De Nederlandse schrijver Arthur Japin werd geboren in Haarlem op 26 juli 1956. Zie ook mijn blog van 26 juli 2008 en ook mijn blog van 26 juli 2009 en ook mijn blog van 26 juli 2010.

Uit: Een schitterend gebrek

„Zo word ik het minst opgemerkt. Ik kan hen echter op mijn gemak bestuderen. Dat deed ik ook die avond, deels voor mijn plezier, deels met het oog op mijn professie.
In de bocht van de Herengracht vielen mij twee heren op. De een was Jan Rijgerbos, een handelaar aan de beurs, die voor mij geen vreemde was. Het is een vriendelijke, welopgevoede weduwnaar, fris en goedgebouwd en niet veeleisend. Zijn metgezel kende ik niet. Die had een donker voorkomen met een opvallend profiel. Het was dat laatste dat mij onmiddellijk trok. Zijn aanblik raakte mij zonder dat ik begreep waarom. Ik vroeg de bootsman sneller te roeien, zodat wij het stel nog even bij konden houden. Ik bestudeerde de onbekende. Hij had een ovaal gelaat en droeg een blonde pruik, die het beter liet uitkomen. Hij was niet bijzonder knap maar wekte dadelijk mijn lust, op een manier die ik van mijzelf niet kende.
Dit ergerde mij.
Ik ben gewend degene te zijn die de lusten wekt.
Hij was me toch te mager, besloot ik. Bovendien ging hij volgens de laatste Parijse mode gekleed in een kniebroek van gele zijde, die zijn kousen bloot liet, wat hem in dit gure weer potsierlijk stond. Ik verloor mijn interesse en keek alweer rond naar andere wandelaars. Terwijl we onder de Leidsebrug door voeren, staken Rijgerbos en zijn vriend die juist over en ik ving alsnog een flard op van hun gesprek. Zij spraken in het Frans, de een moeizaam, de ander vloeiend. De stem van die Fransman stond me aan. Ik liet de bootsman stilhouden onder de bogen van de brug. Daar wachtten wij in de schaduw tot het stel uit het zicht was.
Het is dat mijn decolleté onverantwoord diep was uitgesneden; het is dat ik bepaald niet zonder zonden ben; het is dat mijn gedachten die avond verre van verheven waren; het is dat ik niet het soort vrouw ben aan wie een hogere macht ook maar een kwartiertje van zijn tijd zou verdoen, anders zou je nog denken dat God zelf of anders de duivel voor zijn vermaak in de hele opzet een handje heeft gehad. Een samenloop als deze! Hoe zelden is ons een glimp vergund op het grotere verband waarbinnen de voorvallen uit ons leven een plaats krijgen? „

Arthur Japin (Haarlem, 26 juli 1956)

De Vlaamse schrijfster Anne Provoost werd geboren in Poperinge op 26 juli 1964. Zie ook mijn blog van 26 juli 2009 en ook mijn blog van 26 juli 2010.

Uit: Vallen

„Mijn grootvader stierf de week voor Kerstmis. Hij had lange tijd in het ziekenhuis doorgebracht, maar was naar huis gestuurd omdat zijn situatie niet veranderde en omdat er rond de kerstperiode toch niet genoeg verplegend personeel was. Hij nam een taxi naar huis. Mijn moeder en ik waren rond die tijd nog bij ons thuis, in de hoofdstad. Wij maakten ons klaar om Kerstmis met hem door te brengen. Ik had 's morgens nog met hem getelefoneerd. We praatten over de voorraad brandhout in het schuurtje; er was er niet meer zo veel, had hij gezegd, en hij zou mij wellicht moeten vragen om wat dennestammen waar hij niet meer aan toe gekomen was in stukken te hakken. Ik zei dat dat geen probleem was en hoopte dat hij mij zijn machines zou laten gebruiken.

's Avonds belden we hem opnieuw maar we kregen geen antwoord. De volgende morgen nog altijd niet. We hadden hem gevraagd de telefoon naast zijn bed te zetten, en hij had ons beloofd dat te doen. Tegen elven belde mijn moeder de politie van de benedenstad. Ze zeiden dat ze zouden gaan kijken.

Het noodlot wilde dat het Soeur Béate was die hem vond. Het huis ligt hoger dan het klooster, maar de tuin en het schuurtje waarin mijn grootvader zijn brandhout bewaarde, bevinden zich een paar meter lager dan het wegdek, net voorbij de scherpe bocht die tot aan het klooster leidt. In de sneeuw zag ze iets liggen. Eerst dacht ze aan een deken dat in de sneeuw was blijven liggen. Ze twijfelde of ze zou gaan kijken; zij en mijn grootvader spraken sinds mensenheugenis niet meer met elkaar, en Soeur had de neiging om zich wat er ook gebeurde afzijdig te houden. Haar christelijke vergevingsgezindheid moet haar die morgen parten gespeeld hebben, want ze keerde op haar stappen terug.“

Anne Provoost (Poperinge, 26 juli 1964)

De Vlaamse schrijver Yves Petry werd op 26 juli 1967 geboren in Tongeren. Zie ook mijn blog van 26 juli 2009 en ook mijn blog van 26 juli 2010.

Uit: De maagd Marino

‘Maar als ik eerlijk was geweest, als ik de moed had opgebracht voor een minuutje publieke eerlijkheid, dan had ik moeten toegeven dat ik hoe dan ook mijn tijd stond te verspillen en dat de lectuur van al die prachtboeken die ik aanbracht, me intussen onverschillig liet. Ze hadden alleen maar tot jaren van tijdverspilling geleid, jaren waarin ik me had laten inspireren tot een mystificatie van het indivicu die nu was uitgeput, die mij had uitgeput, die ik had uitgeput.

(...)

"Nu leek de in principe waardevrije wetenschap me als gids voor zelfinterpretatie nog altijd te verkiezen boven de moraliserende kolder van de religie, dat wel. Maar niets haalde het naar mijn smaak bij de literatuur. De grote auteurs, dat waren nog eens mannen. Die hadden geen biologie of theologie nodig om hun verzinsels te rechtvaardigen. Onverschrokken kwamen ze op voor de waarheid en het bestaansrecht van hun personages met geen ander wapen in handen dan de hypnotische vermogens van de taal. Als je daar niet vatbaar voor was, lieten ze je verder met rust. Was je er wel vatbaar voor, dan raakte je in trance. Ze benevelden je, deze magiërs, maar ze bedrogen je niet. Ze spiegelden je geen werkelijkheid voor die buiten hun woorden zou bestaan. Ze schortten alleen je behoefte op aan een andere werkleijkheid dan die van hun woorden."

Yves Petry (Tongeren, 26 juli 1967)

De Engelse schrijver en criticus Aldous Huxley werd geboren op 26 juli 1894 in Godalming, Surrey. Zie ook mijn blog van 26 juli 2010 en eveneens alle tags voor Aldous Huxley op dit blog.

Uit: Brave new World

“ART, SCIENCE–you seem to have paid a fairly high price for your happiness," said the Savage, when they were alone. "Anything else?"

"Well, religion, of course," replied the Controller. "There used to be something called God–before the Nine Years' War. But I was forgetting; you know all about God, I suppose."

"Well …" The Savage hesitated. He would have liked to say something about solitude, about night, about the mesa lying pale under the moon, about the precipice, the plunge into shadowy darkness, about death. He would have liked to speak; but there were no words. Not even in Shakespeare.

The Controller, meanwhile, had crossed to the other side of the room and was unlocking a large safe set into the wall between the bookshelves. The heavy door swung open. Rummaging in the darkness within, "It's a subject," he said, "that has always had a great interest for me." He pulled out a thick black volume. "You've never read this, for example."

The Savage took it. "The Holy Bible, containing the Old and New Testaments," he read aloud from the title-page.

"Nor this." It was a small book and had lost its cover.

"The Imitation of Christ."

"Nor this." He handed out another volume.

"The Varieties of Religious Experience. By William James."

"And I've got plenty more," Mustapha Mond continued, resuming his seat. "A whole collection of pornographic old books. God in the safe and Ford on the shelves." He pointed with a laugh to his avowed library–to the shelves of books, the rack full of reading-machine bobbins and sound-track rolls.

"But if you know about God, why don't you tell them?" asked the Savage indignantly. "Why don't you give them these books about God?"

Aldous Huxley (26 juli 1894 – 22 november 1963)

De Engelse schrijver Nicholas Evans werd geboren op 26 juli 1950 in Bromsgrove. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2008 en ook mijn blog van 26 juli 2009 en ook mijn blog van 26 juli 2010.

Uit: The Loop

„He had kept high, shunning the trails, especially those that ran along the water, where sometimes in this season there were humans. Even through the night, wherever it was possible, he had stayed below the timberline, edging the shadows, in a trot so effortless that his paws seemed to bounce without touching the ground. It was as though his journey had some special purpose.

When the sun rose, he stopped to drink, then found a shaded nook high among the sliprock and slept through the heat of the day.

Now, in this final descent to the valley, the going was more difficult. The forest floor was steep and tangled with blowdown, like tinder in some epic fireplace, and the wolf had to weave his way carefully among it. Sometimes he would double back and find a better route so as not to puncture the silence with the telltale snap of a dead branch. Here and there, the sun broke through the trees to make pools of vivid green foliage and these the wolf would always skirt.

He was a prime four-year-old, the alpha of the pack. He was long in the leg and almost a pure black, with just the faintest haze of gray along his flanks and at his throat and muzzle. Now and again he would pause and lower his head to sniff a bush or a tuft of grass, then lift his leg and make his mark, reclaiming this long-lost place as his own. At other times he would stop and tilt his nose to the air and his eyes would narrow and shine yellow as he read the scented messages that wafted on thermals from the valley below.

Once while doing this, he smelled something closer at hand and he turned his head and saw two white-tailed deer, mother and fawn, no more than a dozen yards away, frozen in a shaft of sunlight, watching him. He stared at them, connecting in an ancient communion that even the fawn understood. And for a long moment, all that moved were the spores and insects that spiraled and glinted above the deer’s heads. Then, as if deer and insect were of equal consequence to a wolf, he looked up and again assessed the air.“

Nicholas Evans (Bromsgrove, 26 juli 1950)

De Indonesische dichter Chairil Anwar werd geboren op 26 juli 1922 in Medan. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2009 en ook mijn blog van 26 juli 2010.

Heaven

Like my mother, and my grandmother too,
plus seven generations before them,
I also seek admission to Heaven
which the Moslem party and the Mohammedan
Union say has rivers of milk
And thousands of houris all over.

But there's a contemplative voice inside me,
stubbornly mocking: Do you really think
the blue sea will go dry
--and what about the sly temptations
waiting in every port?
Anyway, who can say for sure
that there really are houris there
with voices as rich and husky as Nina's,
with eyes that flirt like Yati's?

Zie voor nog meer schrijvers van de 26e juli ook mijn vorige blog van vandaag.

26-07-2011 om 19:17 geschreven door Romenu  

De Ierse toneelschrijver, socialist en theatercriticus George Bernard Shaw werd geboren in Dublin op 26 juli 1856. Zie ook mijn blog van 26 juli 2010 en eveneens alle tags voor George Bernard Shaw op dit blog.

Uit: Lilith

„LILITH. They have accepted the burden of eternal life. They have taken the agony from birth; and their life does not fail them even in the hour of their destruction. Their breasts are without milk: Their bowels are gone: the very shapes of them are only ornaments for their children to admire and caress without understanding. Is this enough; or shall I labor again? Shall I bring forth something that will sweep them away and make an end of them as they have swept away the beasts of the garden, and made an end of the crawling things and the flying things and of all them that refuse to live for ever? I had patience with them for many ages: they tried me very sorely. They did terrible things: I stood amazed at the malice and destructiveness of the things I had made: Mars blushed as he looked down on the shame of his sister planet: cruelty and hypocrisy became so hideous that the face of the earth was pitted with the graves of little children among which living skeletons crawled in search of horrible food. The pangs of another birth were already upon me when one man repented and lived three hundred years; and I waited to see what would come of that. And so much came of it that the horrors of that time seem now but an evil dream. They have redeemed themselves from their vileness, and turned away from their sins. Best of all, they are still not satisfied: the impulse I gave them in that day when I sundered myself in twain and launched Man and Woman on the earth still urges them: after passing a million goals they press on to the goal of redemption from the flesh, to the vortex freed from matter, to the whirlpool in pure intelligence that, when the world began, was a whirlpool in pure force. And though all that they have done seems but the first hour of the infinite work of creation, yet I will not supersede them until they have forded this last stream that lies between flesh and spirit, and disentangled their life from the matter that has always mocked it. I can wait: waiting and patience mean nothing to the eternal. I gave the woman the greatest of gifts: curiosity. By that her seed has been saved from my wrath; for I also am curious; and I have waited always to see what they will do tomorrow.“

George Bernard Shaw (26 juli 1856 – 2 november 1950)

De Franse dichter en essayist Claude Esteban werd geboren op 26 juli 1935 in Parijs. Zie en ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2008 en ook mijn blog van 26 juli 2009 en ook mijn blog van 26 juli 2010

Uit: Le jour à peine écrit

J'aimais la mort. Je le disais. Je l'écrivais sur chaque
feuille blanche. La mort était un mot, rien d'autre.
Un mot très pur. Je l'écrivais sans que mon corps
comprenne. Quand il a vu, il a crié. Il a chassé ce qui
n'était pas lui, les mots, les fables. Le soir venait.

On m'emportera sans me voir. On dira qu'il fait jour,
que la pluie tombe. On laissera sous la table un vieux
soulier. Qui d'autre pour se souvenir? Mon souffle ne
sera plus moi. Tout le reste appartient aux arbres.

On n'a pas eu le temps, pas
tout à fait, on
avait cru qu'une minute pouvait
suffire, une main
sur un bras, on n'a pas eu l'idée
que c'était fini
quelque part, écrit peut-être
dans un livre qu'on n'aurait jamais lu
surtout s'il parlait
d'une femme, d'un homme, d'un jardin.

Une fois, une
fois encore, je m'avance
vers la muraille, je
t'appelle, je ne sais plus
ton nom, je crie
juste un mot, celui qui vient,
soleil, et le soleil
est sans chaleur, maison,
et la maison se referme, je reviendrai,
je trouverai le mot qui t'apaise.

Claude Esteban (26 juli 1935 – 10 april 2006)

De Spaanse schrijver en dichter Antonio Machado Ruiz werd op 26 juli 1875 in Sevilla geboren. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2009 en ook mijn blog van 26 juli 2010

Wandelaar

Wandelaar, je sporen
zijn de weg, en zij alleen;
wandelaar, er is geen weg,
de weg ontstaat in het gaan.
Gaandeweg ontstaat de weg,
en als je omkijkt
zie je de baan die nooit meer betreden zal worden.
Wandelaar, er is geen weg,
slechts een kielzog in de zee.

Passages

I

In the blue, the black

flock of birds

calling, flapping, perching

on the frozen poplar.

… On the bare poplar

sombre rooks, still and silent

like cold dark notes

penned on February’s stave.

II

The blue mountain, the river, the tall

copper wands of slender poplars,

and white of almonds on the hill,

oh snow in flower, butterfly on the bough!

With the broad beans’ fragrance the wind

blows over the land’s bright solitude.

Vertaald door A. S. Kline

Antonio Machado (26 juli 1875 – 22 februari 1939)

De Franse schrijver André Maurois (eig. Emile Salomon Wilhelm Herzog) werd geboren op 26 juli 1885 in Elbeuf. Zie en ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2008 en ook mijn blog van 26 juli 2009 en ook mijn blog van 26 juli 2010

Uit: Lyautey

„Lyautey s’embarqua sur le croiseur Jules-Ferry, à Marseille, et fit une première escale en Algérie pour avoir un entretien avec les hommes qui lui avaient succédé à la tête des confins algéro-marocains. Il allait désormais travailler en liaison directe avec eux, puisqu’une partie de son royaume, le Maroc oriental, séparé de Fez par la région insoumise de Taza, ne pouvait être atteinte que par l’Algérie. Ses instructions furent prudentes : « J’ai notifié de la façon la plus nette que l’idée d’une action sur Taza devait être écartée jusqu’à nouvel ordre ;;; J’ai prié le Général Alix de communiquer cette intention à tous ses subordonnés, ce que je regarde comme indispensable pour mettre fin à l’état d’excitation et de nervosité qui résultait chez tous de cette attente, passée à l’état d’idée fixe, au détriment des préoccupations plus urgentes et plus utiles. » Puis, par un retournement assez semblable à celui qu’il avait fait en passant d’Aïn-Sefra à Oran, il défendit contre l’Algérie l’intégrité du territoire marocain, devenu le sien : « J’ai été saisi hier, lors de mon passage, d’un nouvel incident : l’envoi à Aïn-Chair, par le commandant du territoire d’Aïn-Sefra, d’un détachement de Sénégalais à l’insu des autorités des confins. Mesure aussi imprudente qu’inopportune. J’ai télégraphié à cet égard au Gouverneur de le l’Algérie et je ne doute pas que l’ordre de retirer ce détachement ne soit donné. » C’était, vu de l’autre côté de la hiérarchie, l’incident de Ras-el-Aïn.“

Anré Maurois (26 juli 1885 – 9 oktober 1967)

De Amerikaanse schrijver Paul Gallico werd geboren op 26 juli 1897 in New York. Zie en ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2008 en ook mijn blog van 26 juli 2009 en ook mijn blog van 26 juli 2010

Uit: Poséidon (Vertaald door Suzanne Barthes)

““Mr James Martin, voyageant seul, chemisier à Evanston, Illinois, appelait dans sa cabine Mrs Wilma Lewis, une veuve de Chicago. Celle-ci n'était pas parmi les favorisés du sort ; elle gémit au téléphone : «Pour l'amour de Dieu, fichez-moi la paix ! Laissez-moi mourir tranquille !» Quand il demanda : «Puis-je venir vous voir ?», elle grogna : «Non !» et raccrocha.
Dans une autre cabine, Mrs Linda Rogo, entre deux nausées, abreuvait son mari de toutes les injures d'un vocabulaire expérimenté. Elle lui reprochait abondamment de l'avoir contrainte à faire cette croisière dont elle avait détesté chaque minute, et de n'avoir même pas le bon goût d'être malade lui-même. Impuissant à calmer sa femme, Mike Rogo déserta la cabine, poursuivi par ses imprécations.
Le docteur Frank Scott - le doctorat n'était pas en médecine mais en théologie - téléphona à Mr Richard Shelby, de Detroit :
Salut, Dick ; comment va la famille ?
Bien, jusqu'à présent.
Notre match de squash m'a l'air compromis.
On dirait !
On se voit à déjeuner ?
- Okay, Buzz.
Les deux hommes s'étaient liés pendant la croisière, vu leur intérêt commun pour le football et l'athlétisme. Cinq ans plus tôt, le pasteur Scott, docteur en théologie, athlète complet, deux fois champion olympique de décathlon et alpiniste, était encore Frank «Buzz» Scott, arrière des Ail America de Princeton.
Richard Shelby, son aîné d'une vingtaine d'années, était directeur du service de dessin industriel, section des véhicules commerciaux, à la société Cranborne Motors de Detroit ; dans sa jeunesse, il avait été un élément de valeur de l'équipe Michigan.”

Paul Gallico (26 juli 1897 – 15 juli 1976)

De Duitse schrijver en journalist Hans Bergel werd geboren op 26 juli 1925 in Râşnov (Duits:Rosenau), Siebenbürgen ofwel Transsylvanië, Roemenië. Zie en ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2009 en ook mijn blog van 26 juli 2010

Uit: Am Vorabend des Taifuns

“In einem der ersten Nachkriegsjahre begegnete mir auf ungewöhnliche Weise ein noch nicht dreißigjähriger Mann, über dessen Herkunft, Beschäftigung und Lebensverhältnisse ich mir zunächst kein Bild machen konnte, die mich jedoch, als ich sie erfuhr, in Angst und Schrecken versetzten.

Wir standen uns eines Januartags unerwartet in einer mittlerweile abgerissenen kleinen Steinhütte am Ufer eines Hochgebirgssees in den Südkarpaten gegenüber, einem einsamen Bergsteigerrefugium,

wo ich mich seit zwei Tagen aufhielt. Er hatte den beschwerlichen Fünf-Stunden-Anstieg durch die Schneemassen der unteren Talstufe in Begleitung eines Führers und einiger Träger hinter sich, als ich

mich gerade zu einer der umliegenden Höhen aufmachen wollte, um Ausschau nach G. zu halten, dessen Fernbleiben mich zu beunruhigen begann. Führer und Träger des Ankömmlings, Bauernburschen aus einem der Dörfer am Fuß der Berge, waren sofort wieder talwärts aufgebrochen. Die Tatsache, dass der Mann sie für diesen Dienst verpflichtet hatte, zwang mich, auf das Ungewöhnliche seiner Verhältnisse zu schließen – zu jener Zeit ein Umstand, der mich aufs Höchste beunruhigen musste.

Der Mann war sportlich schlank, von knochiger Gestalt, schwarzhaarig und dank häufiger Aufenthalte im Freien braungebrannt. Eine gewisse Note von Arroganz fiel mir in den ersten Minuten auf. Er hatte meinen freundlichen Gruß mit einem halb über die Schulter gemurmelten unverständlichen Wort erwidert und mich nur flüchtig angesehen. Auch während er sich in einer Ecke des Raumes,

des einzigen in der Hütte, mit den abgestellten Rucksäcken beschäftigte, würdigte er mich keines Blickes.”

Hans Bergel (Râşnov, 26 juli 1925)

26-07-2011 om 19:10 geschreven door Romenu