De Nederlandse schrijver, dichter en vertaler Louis Th. Lehmann, werd geboren op 19 augustus 1920 in Rotterdam. Louis Zie ook mijn blog van 19 augustus 2006 en ook mijn blog van 19 augustus 2007 en ook mijn blog van 19 augustus 2008. en eveneens mijn blog van 19 augustus 2009. Th. Lehmann viert vandaag zijn 90e verjaardag.

Een kind te zijn is triest

Een kind te zijn is triest zijn en ontgoocheld.

Wanneer wij ons vervelen,

zegt men ons te spelen;

en wij weten niet wat spelen is.

Als de padvindersfluit,

waarvan gezegd is,

dat hij echt is,

die is beloofd

en daarom gevraagd,

eindelijk is gegeven,

wordt hij afgenomen

om het geluid.

Wij weten ook wel dat het maar één toon is,

zo hard, zo koud,

door geen manier van blazen te vermurwen.

Maar wij zoeken muziek

en blazen hoewel het haast pijn doet.

Wij wachten tegen beter weten

op een melodie die komen moet

zo maar vanzelf,

zo licht en zwevend.

Als ik in mijn tuin aan 't werk ben

Als ik in mijn tuin aan 't werk ben,

met de heuvels achter mij,

komen neer vanaf de heuvels:

Bargaluut, met zijn drie haren

en zijn stem als van een zaag;

Schorkenool, die steeds wijdbeens loopt

om zijn buik te laten slepen

achter hem over de grond;

Kraddewimpel, met één oog

en zijn manden vol met pruimen,

die hij neerzet op de drempels

van de huizen van zijn dochters.

En daarachter nog de kleintjes

met hun puntmuts en hun hooivork,

die vannacht mij komen prikken,

mij en iedereen in 't dorp.

Louis Th. Lehmann (Rotterdam, 19 augustus 1920)

De Engelse schrijver Jonathan Coe werd geboren op 19 augustus 1961 in Birmingham. Zie ook mijn blog van 19 augustus 2007 en ook mijn blog van 19 augustus 2008 en eveneens mijn blog van 19 augustus 2009.

Uit: Rain Before It Falls

„I have not yet described Warden Farm–the house itself–in any detail, but I think I will talk about the caravan first. It was one of the first things that Beatrix showed me in the garden, and it quickly became the place where we would retreat and hide together. You could say that everything started from there.
Aunt Ivy gave me this photograph herself, I remember, at the end of my time living at her house. It was one of her few real acts of kindness. Beneath her warm and welcoming exterior, she turned out to be a rather distant, unapproachable woman. She and her husband had built for themselves an active and comfortable life, which revolved mainly around hunting and shooting and all the associated social activities which came with them. She was a busy organizer of hunt balls, tennis-club suppers and the like. Also, she doted on her two sons, athletic and sturdy boys–good-natured, too, but not very well endowed in the brains department, it seems to me in retrospect. None of these things, at any rate, made her inclined to expend much of her attention on me–the unwanted guest, the evacuee–or indeed on her daughter, Beatrix. Therein lay the seeds of the problem. Neglected and resentful, Beatrix seized upon me as soon as I arrived, knowing that in me she had found someone in an even more vulnerable position than her own, someone it would be easy to enlist as her devoted follower. She showed me kindness and she showed me attention: these things were enough to win my loyalty, and indeed I have never forgotten them even to this day, however selfish her motives might have been at the time.
The housewas large, and full of places we might have made our own: unvisited, secret places. But in Beatrix’s mind–though I did not understand this until later–it was “their” place, it belonged to the family by whom she felt so rejected, and so she chose somewhere else, somewhere quite separate, as the place where she and I should pursue our friendship. That was why we spent so much of our time, during those early days and weeks, in the caravan.“

Jonathan Coe (Birmingham, 19 augustus 1961)

De Amerikaanse dichter Li-Young Lee werd geboren op 19 augustus 1957 in Jakarta, Indonesië. Zie ook mijn blog van 19 augustus 2007 en ook mijn blog van 19 augustus 2008 en ook mijn blog van 19 augustus 2009.

Eating Alone 

I've pulled the last of the year's young onions.

The garden is bare now. The ground is cold,

brown and old. What is left of the day flames

in the maples at the corner of my

eye. I turn, a cardinal vanishes.

By the cellar door, I wash the onions,

then drink from the icy metal spigot.

Once, years back, I walked beside my father

among the windfall pears. I can't recall

our words. We may have strolled in silence. But

I still see him bend that way-left hand braced

on knee, creaky-to lift and hold to my

eye a rotten pear. In it, a hornet

spun crazily, glazed in slow, glistening juice.

It was my father I saw this morning

waving to me from the trees. I almost

called to him, until I came close enough

to see the shovel, leaning where I had

left it, in the flickering, deep green shade.

White rice steaming, almost done. Sweet green peas

fried in onions. Shrimp braised in sesame

oil and garlic. And my own loneliness.

What more could I, a young man, want.

Eating Together 

In the steamer is the trout

seasoned with slivers of ginger,

two sprigs of green onion, and sesame oil.

We shall eat it with rice for lunch,

brothers, sister, my mother who will

taste the sweetest meat of the head,

holding it between her fingers

deftly, the way my father did

weeks ago. Then he lay down

to sleep like a snow-covered road

winding through pines older than him,

without any travelers, and lonely for no one.

Li-Young Lee (Jakarta, 19 augustus 1957)

De Amerikaanse dichter Frederic Ogden Nash werd geboren in Rye, New York, op 19 augustus 1902. Zie ook mijn blog van 19 augustus 2006. en ook mijn blog van 19 augustus 2007 en ook mijn blog van 19 augustus 2008 en ook mijn blog van 19 augustus 2009.

A Drink With Something In It 

There is something about a Martini,

A tingle remarkably pleasant;

A yellow, a mellow Martini;

I wish I had one at present.

There is something about a Martini,

Ere the dining and dancing begin,

And to tell you the truth,

It is not the vermouth--

I think that perhaps it's the gin.

Children's Party  

May I join you in the doghouse, Rover?

I wish to retire till the party's over.

Since three o'clock I've done my best

To entertain each tiny guest. My conscience now I've left behind me,

And if they want me, let them find me.

I blew their bubbles, I sailed their boats,

I kept them from each other's throats. I told them tales of magic lands,

I took them out to wash their hands.

I sorted their rubbers and tied their laces,

I wiped their noses and dried their faces. Of similarities there's lots

Twixt tiny tots and Hottentots.

I've earned repose to heal the ravages

Of these angelic-looking savages. Oh, progeny playing by itself

Is a lonely little elf,

But progeny in roistering batches

Would drive St. francis from here to Natchez. Shunned are the games a parent proposes,

They prefer to squirt each other with hoses,

Their playmates are their natural foemen

And they like to poke each other's abdomen. Their joy needs another woe's to cushion it,

Say a puddle, and someone littler to push in it.

They observe with glee the ballistic results

Of ice cream with spoons for catapults, And inform the assembly with tears and glares

That everyone's presents are better than theirs.

Oh, little women and little men,

Someday I hope to love you again, But not till after the party's over,

So give me the key to the doghouse, Rover 

Ogden Nash (19 augustus 1902 – 19 mei 1971)



Zie voor nog meer schrijvers van de 19e augustus ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.

19-08-2010 om 21:49 geschreven door Romenu  

De Iers-Amerikaanse schrijver Frank McCourt werd geboren op 19 augustus 1930 in New York. Frank McCourt overleed op 19 juli van dit jaar. Zie ook mijn blog van 19 augustus 2009 en ook mijn In Memoriam van 19 juli 2009 en ook mijn blog van 19 augustus 2007 en ook mijn blog van 19 augustus 2008. en mijn blog van 19 augustus 2006.

Uit: Angela's Ashes

“Out in the Atlantic Ocean great sheets of rain gathered to drift slowly up the River Shannon and settle forever in Limerick. The rain dampened the city from the Feast of the Circumcision to New Year's Eve. It created a cacophony of hacking coughs, bronchial rattles, asthmatic wheezes, consumptive croaks. It turned noses into fountains, lungs into bacterial sponges. It provoked cures galore; to ease the catarrh you boiled onions in milk blackened with pepper; for the congested passages you made a paste of boiled flour and nettles, wrapped it in a rag, and slapped it, sizzling, on the chest.

From October to April the walls of Limerick glistened with the damp. Clothes never dried: tweed and woolen coats housed living things, sometimes sprouted mysterious vegetations. In pubs, steam rose from damp bodies and garments to be inhaled with cigarette and pipe smoke laced with the stale fumes of spilled stout and whiskey and tinged with the odor of piss wafting in from the outdoor jakes where many a man puked up his week's wages.

The rain drove us into the church — our refuge, our strength, our only dry place. At Mass, Benediction, novenas, we huddled in great damp clumps, dozing through priest drone, while steam rose again from our clothes to mingle with the sweetness of incense, flowers and candles.

Limerick gained a reputation for piety, but we knew it was only the rain.

My father, Malachy McCourt, was born on a farm in Toome, County Antrim. Like his father before, he grew up wild, in trouble with the English, or the Irish, or both. He fought with the Old IRA and for some desperate act he wound up a fugitive with a price on his head.

When I was a child I would look at my father, the thinning hair, the collapsing teeth, and wonder why anyone would give money for a head like that. When I was thirteen my father's mother told me a secret: as a wee lad your poor father was dropped on his head. It was an accident, he was never the same after, and you must remember that people dropped on their heads can be a bit peculiar.”

Frank McCourt (19 augustus 1930 – 19 juli 2009)

Filmaffiche 

De Vlaamse dichter Frederik Lucien De Laere werd geboren in Brugge op 19 augustus 1971. Zie ook mijn blog van 19 augustus 2008 en ook mijn blog van 19 augustus 2009.

Immuniteit

in onze bios baden beresterke berbers
die de hel van de woestijn overleefden
en zweefden op het manna en de mantra
van de god die genadig gading schonk
maar ook harde tafels en wetten van bloed
om te ontvangen een gestel van kruppstaal
een huid volgescholden tot een schild
en binnenin zuur en slijm neutraliserend
de nucleus van de vijand tot ongevaar
de stress weggesist, met een list verbannen
globulines als belles dames die hun prooien
kooien -sans merci- en zich met hun hoofden
tooien: een trail & error evolutionaire track
naar een taai organisme met defense mode
dat zich wel eens tegen zichzelf keert
wanneer het zich verveelt, en dan teert
op de suiker of de huid aantast met een tirade
van vlekken maar het gaat doorgaans als volgt:
er vormt zich een heilige triade
van pijn, roodheid en warmte
voor de indringer die zich in het lichaam dwingt
maar al vlug is gesnapt, omringd door een zwerm,
een dodelijk kapsel dat het vreemde capteert
en dissecteert tot dolende fragmenten
van een compact gevaar dat kan leiden
tot een nooit geziene cataract
die de geschiedenis van a tot z herschrijft
in een onontcijferbare schijf, een vreemde code
van een vreemd virus dat ons binnenrijft.

Frederik Lucien De Laere (Brugge, 19 augustus 1971)

De Poolse schrijver Jerzy Andrzejewski werd geboren in Warschau op 19 augustus 1909. Zie ook mijn blog van 19 augustus 2009.

Uit: As en diamant (Vertaald door W. A. Meyer)

„Toen hij de vrouw ontwaarde, die door de straat in de richting van de brug te Sreniawa liep, zwenkte Podgorski opzij naar het trottoir en bracht de wagen bruusk tot stilstand. Twee jongere met stenguns gewapende politiemannen, die achterin de auto zaten, namen direct een waakzame houding aan. De districtssecretaris Szczuka, die naast Podgorski zat, ging daarentegen rechtop zitten en hief zijn zware, door een te korte slaap gezwollen oogleden naar de chauffeur. 'panne?' 'Neen. 'n Ogenblikje, kameraad secretaris'. Zonder de motor af te zetten, sprong hij uit de jeep, en met zijn beslagen laarzen luidt op de stenen tikkend, begon hij de vrouw na te rennen, die de brug reeds naderde. Het trottoir was nog niet hersteld, op deze plek was het stukgeslagen door granaten, zij moest dus op de rijweg lopen. Zij liep langzaam, met gebogen hoofd, de schouders ook ietwat naar voren en droeg in de linkerhand een volgeladen tas.
'Mevrouw Alice!' riep hij.
Mevrouw Kossecka was zo in gedachten dat, toen zij zich omkeerde en de jonge man voor zich zag, gekleed in de militaire broek, met de hoge laarzen en de donkere trui oner de losgeknoopte leren jekker, zij de voormalige assistent van haar man het eerste ogenblik niet herkende. Maar Podgorski had teveel haast en was te zeer verheugd met deze onverwachte ontmoeting, om in de ogen van mevrouw Alice twijfel te ontdekken. 'Goedendag!' Hij kuste haar hand. 'Wat een geluk dat ik u vanuit de auto zag.' Nu pas herkende zij hem door zijn ietwat hese stem en de karakteristieke buiging van zijn om de slapen te smalle hoofd. Hij had zich sedert dagen niet geschoren en de schaduw van de baardgroei verdonkerde zijn magere gezicht. Zij zette de zwaargeladen tas op de grond en begon vriendelijk te glimlachen. Ondanks de grijze haren, de talrijke groeven op het voorhoofd en de vermoeidheid in haar ogen, had zij ee nog jeugdige glimlach...“

Jerzy Andrzejewski (19 augustus 1909 – 19 april 1983)

Jerzy Andrzejewski in 1949

De Amerikaanse schrijver James Gould Cozzens werd geboren op 19 augustus 1903 in Chicago. Zie ook mijn blog van 19 augustus 2007 en ook mijn blog van 19 augustus 2008 en ook mijn blog van 19 augustus 2009.

Uit: Guard of Honor

„Enemies of Woody’s, a “hostile clique” trying to do-him-in, would have asked nothing better than a chance to make these attitudes and opinions of Colonel Woodman’s known at AAF Headquarters. Woody made them known himself, in black and white, over his signature. Colonel Ross could not help thinking that the evidence showed, if anything, that there were “certain parties” at Headquarters who were still ready, for old times’ sake, to cover for Woody, to try and keep him out of trouble. An angry man (so Colonel Woodman thought a little wire-pulling could determine Air Staff decisions, did he?) might have walked across the hall, laid the message before the CG/AAF and watched the roof blow off. Even a mildly annoyed man might have supplied Fort Worth with an information copy and left Woody to explain. Instead Woody got a personal reply at Sellers Field. He was peremptorily ordered to make available at once one of the first ten subject articles delivered to him. He was curtly reminded that direct communication between Headquarters Sellers Field and Headquarters Army Air Forces was under no repeat no circumstances authorized.

Of course, Colonel Woodman had done irreparable damage to any remaining chances he might have had for advancement, or an important command. Still, there was such a thing as the good of the service; and Woody, making it certain that he had no future, might be promoting that.“

James Gould Cozzens (19 augustus 1903 – 9 augustus 1978)

Boekomslag

19-08-2010 om 21:36 geschreven door Romenu