'Als geld en materiële dingen het centrum van ons leven worden, dan worden wij gevangenen en slaven.'
31-10-2013 om 22:03
geschreven door Gust Adriaensen
Arcen aan de Maas
Arcen en omgeving 16 oktober-18 oktober
Een boeket van tien haikus
geïnspireerd door een prachtige wandeldriedaagse
--------------------------
Hotelgast bij het venster
De melkbleke zon
Zinkt weg in de trage Maas.
De herfst is alom.
De Hamert
De kudde schapen
Graast onverstoorbaar verder.
Ons bestaan telt niet.
Ruïne Bleyenbeek
Bouwval Bleyenbeek
Vol ijver gerestaureerd.
Verlangen naar toen.
Het Lange Ven
De bossen gerooid,
De slenk van het Lange Ven:
Herschep het landschap.
Uitkijktoren
De uitkijktoren:
Weids zicht over het Maasland.
De kerktorens wiegen.
Het Quin
Schotse Hooglanders
Spiegelen zich in het ven.
Een voorbeeld van zen.
Afferden
Het dorp Afferden:
De stroom, de grens, een kapel:
Wereld en hemel.
Duvelskuul
Zie een klapekster
Hoog in de berk bij het ven!
Blijft hij er zitten?
Het Schuitwater
Gelach vult het bos.
De boomklever slaat alarm.
Te late stilte.
Broekhuizen
Terras aan de Maas.
De veerpont vaart heen en weer.
De herfstavond valt.
31-10-2013 om 16:24
geschreven door Gust Adriaensen
29-10-2013
De Red Star Line: miserie en hoop
De Red Star Line start tocht in de Scheldebocht: een spoor van tranen.
Een bezoek aan het recent geopende museum in de vroegere gebouwen van de Red Star Line op het Eilandje in Antwerpen loont zeker de moeite. De bezoeker volgt de verschillende stadia van de landverhuizers gedurende de eerste decennia van de 20ste eeuw op hun tocht van hun geboorteplek naar Amerika of Canada.
Prettig voel je je daarbij niet. De overheersende indruk is verontwaardiging en medeleven. Want het overgrote deel van de mensen die met een der schepen van de Red Star Line de Atlantische Oceaan overstaken, verhuisde omwille van extreme armoede en harde vervolging.
Zij stroomden samen in Antwerpen, vanuit Oost-Europa en ja, ook vanuit het verpauperde Vlaanderen, werden gedesinfecteerd en gekeurd als vee, bedrogen en uitgebuit door (Antwerpse) huisjesmelkers en ticketmarchands. Families werden gescheiden of teruggestuurd: een onverbiddelijke, onmenselijke wereld.
De klassentegenstellingen van de maatschappij werden op de veel kleinere oppervlakte van het schip in stand gehouden en waren daardoor veel scherper en schrijnender.
Alleen de hoop op een beter leven in de Nieuwe Wereld hield deze mensen overeind. Maar voor velen bleek Amerika niet het paradijs te zijn. Zij kwamen in een realiteit terecht die vaak al bijna even hard was als degene die ze ontvlucht waren.
De Antwerpse dichter Karel van den Oever (1879-1926) heeft in zijn gedicht 'Dinska Bronska', de onzekerheid, kwetsbaarheid, weemoed, hoop van een jonge migrante uit Oost-Europa, mooi uitgedrukt.
DINSKA BRONSKA
Uit een oud dorp, - kameelbruin als de steppe - uit Plocka, kwam Dinska Bronska. Haar hoofddoek was pruisisch-blauw en haar haar vlas-geel; ook waren haar ogen blauw als fjord-water. Zij rook naar knoflook en spar, zij droeg laarzen en ging zeer zwaar en gauw. In het "Hotel Lapland" zat zij bij een tafel aan het straat-raam zij schreef 'n brief. Een haarlok viel laag op haar rode kaak en zij stak haar tong uit, want ze schreef moeilijk die brief en daaronder "Dinska Bronska", haar naam. Ze stak ook de penstok in haar mond en zocht met haar ogen langs het plafond. Op het papier waren 'n inktvlek en groot gestompel van letters: zij kocht het voor tien centiem in de kruidenierszaak over het hotel. Er was 'n beetje inkt aan heur kaak.
O, Dinska Bronska; gij vertrekt naar Canada: de verroeste stoomboot wacht langs de kaai. Gij laast op een almanak der "Red Star Line" dat Canada grotere appels, o, hoger en geler koren heeft dan Plocka. Het moet in Canada veel beter zijn!
O, Dinska Bronska, met je zeer dikke vingers: je schrijft zo moeilijk die brief. Je ogen zoeken vliegen op het plafond. "Moj Boze!" Er zit 'n tranen-veeg, o zo verdrietig, van je blauwe ogen naar je mond.
O, Dinska Bronska!
29-10-2013 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
28-10-2013
De calvarieweg van Siegfried Bracke
Ja, ik heb echt te doen met Siegfried Bracke. Sinds hij zich in de politieke arena waagde, is het allemaal misgelopen. Was hij toch maar bij de VRT gebleven. Een groot aantal collega's lustte hem weliswaar rauw en vele kijkers vonden hem een bekakte betweter, maar er was toch ook respect voor zijn vakkennis.
En nu? Nu wordt met Sieg de vloer aangeveegd en moet hij van zijn eigen partij geregeld door het stof kruipen.. 't Is om compassie met hem te krijgen.
Het begon al direct nadat hij zich tot verbijstering van al wie hem zelfs maar een beetje kende, bekeerde tot het Vlaams-nationalisme. Waren er toch een aantal vroegere collegas die zich herinnerden dat Sieg jarenlang lid geweest was van de SPA en van het ABVV! En dat hij, godbetert, onder de schuilnaam Valère Descherp vele scherpe artikels voor een socialistisch tijdschrift had geschreven. Het ergste aan die affaire was eigenlijk dat een paniekerige Bracke dat allemaal aanvankelijk loochende, het later moest toegeven en dus prompt het etiket leugenaar opgekleefd kreeg.
De niet onaardige mevrouw Kim Geybels bracht korte tijd nogal wat opwinding teweeg in NVA-kringen. Die opwinding bereikte een hoogtepunt, ook in de media, toen Siegfried Bracke, forse kritiek, net zoals Valère Descherp in zijn tijd, uitte op haar weinig verhullende kledij.Geybels had in een interview met de VRT een hotpants aan en zedenmeester Bracke vond dit te uitdagend en sexy voor een senatrice. Siegfried ontketende zowel buldergelach als woede. Zeker de feministische vrouwen konden er niet echt mee lachen. Bracke zelf werd door de grote baas terechtgewezen en moest met hangende staart op zijn woorden terugkomen.
En dan was er het beruchte onderbroekenincident. Brackes ambitie was burgemeester van Gent te worden. Hij moest dus inwoner van Gent worden. Een onderkomen huren in Gent en er zich laten inschrijven: geen probleem. Maar iedereen, en zeker de Mollenaars, konden constateren dat Siegfried bijna uitsluitend in Mol paradeerde. De Gentse politie deed wat ze moest doen: controleren of Bracke ook effectief op zijn Gentse adres woonde. Bij dat onderzoek werd ook nagegaan of Sieg voldoende ondergoed in huis had om op een fatsoenlijke manier tussen zijn toekomstige Gentse kiezers te komen. Een en ander leidde tot grote verontwaardiging van Bracke en tot immense hilariteit bij de goegemeente. Of zijn woonperikelen er iets mee te maken hadden, is niet zeker, maar hij leed in ieder geval een smadelijke verkiezingsnederlaag tegen zijn socialistische rivaal.
Brackes roadshow doorheen Vlaanderen, die met een berg cijfertjes en diagrammen moest aantonen hoe slecht de federale regering wel bezig was, leverde aanvankelijk enkele berichtjes in de media op, maar verzandde al vlug in totale onverschilligheid. Geen kat weet of hij er nog mee bezig is.
Met zijn stellingname dat confederalisme als doel niet zo belangrijk is, maar dat het accent op het sociaal-economische moet liggen, haalde Siegfried wel uitgebreid de pers. Maar de pret duurde niet lang. Hij werd op een vernederende wijze door zijn grote baas teruggefloten: Siegfried is een beetje stout geweest. En Bracke kroop terug in zijn hok.
Maar Bracke is een vrije vogel, lang kan hij niet zwijgen en dat siert hem eigenlijk. Het Leuvense studentenblad Veto vertrouwde hij toe dat hij niet zo veel opheeft met vlaggen, ook niet met de Vlaamse, en zeker niet als dergelijk vod in de wielen van coureurs terechtkomt. Nationalistisch Vlaanderen stond op zijn kop. Heiligschennis. En eens te meer moest Siegfried vliegensvlug zijn excuses aanbieden.
En het laatste vervelende akkefietje is dat Bracke zware kritiek had op de VRT, terwijl hij nog altijd op de loonlijst van de openbare omroep staat. Ongehoord, zeiden verscheidene politici. Hij zou ontslag moeten nemen, zei Open VLDer Tommelein, nu hij eigenlijk nog personeelslid is, kan dergelijke kritiek deontologisch niet.
En zo sukkelt Siegfried Bracke van het ene incident in het andere. Politiek? Een hondenstiel.
28-10-2013 om 09:34
geschreven door Gust Adriaensen
26-10-2013
twitter@pontifex
'De wegwerpcultuur produceert vele bittere vruchten, van voedselverspilling tot isolering van talrijke bejaarden.'
26-10-2013 om 19:33
geschreven door Gust Adriaensen
Manu Keirse over pijn en verdriet
Manu Keirse verzorgt op uitnodiging van DF-Retie, op maandag 28 oktober om 20 uur in GC Den Dries, een lezing over 'Helpen bij pijn en verdriet'.
Manu Keirse heeft een carrière als hoogleraar achter de rug en schreef een aantal veel gelezen boeken, o.a. 'Vingerafdruk van Verdriet-Woorden van Bemoediging', 'Stil Verdriet', 'Kinderen helpen bij verlies'.
Keirse is een begenadigde spreker en weet zijn toehoorders te boeien van het begin tot het einde.
26-10-2013 om 09:52
geschreven door Gust Adriaensen
25-10-2013
De enige keuze voor een beschaving
Paus Franciscus:
'Een maatschappij die kinderen in de steek laat en de bejaarden marginaliseert, snijdt haar wortels door en verduistert haar toekomst. Wanneer een kind verlaten en een bejaarde gemarginaliseerd wordt , is dat niet alleen een onrechtvaardige daad maar het demonstreert ook het falen van die samenleving. Een beschaving kan geen andere keuze maken dan zorg dragen voor kinderen en ouderen. '
25-10-2013 om 13:58
geschreven door Gust Adriaensen
Pater Daniël Maes over Syrië
VI/62
Vrijdag 18 25 oktober 2013
Satanische machten actief
Bij het zien van het toenemend geweld in Syrië is de bekoring van moedeloosheid dichtbij. Het leger verricht heldhaftig werk door in heel het land haarden van terroristen op te ruimen. Deze rebellen hebben op meerdere plaatsen alawieten gevangen genomen en hen als slaven verplichttunnelste graven, waarna dearbeiders gewoon worden afgemaakt. Sevra Baklaci, een Turkse journaliste heeft deze nieuwe gruwel van de terroristen onthuld en wordt daarom nu met de dood bedreigd. Kilometers tunnels zijn door het leger ontruimd. Toch lijkt dit werk soms op de wijze waarop wij vroeger een oudefietsband plakten: hadden we een gat gedicht, dan loste de band weer op een andere plaats. En dat was onschuldig werk. Nu gaat het telkens om tientallen doden en een veelvoud aan gewonden. Zondag zien we op tv hoe in Hama een verschrikkelijke aanslag 37 doden eist en een veelvoud aan gewonden. Ondertussen gaan de aanslagen in Irak en elders eveneens dagelijks door. En s maandags wordt ons dringend gevraagd te bidden voor Sadad en zijn christenen, een dorp nauwelijks 25 km hier vandaan. Daar zijn nu rebellen binnengevallen. De toestand openbaart op tragische wijze de onbekwaamheid en vooral de dubbelzinnigheid van UNO-instellingen. Rebellen die in Syrië massaslachtingen verrichten en aanslagen plegen worden met geen vinger aangewezen. Wel horen wedramatische oproepen tot een staakt het vuren om het leger te verlammen en de criminelen te laten verder doen. En de officiële plicht van de seksuele jihad voor meisjes en vrouwen,vooral vanuit Saoedi-Arabië en Qatar, om in Syrië prostitutie te komen bedrijven in naam van de godsdienst als aanmoediging voor de terroristen, is een schande en een ontwrichting van het land, waarover geen enkele officiële instantie één woord rept. Turkije (de grootste gevangenis ter wereld voorvrije meningsuiting) en Saoedi-Arabië (op politiek gebied de meest onbeholpen staat) krijgen alle kans en tijd om hun moorden en vernietigingen in Syrië verder te zetten. De chef van de Nationale Syrische Coalitie, Georges Sabra heeft beslist niet deel te nemen aan de vredesconferentie van Genève 2. Wat kunnen we verwachten van de vergadering in Londen vorige dinsdag van 11 westerse en Arabische landen die tot heden alles gedaan hebben om Syrië te ontwrichten maar zichzelf wel vrienden van Syrië noemen. Zij gaan nu zogenaamd de oppositie overtuigen om aan Genève 2 deel te nemen! Ondertussen wordt alle aandacht afgewend naar de zogenaamde westerse overwinning op de chemische wapensin Syrië. Om de werkelijkheid nog meer toe te dekken krijgt de betrokken organisatie de nobelprijs voor de vrede. Daarbij heeft de officiële onderzoekscommissie nog steeds niet één woord gezegd over de werkelijke schuldigen aan die vreselijke gifgasaanval in Ghoutaop 21 augustus. Ze proberen zo lang mogelijk de schijn overeind te houden alsof de Syrischeregering schuldig zou zijn. Toch gaan de onthullingen verder. Vier families die de massaleslachtingen en ontvoeringen door rebellen op 4 augustus in Lattakia (waar de westerse media in alle talen over zwegen) overleefden, hebben nu een officiële aanklacht ingediend en getuigen dat ze op de beelden van de gifgasaanval in Ghouta hun gekidnapte kinderen herkennen! Neen, deze zaaiers van haat en dood werken niet enkel voor menselijke motieven maar spelen mee in een wereldstrijd, geleid door satanische machten, die alle waardigheid in de mensenfamilie willen vernietigen.
Ondertussen hebben we meer details vernomen van de dramatische bevrijding vorige week van de gegijzelden in Muadamiyet-al-Cham (zie vorig bericht). Er zijn uiteindelijk 5000 mensen bevrijd geworden. De vechtersbazenwilden echter niet dat nog meer mensen vrij kwamen. Moeder Agnes-Mariam zei dat het om te wenen was bij het zien van sommige uitgemergelde vrouwen en kinderen. En verder, dat zij werkelijk in doodsgevaar verkeerden maar uiteindelijk wilde de meest gezaghebbende onder de rebellen dat moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel vrij konden terugkeren. Een unieke foto is wel deze waarop rebellen en pro-regeringssoldaten samen olijven eten, als teken van vrede. Vrede is mogelijk in Syrië.
En dat moeder Agnes-Mariam niet alleen maar doodsbedreigingen en laster krijgt bleek deze week. Zewerd uitgenodigd door de Nobelprijswinnaars die in Polen vergaderden. Het is te verwachten dat hieruit nieuwe initiatieven zullen voortkomen om de vrede in Syrië te bevorderen.
Hoop zaaien
En nogmaals geeft president Bachar al Assad in een interview met de Al-Maydeen tv de juiste visie op de werkelijkheid. Op waardige wijze toont hij zijn vastberaden wil om land en volk te blijven beschermen tegen het vernietigend internationaal terrorisme. Rustig en beheerst spreekt hij over de verraderlijke rol die de verschillende buitenlandse machten hier blijven spelen. Als de invoer van wapens, terroristen en geld vanuit het buitenland stopt, zal de Syrische crisis voorbij zijn.
Een gezin dat nauw verbonden is met ons,woontin Damascus bij hun moeder die weduwe is. Voor de oorlog heb ik nog bij hen gelogeerd en gemerkt hoe groot hun geloof is. Jeramana is de wijk waar nu dagelijks bommen vallen omdat de rebellen enerzijds de christenen viseren en anderzijds hier een toegang zoeken tot Damascus. Nu zegt de man dat het gebed sterker is dan tienduizenden terroristen. Hij vertelt hoe zij allen op wonderlijke wijze tot heden beschermd werden. De school van de jongen is door terroristen gebombardeerd. Er was enkel materiele schade. Het meisje heeft in een bombardement gezeten waarbij een deel van haar hoofdhaar gewoon werd afgesneden terwijl zij verder geen schrammetje had. Met een geleende auto van zijn broer is hij met heel zijn familie onverwachts in een kuil terecht gekomen en is overkop gegaan. Niemand van hen had enig ernstig letsel. Enkele dagen later krijgt hij net het bedrag dat nodig is om de auto te herstellen. Heel de familie blijft herhalen dat het gebed sterker is dan de aanslagen van de terroristen. Daarom verdubbelen wij ook onze tijden van aanbidding, in solidariteit met deze familie en met zovelen over heel Syrië.
In deze vreselijke oorlog zijn er werkelijk oasen. Broeder Nabil Antaki, schrijft namens de broeders Maristen uitAleppo een brief over de moeilijke toestand aldaar. Hun gebiedisdoor terroristen afgesloten.Toch is de situatie sinds kort verbeterd en zelf blijven ze, zolang ze kunnen, zorgen voor een driehonderdtal gezinnen: met voeding, kleding en onderwijs. Onze leuze is, schrijft hij, hoop zaaien. En dat ligt in de lijn van het Woord Gods van deze 29e zondag: met vertrouwen volharden in gebed, geloof, hoop en liefde, over alle ontgoocheling heen.
Ons dagelijks leven
We zijn allen deze oorlog vergeef me het woord kotsbeu: het dag en nacht waken, de beperkte bewegingsvrijheid, onze schuilplaatsen Toch trachten we ons leventje zo aangenaam mogelijk te laten verlopen met volgehouden gebed en werk. Dagelijks is er de gewone zorg voor het eten. Vrijdags is het erg sober en s zondags is het wat feestelijker. Het onderhoud of herstel van de gebouwen gaat verder. De oogst van de tomaten is bijna voorbij. Op het grote terrein zijn de amandelen al geoogst. We kunnen het zelf niet meer, omwille van de grote onveiligheid. Arbeiders van het dorp hebben ongeveer vijftigzakken met amandelen binnen gebracht. Inmiddels zijn ze al aan de olijvenoogst begonnen. Het schilderen van iconen gaat ook verder. Er is een opdrachtuit Libanon om een grote kruis-icoon met allerlei symbolen te versieren. De theologische vorming en de geestelijke lessen gaan verder. Ook met de lessen Arabisch doen we zo goed mogelijk verder. vervolgens wordt gezorgd dat de kinderen hun lessen, vorming en ontspanning krijgen. En ondertussen zijn de voorbereidingen op Kerstmis al begonnen. Half oktober werd het kerstmateriaal al verzameld en boven gehaald. Zoals naar gewoonte wordt ongeveer voor alle kamers en ruimtes buiten een originele kerststal en kerstversiering voorzien. Dit wordt heel geleidelijk uitgebouwd. Een zuster is nogal handig in een soort modelbouw met karton. In de hal beneden zie ik de voorgevel van de abdij van Postel al verschijnen.
Creatief, moedig en gedurfd
Afgevaardigden van de Russische en Oekraïenseorthodoxe kerk hebben op een 2.100 m. hoge berg in Saidnaya een monumentaalChristusbeeld opgericht. Het 39 m. hoge bronzen beeld draagt de titel: Ik kwam om de wereld te redden. Het is een initiatief van deTheologische Academie van Moskou en de Russische stichting Geestelijke erfenis van St. Paulus. Het beeld van Christus is zichtbaar inJordanië, Israël, Palestina en Libanon!
Is het te verwonderen dat 50.000 christenen van Qalamoun (onze regio, ten N. van Damascus) het Russisch staatsburgerschap hebben aangevraagd?Zij profiteren van de mogelijkheid in de Syrische grondwet om een dubbele nationaliteit te hebben. Zij willen niet direct weg maar vinden het een eer om de Russische nationaliteit te bezitten nu het westenonverminderd terroristen blijft steunen die de christelijke aanwezigheid in Syrië aan hetuitroeien zijn. Zullen Syriërs en Russen zo stilaan de zeldzame wereldburgersworden die nog reden hebben om fier te zijn op hun land, volk,regering en president?
25-10-2013 om 10:15
geschreven door Gust Adriaensen
24-10-2013
Zware tijden voor Zwarte Piet
Zwarte Piet zag er echt belabberd uit, toen ik hem onlangs tegen het lijf liep. Ook al vermoedde ik wat de oorzaak was, toch vroeg ik gewoontegetrouw: 'Alles goed, Piet?' 'Slecht, zeer slecht', was het prompte antwoord. Ik voelde dat hij zijn hart wilde uitstorten. 'Vertel op', zei ik.
'Hoe durven ze, en dan nog enkele hysterische dikbetaalde madammen van de Verenigde Naties! Mij willen liquideren.' Het schreien stond hem nader dan het lachen.
'Ik ben zwart. Et alors? Of dat kleurtje er gekomen is via mijn voorouders of door het schoorsteenroet, het zal me worst wezen. Zwart is zwart en ik ben er fier op. En ik pak er ook mee uit dat ik Sinterklaas -die is blank, et alors?- elk jaar opnieuw zo ijverig en deskundig kan helpen. Je mag het werk dat wij samen doen -met liefde, je mag me niet verkeerd begrijpen-, echt niet onderschatten. Samen. Sinterklaas is dan wel zogezegd de baas en ik de knecht, maar wij zijn echt gelijkwaardig, we kunnen ook niet zonder elkaar en de oude, goedheilig man heeft enorm veel respect voor mij. Noem ons compagnons de route én soulmates. Plus het beste voorbeeld van interraciale en interculturele samenwerking en integratie.'
Van vroegere ontmoetingen wist ik al dat Zwarte Piet intellectueel niet de eerste de beste was, in tegenstelling tot wat soms over hem gezegd en geschreven werd. Maar nu was hij toch wel enorm goed op dreef.
'Ik ben de kwaaie. Ik moet de stoute kindjes afschrikken en eventueel straffen. Ik ben de boeman. En zwart. En de combinatie van zwart en straffer zou dan weer een smet werpen op alle zwarten. Racisme! Waar halen ze het toch in Sinterklaas' naam! Ik word er zo moedeloos van. '
'Nog nooit heb ik één stout kindje in de zak gestopt. Er zijn geen stoute kindjes. Zelfs de kleinste kleuter heeft geen schrik van mij. Als mama of papa met Zwarte Piet dreigt, geeft dat alleen maar een lekker kickje bij het jonge volkje. Het verhoogt de aangename spanning en verwachting rond Sinterklaas.'
Hij richtte zich nu rechtstreeks tot mij: 'Kan jij je Sinterklaas inbeelden zonder Zwarte Piet? Ben jij ooit bang geweest voor Zwarte Piet? Heeft mijn zwarte huidskleur bij jou als kind ooit racistische gevoelens opgewekt?'
Zwarte Piet had overschot van gelijk. Bizarre surrealistische domheid was het allemaal. Maar Piet ging er wel zwaar onder gebukt.
Ik zei: 'Zwarte Piet, het waait allemaal wel over. Ze krijgen je niet weg. Je wordt van de hele heisa alleen maar sympathieker. Weet je dat de Pietitie al een paar miljoen likes heeft gekregen? En zo dadelijk zal ik ook mijn 'like' eraan toevoegen.'
Ja, hij had er weet van. Een van die likes was overigens van hem. Het succes deed hem duidelijk deugd. Zijn ogen schitterden weer.
'Het is een prachtig werk', zei hij vol geestdrift, 'samenwerken met Sinterklaas om alle kindertjes blij en gelukkig te maken.'
Hoopvol namen we afscheid.
24-10-2013 om 08:57
geschreven door Gust Adriaensen
23-10-2013
'De verantwoordelijkheid van artsen'
In De Standaard is er reeds enkele dagen alweer een groot euthanasieoffensief aan de gang. De bedoeling kan niet anders zijn dan de publieke opinie door voortdurende herhaling indoctrineren in de denkrichting van: euthanasie moet in alle omstandigheden kunnen.
En wat blijkt duidelijk? Waarvoor vanaf het begin gewaarschuwd werd: het zgn. 'hellend vlak', waarschuwing die bv. door Distelmans weggewuifd werd, is volop realiteit geworden. De vragen naar uitbreiding van de euthanasiewetgeving worden de ene na de andere op tafel gegooid: dementen, mindervaliden, psychisch zieke mensen, minderjarigen, kinderen...
Ex-senator Jacinta De Roeck, directeur Humanistisch-Vrijzinnige Vereniging, zit al helemaal op het einde van de glijbaan, ongeveer op het punt waar euthanasie en abortus mekaar 'ontmoeten'.
Om euthanasie ook mogelijk te maken voor prematuurtjes en baby's, pleit zij voor een 'protocol dat aan artsen het kader geeft om een levensbeëindigende beslissing te nemen met of zonder overleg met het kind (!?) of met de ouders (!!!).
Deze ex-senator glijdt helemaal weg wanneer ze verwijzend naar 'het verhaal van kindje Ella-Louise', stelt dat een levenseinde schrijnend kan zijn 'als artsen hun verantwoordelijkheid niet meer durven te nemen'.
Daaruit kan geconcludeerd worden dat mevrouw De Roeck van mening is dat het tot de verantwoordelijkheid van artsen behoort een totaal weerloze mens te doden. Als ze dat niet wensen te doen, 'durven ze hun verantwoordelijkheid niet te nemen'.
Op het 'hellend vlak van de dood', probeert De Roeck ook de artsen mee te trekken. Als er volgens De Roeck en anderen maar een 'wettelijk kader' is, zijn alle problemen, ook de ethische, van leven en dood opgelost. Zo simpel is het allemaal. Althans volgens de euthanasiehardnekkigen.
23-10-2013 om 13:04
geschreven door Gust Adriaensen
22-10-2013
Nieuw leven voor de parochie
Sociologen, filosofen, politici, psychologen, spreken en schrijven over individualisering, vereenzaming, isolering, en de negatieve effecten daarvan. Vele mensen zijn zich daarvan ook bewust, praten erover, jeremiëren erover. Talloze mensen ervaren de destructieve gevolgen aan den lijve.
Oplossingen worden gezocht en voorgesteld. Misschien is een van de efficiëntste oplossingen -maar er wordt vaak bewust aan voorbijgegaan-, opnieuw aandacht hebben voor het parochieleven en erin durven investeren.
De infrastructuur en het netwerk zijn er nog altijd. En de parochie heeft precies als doel mensen uit alle rangen en standen, uit alle leeftijdsgroepen, samen te brengen en er aandacht voor te hebben. Daaraan meewerken is een progressieve uitdaging!
Worden er zich niet meer en meer mensen van bewust dat ze wel erg gemakkelijk het parochieleven de rug hebben toegekeerd, ondanks de vaak terechte kritische bedenkingen?
Wellicht is de tijd voor een heropleving van het parochieleven rijp. Ik ben er alleszins van overtuigd dat dergelijke revival, individu en gemeenschap ten goede zou komen.
22-10-2013 om 10:04
geschreven door Gust Adriaensen
21-10-2013
'Hier treurt het weesken...'
In het prachtige omwalde stadje Elburg aan het Veluwsemeer, las ik op een vroeger weeshuis, gesticht in 1585, volgende tekst van Vondel:
Hier treurt het weesken met geduld dat arm is dog sonder schult en in zijn armoe sou vergaen indien men weigerdt bij te staen. So gij gesegent sijt van Godt vertroos ons met uw overschot.
21-10-2013 om 11:45
geschreven door Gust Adriaensen
Harteloosheid
Uit een ernstig onderzoek blijkt dat een groot deel van de Vlamingen vindt, dat, als er te besparen valt op de ziekteverzekering, dat het eerst moet gebeuren bij bejaarden en terminaal zieken.
Het -beschamende- resultaat van dat onderzoek verwondert niet. Het is een kenmerk van een neoliberale, (groeps)egoïstische grondstroom, die sterk aanwezig is in Vlaanderen en waarop het (voorlopige) electorale succes van sommige politieke partijen gebaseerd is.
Het onderzoek bewijst ook, aldus journalist Marc Reynebeau, dat velen zelf doen aan wat ze anderen snel verwijten: gehecht blijven aan verworven rechten. En vooral: dat ze er zelfs harteloosheid voor over hebben om hun eigen sociale zekerheid intact in stand te houden.
Dat die harteloosheid gericht is tegen de meest weerloze bevolkingsgroepen, maakt het allemaal nog navranter en gewetenlozer.
21-10-2013 om 09:29
geschreven door Gust Adriaensen
19-10-2013
Pater Daniël Maes over Syrië
VI/61
Vrijdag 11 - vrijdag 18 oktober 2013
Een aangenaam familiebezoek zoals voorheen.
Omdat het kouder wordt moeten overal de kapotte glasramen hersteld worden. Hiervoor is op vrijdag een man gekomen uit een naburig dorp. Hij bracht meteen zijn vrouw en twee kleine kinderen mee. Man en vrouw schijnen met dit klooster van af het begin goede relaties te hebben, al heb ik hen nooit eerder ontmoet. Terwijl de man zijn werk doet, komen de vrouw en de twee kleine kinderen mee naar de eucharistie. Ze zijn christen. Op het einde van de mis komt ook de manvragen om de hl. Communie te ontvangen. En na de mis vragen ze omhet jongetje te zegenen en te bidden om genezing want het heeft een letsel aan zijn voetje. Onze twee meisjes van 10 j doen natuurlijk niet liever dan enthousiast voor die twee kleine kinderen te zorgen. s Middags zitten we allen aan tafel en wordt er verteld. De ouders zeggen dat de toestand in het dorp ondertussen bijna normaal is. Ook economisch verbetert het leven. Sommige prijzen zijn nog viermaal hoger dan voor de oorlog, maar de regering neemt vele maatregelen om de bevolking tegemoet te komen. Brood en de basisvoeding is terug zoals vroeger, dus spotgoedkoop. Ook voor de kleding zijn er gunstmaatregelen zodat mensen zich kunnen bevoorraden met warme kledij. En het bezoek van deze familie geeft eenherinnering aan de vrije en hartelijke wijze waarop we voor de oorlog met de plaatselijke bevolking dagelijks konden omgaan.
Laten we hier meteen bijvoegen dat we dinsdag 15 oktober een beetje feest gevierd hebben omwille we de hl. Theresia van Avila. Ze heeft samen met st. Jan van het Kruis de Carmel hervormd en in twee decennia tijd twintig kloosters gesticht over Spanje verspreid. Het is voor ons vandaag een gewone werkdag maar s avonds wordt er gefeest met sketchesen dansen, waarbij de initiatiefnemers in aangepaste kledij verschijnen. De avond duurde dan ook langer dan gewoonlijk.
Een grootse en dramatische onderneming voor gans Syrie
Voor zondag 13 oktober heeft paus Franciscus in het kader van het jaar van het geloof, een dag van Maria uitgeroepen om de wereld nogmaals toe te wijden aan het Onbevlekt Hart van Maria. Het Mariabeeld van Fatima zal uitzonderlijk naar Rome gebracht worden.Van mei tot oktober 1917 verscheen O.L. Vrouw in Fatima aan drie kinderen, Lucia, Francesco en Jacinta om de wereld te waarschuwen en aan te sporen tot bekering, gebed en boete. We zijn nu bijna een eeuw verder en de wereld verkeert opnieuw in een verregaande goddeloosheid, moreel verval en sociale ontwrichting.
Terwijl we ons op deze dag van Maria goedhebben voorbereid, worden we plots gealarmeerd door de dramatische situatie vanduizenden aan de rand van Damascus die door terroristen als menselijk schild worden gebruikt en die nu van alle voorzieningen dreigen afgesloten te worden. Daarom besluiten we ons gebed uit te breiden met een nachtaanbidding, ook van zaterdag tot zondagmiddag. Ziehier een verslag van de gebeurtenissen uit eerste hand.
Zaterdag 12 oktober. Om 11.00 begeven moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel zich naarMuadamiyet-al-Chamaan de rand van Damascus, samen met een hulpploeg van de Rode Halve Maan, de minister van sociale zaken, mevr. Kinda al-Chammat en het leger.Boven de bogen die toegang geven tot de stad hebben 12 scherpschutters post gevat. Moeder Agnes-Mariam neemt resoluut een witte vlag en stapt samen met zr. Carmel naar een veertigtalleiders van de gewapende groependiehier duizenden mensen als menselijk schild hebben gegijzeld om het leger te beletten op te treden en zedreigen er nu mee debevolking van alle hulp af te snijden. Er ontstaat eenonbeschrijfelijk tumult,er wordt geschoten en eenroept: Hier komt ge niet meer levend uit. Moeder Agnes-Mariam zegt tot zr. Carmel: Laten we bidden en ze beginnen de naam van Jezus aan te roepen.Plots wordt het stilen kan er gepraat worden enonderhandeld over de vrijlating. Pas om 16.00 u worden de mensen vrij gelaten, sommigen zijn verstijfd van de schrikt, de kinderen zijn erg verzwakt. Soldaten kussen oudere mensen uit eerbied op hun voorhoofd. Mensen omhelzen moeder Agnes-Mariam. De meest verzwakten worden naar ambulances gebracht, de anderen stappen in autobussen. Ze worden naar een school in Damascus gebracht waar gouverneur Hussein Khallouf voor de nodige verzorging en hulp zorgt. Ze zijn ook hun identiteitskaarten kwijt. 2000 personen zijn bevrijd. Morgen moeten er nog 1500 bevrijd worden en een groep van 80 gekidnaptesoldaten. Verder moet er onderhandeld worden met hendie de wapens willen neerleggen.De terroristen houden evenwel twee personen gegijzeld. Op de terugweg zijn er nog allerlei wegversperringen vanwege het nationale leger, vanwege het vrije leger en vanwege terroristen. Daar worden nog eens 12 personen in gijzeling genomen waarvoor weer nieuwe onderhandelingen nodig zijn voordat ze vrij komen.
Zondag 13 oktober. Vandaag zijn nog eens 1500 mensen bevrijd, wat rechtstreeks op tv getoond werd. We zien erg emotionele beelden.In de berichtgeving wordt vermeldt dat Fadia Laham (= moeder Agnes-Mariam) de algemene coordinatie had. Ze rekent er op dat Muadamiyet-al-Cham een voorbeeld wordt vanonderlinge vredesregelingen die voor heel Syrië kunnen gelden.
Maandag14 oktober.Grote moeilijkheden.Deze operaties zijn vol risicos die niet iedereen wil nemen. Er komen ook misverstanden met de minister. Ondertussen blijft het vragen regenen van hendie gegijzeld zijn om hen ter hulp te komen. In deze streek zijn massaslachtingen gebeurd, waaraan Fransen hebben deelgenomen en die als slecht voorbeeld hebben gediend voor andere streken in Syrië. Hier zijn de meest fanatieke terroristen actief. Toch zijn er ook terroristen die wenend naar moeder Agnes-Mariam komen en zeggen dat ze zich aangesproken en erkend voelen.
Dinsdag15 oktober. De toestand verbetert en er is vooruitzicht op een bevrijding. De minister geeft haar volle steun aan moeder Agnes-Mariam en zegt zelfs dat de Syrische regering haar wil onderscheiden met de medaille vanVrouw van de Vrede.
Woensdag 16 oktober. Er staan 35 autobussen, tien ambulances en een dertigtal vrijwilligers klaar om tussen de 1000 en 2000 mensen te evacueren.Moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel gaanop weg enzijn al onder de bogen gestapt die toegang geven tot de stad,wanneer 200 meter verder een bom valt en verschillende kinderen verwondt. Het leger doet iedereen terugkeren.De autobussen en ambulances vertrekken. Er vallen meerdere obussen.Het was een valstrik van de terroristen die wilden infiltreren om de aanwezige generaals te doden.Het leger was evenwel op de hoogte en voorbereid. De vrijlating ging echter niet door.Moeder Agnes-Mariam blijft in contact met de terroristen om te onderhandelen over een overgave. Syrische strijders die hun wapens neerleggen en zich overgeven krijgen een vrijgeleide en mogen naar hun familie terugkeren.
Syrië op weg naar zijn bevrijding
Omdat een buitenlandse militaire inval onmogelijk is, trachtenvoorlopig tienduizenden nog het land verder uit te moorden en te verwoesten. Toch wordthet voor vriend en vijand steeds duidelijker dat het Syrische volk en leger de strijd tegen zijn samenzweerders aan het winnen is, zoals de minister van defensie Fadh Jassem al-Freij het zei. Er is reden om desoldaten te danken en te eren om hun moed. Dit gebeurt ook op verschillende plaatsen. We zijn bevriend met enkele jongeren die als gewone miliciens hun legerdienst doen en regelmatig moeten meemaken dat een van hun makkers is omgekomen.Ook voor de gewone miliciens is hun legerdienst nu een grote opoffering. Inmiddels wordt ieder feest als gelegenheid aangegrepen om massaal Arabische zoetigheden te bakken en uit te delen aan de behoeftige gezinnen en kinderen. De Syrische bevolking wordt uitgenodigd zoveel mogelijk terug te keren en op alle niveaus worden er inspanningen gedaan om het lijden van de bevolking te verzachten.
Syrië heeft vroeger zijn onafhankelijkheid bewaard tegenover het westers imperialisme en zovele zinloze internationale verplichtingen afgewezen, door de nieuwe wereldorde uitgevonden en opgelegd, om uiteindelijk de soevereiniteit van het land te ondermijnen. Syrië is daar nooit ingetrapt: milieubelasting, taxen op iedere vorm van arbeid en productie, op iedere vorm van energie Al lieten de persoonlijke vrijheden op politiek vlak voor de oorlog heel wat te wensen over, het leven was erg goedkoop, erg veilig en harmonieus. De vrijheid en gastvrijheiddie wij hier voor de oorlog hebben genoten, is al vele decennia in geen enkel westers land meer denkbaar. Alles wijst er op dat het land geleidelijkzal herrijzen. Het belang hiervan mogen we vergelijken met het belang van de bevrijding van het joodse volk uit Egypte. In het midden van de 13e eeuw voor onze tijdrekening heeft Mozes het volk van Israël uit de slavernij van Egypte weggeleid om het na een lange tocht doorheen de woestijn als Gods Volk naar het beloofde land te brengen. Deze uittochtwerd de belangrijkste gebeurtenis uit de geschiedenis van Israël en tevens het oerbeeld van iedere bevrijding. Jezus Christus, de Messias van Israël, Zoon van God en Redder van de wereld heeft als de nieuwe en definitieve Mozes deze bevrijding in haar diepste betekenis vervuld door zijn kruisdood en verrijzenis. Dat is althans ons geloof. En wij geloven en vertrouwen dat Hij ook nu de uiteindelijkeBevrijder wil zijn van Syrië.
19-10-2013 om 08:49
geschreven door Gust Adriaensen
14-10-2013
Het portret van Rik Torfs
In de Leuvense universiteitsbibliotheek liep rector Rik Torfs peinzend langs de prachtige portretten die Anne van Herreweghen van professoren maakte. Enkele reeds gestorven collegas, vele nog levende. Ze zien er plotseling allemaal erg verstandig uit, een niet geringe verdienste van de kunstenares. De rondgang verleidde de aimabele rector tot diepzinnige beschouwingen over de relatie tussen kunst en onsterfelijkheid en schonk hem inspiratie voor zijn maandagse column in De Standaard.
Dat stukje is bijna altijd lezenswaard. Ook nu weer. Het roept vaak vragen op. Wat een heerlijke intellectuele sensatie is. Vragen omtrent Torfs. Want hoe mysterieus hij zich ook presenteert, hoe gelaagd zijn taal dikwijls is, toch geeft Rik zich bloot precies door wat hij niet schrijft, precies door de vraagtekens die zich in het hoofd van de geboeide lezer nestelen.
Deze bijvoorbeeld. Heeft Anne van Herreweghen ook Torfs geportretteerd? Indien niet, ervoer de rector dat gebrek aan belangstelling dan als een affront? Zo ja, behoorde zijn portret dan tot de selectie die goed genoeg werd bevonden om deel uit te maken van de tento? En als Torfs prachtig portret er hangt, ziet hij er dan plotseling heel erg verstandig uit, een niet geringe, wat zeg ik, een uitzonderlijke prestatie van de kunstenares?
Stond ook Rik bij de opening van de expositie voor zijn eigen portret en keek hij? Gold ook voor hem dat het niet zeker was dat hij als kijker echter was dan zijn afbeelding?
Want hoe heeft de kunstenares hem afgebeeld? Als de potsenmaker in een of andere tv-quiz? Als de diepgravende interviewer? Als de strijdvaardige verdediger van zijn Katholieke Universiteit?
En was degene die stilstond en zijn eigen portret bekeek, niet de rector geworden kerkjurist, er lichtjes vermoeid uitziend in zijn mondhoeken en oogleden? Was hij niet de melancholieke, milde ironicus, die zich gaande de jaren scherper en scherper bewust was geworden van de vergeefsheid en de futiliteit van zijn menselijk streven naar bekendheid, beroemdheid en onsterfelijkheid?
Ja, het stond na deze overpeinzingen voor mij vast: kijker Torfs was echter dan zijn afbeelding.
14-10-2013 om 11:53
geschreven door Gust Adriaensen
11-10-2013
'Onlogisch'
In een verwijzing naar de voorstellen voor de uitbreiding van euthanasiepraktijk tot minderjaren en dementerenden, stelt aartsbisschop Léonard dat 'daarmee de samenleving een gevaarlijke weg inslaat'.
'Hulp bij zelfdoding van minderjarigen is juridisch onlogisch. In België en ook elders kunnen minderjarigen geen verbintenissen ondertekenen of huwen. Zij mogen ook geen auto besturen. Maar zij zouden wel in staat moeten zijn om een euthanasie-aanvraag te doen en dat zelfs zonder toesteming van hun ouders. Dat is onlogisch. Dezelfde redenering geldt voor psychisch zieke mensen. De wetgeving over euthanasie wekt bij de publieke opinie onterecht de indruk dat iedereen zijn problemen zelf moet oplossen.'
11-10-2013 om 08:54
geschreven door Gust Adriaensen
Pater Daniël Maes over Syrië
VI/60
Vrijdag 4 - vrijdag 11oktober 2013
Christenen zonder grenzen
Ware christenen hebben een hart voor gans de mensenfamilie. Thérèse van Lisieux heeft nooit een stap buiten haar klooster gezet en werd toch patrones van de missies omdat ze in haar hart heel de wereld omarmde. Een driedaagse internationale ontmoeting te Rome herdacht de 50e verjaardag van de encycliek Pacem in Terris, waarin paus Johannes 23voor het eerst met open blik pleitte voor een wereldvrede op grond van vier principes: waarheid, rechtvaardigheid, solidariteit en vrijheid. Nu zegt kardinaal Jean-Louis Tauran dat de christelijke gemeenschap wereldwijdhet meest vervolgdwordt. Hij noemde het getal van 100 tot 150 miljoen christenen, vervolgd omwille van hun geloof. Ook in Syrië, eens het model van verdraagzaamheid en godsdienstvrijheid, gaan moorden op christenen verder. In Al-Tabqah werd de christen NinarOdisho op 23 sept. samen met enkele moslimvrienden aangehouden. Zijn vrienden werden vrijgelaten en hij werd dood geslagen. Denken we aan de recente aanval van al-Nousra strijders tegen Maaloula, een parel onder de christelijke dorpen in Syrië, waar nog de taal van Jezus leeft. Moslimlanden over heel de wereld aarzelen niet om harde eisen te stellen die de islam moeten respecteren. Omgekeerd komt er vanuit het christelijk westen nauwelijks enige aandacht en nog minder daadwerkelijke steun voor de vervolging van christenen.
Tijdens de voorbije vastenperiode hebben een parochie in de buurt van Parijs en onze gemeenschap een soort geestelijke verbroedering gesloten, wat verrijkend was voor beiden. Nu stelt die dynamische pastoor met zijn parochieploeg voor om iets gelijkaardigs te doen voor de advent, die nu op 1 december begint.De zuster die hier de meeste iconen schildert zal vier iconen bezorgen met telkens een meditatieve uitleg er bij, voor de vier weken van de advent. Vanuit onze gemeenschap worden enkele getuigenissen gegeven als antwoord op de vraag: Hoe beleef ik in deze omstandigheden de Advent? Ook de kinderen zullen een getuigenis geven. Hierbij worden twee bijzondere intenties gevoegd. De parochie zal van haar kant bijzondere intenties geven waarvoor wij zullen bidden. Met dit materiaal wordt een mapje gemaakt dat aan alle gezinnen van de parochie bezorgd wordt. Ziedaar een parochie zonder grenzen, helemaal in de geest van onze huidige paus.
En om niet te vergeten dat we hier zijn om, naast het priester zijn in deze gemeenschap, te zorgen voor een goede priesteropleiding, hebben we het tweede jaar theologie ingezet voor de twee kandidaat priesters. In het begin van de oorlog waren we nog met vijf en we houden goed contact met hen die onder de toenemende dreigingen een veiliger oord zochten. Ondertussen doen we voor twee kandidaten verder met onze opleiding, getekend door oorlog inde universiteit van de woestijn.
De dag van de granaatappel, de roemaan.
Er zijn slechts een paar tientallen granaatappelbomen, maar die leveren toch nog een aanzienlijke oogst op. Deze grote ronde bollen met een uitstulping worden doorgesneden, met een stokje of een houten pollepel worden er de roze pitten uitgeklopt. De pitten worden door een machine gedaan (dat twee jaar geleden dank zij Belgische vrienden kon aangekocht worden) en het sap wordt gekookt. Daarna wordt dit sap in flessen gedaan om overvloedig gebruikt te worden bij gerechten, als een soort zuurzoete wijnazijn. Een deel van de oogst met de meest zoete pitten,wordt bewaard om als nagerecht gegeten te worden in de koude wintermaanden. Met man en macht werd zaterdag deze oogst verwerkt en op het einde van de dag was alles netjes opgeruimd.
Afwisseling op zijn zondags
Op zondagmorgen (10.30 u!) beginnen de fraters opnieuw met een ontbijt in de binnentuin, waar we normaal nog niet in komen. Onze Libanese medebroeder maakt van alles en nog wat klaar. En tijdens het middageten in de refter genieten we nog eens van de beelden uit Rome met paus Franciscus, die blijkbaar steeds meer volk naar het St. Pietersplein weet te lokken. Deze man begint aan een grondige Kerkvernieuwing. De tijd is er ookrijp voor. Het lijkt er op dat hij er alles aan zal doen om de christenen uit hun hokje te krijgen om onbevangen contact te zoeken met armen, uitgestotenen, andersdenkenden. Neen, zelf draagt hij geen witte, rode of extravagante schoenen, want zijn zwarte zijn nog niet versleten. En uit een interview met Eugenio Scalfari, de oude rakker van de Italiaanse communistische partij, blijkt dat hij zich echt interesseert aan het geloof van deze man die zich atheïst noemt, God zij dank, zonder agressiviteit. Deze zondagavond, nadat we nog eens een uur gezamenlijke aanbidding voor de vrede hebben gehouden genieten we nogmaals van een deugdelijke ontspanningsfilm, zelfs geschikt voor de baby Fadia.
7 oktober: O.L. Vrouw van de overwinning.
Vandaag gedenken we de zeeslag in de golf van Lepanto op 7 oktober 1571. De Turken waren hun Ottomaanse Rijk fameus aan het uitbreiden, gebruik makend van de grote verdeeldheid onder de christenen omwille van het protestantisme. In september 1570 wist sultan Selim het eiland Cyprus praktisch te veroveren. Paus Pius V (1566-1572) bezat echter het juiste inzicht en de moed om te reageren. Hij alarmeerde de christelijke leiders maar de meesten wilden er niet op ingaan uit schrik voor de moordtroepen van de Turken. Spanje en de republiek van Venetië wilden de oproep van de paus wel beantwoorden. Om alle verdeeldheid te vermeiden benoemde Pius V Don Juan, zoon van Karel V als opperbevelhebbervan deze vloot uit drie delen: de pauselijke, de Spaanse en de Venetiaanse schepen. Met debanier van Christus en het Kruis zond hij hen in zee: Ga de vijand bestrijden in naam van Christus en ge zult overwinnen! Tegelijk riep hij heel de christenheid op om te bidden voor de overwinning. Over heel de wereld begonnen vooral de broederschappen van Onze Lieve Vrouw vurig de rozenkrans te bidden. De paus zelf was een dominicaan (daarom zijn de pausen sindsdien in het wit gekleed!) met een voorliefde voor het rozenkransgebed. In augustus 1571 hebben de Turken het eiland Cyprus helemaal veroverd, de christenen gevangen genomen en de kathedraal tot een moskee omgevormd. Zij zien hun overheersing over Europa al nabij. Op 15 september 1571 vertrokken 200 galeiboten uit de haven van Messina inSicilië, de 300 galeiboten van de Turken tegemoet, die beschouwd werd als een onoverwinnelijke vloot. In de morgen van 7 oktober 1571 vond de zeeslag plaats in de golf van Lepanto. Alle boten hadden een banier met het kruis en voor de aanvang van de strijd knielden allen neer, van de admiraal tot de eenvoudigste soldaat. De Turken zijn verrast en overdonderd. Op de geënterde schepen van de Turken worden onmiddellijk de galeislaven, de roeiers van hun ketenen bevrijd, diezich enthousiast scharen aan de kant van de pauselijke troepen.130 Turkse botenwordengekaapt, 90 zinken en 30.000 Turken vinden de dood tegen 8.000 christenen. Omdat de wereld wel over het visnet beschikte maar nog niet over het internet kwam het officiële bericht van de overwinning de paus pas op het einde van de maand ter ore. Toch had hij op die 7 oktober al een sterke overtuiging. Hij onderbrak een vergadering, opende het raam en zei: Laten we God danken want ons leger behaalt de overwinning. Later voegde hij aan de litanievan O.L. Vrouw deze aanroeping toe: Hulp van dechristenen, bid voor ons en voor 7 oktober stelde hij het feest in van O.L. Vrouw van de overwinning.Zijn opvolger Gregorius XIII veranderde de naam in het feest van O.L. Vrouw van de rozenkrans en Clemens XIbreidde het feest uit over heel de Kerk.
In de kerkgeschiedenis kennen we niet vele politieke acties, ingegeven door de heilige Geest.De tijd van de kruistochten bood wellicht een bijzondere kans voor een ontmoeting tussen christendom en islam, maar het was geen gelukkige confrontatie. In de Latijnse liturgie wordt voorzichtigheidshalve op 7 oktober de nadruk gelegd op de mysteries van de rozenkrans. Mijn ervaring in deze vreselijke oorlog tegen Syrië doet mij evenwel de oorspronkelijke betekenis van dit feest herontdekken, zoals we op die wijze ook al de werkelijke betekenis van Jeanne dArc mochten inzien. Af en toe zijn er in de wereld en in de Kerkleiders nodig die het juiste inzicht en de moedhebben om daadkrachtig te handelen met verstrekkende gevolgen, ook op politiek vlak. In die zin vierden we dit feest ter ere van O. L. Vrouw hulp der christenen met een bijzonder gebed voor president Bachar al-Assad, de Syrische regering en het Syrische volk, alsook voor president Vladimir Putin. Al werden ze tot heden door het westen en hun bondgenoten (de Turken op kop) verguisd, hun inzet zal weldra profetisch blijken te zijn voor heel de mensenfamilie. En gedurende drie dagen zullen we plechtig samen de rozenkrans bidden, elke dag een rozenhoedje.
Een groeiende bewustwording.
In verschillendelanden groeit er een bewustwording. Kemal Kilicdaroglu, voorzitter van de Turkse republikeinse volkspartij zegt onomwonden dat Turkijeeen land is dat terrorisme uitvoert. Moncef Marzonki, de Tunesisch president, zegt dat er tussen de 5 à 800 jongeren uit zijn land naar Syrië trekken om er te vechten. En dan vergeet hij nog de meisjes en vrouwen te vermelden die naar hier gestuurd worden om de terroristen te plezierenen aan te moedigen. En in Frankrijk is er het merkwaardige manifest van de Sentinelles de lAgora, vanwege hogere officieren en generaals van de drie afdelingen van het leger, die de regering waarschuwen. Zij willen geen ontmanteld leger dat een marionet wordt in dienst van een ideologie van politici. Zij willen het land verdedigen als er chaos is, zoals het Syrische leger zijn volk en land verdedigt tegen een internationaal terrorisme.
En dan deze spectaculaire omwenteling. Het ziet er naar uit dat Amerika niet verder het knechtje zal blijven dat de plannen, door Israël gemaakt om het M.O. te ontwrichten, moet uitvoeren. Amerika als de gewapende arm in dienst van Israël is voorbij.Aldus Mark Glenn in een meesterlijke analyse (US waking up to threat of Israel, presstv.ir, 3/10/13). Een jaar lang werd de wereldopinie voorbereid op een militaire inval in Syrië, indien er chemische wapens gebruikt werden. Een onderzoekscommissie van de UNO wordt naar Damascus gestuurd. Onder hun neus wordt een vrij omvangrijke gifgasaanval uitgevoerd door rebellen metsteun van de gespecialiseerde diensten van het buitenland. Deze wordt onmiddellijk in 35 professionele videos de wereld rondgestuurd. Israëlfabriceert een zogenaamd onderschept bericht van de Syrische regering, dat voor Amerika het ultieme bewijs van de schuld van Syrië moet leveren. En Amerika marcheert. Nog voordat de onderzoekscommissie enige waarneming heeft kunnen doen beschuldigt Obama Syrië van een aanval met chemische wapens op eigen burgerbevolking en stuurt een oorlogsvloot richting Syrië. O ja, de president herinnert zich plots zijn eed op de constitutie. Hij zal dus het Congres raadplegen. Ondertussen is er de ontmoeting van de G 20 en een vastberaden Putin kijkt Obama recht in de ogen en zegt hem: Doe het niet mr. de president! De wereld begrijpt nu dat Syrië aanvallen zo veelbetekent als Rusland aanvallen. Ze weten dat de Russische beer weer vrij rondloopt en tanden heeft. Benjamin Netanyahu (Nutty Netti) blijft echter bezeten van een oorlog in het Midden Oosten omdat deze voor het overleven van de Zionistische club even belangrijk is als het bloed voor vampiers.En plots belt Obama de nieuwe Iraanse president Rouhani op om te zeggen dat er diplomatiek tussen de twee landen misschien toch wel iets te regelen is, nadat er 34 jaar geen enkel rechtstreeks contact was. Netanyahu, de manmet honderden atoombommen (naast een massa chemische én biologische wapens!) en een apocalyptische droom om heel de regio in vuur en vlam te doen opgaan, is razend omdateen Amerikaans president van Afrikaanse afkomst neen gezegd heeft op zijn Zionistische oorlogsplannen tegen Syrië, Iran en zelfs Rusland. Netanyahu staat nu voor heel de wereld te kijk en hij heeft geen mogelijkheid meer om Amerika in te zetten voor een oorlog in de hemel, in de hel of ergens tussenin. Het goede is dat Amerika zich bewust wordt van hetwerkelijke gevaar datvan de Israëlische politiek uitgaat. Als het Amerika blijft opjagen zouden de VS wel eens Israël als hun volgende doelwit kunnen kiezen en voor goed een einde maken aan de Zionistische overheersing.
De gigantische gemanipuleerde mediamachine begint te sputteren.
In de westerse media verschijnen geleidelijk fotos en verhalen over gruwelheden door de zogenaamde revolutionairen in Syrië begaan. Het doek wordt van defaçade getrokkenen het ware gelaat van de zogenaamde democratische beweging, de volksopstand, de onderlinge burgeroorlog komt te voorschijn. Beelden en nieuwsberichten die 2,5 jaar lang deskundig werden geheim gehouden komen in de openbaarheid. Ze tonen de meest onwaarschijnlijke barbaarsheden van de takfiristen, jihadisten, criminelen, psychopaten, gedrogeerde beulen, kindermoordenaars, verkrachters. De fameuze Jeanine Pirro toont op 12 septemberop FoxNews voor heel Amerika overtuigend aan hoe Obama Al Qaida aan het helpen is om Syrië uit te moorden en te verwoesten.Sindsdien spreken ze in Amerika van de jihadisten van Obama. Steeds meer nieuwszenders en journalisten trekken naar Damascus om Bachar al Assad te interviewen. Bovendien schijnen zelfs politici zich klaar te maken om op hun pantoffels naar de president te komen en te vragenhoe zij kunnen helpen om de opmars van de jihadisten te stoppen. De president spreekt waardig en goed gedocumenteerd, zoals hij vanaf het begin heeft gedaan, maar nu wordt er plots naar hem geluisterd. Syrië vecht tegen een internationaal terrorisme. Er zijn hier tienduizenden strijders, waarvan 80 % verbonden met al Qaida. Ze zijn afkomstig uit niet minder dan 80 landen. De politiek van het westen geeft al tien jaar de volle steun aan al Qaida, zo maakt hij duidelijk.
De gifgasaanval in Ghouta was bedoeld om als voorwendsel te dienen voor een massale militaire inval in Syrië. Dit is mislukt. De vernietiging van de chemische wapens kwam er voor in de plaats. Niettemin moeten alle mysteries rond die vrij omvangrijke en gruwelijke slachting in het licht komen. Indien de onderzoekscommissie van de UNO geen rapport kan of wil maken dat onpartijdig is zal Rusland dit doen. Het is onaanvaardbaar dat zulk een menige mensen en kinderen op die wijze worden misbruikt en afgemaakt, terwijl de schuldigen in stilte zouden verdwijnen. Verder is de vernietiging van de chemische wapens in Syrië voor Rusland en anderen nu een gelegenheid om te eisen dat alle chemische wapens wereldwijd onder internationale controle worden geregistreerd en vernietigd.
Syrië is plots in onze Vlaamse nieuwsberichten totaal afwezig, terwijl er nu juist zoveel nieuws is. Onze zelfverklaarde Midden Oosten specialisten die de ontwikkelingen in Syrië op de voet volgen hebben tot heden slaafs het voorgeschreven draaiboek afgelezen en beginnen te vermoeden dat de werkelijkheid precies tegenovergesteld is. Zijn ze van ontgoocheling in hun zetel in slaap gevallen? Wat zou het een weldaad zijn indien een van hen nu de moed zou kunnen opbrengen om te spreken en te zeggen: mensen, we hebben ons laten misleiden door een gigantische, gemanipuleerde mediamachine op een wijze die we ons voorheen niet konden voorstellen.Ik stel voor om zulk een man de prijs te geven van de beste journalist van de laatste 2,5 jaar!
11-10-2013 om 08:31
geschreven door Gust Adriaensen
10-10-2013
Wilfried Martens overleden
Oud-premier Wilfried Martens is op 77-jarige leeftijd overleden.
Hij was vanaf 1979 bijna ononderbroken 13 jaar eerste minister.
10-10-2013 om 08:17
geschreven door Gust Adriaensen
Feest kerkwijding Postelse abdij- en parochiekerk
Het woord 'kermis' is de verkorte vorm van 'ker(wijdings)mis. De Postelse abdij- en parochiekerk werd ingewijd door de norbertijner bisschop Isfridus op 15 oktober 1190.
De abdijgemeenschap van Postel start dit kerkelijk feest op de vooravond. Op 14 oktober om 18 uur hebben de plechtige Eerste Vespers plaats. Iedereen is daar hartelijk welkom.
Op dinsdag 15 oktober is er om 11.30 uur een Pontificale Hoogmis, voorgegaan door de abt. En om 18 uur zijn er Plechtige Vespers.
De norbertijnen van Postel nodigen iedereen van harte uit om met hen het kerkwijdingsfeest mee te vieren!
10-10-2013 om 07:17
geschreven door Gust Adriaensen
09-10-2013
De dingen van de dag
De dingen van de dag
De Nobelprijswinnaar en de banana toast:
Onze kersverse Nobelprijswinnaar fysica is een bijzonder aimabele man. Maar ook iemand met zin voor public relations. Naar eigen zeggen had hij voor de kleinkinderen banana toast bereid. Toen het telefoontje vanuit Zweden uitbleef en er wat onzekerheid ontstond over de prijs, zouden de kleinkinderen hem getroost hebben als volgt: 'Opa, ook al win je de Nobelprijs niet, je banana toasts zijn in ieder geval de beste van de wereld!'
Of dat verhaal nu waar is of niet, doet er niet toe. Maar het gaat er bij de media wereldwijd in als ... banana toast.
Wedden dat over enkele dagen het grote publiek zich van Englert nog uitsluitend de banana toast zal herinneren?
De professor en de politici
Carl Devos is ongetwijfeld het bekendste gezicht van de Gentse universiteit. Heeft hij dat te danken aan zijn gedegen, baanbrekend, grensverleggend, enz., academisch werk aan de universiteit? Geenszins. Wel aan de tv.
Kwatongen beweren dat hij meer rondloopt in de gebouwen van de VRT en van het parlement dan in die van de Gentse universiteit. En dat hij vooral nog in Gent verschijnt om de gastcolleges van politici in te leiden. Die organiseert hij aan de lopende band.
Wedden dat nu al het grote publiek Devos beschouwt, niet als een hoogleraar aan de Gentse universiteit maar als een vast personeelslid van de VRT?
De ex-premier en de democratie
Jean-Luc Dehaene zegt in een interview dat 'de democratie een teer plantje' is. Mooi, die bekommernis om de democratie. Maar zijn bekendheid met de vetpotten van mandaten en zijn uitlatingen over de verloning van CEO's (300000 euro is peanuts), geven niet veel blijk van bekommernis om het tere plantje dat de democratie is.
Wedden dat nu en in de toekomst het grote publiek Dehaene zal beschouwen, niet als iemand die bezorgd is om de democratie maar wel als een figuur die vooral bezig is met zijn eigen portemonnee?
09-10-2013 om 08:00
geschreven door Gust Adriaensen
08-10-2013
Belg wint Nobelprijs fysica
De Belg François Englert heeft de Nobelprijs natuurkunde gewonnen. Hij legde met zijn theorie in 1964 mee de basis voor de ontdekking van het fameuze Higgs-deeltje in 2012. Englert deelt de prijs met de Brit Peter Higgs.
08-10-2013 om 18:59
geschreven door Gust Adriaensen
05-10-2013
Een wijze beslissing van de bisschoppen
In sommige kranten wordt weer en clichématig uitgehaald naar de beslissing van kerkelijke overheid om vanaf 2015 geen kerkelijke voorgangers meer 'uit te lenen' aan de crematoria om in de aula's een religieus tintje te geven aan de uitvaartdienst.
Er vallen enkele dingen op in de krantenartikels én in de commentaren daarop.
Zowel in artikels als in vele reacties is er een verwarring tussen crematie en uitvaartplechtigheid. Klaarblijkelijk weet men niet of wil men niet weten dat ook in kerkelijke uitvaartplechtigheden er meer en meer diensten met asurne zijn of waarbij nadien de overledene gecremeerd wordt. Het is ook opvallend dat de media, wellicht bewust, Léonard weer eens als een soort van boeman afschilderen, terwijl alle bisschoppen die beslissing genomen hebben.
Ik ben het volkomen eens met de bisschoppen. Als een christelijk-katholieke uitvaartdienst gewenst wordt, ligt het voor de hand dat die in de plaatselijke religieuze ruimte van die geloofsgemeenschap gebeurt. De ervaring leert me bovendien dat de uitvaartplechtigheden in de kerk veel rijker zijn aan rituelen en blijk geven van een gedegen, persoonlijke voorbereiding en veel grotere betrokkenheid. Zeker ook van de plaatselijke gemeenschap (buren, vrienden, kennissen) waarin de overledene vaak geboren en getogen is, professioneel en sociaal actief was, enz.
Een zeer wijze beslissing dus van de Belgische bisschoppen. Ze maken daarbij ook duidelijk dat de kerkgemeenschap met haar voorgangers meer is dan een dienstenbedrijf, dat ingehuurd kan worden naargelang het in bepaalde omstandigheden in het kraam past.
05-10-2013 om 09:59
geschreven door Gust Adriaensen
René Stockman over euthanasie
René Stockman, generaal overste van de Broeders van Liefde:
'De banalisering van euthanasie is een signaal dat de maatschappij erop achteruit gaat. Het is een gevolg van het neoliberale denken dat zelfbeschikking heilig is. Door de individualiserng verliezen we onze medemenselijkheid.'
05-10-2013 om 09:04
geschreven door Gust Adriaensen
04-10-2013
Pater Daniël Maes over Syrië
VI/59
Van vrijdag 27 september - vrijdag 4 oktober 2013
Extra gebed totdat er vrede is in Syrië.
We hebben een min of meer vast ritme gevonden met elke dag vrije doorlopende aanbidding. Op donderdagavond wordt er nachtaanbidding gehouden van 21.00 u tot vrijdagmiddag. Deze zondag had de priester van het dorp beloofd te komen voor de byzantijnse zondagsviering (na vele maanden), maar om één uur was hij er nog niet, zodat we dan toch maar de Latijnse eucharistie vierden. Later melde hij dat hij een uur gewacht heeft op een taxi, die dan liet weten dat hij geen benzine had. s Avonds hebben we nog eens met allen genoten van een ontspanningsfilm.
Maandag hebben we het feest gevierd van de heilige Thérèse van Lisieux.
Ze ishier echt geliefd. We hebben de dag dan ook als een zondag beleefd met de eucharistie op de middag,lang tafelen, in de late namiddag een uur gezamenlijke aanbidding waarbij groot en klein liederen zong in eigen taal. En s avonds werd nagenoeg heel het leven van de kleine heilige Térèse in toneel uitgebeeld, tot en met haar bezoek aan de paus.Met een norbertijner toog en nog enkele extra attributen was het allemaal net echt.Ook de baby Fadia kon er van genieten, al verhuizend van de ene persoon naar de andere. De spelers hadden zelfs voor iedereen een klein cadeautje vanwege Thérèse voorzien. En voor de twee tienjarige meisjes hadden de zusters een volwaardig habijt gemaakt met alles er op en er aan. Natuurlijk wilden de kinderen deze outfit ook de volgende dagen dragen en tijdens de eucharistie in de kerk mét zwarte kap.
Tot heden zijn we nog veilig en ongedeerd.
Wel worden de meest strikte veiligheidsregels onderhouden, dag én nacht. Hoe we dat doen zullen we na de oorlog wel vertellen. We worden nog steedsomringd door vele en zwaar bewapende bebaarde geburen en kunnendus niet voorzichtig genoeg zijn. Het is soms echt beangstigend. Zowel het dorp aan de ene kant als het Anti Libanongebergte aan de andere kant zit vol. Zowordt er af en toe flink gevochten zowel rechts als links naast het klooster.Dan davert de grond en trilt de lucht. Meer hinder hebben we voorlopig niet. We verwachten dat onze streek zowat de laatste zal zijn die grondig gezuiverd zal worden.
De oogst.
Kersen, appelen, peren, abrikozen, druiven, vijgen, perziken zijn al lang binnen. Tomaten, aubergines,courgetten verminderen.De granaatappels beginnen rijp te worden. Nu komt de grote oogst van de amandelen en olijven. Er worden nog wel enkele groenten als een soort sla geteeld. Ondertussenzitten we met de veldvruchten aan de ajuinen. Er ligt een flinke hoeveelheid te drogen onder de galerij van de grote koer. Er zijn twee soorten: purperrodeen spierwitte ajuinen. Een lange tijd hadden we geen ajuinen, het was om te wenen en nu we ajuinen pellen en klaarmaken moeten we er van wenen.
Eensgezindheid over vernietiging van Syrische chemische wapens?
Syrië heeft het verdrag van de OPCW getekend (Organisation for Prohibition of Chemical Weapons) en de resolutie 2118 werd eensgezind aangenomen. Automatische sancties bij niet nauwkeurige naleving werden afgewezen. Rusland heeft in de rand van de 68e Algemene Vergadering van de UNO wel laten verstaan dat deze resolutie nu ook telt voor de oppositie (die de eigenlijke gifgasaanvallen in Syrië tot heden heeft uitgevoerd). En Syrië maakt duidelijk dat nu Israël over de brug moet komen met zijn massavernietigingswapens (chemische,biologische én nucleaire!)S. Lavrov zegt dat een crisis opgelost moet worden met beschaafde politieke en diplomatieke middelen. Dat is, voor wie het niet verstaat, het tegendeel van wat uit het westen komt: uit puur eigenbelang wordt een staatshoofd eerst als duivel afgeschilderd en dan trachten ze hem uit te schakelen. Minister Wallid al-Moallem zegt dat Syrië klaar is voor Genève 2, voor een open dialoog, niet om de macht over te dragen aan gelijk wie.Hopelijk komt het westen zijn beloften na en zorgt het dat de oppositie ook echt deelneemt. Ambassadeur al-Jaafari veegt ondertussen de Franse minister de mantel uit omdat hij in de gebouwen van de UNO een vergadering belegt met de oppositie om het geweld in Syrië aan te moedigen in plaats van een diplomatieke oplossing te steunen. Frankrijk schijnt af en toe graag een buitenbeentje te zijn.Ze hebben zelfs een bisschop die in zijn oordeel over Syrië de trappers kwijt is (die van Angoulème). Van de situatie in Syrië kent hij niets. Het volk,de christenen, bisschoppen en patriarchen hier interesseren hem niet, hij gelooft blindelings de drogredenen van het westen en wil een militaire interventie. Een bisschop is aangesteld om leiding te geven aan het volk Gods onderweg, niet om het volk Gods op hol te brengen.
Een nieuw Midden Oosten, bedoeld om uiteen te spatten in etnische groepen die elkaar blijven bestrijden.
Dat lijkt het doel te zijn van de wereldheersers, aldus de oosterse patriarchen die vrijdag vergaderden in de zetel van het maronitisch patriarchaat te Bkerké (Libanon). De Chaldeeuwse patriarchLouis Raphaël Sako zegt dat ze van Irak hiervan het model gemaakt hebben als een oefenterrein. Er zijn nog nauwelijks 1/3e van de 1,5 miljoen christenen over en de uittocht blijft verder gaan. En de maronitische patriarch, kardinaalBoutros Bechara Raï, zegt dat de Arabische lente een massaslachting en verwoesting geworden is. Hij zal met een boodschap naar de paus gaan samen met de vertegenwoordigers van de orthodoxe kerk.
Christenen zijn wel degelijk het doelwit, al zijn zij niet de enigen. De Takfiri, de soennitische extremisten, willen alles en allen uitroeien die niet met hun leer overeenkomen. De alevieten en sjiieten zijn de ergste ketters, en de anderen, de christenen, druzen hebben volgens hen niet eens het recht om tebestaan.
Driedaagse van de Nationale Media Werkgroep in Damascus
Deze vond plaats in aanwezigheid van Libanese, Egyptische, Iranese en Jordaanse journalisten. Minister van informatie Omran al-Zoubi benadrukte nogmaals dat er in Syrië geen eigenlijke burgeroorlog of etnisch conflictheerst. Hij onthulde het Amerikaanse-Zionistische plan dat opgezet werd nadat de Libanese weerstand in 2006 Israël had verslagen. Toen werd besloten Syrië te ontwrichten.
Toch gaat de oorlog verder
Het plan om Syrië te ontwrichten en de regering omver te werpen is mislukt. De eenheid van het volk, van het leger en van de regering is sterker dan ooit. De openbare opinie moet de (voorlopige) overwinning van Syrië erkennen, ondanks de barbaarse moorden en verwoestingen van de rebellen, de herhaalde bombardementen van de Zionisten, de massale steun van de wahabitische monarchieën en de monsterlijke medialeugens van het westen. Ruslandheeft diplomatiek onbetwist de leiding en verdient ze ook. Iran speelt volop mee. De verschijning van een president als waardig staatsman slaatde westerse media met verstomming. Maar de gruwelen in Syrië gaan verder. De wereldheersers blijven de zogenaamde democratische krachten onverminderd steunen, al ziet heel de wereld dat het in feite een massa psychopaten zijn die hele dorpen blijven uitmoorden, een cultuur en patrimonium van duizenden jaren oud blijven verwoesten en het dagelijkse leven van de nog resterende bevolking verlammen.
Het positieve perspectief
In de huidige ellende richten we onze blik naar het positieve perspectief, nl dat deSyrische crisis een grondige verandering in heel de wereldpolitiek bewerkt, waarbijhet westen zijn barbarij inziet enafzweert en de volken terugkeren naar hun eigenlijke ziel, door hun eigen wortels en waarden te herwaarderen. De bezielde jongeren in Frankrijk (van de Manifestation pour tous en de wakers, dieover heel het land blijven groeien) kunnen een voorbeeld zijn voor andere landen. Zij verwerpen o.m. de afbraak van deuniversele (christelijke) waarden en van het gezinDictaturen hebben altijd het gezin willen vernietigen om de maatschappij naar hun willekeur te kunnen kneden, zoals nu ook nagenoeg alle westerse democratische dictaturen doen. Ondertussen is Syrië met grote vastberadenheid bezig aan zijn eigen heropbouw en herstel, waaruit een hernieuwd land en volk zullen opstaan, met meer persoonlijke politieke vrijheden en met het behoud van de grote onderlinge harmonie en gelijkheid voor allen. Hopelijk ontdekt het westen ooit eens in Syrië de rijkdom van het gezinsleven als bronvan vreugde, welvaart en veiligheid. Zo hebben we het voor de oorlog ten overvloede zelf kunnen ervaren.
Graag moedigen we goede initiatieven in Vlaanderen aan.
Volgende zaterdag 5 okt. wordt in Gent, in het mooie vormingscentrum van de Broeders van Liefde (Jozef Guislainstr. 43) een geloof congres gehouden uitgaande van de Dovengemeenschap en de horende die met doven in contact staan, waarbij Mgr. J. De Keseleen voordracht zal geven. Tema: Spreek Heer, uw dienaar luistert. Ook praktisch voor hen die mogelijk geestelijk doof zijn. Aansluitend zal Mgr. L. van Looy voorgaan in een eucharistie in de basiliek van Oostakker op zondag 6 okt..Informatie: Broeder Maurice Buyens, www.emmaus-komenzie.be (waarop ook onze wekelijkse berichten te lezen zijn. Graag zou br. Maurice op een Engels luik van zijn website onze berichten in het Engels willen opnemen. Hiervoor zoekt hij iemand die wil vertalen.Indien iemand zich geroepen voelt, laat het maar weten).
04-10-2013 om 08:26
geschreven door Gust Adriaensen
03-10-2013
Nationalistische newspeak
Juicht Vlamingen, juicht! Het is dankzij ex-senaatsvoorzitter Pieters, die zijn vertrekpremie opeiste, dat hij nu wordt afgeschaft.
Dit stuitend voorbeeld van bewuste kromredenering en volksverlakkerij, hoor je dezer dagen van Bracke en Broers. Bracke kreeg daarbij dan nog de welwillende steun uit intellectuele (?) hoek. Rector Torfs van de Katholieke Universiteit Leuven, sprong hem grootmoedig (?) bij.
Torfs had er beter aan gedaan de perverse newspeak van Bracke scherp aan de kaak te stellen.
03-10-2013 om 13:28
geschreven door Gust Adriaensen
twitter@pontifex
Paus Franciscus:
'Het geluk zoeken in materiële dingen, leidt met zekerheid naar het ongelukkig zijn.'
03-10-2013 om 07:44
geschreven door Gust Adriaensen
02-10-2013
Torfs-Bracke in Terzake: een misselijk makende vertoning
Ik nodig u uit het gesprek (?) met Torfs en Bracke omtrent de vertrekpremie van parlementsleden opnieuw te beluisteren.
Intellectueel en ethisch beschamend.
Het ging er de heren om partijgenoot en collega-rector Pieters uit de wind te zetten. Bracke bestond het zowaar in een theatrale predikersstijl Pieters uit te roepen tot de held die ervoor gezorgd heeft dat die schandelijke vertrekregeling wordt afgeschaft. En Torfs, die zo voor openheid van zaken is, riep meer vragen op over de besteding van de premie (50.000 euro!!), die hij wel opgestreken heeft, dan dat hij er beantwoordde.
En voor de rest mekaar maar bevestigend toeknikken. En mekaar gelijk geven. En maar neuzelen dat ieder voor zich (het persoonlijk geweten nietwaar) maar moest uitmaken wat een ethisch verantwoord standpunt was. Maar dat er vooral aan het 'systeem' gesleuteld moest worden.
Het scheelde echt niet veel of Bracke en Torfs vielen mekaar in de armen. Zoveel hartroerende eensgezindheid. Zoveel pogingen om vanuit hun politieke en intellectuele ivoren toren, recht te praten wat door de 'goegemeente' als heel krom wordt aangevoeld.
Torfs die zich zonder verzet politiek laat misbruiken door Bracke. En de rector die afschuwelijke zoete broodjes bakt met de politicus. Sjonge, sjonge.
02-10-2013 om 21:10
geschreven door Gust Adriaensen
Roept rector Torfs vicerector Pieters op het matje?
Zegt de naam Danny Pieters je nog iets? Ex-senator, ex-senaatsvoorzitter, NVA-kopstuk, door rector Torfs van de Katholieke Universiteit Leuven tot vicerector gebombardeerd, ook als vicerector blijvend belijder van zijn onwrikbaar NVA-geloof, grote bestrijder samen met zijn partij van de schandalig royale uittredingsvergoedingen voor parlementsleden.
Geen dag geleden raakte bekend dat hij voor zichzelf toch die vertrekpremie opeist en wil opstrijken. Net als Stefan De Clerck enkele dagen geleden.
Pieters geraakte klaarblijkelijk van zijn melk door de storm van kritiek op hem en op zijn partij. En enkele uren geleden deelde hij mee dat hij die vertrekpremie alsnog laat vallen.
Veel respect dwingen zowel De Clerck als Pieters, die beiden het parlement verlaten hebben om een andere vetbetaalde job aan te nemen, met hun aanvankelijke hebberigheid niet af. Integendeel. En het extra vervelende voor hen is, dat ook hun terugkrabbelen, het zo vlug overstag gaan voor kritiek, op niet de minste sympathie bij het grote publiek kan rekenen. Het versterkt hun imago van poenscheppende, ruggengraatloze politici.
De vraag is ook of een figuur als Pieters wel een goede keuze van Torfs is geweest. De kronkelingen van Pieters, met als oorsprong zijn materiële hebzucht, stralen hoe dan ook erg negatief af op het imago van de Katholieke Universiteit van Leuven.
02-10-2013 om 14:57
geschreven door Gust Adriaensen
Oud-premier Wilfried Martens is op 77-jarige leeftijd overleden. 
