Mijn hart sprong op van vreugde toen ik toevallig ontdekte dat de welbekende professor Rik Torfs, onder de bovenvermelde titel, op zijn vrt-blog (multiblog.vrt.be/riktorfs) aandacht aan mij besteedde. Dat hij me 'Gust, zijn vijand' noemde - eraan toevoegend dat hij me van haar noch pluim kent-, omdat ik hem na een 'Pharaoptreden' de raad gegeven had (zie 'Torfs valt van zijn troon' , 6 februari, in dit blog), een keuze te maken tussen zijn academische loopbaan en zijn media-activiteiten, vervulde me evenwel met een zekere droefheid. Die werd enigszins verlicht door aandachtige lezing van des professors tekst, waaruit bleek dat het vijandbeeld er verder niets toe deed maar dat de columnist Torfs, het beeld klaarblijkelijk erg bruikbaar achtte als aanleiding én in- en uitleiding voor een aantal bedenkingen omtrent 'keuzes', waarmee ik het overigens hartgrondig eens ben.
Toch veroorzaakte het lichtvaardig gebruikte etiket 'vijand' bij mij, evenals Torfs een Kempense christen, een, weliswaar beperkte, gewetensnood. En die nood noopt me ertoe publiekelijk te verklaren hoezeer ik Rik (mag ook ik jou gemeenzaam 'Rik' noemen, Rik?) bemin, althans de relativerende, badinerende, mild-ironische, scherp observerende, ruimdenkende, verrassend schrijvende Rik van de columns.
Was 'Phara' , het program dat context en aanleiding vormde voor mijn kritische bedenkingen maar dat wonder boven wonder -ach, professorale verstrooidheid-, door blogger Torfs onvermeld blijft, er niet geweest, dan had ik Rik Torfs niet geadviseerd de reeds vermelde keuze te maken, raad die bij de professor de schrijfact omtrent 'keuzes' en het lezenswaardige resultaat genereerde.
Maar ik deed het om Riks bestwil. Want de student in het program, drong de professor bijna onmiddellijk in het defensief en Rik Torfs maakte een fatale keuze : de nijdige verdediging van zijn academische bolwerk. En wat hij als tussentitel in zijn column gebruikt, werd bewaarheid: keuze is nodeloos gevaarlijk.
Al de reeds opgenoemde eigenschappen van de door mij zo bewonderde columnist, verdwenen als sneeuw voor de zon en de kijkers kregen een agressieve, woedende, intimiderende, autoritaire, neerbuigende, geen tegenspraak duldende, op-en-top conservatief-burgerlijke academicus-professor te zien en te horen.
Hoe teleurgesteld was ik te constateren, dat de man, die ik niet haat, er niet in slaagde zijn academische attitude in harmonie te brengen met zijn media-gevatheid. Medeleven welde in me op en deze gedachte nam vorm aan: zou het niet beter zijn dat Rik Torfs dan toch een keuze maakt.
Het moge duidelijk zijn. Als het ooit zo ver komt, dan gaat mijn voorkeur naar de 'columnist-Torfs' en de 'Nooit Gedacht-tv-ster-Rik'. Maar zal in dat geval de roomse hiërarchie het verlies van deze eminente kerkjurist wel ooit kunnen verwerken?
28-02-2008 om 13:01
geschreven door Gust Adriaensen
|
