|
XI/52
Vrijdag 30 december 2016
Kerstmis in de gemeenschap Mar Yakub
In de byzantijnse liturgie is er bij de Kerst- en Paasviering nagenoeg niets anders te doen dan bidden, zingen en processies houden. En de duur van de volksvieringen is, zoals in de Middeleeuwen, evenredig aan de duur van de liturgische vieringen, dus beiden zijn zeer lang. Ondertussen blijven we wel ijverig werken aan het voorbereiden van medicamenten, medisch materiaal, warme kleding en schoenen, vooral voor de mensen in Aleppo. Onze Kerstmis begon met een volksviering op vrijdagavond 23 december. Na de eucharistie en de vespers aten we met de fraters en de zusters samen. Ook moeder Agnes-Mariam en zr Carmel waren aanwezig. De fraters hadden een stevig kerstconcert voorbereid, onderbroken door liederen en sketches vanwege de zusters en de kinderen. Tegelijk werd deze avond een verjaardag gevierd met een traditionele taart. Ook het gezin en de leken die bij ons horen, waren aanwezig. Zaterdag 24 december werden om 10.00 u de “koninglijke uren” gezongen, zo genoemd omdat destijds in Constantinopel de keizer hierbij aanwezig was. Het zijn de primen, tertsen en seksten met psalmen, lezingen en gebeden. Deze worden gevolgd door de liturgie van Basilius: vespers en eucharistie, voorgegaan door abouna Georges. Daarna is er nog processie met de kersticoon en zegening van brood, granen en wijn waarbij ieder met olie gezalfd wordt op het voorhoofd en de handen. De broden worden in stukken gebroken, in de wijn gedoopt en uitgereikt. We waren deze dienst om 10.00 u begonnen en eindigden om kwart na één.
In de late namiddag werd de “caminata” gezongen. Het is een oude traditie van de Spaanse Carmel. Met het beeld van Maria en Jozef en onder het zingen van de “Caminata”, begeleid met alle mogelijke muziekinstrumenten wordt herstel gebracht aan het feit dat Maria en Jozef geen plaats vonden in Bethlehem. We gingen eerst aan alle deuren van de fraters kloppen om te vragen of Jezus, Maria en Jozef welkom zijn. Hierop geeft de bewoner zijn persoonlijk welkom. Dan ging de tocht naar de zusters. Na afloop hielden we in de kerk nog een bezinning over dit mysterie.
Om 10.00 u ’s avonds zongen we de lange primen van Kerstmis, gevolgd door de nachtmis volgens de latijnse traditie. Ook deze dienst duurde tot in de vroege uurtjes (na één uur). Traditioneel worden er dan in de kerk nog allerlei kerstliederen gezongen onder het uitwisselen van de kerstwensen. Zo was eindelijk de tijd gekomen voor de feestmaaltijd. Zowel in de kerk als in de refter waren de moslimfamilie en de leken die bij ons wonen aanwezig. Ook de moslim die steeds voor onze veiligheid zorgt wanneer het nodig is. De zusters, de gasten en de bezoekers hadden intussen voor een flinke maaltijd gezorgd. Het was een lekkere en gezellige bedoening. Tegen half drie was het voor sommigen toch genoeg en ze zochten hun bed op. De meerderheid bleef nog tot vijf uur. Er werd immers voor ieder afzonderlijk nog een bijbeltekst gekozen en gelezen.
Abouna Georges had gezegd dat hij om 11.00 u hier zou zijn voor de byzantijnse Kerstmisviering. Om 13.00 u was hij er nog niet. Zo was de dagorde vandaag echt iets op z’n Syrisch. Er werd een ander programma voorzien. We zouden vlug het middagmaal nemen en daarna kwam de bisschop om aan zr. Rita “le petit schème angélique” te geven, wat zoveel is als het afleggen van de kloostergeloften in de Latijnse traditie. We vierden de vespers met de “inkleding” van zr. Rita. De Kertstijd wordt in de liturgie een “sterke tijd” genoemd. Deze dient om te onderscheiden en te openbaren wat er in het diepst van ons hart omgaat opdat we ons zouden bekeren. Daartoe dient ook een religieuze gemeenschap. Alles moet in het ware Licht komen.
Woensdagmiddag was er een plechtige interreligieuze viering in de grote moskee van Deir Atieh. De twee oudste fraters en ik, samen met de verantwoordelijke leek zullen de gemeenschap vertegenwoordigen. Verschillende honderde mensen zaten in de zaal en boven op het balkon rechts nog eens vrouwen en links mannen. Er is veel veiligheidspolitie en een legertje van journalisten en cameramannen met steeds grotere apparaten. Zoals gewoonlijk komen we wanneer de viering al goed bezig is. Een van de mannen van de orde leidt ons helemaal naar voren. Daar staan in u-vorm indrukwekkende zetels met even indrukwekkende personaliteiten. Langs verschillende kanten worden we met grote voorkomendheid verwelkomd. Een imam in vol ornaat en met twee zwarte banden om zijn hoofddeksel staat op en dwingt me in zijn zetel plaats te nemen. Zelf gaat hij aan de zijkant zitten. De twee andere fraters en abou Gereges krijgen een plaats op de tweede rij. Acht mannen zingen met tromgeroffel. Er volgen speeches, afgewisseld met gezang van de zware mannnenstemmen. De mufti en een minister nemen het woord. Ze pleiten voor het harmonieus samenleven van alle groepen. Er wordt koffie, thee en snoepgoed rondgedeeld. Aan de overkant zien we abouna Georges, een vertegenwoordiging van ons bisdom alsook de orthodoxe priester, abouna Paisios. De plechtigheid wordt beëindigd en er volgt nog een informele ontmoeting met allerlei mensen waarvan we er vroeger al verschillenden ontmoet hebben. Je voelt iets van de fierheid van het volk dat in staat is met alle verschillende geloofsgroepen in groot respect voor elkaar samen te leven.
Het bloedige spel in Syrië is bijna voorbij
De gruwelijke oorlog tegen Syrië werd gepland door de VS en de NAVO, (waarbij Turkije, Frankrijk en Engeland uitblonken) en gefinancierd door de golfstaten. Poetin heeft door bezonnen diplomatie en efficiënt optreden het tij definitief doen keren. Hij heeft vooreerst de economische banden met Turkije aangehaald, terwijl Turkije niet meer de uitvoerder van de plannen van de VS en de NAVO wil zijn. Verder heeft hij Qatar laten deelnemen aan Rosneft, de grootste energiereus, waardoor het bereid was zich terug te trekken uit de oorlog tegen Syrië. Israël heeft nog getracht roet in het eten te gooien door de Russische Ambassadeur in Ankara te vermoorden, maar Poetin heeft meteen de banden met Turkije nog sterker aangehaald. Verder werd op 28 en 29 december de Russische ambassade in Damascus gebombardeerd. Ook dit heeft het diplomatiek werk niet verminderd. Obama van zijn kant heeft op 23 december nog vlug een wet getekend om wapenleveringen aan de terroristen te verzekeren waardoor het Syrische en Russische leger echt in gevaar gebracht kunnen worden. Verder wil hij nieuwe sancties opleggen aan Rusland voor het zogenaamd “hacken” en beïnvloeden van de presidentsverkiezingen, waarvan een nuchter mens al heeft begrepen dat het valse beschuldigingen zijn vanwege de VS om Moskou te kunnen diaboliseren. De Russische beer gaat rustig verder. En hij is niet eens de sterkste op het wereldtoneel. Helemaal niet. Amerika heeft een militair budget van 725 miljard dollar tegen 48 miljard voor Rusland en tegenover de achthonderd Amerikaanse militaire bases over heel de wereld heeft Rusland uitgerekend 2 bases buiten zijn grondgebied. De VS wanen zich “speciaal” en superieur wat hen blind maakt. Rusland is niet kwantitatief maar kwalitatief sterker en gebruikt zijn (ook geestelijke) mogelijkheden beter. In Tolstoi en Dostoievski proeven we de duizendjarige Russische cultuur. Na de val van de Sovjetunie hebben de Russen zich openlijk kunnen schamen en rouwen om zoveel onderdrukking, huichelarij en corruptie. De VS en de NAVO moeten dit proces nog beginnen. Op dit ogenblik zien we alleen nog maar enkele uitingen van revolte tegen de politieke elite en van wantrouwen jegens de media en het “politiek correcte”.
Uiteindelijk hebben we een belangrijk bestand in heel Syrië. Zeven rebellengroepen die meer dan 60.000 djihadisten vertegenwoordigen willen zich hieraan houden. Al Qaida en IS doen niet mee. Zo hebben we tenminste toch al een verdeling van de terroristen: enerzijds degenen die de wapens willen neerleggen, anderzijds degenen die de belangen van de VS en NAVO willen blijven nastreven door te moorden te vernietigen of naar huis te gaan (Saoedi-Arabië en de bevriende NAVOlanden). De leiding van het akkoord is in handen van Syrië, Rusland, Iran en Turkije. Een magistrale zet: de VS mogen pas meespelen vanaf 20 januari, met president Trump. Dus: VS en NAVO nu even buiten spel. De Britse generaal Sir Richard Sherrif luidt de alarmklok: als Trump de “geloofwaardigheid van de collectieve verdediging” blijft ondermijden, kan de NAVO geen 5 jaar overleven en deze Sir heeft nog niet door dat dit zowat het beste is wat Europa zou kunnen overkomen. De NAVO is immers al een kwart eeuw over datum en had ontbonden moeten worden toen het Warschau-pakt ontbonden werd. En juist vanaf toen is het tot de huidige geldverslindende moordmachine uitgegroeid.
Nu nog afwachten hoe het bestand wordt nageleefd en hoe de latere besprekkingen gaan verlopen. Er is in ieder geval grote hoop dat het bloedige spel van het westen ten einde loopt. Eens zal Syrië schitteren als de gouden schakel in de keten van de weerstand tegen de westerse, zionistische en islamistische waanzin.
Geleerde prietpraat die dodelijk is
Vanuit Caïro kreeg ik vanwege een emeritus professor Arabisch van onze KUL volgend email: “Uiteindelijk moeten politieke analisten toegeven dat wat je zegt juist is”. Hij voegt er bij dat er nu twee vluchtelingen uit Aleppo bij hen wonen die met vreugde vertellen over de bevrijding. Op hetzelfde ogenblik las ik echter met stijgende verbazing het artikel: “2017 Mourir pour Aleppo?” van Marc Hooghe, gewoon hoogleraar politieke wetenschappen aan de KU Leuven (deredactie.be, 27 december 2017). De ene hoogleraar is blijkbaar de andere niet. Aan geleerde praat ontbreekt het in dit artikel niet. Rijkelijk worden vergelijkingen gemaakt die de brede ontwikkeling van de schrijver illustreren, maar die geen enkele band hebben met de huidige werkelijkheid in Aleppo: “Warschau 1831”, “de val van Srbrenica juli 1995”, “de democratische vrede van Immanuel Kant van 1795”, het “Mourir pour Danzig” van Marcel Déat, “het Europees push-back beleid”... Verder puilt het artikel uit van de in de Atlantische pers overbekende slogans van monsterleugens waarin nog steeds de westerse obsessie primeert omtrent de wettig gekozen president en de nachtmerrie van de CIA en co dat ze tot heden nog niet in staat geweest zijn dit land en volk, zoals Libië, in de gewenste chaos te storten en hier de macht te grijpen. De schrijver beklaagt zich dus dat we “de Syrische president stabiel in het zadel” houden, dat de “slachtoffers nu aan hun lot overgelaten” worden, dat de vluchtlingenkampen “nauwelijks betere levensomstandighheden” bieden, dat de vluchtelingen worden teruggedreven “in de handen van grijnzende beulen” (volgens hem zullen dat vermoedelijk de Syrische en Russische soldaten zijn). Verder schrijft hij over een “wreedaardig militair regime dat honderdduizenden doden op zijn geweten heeft”. De man schijnt niet eens te vermoeden dat hij de pure CIA oorlogspropaganda aan het uitkramen is, zonder het allerminste bewijs, alleen maar om het verder uitmoorden en vernietigen van Syrië te kunnen rechtvaardigen. Kortom, geleerde prietpraat die geen enkele band heeft met de werkelijkheid en met de huidige feestvreugde van het volk om zijn bevrijding van de (door het westen gesteunde) gruwel van de voorbije jaren. Het volk wordt opgevangen door het Syrische en Russische leger, degenen die hen tot heden hebben beschermd, hen humanitaire hulp hebben gegeven, hun zieken hebben verzorgd... Schrijver is blijkbaar niet geïnteresseerd aan het werkelijke leven van het Syrische volk en de echte betekenis van de bevrijding van Aleppo, evenmin als aan het internationaal recht of het Charter van de UNO. Met waanwijsheid en een door valse berichten gedrogeerde geest plaatst hij zich aan de kant van de moordenaars van Syrië om de lijdensweg van het volk zo lang mogelijk te laten duren. Het is een meehuilen met de wolven in het bos. Wie kan die man eens enkele berichten sturen over de werkelijkheid, zoals we bv. vorige week nog vermeld hebben? Gelukkig houdt Syrië tot heden stand, dank zij de sterke eenheid van volk, leger, regering en president. Van deze hoogleraar verwachten we dat hij zich openlijk distancieert van de monsterleugens die hij mee verspreidt om de oorlog tegen Syrië aan te moedigen. Van de vrt verwachten we dat ze zich verontschuldigen omdat ze aan deze ongeoorloofde oorlogspropaganda de ruimte gegeven hebben.
P.S. Dit vernietigend oordeel en deze vraag om herstel wegens de aangerichte schade gelden enkel dit artikel. In geen enkel opzicht wil ik de reputatie van deze hoogleraar over andere onderwerpen in politieke wetenschappen aantasten.
P. Daniel
30-12-2016 om 19:20
geschreven door Gust Adriaensen
|
