Torfs is een vlotte, en, zeker in zijn taalgebruik, een gladde jongen. Hij houdt, dat is al langer duidelijk, van taalspielerei. Wanneer je dat talent graag etaleert, loert altijd het gevaar om de hoek, dat je uitschuift over de door jezelf gecreëerde gladheid. Zeker in de politiek.
Ook al ontkende hij het, de opmerking van Phara was correct: er was ontegenzeggelijk nu al verandering merkbaar bij de professor. Beweren dat je totaal dezelfde blijft wanneer je situatie en invalshoek fundamenteel veranderen, is toch wel erg naïef of ijdel.
Torfs kon tot nu toe van aan de zijlijn, eerder van hoog in de tribunes, monkelend, relativerend, ironiserend, badinerend, het politieke spektakel overschouwen. Nu betreedt hij de arena. Al vlug zal blijken, dat het harde gevecht geen ruimte laat voor de afstandelijke, beschouwende rust, die Torfs in de serieuze tv-programmas probeerde uit te stralen. In het verleden is overigens al gebleken dat wanneer Torfs in het nauw gedreven wordt, hij bijzonder taalagressief uit de hoek kan komen. Taal zal hoe dan ook zijn scherpste en gevaarlijkste wapen zijn. Gevaarlijk ook voor hemzelf. Dat de professor in zijn eerste optreden als politicus al direct Bart De Wever door de mangel haalde, belooft spetterend vuurwerk voor de toekomst.
Rik Torfs behoort nu tot het gild der steeds maar talrijker wordende BVs die zich (willen) laten strikken door een politieke partij en op een verkiesbare plaats worden gedropt. Torfs heeft ongetwijfeld al ooit kritische bedenkingen bij dit fenomeen geschreven. Want het is geen fraaie praktijk en het holt de geloofwaardigheid van het politieke bedrijf verder uit. Het gemopper (altijd direct in de kiem gesmoord door de partijtop) en de frustratie van anderen, zijn begrijpelijk en terecht. Want die anderen zijn dan jarenlange, trouwe, hardwerkende partijleden. Ze hebben zich in vele campagnes mateloos ingezet. Nu moeten ze plaats ruimen voor een nieuweling, een vreemdeling, die klaarblijkelijk electoraal interessanter is dan zij. Niet verwonderlijk dat het hun door de ziel (en in dit CD&V-geval is er wellicht een grote kans dat er nog wat ambitieuze politici-met-een-ziel rondlopen) snijdt.
Wat Torfs betreft: ik ben er altijd diep in mezelf van overtuigd geweest dat ook Rik kon bogen op het bezit ener ziel. Dat het een CD&V-zieltje was, kon ik evenwel niet bevroeden.
07-05-2010 om 10:36
geschreven door Gust Adriaensen
|