P. Daniel, Mar Yakub, 28 maart 2014
Een echte zon- en feestdag
Stralend weer was het deze zondag. Al heel vroeg stond de Libanese OTV hier om een reportage te maken en om te vragen waarom we niet gevlucht zijn. Jazeker, we hebben, God zij dank, de aanslagen overleefd, geprobeerd ons religieus gemeenschapsleven verder te zetten en zorg te dragen voor de vluchtelingen en mensen om ons heen. Zo hebben we er uiteindelijk voor gekozen om hier te blijven. We wilden, zoals het evangelie en zoals Jezus, aan de kant van de slachtoffers staan en niet aan de kant van de vervolgers. Ieder getuigde iets in die zin op eigen wijze. Dinsdagavond zou de reportage uitgezonden worden.
We benutten meteen de gelegenheid om de opslagplaats van hulpgoederen te bezoeken. De containers vanuit België komen nog toe in de kuststreek. De goederen die bedoeld zijn voor het klooster worden daar in bewaring gehouden totdat het veilig genoeg is deze te transporteren. De overvloedige voeding, kleding e.d. worden ter plaatse zeer dankbaar door een groep onder de behoeftigen verdeeld. Er is immers overal nog grote nood. Wij zelf krijgen inmiddels ladingen hulpgoederen toe van het Rode Kruis in samenwerking met de Rode Halve maan, van S.O.S en andere. De goederen komen van verschillende landen. Onze ploeg vrijwilligers doet zeer goed werk. Met wat fierheid en overdrijving noem ik hen “de 12 apostelen”. Dorp per dorp gaan zij na wat de noden in de families zijn en delen aan iedereen uit. Het zijn duizenden pakketten met voeding, kleding, onderhoudsgoederen en matrassen. Indien er dringende medische zorgen nodig zijn wordt zo mogelijk financieel geholpen. De ziekenhuizen waren/zijn gratis maar de meeste zijn geplunderd, verwoest en veel medisch personeel is vermoord. Vroeger deed een deel van de bevolking beroep op een ziekenhuis, nu is er overal nood aan medische verzorging en nauwelijks materiaal. Verheugend is dat inmiddels onze vrijwilligersploeg zoveel vertrouwen gekregen heeft dat nu ook van officiële zijde gevraagd wordt voor de hulpvoorziening te zorgen in heel de streek van Qalamoun tot Damascus toe.
Dinsdag vieren we de “Boodschap aan Maria”. Het is dank zij de invloed van Constantinopel in de 7e eeuw dat dit feest, 9 maanden voor Kerstmis, in heel de Kerk gevierd wordt. Voor ons is het een feestdag. Onder het middageten beelden de kinderen in vijf sketches de blijde mysteries van de rozenkrans uit. Alleen al hun creatieve kleding geeft de goede sfeer weer. Doorheen de jaren is hier zoveel onbruikbare kleding, maar ook mooie stukken stof verzameld dat er ruime keus is. Bovendien kregen we in de namiddag nog eens een bui als een hemelse zegen voor het terrein. Er wordt immers volop gezaaid en geplant.
Zoals naar gewoonte op zon- en feestdagen kijken we naar een mooie (oude) film. Vroeger geprojecteerd op de muur van de refter maar nu er geen laptop meer is die daarvoor werkt, gebruiken we het kleine scherm van de tv. (Overigens is de enige vaste computer die nog goed werkt een oude, afkomstig van een Limburgse familie die voor hun klein bedrijf jaren geleden een nieuwe aanschaften en de oude aan mij ‘wettelijk verkochten’ voor één euro, die ik niet moest betalen. Een familie met een klein bedrijf en een groot hart!) We kijken naar het levensverhaal van de Armeense zuster Arapsima uit de vierde eeuw. Om haar schoonheid werd ze door de heidense koning begeerd maar omdat ze trouw bleef aan haar christelijke en religieuze roeping werd ze vreselijk gemarteld en gedood. Hierdoor kwam de koning zelf tot bekering en zo werd Armenië het eerste christelijk koninkrijk. Omdat we die film zo boeiend vonden hebben we ondertussen de reportage over ons klooster gemist.
Komt een definitieve overwinning nu echt dicht bij?
Terwijl het westen krampachtig blijft proberen om het Syrische leger, regering en president als de baarlijke duivel voor te stellen gaat er geen week voorbij of ergens wordt een massabetoging gehouden als steun en dank aan hen, omdat zij zo koelbloedig het volk en het land blijven beschermen en bevrijden. In een betoging vorige zondag in Damascus werd de president opgeroepen om zich bij de volgende verkiezingen kandidaat te stellen voor een derde ambtsperiode. Op het slagveld hebben ook deze week weer enkele honderden strijders zich overgegeven. Worden ondertussen de machtige staatshoofden van Turkije en Frankrijk, die energie noch laster gespaard hebben om hun Syrische collega ten val te brengen, door hun eigen volk nu zelf buiten gedragen?
Toch gaan ook nu nog de aanslagen verder. Kassab in de provincie van Lattakie, is in handen van de rebellen gevallen. Turkije heef er een vliegtuig van het Syrische leger neergehaald. Kassab is gelegen in het uiterste noorden en is een geliefd vakantieoord voor gezinnen, omwille van zijn aangenaam klimaat en de nabijheid van de Middellandse zee. De bevolking is tijdig kunnen vluchten. Het zijn voor 2/3e Armeniërs (ontsnapt aan de volkerenmoord van 1915 door de Turken) en voor 1/3e Alawieten. Deze aanslag is gebeurd met militaire steun van Turkije en maakt deel uit van een poging tot verdere etnische zuivering. Syrië heeft in een brief aan de Veiligheidsraad van de VN heftig geprotesteerd tegen deze onwettige en criminele acties van Turkije én tegen de hulp die het de voorbije 3 jaar gegeven heeft aan tienduizenden terroristen. In die brief wordt tevens gevraagd eindelijk acties te ondernemen tegen de voortdurende agressie van Israël en haar onwettige bezetting van de Golan. Deze bezetting werd al veroordeeld in de resoluties 242, 338 en 491, die tot heden voor het oog van heel de wereld nog steeds stralend worden genegeerd.
Nogmaals de val van ‘de Berlijnse muur’?
Het westen blijft heftig reageren tegen de aanhechting van de Krim bij Rusland. Op de top van Malta (2 en 3 dec. 1989), na de val van Berlijnse muur (9 nov 1989) beloofde Bush sr. geen landen van het Warschau-pakt toe te laten tot de NATO. Daarop begon het westen echter het ene land na het andere los te wringen van de Sovjet-Unie en op te nemen in de NATO, een 20 in getal: Roemenië, Oost-Duitsland, Albanië, Hongarije … tot Oekraïne. Zo zat, bij wijze van spreken, de immense legermacht van het westen comfortabel op de stoep van de voordeur van Rusland. Het ging ook als vanzelf. De volkeren waren het onmenselijke van het marxistisch-leninistisch communisme grondig beu. Het was echter niet de bedoeling van Johannes-Paulus II, die een van de voornaamste bewerkers is geweest van de omvorming van dit onmenselijke systeem – tot spijt van wie het benijdt –, dat de ene overheersing naar de andere zou overgaan. Hij heeft succesvol gestreden voor de menselijke waardigheid en de soevereiniteit van de volkeren. Nu heeft een verpletterende meerderheid van de Krim (ook van de Oekraïense militairen in de Krim!) de hereniging met Rusland gevraagd. Ze willen Russen worden. “Het kan verkeren” zei Bredero en Pallieter vertaalde: “Ik ga verkeren”. Het huidige Rusland mag wel ‘keizerlijk’ genoemd worden maar geen wereldoverheerser zoals het westen. Hun legermacht is vooral voorzien op verdediging en niet (meer) op verovering. Het wordt, ondanks de voortdurende lastercampagnes van het westen, aantrekkelijker. De nieuwe bureaucratische dictatuur zit niet in Moskou maar in Brussel en Washington. En nu zijn vele volkeren deze dictatuur grondig beu. De Amerikaanse president is een charme-bezoek begonnen om zijn Europese loopjongens en -meisjes het veld op te sturen met de bedoeling Rusland zo veel mogelijk schade te berokkenen. Zullen zij kunnen verhinderen dat Griekenland en Cyprus een volgende stap zetten? Of Transnitrië, een republiek van Moldavië, die in 2006 al massaal stemde voor aanhechting aan Rusland? Dan valt de ‘Europese muur’, deze keer naar de andere kant.
Nabeschouwing. Een Nederlandse dame meldt dat zij een financiële overschrijving wilde doen voor ons. Omdat toevallig het land Syrië vermeld stond, mocht de overschrijving niet gebeuren. Jazeker, internationale regels moeten gerespecteerd worden. De Belgische wapenuitvoer naar het Midden Oosten is met bijna 1/3e gestegen, vooral naar Saoedi-Arabië, de grootste terroristenfinancier én -leverancier ter wereld! Alles in orde met de internationale regels. En de vele Saoedische terroristen die juist deze dagen in onze streek gedood werden, zijn wellicht nog de grootste slachtoffers van deze schaamteloze willekeur.
P. Daniël
28-03-2014 om 14:36
geschreven door Gust Adriaensen
|