Pater Daniël Maes over Syrië
Zaterdag 17 - zondag 25 november 12.
In het poortgebouw van het klooster woont een conciërge, een alawiet
met zijn vrouw. Hij heeft er bewust voor gekozen om in dit gevaarlijk
oorlogsgebied niet alleen bij ons te blijven maar ook voor onze
veiligheid te zorgen. Hij heeft de Libanese oorlog meegemaakt en is nu
onze bodybuilder-engelbewaarder. Hij draagt heel de last van de
relaties van het klooster met de buitenwereld op zich en is ook de
enige die nu af en toe naar het dorp gaat om de nodige inkopen te
doen voor ons en voor de vluchtelingen die bij ons wonen. Hij is
bevriend met de leiders van de oppositie even goed als met de
anderen, maar hij weet ook wanneer hij binnen moet blijven. Deze
middag kwam hij met tranen in de ogen in de keuken aan. Hij had een
hele voorraad van de beste groenten gekregen van een hem onbekende
moslimfamilie uit Qara: voor het klooster. Ze verzekerden hem ook
dat zij niet willen dat er aan het klooster geraakt wordt. Het deed
ons deugd en spoort ons aan om te blijven bidden voor onze weldoeners
en voor heel de dorp van Qara dat nu de belangrijkste terroristengroep
én hun wapenvoorraad voor heel de streek herbergt.
In deze regio zal de ellende zeker nog een tijd voortduren, zo mogen
we verwachten. Immers, tussen Yabroed en ons klooster zijn enkele
dorpen flink in handen van terroristen en Yabroed helemaal. Vroeg of
laat gaat het leger daar grote kuis houden en dan wordt alles in heel
de streek afgesloten: elektriciteit, telefoon, internet. Tot heden
hadden we af en toe maar eens een beperkte tijd onderbrekingen. Deze
week was er heel de week geen internetverbinding. En als er een actie
uitgevoerd wordt zal het ook niet mogelijk zijn voor onze
engelbewaarder om inkopen te doen. Het leger gaat gewoonlijk
behoedzaam te werk. Ze zoeken de middelen om zo weinig mogelijk
burgerslachtoffers te treffen, maar soms hebben terroristen zich zo in
de bevolking gemengd dat het niet zonder groot offensief kan
beëindigd worden. s Middags aan tafel bespreken we in alle rust en
niet zonder humor wat we gaan doen in geval van nood. We wisselen
van gedachten over de drastische, noodzakelijke maatregelen. En dan
mag je niet vergeten dat de twee oversten van dit klooster al
ettelijke maanden voor hun en onze veiligheid niet kunnen terugkeren.
We voelen ons als Noe in zijn ark maar over de rolverdeling van de
verschillende dieren in deze ark zijn we het voorlopig nog niet eens.
Het weer is snel aan het veranderen. s Avonds en s nachts is het nog
een aantal graden boven nul en overdag kan het nog tot 16 graden gaan
of meer . Vanaf zondag is het weer voor twee dagen erg mistig geworden
en het heeft enkele keren al flink geregend, wat zeer goed is voor de
tuingewassen. Dit zal zich in de loop van de week nog enkele keren
herhalen. Het is minder praktisch voor de was die moet drogen op het
dak en die twee dagen alleen maar natter geworden is. Alle was van de
medebroeders wordt namelijk door hen zelf gedaan. Erg eenvoudig. Als
ge na twee of drie weken een vol wasmachine hebt, het ding aanzetten,
daarna de was uithangen op het dak en tenslotte opplooien en weg
ermee. Over strijken wordt niet gesproken, hoewel er ergens een
strijkijzer en een strijkplank is.
In de loop van de week begint de regelmatige stroomonderbreking weer.
In de zomer gebeurde dit zelfden. Nu is het dagelijks om te beginnen
tweemaal twee uur. Vorige winter was het om de vier uur elektriciteit
en dan vier uit geen elektriciteit en zo dag en nacht door. Ge went er
wel aan, maar het is niets om warm aan te bevelen.
Van maandag op dinsdagnacht worden er zware verwoestingen aangebracht
aan het kleine orthodoxe kerkje (5e eeuw!) van Qara, vlak bij de
byzantijnse kerk van abouna Georges. Er is één orthodoxe familie die
het kerkje heeft opgeknapt en onderhoudt. Dieven hebben 34 oude en
kostbare iconen gestolen, het altaar en de schilderijen verwoest,
relikwieën uitgebroken en meegenomen Een heel oud en beroemd fresco
van Maria hebben ze proberen te verwijderen en is erg beschadigd. Op
vraag van de verantwoordelijke orthodoxe priester in Nebek celebreerde
abouna Georde daar af en toe de eucharistie of hield een gebedsdienst.
De verantwoordelijke leek van die kapel had stevige ijzeren deuren
voorzien. Daags na de inbraak heeft die man een hartinfarct gekregen.
Een groep christenen heeft contact genomen met de patriarch en met de
hoogste verantwoordelijken van de regering. Daarna werd contact
opgenomen met de oppositie. De politie heeft alles opgenomen en er
is al een van de dieven gevat. Er is hoop. Er zijn al meerdere
kostbare iconen uit de streek onderschept wanneer ze in het buitenland
te koop werden aangeboden.
Dinsdag staat er plots weer een stralende zon aan de hemel. In de
namiddag ga ik met onze vriend uit Quosseir op bezoek bij de
vluchtelingen die in de nieuwbouw onderdak gevonden hebben. Dat is
altijd een feest. Er wordt veel gelachen. Ditmaal hebben ze op hun
gsm beelden van hun huis uit Quosseir. Het blijkt een behoorlijke
woning geweest te zijn die nu van binnen helemaal geplunderd is. Ze
maken er grappen over. De terroristen hebben het geplunderd maar
nonkel Bashar, zeggen ze, heeft het later ook mee beschadigd door de
bombardementen. Hier en daar zijn er grote gaten in de muren. Ik merk
wel aan de kinderen dat ze er met heimwee naar kijken terwijl hun
ouders grapjes maken. Ondertussen leven ze hier veilig en hun kinderen
gaan gewoon met het schoolbusje naar school. Als gewone
moslimkinderen lopen ze weinig gevaar, in tegenstelling tot de
kinderen die in de gemeenschap opgevangen zijn. Verder hebben ze op
hun gsm een hele film over Quosseir. Je ziet beelden als van een
spookstad waar nog wel moslims zijn maar geen christenen. Ze vertellen
dat het vroeger nette winkels en huizen waren. Nu zijn het
troosteloze ruinen. Af en toe rijdt er iemand op een motor voorbij. Ze
zijn er wel gerust in dat de regering zal helpen de schade te
herstellen, als de oorlog eenmaal voorbij is. Ook zeggen ze dat ze van
vele mensen vernemen dat ze het klooster erg genegen zijn en niet
willen dat er aan geraakt wordt. Verder vertellen ze me, wat ik nog
niet wist, dat er hier en in Lattaquie en elders niet alleen een
immense voorraad gas zit maar ook olie. Niet toevallig dat de
wereldmachten verbeten vechten om de controle over Syrië.
Woensdag 21 november wordt als een feestdag gevierd. In de voormiddag
is het een gewone werkdag maar s middags komt abouna Georges, vertelt
overvloedig over de toestand, laat op zijn gsm beelden zien van het
flink gehavende orthodoxe kerkje en we vieren samen de byzantijnse
eucharistie van de Opdracht van Maria in de tempel. Volgens een oude
legende zou Maria van haar derde tot haar twaalfde jaar in de tempel
verbleven hebben. Dit is een van de feesten die ook later in de
Latijnse kerk werden overgenomen en zo vieren we nu hetzelfde feest op
dezelfde dag. De betekenis van het feest is dat Maria zich in ieder
geval van kinds af heeft toegewijd aan God. Het feest heeft
bijzondere betekenis voor ons die als het ware nu ook opgesloten
zijn in de tempel en we kunnen niets beters doen dan ons
voorbereiden op de taak die God ons wil geven. Het is een zeer intense
viering en er wordt vurig gebeden voor het herstel en het terugvinden
van die schat aan oude iconen. Na de mis heeft een zuster met de drie
kinderen een dans voorbereid. De drie kinderen zijn met tulbanden,
koningskronen en kleurrijke kleren getooid. We blijven in het atrium
voor het middagmaal, dat uitloopt tot vier uur. De rest van de dag is
vrij. We rusten wat en doen dingen die anders vergeten worden. Dan is
het weer tijd om s avonds samen gezellig een falafel te eten en een
tas tee te drinken.
Wanneer we zo in de zetels zitten telefoneert abouna Georges om te
zeggen dat een grote terreinwagen voor zijn deur stopte met bazen van
de oppositie. Ze kwamen hem zeggen dat zij niet akkoord gaan met de
plundering van het oude orthodoxe kerkje, dat ze de dieven gevat
hebben en alles wat ze gestolen hadden nu terugbrengen. Een explosie
van vreugde! De orthodoxe priester heeft direct alles in veiligheid
gebracht.
Met de medebroeders hadden we al besloten om eindelijk plechtig het
Allerheiligste Sacrament in het tabernakel van de kapel van de toren
over te brengen. We hebben in die plaats een tijd uit veiligheid
geslapen, maar dat is nu voorbij en het wordt weer als kapel gebruikt,
vooral s morgens voor het persoonlijk gebed. De eucharistie en de
gebedstijden zijn samen met de gemeenschap in de kerk. Zo hebben we
plechtig het Allerheiligste overgebracht met een rustplaats in de
recreatie. Het valt op hoeveel en hoe spontaan Arabische gezangen
zelfs door kinderen van buiten gekend zijn. Er wordt trouwens heel de
mis door gezongen. Van de recreatie trokken wij als in een
kaarsjesprocessie met de medebroeders, (met vijf, één slaapt al omdat
hij s nachts een oogje in het zeil gaat houden) naar de kapel, waar
we nog een hele tijd zijn blijven zingen en bidden
totdat er weer
elektriciteit was. Als slot namen we de bijbel, sloegen het boek open
en lazen de tekst: God die de volharding en de vertroosting schenkt,
verlene u ook eensgezindheid in de geest van Christus Jezus, opdat
gij één van hart en uit één mond de God en Vader van onze Heer Jezus
Christus moogt verheerlijken (Romeinen 15, 5-6).
Donderdag 22 november wordt weer een gedachtenis gevierd zowel in de
Oosterse als de Westerse kerk: de hl. Cecilia. Omdat een zuster haar
ommekeer als kind voor een deel te danken heeft aan het bezoek van de
kerk van de hl Cecilia in Rome, krijgen we heel dit boeiende verhaal
s middags aan tafel te horen. Dat het vandaag ook voor de Amerikanen
hun grote feestdag is gaat ongemerkt voorbij: Thanksgivings day. De
volgende dag na het middagmaal verscheen er echter tot onze verrassing
een verse taart die met de nodige felicitaties voor onze Amerikaan
werd neergezet. Deze medebroeder heeft al zoveel moeten verduren,
wegens het politieke wangedrag van zijn land, dat we hem wel een extra
aanmoediging gunnen. Van zijn kant vertelt hij de eigenlijke betekenis
van deze Amerikaanse feestdag. Tenslotte gaf hij de Europeanen nog een
goede raad mee: zorg dat ge zo vlug mogelijk los komt van Amerika, nu
het nog kan en zoek aansluiting bij Rusland, wat in ieder geval ook
veel logischer is dan met Turkije
Vrijdag is de avond voor de kinderen. Dan krijgen ze grappige
tekenfilmpjes te zien, waar meestal de volwassenen mee van genieten.
Deze zaterdag besteden de jongens aan het maken van een filmpje over
het leven van de gemeenschap in deze oorlogsomstandigheden. Ze hebben
het nogal humoristisch opgevat, maar tegelijk wordt zo veel mogelijk
goede informatie gegeven. Hopelijk kun je het ooit te zien krijgen. We
hebben al vanaf maandag geen internetverbinding meer, maar we rekenen
er op dat het eens hersteld wordt. Onder het avondeten wordt er een
stuk voorgelezen uit een erg wetenschappelijke studie over de
zweetdoek van Oviedo, die toch wel op zeer merkwaardige wijze de
bevindingen van de lijkwade van Turijn én de gegevens uit het
evangelie over het lijden en sterven van Jezus bevestigt en aanvult.
En na het avondeten is het plots alsof iedereen zijn stress even kwijt
wil en volgt er een spontaan circus van de zotste toeren door klein
en groot. Och, we zitten veilig in onze gezellige familiale
gevangenis. Niemand hoort of ziet ons en met het in orde zetten van
tafels en stoelen in de refter is er niets meer van te merken. En zo
beginnen we de nieuwe week.
De zon maakt in de voormiddag van de volgende dag er een echte
zondag van, maar er is nog altijd geen internet. Misschien moeten we
toch opnieuw leren vissen zoals de apostelen met het gewone net in
plaats van met het internet!
25-11-2012 om 21:13
geschreven door Gust Adriaensen
|
