Nu kardinaal Danneels afscheid neemt, verschijnen er in de media meer en meer portretten van de man die gedurende 30 jaar aan het hoofd stond van de kerk in België.
Algemeen wordt hij geprezen als een hoogstaande intellectueel, een diplomaat, een verzoener, een aimabele man. Hij was ook iemand die heel goed overkwam in de media en daarin altijd maar gegroeid is. Hij sprak een beeldrijke taal die de weg vond naar alle lagen van de bevolking. Kortom, hij genoot enorm veel prestige en goodwill.
En toch is Danneels er niet in geslaagd de leegloop van de kerken te stoppen, de roepingencrisis op te lossen of te verhinderen dat kerk en geloof, zeker in Vlaanderen, meer en meer een randverschijnsel werden.
Sommigen zijn dan ook van mening dat Danneels al te vaak te voorzichtig, te diplomatisch optrad. Dat hij te wollig sprak over heikele en fundamentele onderwerpen. Dat hij in bijna alle omstandigheden de controverse vermeed.
Misschien is het wel zo dat duidelijke standpunten over geloof en kerk, over mens en samenleving, over ethische en sociaal-economische problemen, telkens met Christus' leer als toetssteen en zonder in individuele culpabilisering te vervallen, meer houvast en resultaat geven. Overigens geeft het te denken dat de media hoog opliepen met Danneels omwille van kwaliteiten die dezelfde media bij bv. politici veroordeelden als zwakheden die krachtdadige beslissingen onmogelijk maakten.
Kardinaal Danneels lag uitermate goed in de markt maar dat belette niet dat zijn instituut fel achteruit boerde. Het is een kleine kudde geworden. Wellicht zal die constatering zijn opvolger ertoe brengen recht voor de raap te zeggen waar het op staat als je echt tot de kerkgemeenschap van Jezus Christus wilt behoren. Misschien haken er dan nog velen af. Maar het kan ook een nieuwe dynamiek van echte vernieuwing op gang brengen.
14-01-2010 om 11:39
geschreven door Gust Adriaensen
|
