(Bij een column van Bart Sturtewagen in De Standaard van 5 maart)

De politieke tragiek van De Wever, ongetwijfeld een bekwame politicus, komt scherper en scherper naar boven.

Door gebrek aan valabele kandidaat-voorzitters, zit hij al twintig jaar -tegen de eigen partijstatuten in- vast gebetonneerd in een voorzittersstoel, waar hij langzaam aan het verstikken is. Hij brengt veel minder talentrijke partijgenoten aan de macht, maar zelf komt hij niet toe aan een uitvoerend Vlaams of federaal mandaat.

Voor jaren worden hij en zijn partij nu weer gedwongen op het federale vlak oppositie te spelen (en in deze coronatijden komt die er niet toe zich te profileren) in het gezelschap van rechtse extremisten, die de zgn. 'onderbuik' van Vlaanderen vormen of exploiteren, en die hij grondig verafschuwt. Naast hem bevinden zich aan de linkerzijde mensen als Mertens en Hedebouw, die hij ongetwijfeld waardeert om hun intelligentie en/of humor, maar die hij rabiate communisten moet blijven noemen en moet bestrijden om zijn VOKA-aanhang te vriend te houden.

Een politicus als De Wever moest het met zijn talenten en ambitie al lang tot minister-president of premier gebracht hebben. De angst van hemzelf en van de topmensen van zijn partij, dat N-VA reddeloos aan het zwalpen gaat wanneer hij de voorzittersfunctie opgeeft, houdt hem gevangen in de voorzittersstoel. Dat is op den duur een ongezonde, vermoeiende en contraproductieve situatie voor hem en de partij.

Het zou me  niet verwonderen dat De Wever er op een bepaald moment de brui aan geeft en ofwel de politiek verlaat ofwel zich helemaal terugtrekt op het Schoon Verdiep.

Daarin zou m.i. de maatschappij- en mensvisie (los van zijn politieke opvattingen) van De Wever een belangrijke rol kunnen spelen.De Wever heeft een scherpe kijk op de beperktheden van mens en maatschappij, hij is een cultuurpessimist, hij is doordrenkt van de 'helaasheid der dingen'.

Als er iets interessants was aan de tv-reeks over BDW, dan waren het de uitingen daarvan in zijn benadering van het politieke gedoe.

06-03-2021 om 11:01 geschreven door Gust Adriaensen

In De Standaard van 4 maart stelt filosofe Tinneke Beeckman: 'Verdiensten maken mensen gelijk '.

Beeckman moet toch oppassen met het al te sterk promoten van de meritocratie. Dergelijke samenleving is uiteindelijk een ‘winner takes all’-samenleving. Hoger opgeleiden trekken op vrijwel alle vlakken aan het langste eind. Zij verdienen het meest, leven het langst, wonen in de beste buurten met de beste scholen en ze voeren het hoogste woord in de politiek.

De meritocratie kan op zijn plaats zijn binnen bepaalde sectoren maar schiet als samenlevingsideaal schromelijk tekort. Het leven is immers geen wedstrijd. Waarom is het rechtvaardig dat aangeboren talenten allesbepalend zijn voor je sociale status, je inkomen en je levensverwachting?

Gelijke kansen zijn belangrijk, maar niet genoeg. Voor sociale rechtvaardigheid is het cruciaal dat mensen die niet zijn gezegend met talenten die op de markt schaars zijn, toch een fatsoenlijk leven kunnen leiden.

05-03-2021 om 09:57 geschreven door Gust Adriaensen