Goede Vrienden,
De toespraak van Bachar el-Assad, door het westen uitgejouwd, is hier
een fameuze opkikker geworden. Hierbij enige toelichting mijnerzijds
Van harte
P. Daniël
Zaterdag 5 vrijdag 11 januari 2013
Bij de gewone poets van de zaterdag komt er onverwachts een opdracht
bij voor de fraters in de toren. De deur van de wasmachine, die al een
zekere leeftijd heeft, is kapot en kan blijkbaar alleen met een nieuw
onderdeeltje hersteld worden. En dat onderdeeltje is niet in Qâra te
krijgen maar in Deir Attieh. Het zal dus even duren vooraleer iemand
dat voor ons daar gehaald heeft. Met zes mannen, waarvan de
meerderheid toch wel wekelijks de nodige vuile werkkledij heeft, is de
wasmachine nagenoeg dagelijks in gebruik. Het zal voor de volgende
periode dus even handwerk worden, maar daar ga je ook niet van dood.
En als de zon af en toe wil blijven schijnen kunnen we onze meest
noodzakelijke kleding wel gedroogd krijgen. Het weer is overigens
uitzonderlijk zacht. Gelukkig valt er af en toe wel wat regen, zoals
vandaag.
De middag beginnen we een uur vroeger dan gewoonlijk aan het gebed
omdat nu de koninklijke uren gezongen worden van het groot feest van
Epifanie. Het zijn de primen, tertsen, sexten en nonen die samen twee
uur duren. Er is vandaag om een of andere reden voor het grootste deel
van de dag geen elektriciteit en zo heeft men nog enige tijd nodig om
het middagmaal klaar te maken. Om twee uur kunnen we aan tafel.
s Avonds drinken we om 19.00 uur een tas thee en knabbelen daarbij
enkele gebakken kastanjes, als voorbereiding op het lange vespers met
eucharistie van Epifanie. Voor de Kopten, Armeniërs en vele anderen is
het zelfs hun Kerstfeest, zoals we even op tv zien. Om 7.30 u mogen de
kinderen, zoals gewoonlijk op vrijdagavond, een programma volgen op tv
van de Hollywood cartoon Tom en Jerry. Erg grappig. Om kwart over
acht zingen we de vespers met aansluitend de eucharistie, wat samen
ongeveer twee uur en een kwartier duurt. Om half elf gaan we naar de
refter om in de zetels met een bord op onze schoot wat lekkers te
verorberen en er een tas thee bij te drinken. Om twaalf uur verschijnt
een taart voor de jarige, het nieuwe jaar.
De Openbaring of Epifanie van Onze Heer en Redder Jezus Christus is
hier in het Oosten het eigenlijke grote feest van het verschijnen van
God in onze wereld (de theofanie): zijn geboorte, de aankondiging aan
de herders, de ster die aan de wijzen verschijnt, zijn doop in de
Jordaan, als begin van zijn openbaar optreden. In de gebedstijden
komen al deze aspecten uitvoerig in de indrukwekkende schriftlezingen
aan bod. Zo waren er in de vespers 15 lezingen, een beetje zoals in de
Latijnse liturgie in de paaswake. De laatste is het evangelie en
daarmee begon de eucharistie. Grote nadruk ligt op Jezus doop in de
Jordaan en de doop van de catechumenen. De diensten hebben ook iets
van onze Paaswake met de lezingen uit Genesis en Exodus. In de
Latijnse liturgie wordt veel nadruk gelegd op Jezus openbaring
tijdens de bruiloft van Cana. In de volksmond spreekt men in het
westen van het feest van Driekoningen, hoewel het evangelie helemaal
niets zegt over drie koningen. Het zijn wijzen die drie geschenken
aanbrengen: goud, wierook en mirre.
Zondag 6 januari 2013.
s Middags vieren we plechtig de eucharistie
van de zogezegde Drie Koningen, want ook nu is abouna Georges, de
byzantijnse priester uit Qâra niet gekomen.
s Avonds volgen we de lange toespraak van Bashar el-Assad op tv. In
de prachtige operazaal met meerdere balkons en vele honderden
toehoorders in Damascus sprak hij tegen de achtergrond van een
immense Syrische vlag die van dichtbij gezien, bestond uit de
pasfotos van de gesneuvelden. Vele malen werd zijn toespraak
onderbroken door een enthousiast applaus wanneer hij sprak over de
volgende themas: de soevereiniteit van Syrië en de politieke
oplossing waarover niet onderhandeld kunnen worden, voorwaarden door
het buitenland opgelegd zijn onaanvaardbaar, de strijd tegen de
terroristen en hen die het land van buiten af willen ontwrichten,
dank aan hen die Syrië steunen, de martelaren die gevallen zijn en de
inzet van het leger (mogelijk zijn er 35.000 soldaten gesneuveld!),
degenen die oprecht ijveren voor hervormingen in dialoog en
verzoening in het land, de burgers die helpen de terroristen te
bestrijden, de Golan die van Syrië blijft, de Palestijnen die in Syrië
leven en als Syriërs worden erkend. Hij besloot met: wij hebben
rechten en God is altijd met het recht. Herhaaldelijk verwees hij naar
het lijden en de droefheid in zovele gezinnen om de dood van geliefden
en tevens naar de pijn omdat op zovele plaatsen het noodzakelijke nog
ontbreekt om te leven. Maar de eensgezindheid en volharding in de
vaderlandsliefde is de balsem in deze wonde.
Na zijn lange toespraak werd hij door de enthousiaste menigte omstuwd
die bleef applaudisseren en zijn naam scanderen. Ik zou wel eens
willen weten welk zogenaamd democratisch land een leider heeft die zo
open en oprecht zijn democratische inzet in dergelijke moeilijke
omstandigheden kan tonen! Hij heeft de vinger op de wonde gelegd. De
strijd gaat tussen het Syrische volk en terroristen, de slaven die hun
bevelen krijgen van het buitenland. Hij zoekt partners die in
dialoog willen treden om het land in zijn soevereiniteit te steunen
met respect voor de constitutie. Hij heeft de verschillende stappen
voor een mogelijke politieke oplossing aldus omschreven: eerst een
akkoord over het ophouden met terroristen geld en wapens te geven en
de terroristen verwijderen, dan zal het leger zijn acties ook staken;
daarna het controleren van de grenzen om de stroom van terroristen
tegen te houden, vervolgens een nationale dialoog gebaseerd op de
soevereiniteit van het land, zonder buitenlandse inmenging, verder
wordt een groep opgericht die de nieuwe hervormingen gaat realiseren,
dan nieuwe verkiezingen voor een nieuw parlement en een nieuwe
regering, tenslotte zal het land heropgebouwd worden en allen die
schade geleden hebben geholpen worden. Daarbij zal amnestie gegeven
worden aan gevangenen die omwille van opstanden zijn opgepakt. Terecht
zei hij dat Syrië van buiten af geen politieke hulp nodig heeft, maar
wel dat men ophoudt de terroristen te steunen. Als een zogenaamd
overgangsregering dient om het land naar ontwrichting of bezetting te
brengen, hebben we die niet nodig. De Lente is een zeepbel. Het land
behoort aan hen die het verdedigen en niet aan hen die het
vernietigen. Alles zal steunen op de wil van het Syrische volk,
daarom wordt alles onderworpen aan een referendum.
Door een referendum voorop te stellen heeft Bachar el-Assad drie
slagen in eens behaald. Voor Syrië en voor heel de wereld heeft hij
duidelijk gemaakt dat er aan de soevereiniteit van het land (verworpen
door het westen en de golfstaten) niet kan getornd worden en dat hij
de enige wettige leider is, die land en volk kan en zal verdedigen
tegen de buitenlandse samenzwering. Omdat er verschillende landen
zullen zijn die bij een referendum zeker gaan beweren dat er bedrog
gepleegd is, kan hij daarvoor handig de internationale waarnemers en
troepenmacht uitnodigen, waardoor de terroristen moeten verdreven
worden. Hiermee maakt hij ook duidelijk dat hij met het volk de agenda
bepaalt en niemand anders. Zo haalt hij eigenlijk ook heel de agenda
van het westen overhoop. Laat de westerse media nog maar een tijd hun
frustraties en ontgoochelingen spuien, samen met de grote meerderheid
van het Syrische volk zijn wij blij dat de plannen van het westen en
de golfstaten om Syrië te ontwrichten mislukt zijn.
Frankrijk (blijft blunderen tegenover Syrië totdat het de
werkelijkheid zal zien), Saoedi-Arabië (de voornaamste financier én
leverancier van (Amerikaanse) wapens aan het terrorisme heel de
wereldbol rond) en Qatar (de kabouter die even klein als rijk en
corrupt is) blijven het vertrek van Bachar eisen. Washington
(noodgedwongen), Moscou en Damas stemmen in met een vredevolle
overgang mét Bachar. De Nationale Coalitie, een creatie van Amerika
met figuren van buiten Syrië, blijft aansturen op de ontwrichting van
Syrië. Het Vrije Syrische Leger (Free Syrian Army, beter genoemd:
Fascistisch Salafistisch Leger) heeft zijn slagkracht al lang verloren
en kan alleen nog iets bereiken met het Front Al Noustra, een radicale
Al Qaida-cel die zelfs door de Verenigde Naties op de lijst van
terroristische organisaties is gezet. En dan zijn ze in het westen
verwonderd dat Bachar el-Assad kordaat zegt: wij onderhandelen niet
met deze terroristen!
Verder wordt ons klooster op het nieuws nog met eer vermeld naar
aanleiding van drie ambulances die vanwege de Italiaanse regering (de
carrabinieri) langs het klooster Mar Yakub aan Syrië geschonken zijn.
Daarvoor had moeder Agnes-Mariam al tijdens de voorbije zomer gezorgd.
De administratieve regelingen bleven echter aanslepen tot nu toe. Nu
verschijnen plots op tv onze ingenieur Zaki en onze Abdel Massieh
samen met de minister van gezondheid. Zaki (die op dit ogenblik met
zijn gezin in Damascus verblijft, bij zijn moeder die weduwe is) geeft
een moedige uitleg recht uit zijn hart: hiermee willen we getuigen van
de liefde van Christus voor alle mensen, die er nood aan hebben. Een
ambulance zal wellicht in Qâra gestationeerd worden. Men wacht echter
tot alle terroristen opgeruimd zijn.
Met de maandag begint het gewone leven weer. De voorbije nacht en
gans deze dag heeft het gestormd met slagregen. En er is flink wat
regen gevallen, wat altijd een grote weldaad is voor de gewassen hier
in de woestijn. Dinsdagmorgen is het dan weer volmaakt stil en zien we
wat de storm allemaal heeft aangericht. Ook de tent op het dak is door
de wind neergehaald en wordt weer opgebouwd. Daarna begint er stilaan
sneeuw te vallen. We moeten er wel bijvoegen dat we tot heden nog geen
ziektes gehad hebben in de gemeenschap. Ik denk ook dat het eten hier
eigenlijk heel gezond is, al is naar Belgische smaak niet alles even
lekker (waar niemand last van heeft dan ik alleen).
Ondertussen heeft de toespraak van de president vorige zondag zoveel
deugd gedaan aan de bevolking dat er zowat in heel het land
manifestaties zijn voor hem en voor Syrië. De heropbouw van het land
zal echter pas beginnen of verder gezet worden vanaf het moment dat
er geen terrorist meer in het land is. Voorlopig verandert er aan ons
familiaal gevangenisleven dus nog niets. Wachten, zeer voorzicht
blijven en zeker niet buiten komen.
Het zachte weer is nu voorbij. Het wintert flink. Terwijl bakken
sneeuw uit de hemel vallen hebben we op donderdag onze handen vol. Het
enige plaatsje dat goed verwarmd was, is ongemerkt in brand geschoten
en alles binnenin is roetzwart. Gelukkig zonder verdere gevolgen
(hopelijk), tot heden. Het is voor ons een gelegenheid om mee te
voelen met de ontelbare Syrische families die veel meer kwijt zijn,
wier huizen zijn verwoest of in de vlammen opgegaan. Omdat we vandaag
evenwel een enige kans hebben om even in de sneeuw te ravotten en de
terroristen nu niet op het terrein zullen komen in deze 40 cm hoge
sneeuw, gaan we ons na de middag eerst even uitleven.
Sneeuwballenoorlog voor klein en groot. De boer en de boerin blijven
wel in de buurt en houden een oogje in het zeil. Vermits het terrein
erg oneffen is en de putten op gelijke wijze als de wegen besneeuwd
zijn kunnen er tal van verrassingen verwacht worden, wanneer iemand
plots een meter of meer in de sneeuw wegzakt. Zo hebben we heel de
namiddag mekaar flink met sneeuwballen bekogeld, onder een temperatuur
van -2. Na zowat twee uur was nagenoeg ieder verkleumd van de kou. In
de refter laten de kinderen hun besneeuwde kleding en schoeisel gewoon
op de vloer vallen met een waterplas voor de halve refter tot gevolg.
De kinderen worden direct onder warme dekens in de zetels gelegd en
blijven verder koest . De volwassenen spelen nog een spel poker
terwijl er wat warme chocomelk gemaakt wordt en zo is het tijd voor de
eucharistie.
Zo werd het avond en morgen, dit was de eerste dag van
grote sneeuwval. God zag dat het zeer goed was en wij genoten er van.
Dank Heer, voor uw schepping, voor de regen en de sneeuw, die niet
zullen terugkeren voordat zij deze woestijn hebben doordrenkt en
vruchtbaar gemaakt.
12-01-2013 om 09:09
geschreven door Gust Adriaensen
|
Minister Bourgeois moet eens ophouden die arme migranten een schools Nederlands door de strot te rammen. Die getreiterde drommels worden dan in het echte Vlaamse leven geconfronteerd met een kakofonie van streek- en tussentaaltjes waar ze geen bal van verstaan.
