Het is opvallend dat velen het pro- en contra-euthanasiedebat herleiden tot de tegenstelling niet-gelovig versus gelovig, onkerkelijk tegenover kerkelijk.
Het is een simplisme dat verleidelijk is omdat het de complexiteit van de ethische problematiek over leven en dood, reduceert tot overzichtelijk geachte tegengestelde 'kampen'. Maar het is ook een simplisme dat allesbehalve de realiteit weergeeft. Dergelijke reductie houdt ook het gevaar in dat het (numeriek) sterkste 'kamp' de neiging ontwikkelt het 'zwakke broertje', zeggenschap en inbreng in het maatschappelijke en politieke debat te ontzeggen.
De wereldschaal toont overduidelijk aan hoe navelstaarderig en incorrect de twee-kampenbenadering is. Er zijn slechts vijf landen waar euthanasie wettelijk is toegelaten, met name België, Nederland, Luxemburg, Canada en Colombia. In die twee laatste landen zijn de voorwaarden erg strikt, In slechts twee landen is euthanasie op minderjarigen toegelaten, België en Nederland.
Het geeft te denken dat de voorstanders in dit land doen alsof zij tot het selecte clubje behoren , die het absoluut bij het rechte eind hebben.
Sommigen vliegen daarbij wel ongeremd uit de bocht. Stellen dat 'in het Westen bijna elk leven al langer duurt dan we willen of -dan goed voor ons is', en oproepen om de 'schaarse middelen van de sociale zekerheid te besteden aan wie ze écht nodig heeft', zou de wenkbrauwen moeten doen fronsen van gelovige én niet-gelovige.
Beslissen over leven of dood, kan nooit helemaal herleid worden tot het absolute zelfbeschikkingsrecht van het individu of van de moeder in het geval van abortus. Ook de invulling van 'voltooid leven', kan geen uitsluitend persoonlijk denkproces of puur individuele beslissing zijn.
Dergelijke opvattingen doen afbreuk aan de visie op de mens als sociaal wezen, aan het belang van de (familiaal, politiek, maatschappelijk, cultureel en religieus... ) gestructureerde gemeenschap.
Absolute zelfbeschikking leidt tot totale desintegratie van het maatschappelijk weefsel.
28-01-2020 om 08:47
geschreven door Gust Adriaensen
|