|
XI/33
Vrijdag 19 augustus 2016
Werken voor humanitaire hulp
Vrijdag avond keerden moeder Agnes-Mariam, de drie zusters en onze frater samen met de chauffeur uiteindelijk uit Aleppo terug, gezond en wel. We hebben ondertussen extra gebeden want zij waren bij hun terugkeer werkelijk in gevaar. Twee dagen aan het front leven samen met vluchtelingen en soldaten was voor hen een diep ingrijpende ervaring. De zusters vertelden dat het ongeveer dezelfde sfeer was als die welke wij hier in de meest dramatische belegering hebben meegemaakt (november 2013). Voor ons bleef het beperkt tot enkele weken. Er was enerzijds de onzekerheid dat ieder ogenblik het laatste kan zijn. Anderzijds beleefden we toen een unieke sfeer van broederlijk samenleven met vluchtelingen waarbij ieder bekommerd was om de zwaksten, de kinderen, (een pasgeboren baby) en zij die het meest kwetsbaar zijn. In Aleppo is daarbij de nood nog schrijnender. Ze zagen soldaten die alleen maar droog brood aten, die geen matras hadden om te slapen. Ergens zat een soldaat zelf de kogel uit zijn been te halen in afwachting dat hij geholpen kon worden. Voor heel de streek is er hier maar één soort dispensarium met onze hospitainer of mobiel hospitaal. Op onze oproep van vorige week voor chirurgen is gelukkig al onmiddellijk gereageerd. En dan weten dat er duizenden rebellen binnen stromen uit zowat heel de wereld met de beste Amerikaanse uitrusting, de beste wapens, communicatie, overvloed aan eten, dik betaald met de verzekering van de beste verzorging. Zij hebben ook toestellen om doorheen de dikste mist hun onschuldige slachtoffers dodelijk te treffen. En ze worden in onze media voortdurend bejubeld. Inderdaad, in deze strijd openbaart zich op tragische wijze de dodelijke huichelarij van het westen... in dienst van de zionistische droom van een aards, onbijbels messianisme van een zuivere joodse staat. Onze zusters brachten ook opgewekt nieuws uit het vluchtelingenkamp, waar vele kinderen min of meer onbezorgd leven in de meest eenvoudige omstandigheden. We zagen foto’s van lachende, spelende en zingende kinderen. En de communicatie met de eenvoudigen en armen is direct en hartelijk. Ook zagen ze een indrukwekkende karavaan van het Russische leger. Bij hun terugkeer zijn ze nog even langs de kerk en het centrum van Homs gereden, waar de vermoorde Nederlandse pater jezuiet Frans Van der Lugt geleefd heeft. Als aandenken kregen ze de stola die de pater veel gebruikte. Wij zullen die nu als kostbare herinnering bewaren en gebruiken. (Over deze hulpverlening zal morgen een uitgebreid foto-verslag op onze website komen: www.maryakub.net).
Zaterdag arriveerde weer een container, ditmaal uit Frankrijk vanwege “Les Scouts de Cluses”, waar de zusters van Harissa (Libanon) tijdens de Libanese oorlog zo intens mee hebben samengewerkt. Deze “scouts” blijven ook nu erg hulpvaardig. Naast kleding, rolstoelen en medisch materiaal was het vooral voeding: alle soorten confituur, musli, babyvoeding, voedzame koeken en granen, chocolade... Een hele groep vrijwilligers stond klaar om de container mee te ledigen. Soms droegen enkele sterke mannen een heel pallet ineens binnen. Tussendoor werd voor wat frisdrank gezorgd en een pak chocolade werd uitgedeeld want de Schrift zegt dat ge een dorsende os niet moogt muilbanden. Daarna begon voor de gemeenschap het eigenlijke werk rond de vraag: hoe kunnen we als religieuze gemeenschap onze eigenheid bewaren en tegelijk ons inzetten om vanuit de verschillende centra van hulpverlening zo efficient mogelijk te werken? Er is overal iemand nodig die het overzicht houdt. De vervaldatum van ieder product moet ook in acht genomen worden. Er moet vlotte communicatie zijn tussen ons en alle centra (o.a. Tartous waar ook wekelijks een tweetal containers toekomen). Alles moet nauwkeurig gecontroleerd worden. Inmiddels is al een rapport gemaakt want de volgende dag had moeder Agnes-Mariam een ontmoeting met UNO vertegenwoordigers om de hulpverlening massaal en efficiënt te organiseren. We zijn opgenomen onder de grootste internationale organisaties maar blijven onszelf en verschillen van de anderen doordat we uitsluitend met onbetaalde krachten werken en vanuit onze eigen christelijke inspiratie. We zullen nu in staat zijn om tienduizenden families in Aleppo van voedsel te voorzien, dank zij de bijdragen van vele edelmoedige weldoeners en de samenwerking met internationale organisaties.
In de aanloop naar het hoogfeest van Maria Tenhemelopneming hebben we nog de mooie, populaire byzantijnse liturgie van de paraclysis en de acathist gezongen. We hebben alle reden om Maria te danken en te blijven vragen voor de bescherming en bevrijding van Aleppo en heel Syrië. En maandag 15 augustus vierden we als een heel bijzondere hoogdag met het lange morgengebed, een uitgebreide en feestelijke byzantijnse eucharistie waarbij onze Frans-Brusselse frater al meteen als (bijna volleerde) byzantijnse diaken meedeed in schitterende gewaden. Na de eucharistie zongen we de heel lange dienst van het “ontslapen van Maria”. In de late namiddag gaf moeder Agnes-Mariam een uitgebreide beschouwing over het eerste deel van Ezechiël 16, dat heel de geschiedenis van het uitverkoren volk toelicht en eigenlijk de geschiedenis van ieder van ons is. Bovendien is het een goede handleiding voor een praktische “mystagogie” of inleiding in de mysteries van Christus. Ze verbond dit met de praktische inzichten en aanwijzingen van St. Jan van het Kruis. Daarna baden we samen in de kerk het rozenhoedje met de toewijding aan het Onbevlekt Hart van Maria en een akte van eerherstel. Het eenvoudige en gezellige avondmaal bracht ons al naar het einde van de dag. Toch hebben daarna nog enkele zusters en fraters gewerkt tot vier uur in de morgen om een vracht klaar te maken met goed medisch materiaal en prima voeding. De volgende morgen wordt een grote vrachtwagen afgeladen vol geladen. We hebben een blij en dankbaar gevoel wanneer de vrachtwagen op de middag vetrekt.
Woensdagmorgen zijn we allen vroeg uit de veren, vieren de eucharistie en vertrekken met veertien naar Tartous. Twee zusters blijven thuis om met moederlijke zorg te waken over het huis, de kippen en de bijen. We rijden naar het noorden, naar Homs en dan linksaf naar de zee. Er zijn verschillende controleposten maar wanneer de soldaten zien dat we van Mar Yakub zijn, laten ze ons met een milde glimlach door. Om de zegen te vragen over deze dag bidden we onderweg het rozenhoedje. Na twee uur rijden stoppen we aan een kraampje langs de weg. Een echtpaar bakt kleine platte broodjes met wat kaas of tomaat er op. Hier nemen we ons ontbijt, samen met een frisdrank. Daarna bereiken we spoedig Tartous met zijn vele serres. Alles is hier groen en de granaatappels blijken al bijna rijp te zijn. We komen uiteindelijk toe in het huis van abouna Nader, die tot onze gemeenschap behoort. Hier leven drie gezinnen in een groot huis, een villa. Zij zijn verantwoordelijk voor de hulpverlening van hieruit. Vermits de meeste containers hier toe komen is het werk er bijna onoverzichtelijk.Twee zusters zijn al drie weken komen helpen en nu zijn zij het die de inventaris zullen maken. Er is een enorme tent als opslagplaats en er staan nog een achttal containers achter. De meeste voedingswaren zijn al uitgedeeld maar nu blijven vooral medisch materiaal en kleding over. Een aantal dozen wordt buiten gesleept voor de volgende vrachtwagen. Wie honger heeft kan voldoende druiven en vijgen vinden. En in de namiddag volgt dan de verrassing. De vrouw van abouna Nader wil ons naar de zee brengen. Niemand heeft zwemgerief voorzien maar we trekken onze plan. Tartous en Latakia zijn uiteindelijk de twee belangrijkste kustplaatsen van Syrië dat 180 km kust heeft aan de Middellandse Zee. We gunnen de zusters hun plekje en de broeders trekken verder om hun eigen strand uit te kiezen. Achteraf zorgt de brandende zon wel dat alles vlug weer droog is. De voorbije jaren hebben we al dikwijls uitgeroepen: als de oorlog voorbij is, gaan we met allen naar de zee. Zou dit de voorsmaak zijn van het einde van de oorlog? Op de terugweg rijden we nog langs een huis dat de familie Nader op een bergrug voor zich aan het bouwen is. Er staat een groot kruis op en lijkt wel een kerk. Het is tegelijk bedoeld als centrum voor evangelisatie en plaats voor gebedssamenkomsten. Terwijl we terugkeren naar het grote huis wacht ons een goede maaltijd: rijst, aardappelen en kip. Inmiddels is ook moeder Agnes-Mariam toegekomen om zelf even te kijken wat er aan hulpgoederen allemaal is en waar ze best verdeeld kunnen worden. Het wordt stilaan donker en frisser. De volle maan schijnt en verdwijnt. Ze verschuilt zich achter dikke wolken om dan weer te voorschijn te komen. Voldaan komen we thuis en genieten samen nog van een avondmaal. En zo beleefden we tegen het einde van dit groot verlof onverwachts nog een heerlijke vakantiedag aan de zoute Middellandse Zee van Tartous, tot eer van God, de Schepper van zee en land en tot ons aller vreugde.
Aleppo, waar grootmachten hun strijd leveren
In Syrië tracht heel de wereld zich te verenigen in de strijd tegen Daesh of IS, om deze gruwelijke terreur uit te roeien. Zo wordt het ons door de media althans voorgehouden. In werkelijkheid is de strijd tegen IS voor sommige grootmachten slechts een voorwendsel om hun eigen belangen te dienen. Voor Turkije blijft Aleppo de poort naar een neo-Ottomaans (Turks-Mongools) Rijk om zijn invloed in het Midden-Oosten te verstevigen. Turkije heeft aangekondigd zijn goede relaties met Syrië te willen herstellen en de soevereiniteit van Syrië te erkennen. Het is echter lang niet duidelijk wat dit in de werkelijkheid betekent. Turkije blijft de moslimbroeders steunen. In hoeverre zal Turkije de jihadisten aan de grens met de Golan, in Oost-Aleppo, in Raqqa en Mossoul blijven steunen? Wordt het plan van een onafhankelijk Koerdistan in N-Syrië en de verdrijving of uitroeiing van de oorspronkelijke Arabische en christelijke bevolking werkelijk opgegeven? Een andere hoofdrolspeler is Saoedi-Arabië. Om Aleppo toch maar te doen vallen hebben ze dertigduizend strijders gestuurd. Bovendien hebben ze nu imam Abdullah Mukaisini opgevoerd, die plechtig verklaart dat iedere strijder die zijn leven geeft voor de verovering van Aleppo na zijn dood 72 maagden ter beschikking krijgt! (Waar blijven de Saoedi’s die voorraad toch halen?) Verder is er Qatar, de voornaamste steun van Al Nusra, dat nu een verbond wil sluiten met de Amerikaanse “gematigde rebellen”. Iedereen weet ondertussen dat er geen gematigde rebellen bestaan en dat ze allen op een of andere wijze de sharia willen invoeren. De VS willen Aleppo tot hoofdstad maken van hun “gematigde rebellen” zodat Syrië tenminste al in twee stukken verdeeld is en zij over het voornaamste deel kunnen beschikken.
Inmiddels is de recente doorbraak van de rebellen weer ongedaan gemaakt door het Syrische leger, de Hezbollah en de Russische luchtmacht (met 2000 gedode rebellen op enkele dagen tijd!). Bovendien is Iran nu ook met manschappen actief. Het is de enige coalitie die ondubbelzinnig en effectief IS bestrijdt. Rusland blijft streven naar een politiek en diplomatiek akkoord met de VS, maar is het gebruik van de dubbele maatstaf en het misbruik van “de rechten van de mens” om landen militair binnen te vallen wel meer dan beu. Rusdand wil niet de ene wereldheerser worden maar weigert ook een wereld te aanvaarden onder één (VS) wereldheerschappij. Het streeft naar strategische onafhankelijkheid, vrijheid van handelen en eerbied voor de nationale soevereiniteit. Het wil goede relaties met de VS en de EU maar aanvaardt geen sterke westerse inmenging in buurlanden die voor Rusland erg belangrijk zijn (Georgië, Armenië, Moldavië, Oekraïne...). Rusland is nu feitelijk wel de leider van de landen die vechten tegen een unipolaire wereldoverheersing en heeft zijn economische banden versterkt met China, India, Japan, Turkije.
Indien H. Clinton president wordt, mogen we verwachten dat er in Aleppo nog veel bloed zal vloeien en veel verwoest worden. Indien Trump president wordt is een samenwerking met andere grootmachten mogelijk om de oorlog te beëindigen. We mogen verwachten dat de oorlog tegen Syrië eens zal eindigen en dat het land zijn soevereiniteit en integriteit kan bewaren. Daarvoor is de coalitie van Syrië-Hezbollah-Rusland-Iran uiteindelijk sterk genoeg. Op dit ogenblik zijn de Russen en het Syrische leger de terroristen werkelijk aan het terroriseren. Toch kan het nog jaren duren vooraleer de 100.000 jihadisten die hier nu vechten tegen het leger, tegen het volk, tegen de regering en tegen de president, allemaal weer naar ‘huis’ zijn.
Wat onze media je niet vertellen
De meeste berichten over Syrië in onze pers zijn afkomstig van het Syrisch observatorium voor de rechten van de mens, dat zich voorstelt als een groep binnen en buiten het land dat informatie vertstrekt over de schendingen van de rechten van de mens in Syrië. Hun berichten worden overgenomen door AFP, AP, Reuters en dus door de hele westerse mediawereld. De standpunten van zowel de UNO als van de EU steunen op deze berichtgeving. En zo vinden de Vlamingen en miljoenen anderen die dagelijks hun krant lezen en het tv-nieuws volgen dat je goed ingelicht zijn over hetgeen er in Syrië allemaal gebeurt. En toch is niets minder waar.
Het Syrisch observatorium voor de rechten van de mens werd goed op tijd opgericht, nl. al in 2006 en gefinancierd door Qatar. Vanaf 2013 kreeg het zelfs subsidies van de EU. Dit “observatorium” is het bedrijf van één man, Rami Abdel Rahman, die in feite Ossama Suleiman heet. Hij is een soenniet van de oppositie die in Coventry (Engeland) woont en die sinds 2000 niet meer in Syrië geweest is. Hij beslist over alle “schendingen” van de mensenrechten in Syrië, die de wereld worden ingestuurd en is in feite een propaganda-orgaan van de moslimbroeders, die al decennia lang ijveren voor de ontwrichting van Syrië. In het begin van de jaren ’80 pleegden de moslimbroeders een reeks bloedige aanslagen met behulp van westerse geheime diensten. Na de onthoofding van 80 recruten, allemaal allawieten en een mislukte moordaanslag op de toenmalige president Hafez (hij schopte een bom terug naar afzender en een andere bom doodde zijn lijfwacht), was voor deze de maat vol en hij roeide heel het nest van de moslimbroeders uit (samen met de aanwezige westerse geheime diensten!)
Dit “observatorium” werd geforceerd voorgesteld als een onafhankelijk, betrouwbaar nieuwsagentschap, wat het helemaal niet is. Over de toestand in Aleppo vermeldt het, met de schijn van neutraliteit, dat burgers en ziekenhuizen gebombardeerd worden “naar verluidt door het Syrische leger of de Russische luchtmacht”. Het vermeldt dat de coalitie onder leiding van de VS weer een belangrijke kopstuk van de IS heeft uitgeschakeld. Als de rebellen door het leger omsingeld worden en in nood geraken, doet het observatorium een dringende oproep om “de rechten van de mens te respecteren” en “humanitaire hulp” te voorzien. De ontwrichting van het land door de rebellen, die door het westen worden gesteund, wordt voorgesteld als de door het volk verlangde bevrijding, die vooral door de Russen en het leger van het “Syrische regime” wordt verhinderd. En de grote internationale organisaties nemen dit graag over. Kortom, wat het Syrische observatorium voor de rechten van de mens aan berichten geeft is zo ongeveer het negatief van een foto: wat wit lijkt, is in feite zwart en het zwarte is in feite wit. Vooral wanneer de bevrijding van Aleppo steeds meer in zicht komt, wordt het westen hysterisch en begint iedereen te beschuldigen die aan de werkelijke bevrijding meewerkt. Margot Kidder drukte het ongezouten zo uit, richting Amerika: “Gij doodt en doodt en doodt en gij blijft nog fier op uzelf!” (Margot Kidder, L’ennemi commun des peuples. Mes chers compatriotes américains nous sommes fous, mondialisation.ca, 8 augustus 2016).
21-08-2016 om 20:11
geschreven door Gust Adriaensen
|
