|
VIII/4 4 april 2014
Onze zondag
Met deze zondag begint in de byzantijnse liturgie al de vijfde week van de vasten. Hij is toegewijd aan de heilige Johannes, die in de 7e eeuw een merkwaardige “ladder (= in ’t Grieks: Climax) van 30 deugden” schreef. Het is een ascetisch werk verwijzend naar de ladder van Jacob (Gen. 28, 10-22) om met 30 trappen in de hemel te geraken. Neen, het is geen soort Assimil-methode, zo in de zin van ‘hemelen zonder moeite’. Hij begint met een afstand van de wereld en ook een innerlijke onthechting om een religieus leven te kunnen ontwikkelen. Dan behandelt hij de gebreken en de deugden. Hij eindigt met de mystiek en de innerlijke rust. In het Latijn werd dit vertaald door de “scala” van het Paradijs. De moeite van het proberen waard. En vergeet niet, deze oude rakkers geven soms (diepte)psychologische inzichten waar onze moderne psychiatrie héél veel van kan leren. Een pastoor van Ars had trouwens al meer psychologisch inzicht dan de meeste Franse psychiaters van toen (en nu?).
Zaterdag en zondag was het zulk een stormweer dat zowat alles wat niet vaststond werd meegevoerd. De wind beukte en bulderde er op los. En er was geen elektriciteit of met voortdurende onderbrekingen. Voor twee dagen geen douche of andere beperkingen, daar draaien we onze hand niet meer voor om. We zijn meer gewoon geweest. Tijdens de eucharistieviering houdt het gebulder plots op. Het is een gelegenheid om het middagmaal in het atrium te nemen onder een stralende zon. En plots belt een jonge moslimvrouw uit Libanon aan. Ze is journaliste en wil een reportage schrijven voor de krant Al Akbar. We vragen wel de nodige discretie, de oorlog is immers nog niet voorbij. Het was een aangename ontmoeting en meteen vernemen wij iets over de al of niet herstelde veiligheid van hier naar Libanon. Ze krijgt van ons een zwart armbandje met tien bolletjes en een kruisje als een minirozenhoedje. Wij beloven te bidden voor haar en zij voor ons.
En ’s avonds kijken we nog eens naar een interessante dvd langs ons tv-scherm: de Laatste Exodus (Arabisch gesproken met Engelse titels). Het is een realisatie van Kerk in Nood, 2012 of misschien zelfs 2013. Het gaat over de ‘Levant’ (ten O van de Middellandse Zee) waar het christendom ontstaan is en de christenen de oorspronkelijke bewoners zijn. Het begint met de beslissing van de Ottomaanse heersers van 24 april 1915 om alle leiders van het Armeense volk in Turkije meteen af te slachten. Een genocide op ongeveer 1,5 miljoen christenen. Anderen konden vluchten. De volgende groep zijn de christenen die verdreven werden van hun eigen land en grond in Palestina, omdat Israël een zuiver joodse staat wilde (en nog wil) tegen zijn eigen Bijbelse roeping in. Dan volgden de christenen van Libanon, de christenen van Cyprus, de christenen van Irak, de kopten van Egypte en nu de christenen van Syrië. Er wordt telkens een pakkend getuigenis gegeven. Uit beelden van Syrië herkennen we het getuigenis van de moord op een kind, dat in feite erger was dan het hier kort wordt voorgesteld. Christenen zijn wereldwijd de meest vervolgde groep. En laat u asjeblief niet wijsmaken dat het “toevallig” is!
Libanese gerechten met amandelen en groeten uit Syrië
De amandeloogst van vorig jaar ligt nog steeds op ons te wachten. Meer dan vijftig grote zakken. En daar is veel werk aan. Ze werden een tijd te drogen gelegd waardoor de meesten hun omhulsel al hebben afgelegd. De harde bolster moet echter nog kapot geklopt worden om de amandel er uit te halen. Machinaal kunnen de bolsters gebroken worden maar dan zijn de amandelen ook kapot. Dus, hand made! Gelukkig kan iedereen, groot en klein hieraan meehelpen. Geen opleiding of diploma’s vereist. De enen geven de bolster een flinke tik, zonder de amandel te raken en de anderen halen de vrucht er uit. Amandel per amandel! Een uitstekend werk voor de vastentijd. Tijdens de belegering van ons klooster hebben we wel getracht er ons mee te amuseren, samen met de vluchtelingen, maar toen ging onze aandacht naar het overleven zelf. Nu hebben we deze week eindelijk meerdere dagen bijna onafgebroken hieraan besteed. Af en toe hebben we dan de lange gebeden van de vasten vervangen door een interessante geestelijke conferentie te beluisteren. Deze amandelen kunnen in Libanon voor een goede prijs verkocht worden. Als je in België of Nederland een lekker Libanees gerecht met amandelen vindt, zit er misschien wel een amandel van hier bij. Warm aanbevolen.
Moslims en christenen bidden tot God
Driemaal zijn jonge moslims deze week komen vragen om te bidden voor vrienden die verraderlijk door rebellen werden gedood. Telkens vernamen we dat het mannen waren die zich op bijzondere wijze hebben ingezet voor de bescherming van anderen. We hebben tweemaal de eucharistie opgedragen en eenmaal het avondgebed gezongen voor hun intentie. Achteraf hebben deze moslims na de mis en na het avondgebed hun gebeden voor de overledenen gereciteerd. We willen als christenen aan de kant van de onschuldige slachtoffers staan en niet aan de kant van de moordenaars en de vervolgers, al willen we ook bidden voor de moordenaars dat ze uit hun verblinding bevrijd worden. Zelf blijken wij niet direct meer in gevaar te zijn, maar verderop zitten nog wel degelijk rebellengroepen.
Donderdags houden we in de vasten, na het lange avondgebed nog een uur aanbidding bij het uitgestelde Allerheiligste Sacrament. Deze keer is er een jonge moslim die vraagt om te bidden voor de genezing van zijn vrouw. En ook hij houdt het met ons in de kerk twee uur uit. Zou God deze verenigde gebeden niet verhoren? Hij zal ze spoedig verhoren!
Blijvende onrust en verdeeldheid bij onze noorderburen
Naast Israël en Saoedi-Arabië blijft Turkije met fanatieke hardnekkigheid Syrië bestoken. Tegen de aanval op Kassab is wel wereldwijd geprotesteerd en Rusland heeft een spoedvergadering gevraagd van de veiligheidsraad van de VN. Nu blijkt er een gesprek uitgelekt te zijn tussen toppolitici van de Turkse regering die een aanslag beraamden op het grafmonument van Suleiman Sjah, de stichter van de Ottomaanse dynastie. Dit monument bevindt zich in Syrië. Met een dergelijke aanval zou Turkije een voorwendsel hebben voor een militaire inval in Syrië. Altijd hetzelfde. Er zijn nog meerdere schandalen uitgelekt rond de Turkse eerste minister. Dat hij het gerecht naar zijn hand zet en de vrije meningsuiting radicaal beknot is ook al lang geen geheim meer. Hiermee is evenwel helemaal niet gezegd dat de oppositie wel propere handen heeft. Van het westen hoeft hij niet veel te vrezen. Bij de verwoesting van Libië heeft hij zijn onvoorwaardelijke steun betoond aan de NAVO. Sindsdien is hij ook een trouwe bondgenoot van de extremistische moslimbroeders. En jawel, zijn partij heeft vorige zondag de verkiezingen gewonnen. Hij kan nu nog beter met ijzeren hand regeren. Toch blijft Turkije diep verdeeld tussen de moslimbroeders, die nu nog een relatieve meerderheid hebben van 45 % en een groeiende groep jongeren en anderen die een echte lekenstaat verkiezen. Er is trouwens onder de moslimbevolking van meerdere landen een onmiskenbare stroming die radicale groepen wil afschudden. Zal ook Turkije eens de moslimbroeders kunnen trotseren, zoals Egypte tot heden moedig heeft getoond?
04-04-2014 om 19:18
geschreven door Gust Adriaensen
|
