Doorheen de eeuwen heeft de Kerk geworsteld met haar verhouding tot het materiële. Hoe welgestelder een samenleving, hoe sterker  de Kerk vanuit machts- of populariteitsoverwegingen, de neiging had om kritiek op winstbejag en uitbuiting te milderen of achterwege te laten. Voor de Belgische en Vlaamse Kerk , die tegenwoordig hoofdzakelijk ‘bevolkt’ wordt door oudere praktiserenden  uit de middenklasse, is die verleiding ook nu nog bijzonder groot.

Bisschop Aloys Jousten van Luik, herinnert in een opiniestuk in ‘De Standaard’ aan enkele pertinente elementen van de sociale leer van de Kerk. Een dogmatische visie op het kapitalisme wordt verworpen. Dergelijke visie zou de armen laten opdraaien voor de hebzucht van de kapitaalbezitters. Het positieve van de markt en van de onderneming wordt door de Kerk erkend. Maar zij moeten gericht zijn op het algemeen welzijn. Het ‘algemeen welzijn’ is het morele besef dat eraan herinnert dat de economie er is voor de mens en niet omgekeerd.

Het is duidelijk dat deze sociale visie en principes ook gelden voor de plaatselijke kerkgemeenschappen en individuele christenen. Zowel het instituut Kerk als de christen persoonlijk, worden er én door het evangelie én door de sociale leer van de Kerk, toe gedwongen zich permanent kritisch te bevragen over de verhouding tot het materiële, en dat geldt zeker voor de Westerse overvloed- en consumptiemaatschappij. En op zijn minst een poging te doen losser te komen van het materialisme. Een Kerk die dat niet (voldoende) doet, kan de ware Kerk van Jezus Christus niet zijn.

God, religie, de Kerk mogen inderdaad niet misbruikt worden als zoethoudertjes voor moeilijke tijden. Maar nog veel minder mag de Kerk een zoethoudertje zijn voor degenen die in materiële weelde zwelgen.