sure,’ Michael said, feeling the whole Sunday morning sinking like lead inside him.   ‘Now what the hell is the sense in talking like that?’
  ‘I would like to know.’ Frances walked faster now, looking straight ahead, her face showing nothing, which was the way she always managed it when she was arguing or feeling bad.“

 

 

 

Irwin Shaw (27 februari 1913 – 16 mei 1984)

Zie voor nog meer schrijvers van de 27^e februari ook mijn vorige blog van vandaag.

27-02-2010 om 20:19 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver James Thomas Farrell werd geboren op 27 februari 1904 in Chicago. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007 en ook mijn blog van 27 februari 2009.

Uit: An Honest Writer. The Life and Times of James T. Farrell (Biografie door Robert K. Landers)

„James T. Farrell was once a literary titan, mentioned in the same breath with Hemingway, Faulkner and Dos Passos; and Studs Lonigan, his trilogy of novels about a swaggering young “tough guy” from a lower-middle-class Irish family on Chicago’s South Side, was considered a modern classic. But this powerful work has fallen into neglect, and a century after his birth in 1904, Farrell is a largely forgotten figure. He and his finest achievements—Studs Lonigan and his series of five novels about the O’Neills and the O’Flahertys—deserve better.

Studs Lonigan and other vivid characters in these works were rightly declared by the pioneering critic Joseph Warren Beach in 1941 to be “among the memorable people in English fiction.” But Farrell’s naturalistic novels provide more than memorable people. They afford a richly detailed picture of life in an American city as it was actually lived by ordinary people, particularly Irish-Americans, in the early decades of the twentieth century. “You forget that you are seeing this life through the eyes of a selecting novelist,” marveled critic Carl Van Doren. “It seems merely to be there before you.”

Whether in praise or in disparagement, it was often said of Farrell’s works that they were “sociology” as much as art. And indeed they were. Novelist Gerald Green, the author of The Last Angry Man, on learning in 1976 that he and Farrell shared the same publisher and editor, asked the editor to convey his admiration to the author of Studs Lonigan and the O’Neill-O’Flaherty novels. “Nothing in modern sociology, no journalism, including [Jimmy] Breslin’s, or [Daniel Patrick] Moynihan’s ‘Beyond the Melting Pot,’” said Green, “can ever tell us anything new or enriching about the urban Irish, once we have read James T. Farrell. A giant.”

De Amerikaanse (native, Kiowa) schrijver N(avarre) Scott Momaday werd geboren op 27 februari 1934 in Lawton, Oklahoma. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007 en ook mijn blog van 27 februari 2009.

Before an Old Painting of the Crucifixion 

I ponder how He died, despairing once.

I've heard the cry subside in vacant skies,

In clearings where no other was. Despair,

Which, in the vibrant wake of utterance,

Resides in desolate calm, preoccupies,

Though it is still. There is no solace there.

That calm inhabits wilderness, the sea,

And where no peace inheres but solitude;

Near death it most impends. It was for Him,

Absurd and public in His agony,

Inscrutably itself, nor misconstrued,

Nor metaphrased in art or pseudonym:

A vague contagion. Old, the mural fades...

Reminded of the fainter sea I scanned,

I recollect: How mute in constancy!

I could not leave the wall of palisades

Till cormorants returned my eyes on land.

The mural but implies eternity:

Not death, but silence after death is change.

Judean hills, the endless afternoon,

The farther groves and arbors seasonless

But fix the mind within the moment's range.

Where evening would obscure our sorrow soon,

There shines too much a sterile loveliness.

No imprecisions of commingled shade,

No shimmering deceptions of the sun,

Herein no semblances remark the cold

Unhindered swell of time, for time is stayed.

The Passion wanes into oblivion,

And time and timelessness confuse, I'm told.

These centuries removed from either fact

Have lain upon the critical expanse

And been of little consequence. The void

Is calendared in stone; the human act,

Outrageous, is in vain. The hours advance

Like flecks of foam borne landward and destroyed.

N. Scott Momaday (Lawton, 27 februari 1934)

De Amerikaanse schrijver Peter de Vries werd geboren op 27 februari 1910 in Chicago als zoon van Nederlandse immigranten. De Vries was een zeer bekende Amerikaanse romanschrijver in de jaren ’60 en ’70, geroemd om zijn geestigheid. Hij verloor – net als Don Wanderhope in 'Het lam' uit 1961 – zijn dochtertje aan leukemie. Hij studeerde aan de Northwestern University en had een groot aantal baantjes, van karamelappelverkoper tot radioacteur enjournalist voor de New Yorker. Een aantal van zijn boeken zijn verfilmd. De Vries was een uiterst vruchtbaar schrijver. Hij publiceerde talrijke korte verhalen, essays, gedichten, toneelstukken en romans.

Uit: The Last Hurrah

“Tom had been putting aside $250 from his fortnightly pay packet over a two month period. He figured $1000 should just about cover it: his last hurrah. One afternoon/evening/night of debauchery. Living it up, trying everything he'd always meant to try.

The last hurrah. Before settling down and really doing the serious stuff.

That stuff: getting married to Kirralyn in a month's time; being there when she had their baby in three month's time; putting the deposit down on a house A.S.A.P. - as soon as they could both agree on a house.

He'd already selected the date for the last hurrah - Wednesday July 11. He had even made a booking at a hotel - a place in the centre of Kings Cross. He'd viewed it on the Internet. It looked classy. Nothing downmarket, not for the last hurrah.

The list of debauchery: room service food, drinking, drugs, and a prostitute.

Tom had experienced room service food before. Always with Kirralyn. They loved it. He also liked a drink - usually down the pub on a Friday afternoon after work. With the boys. The usual crowd. His mates.

Tom had never tried drugs. A couple of his mates had. They'd used marijuana, amphetamines, even cocaine (or so they said). Tom hadn't even smoked marijuana back at school. Back then he knew people who did smoke it, but he'd been too scared to touch it - thanks to all the anti-drug propaganda from his teachers and his parents.

Now he wanted to try marijuana. Just once. That's all. Get stoned, have a giggle.

Then there was the prostitute. He'd never been with one. In fact he'd only ever been with one girl apart from Kirralyn. Tom had never had a blow job. Kirralyn refused to perform that “act” (as she called it) on him.

He wanted one now. And he'd get one - from a professional. He didn't even think of it as cheating because he wouldn't actually be fucking, would he?

Kings Cross: debauchery capital of Sydney, of Australia. Drug and sex HOTSPOT. Tom had lived in Sydney all his life, but he'd only ever been to the Cross once. In the daytime, when the place was dead. He'd seen no drug dealers, no sex workers. Just ordinary people. But that was years ago.

Now things were different. Tom read the newspapers, he watched the current affairs shows on the TV. He knew about the place: drugs everywhere, sex everywhere. You walk down the main drag and they'd virtually shove it in your face.

So to Kings Cross Tom would go. For the last hurrah.

Peter De Vries (27 februari 1910 – 28 september 1993)

De Franse schrijver en dichter Jules Lemaître werd geboren op 27 februari 1853 in Vennecy, Loiret. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007 en ook mijn blog van 27 februari 2008 en ook mijn blog van 27 februari 2009.

Uit: Ernest Renan

„Par quel autre pourrais-je mieux commencer ? Nul écrivain  peut-être n'a tant occupé, hanté, troublé ou ravi les plus  délicats de ses contemporains. Qu'on cède ou qu'on résiste  à sa séduction, nul ne s'est mieux emparé de la pensée, ni  de façon plus enlaçante. Ce grand sceptique a dans la jeunesse d'aujourd'hui des fervents comme en aurait un  apôtre et un homme de doctrine. Et quand on aime les

gens, on veut les voir.

Les Parisiens excuseront l'ignorance et la naïveté d'un  provincial fraîchement débarqué de sa province, qui est   curieux de voir des hommes illustres et qui va faisant des  découvertes. Je suis un peu comme ces deux bons Espagnols  venus du fin fond de l'Ibérie pour voir Tite-Live et " cherchant dans Rome autre chose que Rome même." Le sentiment qui les amenait était naturel et touchant, enfantin si   l'on veut, c'est-à-dire doublement humain. Je suis donc  entré au Collège de France,^ dans la petite salle des langues  sémitiques.

A quoi on pourtant ? N'est-ce point par leurs livres, et par leurs livres seuls, qu'on connaît les écrivains et surtout  les philosophes et les critiques, ceux qui nous livrent directe-

ment leur pensée, leur conception du monde et, par là, tout leur esprit et toute leur âme ? Que peuvent ajouter les traits de leur visage et le son de leur voix à la connaissance que nous avons d'eux ? Qu'importe de savoir comment ils ont le nez fait ? ^ Et s'ils l'avaient mal fait par hasard ? ou seulement fait comme tout le monde ?“

Jules Lemaître (27 februari 1853 – 5 augustus 1914)

De Nederlandse schrijver Albert Kuyle werd geboren in Utrecht op 17 februari 1904. Albert Kuyle was een pseudoniem voor Louis Maria Albertus Kuitenbrouwer. Met zijn werk droeg Kuyle volgens Hendrik Marsman en andere jonge tijdgenoten bij aan de vernieuwing van het proza in het Interbellum. De techniek van met name zijn vroege proza is bijna filmisch van aard, waardoor Kuyle kan worden gezien als vertegenwoordiger van de Nieuwe Zakelijkheid. In 1924 was Kuyle één van de oprichters van het tijdschrift De Gemeenschap waarvan hij tot zijn vertrek in 1932 redactielid was. Aan het begin van de jaren 30 ontstond binnen de redactie van De Gemeenschap, dat indertijd het brandpunt vormde van de rooms-katholieke jongeren, onenigheid over de te volgen koers. Kuyle en de zijnen scheidden zich in 1933 af van De Gemeenschap, en richtten onder de naam De Nieuwe Gemeenschap (1934-1936) een concurrerend tijdschrift op. De redactie sympathiseerde allengs met het opkomende fascisme en met name Kuyle liet zich hierbij in toenemende mate uit in antisemitische bewoordingen.

Uit: Het kleinste hoofd

„Inspecteur Fernando Hernandez heeft een nieuwe hoed noodig. Deze week is het feest van San Lazaro, en hij hoort tot de notabelen van de parochie. Hij ziet een lichte grijze in de étalage die hem zou lijken, maar hij heeft geen tijd om nu te gaan passen. Passen is voor hem vervelend. Hij heeft, zoover hij weet, het kleinste hoofd van de stad. De dienst wacht. Er zijn vrouwen die de stadsfontein hebben verontreinigd. Vergrijp tegen artikel 268. De volgende morgen plast de zon; de inspecteur staat voor de toonbank, en vraagt om de hoed die hij gisteren zag. De hoed is verkocht. Een andere van dezelfde soort? Er was er maar één. Inspecteur Hernandez zal dan naar het feest van San Lazaro gaan met zijn oude hoed, want hij kan geen keus maken.
Om 3.10 's middags rijdt de inspecteur naar San Luigi. Een lijk op een bleekveldje; het moet met grove hagel uit een oud model jachtgeweer zijn gedaan, op vier pas afstand. Het gezicht is weggeschoten. De inspecteur ondervraagt twee uur lang. Een meisje heeft een man hard zien loopen met een lichte grijze hoed; een man die niet bekend is in San Luigi. Verder niets. De inspecteur weet intuïtief dat er een veete is beëindigd. Dat gebeurt meestal met grove hagel.
Het rapport is niet lang. De lijkschouwing zal morgen plaats vinden.
De volgende morgen. Er komt een boodschap van de hoedenwinkel. Inspecteur Hernandez zal toch geholpen kunnen worden. Hij is er om elf uur; op de toonbank ligt de hoed die eergisteren in de etalage stond. De man die hem kocht is hem komen ruilen. De inspecteur past de hoed: hij is te klein. Dan ontdekt hij de reep papier die onder de leeren band is geschoven. De man die hem een dag droeg, had nog een kleiner hoofd dan hij. Als het papier er uit is, betaalt de inspecteur en gaat met de nieuwe hoed naar huis.“

De Duitse schrijver Johannes Wilhelm Meinhold werd geboren op 27 februari 1797 in Netzelkow op Usedom. Zie ook mijn blog van 27 februari 2009.

Uit: Die Bernsteinhexe

“Unser Manuskript, in welchem die ansehnliche Zahl von sechs Kapiteln fehlt und welches auf den nächstvorhergegangenen Blättern unstreitig sich über den Ausbruch des Dreißigjährigen Krieges auf der Insel Usedom verbreitet hat, beginnt mit den Worten: »Kaiserliche gehauset« und fährt dann fort wie folgt:

... Koffer, Truhen, Schränke waren allesamt erbrochen und zerschlagen, auch mein Priesterhemd zerrissen, so daß ich in großen Ängsten und Nöten stande. Doch hatten sie mein armes Töchterlein nit gefunden, maßen ich sie in einem Stall, wo es dunkel war, verborgen, denn sonst, sorge ich, hätten sie mir noch mehr Herzeleid bereitet. Weil nun aber ich bittern Hunger litte, so schrieb an Se. Gestrengen, den Herrn Amtshauptmann Wittich von Appelmann auf Pudagla, daß er mir zukommen ließe, was Se. fürstliche Gnaden Philippus Julius mir vom Kloster zu Pudagla beigeleget, als nämlich 30 Scheffel Gerste und 25 Mark Silbers, welche Se. Gestrengen mir aber bis nunmehro geweigert, denn er war ein fast hart und unmenschlicher Mann. – Aber er antwortete mir nit, und ich wäre schier verschmachtet, wenn Hinrich Seden nicht für mich im Kapsel gebetet Almosen in der Kirchspielgemeinde eingesammelt.  Er wurde dazumalen auch schon alt und hatte viel Plage von seinem bösen Weibe Lise Kolken, angesehen sie im gemeinen Geschrei war, daß sie lange mit Wittich Appelmann in Unzucht gelebet, welcher von jeher ein rechter Erzschalk und absonderlich ein hitziger Schurzenjäger gewest, denn so etwas gesegnet der Herre nicht. Selbiger Seden nun brachte mir 5 Brote, 2 Würste und eine Gans, item eine Seite Speck. Möchte ihn aber vor seiner Frauen schützen, welche die Hälfte hätte vor ihr behalten wollen, und da er sich geweigert, hätte sie ihn vermaledeiet und die Kopfgicht angewünschet, so daß er gleich ein Ziehen in der rechten Wangen verspüret, welches jetzunder fast hart und schwer geworden.”

Wilhelm Meinhold (27 februari 1797 – 30 november 1851)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 27 februari 2007.

27-02-2010 om 20:12 geschreven door Romenu