XI/25 Vrijdag 24 juni 2016
Oogsttijd
Water geven, vruchten plukken en groenten oogsten zijn nu de grote werkzaamheden op het terrein. Het is overdag flink boven de dertig graden warm en ’s avonds hebben de bomen, groenten en kruiden veel water nodig. Terwijl België verzuipt, snakt de woestijn hier naar water. Hiervoor zijn we echter grotendeels afhankelijk van de elektriciteit die het water uit grote diepte naar boven moet pompen. En dit water is tussen lauw en heet, het is echt warm. De kersen van een dertigtal bomen waren vrij vlug geplukt. Abrikozenbomen zijn er echter ongeveer driemaal zo veel en bovendien worden ze niet allemaal tegelijk geplukt. Sommige geel-rode abrikozen zijn overrijp en anderen mogen nog wat zon krijgen. Tegelijk worden in de keuken lange rijen potten met confituur gevuld. Het ruikt er heerlijk als je in de buurt komt. Bij de maaltijden worden in deze periode vele abrikozen gegeten. Als groenten zijn het vooral de courgetten, die ook overvloedig voorradig zijn. De grote voorraad knoflook is al geoogst en ligt in trossen te drogen, klaar om later opgehangen te worden. Hier wordt knoflook heel ruim gebruikt. De fraters werken tegelijk verder in de nieuwbouw om kamers te schilderen, deuren te hangen en een bepaalde gang af te sluiten en bewoonbaar te maken. Ja, het zijn lange en drukke werkdagen, waarbij Eucharistie en gebedstijden het rimte aangeven. Er was enige onderbreking op de morgen dat die Belgische mevrouw, na een maand verblijf bij ons, blij en voldaan weer naar huis vertrok. Een andere onderbreking is er wanneer een grote hoeveelheid hulpgoederen moet klaar gemaakt worden en natuurlijk de donderdagnamiddag en –avond, wanneer de gehandicapten van Qâra zich bij/met ons komen amuseren.
Uit parochieleven van Qâra
Een van de vrijwilligers van de hulpverlening, een ingenieur, verloofd met een christelijk meisje uit het dorp, had lang geleden al gevraagd om hen voor te bereiden op een christelijk huwelijk. We hebben samen met de fraters en hen meerdere leerrijke en bijzonder aangename avonden doorgebracht. Ze hadden besloten niet weg te trekken, zoals zo velen doen, maar in Qara te blijven wonen, wat wij maar al te graag toejuichen. En nu gingen ze trouwen. De plechtigheid vond plaats in de St. Michielskerk van Qâra, geleid door de vicaris generaal van Yabroed, abouna Georges en mij. De huwelijksinzegening is hier een aparte liturgie en zonder eucharistie. Heel de kerk is met bloemen versierd en de middengang met een wit doek afgesloten, dat door de trouwers wordt losgemaakt. Er is een apart altaar in de kerk voorzien met daarop een evangelieboek, een beker wijn en twee kronen. Na de inleidende gebeden en de huwelijkstoestemming, worden de trouwers gekroond, ze krijgen de beker wijn aangereikt en worden in processie driemaal rond dit altaar geleid. Zij zijn nu als het ware hersteld in hun koninlijke waardigheid, die ze verloren na de zondeval in het paradijs. Daarna worden op de binnenkoer voor de kerk de felicitaties in ontvangst genomen waarop enige zoetigheid wordt uitgedeeld. Het echtpaar en de familie trekken naar hun huis en komen tegen de avond terug naar de binnenkoer van de kerk voor het avondfeest. Heel de koer is vol met tafels voor ongeveer een 150 personen, zowat de helft van de hele parochie. Er is rijst, kip, gebak en arabische zoetigheden. Het echtpaar zit vooraan in een versierde zetel en maakt enkele keren een rondgang langs de tafels. Uiteindelijk gooit de bruid haar bloementuil over haar hoofd naar achter, waar zich een groep jongeren bevindt, die deze bloemen tracht op te vangen. De vicaris begon de huwelijksviering met de eenvoudige maar duidelijke opmerking: “Als dit mijn kerk was, dan zou ik de helft van de vrouwen naar huis sturen”! Vroeger waren de vrouwen blijkbaar gekleed met een zwarte sluier en nu zie je nog enkele oudere vrouwen op die wijze. De overgrote meerderheid heeft zich echter zo uitdagend mogelijk uitgedost, bijzonder kort van stof. Als aan de meisjes die het meest bij ons komen dan gevraagd wordt of zij dat aanvaardbaar vinden, geven ze zelf ook wel toe dat het eigenlijk in de kerk niet past. Bovendien is dit nu een goede reden om geen aanstoot te geven aan de moslims, die ook in de dienst aanwezig zijn. En dan was er nog die jongen die zijn haar opvallend geverfd had en ongeveer gekleed liep als een meisje. Hij studeerde voor arts en was al halverwege. Toen hem gevraagd werd of hij christen is antwoordde hij: “Ik ben druus, maar zou wel graag christen worden”. En waarom hij zich zo gedroeg en kleedde? Omdat het de mode was in bepaalde middens. Ook hem konden we duidelijk maken dat zo iets helemaal niet past, niet verenigbaar is met een christelijk leven en dat persoonlijke inzet heel wat creatiever kan zijn. Eigenaardig genoeg, ook deze man gaf het uiteindelijk volmondig toe. We hebben hem nog op het hart gedrukt om in Syrië te blijven als hij afgestudeerd is en niet weg te trekken. Zondagmorgen even alarm. Abouna Georges laat weten dat hij erg ziek is en vraagt of ik om 9.00 u de eucharistie voor de parochie wil vieren. Met de hulp van de fraters hebben we dit zo goed mogelijk op onze wijze volbracht. Leken hebben alle lezingen in keurig Arabisch voorgedragen of gezongen. Na de eucharistie was er nog een ontmoeting met de moeders, wiens man door terroristen werd gedood. Ze worden hier als de vrouwen en de moeders van de “martelaren” aangesproken en geëerd. Een andere vrouw, wiens twee zonen nog steeds gekidnapt zijn, wilde ons thee en gebak aanbieden. Onder haar gastvrijheid en vriendelijkheid, blijft ze moedig de pijn om haar verdwenen kinderen dragen. Daarna waren we nog ruimschoots op tijd om ’s middags de plechtige zondagseucharistie te vieren in eigen gemeenschap.
“De ene kolking roept de andere op” (psalm 42,8)
Denk niet dat we een rustig en gezellig leventje leiden, ver van alle miserie verwijderd. Al is ons leven boeiend en hoopvol, dagelijks dragen we de grote zorgen van het land en van de Kerk met ons mee. De ellende van de onrechtvaardige oorlog tegen Syrië brengt steeds nieuwe miserie mee. De grootste materiele zorg voor Syrië ligt nu in het feit dat er nagenoeg geen werk is en als er iets opgezet wordt, is het heel moeilijk om een afzetmarkt te vinden. De sancties maken het heel moeilijk en bijna onmogelijk om hetgeen gemaakt, gewonnen, geproduceerd wordt op een gewone wijze buiten te kunnen verkopen. Ook vroeger bracht het land veel meer voedsel voort dan het zelf nodig had en zo kon er worden uitgevoerd. De Syrische producten waren bekend en gegeerd tot in Zweden en tot in de golfstaten toe. Dit gold voor graan, landbouwproducten, textiel... Nu heeft de westerse huichelachtige en criminele houding er voor gezorgd dat een dergelijke uitvoer langs alle kanten gebokkeerd wordt. De kersen en abricozen uit deze streek zijn topkwaliteit en zouden in het buitenland goed verkocht kunnen worden waardoor vele families hun kost konden verdienen. In plaats van het volk te helpen wordt het welbewust door de “internationale gemeenschap” nog gewurgd. Ook op kerkelijk gebied zijn er ernstige problemen. Deze week had van 15-20 juni in Aïn Trez (Libanon) de jaarlijkse synode van de grieks-melchitische (katholieke) kerk moeten plaats vinden als een broederlijke samenkomst van kerkleiders, die eensgezind de problemen aanpakken onder leiding van patriarch Gregorius III Laham. Er is echter nogal wat verschil van mening in verband met de aanpak. Anderzijds is dit dan weer een kans om eindelijk eens werk te maken van een echte eenheid. Het is zoals in een huwelijk. Soms krijgen ouders onenigheid onder elkaar omwille van moeilijkheden die van buiten af hun gezin teisteren. Dit is dan een gelegenheid om juist in een grotere eensgezindheid te problemen aan te pakken. Deze week kregen we bezoek van de orthodoxe (gehuwde) pastoor van Deir Ateih met een zestigtal parochianen. Het was een heel hartelijke ontmoeting, waarbij hij er op aandrong om ook hen eens te komen bezoeken. Katholieken hebben in Syrië beslist wat te leren van de orthodoxen.
De maat is vol!
Eind september 2015 hebben de Russen de bedoelingen van hun militaire hulp in Syrië meteen duidelijk gemaakt: het evenwicht herstellen zodat Syrië een sterk uitgangspunt heeft om te onderhandelen over een politieke oplossing. Toen Poetin meende dat het Syrische leger sterk genoeg stond om het land geleidelijk te bevrijden, hebben de Russen zich gedeeltelijk teruggetrokken en heeft het Syrische leger inderdaad ook Palmyra kunnen innemen. Samen met de VS besloten de Russen vervolgens om een staakt-de-vijandelijkheden in te stellen en de Russen staakten zelf onmiddellijk hun luchtaanvallen. En hier begon de wrevel en de onenigheid met de Hezbollah en Iran. Zij waren immers vanaf het begin overtuigd dat de VS en hun bondgenoten helemaal geen staakt-de-vijandelijkheden zouden respecteren. De feiten hebben hen helaas gelijk gegeven. Zij gebruikten de rust om zich te reorganiseren. Saoedi-Arabië, de VS en vooral Turkije loodsten duizenden tonnen wapens en munitie samen met massa’s nieuwe terroristen Syrië binnen en begonnen dan een ware oorlog in het Noorden: Aleppo, Idlib, Lattaquie. Ondertussen lieten ze de “vredesonderhandelingen” mislukken. Dezelfde terroristengroepen en de landen die hen steunen, gaven uitgerekend Syrië en Rusland de schuld van het schenden van het bestand, wat de westerse media welwillend en kritiekloos slikten. Tegelijk vochten zogenaamd de VS met de Koerden tegen Daesh om een onafhankelijk Koerdistan in het Noorden voor te bereiden, met de goedkeuring van Saoedi-Arabië en de VS. Hierop luidden de Turken dan weer de alarmklok omdat zij op geen enkele wijze een onafhankelijk Koerdistan wensen. Voor Syrië is dit geen probleem. De Syrische president heeft steeds duidelijk gemaakt dat er geen sprake is van een opsplitsing van het land, dat Syrië één zal blijven en tot de laatste centrimeter bevrijd zal worden. Bij dit alles hebben de Russen steeds een rechtstreekse confrontatie met de VS, Israël en zelfs Turkije willen vermijden. Ze hebben moeten toegeven dat ze eens te meer door de VS en hun bondgenoten bedrogen werden. Nu is de maat vol. Het is meer dan duidelijk dat de VS en hun vrienden niet willen dat de oorlog in Syrië eindigt, ze willen ook niet dat de onderhandelingen tot een politieke oplossing leiden, ze willen de val van Syrië om een marionet aan te stellen die het land verplicht de belangen van Amerika te dienen en niet die van het volk. Dat was, is en blijft hun doelstelling, verborgen onder alle schone schijn. Daarvoor dienen ook de zogenaamde “gematigde” rebellen, die moorden en vernietgien zoals de anderen. Rusland blijft er op aandringen dat er dan een duidelijke scheiding gemaakt wordt tussen de gematigde rebellen en de Al Qaida groepen, maar hiervoor vraagt Amerika al maanden uitstel, omdat het zogenaamd zo moeilijk is onderscheid te maken. De ministers van landsverdediging van Iran, Rusland en Syrië hebben uiteindelijk in Teheran op 9 juni een topontmoeting gehouden om de violen .gelijk te stellen. Het ziet er naar uit dat zij opnieuw de strijd tegen alle terroristen in Syrië zullen hervatten. Het is hierbij helemaal niet zeker dat de troepen van de VS, Frankrijk, Duitsland en Turkije, (en onnozele Belgen?), die illegaal in Syrië aanwezig zijn, nu zullen gespaard worden. De Hezbollah zal hierbij opnieuw zijn centrale rol opnemen. We mogen verwachten dat de slag om Deir Ezzor zal beginnen, o.l.v. Ali Chamkhani, secretaris van de Hoge Iranese Veiligheidsraad, en we hopen dat de zuivering op gelijkaardige wijze zal gebeuren als destijds in Qousseir, Qalamoun en Zabadani. De huichelachtige oproep van John Kerry, die ongeduldig blijft uitzien naar het vertrek van de Syrische president, zal op de coalitie van Damascus, Moscou, Teheran en de Hezbollah geen enkele indruk meer maken.Terwijl ik dit schrijf heeft John Kerry nu opnieuw twee maanden uitstel gevraagd aan de Russen om een scheiding te kunnen maken tussen de gematigde rebellen en Al Qaida. En dit was de druppel die de Russische emmer deed overlopen. De Russen hebben meteen de Al Qaida basis Attanf, aan de Jordaanse grens gebombardeerd, waar in feite de Amerikaanse troepen zitten. Groot alarm. De Amerikanen waren totaal verrast. Vanuit de Amerikaanse basis in Qatar kwamen Amerikaanse vliegtuigen ter hulp, maar de Russen waren al vertrokken. Toen de Amerikaanse vliegtuigen onverrichterzake terugkeerden, kwamen de Russen weer om de basis verder te bombarderen (zoals de resoluties van de UNO Veiligheidsraad het ook vragen!) Trouw aan de open inzet van de Russen, heeft Gerasimov, hoofd van de Russische generale staf meegedeeld dat ze de basis van Attanf hebben gebombardeerd en er lakoniek bijgevoegd dat, als anderen (de VS!) na maanden nog niet het onderscheid kunnen maken tussen gematigde rebellen en Al Qaida, kunnen wij het ook niet! Donderdag heeft Rusland in de VN Veiligheidsraad een raadpleging georganiseerd over de situatie in Syrië. De Russische permanente vertegenwoordiger Vladimir Safronkov riep iedereen nogmaals op om de grove schendingen van Turkije met zijn blijvende toevloed van terroristen en wapens eindelijk eens te stoppen. En nu maar afwachten wat nieuws de VS, het westen en hun bondgenoten zullen uitvinden om hun laffe houding tegen het Syrische volk te blijven voeden.
Een volksprotest tegen de vernietiging van de christelijke identiteit.
De oude Europese adel is goed vertrouwd met de diplomatieke geplogendheden. De Duitse baron Norbert von Handel, procurator van de zeer katholieke orde van St. Joris, verbonden met het huis van Habsburg-Lotharingen (waarvan de oorsprong teruggaat tot 1308), schrijft een open brief aan “Madame Merkel” of Angie de Slang, en ziet deze keer geen enkele reden om aan dit lid van de Stasi, van de SED van het voormalige Oost-Duitsland en vrijmetselaar, enige eretitel of diplomatiek strikje toe te kennen. In veertien punten lanceert deze doctor in de rechten een vlijmscherpe aanval tegen haar en vraagt met welk recht zij Duitsland en Europa meent te mogen ruineren, islamiseren, destabiliseren en vooral hun christelijke identiteit vernietigen. Hij vraagt haar met welk recht zij de miljarden belastinggeld van de Europese burgers voor Griekenland onder de Duitse en Franse bankiers mag verdelen, de ondemocratische Turkse politiestaat ter wille mag zijn en tienduizenden Turken in Europa mag binnen halen en tenslotte Europa door het alomvattende handelsverdrag van het TTIP mag overleveren aan de grote industrieën en financiële belangen van Amerika. Hij kondigt aan dat de groeiende weerstand van steeds meer bewuste christenen haar en haar desastreuze politiek ten val zal brengen en dat zij de geschiedenis zal ingaan als de schimmige politica die ons werelddeel heeft verwoest. (Voor de hele uitleg: http://www.medias-presse.info/les-14-points-du-baron-van-handel-de-lordre-de-saint-georges-qui-vous-donne-ce-droit-mme-merkel/56451#3ZDDS7FfKOyR8IhD.99)
We herinneren u... Aan de volgende mogelijkheden om te protesteren tegen de morele afbraak in ons eigen land: • Er is een mars voor het katholiek onderwijs op zaterdag 25 juni 2016 om 14.00 u, Frère-Orbansquare, Brussel (info: www.katholiekonderwijs.net) • Je kunt ook deelnemen aan een belangrijke schrijfactie tegen deze “vroegseksualisering van kinderen”. Hoe meer mensen protesteren met deze brief, hoe beter: http://tegenstroom.eu/schrijfactie-onderwijs/ En ....laten we als christenen niet het voornaamste wapen vergeten, het gebed.
P. Daniel
25-06-2016 om 14:02
geschreven door Gust Adriaensen
|