Pater Daniël Maes in ... Amerika
X/2
Zondag 17 mei 2015
Van Brussel naar Denver
Onze vakantie verliep in feite op twee plaatsen: in België en in Amerika. Fr. Jean en David kregen de gelegenheid om aanwezig te zijn bij mijn gouden jubileum (al waren ze door een licht auto-ongeval niet tijdig in de jubilemviering zelf!) Vermits zij hun ouders en familie al vier jaar niet meer hadden ontmoet, was dit de goede gelegenheid. Zo vertrokken we op 1 mei alle drie vanuit België naar de ouders van fr. David in Denver, Colorado. We hadden een tussenstop van verschillende uren in Newark, New Jersey, waar we onze klok 7 uur moesten terugzetten. We werden door twee vrienden van fr. David, professoren van Princeton, opgevangen en rondgeleid in de universiteit, waar ook fr. David gestudeerd heeft. Omwille van het habijt kwamen velen vragen wie we waren en zo volgden er herhaaldelijk geanimeerde gesprekken. Toen we in het studentenrestaurant wat aten, kwam een dienster ons uit sympathie een gebak aanbieden. Uiteindelijk vertrokken we van Newark naar Denver waar we nog eens 2 uur onze klok moesten terugzetten. Denver heeft wellicht de grootste luchthaven van de VS. We werden heel hartelijk ontvangen door de oudere broer en de ouders van fr. David, waar we onze thuis kregen. Toch deden we eerst nog een ommetje langs de oma, moeder van de moeder van fr. David, die een gezin grootbracht van 10 kinderen, waarvan twee priesters en drie dokters. Oma doet nagenoeg niets anders dan bidden, zowat dag en nacht. Haar huis en tuin staan vol met geliefde heiligen. In huis vind je heel het Nieuwe Testament terug en in de tuin de kerkgeschiedenis. Het bezoek aan oma geldt als een soort oefening in praktische, nieuwe evangelisatie.
Amerikaanse parochies
De eerste zondag gingen we naar de eigen parochiekerk: “Het Licht van de Wereld”, Littleton. Het kerkgebouw temidden van een groot complex is gloednieuw. In de centrale hal is er een mooie aanbiddingskapel, afgesloten met glazen wanden. Hier is dag en nacht aanbidding van het uitgestelde Allerheiligste Sacrament. Je merkt dat hier het hart van de parochie klopt. Vandaag deden 143 kinderen hun eerste communie. In de kerk is er plaats voor 1.400 gelovigen en alle plaatsen waren volzet. De klank, de projectie van liederen, gebeden en mededelingen op een groot scherm rechts en links waren perfect. Er werd gezorgd voor de nodige sfeer van eerbied en gebed. De banken waren voorzien van knielbanken, die ook gebruikt werden. Na afloop waren allen welkom in de grote aanpalende “parochiezaal” waar overvloedig versnaperingen en gebak met koffie en thee voor handen waren. Er waren ‘stands’ met activiteiten en organisaties van de parochie en de administratieve dienst van de parochie deed haar werk.
De volgende zondag concelebreerden we in de parochiekerk van het Onbevlekt Hart van Maria, Northglenn, waar father James, de oom van fr. David pastoor is. Het was moederdag. Ook weer een gloednieuw complex met een grote ruimte als onthaal en een kerk met 800 zitplaatsen, die volzet waren. Opzij is weer een kleine kapel waar 24/24 uur verschillende mensen in aanbdding zijn. We concelebreerden tweemaal: om 9.00 u en om 17.00 u. Zoals in de vorige parochie zijn ook hier vijf zondagsvieringen: zaterdagavond een en zondag vier. De vorige parochie heeft een pastoor en een vicaris met drie diakens. Deze parochie heeft naast de pastoor twee priesters-vicarissen en vier diakens. Ze telt ongeveer 20.000 gelovigen. Tijdens de laatste paasviering werden 80 mensen gedoopt, volwassenen en kinderen. Na de homilie van de pastoor werden enkele foto’s getoond van ons klooster en daarbij gaven fr. David en fr. Jean de nodige uitleg. Na de mis kreeg ik de kans een toespraak te houden. Getuigen van wat er werkelijk in Syrië gebeurt is hier erg delicaat. Toch merkte ik aan het spontane applaus achteraf en de begroetingen na de mis dat de boodschap wel was overgekomen. Verschillenden gaven ook een geldelijke bijdrage.
Bijna dagelijks zochten we een bepaalde kerk op. In de St. Frances Cabrini Catholic Church concelebreerden we met de jonge priester die net een jaar geleden gewijd was. Het is ook weer een grote en nieuwe kerk waar op de gewone werkdag toch nog een honderdtal mensen aanwezig was. De priester vroeg achteraf een woordje te zeggen, wat ik met plezier gedaan heb. Dezelfde reactie. We hebben de politek achterwegen gelaten maar toch trachten te getuigen van wat er werkelijk in Syrië gebeurt. Het applaus toonde dat ze het er mee eens waren, wat me ook achteraf door verschillenden gezegd werd. Enkele mensen overhandigden een finantiële gift.
Een andere weekdag concelebreerde ik in de St. Louis parochie samen met een oude priester, geholpen door twee tienermisdienaars die hun taak bijzonder goed deden. Na afloop kwam een zuster uit Nigeria, die hier werkzaam is, de priester een blad geven met informatie om aan te kondigen. Het was een aansporing voor de jonge koppels om de natuurlijke vruchtbaarheidsbeheersing te leren. Deze priester had hierna nog twee eucharistievieringen. Eerst voor de schoolkinderen. Onder leiding van de leerkrachten kwamen groepen kinderen de kerk binnen. Met grote eerbied bereidden ze zich voor door het bidden van een tientje van de rozenkrans. Daarna celebreerde de priester nog zijn derde mis, een begrafenis. Het zijn situaties voor priesters die ook wij in ons land goed herkennen.
Na de eucharistie in de oudste kerk van Denver, de Holy Ghost Church, werd er eucharistische aanbidding gehouden, die de ganse dag duurt. Deze oude kerk is helemaal omgeven door immense wolkenkrabbers, wat een heel bijzonder zicht oplevert.
Bijzonder hartelijk werden we ontvangen door de Libanese priester Andre-Sebastian Mahanna , pastoor van de maronitische parochie St. Rafka. Hij wilde dat we zijn huis als onze thuis zouden beschouwen en we zijn er ook enkele keren teruggekeerd, o.m om onze powerpoint over Syrië aan te passen voor het “oecumenisch ontbijt” dat in zijn parochie georganiseerd werd op vrijdag mei 2015. Bij die gelegenheid hebben we ook een getuigenis gegeven. We moesten voorzichtig maar toch ook zo efficient mogelijk getuigen om het uitroeien van de christenen in het Midden–Oosten te helpen stoppen. We hadden geanimeerde gesprekken over de situatie in het Midden-Oosten, samen met zijn medewerkers, die uit Noord-Syrië afkomstig zijn. Eentje van hen is de man die de “nun” als het teken van de solidariteit met de christenen, de nazareners, gelanceerd heeft. Het is het teken dat in Irak op de huizen van de christenen getekend wordt, waardoor ze practisch vogelvrij verklaard worden:
De eucharistieviering was in de late namiddag. Vlak voor de mis kwam een jonge vrouw, die zich ernstig had voorbereid op een biecht. Pater Andre zou de eucharistie vieren en ik zou me over die vrouw ontfermen. Samen met haar kon ik nog het laatste deel van de eucharistie, die anderhalf uur geduurd had, meevieren.
Een gewoon christelijk gezin
In plaats van afscheid te nemen drong zij er sterk op aan om haar familie te komen bezoeken. Het deed me denken aan de houding van een zekere Lydia uit de Handelingen van de apostelen 16, 15: “En zij drong er bij ons sterk op aan”. Fr. Jean en fr. David hadden er niets op tegen om daar even een tas koffie te gaan drinken. Het werd evenwel onverwachts een groot avondfeest. Zij vierde haar dertigste verjaardag. Van de zes kinderen waren er twee getrouwd en de vier anderen waren thuis: drie meisjes en een jongen. Samen maakten we het avondmaal klaar als op een scoutskamp. Ondertussen werd uitvoerig de hele familie met kinderen en kleinkinderen voorgesteld. De jongste dochter repareerde spontaan ons gescheurd habijt. We hebben samen gebeden, gezongen en gezegend. En ondertussen maar foto’s nemen. De jongste dochter heeft met enkele vriendinnen een koortje waarmee ze op cd een hele reeks gekende Latijnse en gregoriaanse gezangen heeft opgenomen, ook meerstemmige. De zoon is een professionele zanger in het koor van de kathedraal. Deze jongeren beschouwen dit als hun religieuze zending. Wat een onvergetelijke avond. Aan het einde stelde de vader voor om nog even naar de aanbiddingskapel te gaan, waar hij zelf ingeschreven is voor de dag- en nachtaanbidding. Dit is de parochie waar father James, de nonkel van fr. David pastoor is. Het was al middernacht maar toch reden we met zijn allen (uitgezonderd de zoon die ’s anderendaags vroeg moest gaan werken) daar nog naar toe. Onderweg was er nog een andere aanbiddingskapel, die we ook bezochten. In beide kapellen waren verscheidene mensen in aanbidding. Uiteindelijk namen we afscheid alsof we echte familie waren. Zo was het al in de vroege uurtjes vooraleer we konden gaan slapen. We hebben een gewone maar authentieke, christelijke en gelukkige familie ontmoet. Het versterkte onze overtuiging dat dergelijke famlilies alles hebben om zowat alle grote problemen in onze samenleving op te lossen.
Enkele hoogtepunten
Op Hemelvaartsdag werden we in het seminarie van Denver verwacht, waar fr. James, de oom van fr. David ons naartoe bracht. Daar zijn meer dan honderd seminaristen. Er is nog een ander seminarie in hetzelfde comlplex, Redemptoris Mater, een seminarie van het neo-catechumenaat. Er was eerst een interview met ons en opname voorzien in hun studio. Hiervan zal ook een verslag verschijnen in Denver Catholic. Fr. James is hier goed thuis en bracht ons bij de aartsbisschop, die reeds lang voordat hij bisschop werd, zijn goede vriend is: Aartsbisschop Samuel J. Aquila. Hij is een beminnelijk man met veel aandacht voor de christenen in het Midden-Oosten en bereid te helpen waar hij kan. Hij zal onze seminaristen, wanneer het om een of andere reden nodig mocht zijn, hartelijk welkom heten.
De volgende dag werd het “Oecumenisch Ontbijt” georganiseerd in de katholieke kerk van O.L.Vrouw van Libanon, de St. Rafka Maronite parochie, Lakewood, met deelname van de aartsbisschop Samuel J. Aquila, de maronitische bisschop Abdallah E. Zaidan, een orthodoxe aartsbisschop, een evangelische bisschop en vertegenwoordigers van andere kerken. Een mooi boekje met gebeden, gezangen en lezingen diende als handleiding. Er was een erg geanimeerde rechtstreekse verbinding met christenen in Irak en de powerpoint vanwege ons klooster die nauwkeurig was voorbereid en gecorrigeerd met passende tekst en muziek. Ik mocht een korte toespraak houden en ook de fraters stelden zich voor en gaven een getuigenis. Daarna was er een gezellig ontbijt. Er waren een 30-tal bisschoppen en clerici op het podium en een hondertal deelnemers in een tent. Dit is een initiatief dat zeker voor herhaling vatbaar is. Dat is ook de bedoeling, zodat meer orthodoxen en de kopten vertegenwoordigd zijn. Hierna vierden we de eucharistie samen met de maronitische bisschop en pater Andre in het Moeder Cabrini Heiligdom, Golden, in de bergen, met een kleine groep van een dertigtal gelovigen. Het was voor mij even wennen aan de maronitische ritus, maar de bisschop wees telkens met zijn goudgeel kruis discreet de gebeden aan die ik diende te lezen. Daarna was er weer een simpel maar gezellige maaltijd in de vorm van een selfservice.
Zaterdag was het een grote viering in de kathedraal van Denver, waar vijf diakens tot priester werden gewijd. Een jongen is van de parochie van fr. James. Wij concelebreerden in de overvolle kathedraal met veel meer dan honderd priesters. En alles was super: meer dan honderd seminaristen van de twee seminaries, de massazang, een orgel dat bij het begin en bij het einde speelde alsof het dak er af moest en ook het koor liet de polyfonische klanken langs de gewelven rollen tot glorie van God. Het was een aangename verrassing dat we voor en na de dienst door verschillende mensen, die ons bij een of andere gelegeheid gehoord hadden, begroet werden. Na de dienst was er een fotosessie van de aartsbisschop met de families van de nieuwgewijde priesters. Daar kwam de aartsbischop zelf nog even naar ons toe om ons te begroeten en hij droeg het kleine zwarte armbandje, ons oosters mini-rozenhoedje. Wij hadden er geen moeite mee hem extra en hartelijk te feliciteren.
De Pinksternoveen is “de moeder van alle novenen”: we bidden tot God om de heilige Geest zelf. De laatste zondag, 17 mei, die in deze noveen valt, vierden we in de St. Rafka parochiekerk met bisschop Zaidan en de pastoor Andre. Het is traditioneel een heel bijzondere viering ter ere van O.L. Vrouw, de eerste mens, geheel vervuld van de heilige Geest. Eerst een processie met Marialitanie en kroning van het beeld van Maria. De eucharistie is gedeeltelijk in de taal van Jezus. Het misboek heeft links de Engelse tekst en rechts twee kolommen: Arabisch en Syriac. Na de mis processie naar buiten op het plein waar onder een stralende zon vier spierwitte duiven werden los gelaten. Drie duiven ter ere van de hl. Drieenheid. De andere duif werd eerst door allen nog even gestreeld en dan losgelaten. Deze was ter ere van O.L.Vrouw. En daarna waren alle gelovigen welkom in de parochiezaal waar ieder zich vrij kon bedienen van allerlei spijzen en dranken. Een erg actieve groep van de “Goddelijke barmhartigheid” nodigde me uit even bij hen te komen om nog wat te vertellen, samen met hen te bidden en hen te zegenen.
Wat kunnen wij van deze Amerikaanse prochies leren?
Amerikanen zijn goede organisatoren. In de parochies, die we bezochten waren alle diensten goed en practisch georganiseerd: de diakens, de misdienaars, de uitreiking van de hl. Communie overal onder twee gedaanten, de projectie, de zang enz. Het was allemaal zoals wij alleen bij uitzondering in een grote gebeurtenis in een kathedraal kunnen meemaken. Verder zijn de pastoors, de priesters, onbetwist de leiders van heel het parochiegebeuren. Het praktische verloop is allemaal in handen van leken. Aan twee jongeren met een badge vroeg ik wat hun taak was. Zij moesten zorgen dat kelk, wijn en water, hosties klaar stonden en later weer netjes opgeruimd. Alles is tot in de puntjes geregeld. Uiteraard slingeren er ook geen zelfgemaakte teksten op het altaar rond, zoals wij in de jaren ’70 en nog heel lang daarna, gekend hebben. Het waren losse bladen, uitgegeven door “Gooi en Sticht”. Wij noemden dat toen al een liturgie “van gooi en smijt”. In het seminarie van Antwerpen vroegen we eens de officiele liturgische misboeken om een bezinningsdag met een eucharistie te kunnen besluiten. Die moesten ze nog gaan zoeken, want die werden alleen maar bij uitzondering gebruikt, nl. als de bisschop eens op bezoek kwam. Hier in Denver heb ik niets anders gezien dan officiële en mooi uitgegeven liturgische boeken. Ook het altaarmissaal zelf heeft binnenin fraaie versieringen. In het hogepriesterlijk gebed is nu overal de heilige Jozef bijgevoegd. De woelige periode van secularisatie van de jaren ’70 zijn hier lang voorbij. In de meeste parochies is er dag en nacht aanbidding. En daarmee verdwijnen heel veel zinloze discussies en uitwassen. Wij zijn in ons land deze secularistie nog niet ontgroeid.
BBQ’s als afscheid
We hebben heel de familie van fr. David ontmoet. De kleinkinderen, twee meisjes van 3 en 5 jaar hebben gedurende een verlengd weekend zonder ophouden voor de animatie gezorgd, van ’s morgens vroeg totdat ze ’s avonds als een blok in slaap vielen. We bezochten tevens een zieke tante van fr. David in het ziekenhuis.
De tuin van het huis van de ouders van fr. David geeft uit op het immens Fort Logan nationaal kerkhof met zijn tienduizenden witte steentjes, in alle richtingen zo ver je zien kunt, kaarsrecht geordend. Het zijn gesneuvelde soldaten van WO II, Korea, Vietnam ... Aan de ene kant staat de naam van de soldaat, aan de andere kant de naam van zijn vrouw. Naar aanleiding van moederdag staan er extra bloemen voor moeders. Af en toe heb ik een omgevallen bloementuil rechtgezet, alsof het voor een van mijn eigen geliefden was uit de grote “gemeenschap van de heiligen”. Een wandeling op dit eindeloze grasveld is een ware meditatie.
Skiën in Loveland en kajakken in Pueblo op de Arkansas River heb ik overgelaten aan mijn halve eeuw jongere medebroeders. Ik speelde fotograaf op het droge. Vooral het kajakken op een wilde rivier met sterke stroming is een waar avontuur en ik gunde hen het plezier van herhaaldelijk over kop te gaan. Van een korte bergwandeling kon ik wel genieten, alsook van de “hot springs” aan de voet van de berg Princeton. We konden ons in deze rivier ongestoord in zwembroek neerleggen tussen de stenen en zalig genieten van het echt warm bad.
Als afscheid waren twee BBQ’s voorzien. De eerste in het huis en de tuin van grootmoeder. De overvloedige spijzen waren klaargemaakt door de tweede, jongere zoon priester, Steve, S.J. In korte broek en op blote voeten speelde hij tegelijk chef kok, maitre d’hotel en conferencier. Met de kinderen, kleinkinderen en enkele vrienden genoten we in overvloed van eten, drinken, gezelligheid en hartelijkheid. In de late avond volgde nog spontaan een zangstonde. De volgende avond was het BBQ in de tuin en het huis van de ouders van fr. David voor de vele vrienden. Dezelfde sfeer en tegen middernacht hetzelfde scenario, ditmaal met gitaar en viool.
Tijdens de oorlog tegen Syrië hebben we het dikwijls erg moeilijk gehad met de buitenlandse politiek van de VS. De voorbije dagen hebben we ervaren dat het Amerikaanse volk veel beter is dan het officiele buitenlandse beleid. Bovendien begrepen we dat vele Amerikanen beginnen te beseffen wat er echt in Syrië gebeurt. Hieraan konden we een beetje bijdragen en bovendien hebben we overvloedig mogen genieten van de gastvrijheid en de gulheid van het volk van Colorado en zijn prachtige, erg gevarieerde natuur.
P. Daniel
18-05-2015 om 09:28
geschreven door Gust Adriaensen
|