Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Vrolijk Pasen! 

De opstanding van Christus, Paolo Veronese (1528 – 19 april 1588)

Ostern

Vom Erdenstaub zu reinen, blauen Lüften
Dringt weit der Blick in ersten Frühlingstagen,
Und höher steigt der mächt'ge Sonnenwagen,
Die Erde sehnt nach Blättern sich und Düften,
Und heilige Geschichten uns dann sagen
Was sich geahnet in des Herzens Klüften.
Er ist erstanden aus den Todesgrüften,
Und wie vergebens war der Menschen Zagen,
Ja so ersteht die Welt der Himmelsgaben
Mit jedem Jahre neu, die Knospen brechen,
Und nichts ist unsrer Liebe zu erhaben,
Sie giebt uns alles in den Wonnebächen,
Die nach dem Eisgang Flur und Aug' durchgraben,
Das Unsichtbarste will zum Lichte sprechen.

Achim von Arnim (26 januari 1781 – 21 januari 1831)

De Nederlandse schrijver, essayist en criticus Frans Coenen werd in Amsterdam geboren op 24 april 1866. Zie ook mijn blog van 24 april 2007 en ook mijn blog van 24 april 2008.en ook mijn blog van 24 april 2009 en ook mijn blog van 24 april 2010.

Uit: Zondagsrust

„Op een wandtafeltje begonnen flauwtjes zich de vormen te omtrekken van een keukenlampje zonder kap, het glas zwart gewalmd op de glazen peer, het blikken reflectortje zoo bevuild, dat het dofzwart zonder een enkel glimlicht dáárstond in de schemering. Flauwe stank van petroleum, van vuil vaatwater, verwaarloosde gootsteen wademde in de ruimte.

De deur naar de achterkamer stond aan en het was daarbinnen, als in de gang, dezelfde bleeke binnenhuisstilte onder de vaalwolkende schemering, waarin de meubels zich met hun vorm en kleur nuchter hervonden.

Zwaar snorken in regelmatige grommingen ontrustte de stilte van-uit de halfopen alkoof, een zwarte diepte met schimmige lichtvlekken van de lampetkan of een opbulting van wit laken in de andere hoek. Maar in de vunze bedomptheid, doortrokken van tabakswalm en verzuurde bierlucht, voelde men het vol van zwaardierlijk leven, dat daar de nacht over had gekroeld.

En al die stilteruimten in de aanbleekende morgen, met het grofwarme leven, broeiend in dat donker alkoof hok, schenen wel voor goed afgezonderd van de buitenwereld der straten, waar de trage Zondag nu eindelijk openging in sneller aanstappende voorbijgangers en vermeerderd geraas van ver gerij.

Tot ineens een schel, kort rinkelend in felle ruk, inbrak in de dompe rust.

Een moment wilde de slaap van het huis overhellen tot bewustzijn, maar daarna viel het gesnork weer in zijn geregelde dreun en niets scheen gebeurd.

Opnieuw klankte de schel, nu langduriger luidend.

Doffe mompelwoorden en zwaarkrakend beweeg ontstegen het alkoofdonker. Toen een vrouwestem, vakig-schor en smorend onder dekens:

- M'rie, doe 's open... M'rie! en, daar het stil bleef in de gang: M'rie dan!“

Frans Coenen (24 april 1866 - 23 juni 1936)

Portret door F. Hart Nibbrig, 1894

De Amerikaanse schrijver en acteur Eric Bogosian werd geboren op 24 april 1953 in Woburn, Massachusetts. Zie ook mijn blog van 24 april 2009 en ook mijn blog van 24 april 2010.

Uit: Love's Fire: Seven New Plays Inspired by Seven Shakespearean Sonnets

„HERMAN: I think you're drunk.

RENGIN: No shit, Sherlock.

HERMAN: Why don't we go to bed? Tomorrow's a new day. C'mon.

RENGIN takes a long look at HERMAN.

RENGIN: You want some of this?

HERMAN: No. Thanks.

RENGIN: What do you want?

HERMAN: I just want to be with you, Rengin. To love you and take care of you.

RENGIN: Why?

HERMAN: Because you're you

RENGIN: Uh-huh.

HERMAN: Are we going to start this now? Again? RENGIN deflates.

RENGIN: It's not your fault. It's my fault. Everything's fucked up and it's my fault. I'm afraid, I'm afraid of you.

HERMAN: Why are you afraid of me?

RENGIN: Because you actually love me. With real love, not pornographic, catch-the-prize love.

HERMAN: And don't you love me?

RENGIN: No. No. You're right. Let's go to bed. I love you too, Herman. I really do. If we both died tonight, like Romeo and Juliet, that wouldn't be so bad, would it?

HERMAN: It would be great.

RENGIN: I really flicked up this time.

HERMAN: Hey, we all have our faults. I'm no saint.

RENGIN: You're not? I thought you were.

HERMAN: (small smile) Why don't you take the wedding gown off so it isn't all wrinkled tomorrow? They cost a lot to dry clean. And then you tell me what's bothering you.“

Eric Bogosian (Woburn, 24 april 1953)

De Duitse schrijver Michael Schaefer werd geboren op 24 april 1976 in Bielefeld. Zie ook mijn blog van 24 april 2010.

NachtimTag

Was ist es,

was über mich fiel?

Ist nicht Nacht,

weil kein Stern zu sehen.

Ist nicht Decke,

weil zu kalt.

Ist nicht leicht,

weil es mich beugt.

Ist nicht weich,

weil es mich schmerzt.

Ich krümme mich,

der Kopf sinkt nach unten,

die Dunkelheit sinkt mit,

durch all meine Zellen

schwappt sie träge.

Das Leben verliert sich,

vergisst Licht und Farbe,

die Schultern biegen sich

unter der Last der Leere.

Doch da, dort glimmt es,

ein kleiner Funke,

in Mitten des Nichts.

Der Kopf hebt sich,

die Augen sehen,

ein Finger folgt dem Funkeln

an den Rand des Dunkel.

Der Finger stößt an,

stößt durch,

zieht sich zurück.

Licht tritt an seine Stelle,

warm flutet es ein,

das Auge gleitet sacht

auf seiner goldperlenden Spur

an den Rand,

an die Wärme,

an das Licht,

an das Leben,

durch und hinaus.

Michael Schaefer (Bielefeld, 24 april 1976)

Boekcover (Geen portret beschikbaar)

De Amerikaanse dichter en schrijver Robert Penn Warren werd geboren op 24 april 1905 in Guthrie, Kentucky. Zie ook mijn blog van 24 april 2007 en ook mijn blog van 24 april 2008 en  ook mijn blog van 24 april 2009 en ook mijn blog van 24 april 2010.

Uit: All the King's Men

„You'll go whipping toward it, but it will always be ahead of you, that bright, flooded place, like a mirage. You'll go past the little white metal squares set on metal rods, with the skull and crossbones on them to mark the spot. For this is the country where the age of the internal combustion engine has come into its own. Where every boy is Barney Oldfield, and the girls wear organdy and batiste and eyelet embroidery and no panties on account of the climate and have smooth little faces to break your heart and when the wind of the car's speed lifts up their hair at the temples you see

the sweet little beads of perspiration nestling there, and they sit low in the seat with their little spines crooked and their bent knees high toward the dashboard and not too close together for the cool, if you could call it that, from the hood ventilator. Where the smell of gasoline and burning brake bands and red-eye is sweeter than myrrh. Where the eight-cylinder jobs come roaring around the curves in the red hills and scatter the gravel like spray, and when they ever get down in the flat country and hit the new slab, God have mercy on the mariner.

On up Number 58, and the country breaks. The flat country and the big cotton fields are gone now, and the grove of live oaks way off yonder where the big house is, and the white-washed shacks, all just alike, set in a row by the cotton fields with the cotton growing up to the doorstep, where the pickaninny sits like a black Billiken and sucks its thumb and watches you go by.“

Robert Penn Warren (24 april 1905 – 15 september 1989)



Zie voor nog meer schrijvers van de 24e april ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.

24-04-2011 om 08:12 geschreven door Romenu  

De Zwitser dichter, schrijver, essayist en criticus Carl Friedrich Georg Spitteler (eig. Carl Felix Tandem) werd geboren op 24 april 1845 in Liestal bij Basel. Zie ook mijn blog van 24 april 2007 en ook mijn blog van 24 april 2008 en ook mijn blog van 24 april 2009 en ook mijn blog van 24 april 2010.

Die Blütenfee

Maien auf den Bäumen, Sträußchen in dem Hag.
Nach der Schmiede reitet Janko früh am Tag.
Blütenschneegestöber segnet seine Fahrt,
Lilien trägt des Rößleins Mähne, Schweif und Bart,
Lacht der muntre Knabe: »Sag' mir, Rößlein traut:
Bist bekränzt zur Hochzeit, doch wo bleibt die Braut?«

Horch, ein Pferdchen trippelt hinter ihm geschwind,
auf dem Pferdchen schaukelt ein holdselig Kind.
Solche kleine Fante nimmt man auf den Schoß,
auf die Schulter wirft er's spielend: Ei! wie groß!
Zappelnd schreit die Kleine: »Böser Bube du!
Weh! ich hab verloren meinen Lilienschuh.«

Rückwärts sprengt er suchend ein geraumes Stück.
Wie er mit dem Schuhe eilends kam zurück,
an des Kindes Stelle saß die schönste Maid.
Da geschah dem Jungen süßes Herzeleid.
Flüsterte die Schöne: »Liebster Janko mein,
hab' ein kostbar Ringlein, strahlt wie Sonnenschein.
Bin dir hold gewogen, schenk' es dir zum Pfand.
Weh! ich hab's vergessen, badend an dem Strand.«

Wie er mit dem Wasser kam zum selben Ort,
war zu Staub und Asche Weib und Pferd verdorrt.

Carl Spitteler (24 april 1845 – 29 december 1924)

De Australische schrijver Marcus Clarke werd geboren op 24 april 1846 in Londen. Zie ook mijn blog van 24 april 2009 en ook mijn blog van 24 april 2010.

Uit: For the Term of His Natural Life

„At a little distance from the mainland is a rock, over the rude side of which the waves dash in rough weather. On the evening of the 3rd December, 1833, as the sun was sinking behind the tree-tops on the left side of the harbour, the figure of a man appeared on the top of this rock. He was clad
in the coarse garb of a convict, and wore round his ankles two iron rings, connected by a short and heavy chain. To the middle of this chain a leathern strap was attached, which, splitting in the form of a T, buckled round his waist, and pulled the chain high enough to prevent him from stumbling over it as he walked. His head was bare, and his coarse, blue-striped shirt, open at the throat, displayed an embrowned and muscular neck. Emerging from out a sort of cell, or den, contrived by nature or art in the side of the cliff, he threw on a scanty fire, which burned between two hollowed rocks, a small log of pine wood, and then returning to his cave, and bringing from it an iron pot, which contained water, he scooped with his toil-hardened hands a resting-place for it in the ashes, and placed it on the embers.
It was evident that the cave was at once his storehouse and larder, and that the two hollowed rocks formed his kitchen.“

Marcus Clarke (24 april 1846 – 2 augustus 1881)

De Engelse schrijver Anthony Trollope werd geboren in Londen op 24 april 1815. Zie ook mijn blog van 24 april 2009 en ook mijn blog van 24 april 2010.

Uit: The Genius of Nathaniel Hawthorne

"The predominating quality of Puritan life was hard, good sense, a good sense which could value the realities of life while it rejected the frivolities, a good sense to which buttered cakes, water-tight boots, and a pretty wife, or a kind husband could endear themselves. Hawthorne is severe, but his severity is never of a nature to form laws for life. His is a mixture of romance and austerity, quite as far removed from the realities of Puritanism as it is from the sentimentalism of poetry. He creates a melancholy which amounts almost to remorse in the minds of his readers. There falls upon them a conviction of some unutterable woe which is not altogether dispelled till other books and other incidents have had their effects. The woe is of course fictitious, and therefore endurable, and therefore alluring. And woe itself has its charm. It is a fact that the really miserable will pity the comfortable insignificance of those who are not unhappy, and that they are apt even to boast of their own sufferings. There is a sublimity in mental and even in corporal torment which will sometimes make the position of Lucifer almost enviable. Allis not lost with him! Prometheus chained, with the bird at his liver, had wherewithal to console himself in the magnificence of his thoughts“.

Anthony Trollope (24 april 1815 - 6 december 1882)

De Duitse dichter en schrijver Carl Leberecht Immermann werd geboren op 24 april 1796 in Magdeburg. Zie ook mijn blog van 24 april 2009 en ook mijn blog van 24 april 2010.

Allgemeine Vergebung

Wenn sonst mich wer gekränket hat,

Hab' ichs behalten im Gedächtniß;

Allein, deß bin ich wahrlich satt,

Zorn ist ein allzuherb Vermächtniß:

Drum, wie sie sich an mir vermessen,

Es sey vergeben und vergessen!

Viel Ehrenmänner dünkelhaft

Sich legten breit auf das Dociren,

Und wollten meine junge Kraft

Nach ihren Grillen stylisiren;

Wie die Pedanten sich vermessen,

Es sey vergeben und vergessen!

Und Freunde hatt' ich lobesan,

Bei meiner Jugend heitrem Schmause;

Doch als die große Noth begann,    .

So waren alle nicht zu Hause;

Wie sich die Freund' an mir vermessen,

Es sey vergeben und versessen.

Die Allerschönst' hat mich geliebt,

Mich ln Verzweiflung fast zu bringen;

Was es dabei für Sachen giebt,

Davon ist besser nicht zu singen;

Wie sich die Schönst' an mir vermessen,

Es sey vergeben und vergessen!

Du endlich, lieber Gott, gehörst

Zu denen auch, die mich verletzet;

Hast, ohn' einmal zu fragen erst,

Mich auf den Sündenball gesetzet;

Doch, wie du dich an mir vermessen,

Es sey vergeben und vergessen!

Sey Friede! Rein das ganze Feld!

Doch dafür bittet mein Gemüthe;

Gott, Schöne, Freunde, große Welt,

Erstattet mir die herz'ge Güte:

Wie ich mich hab' an euch vermessen,

Sey auch vergeben und vergessen!

Carl Immermann (24 april 1796 – 25 augustus 1840)

24-04-2011 om 08:01 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter, schrijver, criticus en historicus Otto Leixner von Grünberg werd geboren op 24 april 1847 in Schloß Saar, Mähren. Zie ook mijn blog van 24 april 2010.

Wer sich in sich selbst verliebt

Wer sich in sich selbst verliebt,
Den faßt noch einmal bitt're Reue:
Das Ich nimmt alles, was man giebt,
Doch kennt's nicht Dank noch Treue.

Wer viel verlangt, der hastet viel

Wer viel verlangt, der hastet viel,
den flieht das heißbegehrte Ziel;
wer stille strebt auf graden Wegen,
dem kommt zuletzt das Ziel entgegen.

Otto Leixner von Grünberg (24 april 1847 – 12 april 1907) 

De Nederlandse schrijver en politicus Louis Jean Marie Feber werd geboren in Bergen op Zoom op 24 april 1885. Zie ook mijn blog van 24 april 2010.

Uit: Goethe

„Voor het geslacht van den Sturm und Drang was hij een baanbreker, een bezieler, zooveel als de tastbare verwezenlijking van de hoogste mogelijkheden, die men in zijn stoutste droomen te droomen waagde. Mede van de ontstuimigsten was hij een van de weinigen, die zich in den storm beheerschten en een blijvend evenwicht verwierven. Hij wilde met minstens evenveel felheid als zijn medestrijders, maar wist bovendien wat hij wilde - wat niet van allen kon gezegd worden. Aanknoopend aan het volkslied, door het fransche naturalisme van Rousseau en het sentimentalisme beroerd, was hij een van de wegbereiders der romantiek. Tegelijkis hij een van de weinige romantici, die het avontuur van het gevoel vermochten te ontstijgen, die zich wisten te verheffen tot het plan van een bespiegelende wijsheid, tot zelfbezit.

Voor ons is Goethe echter geen profeet, zijn woorden en werken geen evangelie voor de zoekende menschheid; zijn persoonlijk leven moge gericht zijn geweest op het vinden van een harmonische verhouding tot zichzelf, aan de eenig zuivere en eenig verantwoorde relatie tot den evenmensch en tot God is hij niet toegekomen. Hij is niet het profetisch genie geweest, niet de wereldleeraar, waarvoor hij door velen wordt gehouden; zijn hoogst geroemde sententies voeren den mensch niet in het licht eener stralende wijsheid opwaarts naar zijn eeuwige bestemming.“

L. J. M. Feber (24 april  1885 - 3 juli  1964)

De Duitse dichter en schrijver Karl Lappe werd geboren op 24 april 1773 in Wusterhusen (Pommern). Zie en ook mijn blog van 24 april 2010 

An die Tabakspfeife

O Busenfreundin, ich zuerst verkannt,

Dann liebgewonnen, die du mir nun hinfort

Gefährtin sein sollst meiner Tage,

Pfeife, dir will ich ein Loblied singen.

In diesem Nebelleben voll Hauch und Rauch,

Wo jeder Wolken haschet und Schatten greift,

Wo alles spielt mit Dunst und Brodem,

Tändeln wir mit - und wie gar unschuldig

Sind deine Düfte, die du mit gleicher Luft

Zwei Sinne nährest, Pflanze Kolumbiens,

Wann die in sanft verschlungnen Kränzen

Aus der umbänderten Pfeife wirbelst

Von dir gefördert rinnen in sanftem Fluss,

Band der Gesellschaft, froh die Gespräche hin.

Geselligkeit und Zutraun strömet

Schnell in dem Kreise dein blau Gewölk aus.

Reicht man die Pfeifen, ziehn die Gespenster fort

Von Rang und Kaste: alles wird Erdenkloß.

Vernünftig sitzt der Herr Professor,

Menschlich wie wir auch der Mann mit Sternen.

Auch, bist du einsam, zünde dein Pfeifchen dir.

Das führt aus Träumen, Missmut und Ungeduld

Alsbald zum Gleichmut dich zurücke,

und zu der Häuslichkeit stillen Freuden.

Gedankenspindel, die du am harten Pult

Des Grüblers surrest, manches gelehrte Werk

Hast du gesponnen, manches Liedes

Muße warst du, wann die Neune schliefen.

Herold des Friedens, dampfendes Kalumet,

Wie könnt' ich dein vergessen? -- Hinweg den Streit!

Rauch ist dein Leben, alles eitel.

Lasst' uns die Pfeife des Friedens rauchen.

Karl Lappe (24 april 1773 – 28 oktober 1843)

Wusterhusen, gotische kerk (Geen portret beschikbaar)

De Vlaamse (toneel) schrijver Gaston Marie Martens werd geboren in Zulte op 24 april 1883. Zie en ook mijn blog van 24 april 2010
 

Uit: Villa ‘Klaverken Vier’, Deurle a/d Leie (Ten huize van...)

Ja. Toen kwam de oorlog 14-18 en had ik ineens veel tijd om te lezen en te schrijven. Ik begon met Wereldvrede en dan kwam Kooi. Mijn eerste stuk werd opgevoerd te Deinze. Dat was De zot.

Viel het mee?

Dat ging. Na de oorlog werd dan in de Vlaamse Schouwburg te Brussel De paus van Hagendonck opgevoerd in de regie van Philomène Jansen. Het was zeer goed en de akteurs haalden er méér uit dan erin zat!

Putman vertelt daarover in een van zijn boeken.

Ja, in zijn verzamelde toneelkronieken. Ik heb samen met Putman die kreatie bijgewoond. Het feit dat een Vlaams brouwer toneelstukken schreef en die te Brussel wou laten spelen, had bij de spelers enige beroering verwekt. Na het eerste bedrijf zat ik in de foyer en dronk als gewoonlijk groseille. Teirlinck die dat zag, merkte droogjes op: de auteur zweet. Na de eerste akte van een première is de toneelschrijver altijd een beetje ongemakkelijk. Maar na het derde bedrijf dronk ik nog groseille al was de opvoering dan wel meegevallen. Toch vertelde ik in die tijd nogal eens dat mijn bier beter was dan mijn toneelstukken!“

Gaston Martens (24 april 1883 - 11 mei 1967)

24-04-2011 om 07:57 geschreven door Romenu