De Nederlandse dichter en schrijver Gerrit Krol werd geboren op 1 augustus 1943 in Groningen. Zie ook mijn blog van 1 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Gerrit Krol op dit blog.

Uit: Mijn dagen als cavalerist

„Mijn diensttijd, als cavalerist in Assen, duurde precies tien weken. Na de verwarring van de eerste dagen, waarin je marcheren wordt geleerd en in snel tempo allerlei andere gewoontes aangekweekt worden, wist ik al gauw wat mijn plaats was: ergens ter zijde. De spitse uitspraken van de onderofficieren blijken zich nogal 's te herhalen en al jaren oud te zijn; er is tijd voor contemplatie en verder is het één grote padvinderij.

Veel tijd bracht ik in treinen door. Staande en vol verlangen, vooral de eerste tijd. Met een brief van Yvonne die ik op het appèl, vlak voor de afmars naar het station nog ontvangen had. Tussen de weekendtassen opgesteld in het gangpad, schuddend over de wissels, koud van de tocht, warm van de woorden die ik las.

In Rotterdam aangekomen - haast je rep je over de perrons, de trappen af - zag ik aan het eind van die lange uitgang haar al van verre staan.

‘Te laat, schat.’

Altijd, als we een afspraak hebben, ergens, - als ik haar ontdek tussen de mensen, zie ik een gezicht dat, grijnzend, mij allang in het vizier heeft.

Vierentwintig uur zonder uniform, knus in ‘ons’ huisje aan de spoordijk, alsof we een gezinnetje waren. 's Zondagsmorgens gewekt door de vogels, maakte ik het ontbijt klaar, verraste ik haar, nog in bed, met een kopje thee en een erectie.

's Middags, onder de voetbaluitslagen bij haar ouders, het pak weer aan, met zijn tweeën in de tram en dan, weer, het afscheid op het perron, niet langer dan nodig was. Ver voordat de trein vertrok ging ze al heen, zag ik haar, trots en recht, de witte regenjas als een zandloper, in het trapgat verdwijnen, mijn Euridice...

In de trein, op de lange tocht naar het Noorden, schreef ik uitspraken van haar op, allerlei woordjes die zij gezegd had. De sombere bossen op de Veluwe stoven voorbij in de schemering. In Assen was het nacht.“

Gerrit Krol (Groningen, 1 augustus 1934)

Cover

De Nederlandse dichter en schrijver Edward van de Vendel werd geboren in Leerdam op 1 augustus 1964. Zie ook mijn blog van 1 augustus 2010 en ook alle tags voor Edward van de Vendel op dit blog.

Ik ben de jongen

Ik ben de jongen die niet kan
voetballen, of tenminste niet
zo goed. Ik weet wel hoe het
moet, maar mijn lichaam doet
iets anders. Ik heb een lijf met
eigenwijze trekjes, twee benen

met een grote bek die zich
heus niet laat trainen. Ze doen
maar wat, ze tackelen mezelf.
Ik ben een elftal in mijn
eentje,
zoveel kanten ga ik op. Alleen
door mijn verschijning ben ik
al
een strafschop waard, ik kijk
en krijg twee rode kaarten.
Alle witte lijnen wijken weg
van mij. Ik ken het gras, dat
is dan nog het enige. Maar
veel te goed. En van dichtbij.

EEN LEESFEEST

Een Leesfeest, een Leesfeest, bij ons in de stad!
Hoera en fantastisch. Maar hoe vieren we dat?
- We gooien met planken en boeken van snoep.
- Nee, nee, we gaan denken, heel stil in een groep.
- Of roepen we schrijvers? Met pen en met gom?
- Ja, dan gaan we zeggen: Dat woordje is stom.
- En: zeg, hoeveel i's staan er in Mississippi?
- En: denk jij dat Potter zou zoenen met Pippi??
Ukkeltjes! Sukkeltjes! Stop en denk mee!
Een Serieus Leesfeest! Niet vechten nu! NEEEE!

(Laat ze maar,
laat ze maar.
Start je PC.
Elke dag Leesfeest:
punt nl, www.)
 

Edward van de Vendel (Leerdam, 1 augustus 1964)

De Nederlandse dichter en schrijver Frans Pointl werd geboren in Amsterdam op 1 augustus 1933. Zie ook mijn blog van 1 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Frans Pointl op dit blog.

Moët & Chandon

weet je het nog
die fles Moët & Chandon
- te mijner ere -
op je treurige kamer?
je radio
dat kale frame
alleen wat lampen en verlichte zenderschaal
Tombe la neige van Adamo
dat ene paar dure schoenen
dat je van die oude zwetser had gekregen

ik ging met je
naar je katholieke kerk
dankte God
als het orgel de einddreun inzette
jong en stom was ik

al dertig jaar
ben je dood
maar dat verdomde merk
Moët & Chandon
brengt je telkens
even terug

Keuze

Vannacht dichtbij een wezen

dat door mijn verlangen

zich beurtelings kameleoneerde

een obscene hoer

een zachte moeder

een mannelijke vadervriend

de hoer: voor jou doe ik alles

de moeder: eindelijk ben je thuisgekomen

de vadervriend: beschermen zal ik je

met mijn harde jonge lijf.

Frans Pointl (Amsterdam, 1 augustus 1933)

De Amerikaanse dichter, schrijver en musicus Jim Carroll werd geboren op 1 augustus 1949 in New York. Zie ook mijn blog van 1 augustus 2010 en ook alle tags voor Jim Carroll op dit blog. 

Uit: The Basketball Diaries

“Fucked up yesterday, lost our last game in the summer 15-and-under league up at George Washington High School, and that deuced us out of the championship game today. We had a good squad, mostly cats from down the block in the projects but they had a rule that no Varsity players could play. That ruined our chances of using big Lewie Alcindor even though he’s from the neighborhood and all. I mean, shit, most of the teams got ringers but it’s a little difficult to sneak in a seven foot All-Everything cat onto a court. He can’t exactly use a fucking pair of sunglasses, dig? So I go up to watch the game today and pick up my trophy for the all-league team and what a hassle is steaming as I bop into the gym. THE SUGAR BOWL ALL-STARS, one of the teams playing, are in a rage bitching about the ringers on the RUTGERS team. So true! those cats didn’t have a dude under eighteen running for them, none of them played school ball, but they were some of the best playground players in Harlem. I walked over and was rapping to a few friends, Vaughn Harper, an All-American from Boys High, and Earl Manigault, a Harlem legend of 5 ft. 10 in. who can take a half dollar off the top of a backboard.

Leonardo DiCaprio in de film The Basketball Diaries uit 1995

He’s invariably on and off his school team because of drug scenes and other shit. These two cats are, with big Lew, the best high school players in the city. Finally the captain of SUGAR BOWL points over to us and tells the other team and the man who runs the gig that if they’re gonna use that team, that their team’s gonna use Harper, “Goat” Manigault, and me. The bossman axes the idea of letting in Harper and “Goat” but says they can use me, which is fine with the other team who don’t even know who the fuck this white boy is. Before I say a fucking word I get a uniform tossed in my mug and since there’re bunches of chicks in the stands, my new team mates are huddling around me and I whip on the shit and start warming up. Big fucking difference I’m gonna make ’cause we need leapers for the boards and no backcourt dude like me. Anyway the slaughter starts and I’m hitting long jumpers like a fucker (I gotta say that I always burn up that gym, something about it that I just can’t miss, crazy) so we’re holding our own by the half and I got twenty-eight points, each move of which I make sticks out like a hardon because I’m the only whiteman on the court and looking around, in the entire fucking place, in fact; my bright blond-red hair making me the whitest whitey this league has ever seen.”

Jim Carroll (1 augustus 1949 – 11 september 2009)

01-08-2012 om 22:44 geschreven door Romenu  

In Memoriam Gore Vidal

De Amerikaanse schrijver, dramaticus en essayist Gore Vidal is gisteren op 86-jarige leeftijd overleden. Gore Vidal werd geboren op 3 oktober 1925 in West Point, New York. Zie ook mijn blog van 3 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Gore Vidal op dit blog.

Uit: The City and the Pillar

„One by one, great stars appeared. Jim was perfectly contented, loneliness no longer turning in the pit of his stomach, sharp as a knife. He always thought of unhappiness as the "tar sickness." When tar roads melted in the summer, he used to chew the tar and get sick. In some obscure way he had always associated "tar sickness" with being alone. No longer.

    Bob took off his shoes and socks and let the river cool his feet. Jim did the same.

    "I'll miss all this," said Bob for the dozenth time, absently putting his arm around Jim's shoulders.

    They were very still. Jim found the weight of Bob's arm on his shoulders almost unbearable: wonderful but unbearable. Yet he did not dare move for fear the other would take his arm away. Suddenly Bob got to his feet. "Let's make a fire."

In a burst of activity, they built a fire in front of the cabin. Then Bob brought the blankets outside and spread them on the ground.

    "There," he said, looking into the yellow flames, "that's done." For a long moment both stared into the hypnotically quivering flames, each possessed by his own private daydream. Bob's dream ended first. He turned to Jim. "Come on," he said menacingly. "I'll wrestle you."

    They met, grappled, fell to the ground. Pushing and pulling, they fought for position; they were evenly matched, because Jim, though stronger, would not allow Bob to lose or to win. When at last they stopped, both were panting and sweating. They lay exhausted on the blanket.

    Then Bob took off his shirt and Jim did the same. That was better. Jim mopped the sweat from his face while Bob stretched out on the blanket, using his shirt for a pillow. Firelight gleamed on pale skin. Jim stretched out beside him. "Too hot," he said. "Too hot to be wrestling."

    Bob laughed and suddenly grabbed him. They clung to one another. Jim was overwhelmingly conscious of Bob's body. For a moment they pretended to wrestle. Then both stopped. Yet each continued to cling to the other as though waiting for a signal to break or to begin again. For a long time neither moved. Smooth chests touching, sweat mingling, breathing fast in unison.

    Abruptly, Bob pulled away. For a bold moment their eyes met. Then, deliberately, gravely, Bob shut his eyes and Jim touched him, as he had so many times in dreams, without words, without thought, without fear. When the eyes are shut, the true world begins.

    As faces touched, Bob gave a shuddering sigh and gripped Jim tightly in his arms. Now they were complete, each became the other, as their bodies collided with a primal violence, like to like, metal to magnet, half to half and the whole restored.

    So they met. Eyes tight shut against an irrelevant world. A wind warm and sudden shook all the trees, scattered the fire's ashes, threw shadows to the ground.

    But then the wind stopped. The fire went to coals. The trees were silent. No comets marked the dark lovely sky, and the moment was gone. In the fast beat of a double heart, it died.“

01-08-2012 om 08:27 geschreven door Romenu