In het poortgebouw van het klooster woont een conciërge, een alawiet met zijn vrouw. Hij heeft er bewust voor gekozen om in dit gevaarlijk oorlogsgebied niet alleen bij ons te blijven maar ook voor onze veiligheid te zorgen. Hij heeft de Libanese oorlog meegemaakt en is nu onze bodybuilder-engelbewaarder. Hij draagt heel de last van de relaties van het klooster met de buitenwereld op zich en is ook de enige die nu af en toe naar het dorp gaat om de nodige inkopen te doen voor ons en voor de vluchtelingen die bij ons wonen. Hij is bevriend met de leiders van de oppositie even goed als met de anderen, maar hij weet ook wanneer hij binnen moet blijven. Deze middag kwam hij met tranen in de ogen in de keuken aan. Hij had een hele voorraad van de beste groenten gekregen van een hem onbekende moslimfamilie uit Qara: voor het klooster. Ze verzekerden hem ook dat zij niet willen dat er aan het klooster geraakt wordt. Het deed ons deugd en spoort ons aan om te blijven bidden voor onze weldoeners en voor heel de dorp van Qara dat nu de belangrijkste terroristengroep én hun wapenvoorraad voor heel de streek herbergt.
In deze regio zal de ellende zeker nog een tijd voortduren, zo mogen we verwachten. Immers, tussen Yabroed en ons klooster zijn enkele dorpen flink in handen van terroristen en Yabroed helemaal. Vroeg of laat gaat het leger daar grote kuis houden en dan wordt alles in heel de streek afgesloten: elektriciteit, telefoon, internet. Tot heden hadden we af en toe maar eens een beperkte tijd onderbrekingen. Deze week was er heel de week geen internetverbinding. En als er een actie uitgevoerd wordt zal het ook niet mogelijk zijn voor onze engelbewaarder om inkopen te doen. Het leger gaat gewoonlijk behoedzaam te werk. Ze zoeken de middelen om zo weinig mogelijk burgerslachtoffers te treffen, maar soms hebben terroristen zich zo in de bevolking gemengd dat het niet zonder groot offensief kan beëindigd worden. s Middags aan tafel bespreken we in alle rust en niet zonder humor wat we gaan doen in geval van nood. We wisselen van gedachten over de drastische, noodzakelijke maatregelen. En dan mag je niet vergeten dat de twee oversten van dit klooster al ettelijke maanden voor hun en onze veiligheid niet kunnen terugkeren. We voelen ons als Noe in zijn ark maar over de rolverdeling van de verschillende dieren in deze ark zijn we het voorlopig nog niet eens.
Het weer is snel aan het veranderen. s Avonds en s nachts is het nog een aantal graden boven nul en overdag kan het nog tot 16 graden gaan of meer . Vanaf zondag is het weer voor twee dagen erg mistig geworden en het heeft enkele keren al flink geregend, wat zeer goed is voor de tuingewassen. Dit zal zich in de loop van de week nog enkele keren herhalen. Het is minder praktisch voor de was die moet drogen op het dak en die twee dagen alleen maar natter geworden is. Alle was van de medebroeders wordt namelijk door hen zelf gedaan. Erg eenvoudig. Als ge na twee of drie weken een vol wasmachine hebt, het ding aanzetten, daarna de was uithangen op het dak en tenslotte opplooien en weg ermee. Over strijken wordt niet gesproken, hoewel er ergens een strijkijzer en een strijkplank is.
In de loop van de week begint de regelmatige stroomonderbreking weer. In de zomer gebeurde dit zelfden. Nu is het dagelijks om te beginnen tweemaal twee uur. Vorige winter was het om de vier uur elektriciteit en dan vier uit geen elektriciteit en zo dag en nacht door. Ge went er wel aan, maar het is niets om warm aan te bevelen.
Van maandag op dinsdagnacht worden er zware verwoestingen aangebracht aan het kleine orthodoxe kerkje (5e eeuw!) van Qara, vlak bij de byzantijnse kerk van abouna Georges. Er is één orthodoxe familie die het kerkje heeft opgeknapt en onderhoudt. Dieven hebben 34 oude en kostbare iconen gestolen, het altaar en de schilderijen verwoest, relikwieën uitgebroken en meegenomen Een heel oud en beroemd fresco van Maria hebben ze proberen te verwijderen en is erg beschadigd. Op vraag van de verantwoordelijke orthodoxe priester in Nebek celebreerde abouna Georde daar af en toe de eucharistie of hield een gebedsdienst. De verantwoordelijke leek van die kapel had stevige ijzeren deuren voorzien. Daags na de inbraak heeft die man een hartinfarct gekregen. Een groep christenen heeft contact genomen met de patriarch en met de hoogste verantwoordelijken van de regering. Daarna werd contact opgenomen met de oppositie. De politie heeft alles opgenomen en er is al een van de dieven gevat. Er is hoop. Er zijn al meerdere kostbare iconen uit de streek onderschept wanneer ze in het buitenland te koop werden aangeboden.
Dinsdag staat er plots weer een stralende zon aan de hemel. In de namiddag ga ik met onze vriend uit Quosseir op bezoek bij de vluchtelingen die in de nieuwbouw onderdak gevonden hebben. Dat is altijd een feest. Er wordt veel gelachen. Ditmaal hebben ze op hun gsm beelden van hun huis uit Quosseir. Het blijkt een behoorlijke woning geweest te zijn die nu van binnen helemaal geplunderd is. Ze maken er grappen over. De terroristen hebben het geplunderd maar nonkel Bashar, zeggen ze, heeft het later ook mee beschadigd door de bombardementen. Hier en daar zijn er grote gaten in de muren. Ik merk wel aan de kinderen dat ze er met heimwee naar kijken terwijl hun ouders grapjes maken. Ondertussen leven ze hier veilig en hun kinderen gaan gewoon met het schoolbusje naar school. Als gewone moslimkinderen lopen ze weinig gevaar, in tegenstelling tot de kinderen die in de gemeenschap opgevangen zijn. Verder hebben ze op hun gsm een hele film over Quosseir. Je ziet beelden als van een spookstad waar nog wel moslims zijn maar geen christenen. Ze vertellen dat het vroeger nette winkels en huizen waren. Nu zijn het troosteloze ruinen. Af en toe rijdt er iemand op een motor voorbij. Ze zijn er wel gerust in dat de regering zal helpen de schade te herstellen, als de oorlog eenmaal voorbij is. Ook zeggen ze dat ze van vele mensen vernemen dat ze het klooster erg genegen zijn en niet willen dat er aan geraakt wordt. Verder vertellen ze me, wat ik nog niet wist, dat er hier en in Lattaquie en elders niet alleen een immense voorraad gas zit maar ook olie. Niet toevallig dat de wereldmachten verbeten vechten om de controle over Syrië.
Woensdag 21 november wordt als een feestdag gevierd. In de voormiddag is het een gewone werkdag maar s middags komt abouna Georges, vertelt overvloedig over de toestand, laat op zijn gsm beelden zien van het flink gehavende orthodoxe kerkje en we vieren samen de byzantijnse eucharistie van de Opdracht van Maria in de tempel. Volgens een oude legende zou Maria van haar derde tot haar twaalfde jaar in de tempel verbleven hebben. Dit is een van de feesten die ook later in de Latijnse kerk werden overgenomen en zo vieren we nu hetzelfde feest op dezelfde dag. De betekenis van het feest is dat Maria zich in ieder geval van kinds af heeft toegewijd aan God. Het feest heeft bijzondere betekenis voor ons die als het ware nu ook opgesloten zijn in de tempel en we kunnen niets beters doen dan ons voorbereiden op de taak die God ons wil geven. Het is een zeer intense viering en er wordt vurig gebeden voor het herstel en het terugvinden van die schat aan oude iconen. Na de mis heeft een zuster met de drie kinderen een dans voorbereid. De drie kinderen zijn met tulbanden, koningskronen en kleurrijke kleren getooid. We blijven in het atrium voor het middagmaal, dat uitloopt tot vier uur. De rest van de dag is vrij. We rusten wat en doen dingen die anders vergeten worden. Dan is het weer tijd om s avonds samen gezellig een falafel te eten en een tas tee te drinken.
Wanneer we zo in de zetels zitten telefoneert abouna Georges om te zeggen dat een grote terreinwagen voor zijn deur stopte met bazen van de oppositie. Ze kwamen hem zeggen dat zij niet akkoord gaan met de plundering van het oude orthodoxe kerkje, dat ze de dieven gevat hebben en alles wat ze gestolen hadden nu terugbrengen. Een explosie van vreugde! De orthodoxe priester heeft direct alles in veiligheid gebracht.
Met de medebroeders hadden we al besloten om eindelijk plechtig het Allerheiligste Sacrament in het tabernakel van de kapel van de toren over te brengen. We hebben in die plaats een tijd uit veiligheid geslapen, maar dat is nu voorbij en het wordt weer als kapel gebruikt, vooral s morgens voor het persoonlijk gebed. De eucharistie en de gebedstijden zijn samen met de gemeenschap in de kerk. Zo hebben we plechtig het Allerheiligste overgebracht met een rustplaats in de recreatie. Het valt op hoeveel en hoe spontaan Arabische gezangen zelfs door kinderen van buiten gekend zijn. Er wordt trouwens heel de mis door gezongen. Van de recreatie trokken wij als in een kaarsjesprocessie met de medebroeders, (met vijf, één slaapt al omdat hij s nachts een oogje in het zeil gaat houden) naar de kapel, waar we nog een hele tijd zijn blijven zingen en bidden totdat er weer elektriciteit was. Als slot namen we de bijbel, sloegen het boek open en lazen de tekst: God die de volharding en de vertroosting schenkt, verlene u ook eensgezindheid in de geest van Christus Jezus, opdat gij één van hart en uit één mond de God en Vader van onze Heer Jezus Christus moogt verheerlijken (Romeinen 15, 5-6).
Donderdag 22 november wordt weer een gedachtenis gevierd zowel in de Oosterse als de Westerse kerk: de hl. Cecilia. Omdat een zuster haar ommekeer als kind voor een deel te danken heeft aan het bezoek van de kerk van de hl Cecilia in Rome, krijgen we heel dit boeiende verhaal s middags aan tafel te horen. Dat het vandaag ook voor de Amerikanen hun grote feestdag is gaat ongemerkt voorbij: Thanksgivings day. De volgende dag na het middagmaal verscheen er echter tot onze verrassing een verse taart die met de nodige felicitaties voor onze Amerikaan werd neergezet. Deze medebroeder heeft al zoveel moeten verduren, wegens het politieke wangedrag van zijn land, dat we hem wel een extra aanmoediging gunnen. Van zijn kant vertelt hij de eigenlijke betekenis van deze Amerikaanse feestdag. Tenslotte gaf hij de Europeanen nog een goede raad mee: zorg dat ge zo vlug mogelijk los komt van Amerika, nu het nog kan en zoek aansluiting bij Rusland, wat in ieder geval ook veel logischer is dan met Turkije
Vrijdag is de avond voor de kinderen. Dan krijgen ze grappige tekenfilmpjes te zien, waar meestal de volwassenen mee van genieten. Deze zaterdag besteden de jongens aan het maken van een filmpje over het leven van de gemeenschap in deze oorlogsomstandigheden. Ze hebben het nogal humoristisch opgevat, maar tegelijk wordt zo veel mogelijk goede informatie gegeven. Hopelijk kun je het ooit te zien krijgen. We hebben al vanaf maandag geen internetverbinding meer, maar we rekenen er op dat het eens hersteld wordt. Onder het avondeten wordt er een stuk voorgelezen uit een erg wetenschappelijke studie over de zweetdoek van Oviedo, die toch wel op zeer merkwaardige wijze de bevindingen van de lijkwade van Turijn én de gegevens uit het evangelie over het lijden en sterven van Jezus bevestigt en aanvult. En na het avondeten is het plots alsof iedereen zijn stress even kwijt wil en volgt er een spontaan circus van de zotste toeren door klein en groot. Och, we zitten veilig in onze gezellige familiale gevangenis. Niemand hoort of ziet ons en met het in orde zetten van tafels en stoelen in de refter is er niets meer van te merken. En zo beginnen we de nieuwe week.
De zon maakt in de voormiddag van de volgende dag er een echte zondag van, maar er is nog altijd geen internet. Misschien moeten we toch opnieuw leren vissen zoals de apostelen met het gewone net in plaats van met het internet!
25-11-2012 om 21:13
geschreven door Gust Adriaensen
23-11-2012
De bevlogenheid (in het Frans) van Di Rupo
De parlementsleden waren onder de indruk van het oratorische talent van Di Rupo bij zijn verdediging van de begroting. Jan Jambon, fractieleider van NVA, meesmuilde evenwel dat meneer Di Rupo alleen maar in het Frans 'bevlogen' kon zijn.
Het is natuurlijk een detail maar het is symptomatisch voor de vaak enggeestige, pesterige en puberale opstelling van Jambon, De Wever en co. Tot nu toe nog altijd, de weigering om de democratisch aangestelde premier als eerste-minister aan te spreken. En nu het lachwekkende statement van Jambon: Di Rupo kan alleen maar in het Frans een 'bevlogen' redevoering houden. Inderdaad, dat is zo.
Maar Di Rupo is een goede redenaar. Dat kan van Jambon niet gezegd worden. Ook niet van De Wever, al wordt zijn welsprekendheid in de media zo geroemd. Deze man is ontegenzeggelijk een vlotte pratert, maar technisch en retorisch gezien, is hij geen goede retor. Zijn intonatie en klanksterkte zijn vlak, zijn uitspraak geknepen, het belang van pauzes ontgaat hem. En bij beide heren is het Antwerps accent soms overheersend.
Voor velen is dat alles misschien niet zo belangrijk, maar zeker degenen die minder aanleg of niet zo veel bakken van de retorica, zouden toch het best zwijgen over de spreektalenten van anderen.
Overigens slaagt bijna niemand erin, 'bevlogen', 'emotioneel', een toespraak(je) te houden in een andere taal. Velen schakelen dan zelfs over op hun dialect. Denk maar aan De Wevers 'Zet die ploat af, idioowt!'.
23-11-2012 om 22:39
geschreven door Gust Adriaensen
22-11-2012
Kerstnachtmis in de abdij van Postel
Elk jaar wonen veel mensen uit de ruime regio aan weerskanten van de Belgisch-Nederlandse grens, de kerstnachtmis in de stemmige abdijkerk van de norbertijnen in Postel bij.
Zij worden aangetrokken door de verzorgde, zin- en vreugdevolle liturgische plechtigheid van de abdijgemeenschap.
Ook dit jaar verwelkomt de abdij van Postel, alle mensen hartelijk om de geboorte van Jezus Christus mee te vieren.
De mis begint om 21 uur op maandag 24 december. De deuren van de abdijkerk zijn open vanaf 20 uur.
22-11-2012 om 09:49
geschreven door Gust Adriaensen
21-11-2012
De clichés van de regeringskritiek
Iet of wat serieuze journalist moet het erkennen: het palmares van deze regering oogt niet zo slecht. De perceptie is evenwel eerder negatief. En precies die beeldvorming wordt mee gecreëerd door politieke commentatoren.
Wie in de krantenartikels van de laatste maanden sporen van positieve inhoudelijke evaluatie van wat de regering presteert, terugvindt, mag zijn vinger opsteken. Het gaat hem bijna altijd om 'perceptie', 'beeldvorming'.
Precies hetzelfde kan je nu weer constateren bij de beoordeling van de begroting. Als je de maatregelen overloopt, kan ik niet anders concluderen dan dat het geleverde werk een huzarenstuk is, waarbij een evenwicht werd nagestreefd tussen de belangen van bv. werkgevers en werknemers. Toch barst de clichématige kritiek weer los. Vanwege de zich terecht of onterecht benadeeld voelende maatschappelijke groepen en van de oppositiepartijen, is dat de klassieke reactie. Een onvermijdelijke, onweerstaanbare pavloviaanse reactie.
Dat de media zich zo gemakkelijk aan de zijde van de kritiek op het regeringswerk scharen, roept evenwel vragen op. Neem nu de ruimte die iemand als Jan Jambon op tv en in de kranten krijgt, om wat platitudes over 'gebrek aan structurele hervormingen' te debiteren. Nog geen enkele journalist gehoord of gelezen die meneer Jambon of anderen op de man of de vrouw af vraagt, wat hun concrete maatregelen in verband met de op te stellen begroting zouden zijn. Afschaffing index? Verhoging BTW? Vermogensbelasting? Je hebt er het raden naar. Meneer Jambon en anderen wordt het niet lastig gemaakt en mogen zich lekker verschuilen achter algemeenheden als 'structurele hervormingen'.
Zou het geen mooie taak voor politieke commentatoren zijn, de perceptie te doorprikken en de objectieve 'minnen en plussen' van het regeringswerk duidelijk te maken? Wat overigens ook sterk opvalt is, dat in de periode dat vanuit Europa waarschuwende opmerkingen en aanmaningen te horen waren, die Europese vermanende vinger geweldig au sérieux genomen werd. Nu Europa de laatste tijd in hoofdzaak waardering opbrengt voor de manier waarop de Belgische regering de zaken aanpakt, is die Europese evaluatie voor vele journalisten klaarblijkelijk van weinig belang meer.
21-11-2012 om 07:40
geschreven door Gust Adriaensen
19-11-2012
Journalist De Witte: de Grote Antikatholiek
'Voor een portie demagogisch en wuft gezwam moet men nog altijd bij de katholieken zijn'
Onder die titel verscheen enkele dagen geleden in De Morgen een column van de hand van journalist Patrick De Witte. Het geestesproduct (?) van deze meneer was gewijd aan een uitzending van Reyers Laat, waarvan het thema was: 'Wat betekent geloven de dag van vandaag nog en gaat de kerk mee met haar tijd of net niet?'. Aan het gesprek namen aartsbisschop Léonard, Mieke Van Hecke, de grote baas van het katholiek onderwijs en Annemie Struyf, tv-jounaliste, deel.
Uiteraard heeft De Witte het recht ongelovig of onkerkelijk te zijn. Maar ik heb zelden in een krant, die dan nog één van de twee zelfverklaarde kwaliteitskranten van Vlaanderen moet voorstellen, platvloerser, primitiever en daardoor ook lachwekkend scheldproza gelezen.
Journalist De Witte sist theatraal:'Zingeving? Ik zal u een zin geven: laat mijn hoofd metrust.' Welnu, deze fundamentalistische en hysterisch scheldwoorden brakende, volkomen gedateerde antikatholiek, is inderdaad aan rust in zijn hoofd toe. Hoe weinig er blijkens zijn rotstukje ook in zit.
Wil De Morgen vermijden dat de krant alle krediet verliest en weggelachen wordt, dan moet de nieuwe hoofdredacteur onmiddellijk doeltreffende maatregelen nemen: deze zgn. columnist-journalist in een dwangbuis stoppen en laten afvoeren naar het strengste trappistenklooster. Of hem onderbrengen bij de kartuizers.
Niet te verwonderen dat de verkoopcijfers van De Morgen al maandenlang in dalende lijn gaan. Een kwaliteitskrant? Laat me niet lachen. Zeker niet met zo'n rioolproza.
19-11-2012 om 14:40
geschreven door Gust Adriaensen
18-11-2012
Pater Daniël Maes over Syrië
Pater Daniël Maes over Syrië
Dinsdag 13 vrijdag 16 november 2012.
De speciale pauselijke gezant, kard. R. Sarah, die naar Libanon gekomen is (7-10 nov. 12), nadat het bezoek van de groep kardinalen naar Damascus jammer genoeg niet kon doorgaan, heeft blijkbaar toch ook goed werk verricht en vele goede ontmoetingen gehad, o.a. met de maronitische president van Libanon Michel Suleiman, met vluchtelingen en aan de Caritas-organisaties van de verschillende landen het miljoen dollar bezorgd voor de vluchtelingen in en buiten Syrië. Bovendien is nu de orthodoxe patriarch van Moscou, Cyrillus naar Israël gereisd om respect te vragen voor de mensenrechten en voor de rechten van de christenen (n 120.000 Arabische christenen en 250.000 orthodoxe christenen). Zelf is hij het hoofd van n 150 miljoen christenen. En vergeten we niet dat meer dan een miljoen Russen naar Israël geëmigreerd zijn (joden en christenen). In elk geval heeft dit bezoek van patriarch Cyrillus naast een religieuze ook een politieke betekenis om de rechten van de christenen te verdedigen.
Nu alle ramen van de kloostergebouwen opnieuw van buiten geschilderd zijn herinneren de medebroeders zich plots dat er allerlei voorwerpen zijn die al heel lang zouden moeten geverfd worden. In de toren zelf zijn er houten stoelen die rechtstreeks uit een berghut lijken te komen en onderhand wel een verflaagje verdienen. Op elk van de stoelen wil een van de medebroeders een creatief motiefje tekenen, een bloemetje, telkens op een andere plaats. Als we toch niet buiten de gebouwen mogen komen, kunnen we zo nog een tijdje verder blijven prutsen. We kunnen helaas van hier niet de dakgoten van Vlaamse (of Waalse) kloosters komen verven. Anders, graag gedaan natuurlijk.
Aan de hemel straalt vandaag, woensdag weer een heerlijke zon en het is overdag nog een achttiental graden, al wordt het s avonds en s nachts flink koud. In de voormiddag is het muisstil maar plots horen we in de verte doffe geluiden van ontploffingen en geweerschoten, die een tijdje blijven duren. Grote rookpluimen zijn goed zichtbaar. Uiteindelijk blijkt dat het leger aan de overkant van de grote weg een groep terroristen in het vizier heeft. En telkens vragen wij ons af hoe lang gaat dat spel nu nog duren?
We leven hier nu al maanden met een 18-tal personen strikt binnen de muren en aan de poort een echtpaar als conciërge, dat grotendeels waakt over onze veiligheid. Verder is er het jong gezin helemaal aan de andere kant, op de boerderij. Iedereen heeft werk genoeg maar dit leven altijd binnen de muren brengt toch extra spanningen mee.
Veel aandacht gaat naar een goede opvoeding van de kinderen waar velen bij betrokken zijn. Hier is een volledig schooltje georganiseerd en door telefonisch contact met de school blijkt dat de kinderen hier al voor zijn op het officiële programma. Bovendien krijgen ze iedere dag zang en muziek. Ze zingen trouwens iedere dag in de eucharistieviering een nieuw liedje en dat al vanaf oktober. In de namiddag zijn er voor de medebroeders en soms voor heel de gemeenschap allerlei lessen voorzien. Vrijdagavond worden humoristische tekenfilmpjes gegeven voor de kinderen waar de groten ook graag van genieten. Zondag is het meestal een film met een bepaalde religieuze of politieke boodschap of ook gewoon een zinvolle ontspannende film. Als de oorlog voorbij is kunnen we een uitvoerig relaas geven van de vele veiligheidsmaatregelen waaraan we ons nu noodgedwongen houden. Kortom, het is hier voorlopig nog een soort gezellig familiaal gevangenisleven.
18-11-2012 om 07:30
geschreven door Gust Adriaensen
15-11-2012
Aartsbisschop solidair met ontslagen werknemers
Aartsbisschop Léonard:
'Als men maximale winst nastreeft en dat liefst zo snel mogelijk, en als men in dat streven zich zonder enige consideratie ontdoet van mannen en vrouwen die een belangrijk deel van hun leven hebben gewijd aan de goede werking van de onderneming, is dat een aanfluiting van waarachtige sociale en economische liefde.
15-11-2012 om 13:40
geschreven door Gust Adriaensen
De kracht van verandering in het Echt Antwaarps Theater
De kracht van verandering in het Echt Antwaarps Theater
Van verandering is alvast in de aanpak van de zgn. formateurs, de Siamese tweeling De Wever-Homans, niet veel te merken. Precies dezelfde machinaties als bij andere partijen, als zij aan zet zijn, om de anderen eraf te rijden, een splitsing na te streven in kartels, verdeeldheid te zaaien met nepformateursnota's, die partijprogramma's blijken te zijn, enz., alles met als enig doel: zoveel mogelijk macht verwerven.
Wat CD&V betreft, en in het bijzonder Van Peel, die zijn ziel verkoopt om schepen van de haven te kunnen blijven: die partij is voorgoed haar geloofwaardigheid, zeker in Antwerpen, kwijt. Ze konkelfoest zich regelrecht naar de totale politieke ondergang.
Wie ook zijn credibiliteit volledig verliest, is het ACW. Ongezien dat de CD&V-verkozenen die uit de zgn. ACW-stal komen, de meerderheid, zich vastklinken aan een nationalistische, sociaal hardvochtige en economisch ultraliberale rechtse partij.
Zowel CD&V als ACW moeten echt op hun kop gevallen zijn.
15-11-2012 om 07:20
geschreven door Gust Adriaensen
13-11-2012
Pater Daniël Maes over Syrië
Pater Daniël Maes over Syrië
Zondag 4 november 2012
Nogmaals vieren we zo plechtig mogelijk de Latijnse liturgie, opgesmukt met byzantijnse en andere gezangen, gebeden en een processie. Pas op dinsdag kan abouna Georges voor het eerst, sinds meer dan een maand bij ons komen om de byzantijnse eucharistie te vieren. Hij zegt geen schrik te hebben omdat hij gewoon is met terroristen te leven. Er is, zo beweert hij, ook een soort rode lijn rond het klooster Mar Yakub getrokken, waar men, volgens een onuitgesproken akkoord niet overheen gaat. Hopen maar dat het zo is en blijft. Wel vertelt hij dat een vriend priester werd gemarteld, verminkt en vermoord op een wijze die te gruwelijk is om hier te vermelden. Het gaat duidelijk tegen de christenen en tegen de soldaten. Dit danken we aan de humanitaire hulp vanuit Amerika, Europa en hun lieve vrienden van Syrië.
Het weerzien van abouna Georges was een echt feest. Hij wordt onthaald als een eregast. Hij kwam om kwart over elf, bleef twee uur vertellen en een film tonen over de keuze, vorige zondag, van de nieuwe koptische patriarch in Egypte. Daarna vierden we de byzantijnse eucharistie als op een feestdag. Toegegeven, de byzantijnse liturgie is inderdaad toch wel rijker dan de Latijnse, die evenwel ook haar schoonheid heeft. We baden vooral voor een blijvende bescherming van het Syrische volk.
Ziehier wat we deze middag geleerd hebben. Hun naam komt van het Griekse Aigyptus en werd door de Egyptenaren vervormd tot Kuptos en de Arabieren maakten er Qopt van. Kopt staat tegelijk voor een eigen kerk, een taal, een kalender, een ritus en een volk. Het brengt ons vooral bij de christenen van de Nijl, het volk van de faraos. Het gastland van Jezus, Maria en Jozef op de vlucht voor de kindermoordenaar Herodes. Volgens het getuigenis van Eusebius en een oude traditie heeft Marcus, de gezel en tolk van Petrus, reeds een decennium na Jezus kruisdood hier de eerste kerk in Afrika gesticht. Origenes leidde hier de eerste theologische school en Antonius vormde hier het eerste klooster. Allerlei islamoverheersingen spoelden over het land maar de koptische kerk bleef trouw aan haar eerste christelijke gemeenschap in de Arabische wereld als een brug tussen het ontstaan van de Kerk en vandaag. Jammer dat de westerse kerk zich zo weinig laat inspireren door de frisheid en rijkdom van de koptische kerk. Een heel kleine Koptische gemeenschap is met Rome verenigd, een ander deel is protestants. Met deze nieuwe paus Theodosios II is er hoop op verdere stappen die tot eenheid kunnen leiden. Vorige zondag werd Theodosios II als nieuwe koptische patriarch in de kathedraal van de heilige Marcus te Cairo gekozen. Zoals de opvolger van Petrus, wordt hij paus genoemd. De econoom leidde in volle waardigheid de plechtigheid. Heel de koptische kerk had in voortdurend gebed voorbereidingen getroffen om 18 bisschoppen te kiezen, waaruit er vervolgens 5 werden gekozen om tenslotte drie kandidaten over te houden. Tijdens de plechtigheid zelf waren deze drie kandidaten in een klooster in gebed. In de kathedraal van de heilige Marcus in Cairo waren twaalf kinderen gekozen, eveneens in gebed. Hieruit werd één kind aangeduid, dat uit een glazen bokaal een van de drie namen mocht kiezen. Het kind zelf was geblinddoekt. Uiteindelijk werd het paus Theodosios II, een geestelijke zoon van de econoom zelf. Deze Theodosios is een apotheker van 60 jaar, die onder meer in Oxford studeerde. Hij werd monnik, priester en bisschop in de Koptische kerk. Hij trok als missionaris naar Cyprus en Libië. Uit de wijze waarop heel het volk in diep geloof en voortdurend gebed bij deze keuze betrokken wordt, kunnen wij westerlingen nog wat leren.
Donderdag 8 november vernemen we dat het bezoek van de kardinalen aan Damascus niet kan doorgaan. Erg jammer. De paus heeft daarop wel een persoonlijke gezant naar Libanon gestuurd met hulp voor de Syrische vluchtelingen in binnen- en buitenland. Het is kardinaal Sarah, prefect van de pauselijke raad Cor Unum die in Libanon allerlei personaliteiten en organisaties ontmoet en vooral langs Caritas zal trachten hulp en steun te bieden. Later in de week vernemen we dat de hoofdweg zeer gevaarlijk is en dat er weer 10 christenen vermoord werden. Ook de weg van Libanon naar Syrië schijnt erg onveilig te zijn.
Anderzijds heeft president Bashar el-Assad aan Turkije de duidelijke waarschuwing gestuurd dat, als zij menen tegen Syrië te moeten strijden, hiermee een wereldoorlog ontketenen. Bovendien zijn enkele zogenaamde Vrienden van Syrië drukke besprekingen begonnen in Qatar om de president van Syrië nauwkeurig voor te schrijven waar hij zich kan terugtrekken en wat hij moet doen. Het botert tussen hen zelf helemaal niet omdat de moslimbroeders, die overal terrein winnen, ook daar meer macht willen hebben. Bashar el-Assad heeft hen in elk geval al een duidelijk antwoord gegeven door te zeggen dat hij Syriër is, in Syrië leeft, in Syrië zal sterven en dat hij geen marionet van het westen is. Daarmee kunnen ze in Qatar, op aanstoken van Amerika, dan een volgende ronde organiseren. Ze doen er nu alles aan om president Assad als hun beste vriend welkom te heten. Als hij maar weg is, dan kunnen zij op deze strategische plaats hun heerschappij vestigen en het land opbouwen nadat ze het eerst grondig vernield hebben.
Ondertussen hebben de medebroeders hier alle ramen van de gebouwen van de buitenkant opnieuw geschilderd. En dat zijn er een paar honderd: vernis en verf afkrabben, met schuurpapier het houtwerk glad maken en tweemaal schilderen. En dat weken lang, van 9.OO u tot 13.00 u. behalve op zaterdag (dan wordt de toren gepoetst) en op zondag. In de namiddag doorheen de week, na de rusttijd, hebben we kans om allerlei lessen te organiseren: fundamentele moraal, patrologie, bijbel, Arabisch en tussendoor wordt aan de kinderen en vrijwilligers Frans én Engels gegeven. Iedereen kan wel voor iets zorgen. Of men kan er voor zorgen dat de 3 kinderen (9-10 jaar) hun dagelijkse ontspanning en spel hebben, hun muziek- en zangles, hun taal- en rekenlessen.
Internet is soms heel moeilijk en soms is er helemaal geen bereik, zoals vandaag zaterdag 10 nov. In heel de streek van Homs is er nu geen telefoon en geen internet. Is het leger in de buurt een actie aan het uitvoeren? Vorige maal heeft de onderbreking van internet een maand geduurd omdat de zoon van Salim, de tweede sterke man vn Syrië, ontvoerd was. Deze is inmiddels weer terecht. Als je dit bericht krijgt weet je dat de zaak weer opgelost is. Deze avond heeft het flink gestormd en is er veel water gevallen. Wat een weldaad voor de woestijn en voor onze grote tuin. Zondag morgen was de grond van de woestijn van aanschijn veranderd en alle gewassen en bomen hebben een frisse groene kleur. Omdat ook vandaag abouna Georges niet komt probeer ik zo feestelijk mogelijk voor te gaan in een Latijnse-Arabische-Franse-Spaanse zondagsviering. s Avonds kijken we weer naar een film. We hebben zo ongeveer alle filmen van Charlie Chaplin gehad en ik wist niet dat er zoveel ernst in zat (zoals in The Kid, Henri Verdoux ) Deze avond kijken we naar Safar Barlek (Reis naar Barlek). Het gaat over het einde van de Ottomaanse overheersing, kort na het einde van de eerste wereldoorlog. Om de weerstand van Syrië te breken hadden de Turken alle toevoer van graan verboden en de jonge mannen gedwongen om in Barlek, ver in Turkije als in een kamp te werken. De Syrische weerstand heeft echter tenslotte de Turken verjaagd. Deze dvd wordt nu veel in Syrië verspreid en bekeken. Omdat iemand verjaarde werd er s avonds laat nog een stuk taart gegeten, dat de zusters toch ongemerkt hadden kunnen bakken. Bovendien hadden ze voor het eenvoudig avondmaal in plaats van een tas thee met gevulde sandwiches zelf brood gebakken met allerlei vruchten in. Echt vers brood. En zo hebben we deze zondag weer geprobeerd niets te doen en elkaar daarbij te helpen.
Maandag 12 november 2012
Sinds het begin van de oorlog zijn er in ons voorheen zo gezellig dorpje al 44 mensen vermoord. En Qara ligt op nauwelijks twee kilometer van ons klooster. We mogen ons gelukkig prijzen dat er met ons nog niets is gebeurd. We blijven ook binnen de gebouwen en alle deuren zijn gesloten, velen zijn zelfs met een dubbele ijzeren staaf afgegrendeld. Het vele werk op het terrein, het oogsten, wordt nu gedaan door mensen van het dorp die graag wat bijverdienen, waar wij trachten voor te zorgen. Of het voor hen dan niet gevaarlijk is? De arbeiders in onze tuin zijn één grote familie, een soort clan, die zich kan verweren. Ook zij zijn vertrouwd met de verschillen groepen van de oppositie. Het grote gevaar gaat hier nu uit van de vele kleine groepjes die mensen kidnappen om er geld voor te vragen. Voor de rest is het op dit ogenblik in heel onze streek relatief rustig. Verder op, langs de grote weg zijn er heel wat wijken, waar reizigers konden eten, inkopen doen en tanken. Vele van deze wijken zijn geheel vernield, alsof ze gewoon weggevaagd zijn.
Hoe zal dit eindigen? Een openlijke militaire aanval op Syrië, zoals Amerika en het westen met hun Arabische bondgenoten aanvankelijk wilden, lijkt voor goed uitgesloten. Hiervoor is niet alleen geen toestemming meer mogelijk vanuit de veiligheidsraad maar bovendien hebben de oorlogsstokers stilaan wel begrepen dat Syrië nog maar voor een beperkt deel zijn leger heeft ingezet. Als Syrië verplicht zou worden zijn volle militaire macht in te zetten, kan zich dit als een boemerang tegen de aanvallers keren. Dus zullen ze liever voortdoen door oppositiegroepen te steunen, te bewapenen en zo nodig te drogeren om nog zoveel mogelijk moorden en verwoestingen te realiseren. En dat kan nog lang duren. Mogelijk kunnen gesprekken tussen Rusland en Amerika op uiteindelijk enige uitkomst bieden.
13-11-2012 om 22:07
geschreven door Gust Adriaensen
10-11-2012
'Onderzoeker te christelijk voor KU Leuven'
'Onderzoeker te christelijk voor KU Leuven': dat was de krantenkop voor een bericht over het ontslag van een onderzoeker, op wiens werk niets aan te merken viel, maar die volgens de universiteitstop in zijn andere activiteiten 'te christelijk' was. En dergelijk gedrag is, volgens de KU Leuven nadelig voor de uitstraling van de universiteit.
Rik Torfs heeft daarbij zijn bedenkingen. Zoals gewoonlijk staat bij Torfs de luchtige, badinerende toon, de scherpzinnigheid van de analyse en de beschouwing niet in de weg. De essentie, aldus Torfs, is de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid tout court.
Daarover heeft de heer Waer klaarblijkelijk hoogstmerkwaardige en bangelijk enge opvattingen, een rector van een universiteit onwaardig. De ontslagen man doet zijn job prima maar hij mag van baas Waer zijn overtuiging, zelfs niet buiten de werkvloer, uitdragen. Want dat zou nadelig kunnen zijn voor de reputatie van de universiteit. Nu die onderzoeker dat toch gedaan heeft, krijgt hij een Berufsverbot onder zijn neus geduwd.
Zou bange Waer het in zijn hoofd krijgen een onderzoeker die 'te ongelovig' is, de laan uit te sturen? Wedden dat er, ook aan een katholieke universiteit, dergelijke specimen rondlopen? Ongetwijfeld veel meer personeelsleden dan 'medewerkers' op wie de rector magnificus (?) eigenmachtig het label 'te christelijk ' kan plakken. En is de Franse bazin van het IMF, voor wie de Leuvense academische top kwijlde van adoratie, niet te veel en te onoordeelkundig met geld bezig om ze te versieren met een honoris causa hermelijnen schoudersjerp?
Een adviesje voor onze benepen Waer? Zou het de rector geen deugd doen zich geregeld terug te trekken in een klooster, van welke religieuze strekking dan ook, om zich te bezinnen over die dingen en opvattingen en houdingen, die er echt toe doen? En vooral ook over wat een universiteit echt tot universiteit maakt? Dat is wat anders meneer Waer, dan het verder uitbouwen van een, met alle respect, technische hogeschool die zich vooral wil conformeren aan de eisen van de economie én aan de waan van de dag.
10-11-2012 om 09:03
geschreven door Gust Adriaensen
09-11-2012
'Ontzeg mensen de herinnering van een plaatselijke gemeenschap niet'
'Ontzeg mensen de herinnering van een plaatselijke gemeenschap niet'
De waarde van afscheidsrituelen binnen de eigen gemeenschap
Er is in westerse landen een toenemende trend om begrafenisrituelen, ook religieuze, of begrafenissen tout court, af te handelen los van de (geloofs)gemeenschap waarin de overledene geleefd heeft. Of via begrafenisverzekeringen zelfs los van de nabestaanden.
Dat leidt onvermijdelijk tot minder betrokkenheid, de erg beperkte aanwezigheid van vooral dan nog naaste familieleden bij begrafenisrituelen en tot een intenser isolement en een grotere anonimiteit en vervreemding.
Een tendens die in de lijn ligt van het voorgaande, begint zich af te tekenen o.a. in Duitsland: mensen anoniem begraven.
De aartsbisschop van Berlijn heeft zich daartegen gekant. 'Daardoor wordt aan mensen de herinnering van een gemeenschap ontzegd. Aan de manier waarop een cultuur met zijn doden omgaat, kunnen wij aflezen wat haar verhouding is met de levenden. Volgens de christelijke overtuiging heeft de mens echter een waarde die de dood overstijgt.'
Ook auteur Oscar van den Boogaard handelt in een column onder de titel 'Uitvaart met Club Med' over die trends.
Een citaat: 'Het zevende werk van Barmhartigheid luidt: begraaf de doden. Is dat niet iets wat de nabestaanden voor jou zouden moeten doen? Zijn die zo egoïstisch of onbetrouwbaar geworden dat je het zelf moet regelen? Een Brusselse begrafenisondernemer zei onlangs in een interview: 'In de tijd van mijn vader zeiden de familieleden: 'Het is het laatste dat we kunnen doen, dus willen we een mooie dienst en een degelijke, sterke kist.' Maar nu worden we meer en meer geconfronteerd met mensen die zeggen: 'Het is toch maar om te verbranden of in de grond te steken.' De trend dat nabestaanden beknibbelen op de uitvaart, werkt het succes van de begrafenisverzekeringen alleen maar in de hand. Want dan is alles betaald en geregeld.'
En Van den Boogaard besluit: 'Misschien wordt hier onder het mom van een financiële crisis een veeleer verontrustende morele crisis verhuld.'
09-11-2012 om 10:33
geschreven door Gust Adriaensen
08-11-2012
Obamasympathie
De herverkiezing van Obama wordt ook bij ons erg positief onthaald. Daarin speelt uiteraard de maatschappijvisie van de Democraten een belangrijke rol in. Tegenover de oerconservatieve en hardvochtige opvattingen van Romney en de Republikeinen, steken de politieke idealen en plannen van de Democraten fris en vooruitstrevend af. Zij sluiten meer aan bij wat de meeste politieke partijen, of zij zich nu centrum-links of centrum-rechts binnen het politieke spectrum bewegen, voorstaan.
Anderzijds zou het geldverslindende circus van de verkiezingscampagnes en de sterke verwevenheid van de politiek met de zakenwereld en de 'military' bij ons niet lang geduld worden, denk ik. En natuurlijk speelt ook Obama in dat duistere en voor de meeste stervelingen ontoegankelijke en bedreigende labyrint, volop mee. In dat opzicht is de film The Obama Deception (www.infowars.com) verhelderend en ontluisterend.
Maar los van de maatschappijvisie van Obama, die hier ongetwijfeld op meer goedkeuring kan rekenen dan die van Romney, zijn er een aantal elementen die de sympathie voor Obama veroorzaken en voeden.
Hij is nog vrij jong, good-looking, atletisch en komt over als een dynamische persoonlijkheid, iemand die van aanpakken weet. Dat een zwarte het zo ver schopt, wekt ver- en bewondering met misschien zelfs aan de wortels ervan een vleugje 'racisme': van een zwarte verwacht je dat niet. Overigens kan de vraag gesteld worden of wij in onze maatschappij wel verguld zouden zijn met een gekleurde medemens in een politieke topfunctie.
Uiteraard is er ook het grote redenaarstalent van Obama. Inhoudelijk en technisch kan momenteel niemand van de huidige wereldleiders aan hem tippen. Hij kan met zijn woord en zijn présence op het podium, miljoenen Amerikanen en anderen in zijn ban krijgen, ontroeren, meeslepen. Maar ook hier weer geldt: Europeanen zijn, vermoed ik, niet zo gemakkelijk mee te trekken, zijn kritischer, het vlugger beu, meer blasé, dan de 'eenvoudige' doorsnee -Amerikaan.
En natuurlijk speelt het intens betrekken van zijn vrouw en kinderen bij de campagne en bij overwinningen, een uiterst belangrijke rol in het winnen van de harten, in het opwekken van deugddoende sentimentaliteit, in het laten opwellen van weldoende traantjes, in het bevestigen van de onvervangbare waarde van de 'familie'. Niemand zal ontkennen dat Obama het, ook wat dit aspect betreft, erg getroffen heeft met Michelle. Zij heeft een enorme populariteit bereikt en in Amerika heeft na Jacky Kennedy geen enkele presidentsvrouw zo'n algemene bekendheid en waardering verworven als Obama's vrouw.
Ook ons, Europeanen, doet dat spektakel deugd. We ervaren het als positief, het ontroert. En we accepteren dat Obama live voor tienduizenden bijna hysterische aanhangers en ten aanschouwe van de hele wereld, nog eens zijn grote liefde voor Michelle uitspreekt.
Maar nog eens, we zien onze politieke topfiguren dat nog niet doen. En als ze iets dergelijks riskeerden, zouden ze onvermijdelijk bedolven worden onder ironie en al dan niet gore mopjes.
In Amerika werkt het evenwel. En het geeft ons, vermoeide, oude, wat cynische Europeanen, toch veel sentimentele voldoening.
08-11-2012 om 08:43
geschreven door Gust Adriaensen
06-11-2012
Een formateursnota is geen partijprogramma
De analyse en negatieve beoordeling van de nota van De Wever door de Stadslijst en door Groen, zijn m.i. vanuit de visie van socialisten, christendemocraten en groenen op de maatschappij en op het stedelijke beleid in Antwerpen, volkomen correct en verantwoord.
De fundamentele fout van De Wever is, en die is waarschijnlijk te verklaren vanuit zijn karakterieel onvermogen om compromissen te sluiten, dat hij een nota presenteert die de nationalistische en rechtsliberale dada's presenteert van het NVA-program.
Hij draait de klok terug op het vlak van stadsontwikkeling en mobiliteit. Hij ontmantelt het OCMW en culpabiliseert de armen. Hij gaat voorbij aan de kinderarmoede en aan het capaciteitsprobleem van de scholen. En bovendien: hij laat na zijn voorstellen financieel te onderbouwen. Kortom: De Wever ontgoochelt als 'formateur'.
In de krantencommentaren wordt er nu over gespeculeerd dat De Wever met opzet dergelijke nota geschreven heeft om Groen te doen afhaken en om de Stadslijst te doen barsten zodat een 'rechtse ' coalitie NVA-Open VLD-CD&V gevormd kan worden.
Mocht dat waar zijn, dan verdient dat manoeuvre alleen maar misprijzen en speelt De Wever de afkeurenswaardige spelletjes die NVA altijd met veel 'verontwaardiging' bij anderen afkeurt. Verandering? Sjonge, sjonge toch.
Overigens geeft het te denken dat nogal wat journalisten er bijna op aandringen dat CD&V zich losmaakt uit de Stadslijst en ze laten verstaan dat een weigering van SPA om de nodige handtekeningen te leveren om de verkozen CD&V'ers aan het bestuur te laten deelnemen, een politieke misdaad zou zijn.
De omgekeerde wereld is dat. De media, die toch graag de politieke zedenmeester spelen, zouden er alles aan moeten doen om dergelijke splitsingmanoeuvres tegen te gaan en te veroordelen, precies omwille van het politieke fatsoen.
Overigens zou CD&V goed gek zijn om de Stadslijst te breken. De christendemocratische verkozenen zijn bijna allen ACW'ers, die dichter bij de stedelijke en maatschappijvisie van Groen en SPA staan dan bij de ultrarechtse opstelling van de Vlaams-nationalisten. Bovendien zou dergelijke stap CD&V elke geloofwaardigheid doen verliezen en de partij, zeker in Antwerpen, recht naar de totale ondergang voeren.
Het geeft ook te denken dat in meer en meer nationalistische reacties op de internetfora, De Wever en NVA worden opgeroepen om een coalitie te vormen met het Vlaams Belang. Zover komt het wellicht niet. Maar een en ander geeft wel aan dat, wat werd voorspeld, de massale toevloed van vroegere VB-mandatarissen en VB-kiezers, het gedachtegoed en de opstelling van NVA, hoe dan ook, nu reeds beïnvloeden.
06-11-2012 om 07:49
geschreven door Gust Adriaensen
03-11-2012
GAS-boete voor hangjongere
De foto werd genomen even voordat deze uitdagend grinnikende hangjongere op de Mechelse Grote Markt een GAS-boete aan zijn broek gesmeerd kreeg. En terecht!!
Nadat zijn verschijning alleen al alle andere allochtonen en autochtonen van het uitgestrekte plein heeft doen wegvluchten, geen kat is er inderdaad nog te bespeuren, heeft deze hangjongere zich parmantig op een duur inox-sierkolommetje neergezet met een air van 'wie doet mij wat'.
Nog los van het feit dat het pleinmeubilair door die zitsessie beschadigd zou kunnen worden, is de hele scène, een overduidelijk geval van niet te tolereren overlast.
Elke plichtsbewuste GAS-ambtenaar kon dit niet zomaar blauwblauw laten. Deze hangjongere werd dan ook terecht op de bon gegooid!
03-11-2012 om 18:21
geschreven door Gust Adriaensen
Pater Daniël Maes over Syrië
Pater Daniël Maes over Syrië
Zaterdag 27/10 zaterdag 3/11/ 2012
Deze middag wordt op het nieuws gezegd dat er al 160 doden gevallen zijn over heel het land. Een fraai staakt-het-vuren! Westerse media zullen vertellen dat legervliegtuigen burgerdoelen hebben aangevallen maar niet dat het terroristen zijn die eerst aanslagen pleegden (de zogenaamde vrienden van Syrië). Hilary Clinton is boos omdat ze Syrië nog altijd niet heeft kunnen opnemen in haar nieuwe Arabische lentecollectie en ze waarschuwt dat er geen rust mag komen, want daar gaat Syrië van profiteren, zegt ze. Zo heeft ze vandaag weer een beetje haar zin gekregen. (Ze is ook verbonden met die criminele kliek van de Bilderberg groep). Zou uw bloed daarvan niet gaan koken? Gelukkig maken we ondertussen in het dagelijkse leven genoeg plezier, wat ook beter is voor het hart. Bovendien heeft onze interne veiligheidsdienst laten weten dat s nachts waken voorlopig niet meer nodig is. Ook een opluchting voor de mannen die elke nacht twee uur op het dak met de sterren zaten te praten.
Inmiddels vernemen we dat de KTO, de Franse katholieke tv, al ruim een week elke dag een uur besteedt aan de christenvervolging in Egypte en Syrië. We hebben vandaag voor de eerste keer een uitzending kunnen volgen. Over Syrië krijgen we de beelden te zien van vorig jaar, toen we hier de eerste groep internationale journalisten uitgenodigd hebben, die een week lang in de belangrijkste brandhaarden van toen (Homs, Qousseir ) begeleid door moeder Agnes-Mariam de werkelijke toestand hebben kunnen waarnemen. ( Zie het verslag in ons driemaandelijks tijdschrift Hoor dec. 2011, nr. 68). De meeste van die 16 journalisten hebben vanaf toen waarheidsgetrouwe berichtgeving verspreid behalve twee katholieke media, waaronder de man van de KTO. Je kunt begrijpen hoe aangenaam verrast we waren door nu een keurig verslag te zien en horen op KTO, volkomen waarheidsgetrouw waarbij ze de gruwelen tonen van de terroristen in Homs en het nu ook zeggen. Voortdurend komt daarbij Mar Yakub met moeder Agnes-Mariam, Carmel en anderen in beeld. Ze laten de gemeenschap flink aan het woord. We komen trouwens zelf ook nog een paar keer in beeld. KTO heeft in ieder geval een flinke ommekeer gemaakt. Beter laat dan nooit.
Zondagmiddag eten we voor het eerst nog eens buiten de refter, nl. in het veilige atrium. Sommigen zitten op de grond, anderen op de rand van de fontein, anderen op een stoel. Het is achteraf een gelegenheid om ons nog eens flink af te reageren en spontaan sketches te verzinnen en grappen uit te halen. Een nieuwe sketch wordt geboren met als thema de hoofdfiguren van de vrienden van Syrië! En s avonds kijken we naar de ontroerende film The Robe (De Mantel). En zo is de zondag weer een echte feest-rust- en gemeenschapsdag vanuit een plechtige eucharistie, met als evangelie de blinde bedelaar langs de weg.
Maandagmorgen komt hier plots een jongen van 17 toe met de groeten van onze Najib, Hij is al maanden thuis bij zijn moeder, die weduwe is en omwille van de oorlog steun en bescherming nodig heeft. Nu is Najib met zijn natuurlijke gave van evangeliseren toevallig in contact gekomen met deze jongen, wiens ouders eraan denken om hem tijdelijk in Qâra bij zijn grootmoeder te laten logeren om daar naar de school te laten gaan. Zij wonen immers in de gevaarlijke rand van Damascus en hij moet vandaar iedere dag naar school in Damascus. Zo wilde die jongen, die moslim is, een dag bij ons doorbrengen. Meteen werkt hij al mee aan het afkrabben, afschuren en schilderen van de ramen. Er zijn een massa ramen gedaan maar er moeten er nog een massa gedaan worden. Als ik eens een uurtje kom helpen zijn ze met vier gezellig in de zaal van de iconografie aan t werken. Wellicht is hij maar een van de vele jongeren die in deze oorlogssituatie zoeken naar geluk. In alle eenvoud is deze jongen een echte God-zoeker. Hij zal zich ongetwijfeld deze aangename dag nog lang herinneren. Achteraf vernemen we dat hij gevraagd heeft om de schoolvrije dagen bij ons te mogen doorbrengen en zijn ouders zijn ermee akkoord. Deze week ontvangen we vanuit België de lijst van de inhoud van de container die verscheept gaat worden, nadat wij hier een taks free document hebben bekomen. Het is prachtig hoe zovele mensen meegewerkt hebben om deze extra grote container te vullen: behalve onze vrienden uit de Kempen, mediawerkgroep Syrië, de Armeense gemeenschap van Brussel, en de Syrische gemeenschappen van Mechelen en Antwerpen. Ze hebben zelfs zoveel goederen en duurzame eetwaren verzameld dat ze nog een container willen vullen. Wie dit wil steunen kan het langs het nummer van mediawerkgroepsyrie.
Allerheiligen is nu een hoogfeest midden in de week. In de voormiddag wordt gewoon gewerkt; s Middags wordt even aan tafel van gedachten gewisseld over hetgeen men in de namiddag en avond op deze feestdag wil doen. Om 17.00 u vieren we plechtig de eucharistie met processie en met de litanie van alle heiligen. Daarna kijken we naar de dvd van Charlie Chaplin de Grote Dictator met daarbij de commentaren. Deze film is tijdens de tweede wereldoorlog gemaakt en verspreid. Op het einde van de film geef Charlie Chaplin als de grote dictator voor een massa mensen en soldaten een ontroerende speech recht uit zijn hart, waarin hij zegt dat oorlog, haat en discriminatie geen zin hebben, dat alle mensen gelijk zijn en verlangen naar liefde en tederheid Blijkbaar heeft Hitler zelf die film nog gezien. Wel is Charlie Chaplin omwille van deze sarcastische prent door Amerika uitgewezen. Tegen humor is geen enkel dictatoriaal systeem bestand. Het moedigt ons aan om toch eens een parodie te maken op De vrienden van Syrië. De drie prille tienermeisjes , die nog altijd uit veiligheid niet naar de school kunnen gaan, krijgen een flink schoolprogramma: taal, rekenkunde, muziek en zang en ontspanning. Nu krijgen ze er zelfs nog Frans bij en ze vorderen daar goed in. En het weer is nog altijd overwegend zonnig met overdag temperaturen van 18 graden. Af en toe regent het eens of is er een hevige wind tot storm. s Avonds koelt het wel flink af en er worden voorbereidingen getroffen om hout- en petroleumvuurtjes te installeren. Ondertussen hebben we heel zelden nog eens een stroomonderbreking. Moge het zo blijven. Vorige winter was het dag en nacht vier uur stroom en dan weer vier uur geen stroom. Maar alles kan men gewoon worden, behalve een oorlogssituatie die alleen maar haat, verwoesting en dood brengt.
Eind september sprak president Ahmadinejab van Iran de algemene vergadering van de Verenigde Naties toe over de nakende terugkeer van Jezus Christus samen met de 12de en laatste imam Al-Mahdi. Zij zullen niet komen, zo zei hij, met geweld en oorlog maar met vrede en rechtvaardigheid voor alle volken. De koude van deze wereld zullen ze omvormen in de lente van warmte en goedheid voor allen. Hij zei merkwaardige dingen al was het niet helemaal volgens ons christelijk geloof. Maar zouden de wijzen die vanuit het oosten op zoek gingen naar Jezus in de kribbe, wel heel onze catechismus gekend hebben?
03-11-2012 om 10:35
geschreven door Gust Adriaensen
31-10-2012
Noels, Dehaene en het brugpensioen
De bekende econoom Noels twitterde enkele dagen geleden na een kort tv-interview met Dehaene over eventueel brugpensioen voor de op straat gegooide Fordwerknemers: 'Een 71-jarige-nog steeds bijklussende-ex-premier pleit voor brugpensioen op 50j op TV.'
Twitter leent zich niet tot genuanceerde reacties. Waarom iemand als Noels er dan gebruik van maakt, verwondert me. Los van sympathie of antipathie voor Dehaene, moet toch geconstateerd worden dat hij binnen het korte bestek van een tv-gesprekje, genuanceerd over het brugpensioen sprak: afwijking van de algemene regel, geen recht, sociale drama's.
Dat is heel wat anders dan wat Noels daarvan maakt: 'Een 71-jarige-nog steeds bijklussende-ex-premier pleit voor brugpensioen op 50j op TV.'
Noels die toch vaak in wat hij schrijft en zegt overkomt als een serene en genuanceerd denkende intellectueel, gaat met die onjuiste en venijnige zin, de populistische toer op. Onjuist omdat Noels veralgemeent waar Dehaene nuanceert: 'pleiten voor' tout court tegenover 'in sociale drama's' .Venijnig omdat hij zijn opvatting over brugpensioen, indringender denkt te kunnen verspreiden door ze te kleuren met een persoonlijke aanval.
Overigens, hoe pakt Noels de sociale drama's aan? Daarover geen woord.
Kortom, niet fraai meneer Noels!
31-10-2012 om 08:44
geschreven door Gust Adriaensen
30-10-2012
Ecoduct in Postel
Eerste grensoverschrijdend ecoduct verbindt Postel (B)met Bladel (NL)
(Klik op de afbeelding om ze te vergroten)
30-10-2012 om 12:20
geschreven door Gust Adriaensen
30-10-2012 om 08:13
geschreven door Gust Adriaensen
29-10-2012
'De navelstaarderij van Vlaanderen'
In een column in De Standaard, schrijft Mia Doornaert een aantal constataties en bedenkingen neer, die ik u niet wil onthouden:
'We kijken navelstarend naar zogenaamd onoverbrugbare verschillen tussen Nederlands- en Franstaligen in dit land dat op de wereldkaart een speldenpunt groot is.'
'De sluiting van Ford Genk herinnert ons er, zeer pijnlijk, aan dat er buiten dit land een heel grote wereld van ongenadige wedijver bestaat, om investringen en banen'.
'Beweren dat een nog kleiner onafhankelijk Vlaanderen het beter zal doen in de werledwijde concurrentie dan het huidige België is een ijle profetie.'
'Voortdurend twijfel zaaien over het voortbestaan van ons land is ook al geen wervend argument voor het behoud of aantrekken van investeringen.'
'Het overheidsbeslag op ons bnp blijft toenemen. Met bijna 54 procent behoort het nu tot de hoogste van de ontwikkelde landen. Dat ligt niet aan de federale regering, waar tot op het bot bezuinigd wordt, maar aan de gemeenschappen en gewesten die hun ambtenarij maar blijven uitbreiden. Daarmee neemt ook in Vlaanderen de regelgevende betutteling toe, en de traagheid in de goedkeuring van investeringsdossiers.'
29-10-2012 om 08:36
geschreven door Gust Adriaensen
Auteur J. Bernlef overleden
De Nederlandse auteur J. Bernlef, pseudoniem van Hendrik Jan Marsman, geboren in 1937, is overleden.
Juffrouw Van Leeuwen
Waarom moet ik op maandag 12 oktober 's morgens om kwart over twaalf denken aan juffrouw Van Leeuwen met haar half verlamde gezicht terwijl ik van plan ben om een gedicht te schrijven
ik kijk uit op daken en platjes links ligt de Zuidertoren uit een raam stapt een vrouw met een skibroek achter matglas zie ik de was het is maandag terwijl ik van plan ben om een gedicht te schrijven
nu hoor ik gerammel de vuilnisman is er over een kwartier komt de post en vanmiddag wordt er bij mij een kachel geplaatst in een vakje van mijn oude bureau ligt een stekker terwijl ik van plan was om een gedicht te schrijven
(Bermtoerisme)
29-10-2012 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
De Nederlandse auteur J. Bernlef, pseudoniem van Hendrik Jan Marsman, geboren in 1937, is overleden.
