|
Tot een heel end in de vorige eeuw kwam het vrij algemeen voor dat '(hoog)bejaarden hun kinderen tot last' waren. Dat behoorde al eeuwenlang tot onze cultuur en ethische opvattingen. Dat is nog altijd deel van heel wat culturen in de wereld.
Op vrij korte tijd is er een fundamentele omslag gekomen, veroorzaakt door verschuivingen in het mens- en maatschappijbeeld, door de sirenenzang van het materialistisch individualisme en/of de doctrinaire dwangbuizen daarvan. Het is een steeds maar door bejaarden herhaald cliché geworden dat zij 'hun kinderen niet tot last willen zijn'. Dat wordt dan in de markt gezet als een humane en moreel hoogstaande houding.
Het artikel van Stuckens in De Standaard van 25 augustus, heeft de verdienste dat het doet nadenken over de 'geldigheid' van dat cliché en over de relationele ouder-kindgevolgen van ons maatschappelijk en cultureel waardesysteem.
De vroegere wederzijdse ouder-kindverplichtingen zijn getransformeerd tot eenrichtingsverkeer van ouder naar kind. Is dat per se beter?
26-08-2020 om 09:15
geschreven door Gust Adriaensen
|
