Barones Mia Doornaert schrijft in De Standaard van 19 november onder de titel 'Een Europese gigant' , een extatische lofzang aan Charles de Gaulle en ze laat niet na terloops een sneer uit te delen aan Alexandra Smarandescu, voorzitter van de Vlaamse Jeugdraad. Die vrouw, 'toch al 24' voegt Doornaert er minachtend aan toe, bezondigt zich aan 'simplisme'.
Bij de zware hommage van Mia Doornaert, toch al 74, aan haar held en heilige Charles de Gaulle, past toch wel wat tegengewicht, om haar te redden uit het simplisme ‘voor of tegen’ dat ze Alexandra Smarandescu, toch al 24, verwijt.
De Gaulle werd door tijdgenoten en medewerkers ervaren als een onaangenaam mens: kil, hooghartig, onbeschoft en gereserveerd; zijn autoriteit cultiveerde hij bewust met een afstandelijke houding. Roosevelt en Churchill vreesden dat hij na de oorlog de zoveelste dictatuur in Europa zou vestigen. Toen hij eenmaal staatshoofd was, weigerde hij om gescheiden mannen in de ministerraad op te nemen. Tot kort voor de vestiging van het collaborerende Pétainregime, toonde hij zich een groot bewonderaar van maarschalk Philippe Pétain. Roosevelt had een uitgesproken hekel aan de Gaulle, de man met het ‘Messiascomplex’. De meeste collaborateurs, onder wie ook de 89-jarige Pétain, verleende hij gratie.
En hoewel De Gaulle met kracht de mythe van het verzet stimuleerde, had hij voor de lokale résistance alleen maar misprijzen. Een verzetsman zei na de oorlog: ‘Ik heb veel ondankbaarheid gezien, maar nooit in deze mate.’ In zijn voorlopige regering, nam de Gaulle verzetsmensen op, onder wie communisten en socialisten, maar ook Vichy-bestuurders. In zijn economische politiek nam hij veel eisen van de communisten over, zoals nationalisatie van grote bedrijven. In de jaren ’50 wierp hij zich eens te meer op als ‘redder van Frankrijk’ maar hij wilde dat alleen maar zijn als het parlement buiten spel werd gezet.
In Algerije zette hij met zijn ‘Je vous ai compris’, de colons op het verkeerde been. Zij zagen hem als de man onder wie Algerije Frans zou blijven, Hun vertrouwen was niet verwonderlijk. Tijdens de oorlogsjaren in Londen was De Gaulle een groot voorvechter geweest van Frankrijks koloniënVlak na de oorlog had de generaal de opstanden in de koloniën Syrië, Vietnam en Algerije nog bloedig onderdrukt. Hij liet in 1960 kernwapenproeven doen in de Algerijnse woestijn. In 1966 stapte hij uit de NAVO. NAVO-vliegtuigen mochten hierna zelfs niet meer over Frans grondgebied vliegen.
Zijn kleinzoon Charles sloot zich aan bij het Front-National omdat die partij volgens hem, het best de ideeën van zijn grootvader uitdraagt.
22-11-2020 om 10:30
geschreven door Gust Adriaensen
|
