|
In Kerk&Leven van 20 april, formuleert Dirk Godecharle een aantal belangrijke kenmerken en aanbevelingen voor ons Kerk zijn.
Wij moeten als christenen inderdaad ‘bewust en vrijmoedig de straat opgaan’. Maar als Kerk zijn ‘vooral gemeenschap vormen’ is, dan moeten we ook geregeld samen vieren. En ‘samen’ betekent: mensen uit alle generaties, uit alle klassen, uit alle rassen. Een religieuze viering, waarin de boodschap van Jezus levend wordt gehouden (een eucharistie, een gebedsdienst) in een kerk, biedt de mogelijkheid om al die mensen samen te brengen en ze telkens opnieuw de energie te geven om naar buiten te komen en zo ‘kan onze boodschap zich verspreiden als een lopend vuurtje.
Daarop het accent leggen is het belangrijkste, niet het werken aan structuren. Dan moet ook de vraag gesteld worden: werden de voorbije jaren niet te veel middelen en energie besteed aan de herstructurering van het parochielandschap in pastorale eenheden?
Is het niet de hoogste tijd voor een diepgaande evaluatie van de pastorale eenheden? Hebben zij ervoor gezorgd dat meer christenen ‘bewust en vrijmoedig de straat zijn opgegaan’? Dat onze plaatselijke christelijke gemeenschappen sterker en diverser zijn geworden? Dat ‘onze boodschap zich verspreid heeft als een lopend vuurtje’?
Als op die vragen het antwoord negatief blijkt te zijn, dan is heel die herstructureringsoperatie een maat voor niets. Zouden heel wat parochies niet beter stand gehouden hebben, als al die energie en middelen geïnvesteerd geweest waren in de plaatselijke christelijke geloofsgroepen?
Bovendien blijkt een groeiende 'verambteling' zich af te tekenen, die vaker en vaker in botsing dreigt te komen met het vrijwilligerswerk. En zonder vrijwilligers kunnen de plaatselijke kerkgemeenschappen niet bestaan.
20-04-2022 om 09:58
geschreven door Gust Adriaensen
|
