|
X/5
Vrijdag 19 juni 2015
Theologen, vluchtelingen en christelijke milities
Vorige vrijdag hebben we de helft van Libanon doorkruist. Tegen middernacht kwamen we thuis, veel te laat om nog eucharistie te vieren. We hebben dan de volgende dag feestelijk het Heilig Hart gevierd.
Die vrijdagmorgen namen we deel aan een bijeenkomst van de theologische commissie in USEK (Université du Saint Esprit de Kaslik), de universiteit van de Libanese Maronieten met 8000 studenten in 15 academies. Daar hebben we o.m. de specialist van de bio-medische ethiek ontmoet. Het werd al vlug duidelijk dat die man helemaal redeneert zoals de bio-medische ethici van Leuven en omstreken. Gelijk de meerderheid, wijst deze “ethicus” wellicht vol verachting de eugenetische praktijken van de Nazi’s af, maar de veel ergere huidige, veterinaire praktijken juicht hij toe. De meerderheid van deze 16 geleerden heeft gestudeerd in westerse universiteiten, die in versneld tempo anti-kerkelijk, anti-christelijk en vooral anti-katholiek zijn geworden. En voor de rijkdom van hun eigen oosterse traditie heeft de meerderheid van deze geleerde heren en dames maar weinig interesse. Gelukkig konden we in de pauze wel een vurige deelneemster aantreffen, waarmee we echt van gedachten konden wisselen. Ondertussen beseffen we dat ons land de bedenkelijke eretitel verworven heeft van “paradijs van de dood” met de euthanasiewet van 2002 en de uitbreiding naar kinderen van 2014. Wat zijn we ver verwijderd van een “beschaving” die haar grote mogelijkheden gebruikt om ieder mens “zijn” natuurlijk leven en “zijn” natuurlijke dood (goede dood, eu-thanatos) te gunnen op zijn/haar tijd en wijze... Als middagmaal vlug een tas koffie drinken, twee koekjes nemen en wegwezen.
In de mooie christelijke stad Zahle wordt voor behoeftige christenen door het patriarchaat goed gezorgd. Moslims daarentegen vallen hier eigenlijk uit de boot. Daarom nam moeder Agnes-Mariam het initiatief om hier een goed georganiseerd vluchtelingenkamp op te zetten voor 300 moslims. Vermits de katholieke Kerk echter ook hier een groot deel van haar evangelisatiekracht verloren heeft, wordt dit kamp nu vooral door protestanten geholpen en geëvangeliseerd. We arriveerden met moeder Agnes-Mariam, fr. Jean, een Nederlandse journaliste die in Brugge woont en voor Knack schrijft, een Libanese journaliste van The Washington Post en een Mexikaanse cameraman. Een groep vrolijke kinderen kwam ons tegemoet. Het was heel warm. Een jongetje bood me meteen een beker koud water aan en een klein meisje kwam met een glimlach en een plastieke stoel aangesleurd. Ze zette die in de schaduw van een tent en trok me met mijn mouw er naartoe. De zandweg die langs het kamp en de afsluiting liep, lag vol met papiertjes, plastiekjes en afval zoals overal. Moeder Agnes-Mariam, zeer praktisch zoals altijd, riep enkele kinderen samen en zei hen dat ze een ijsje kregen als ze alle afval op de weg zouden oprapen en in de grote vuilbak gooien. Tientallen kinderen stormden over de weg met een doos of plastiek zak om alle afval te verzamelen. Toen fr. Jean deskundig meehielp en de leiding nam van heel de onderneming, verdubbelde nog het aantal werknemers. Na enkele minuten zag je geen enkel papiertje meer op de grond. De kinderen kregen hun ijsje en ze bleven maar komen om een ijsje te vragen voor hun broertje of hun zusje.
En daar kwam de vrachtwagen van “Dorcas” met hulpgoederen aangereden. Ondertussen vroeg een van de vrijwilligers om een kort interview over de toestand in Syrië met een boodschap voor zijn achterban in Zwitserland. Met Samsung-gsm is dat heel simpel en onmiddellijk opgelost. We waren nauwelijks uitgesproken of een gesluierde vrouw deed een hele uitleg die ik met behulp van mijn interviewer kon verstaan: haar baby was ziek en ze had er al een dokter bij geroepen, maar die kon het kind niet helpen. Ze vroeg of ik wilde komen bidden. Ik ging mee en trof hen in een barak met golfplaten aan en een vrij nette “living” met in het midden op de grond een matras waarop een baby lag met grote ogen en erge ademhalingsmoeilijkheden. Ik heb maar gedaan wat Jezus deed en wat Hij aan zijn apostelen opgedragen heeft: met handoplegging bidden in Jezus’ naam voor de genezing van het kind. Al bad daarna niemand van deze moslims het Arabisch Onze Vader en Weesgegroet mee, ze volgden mijn bidden met heel hun hart. Al kan ik nog maar enkele woordjes Arabisch spreken, ik heb er toch de kracht van de verrezen Heer willen brengen. Toen ik de baby in mijn armen nam begon hij te glimlachen, ik gaf hem mijn zwart armbandje (minirozenkransje) en deed het om de arm. Daarna boden ze me nog een tas Arabische koffie aan en de man vroeg of mijn vrouw in Europa was. Ma fie (letterlijk: is er niet)! Dat ik niet getrouwd ben scheen hij wat aarzelend te aanvaarden. Ondertussen kwam een andere moeder met haar baby en wij begonnen opnieuw. Het kon een verlengstuk zijn van de Handelingen van de apostelen in Libanon. Als we ooit in Syrië moeten (en nog kunnen) vluchten, heb ik hier voor mij alvast een goed ‘rusthuis’ of ‘bejaardenhuis’ gevonden. Geen jarenlange wachttijd, geen duizelingwekkende verblijfskosten, geen administratieve rompsloms met dossiers en contracten. Een tentje of een barakske en ’t is klaar. Zo is Abraham, de vader van alle gelovigen, ook begonnen (en geëindigd).
Vandaar reden we door de Bekaa-valei met zijn uitgestrekte aardappel- en graanvelden tussen heuvels en dalen. In Baalbek ontmoeten we de christelijke milities die samen met het Libanese leger en de Hesbollah hun streek deskundig verdedigen en beschermen. We zagen er een oude kerk die helemaal nieuw wordt heropgebouwd met een heel groot beeld van de profeet Elie en zijn zwaard. (“Toen stond Elia op, een profeet als een vuur en zijn woord brandde als een fakkel” Jezus Sirach 48, 1). De leider vertelde dat hij de oude ikonen, gestolen in Ma’aloula, teruggevonden had (op de zwarte markt). We namen van elk een foto. Morgen zou onze vriend uit Ma’aloula ze terugbrengen. Dat werd zaterdag in Ma’aloula ook gevierd en met een teruggevonden groot Mariabeeld werd processie gehouden.
En uiteindelijk stonden we daar, op 10 km afstand van ons klooster Mar Yakub (vogelvlucht, 30 km loopafstand). Ze maken zich hier sterk dat de IS (islamitische staat) binnen enkele dagen opgeruimd zal zijn. Helaas zeggen ze dat al weken. Hopelijk is het ooit waar. Ze zeggen er wel bij dat de wapens van de IS vele malen beter zijn dan hun materiaal. Later vernamen we wel dat juist die vrijdag nammidag de IS daar weer flink teruggedrongen is.
Al hebben Libanezen doorgaans (vanuit het verleden) helemaal geen sympatie voor Syrië, de overtuiging van deze leider van de christelijke milities was heel duidelijk: Als ze al-Assad ten val kunnen brengen, zal er vlug daarna geen enkele christen meer zijn in heel het Midden-Oosten!
Libanese heiligen
Voor zondag kregen we een auto ter beschikking, zodat we zelf een uitstap konden maken. Het werd een bedevaart naar de grote Libanese heiligen. Vooreerst natuurlijk naar de heilige Maronitische monnik Charbel Maklouf te Annaya (1828-1898). Hoewel het snikheet was kwamen we boven bij zijn kluizenarij helemaal in de mist terecht. Er was een eucharistie bezig en velen stonden buiten mee te bidden. Vandaar ging het naar de heilige Rafqa (1832-1914), ook een bijzondere heilige. Ze vroeg de kracht om met Jezus te mogen mee-lijden tot verlossing van de wereld. Niemand begrijpt hoe zij het ondragelijke lijden aan haar hoofd en haar ogen met de glimlach heeft kunnen dragen. Tenslotte is ze blind en lam geworden, aangetast door een osteo-articulaire tuberculoze. Zo heeft ze nog 29 jaar geleefd. Ook hier waren vele biddende gelovigen. Nagenoeg alle Libanezen hebben een vurige verering voor deze twee heiligen. Verderop brachten we nog eer aan de heilige monnik Nimutallah Al-Hardini (1808-1858) en de zalige broeder Estephan Nehme (1889-1939). Tenslotte reden we naar het toeristische Biblos, waarvan al melding gemaakt werd 8800 jaar voor Christus. We bezochten hier de wellicht oudste haven ter wereld, het oude centrum, de ruines alsook de oude kerk van St Jean-Marc.
Een kaarsenfabriek
Er is in Syrië nu grote nood aan en vraag naar kaarsen, om toch enige verlichting te hebben tijdens de veelvuldige stroomonderbrekingen.Vooral de kaarsen die zowat tien uur branden, genoeg voor een hele nacht. Moeder Agnes-Mariamkreeg een bestelling van 50.000 kaarsen, voor het einde van de maand te leveren! Ze heeft de bestelling meteen aanvaard. Dan moet je natuurlijk kaarsen gaan maken. Na lang zoeken bleek er een kaarsenfabriekje te zijn in Libanon hoog in de bergen, in Mrouj. De kaarsenmaker zelf wil emigreren en is bereid voor een erg gereduceerde prijs alles over te geven. (20.000 dollar, ongeveer de helft van de waarde). Niettemin is het natuurlijk nog een flink bedrag. Hij kan met twee machines 1.200 kaarsen maken in zowat een half uur tijd. Daarna moet alles natuurlijk weer klaar gemaakt worden voor de volgende fabrikage, maar het is erg eenvoudig. Maandag trokken we er naar toe om alles eens goed te bekijken.
Op de terugweg sprongen we binnen in de kerk van het grieks-orthodoxe klooster van de heilige Elias in Dhour-Chweir, een 16de eeuws gebouwtje op 4de eeuwse fundamenten. Een pareltje van een kerkje met een schitterende iconostaze. De kleine groep monniken kwam ons tegemoet en we hadden een bijzonder hartelijke ontmoeting met elk van hen. Zij organiseren cursussen in byzantijnse liturgie, precies wat we nodig hebben en eentje maakt mozaieken, wat hij in Italië geleerd heeft. Ze staan er wel op dat we nog eens terugkomen. Als afscheid hebben we samen even gebeden.
Dinsdag krijgen we bezoek van onze bisschop Mgr. Jean Abdo Arbach die in Libanon is naar aanleiding van de plaatselijke synode. We hadden de kans om een en ander uit te wisselen over ons seminarie en over hulpprojecten voor de bevolking. Hij zelf is een praktisch man en heeft al enkele goede projecten opgezet.
Verandering in Turkije?
Een aantal grote aanstokers van de oorlog tegen Syrië zijn zelf al gevallen, zoals Sarkozy, de heersers van Saoedi-Arabië en Qatar (of de nieuwe leiders beter zijn is nog de vraag) en Fr. Hollande mogen we ook reeds als een van de vallende oorlogsbazen beschouwen. Nu komt daar Erdogan van Turkije nog bij.
Hij was klaar om een presidentieel systeem in te voeren waarin hij dan sultan zou spelen, omringd door zestien strijders, elk in de oorlogskledij van zijn zestien voorgaande Tukse Rijken. Zo liet hij zich graag fotograferen, geflankeerd door deze machtig uitgedoste kerels, terwijl hij de majestatische trap afdaalde van zijn wit paleis, het gootste presidentieel paleis ter wereld.
Het zag er inderdaad een hele tijd naar uit dat hij zich internationaal kon doen gelden als de werkelijke wereldleider van het terrorisme, zelfs vóór Saoedi-Arabië, Qatar, de VS en het zionistisch regime. En het zat hem allemaal mee. Hij, de leider van de moslimbroeders, had de volle steun van Washington en Brussel. Hij was het tenslotte die zorgde voor de installatie in Ankara van de zogenaamde Nationale Syrische Raad, hij heeft de massale gifgasaanval in Ghouta gecoordineerd, waarvan de schuld handig aan Syrië kon gegeven worden, hij heeft drie extra kampen voor gespecialiseerde terroristenopleiding opgericht en gezorgd dat vanuit het NAVO-hoofdkwartier aan de grens met Syrië alle steun (wapens, geld en informatie) gegeven werd aan de (in 2 jaar tijd) meer dan 200.000 Syrië-strijders. Hij zorgde met zijn coalitiepartners voor de steun aan het Vrije Syrische Leger, dat door de media voorgesteld werd als een kamp van arme vuchtelingen die alleen maar een democratische hervorming nastreefden. Hij kon in Antakya (ja, dat is ons oude Antiochië in Syrië) een openbare markt beginnen voor de verkoop van de kostbaarste archeologische stukken, in Syrië gestolen. (De kostbare resten van het christelijke Antiochië zijn vroeger al deskundig uitgewist en met beton bedekt). Hij wist heel de industrie van Aleppo te ontmantelen en naar Turkije over te brengen, onder internationaal applaus, waardoor meteen 130.000 families in de armoede belandden. Hij heeft met zijn leger de aanval op Ma’aloula gecoordineerd. Hij liet het Turkse leger Al Qaida helpen om de nakomelingen van hen die aan de Armeense genocide honderd jaar geleden ontsnapt waren en zich in Kassab hadden gevestigd, te vermoorden. Jawel, in de VN Veiligheidsraad werd een voorstel ingediend om dit als een misdaad tegen de menselijkheid te veroordelen maar, wat dacht je, Frankrijk en de VS stemden tegen. In mei 2014 zorgt hij voor de levering van een massa zware wapens en de fameuze gele Toyota pick-ups, door Saoedi-Arabië betaald, zodat de IS van enkele honderde strijders vlug kon uitgroeien tot een groep van duizenden. Op 19 januari 2015 onderschept de Turkse gendarmerie een lading wapens voor IS. En het was maar een klein deeltje van de 2000 vrachtwagens vol met wapens. Dit alles stond echter onder de bescherming van de geheime Turkse diensten. De verantwoordelijken die deze leveringen wilden beletten werden opgepakt en veroordeeld voor “verraad”. De Turkse advocaten die deze en andere onrechtvaardigheden hebben aangeklaagd werden opgepakt en zitten nog altijd vast.
Kortom, Erdogan was de gedroomde leider voor de westerse vechtjassen. En toen Morsi in Egypte verkozen werd, zij het met een nipte meerderheid, bleek het rijk van de moslimbroeders en zijn Turkse bezieler niet meer stuk te kunnen. En toch liep het mis. Erdogan heeft immers op 1 december 2014 met Poetin een groot economisch contract gesloten voor de Turkish stream, de gaslevering waarmee de sancties tegen Rusland omzeild werden. Daarmee heeft hij zich de woede van Washington en Brussel op de hals gehaald. Stel u voor, een land dat met Rusland wil samenwerken! Bij de laatste verkiezingen op 7 juni bleef zijn AKP partij wel de grootste, maar heeft zelfs niet meer de meerderheid die ze al vanaf 2002 had. En de drie partijen, de conservatieve MHP, de socialistische CHP en de linkse HPD willen niet met de AKP regeren. Er waren in mei 2003 al hevige protesten tegen de dictatuur van de moslimsbroeders en tegen zijn oorlogsvoering in Syrië, maar toen genoot Erdogan nog de onverdeelde steun van de CIA en de NAVO. Dat zal nu gedaan zijn. Hopelijk komt de “val” (?) van Erdogan onrechtstreeks het Syrische volk ten goede. Hoewel, een kat in het nauw gedreven kan nog gevaarlijk worden.
P. Daniel
19-06-2015 om 18:20
geschreven door Gust Adriaensen
|
