Vrijdag 6 vrijdag 12 april 2013
Er moeten voorzorgsmaatregelen genomen worden. Met pijn in het hart hebben we afscheid genomen van het soennitisch gezin op de boerderij, met hun vier kleine kinderen. De boerderij ligt aan de andere kant van het terrein, tegen de ringmuur. Verder op, buiten het terrein, bevinden zich evenwel enkele boerderijen die haarden van verzet zijn. Wanneer er gevochten wordt zal dit boerengezin de meeste brokstukken krijgen. Het is dus onverantwoord hier kleine kinderen te laten spelen. Het waren lieve ouders en kinderen en bovendien harde werkers We hadden een zeer goede band met hen. De weinige keren dat we nog op het terrein konden komen en de boerderij bezoeken was het telkens een plezier om met die kleine kinderen te spelen. Verder zullen we afscheid moeten nemen van onze engelbewaarder, de man die vanaf het begin als conciërge bij ons is. In alle omstandigheden heeft hij ons geholpen en beschermd. Zijn vrouw is al maanden geleden naar een veiliger plaats vertrokken, maar hij wilde blijven. Hij is echter de enige alawiet in heel de streek en dus nu de meest gezochte persoon. Hij staat dag en nacht onder spanning. Hij zal elders samen met een gezin, dat ook verbonden is met deze gemeenschap, zich blijven inzetten voor de gemeenschap. En in zijn plaats komt een man van een gezin, dat ook met de gemeenschap verbonden is maar dat omwille van de oorlog naar hun moeder getrokken is die weduwe is. Zijn gezin blijft daar maar hij komt voorlopig naar hier om de contacten van de gemeenschap met de buitenwereld te verzekeren.
De Syrische lente is nu echt begonnen. Zaterdag heeft de zon lang en flink geschenen. Dan is er voldoende warm water voor iedereen en moet er onderling niet afgesproken worden om een douche te nemen. Dat is de laatste tijd anders geweest. Om de paar dagen hadden we echt stormweer, zonder regen. Mogelijk gaat het weer nu geleidelijk keren en wordt het warm. De kleine (40/30 m) binnentuin staat vol met allerlei groenten en het is een plezier om daar nu in te werken. Anderzijds moet er met man en macht gewerkt worden aan een zending die over enkele dagen weer naar Libanon kan meegegeven worden voor de verkoop, o.a. vele zakken tijm. De blaadjes moeten nog van hun steeltjes gescheiden worden. Een hele gevangenisbevolking zou hiermee dagen lang zoet gehouden kunnen worden, maar omdat we niet weg kunnen zullen we het zelf maar doen.
In de namiddag horen we enkele ontploffingen. Het nieuws doet de ronde dat het leger stilaan de terroristen in Qâra gaat aanpakken. We bereiden ons voor op een woelige nacht, maar het is zo rustig als het kan. Er zijn zelfs maar twee heel korte stroomonderbrekingen. Later vernemen we de ware toedracht. Enkele van de strafste terroristen wilden afweergeschut plaatsen om legerhelikopters neer te halen, ,o.a. achter onze muur. Gelukkig hebben de zwaargewichten van de oppositie in Qâra hen duidelijk gemaakt dat dit een zeer slecht idee is. Daarop zal het leger onverwijld reageren, waarbij de terroristen zwaar zullen aangepakt worden met mogelijk zware bombardementen op het dorp. Het afweergeschut werd niet geplaatst. Verder bereikt ons het nieuws dat al Nousra in Homs aangeboden heeft om hun wapens neer te leggen op voorwaarde dat ze vrije aftocht krijgen. Het leger vertrouwt dit niet en is er nog niet op ingegaan. Trouwens, zij zijn nu goed geïnformeerd en kunnen gemakkelijk met het dubbel aantal terugkeren. In elk geval zijn er wel tekenen dat ook al Nousra zijn enthousiasme aan het verliezen is.
Vandaag is het de zondag van Thomas, die ondertussen in de Latijnse ritus door Johannes Paulus II tot de zondag van de goddelijke barmhartigheid uitgeroepen is. Misschien is de barmhartigheid van de Vader inderdaad in onze tijd de meest vergeten waarheid, welke langs zr. Faustina nu in herinnering werd gebracht. s Avonds worden enkele dansjes opgevoerd door de zuster van de sacristie samen met de kinderen. Deze zuster is nogal creatief in muziek, zang en dans. Ze hebben gepaste, kleurige kleedjes aan en ontpoppen zich als echte oosterse danseressen op de muziek van charismatische en joodse liederen.
Met de oorlog tegen Syrië wordt heel hoog spel gespeeld. Het westen en zijn bondgenoten willen kost wat kost dit land ontwrichten om het eindelijk in hun macht te krijgen, om zich van de energievoorraden te verzekeren, om heer en meester te zijn op deze strategisch belangrijkste plaats in het Midden Oosten en om een sterke macht te vormen tegen Iran, Rusland en China. Zij menen het zich niet te kunnen veroorloven dit land in welvaart, vrijheid en vrede te laten verder leven, zonder dat zij hier hun macht kunnen laten gelden. Daarom hebben ze hier, zoals elders, de creatieve chaos willen brengen. Anderzijds blijkt dat Syrië door zijn innerlijke eenheid en zijn decennia lang leven in vrede met alle etnische groepen veel sterker is dan de belagers hadden gedacht. Volksopstand en burgeroorlog zijn westerse zeepbellen gebleken. De mogelijkheid die overblijft zijn de massas terroristen die nog kunnen proberen het land te ontwrichten. De radicale en onberekenbare al Nousra spelen hierbij een steeds grotere en dubbelzinnige rol. Maar de hoger genoemde landen zullen dit ook niet zonder meer laten gebeuren. Bovendien komen er scheuren in de westerse eenheid. De bevolking begint steeds beter te beseffen dat de oorlog in Syrië een samenzwering is van het westen. De Fransen, de Amerikanen, de Turken
protesteren steeds luider tegen hun eigen regeringen. En deze landen kunnen hun eigen problemen niet meer aan. Syrië kan deze oorlog nog vijf jaar volhouden maar kunnen deze landen hun aanvallen nog zo lang uithouden? Gaan zij niet verplicht zijn hun steun te zoeken bij die landen die juist Syrië steunen: Brazilië, Rusland, Indië, China, Zuid Afrika (Brics)? Regering en leger zullen ondertussen rustig verder doen om het land geleidelijk te zuiveren van terroristen, al blijft dit zeer moeilijk omwille van de laffe houding van het westen, die hen blijven steunen en nu mee profiteren van de gruwelen van al Nousra.
De vooruitzichten zijn in de twee richtingen immens. Indien het westen met zijn Arabische bondgenoten Syrië alsnog kan ontwrichten om er hun heerschappij te vestigen, zal dit voor hen, denken zij, een enorme toename zijn van rijkdom aan energiebronnen én aan macht in heel het Midden Oosten en in heel de wereld. Syrië zal dan wel een islamitische dictatuur worden, als cadeau voor de geleverde diensten van Saoedi-Arabië en Qatar. Maar daar geeft het westen niets om. Verder zal Syrië verdeeld zijn, gelibaniseerd. De verschillende groepen zullen gescheiden worden en elk hun woongebied toegewezen krijgen, zodat ze elkaar blijven uitmoorden (zoals in Irak, Libië, Tunesië, Afghanistan
). Daar maakt het westen zich evenmin zorgen om. Trouwens, dan is er weer een goudmijn meer voor de wapenindustrie. Christenen zullen nagenoeg verdwijnen, want in de verdeling van Syrië is er geen eigen plaats voorzien voor de christenen. Zij moeten weg omdat zij de getuigen zijn van het onrecht van het westen. En daar geeft het westen helemaal niets om. Het westen is zijn christendom al lang beu. (Maar vergeet niet, heren wereldheersers: het christelijk geloof en de Kerk zijn de enige werkelijkheden uit de mensengeschiedenis die telkens opnieuw verrijzen en al uw instellingen en landen zullen overleven!)
Als Syrië stand houdt, zijn aanvallers kan afslaan en uiteindelijk de vrede kan herstellen zal het een modelland worden - gelouterd door deze wrede oorlog - niet alleen voor het Midden Oosten maar voor heel de wereld. Het zal een land zijn dat vrij is van het westers imperialisme én van de islamdictatuur. Een land waar alle etnische groepen en geloofsgemeenschappen in vrede met elkaar samen leven, nog veel bewuster dan voorheen al gebeurde. Een land waar ook de christenen ten volle zichzelf kunnen zijn: het deeg in het dagelijkse brood van de samenleving en de getuigen van het Rijk Gods op aarde. Christenen die in kleine groepen leven, bescheiden, alleen steunend op en levend van de kracht van het geloof in de gestorven en verrezen Heer Jezus. Jammer, dat de christenen in het westen dit nauwelijks begrijpen en nog veel minder steunen. Gelukkig blijkt onze franciscaanse jezuïet, (die ze hier baba Roma noemen), dit wel te begrijpen.
Uiteraard bidden en ijveren wij er voor, dat deze oorlog eens eindigt en Syrië, mogelijk zwaar gewond en gelouterd, geestelijk versterkt uit deze ellende zal opstaan. In een Vlaams kerklied zingen wij: Als God ons thuisbrengt uit onze ballingschap, dat zal een droom zijn
. Zing je mee? Dank u wel.
12-04-2013 om 09:19
geschreven door Gust Adriaensen
|
