|
XI/51
Vrijdag 23 december 2016
Flitsen uit het leven van de gemeenschap
Broeders rond de Kribbe
Traditioneel worden er overal kerststallen gezet. Wij beperken ons nu echter tot één kerststal in de refter, die tegelijk onze ontspannings-, conferentie- en ontmoetingsruimte is. In de grote nieuwbouw, voortdurend gevuld met hulpgoederen, wordt vervolgens ergens een tentje opgesteld met de kerstbeelden. Onze Vlaming die 2, 5 maand bij ons was en nu met zijn ouders de eindejaarsfeesten gaat vieren, heeft eerst nog voor de kerstversiering gezorgd. Hij voorziet om na te feestdagen voor enkele maanden terug te komen. Omdat het bitter koud is, genieten we tevens van ons houtkacheltje. Als iemand overdag zich even wil komen verwarmen en hij vindt het kacheltje uitgedoofd, dan kan hij best beginnen met vuur te maken. Zo zal degene die na hem komt het niet zo koud hebben als hij. Dit vraagt wel serieus werk. In de sneeuw moet voldoende hout gezagen worden en dan moet iedere keer het vuur in de kachel weer ontstoken worden en met nat hout is dat niet zo eenvoudig. Als het eenmaal brandt, vraagt het niet veel werk meer. Als er geen elektriciteit is dient het vuur om warm water te maken en het eten warm te houden.
Twee vrienden, Franse moslims die vroeger al enkele dagen bij ons hadden doorgebracht, wilden opnieuw nu met Kerstmis bij ons zijn. We hebben hen woensdag hartelijk verwelkomd. In hun kamer hadden we een petroleum-kacheltje geïnstalleerd, zoals ik vroeger had toen we nog in het “moederklooster” woonden. Helaas de stank was zo onuitstaanbaar dat we moesten afzien van deze verwarming. In plaats daarvan: extra dekens en een klein elektrisch vuurtje, in de hoop dat er voldoende tijd stroom zal zijn. Het zijn mannen van vrede en in de refter hadden we al meteen hartverwarmende gesprekken rond het houtkacheltje. Van oorsprong Algerijnen, in Frankrijk geboren, beseffen ze dat ze als moslims en als Fransen een schuld hebben tegenover het Syrische volk. Zo kwamen ze vroeger al in contact met ons klooster en wilden met al hun krachten meewerken. Deze vrijdagmorgen gingen we samen ontbijten in het dorp bij ons verantwoordelijk gezin voor de hulpverlening van het klooster en nog een jong koppel, waarvan we het huwelijk dit jaar inzegenden. Hoewel we op vrijdag een of andere vorm van vasten onderhouden, hebben we deze keer allen smakelijk en uitgebreid gegeten van wat ons overvloedig werd voorgezet. Ondertussen werd even de tv aangezet. We zagen hoe massa’s mensen door de straten van Aleppo dansten om hun bevrijding te vieren. Tevens werd gedeeld over de verschillende projecten die lopen om de bevolking te helpen. Op 12 km hier vandaan ligt Jreizier, een dorpje tegen de bergen dat geen water heeft. De bronnen zijn in de bergen en deze zijn door IS afgesloten. Met citernen wordt dagelijks water aangevoerd. Het is aandoenlijk om zien hoe kinderen soms met een emmer komen en zorgen dat er geen druppel op de grond valt. De UNO vluchtelingen organistie heeft een tijd geholpen maar is er dan mee gestopt omdat het project te kleinschalig is. Zij willen voor de regeringen grote projecten kunnen voorleggen. Verder heeft onze paddenstoelen-kwekerij echt toekomst. Het is onbekend en dus nieuw voor Syrië. Als we er in lukken de beste kwaliteit voort te brengen, kunnen we alleenstaande vrouwen hiermee thuis de kost laten verdienen voor hun eigen gezin. Er werden nog aangrijpende verhalen verteld van de vele groepen medewerkers van ons klooster, over heel Syrië verspreid. Hun edelmoedige inzet is soms heldhaftig, terwijl ze er zelf niet één cent aan verdienen. Allen, moslims zowel als christenen, willen delen in de armoede van het Kind in de kribbe en hun behoeftige broeders en zusters helpen.
Kerstconcert in Deir Atieh
Donderdagavond was er een kinder-kerstconcert in de parochie van de orthodoxe priester Paisios in Deir Atieh. Deze parochie is veel groter dan de grieks-melchitische (katholieke) in Qâra en telt ongeveer 800 gelovigen. In een mooie, nieuwe parochiezaal zongen een 25-tal kinderen byzantijnse kerstliederen. De dirigent begeleide hen een met luit. Hij gaf ook een passende inleiding, wat telkens een aansporing was om het mysterie van Kerstmis in ons eigen leven te beleven. Er waren een hondertal aanwezigen, vooral jongeren. Verder waren abouna Georges van Qara en wij met ons zeven aanwezig. Na het concert nodigde abouna Paisios ons uit om ook iets te zingen. Daar hadden we totaal niet op gerekend. Maar ja, we gingen toch maar schoorvoetend naar het podium. Ondertussen werd beslist Feliz Navidad te zingen. Voor de Nigerianen is dat zingen en dansen tegelijk. Meteen was heel de zaal er bij betrokken. Daarna werden de stoelen aan de kant gezet, de jeugd zorgde voor ritmische muziek en het spontaan zingen en dansen ging verder door op de vloer. Ondertussen wilden velen een “selfietje” met onze jongeren of met ons. En zo hebben we de oecumenische geest tussen orthodoxen en katholieken in Syrië weer wat dichter bij elkaar gedansd. Waarlijk, een heuglijke avond.
Het Oost-Aleppo-syndroom
De Zweedse psychiater Nils Bejerot beschreef in 1973 een vreemd maar werkelijk verschijnsel. Bij een bankoverval werden een aantal mensen gegijzeld. Premier Olof Palme trachtte te bemiddelen. Sommige gegijzelden beleefden zulke doodsangst dat zij begonnen te sympatiseren met de misdadigers. Een meisje werd zelfs verliefd op een van de overvallers, en dat bleef ze nog lang daarna. Nils Bejerot noemde dit het “Stockholm-syndroom”.
Iets gelijkaardigs is nu in Aleppo gebeurd. De 120.000 bevrijde burgers dansten van vreugde wanneer het Syrische leger, geholpen door Hezbollah, Rusland en Iran de terroristen kon overmeesteren. Deze bevolking kreeg eindelijk eten, verzorging, en bescherming. Elizabeth Hoff, vertegenwoodigster van de Wereld Gezondheids Organisatie (WGO) in Damascus getuigde maandag dat zij onder de indruk was van de bijzonder edelmoedige en effectieve hulp van Rusland aan de Syrische bevolking, juist op het ogenblik wanneer ze dit het meest nodig had. De burgers hadden namelijk onder extreem tragische omstandigheden moeten leven, nl. de islamitische wet of sharia met al haar gruwelen en de voortdurende vrees voor de dood. De terroristen noemden de inname van Aleppo zelf “de moeder van alle veldslagen”. Zij waren ook zeker van hun overwinning omwille van de brede steun die ze vanuit het westen genoten. Wanneer Aleppo uiteindelijk toch bevrijd kon worden, waren er enkele burgers – hoe weinigen ook - die de hulp van het Syrische leger, Hezbollah, Rusland en Iran niet wilden of konden aanvaarden. Zij hadden zich uit doodsangst zo verenigd met de terroristen dat zij aan hen hun sympatie gaven, ook nog bij de bevrijding.
“Val” of “bevrijding” van Aleppo
Voor de terroristen werd het hun val, voor de bevolking werd het hun bevrijding. Aan de woorden die in onze media gebruikt worden, kun je precies zien aan welke kant ze staan. Ook hun obsessie omtrent Assad verraadt hen. Uitdrukkingen als “Assad blijft overleven” wijst op hun eigenlijke bekommernis, waar de feest vierende bevolking helemaal niet mee bezig is. Het westen geraakte al weken lang in de grootste paniek toen bleek dat mogelijk de terroristen zouden verdreven worden. Alles werd gedaan om dit te verhinderen. Tot op het laatste ogenblik bleven de “gematigde” rebellen, gesteund door het westen de vlucht van de bevolking verhinderen. Ook bij de evacuatie zelf. De “gematigde” rebellen staken zo maar eventjes 25 groene autobussen in brand, doodden drie chauffeurs en kidnapten er 22, die inmiddels weer vrij zijn. Ondertussen zorgden ze er nog voor dat een 7-jarig meisje een zelfmoordaanslag pleegde in een politiebureau in Damascus. Obama en Cameron, enthousiast geholpen door Sarkozy en later Hollande, alsmede door hun fameuze eerste ministers en ministers van buitenlandse zaken, hadden nu eenmaal de oorlog aan Syrië (een land dat hen niets misdaan had) verklaard en deze moest onverminderd doorgaan. De eigenlijke reden van de westerse hysterie bleek echter pas later. In een bunker van de NAVO in Oost Aleppo werd een groot aantal buitenlandse officieren gearresteerd door het Syrische leger. Ze waren afkomstig van Saoedi-Arabië, Turkije, de Amerikaanse CIA, Qatar, Jordanië, Marocco, Frankrijk... En de lijst die we te zien kregen was niet eens volledig. De geheime diensten van al deze landen waren al jaren bezig al-Qaida en IS te helpen om Syrië ten val te brengen, terwijl ze de wereld wijsmaakten dat ze IS kwamen bestrijden! En na de bevrijding van Aelppo werd de Russische ambassadeur in Ankara, Andreï Karlov vermoord. De New York Daily News had de pretentie om hiervan eventjes de eigenlijke reden te geven: het was een gerechtvaardigde vergelding voor de “oorlogsmisdaden” van Putin in Aleppo. Moon Alabama vat de verblinding van de pers als volgt samen: “Wanneer iedereen de leugens blijft herhalen van de “strijders” over de “gebeurtenissen op het terrein” kan hiervoor uiteindelijk niemand verantwoordelijk gesteld worden. Het gewone excuus is dan: wij werden allemaal eerlijk bedrogen en dat verdwijnt weer zoals een brief met de post” (Les média ont créé une tempête de fausse nouvelles autour de l’effondrement de la partie “rebelle” d’ Alep, mondialisation.ca, 16 december 2016).
Ziehier nog enige informatie die vrienden me stuurden om te waarschuwen voor de valse berichtgevingen over Aleppo en de oorlog tegen Syrië. Vooral de machtige Avaaz met veel geld steunt op gemene wijze de verwoestende oorlog onder de mom van edelmoedig inzet:
http://arretsurinfo.ch/long-avaaz-duper-les-progressistes-sur-les-guerres-12
http://arretsurinfo.ch/les-origines-davaaz-les-fondateurs-et-les-bailleurs-de-fonds-22
http://www.golfbrekers.be/is-dit-nu-vals-nieuws-fake-news-3/#comments
Kerstwens
Een vriend stuurde me onderstaande tekening, gemaakt door Joe English honderd jaar geleden tijdens WO I: Kerstnacht in de loopgraaf in Vlaanderen aan de Ijzer. Het bijbehorende gedicht is van P. Van Moerlande en geeft, naar mijn aanvoelen treffend de toestand weer van zovele Syriërs. Met dit gedicht wil ik hulde brengen aan de vele soldaten die hun leven gaven voor dit volk, aan de vele, vooral jonge moeders die alleen achterblijven en aan de ontelbare weeskinderen. Ja, Jezus in de Kribbe had nog zijn ouders, deze kinderen niet meer. Het zijn voor ons geen getallen of statistieken maar levende personen die we wekelijks in onze gemeenschap ontmoeten. Met en voor hen willen we bidden in deze Kerstnacht waarin voor het eerst enig licht van bevrijding begint te schijnen. Tevens is dit ons gebed voor de vele stille weldoeners en al hun zorgen en intenties.
KERSTNACHT IN DE LOOPGRAAF
Nu luister hoe Jezus dien droeven Kerstnacht
Blijdschap en vree in de loopgraaf bracht.
Het front lag besneeuwd dien heiligen nacht
Daar stond een man alleen op de wacht.
Hij was zòò moe, hij kon niet meer,
Hij zakte tegen een hokje neer.
Er stond aan de hemel geen enkele ster,
Hij schreide: zijn kindertjes waren zóó ver.
Hij was zòò droef, hij was zòò moe,
Hij droomde en zijn oogen vielen half toe…,
Toen sprankelde een vuurpijl boven hem:
Dat was de klaarte van Bethlehem.
Hij zag de vlakte wit en rein,
Zij glansde blank in dien wonderen schijn.
En in zijn hokje koud en wak,
Daar stond een krib onder ’t schamel dak.
En in die krib op een handvol stroo
Lag ’t Kindeke Jezus, dat straalde zoo.
En op den sneeuwgrond nat en kil,
Daar knielden drie Engeltjes vroom en stil.
Hij keek naar die Engeltjes-lief, en zie!
Dat waren zijn eigen kleuterkes drie.
Zijn Lieveke hief haar armpjes op
En zei: “ ’t Is schooner dan mijn pop”.
Zijn Goeleke vouwde haar handjes vroom,
En keek, en durfde niet spreken van schroom.
Doch Rafke bad zijn bedeke vlug
En vroeg: “Komt vader dan niet terug?”
En ’t Kindeke knikte, en lachte heel teer,
Als wou het zeggen: Ja Vader keert weer.
Dat alles zag de droomende man.
Zéér groot was zijn vreugd, hij schreide er van…
En zoo had het Kind dien droeven Kerstnacht
Blijdschap en vree in de loopgraaf gebracht.
P. Van Moerlande
P.S.
Een Franse mevrouw die Nederlands kent heeft, ik weet niet hoe, mijn bericht van vorige week ontvangen en in keurig Frans vertaald. Ze stuurde dit aan een vriendin die dit aan haar ruime contacten zond met het gevolg dat het bericht nu te lezen is op deze twee merkwaardige websites:
http://www.mondialisation.ca/lettre-de-qara-syrie-la-vie-de-la-communaute-et-la-liberation-dalep/5564007
http://www.palestine-solidarite.org/lettre.pere-daniel_maes.211216.htm
P. Daniel
24-12-2016 om 11:00
geschreven door Gust Adriaensen
|
