29-04-2013 om 14:51 geschreven door Gust Adriaensen

28-04-2013 om 17:27 geschreven door Gust Adriaensen

Donderdag 25 – zaterdag  27 april 2013

Op feestelijke wijze hebben we ’s middags de eucharistie gevierd van de heilige Marcus, die zowel in oost als west vandaag wordt herdacht. Ik krijg links en rechts nog enkele extra felicitaties omdat ik hier gebleven  ben en zelfs de baby Fadia schijnt tevreden te zijn. Anderzijds vind ik het ook wel erg jammer. Onze zwaar gewapende geburen worden echter  bijzonder zenuwachtig omdat verwacht wordt dat het leger ook hier stilaan gaat beginnen met een tegenaanval. En dat zijn erg gevaarlijke momenten waarop onze buren tot alles in staat zijn, zoals een kat die in het nauw gedreven wordt. Het zou er erg aan toe kunnen gaan. Daarom ben ik ook blij dat ik bij de gemeenschap kan blijven. Dit is geen geschikt ogenblik om de gemeenschap te verlaten, zoals ik gehoopt had.

En dan een de stem van een roepende in de woestijn. Ons interview werd blijkbaar op vrijdag niet uitgezonden. Aan hen die bij de VRT navraag deden werd geantwoord dat de lijn onzuiver was en dat ik daarna niet meer te bereiken was. Dit is in zoverre waar dat ik hen niet duidelijk verstond, maar een dame aan de andere kant zei echter dat ze mij goed verstonden. Vermits ik van plan was donderdagmorgen te vertrekken heb ik inderdaad gezegd dat ik donderdag en vrijdag niet meer te bereiken was. Toch, denk ik, is er een verschil tussen hetgeen de VRT wil brengen en de werkelijkheid hier.

Op 29 mei is Rudy Vranckx met zijn ploeg van Canvas in de abdij van Postel neergestreken voor een interview met mij. Een hele namiddag lang. Na een inleidende wandeling zaten we op een bank tegen de mini-sequoia midden op het grasplein van de binnenkoer, omgeven door de statige beiaardtoren, de bibliotheekvleugel, de oude brouwerij, de colonnade van het kontaktcentrum en de prelatuur. Ze hebben best prachtige beelden kunnen maken. De vragen kwamen telkens vanuit een dubbele (onuitgesproken) overtuiging: dat binnenkort  “het dictatoriaal regime” zou vallen en dat dit ook het beste zou zijn. Ik was het daarmee helemaal niet eens. De laatste vraag was dan ook: “En als ge u nu eens vergist?” De uitzending was voorzien voor het najaar. Ik heb daar echter niets meer van gehoord. Indien regering en president gevallen waren, dan had onze gediplomeerde oorlogsjournalist met deze Canvas-uitzending mij natuurlijk flink in mijn hemd kunnen zetten. Het is echter anders gelopen en die uitzending zit nog in hun kast, of in de vuilbak? Jammer.

Het Syrische volk, het leger, de regering en de functie van president hebben hervormingen nodig, zoals ze zelf ook willen: er is al een nieuwe constitutie waardoor de president niet meer van de Baathpartij moet komen en er is een nieuw parlement met een meer partijen stelsel. En er zullen nog hervormingen komen. Maar moet dit door gewapende bendes, door het buitenland gesteund, beslist worden? Of door het Westen en de golfstaten? Komt dit niet aan het volk zelf toe? Moet daarvoor een land ontwricht worden? De meerderheid van de bevolking staat steeds meer achter de president, die op dit ogenblik de beste garantie is voor het behoud van deze lekenstaat met gelijkheid voor alle geloofsgroepen en etnische groepen. Dit land is/was trouwens het enige bolwerk in het Midden Oosten tegen de islamdictatuur. Het heeft  ook het westers imperialisme kunnen buiten houden. Als dit land helemaal ontwricht wordt, zoals buitenlandse machthebbers willen,  komt ook hier een chaos, een hel,  zoals in Irak, Libië en zovele andere landen. In het niet uitgezonden interview heb ik verteld hoe mijn eerste komst in Syrië vanuit een wantrouwen (een moslimland, geen vrije meningsuiting, een dictatuur…?) een echte cultuurschok geweest is, waarbij ik tot mijn grote verrassing vrij kon genieten van de gastvrijheid, hartelijkheid en onderlinge vrede zowel in moslimgezinnen als in christelijke gezinnen. Ik maakte eens een lange wandeling in de woestijn, werd door een herder in tulband uitgenodigd.  Hij sprokkelde wat takjes, maakte een vuur en met een moortje aan een stok zorgde hij voor thee. Hij nam een deken van de rug van de ezel en legde  die op de grond voor mij. Zelf ging hij er naast zitten. Als twee ‘wildvreemden’ dronken wij thee alsof we al jaren vrienden waren.  En het enige dat ik met moeite kon zeggen was: abouna min Belgika, ik ben een priester uit België. Ik heb nog een foto van die man met tulband en naast hem het deken (omdat ik aan die ezel niet kon vragen een foto van ons beiden te maken). Dat was dat zogezegde dictatoriaal moslimland van voor de oorlog. Dat was de ziel van het volk. Als ik nu één voet hier buiten zet is mijn leven in gevaar.

Ondertussen weten de meesten stilaan wel dat het uitmoorden van de bevolking, de verwoesting van het land en de gruwelijke aanslagen het werk zijn van gewapende bendes, door het buitenland gesteund om dit onafhankelijke en welvarende land in handen te krijgen.  Helaas blijven sommigen nog spreken over brave betogers en vreedzame protesten als over  kabouters in fantasieland. Een van hen is de zelfverklaarde midden oosten specialiste mevrouw Brigitte Herremans die dan nog spreekt in naam van Broederlijk Delen en Pax Christi. De verwarring in kerkelijke middens lijkt wel compleet.  En op de gastblog van IKVPaxChristi wordt openblijk gepleit voor het bewapenen van de rebellen en het geven zelfs van afweergeschut. Hoe komen deze mevrouw en deze kerkelijke organisaties er toe om de noodkreten van onze patriarchen en bisschoppen niet alleen niet te steunen maar daarbij nog dergelijke oorlogsretoriek te verspreiden? En deze mevrouw is, jawel, gastspreekster tijdens een avond over Syrië in het Theologisch en  Pastoraal Centrum van Antwerpen op 8 mei. Inmiddels zijn de meerderheid van de slachtoffers van deze oorlog soldaten en veiligheidsmensen,  worden christenen verder uitgemoord, kerken vernield, bisschoppen en priesters gekidnapt …en kan het leger maar met moeite een deel van de bevolking beschermen. En Pax Christi komt zeggen: nog meer wapens aan die terroristen. Onbegrijpelijk en vooral onaanvaardbaar.

28-04-2013 om 10:54 geschreven door Gust Adriaensen

27-04-2013 om 08:07 geschreven door Gust Adriaensen

Vrijdag 19 – donderdag 25 april 2013

Er wordt hard gewerkt om enkele kleine icoontjes klaar te krijgen. Aan de houten plaatjes wordt een kunstige vorm gegeven en ze worden met overvloedig goud versierd. Alles gebeurt boven in de zaal boven de kerk. De kinderen hebben ondertussen enkele matrassen aangesleept waarop ze hun zenuwen kunnen botvieren. Ik begrijp niet hoe de zusters rustig kunnen  doorwerken terwijl zij een oorverdovend lawaai maken.  Maar goed, morgen, zaterdag, mogen de kinderen heel de zaal proper maken waardoor ze een ganse en lange voormiddag zoet zijn. Daarna moet weer dringend gewerkt worden aan de twee grote iconen, die volgende week moeten af zijn: de verrijzenisicoon (1, 30 op 3,66 m) en “het oog dat niet slaapt” (dat 2 meter op 1,6 is).

Deze icoontjes zijn bedoeld om mee te nemen naar België. Inderdaad, als ik veilig weg geraak zal ik de maand juni in België doorbrengen. Ik heb uiteraard vele boodschappen bij voor de gemeenschap. Er is veel nodig. Langs deze icoontjes en kleine religieuze voorwerpen, door de gemeenschap vervaardigd, hopen we enig inkomen te verkrijgen om de nodige inkopen te doen en verdere ondersteuning van mensen in nood.  Toegegeven, we worden  tot heden ook door een behoorlijke groep moslims en christenen  in het dorp gesteund en beschermd, wat uiteraard nog geen volledige bescherming geeft tegen de ultra fanatieke al Nousra, die hier nu flink vertegenwoordigd is.

Zaterdag valt gedurende enkele uren de regen met bakken uit de hemel, wat iedereen verheugt. Als je daarna door het venster naar het terrein kijkt zie je hoe heel de oppervlakte alsook de kleine binnentuin een aanblik van fris groen geeft. Hier in de woestijn regent het maar af en toe en er kan eigenlijk niet genoeg regen vallen. Met de uitdrukking “  sakata matarra” (het regent) hoort ge de regen al kletteren.

Onze man die juist uit Damascus gekomen is en probeert daar wat mensen te helpen, vertelt dat de oorlog tegen Syrië niet alleen fysische en materiele ellende veroorzaakt maar vooral ook morele ontwrichting. Menige families hebben nauwelijks of geen middelen om aan eten te komen. Alles is bovendien veel duurder geworden. Sommigen proberen hier of daar klusjes te doen, velen proberen te  stelen, sommige meisjes gaan hun lichaam verkopen om wat geld voor de familie te hebben. Jongens zien dat sommige leeftijdgenoten een wagen hebben, een geweer en flink betaald worden om het land te helpen ontwrichten en de bekoring is voor hen heel groot om zich bij hen aan te sluiten. Zelfs als de oorlog gedaan is, hoe moeten deze jongeren leren wat rechtvaardigheid, echte liefde en eerlijk leven is? Voor de rebellen zelf hebben vrouwen de plicht om deze strijders aan te moedigen door zo overvloedig mogelijk met hen omgang te hebben. Hoe kunnen deze mannen en vrouwen later nog ooit leren trouw te zijn? En wat met de kinderen waar niemand van weet wie hun vader is? Hier zit duidelijk een satanisch plan achter om het land moreel geheel te ontwrichten. Syrië wordt in het hart getroffen: het gezin.

De vierde paaszondag is hier de zondag van de genezing van de lamme terwijl het in de Latijnse ritus roepingenzondag is. In de eucharistie bidden we vooral voor drie intenties. Vooreerst om steeds meer Jezus als de Goede Herder te leren navolgen, die niet alleen de goede richting aan de schapen wijst, hen voedsel en water geeft maar hen zo liefheeft dat hij er zijn leven voor geeft. Vervolgens bidden we voor roepingen in de Kerk, vooral ook voor priesterroepingen, alsook voor onze eigen priesteropleiding hier. Het hernieuwde directorium van de congregatie van de clerus voor het leven en het ambt van de priesters wijst op de verregaande gevolgen van de secularisatie waardoor de verleiding groot geworden is om alles bij het ‘gewoon menselijke’ te houden, terwijl Jezus ons juist uitnodigt om Hem onverdeeld na te volgen. Dit vraagt een herbeleving van de christelijke eigenheid, die een grote positieve weerslag kan hebben op de nieuwe evangelisatie. Tenslotte bidden we uiteraard voor een duurzame vrede in Syrië en de vele mensen die nu allerlei ellende te verduren hebben.

Nadat we in het atrium het middagmaal genoten hebben, worden er weer sketches gedaan, zogezegd omdat ik ga vetrekken. En ’s avonds gaan ze pannenkoeken bakken.  Omdat er ooit een koffietoestel met een container meegekomen is ga ik, die voorlopig de enige ben die dit apparaat ken, koffie zetten. Voor sommige Syriërs, die gewoon zijn van die dikke drek te drinken, zal het wellicht als water smaken, maar het geeft toch een feestelijke sfeer: gewone koffie  (die al lang over tijd is natuurlijk)  op z’n Europees. Heerlijk. Er is zelfs nog een gelegenheidskoortje dat een concertje brengt. En dan komt er een vervelende dissonant. De elektriciteit was deze avond weer afgesloten. Dat is niet erg, dat zijn we al lang gewoon. Per ongeluk heeft hiermee echter iemand in een kamer een mazoutkacheltje omgestoten. Dat is een rechtopstaand ding met daarboven een vaatje met mazout. Dat vaatje was vol en zo was heel de vloer vol mazout. Dus: wachten tot morgen vroeg wanneer er licht is en dan met man  en macht die kamer ontruimen en poetsen. En zo gebeurde het. Misschien is het een teken dat de oorlogsomstandigheden waarin we nu al veel te lang moeten leven de stress al te zeer verhogen. We weten echter dat onze  moeilijkheden beperkt zijn in vergelijking met de ellende waarin zovelen hier moeten leven en in vergelijking met de vele (9?) miljoen vluchtelingen in Syrië zelf.

Maandag worden twee orthodoxe priesters uit Aleppo ontvoerd: Boulos Yazini en Youhana Ibrahim. Het zijn twee bekende en moedige bisschoppen die met de rebellen gingen onderhandelen voor de vrijlating van hun gekidnapte priesters en daarbij werden ze dus zelf ontvoerd. Een reden om in de eucharistieviering vurig te bidden voor hun vrijlating. Dinsdagavond wordt meegedeeld dat  ze vrij gelaten zijn. Het blijkt echter een leugenachtig bericht te zijn om verwarring te zaaien. Ze zijn niet vrij.

Ondertussen krijg ik van BRT 1 radio een telefoon. Ze willen me interviewen voor de uitzending op vrijdag 11.00 u – 12.00 u. Vermits ik zelf echter niet te bereiken ben op dat ogenblik wordt het interview noodgedwongen vooraf opgenomen, op woensdag middag. De telefoon aan mijn kant was erg onduidelijk terwijl zij mij goed verstonden, zeiden ze. Dus heb ik maar geprobeerd te zeggen wat ik wilde zeggen. Dit heeft een veertigtal minuten  geduurd. Nu afwachten wat ze er uit gaan halen. Ik heb wel gevraagd om zelfs de naam van ons dorp uit veiligheid niet te noemen, wat ze me beloofd hebben.

Enkele bedenkingen. Er wordt blijkbaar een actie gevoerd om geld in te zamelen voor Syrië en de vluchtelingen. Op zich een edel doel. Toch is dit niet het eerste dat moet gebeuren. Voordat  de oorlog tegen Syrië uitbrak zijn er geen Syrische vluchtelingen geweest. Het leven was erg goedkoop (15 Syr. P. voor tien broden en 75 S.P. had ongeveer de waarde één €, wat overigens nu nog zo is in de officiële winkels, maar die zijn nu meestal door gewapende bendes vernield), gratis onderwijs, gratis universiteit, gratis ziekenzorg, Syrië produceerde zelf zijn medicamenten (die men wel moet betalen) waardoor ze veel goedkoper zijn. Er waren nagenoeg geen armen. Ondertussen heeft Turkije 130 fabrieken in Aleppo ontmanteld en alles gestolen waardoor 130.000 gezinnen plots zonder inkomen zijn. En 1, 5 miljoen vluchtelingen die nergens terecht konden werden hier opgevangen én onderhouden…Als het westen en zijn bondgenoten ophouden allerhande gewapende bendes te steunen, is het hier morgen vrede en kunnen ze  het land dat ze verwoest hebben mee helpen opbouwen. Mensen die nog een huis hebben, al of niet verwoest, kunnen dan veilig terug en de regering zal hen  helpen bij de heropbouw.

25-04-2013 om 23:15 geschreven door Gust Adriaensen

Zouden er bij de door Femenactivistes met graagte gedemonstreerde borsten ook PIP-borsten behoren? Of worden die weggeselecteerd door de strenge keuring waaraan de lijven van de would-be activistes onderworpen worden?

Hoe dan ook, een en ander maakt duidelijk dat Femen een hoogstmerkwaardige opvatting over feminisme heeft en zich meer en meer manifesteert als een groepje exhibitionistes die het meer te doen is om hun blote fraaie body dan om de boodschap die ze op hun lijf schilderen. Want die leest geen kat, laat staan een kater.

25-04-2013 om 20:59 geschreven door Gust Adriaensen

24-04-2013 om 19:22 geschreven door Gust Adriaensen

24-04-2013 om 18:23 geschreven door Gust Adriaensen

24-04-2013 om 17:21 geschreven door Gust Adriaensen

De heer Pinxten is professor in de antropologie aan de Gentse universiteit en in een krantenartikel laat ook hij zijn licht schijnen over de steeds vaker opduikende bewijzen van wetenschappelijke fraude.

Zijn stelling is dat meer controle op de onderzoekers het fraudeprobleem niet zal oplossen. In de eerste plaats moet er een intense dialoog tussen beleidsmensen en onderzoekers opgestart worden over de aard van het onderzoek.

Dat is een waardevolle benadering maar in Pinxtens  exposee zijn enkele heel merkwaardige dingen te vinden.

Hij laat namelijk  uitschijnen dat onderzoeksfraude niet zo erg is als onderwerp en resultaat 'niet echt een onontwijkbare impact op de hele maatschappij' hebben. Zoals, aldus Pinxten, de sociale psychologie. En misschien hoort dan ook wel de antropologie in die categorie thuis. Andere koek is natuurlijk, nog volgens Pinxten, wanneer het (frauduleuze) onderzoek, de economie betreft.

Dat is natuurlijk een zeer discutabele en voor elke intellectueel en onderzoeker met enig zelfrespect, onacceptabele waardebeoordeling. Bovendien holt Pinxten op die manier zijn eigen bekommernis om het vrije, onafhankelijke onderzoek dat 'niet ondergeschikt gemaakt wordt aan de economie', uit.

24-04-2013 om 08:45 geschreven door Gust Adriaensen

Dit landschap lijst ik in:

gras en bloemen
een weelderig palet
daarbovenuit de jonge struiken
en de sombere bomen
hoog in de lijst
zweeft een wolk
het blauw voorbij

wees niet gehaast
neem nog wat tijd

op de rand van bos en wei
staat wellicht een ree
aandachtig
of een vlucht duiven
zwenkt de omlijsting binnen
verdwijnt naar het zuiden...

Is daarmee het schilderij compleet?

niet dat ik het zeker weet
maar het is nu zo intens van mij
dat ik het volmaakt tevree
opberg in de galerij
van mijn geheugen.

22-04-2013 om 08:29 geschreven door Gust Adriaensen

Vrijdag 12 – vrijdag 19 april 2013

Deze vrijdag  werken nagenoeg allen aan de tijm (‘zaatar’: de blaadjes van de steeltjes verwijderen). Ze geven veel stof af. Sommigen zijn al vanaf 7.00 u bezig en eindigen om 17.00 u, met een onderbreking van het middagmaal. En inderdaad, ’s avonds is de aanvankelijk onoverzichtelijke berg ongeveer weggewerkt, tot opluchting van iedereen. In de loop van de week komen daar nog andere kruiden bij zodat in het geheel 200 kg kruiden op het einde van de  week meegegeven kunnen worden met een vrachtwagen naar Libanon, waar ze verkocht worden (tijm, rozemarijn, salie, melisse, ijzerkruid, citroenkruid, laurier, “rozen van Damascus”, duizendblad, linde, munt, bernagie…). De andere dringende werken moeten even wijken. Er is immers nog de grote verrijzenisicoon van 1,30/3,66 m, besteld door de Grieks-Melchitisch-Katholieke aartsbisschop van Beiroet  voor zijn kathedraal, die al meerdere iconen heeft door deze gemeenschap geschilderd. En er is verder nog werk aan het herstel van de uitgebrande kamer en gang (inhoud, houten plafond, muren), die stilaan geverfd kunnen worden. Verder worden er nog verschillende kleine iconen vervaardigd.

De derde paaszondag is in de byzantijnse liturgie toegewijd aan de “myrophores”, de vrouwen die welriekende kruiden dragen naar  het graf van Jezus. Zij stonden onder he kruis en trotseerden de spot. Zij zorgden voor de voorlopige begrafenis van Jezus. Bij Jezus’ sterven was er immers niets voorzien en omdat op vrijdag avond de grote sabbatrust begon, konden ze alleen maar zorgen voor een voorlopige begrafenis, geholpen door twee geheime leerlingen van Jezus, mannen van de hoge raad: Jozef van Arimathea en Nicodemus. Maria Magdalena en de andere vrouwen wachtten ongeduldig het einde van de sabbatrust af om Jezus’ Lichaam liefdevol  te gaan balsemen. Zo snellen ze naar het graf, op zondag, s’ morgens vroeg. En daar ontdekken ze tot hun verbazing dat Jezus verrezen is. Maria Magdalena zal dan ‘de apostel van de apostelen’ worden. Deze vrouwen worden hier in het oosten  geëerd als een voorbeeld van het standvastig geloof en van het apostolaat van de vrouw in de Kerk. Gelukkig is abouna Georges vanuit Qâra gekomen zodat we nog eens een byzantijnse zondagseucharistie konden vieren. Meteen daarna werd de baby Fadia gedoopt. In de byzantijnse ritus horen doopsel, vormsel en eucharistie bij elkaar. Het doopsel gebeurt door onderdompeling, tot jolijt van iedereen, behalve van de baby. Het was een feestelijke gebeurtenis.  

Tevens wist abouna Georges ons weer het nodige nieuws te vertellen. In het oude orthodoxe kerkje van Qâra zijn weer dieven binnengedrongen en hebben zes oude iconen gestolen. Vroeger werden reeds alle iconen gestolen  en enkele dagen later teruggebracht. Deze keer zal het moeilijker zijn ze terug te vinden. Vervolgens heeft het leger op drie punten buiten Qâra post gevat en is zo begonnen aan een langzame omsingeling. De weg naar Damascus is nagenoeg beveiligd en onder controle van het leger. In Quousseir heeft al Nousra echter een verschrikkelijke misdaad begaan met een christelijke vrouw die werd gemarteld, gedood en verminkt, op een wijze die te gruwelijk is om te vertellen. En dit alleen omdat zij een goede christelijke vrouw was. Sommigen hier kennen deze vrouw. Zo openbaart zich de satanische aard van deze beweging.

Deze zondagnamiddag bestaat de ontspanning in het rondjes fietsen op de grote (geplaveide) binnenkoer. Met een vroegere container zijn vijf fietsen meegegeven, bedoeld om boodschappen te kunnen  doen in het dorp Qâra. Wegens de aanwezigheid van al Nousra en aanverwante confrérieën is daar nu geen sprake van. Met groot en klein hebben we nu getracht ons af te reageren op deze fietsen in een soort collectieve ‘home-training’ en, zoals altijd, hebben de kinderen er het meeste plezier in.

Terwijl we dinsdagmiddag, zoals naar gewoonte, de eucharistie vieren, hoor ik plots achter mij allerlei oneerbiedig gerommel en gestommel. Al vlug blijkt dat het bombardementen zijn. Er zijn geen helikopters of vliegtuigen mee gemoeid, het blijkt allemaal van op de grond te gebeuren. Achter het dorp, tegen de autostrade stijgen rookpluimen op (volgens onze schildwachten). Het blijft ook onder het middagmaal nog voortduren. Hoewel het een eindje hier vandaan is, vermijden we veiligheidshalve op die momenten toch alle open ruimtes. En in de refter zijn al lang de nodige voorzorgsmaatregelen genomen: alle ramen zijn met zandzakken toegedekt. We nemen ons voedsel in eenvoud en blijdschap van hart als in een ruime, luxueuze loopgracht. En ’s avonds laat, horen we opnieuw bombardementen en ontploffingen in volle hevigheid. Enkele rebellen hebben blijkbaar in hun overmoed soldaten willen aanvallen maar hebben daarmee een harde reactie uitgelokt.

Omwille van onze veiligheid leven we nog steeds opgesloten in onze eigen gebouwen als in een soort familiale gevangenis. Vanuit deze fysische beperktheid hebben we evenwel een steeds ruimer inzicht gekregen in het  huidige wereldgebeuren. Vanaf het begin hadden we  begrepen dat hetgeen de westerse media uitkraamden over “de vreedzame burgeropstand” pure manipulatie was. Geleidelijk ontdekten we beter de drijfveren van het hele poppenspel: de Bilderberg groep, de stinkend rijke en (al)machtige families Rotschild en Rockefeller, (de ‘hogepriesters’ van de ‘globalisatie’ of nieuwe wereldorde met ‘paus’ David Rockefeller, 98 jaar!), Wall street, de wapenindustrie, de vrijmetselaarsgeest, het hechte verbond van het westen met de fundamentalistische islam die overal mee het vuile werk moet doen… En alles wordt toegedekt met schitterende slogans: “Vrijheid voor Irak” rechtvaardigde de vernietiging van deze oudste beschaving, de “Arabische lente” en een “Nieuw Midden Oosten” waren de maskers voor de gruwelen in heel de Arabische wereld. En de “Vrienden van Syrië” voerden dit mooie land tot aan de rand van de afgrond. En nu is de wereldbevolking ongeveer murw genoeg om naar een “wereldbestuur” en  een heerlijke “nieuwe wereldorde” te verlangen! De acties daarvoor gaan onverminderd verder. In de derde wereld moeten oorlogen de wereldheersers helpen om de grondstoffen te stelen en meteen die armoezaaiers te elimineren.  In het rijke westen worden bankencrisissen en economische rampen uitgelokt. Zij moeten de mensen wijsmaken dat morgen de hemel op ons valt als we niet gelijk welke dictatoriale en draconische regeling aanvaarden. De zogenaamde “opwarming van de aarde” is het middel waardoor iedereen en alles onredelijk kan worden belast. Ondertussen worden de fundamenten van het leven en het samenleven wereldwijd afgebroken door het massaal doorvoeren van abortus, euthanasie, “eugenetische” en veterinaire manipulaties van het menselijk leven en vooral door het afschaffen van het huwelijk, basiscel van iedere samenleving.

In een dergelijke wereld is er  uiteraard geen plaats voor God, de Schepper en Christus de Verlossder.. We mogen niet  meespelen en hebben ook geen recht om openlijk van ons geloof te getuigen. Toch zeggen we: Een wereld zonder God is een hel! En al hebben we geen recht om gelijk te hebben, toch hebben we gelijk. Deze menselijke nieuwe wereldorde is het beest uit het laatste Bijbelboek, de Apocalyps hoofdstuk 13, dat door heel de wereld vol bewondering wordt aanbeden met grootspraak en godslastering,  zodat niemand nog kan kopen of verkopen als hij/zij het teken of de naam van het beest niet draagt… En wij getuigen luide dat we - zelfs zonder enig maandelijks inkomen - oneindig meer waard zijn dan al het goud van de Rotschilds en de olie van de Rockefellers samen. Deze wereld zal vergaan met alles wat ze bevat. Wij zijn geschapen naar Gods beeld en gelijkenis, verlost door Jezus Christus en door zijn Geest nu reeds deelgenoten van zijn verrijzenis. Dat is de echte en blijvende werkelijkheid. We leven van de immense liefde en barmhartigheid van Christus Jezus. Dat hebben de eerste christenen ons geleerd. Het machtige Romeinse Rijk heeft het christelijk geloof en de Kerk met wortel en al (bijna) uitgeroeid, maar is zelf als een levenloos geraamte in elkaar gestort, terwijl de Kerk en het christelijk geloof schitterden als nooit voorheen.  Zij zijn ons voorbeeld om de Kerk en onze christelijke levenswijze  voortdurend te zuiveren en te richten op Christus. Zo zal het blijven gaan tot het einde der tijden.  Petrus zei het al: “Redt u uit dit ontaarde geslacht” (Handelingen 2, 40). We trachten de “tekenen van de tijd” te begrijpen en ons niet vast te klampen aan wat voorbijgaat. We leven in de wereld maar gaan niet op in deze wereld. We hechten ons  aan de enige Heer en God van de geschiedenis: Jezus Christus, gestorven en verrezen.  Heer, ontferm u over ons en laat Uw Rijk komen.

19-04-2013 om 19:29 geschreven door Gust Adriaensen

S A M E N K O M S T

VAN WOORD, ZANG EN GEBED

op gebedszolder ‘de Ark’ te Postel

(in de oude brouwerij van de Abdij, voorbij ‘De Beiaard’)

Vrijdag 26 april 2013

Aanvang 20:00

OM HET HART VAN HET EVANGELIE

Chanan van Es, een Messiaanse Jood, leest en predikt

het Evangelie van de verzoening door het bloed van Jezus Messias.

Na afloop (plm. 21:30) is er koffie en ruime gelegenheid tot vragen stellen.

        ~ IEDEREEN IS VAN HARTE WELKOM ~

Vrijwillige bijdrage in een collecte.

16-04-2013 om 21:13 geschreven door Gust Adriaensen

16-04-2013 om 08:55 geschreven door Gust Adriaensen

14-04-2013 om 14:11 geschreven door Gust Adriaensen

Vrijdag 6 – vrijdag 12 april 2013

Er moeten voorzorgsmaatregelen genomen worden. Met pijn in het hart hebben we afscheid genomen van het soennitisch gezin op de boerderij, met hun vier kleine kinderen. De boerderij ligt aan de andere kant van het terrein, tegen de ringmuur. Verder op, buiten het terrein, bevinden zich evenwel enkele boerderijen die haarden van verzet zijn.  Wanneer er gevochten wordt zal dit boerengezin de meeste brokstukken krijgen. Het is dus onverantwoord hier kleine kinderen te laten spelen. Het waren lieve ouders en kinderen en bovendien harde werkers  We hadden een zeer goede band met hen. De weinige keren dat we nog op het terrein konden komen en de boerderij bezoeken was het telkens een plezier om met die kleine kinderen te spelen. Verder zullen we afscheid moeten nemen van onze ‘engelbewaarder’, de man die vanaf het begin als conciërge bij ons is. In alle omstandigheden heeft hij ons geholpen en beschermd.  Zijn vrouw is al maanden geleden naar een veiliger plaats vertrokken, maar hij wilde blijven. Hij is echter de enige alawiet in heel de streek en dus nu de meest gezochte persoon.  Hij staat dag en nacht onder spanning. Hij zal elders samen met een gezin, dat ook verbonden is met deze gemeenschap, zich blijven inzetten voor de gemeenschap. En in zijn plaats komt een man van een gezin, dat ook met de gemeenschap verbonden is maar dat omwille van de oorlog naar hun moeder getrokken is die weduwe is. Zijn gezin blijft daar maar hij komt voorlopig naar hier om de contacten van de gemeenschap met de buitenwereld te verzekeren.

De Syrische lente is nu echt begonnen. Zaterdag heeft de zon lang en flink geschenen. Dan is er voldoende warm water voor iedereen en  moet er onderling niet afgesproken worden om een douche te nemen. Dat is de laatste tijd anders geweest. Om de paar dagen hadden we echt stormweer, zonder regen. Mogelijk gaat het weer nu geleidelijk keren en wordt het warm. De kleine (40/30 m) binnentuin staat vol met allerlei groenten en het is een plezier om daar nu in te werken. Anderzijds moet er met man en macht gewerkt worden aan een zending die over enkele dagen weer naar Libanon kan meegegeven worden voor de verkoop, o.a. vele zakken tijm. De blaadjes moeten nog van hun steeltjes gescheiden worden. Een hele gevangenisbevolking zou hiermee dagen lang zoet gehouden kunnen worden, maar omdat we niet weg kunnen  zullen we het zelf maar doen.

In de namiddag horen we enkele ontploffingen. Het nieuws doet de ronde dat het leger stilaan de terroristen in Qâra gaat aanpakken. We bereiden ons voor op een woelige nacht, maar het is zo rustig als het kan. Er zijn zelfs maar twee heel korte stroomonderbrekingen. Later vernemen we de ware toedracht. Enkele van de strafste terroristen wilden afweergeschut plaatsen om legerhelikopters neer te halen, ,o.a. achter onze muur. Gelukkig hebben de zwaargewichten van de oppositie in Qâra hen duidelijk gemaakt dat dit een zeer slecht idee is. Daarop zal het leger onverwijld reageren, waarbij de terroristen zwaar zullen aangepakt worden met mogelijk zware bombardementen op het dorp. Het afweergeschut werd niet geplaatst. Verder bereikt ons het nieuws dat al Nousra in Homs aangeboden heeft om hun wapens neer te leggen op voorwaarde dat ze vrije aftocht krijgen. Het leger vertrouwt dit niet en is er nog niet op ingegaan. Trouwens, zij zijn nu goed geïnformeerd en kunnen gemakkelijk met het dubbel aantal terugkeren. In elk geval zijn er wel tekenen dat ook al Nousra zijn enthousiasme aan het verliezen is.

Vandaag is het de zondag van Thomas, die ondertussen in de Latijnse ritus door  Johannes Paulus II tot de zondag van de goddelijke barmhartigheid uitgeroepen is. Misschien is de barmhartigheid van de Vader inderdaad in  onze tijd de meest vergeten waarheid, welke langs zr. Faustina nu in herinnering werd gebracht. ’s Avonds  worden enkele dansjes opgevoerd door de zuster van de sacristie samen met de kinderen. Deze zuster is nogal creatief in muziek, zang en dans. Ze hebben gepaste, kleurige kleedjes aan en ontpoppen zich als echte oosterse danseressen op de muziek van charismatische en joodse liederen.

Met de oorlog tegen Syrië wordt heel hoog spel gespeeld. Het westen en zijn bondgenoten willen kost wat kost dit land ontwrichten om het eindelijk in hun macht te krijgen, om zich van de energievoorraden te verzekeren, om heer en meester te zijn  op deze strategisch belangrijkste plaats in het Midden Oosten en om een sterke macht te vormen tegen Iran, Rusland en China. Zij menen het zich niet te kunnen veroorloven dit land in welvaart, vrijheid en vrede te laten verder leven, zonder dat zij hier hun macht kunnen laten gelden. Daarom hebben ze hier, zoals elders, de “creatieve chaos” willen brengen. Anderzijds blijkt dat Syrië door zijn innerlijke eenheid en zijn  decennia lang leven in vrede met alle etnische groepen veel sterker is dan de belagers hadden gedacht. “Volksopstand” en “burgeroorlog” zijn westerse zeepbellen gebleken. De mogelijkheid die overblijft zijn de massa’s terroristen die nog kunnen proberen het land te ontwrichten. De radicale en onberekenbare al Nousra  spelen hierbij een steeds grotere en dubbelzinnige rol. Maar de hoger genoemde landen zullen dit ook niet zonder meer laten gebeuren.  Bovendien komen er scheuren in de westerse eenheid. De bevolking begint steeds beter te beseffen dat de oorlog in Syrië een samenzwering is van het westen. De Fransen, de Amerikanen, de Turken… protesteren steeds luider tegen hun eigen regeringen. En deze landen kunnen  hun eigen problemen niet meer aan. Syrië kan deze oorlog nog vijf jaar volhouden maar kunnen deze landen hun aanvallen nog zo lang uithouden? Gaan zij niet verplicht zijn hun steun te zoeken bij die landen die juist Syrië steunen: Brazilië, Rusland, Indië, China, Zuid Afrika (Brics)? Regering en leger zullen ondertussen rustig verder doen om het land geleidelijk te zuiveren van terroristen, al blijft dit zeer moeilijk omwille van de laffe houding van het westen, die hen blijven steunen en nu mee profiteren van de gruwelen van al Nousra.

De vooruitzichten zijn in de twee richtingen immens. Indien het westen met zijn Arabische bondgenoten Syrië alsnog kan ontwrichten om er hun heerschappij te vestigen, zal dit voor hen, denken zij, een enorme toename zijn van rijkdom aan energiebronnen én aan macht in heel het Midden Oosten en in heel de wereld. Syrië zal dan wel een islamitische dictatuur worden, als cadeau voor de geleverde diensten van Saoedi-Arabië en Qatar. Maar daar geeft het westen niets om. Verder zal Syrië verdeeld zijn, “gelibaniseerd”. De verschillende groepen zullen gescheiden worden en elk hun woongebied toegewezen krijgen,  zodat ze elkaar blijven uitmoorden (zoals in Irak, Libië, Tunesië, Afghanistan…). Daar maakt het westen zich evenmin zorgen om. Trouwens, dan is er  weer een goudmijn meer voor de wapenindustrie. Christenen zullen nagenoeg verdwijnen, want in de verdeling van Syrië is er geen eigen plaats voorzien voor de christenen.  Zij moeten weg omdat zij de getuigen zijn van het onrecht van het westen. En daar geeft het westen helemaal niets om. Het westen is zijn  christendom al lang beu. (Maar vergeet niet, heren wereldheersers: het christelijk geloof en de Kerk zijn de enige werkelijkheden uit de mensengeschiedenis die telkens opnieuw verrijzen en al uw instellingen en landen zullen overleven!)

Als Syrië stand houdt, zijn aanvallers kan afslaan en uiteindelijk de vrede kan herstellen zal het een modelland worden - gelouterd door deze wrede oorlog -   niet alleen voor het Midden Oosten maar voor heel de wereld. Het zal een land zijn dat vrij is van het westers imperialisme én van de islamdictatuur. Een land waar alle etnische groepen en geloofsgemeenschappen in vrede met elkaar samen leven, nog veel bewuster dan voorheen al gebeurde. Een land waar ook de christenen ten volle zichzelf kunnen zijn: het deeg in het dagelijkse brood van de samenleving en de getuigen van het Rijk Gods op aarde. Christenen die in kleine groepen leven, bescheiden, alleen steunend op en levend van de kracht van het geloof in de gestorven en verrezen Heer Jezus. Jammer, dat de christenen in het westen  dit nauwelijks begrijpen en nog veel minder steunen. Gelukkig blijkt onze franciscaanse jezuïet, (die ze hier baba Roma noemen), dit wel te begrijpen.

Uiteraard bidden en ijveren wij er voor, dat deze oorlog eens eindigt en Syrië, mogelijk zwaar gewond en gelouterd, geestelijk versterkt uit deze ellende zal opstaan. In een  Vlaams kerklied zingen wij: “Als God ons thuisbrengt uit onze ballingschap,  dat zal een droom zijn…”. Zing je mee? Dank  u wel.

12-04-2013 om 09:19 geschreven door Gust Adriaensen

10-04-2013 om 22:51 geschreven door Gust Adriaensen

09-04-2013 om 09:14 geschreven door Gust Adriaensen

07-04-2013 om 14:36 geschreven door Gust Adriaensen

Goede Vrijdag 29 maart – vrijdag in de Paasweek 5 april 2013

Deze voormiddag van de Goede Vrijdag is het nagenoeg volmaakt stil in heel het (groot) huis. Het gebed gisteravond heeft ook tot deze morgen vier uur geduurd. Pas om elf uur komen we nu in de kerk samen voor de “koninklijke uren”: primen, terts, sext, noon, die samen twee uur duren. ’s Middags eten de meesten wat droog brood en drinken er een tas thee bij. Voor de kinderen, en hen die het willen of nodig hebben wordt een eenvoudige maaltijd voorzien.  Om half vier volgen de vespers  die ook twee uur duren. Hierin is de processie voorzien met het “epitaphios’, versierd doek waarop de grafleggen van Jezus is afgebeeld. Daarna wordt de graflegging herdacht. Het doek wordt met vele welriekende kruiden bestrooid, alsook het evangelieboek dat op het doek wordt gelegd. Er wordt nog veel parfum op gesprenkeld, die heel de kerk vult. Om 18.00 u volgt de dienst van de “myrophoren” of dragers van de parfum. Deze dienst duurt drie uur en een half. Hierin is een kleine pauze voorzien waarbij de zuster een tas thee serveert. De vele strofen, die allen op dezelfde indringende wijze worden gezongen, zijn als de klaagzangen van Maria en de vrouwen bij het graf van Jezus. Tegelijk drukken deze strofen hun geloof, hoop en liefde uit. Op het einde is er nogmaals een processie met het ‘epitaphios’. Hierna wordt een kleine maaltijd gegeven en is het al tijd om zich in stilte terug te trekken.

In de voormiddag van de Stille Zaterdag  is zowat iedereen rustig aan het poetsen zoals anders op zaterdag. Om 13.00 u komen we samen voor de vespers van deze Goede Zaterdag. Het is een dienst van ruim anderhalf uur met o.m. de vele schriftlezingen die op een of andere wijze een verwijzing zijn naar de verrijzenis (schepping, Jesaia over het Nieuwe Jeruzalem, het Paasfeest uit Exodus en Jozua, profetie van Sophonie, de profeet Elie en de opwekking van de zoon van de weduwe van Sarepta, het ‘offer’/ de ‘binding’ van Isaak, Elisé en de opwekking van de zoon van  de Sunamitische, Daniel en de drie jongelingen in de vuuroven…).  Hierna wordt een eenvoudig middagmaal genomen. In de namiddag heerst er een gezellige drukte om de paaswake voor te bereiden. De kinderen schilderen paaseieren, de kerk wordt prachtig versierd en een van de medebroeders heeft het op zich genomen  om morgen voor de feestmaaltijd te zorgen, zodat de zusters eens vrij zijn. Abouna Georges zal zeker ’s avonds en ’s nachts niet kunnen komen en daarom voorzien we een Latijnse Paaswake in de hoop op zondag middag een byzantijnse liturgie te kunnen vieren.

Om het voor mij niet te zwaar te maken, nu ik nog niet op volle kracht ben, houden we de paaswake niet om middernacht maar beginnen we om 10.00 u buiten op de grote koer. Zoals uit dode stenen vuur geslagen wordt, zo wordt gevierd dat Jezus werkelijk vanuit de dood verrezen is. Zoals we dag na dag leven vanuit de schepping, de natuur, zonder dat iemand precies weet hoe de schepping ontstaan is, zo leven we als gelovigen en als Kerk van de verrijzenis. Schepping en verrijzenis overstijgen uiteindelijk ons begripsvermogen. Het begin van de viering verloopt traditioneel in het duister, wat hier geen probleem is vermits de elektriciteit al vanaf de late namiddag is afgesloten tot morgen vroeg. We vieren heel de dienst zo plechtig mogelijk met een mixt van Arabische, Spaanse, Gregoriaanse, Franse, Engelse en Vlaamse gezangen. De lofzang op de Paaskaars doe ik helemaal in het Vlaams en het refrein wordt flink meegezongen: Laat juichen… Het is al een eind over middernacht als we alles volbracht hebben. Hierop volgt een glaasje warme chocomelk en we kijken nog even naar de dienst in de St Pietersbasiliek te Rome met paus Franciscus (ondanks het ontbreken van elektriciteit , maar met behulp van ups).

Op Paaszondag om 13.00 u telefoneerde abouna George om te zeggen dat het toch niet veilig genoeg was om te komen en zo hebben we dan opnieuw de Latijnse ritus van de paasmis gevierd, weliswaar met byzantijnse gebruiken en gezangen. Na de mis was  er de zegening van de eieren. Hierna werden nog gedurende lange tijd paasliederen in verschillende talen gezongen en gedanst. Om half vier begaven we ons in het atrium aan tafel voor het middagmaal zodat we voor de rest van de namiddag niet veel anders meer te doen hadden. ‘s Avonds heeft niemand nog echt honger, er wordt een kleinigheid gegeten en er is wel een flink gebak voorzien terwijl we naar het weekoverzicht kijken van CTV, de Vaticaanse tv. De massavieringen in Rome zijn geweldig, indrukwekkend en hartverwarmend. Toch denk ik dat we ook met onze vieringen voor ’n zestiental mensen het christelijke geloof ten volle vieren. Het was vandaag werkelijk een vreugdevolle paaszondag voor iedereen.

Deze dagen heten hier “paasdagen” en  “de week van de vernieuwing”. De poorten van de iconostase blijven heel de tijd open en de priester bewierookt terwijl hij in de linkerhand een kleine versierde paaskaars vast houdt.

Tot onze blijde verrassing verschijnt abouna Georges plots op deze maandagmiddag. Op weg gaan blijft voor hem evenwel erg gevaarlijk. Hij is gelukkig zelf een Arabisch figuur met (kleine) zwarte baard.  We vieren meteen de byzantijnse paasliturgie en beginnen buiten aan de kerkdeur met de zogenaamde “aanval” op de poorten van de hel. Driemaal slaat de priester met het kruis op de deur en roept: “Doet open voor de Koning van de Glorie!” Van binnen wordt (door de duivel) gevraagd: “Wie is deze Koning van de Glorie?” Uiteindelijk gaat de kerkdeur open en treedt de priester met de gelovigen binnen. Deze week wordt iedere dag de paasmis gevierd en iedere avond de vespers van Pasen gezongen. Bij zowat iedere gelegenheid en overal wordt ‘Al Masiehou qam…’ gezongen en gedanst: “De Messias is verrezen uit de dood; Hij heeft de dood overwonnen  door de dood en het leven geschonken die in het graf zijn”.

Woensdag in de voormiddag komt een delegatie van de soennitische families, die in de nieuwbouw opgevangen zijn, ons een Zalig Pasen wensen. Uit veiligheid zijn  wij toch hen niet meer gaan bezoeken. Nu is het weerzien des te hartelijker. En er worden al volop plannen gemaakt. Als de oorlog eens voorbij is en zij terug naar hun vernielde huizen in Quosseir kunnen,  zullen ze ons uitnodigen bij de watermolen aan de Orontes. Ze zullen een schaap slachten en feest vieren. Wat wordt er gelachen. Welnu, dat is Syrië.

De voorbij drie dagen zijn eigenlijk vakantiedagen, feestdagen, zondagen geweest. Vandaag donderdag hernemen we weer min of meer het gewone leven. Deze avond bidden we bijzonder voor de stichter van Les Scouts de Cluses (Haute Savoie, Frankrijk) die vandaag overleden  is. Pierre  Devant had de profetische inspiratie om vanuit het Carmel klooster van Reposoir  in 1981 de arme kloosters in Polen te helpen. Hulpgoederen werden verzameld en in containers naar Polen gebracht. Het was het begin van een internationale hulp aan 21 landen, geheel gebouwd op vrijwilligers, vrije giften en vrije inzet. Hun inspiratie vinden ze in Jo 20, 21: “Zoals de Vader Mij gezonden heeft zo zend Ik u” Na een bezoek van moeder Agnes-Mariam hebben Les  Scouts de Cluses ook Syrië in hun programma opgenomen. 

Nog twee verheugende berichtjes. Er was deze week  weer een gelegenheid om een en ander mee te geven naar Damascus en vandaar naar Beiroet. Met man en macht worden zakken amandelen ingepakt en zakjes met verschillende soorten thee, allemaal netjes voorzien van het etiketje van de gemeenschap. Bovendien zijn er kleine, mooie icoontjes met bladgoud versierd. Als dit alles veilig in Libanon geraakt, zullen vrienden aldaar zorgen voor de verkoop en zo hebben we dan weer wat inkomen. Verder is er een enthousiaste brief van de pastoor van een parochie uit de voorsteden van Parijs, waarmee we tijdens de vasten een intense geestelijke verbondenheid hebben onderhouden. Hij wil deze band verder zetten en wij ook. Inmiddels is er in zijn  parochie een soort hernieuwde uitstorting van de hl. Geest bezig. Tijdens de Paasdiensten waren er 19 doopsels (kinderen, jongeren en volwassenen). In plaats van de 3 eerder kleine  kerken op zijn parochie (voor 200 personen) heeft hij een grote ruimte van de gemeente moeten huren voor 900 plaatsen om de diensten van de Goede Week en Pasen te kunnen vieren.

Onder het middageten lezen we de aandoenlijke brief van de zusters van S. Jozef van Aleppo.  Zij blijven leven onder kanonschoten en mitrailleurvuur van ’s morgens tot ’s avonds en van ’s avonds tot ’s morgens. Aleppo, eens het economisch hart van Syrië, is een ruïne, 1300 fabrieken zijn verwoest, 130.000 families zitten zonder werk. Er is geen elektriciteit.  In hun hospitaal zijn een aantal dokters vertrokken en durven niet terugkeren. Enkele anderen blijven voor hun veiligheid in het hospitaal en leven zo gescheiden van hun familie. Apotheken zijn leeggeroofd en verwoest. De rebellen gebruiken de medicamenten voor zichzelf. Iedere dag wordt gehoopt dat het vliegveld weer open gaat en bevoorrading brengt. Ze wachten op mazout voor de generator die alle machines moet doen draaien. Op straat lopen mensen rond (ook advocaten en ingenieurs) die gelijk wat trachten te verkopen om wat geld te hebben. Kinderen verkopen sigaretten en kauwgum. Hun scholen zitten vol met vluchtelingen. Vooral christenen worden bedreigd. Drie priesters, naast anderen, werden gekidnapt en niemand weet waar ze zijn. Meerdere kerken zijn verwoest en hele dorpen verlaten. Het vergroot de uittocht van de christenen. Op 19 maart (feest van St. Jozef) hebben terroristen met chemische wapens 25 Syrische burgers gedood en tientallen verwond, waarover de westerse media met geen woord hebben gerept. Integendeel, el Assad wordt aangeklaagd voor het gebruik van chemische wapens! Het lijden verenigt evenwel christenen en moslims,  die elkaar in edelmoedigheid trachten te overtreffen door elkaar wederzijds te helpen, met gevaar voor eigen leven. De meisjes breien truitjes – met de wol die ze gekregen hebben - voor de kinderen. De ‘internationale gemeenschap’ blijft ondertussen wapens leveren aan deze rebellen en wast haar handen in onschuld. Onze kracht ligt in het gebed, zo schrijft zr.  Marguerite van de zusters. van St. Jozef, vanuit het hospitaal van St. Louis op 23 maart 2013. Zij dankt voor de geestelijke, morele en financiële hulp en besluit: “Moge de verrezen Heer ons allen sterken in het geloof en de hoop om te blijven getuigen van zijn liefde. Zalig Pasen”. Waar blijven onze moedige oorlogsjournalisten om van deze echte slachtoffers in deze weggemoffelde  oorlog eens een reportage te maken, in plaats van zich te laten misbruiken door rebellen in een van hun kampen in Jordanië, Libanon of Turkije? VRT-ploeg, waar wacht je op!