De Amerikaanse dichter en schrijver Donald Hall werd geboren in Hamden, New Haven County, Connecticut op 20 september 1928. Zie ook mijn blog van 20 september 2009 en ook mijn blog van 20 september 2010.

A Poet at Twenty

Images leap with him from branch to branch. His eyes

brighten, his head cocks, he pauses under a green bough,

alert.

    And when I see him I want to hide him somewhere.

    The other wood is past the hill. But he will enter it, and find the particular maple. He will walk through the door of the maple, and his arms will pull out of their sockets, and the blood will bubble from his mouth, his ears, his penis, and his nostrils. His body will rot. His body will dry in ropey tatters. Maybe he will grow his body again, three years later. Maybe he won't.

    There is nothing to do, to keep this from happening.

    It occurs to me that the greatest gentleness would put a bullet into his bright eye. And when I look in his eye, it is not his eye that I see.

Villanelle

Katie could put her feet behind her head

Or do a grand plié, position two,

Her suppleness magnificent in bed.

I strained my lower back, and Katie bled,

Only a little, doing what we could do

When Katie tucked her feet behind her head.

Her torso was a C-cup'd figurehead,

Wearing below its navel a tattoo

That writhed in suppleness upon the bed.

As love led on to love, love's goddess said,

"No lovers ever fucked as fucked these two!

Katie could put her feet behind her head!"

When Katie came she never stopped. Instead,

She came, cried "God!," and came, this dancer who

Brought ballerina suppleness to bed.

She curled her legs around my neck, which led

To depths unplumbed by lovers hitherto.

Katie could tuck her feet behind her head

And by her suppleness unmake the bed.

Donald Hall (Hamden, 20 september 1928)

De Spaanse schrijver Javier Marías Franco werd op 20 september 1951 in Madrid geboren. Zie ook mijn blog van 20 september 2007 en ook mijn blog van 20 september 2008 en ook mijn blog van 20 september 2009 en ook mijn blog van 20 september 2010.

Uit: Poison, Shadow and Farewell (Vertaald door Margaret Jull Costa)

‘While it isn’t ever something we would wish for, we would all nonetheless always prefer it to be the person beside us who dies, whether on a mission or in battle, in an air squadron or under bombardment or in the trenches when there were trenches, in a mugging or a raid on a shop or when a group of tourists is kidnapped, in an earthquake, an explosion, a terrorist attack, in a fire, it doesn’t matter: even if it’s our colleague, brother, father or even our child, however young. Or even the person we most love, yes, even them, anyone but us. Whenever someone covers another person with his own body, or places himself in the path of a bullet or a knife, these are all extraordinary exceptions,

which is why they stand out, and most are fi ctitious and only appear in novels and fi lms. The few real - life instances are the result of unthinking refl exes or else dictated by a strong sense of decorum of a sort that is becoming ever rarer, there are some who couldn’t bear for a child or a loved one to pass into the next world with, as their fi nal thought, the knowledge that a parent or lover had done nothing to prevent their death, had not sacrificed themselves, had not given their own life to save them, it’s as if such people had internalized a hierarchy of the living, which seems so quaint and antiquated now, whereby children have more right to live than women and women more than men and men more than the old, or something of the sort, at least that’s how it used to be, and such old - fashioned chivalry still persists in a dwindling band of people, those who still believe in that decorum, which, when you think about it, is quite absurd, after all, what do such fi nal thoughts, such transient feelings of pique or disappointment matter when, a moment later, the person concerned will be dead and incapable of feeling either pique or disappointment, incapable, indeed, of thinking?“

Javier Marías (Madrid, 20 september 1951)

De Duitse schrijver en journalist Joseph Breitbach werd geboren op 20 september 1903 in Ehrenbreitstein bij Koblenz. Zie ook mijn blog van 20 september 2009 en ook mijn blog van 20 september 2010.

Uit: Die Wandlung der Susanne Dasseldorf

"'Der Generalstreik hat in Paris Eindruck gemacht', erzählte Cather, als sie sich wieder oben in Cathers Zimmer gegenübersaßen, 'Wilson hat sich diesmal zu einem formalen Einspruch gegen die französische Rheinpolitik aufgerafft. Sicher werden die Rheinländer jetzt eine Zeitlang Ruhe vor diesen Abenteuern haben.'
'Aber sonst! Wie sieht es dafür bei uns aus! Diese Friedensbedingungen!' sagte Louis traurig.
Cather schwieg eine Weile. 'Ja, was hat man aus Wilsons idealem Programm gemacht', sagte er endlich.......Louis sah ihn erstaunt an.
'Ja', sagte Cather, 'etwas haben die amerikanischen Delegierten doch gegen die Franzosen durchgesetzt...... Diese Pläne der Franzosen haben wir verhindert. Die Freiheit der deutschen Verwaltung ist doch im großen ganzen sichergestellt, und vor allem ist die Legitimierung des Belagerungszustandes verhindert."

Joseph Breitbach (20 september 1903 – 9 mei 1980)

De Duitse dichter, schrijver en essayist Adolf Endler werd geboren op 20 september 1930 in Düsseldorf. Zie ook mijn blog van 20 september 2008 en ook mijn blog van 20 september 2009 en ook mijn blog van 20 september 2010.

Dies Sirren

Und wieder dies Sirren am Abend. Es gilt ihnen scheint es für Singen
Ich boxe den Fensterladen auf und rufe He laßt mich nicht raten
Ihr seid es Liliputaner das greise Zwergenpaar van der Klompen
Cui bono ihr lieben Alterchen mit der Zirpstimm im Dunkel cui bono

Resumé

Bis heute kein einziger Seepapagei in meinen vielen Gedichten

(Stattdessen schon wieder’n Dutzend Fadennudeln im Bart);

Auch dem Sabberlatz nicht das ärmste Denkmal gesetzt in Vers

oder Prosa,

So wenig wie der Elbe-Schiffahrt oder der Karpfenernte bei Peitz.

Geschiebemergel dagegen ja!, fast zu häufig die Rede von diesem

(Und meistens mit Fadennudeln im verwahrlosten Bart)!

Nicht vergessen die Gelbhalsmaus, nicht fehlt die sogenannte

            Naschmarktfassade!

Selbst Sägeblätter, selbst Kühlhaus-Eier  weiß ich irgendwo

untergebracht.

Indessen nicht der kleinste Seepapagei in meinem Scheiße-Gesamtwerk!

Um ehrlich zu sein: Das Gleiche gilt für den Hüfthalter oder den

Kronenverschluß.

Und wie konnte ich fünfzig Jahre lang das Wörtchen "Wadenwickel"

            verfehlen?

Es gibt keine ausreichend lichte Erklärung für das und für dies

und für das.

"Darf ich dir die Fadennudeln aus dem Bart nehmen?"

        (Sagt Georg Maurer.)

Adolf Endler (20 september 1930 - 2 augustus 2009)

De Engelse schrijver Henry Arthur Jones werd geboren op 20 september 1851 in Granborough, Buckinghamshire. Zie ook mijn blog van 20 september 2009 en ook mijn blog van 20 september 2010.

Uit: Dolly Reforming Herself

TIME: _The afternoon of_ 1ST _January_, 1907.

_Discover at writing-table, back to audience_, DOLLY TELFER, _a bright little woman about thirty, busied with bills and papers. Bending over her, back to audience, is her father_, MATT BARRON, _a pleasant-looking, easy-going cynic of sixty._ HARRY TELFER, DOLLY'S _husband, an ordinary good-natured, weakish, impulsive Englishman about thirty-five, is standing with his back to the fire. Sitting on sofa, reading a scientific book, is_ PROFESSOR STURGESS, _a hard, dry, narrow, fattish scientific man about forty-five. At the table, right, reading a French novel, is_ RENIE STURGESS, _the Professor's wife, a tall, dark, handsome woman about thirty_.

_Harry_. No, I can't say that I pay very much attention to sermons as a rule, but Pilcher gave us a regular downright, no-mistake-about-it, rouser at the Watch-night Service last night.

_Matt_. [_Turning round_.] I wonder what precise difference this rousing sermon will make in the conduct of any person who heard it.

_Harry_. Well, it's going to make a lot of difference in my conduct. At least, I won't say a lot of difference, because I don't call myself a very bad sort of fellow, do you?

_Matt_. N-o--No----

_Harry_. At any rate I'm a thundering good husband, ain't I, Dolly?

[DOLLY _takes no notice_.] And I've got no flagrant vices. But I've got a heap of--well a heap of selfish little habits, such as temper, and so on, and for the coming year I'm going to knock them all off.“

Henry Arthur Jones (20 september 1851 – 7 januari 1929)
Cartoon uit Vanity Fair

Zie voor nog meer schrijvers van de 20e september ook mijn vorige blog van vandaag.

20-09-2011 om 19:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Cyriel Buysse werd geboren op 20 september 1859 in Nevele. Zie ook mijn blog van 20 september 2007. Zie ook mijn blog van 20 september 2007 en ook mijn blog van 20 september 2008 en ook mijn blog van 20 september 2009 en ook mijn blog van 20 september 2010.

Uit: Broeder en zuster

„Zij keek, half over het portier gebogen, door het open venstertje, als de trein in het station aankwam. Hij stond haar af te wachten; doch eerst herkende hij haar schier niet meer. Het was zoolang geleden dat zij elkaar[1] gezien hadden. Hij nam haar vriendelijk bij beide handen, terwijl zij blozend en glimlachend van den spoorbaanwagen stapte, en kuste haar bewogen op beide hare wangen. Zij zag er zoo goed uit, sprak hij. Hij droeg haar pakje in de hand en leidde haar tot aan zijn rijtuig, dat naar hen stond te wachten. Zij namen plaats nevens elkander. Dáár zaten zij nu nog bijeen, de broeder en de zuster, na zulke lange scheiding. Eenige grijze haren doorkruisten reeds als zilverdraadjes zijne zwarte lokken; zij kwam slechts in den bloei des levens. Zij was ook lang en slank van gestalte zooals hij, doch iets kleiner; zij had ook donkerbruin haar, bruine oogen, en op haar aangezicht iets zachts en liefelijks, dat thans onder den indruk van hare gevoelens in een weemoedvollen glimlach scheen te versmelten. Van het verledene werd niet gesproken; hij vroeg haar niet, waarom zij sinds tien jaren niet eens bij hem gekomen was, niet eenmaal had geschreven; hij zei haar enkel, dat hij zoo gelukkig was haar terug te zien en zij zoo verschoond en zoo veranderd was, dat hij haar nimmermeer erkend zou hebben. Hij sprak haar ook van Tante, die gestorven was, en vroeg of deze gedurende hare ziekte veel had geleden. Een stille traan schoot langzaam in haar oog.

"O! zooveel!" zuchtte zij. Zij bleven beiden eene wijle stilzwijgend en lieten hunnen blik langs wederskanten van den weg over het landschap drijven, terwijl het open rijtuig hen door de zachte avondschemering naar hunne woning voerde. Zij dacht aan Tante, die zij zoo bemind had en die voor haar steeds zoo goed was geweest; aan Tante, die zij wellicht nooit zou verlaten hebben, hadde deze nog mogen leven. En hij dacht ook aan zijne eenzame en treurige levenswijze, en of zijne zuster het bij hem wel gewoon zou kunnen worden. Zij kwamen met de duisternis te M... aan, het dorp waar René woonde. Sinds den dood van vader was zij tehuis niet meer geweest. Hij leidde haar op de kamer, die hij voor haar had doen bereiden, en wees haar de kast en de commodes aan, waarin zij hare kleederen kon leggen. "Hier was het steeds uw vertrek," sprak hij, "als gij kind waart." Zij glimlachte bewogen en stak een binnendeurken open, en terwijl een traan van zachte ontroering haar oog schielijk verduisterde: "En hier was het de kamer van Moeder," antwoordde zij. Zij zagen elkander met aandoening aan. Hij leidde haar door al de plaatsen van het huis en zegde, dat zij alles volgens haren zin zou mogen schikken. En zij bedankte hem erkentelijk en dacht, dat hij toch goed was voor haar.“

Cyriel Buysse (20 september 1859 -  25 juli 1932)

De Engelse dichteres en schrijfster Stevie (eig. Florence Margaret) Smith werd geboren op 20 september 1902 in Kingston upon Hull. Zie ook mijn blog van 20 september 2009 en ook mijn blog van 20 september 2010.

Alone in the Woods

Alone in the woods I felt

The bitter hostility of the sky and the trees

Nature has taught her creatures to hate

Man that fusses and fumes

Unquiet man

As the sap rises in the trees

As the sap paints the trees a violent green

So rises the wrath of Nature's creatures

At man

So paints the face of Nature a violent green.

Nature is sick at man

Sick at his fuss and fume

Sick at his agonies

Sick at his gaudy mind

That drives his body

Ever more quickly

More and more

In the wrong direction.

The Suburban Classes

There is far too much of the suburban classes

Spiritually not geographically speaking. They’re asses.

Menacing the greatness of our beloved England, they lie

Propagating their kind in an eightroomed stye.

Now I have a plan which I will enfold

(There’s this to be said for them, they do as they’re told)

Then tell them their country’s in mortal peril

They believed it before and again will not cavil

Put it in caption form firm and slick

If they see it in print it is bound to stick:

‘Your King and your Country need you Dead’

You see the idea? Well, let it spread.

Have a suitable drug under string and label

Free for every Registered Reader’s table.

For the rest of the gang who are not patriotic

I’ve another appeal they’ll discover hypnotic:

Tell them it’s smart to be dead and won’t hurt

And they’ll gobble up drug as they gobble up dirt.

Stevie Smith (20 september 1902 – 7 maart 1971)

De Amerikaanse schrijver Upton Beall Sinclair werd geboren op 20 september 1878. Zie voor onderstaande schrijver mijn blog van 20 september 2006 en ook mijn blog van 20 september 2008 en ook mijn blog van 20 september 2009 en ook mijn blog van 20 september 2010.

Uit: The Jungle

„It was four o'clock when the ceremony was over and the carriages began to arrive. There had been a crowd following all the way, owing to the exuberance of Marija Berczynskas. The occasion rested heavily upon Marija's broad shoulders--it was her task to see that all things went in due form, and after the best home traditions; and, flying wildly hither and thither, bowling every one out of the way, and scolding and exhorting all day with her tremendous voice, Marija was too eager to see that others conformed to the proprieties to consider them herself. She had left the church last of all, and, desiring to arrive first at the hall, had issued orders to the coachman to drive faster. When that personage had developed a will of his own in the matter, Marija had flung up the window of the carriage, and, leaning out, proceeded to tell him her opinion of him, first in Lithuanian, which he did not understand, and then in Polish, which he did. Having the advantage of her in altitude, the driver had stood his ground and even ventured to attempt to speak; and the result had been a furious altercation, which, continuing all the way down Ashland Avenue, had added a new swarm of urchins to the cortege at each side street for half a mile.

This was unfortunate, for already there was a throng before the door. The music had started up, and half a block away you could hear the dull "broom, broom" of a cello, with the squeaking of two fiddles which vied with each other in intricate and altitudinous gymnastics. Seeing the throng, Marija abandoned precipitately the debate concerning the ancestors of her coachman, and, springing from the moving carriage, plunged in and proceeded to clear a way to the hall. Once within, she turned and began to push the other way, roaring, meantime, "Eik! Eik! Uzdaryk-duris!" in tones which made the orchestral uproar sound like fairy music.“

Upton Sinclair (20 september 1878 – 25 november 1968)

De Duitse dichter en schrijver Hanns Cibulka werd geboren op 20 september 1920 in Jägerndorf, in het toenmalige Tsjechoslowakije. Zie ook mijn blog van 20 september 2008 en ook mijn blog van 20 september 2009 en ook mijn blog van 20 september 2010.

Haus Seedorn

Wildganse

fliegen uber das Haus,

Dezemberschnee

auf den Flugeln.

Auf dem Lesepult

ein geoffnetes Buch,

hier sprach sein Mund

die Worte aus:

Ich starb drei Tode:

zu Aulis

starb ich meinem Vater ab,

wie meiner Mutter,

und in meinem Tod beschlossen

starben Elternhaus

und Vaterland…

Vor dem Fenster,

wie sich das Laub der Jahre setzt

und wie die Wege

heller werden.

Lagebericht III

Kein Hölderlin-Hymnus

auf die Natur,

die Herzwand verkarstet,

zauberkundig

die Polypenarme der Chemie,

vom Anblick der toten Fische

kaufen wir uns frei

durch Wachstumsraten der Wirtschaft,

zur Sage geworden

das Wasser

im Brunnen.

Eingesprengt in den Salzstock

die Stollen,

keine radioaktiven Pulks,

Partikeltod

im Grundwasser,

unterirdisch.

Wie die Pilze schießen sie hoch,

die tausend kleinen

Tode.

Es muß sehr dunkel sein

in den Lichterstädten der Welt,

dass wir so wenig sehen,

sehr laut,

dass wir so wenig hören.

Kein Landgewinn,

die Einäugigen lehren.«

Hanns Cibulka (20 september 1920 – 20 juni 2004) 

Portret door ARTus

20-09-2011 om 18:59 geschreven door Romenu