|
X/12
Vrijdag 7 augustus 2015
Een ‘Galilese periode”?
Libanon is meer dan een land, Libanon is een missie. Zo zei Johannes Paulus II het bij zijn bezoek in 1997. En het enthousiaste bezoek van Benedictus XVI in 2012 hebben we zelf op verschillende plaatsen in Libanon mogen meemaken. Libanon is als een laboratorium voor de grootmachten, waar ze alles hebben uitgeprobeerd: de christenen uitmoorden, verjagen, het zo al kleine landje door innerlijke tegenstellingen trachten te ontbinden. Er zijn nu nog criminele bewegingen die gratis drugs leveren om de Libanese jeugd te ontwrichten. Helaas hebben we van dichtbij zulk een drama in een mooie familie al kunnen meemaken. Libanon was de speelbal van het westen, van Syrië, van Israël, van zijn eigen onderling verdeelde groepen. De Libaneze christenen hebben het overleefd. Hoewel ze een minderheid werden (van 75 % naar 30 %) zijn de plaatsen waar ze wonen doordrongen van het christelijk geloof. In alle straten staan .Mariabeelden. Er is geen enkel appartement of huis zonder Mariabeeld, een beeld van de hl. Charbel of de hl. Rafka, en dikwijls van alle drie tegelijk. Vanaf “de groene lijn” wordt Beiroet soennitisch. Verder op zijn er nog de Drusen en natuurlijk de sjiieten van Hezbollah, die nu de sterkste verdedigers zijn van de christenen in Syrië . En nu wordt het landje door miljoenen Syrische vluchtelingen overspoeld. Officieel zijn het er 2 miljoen, in werkelijkheid zijn het er veel meer. Dus meer dan de helft van zijn eigen bevolking. Omdat Libanezen weten wat het is vluchteling te zijn, leven deze niet in kampen maar gewoon onder de bevolking. Nagenoeg ieder gezin heeft ook een buitenlandse poetsvrouw of een werkman in dienst. Deze stroom van vluchtelingen brengt noodgedwongen een zekere ontwrichting mee. Het leven in Libanon is erg duur geworden en ook de onveiligheid is flink toegenomen. Het straatbeeld is op vele plaatsen erg veranderd. Zag je vroeger in christelijke streken geen enkele gesluierde moslimvrouw, nu kun je ze overal zien. Libanon heeft nog steeds geen regering en de grootmachten doen er alles aan opdat de christenen zo zwak mogelijk zouden blijven en liefst zo verdeeld mogelijk. Toch blijven Libanese christenen overtuigd dat hun land een heilig land is dat beschermd en bestuurd wordt door O. L. Vrouw, de heilige Charbel, de heilige Rafka, de heilige monniken en kluizenaars die hier eeuwen lang leefden. Er gaat ook geen week voorbij of er wordt een wonder ingrijpen of onverklaarbare genezing aan de heilige Charbel toegeschreven.
Op twee verschillende plaatsen in Libanon hebben we vroeger een tijdje verbleven. Het contact met de buren was ongeveer zoals doorgaans in België, met een vriendelijke groet hier en daar. Wat wij hier in Qleiaat meemaken, nu we met drie een kleine gemeenschap vormen, is een totaal andere wereld. Bij de bovenbuur komt de dochter, die in Beiroet werkt, voor een weekend naar huis en de moeder kan niet aanvaarden dat we niet een middag samen met haar gezin komen eten. De familie aan de overkant van de gang leert fr. Jean alle mogelijke gerechten en geeft hem nog pudding en gebak mee. Deze zondag vieren we ’s middags de eucharistie in onze living waarbij de oude moeder en haar dochter van de overkant aanwezig zijn. Na de mis houden ze niet af totdat wij toezeggen om met hen te eten op het terras, samen met hun zoon die toegekomen is. Een man die ziet dat ons eetgerief nog heel beperkt en schamel is, vraagt een lijst van al wat er nog nodig is. Enkele dagen later komt er een hele uitzet, blijkbaar door een vriend van hem aan ons gegeven. En omdat we uit onszelf niet elders gaan eten, hebben de twee vrouwen die het meest voor ons zorgen, afgesproken een maaltijd klaar te maken die we allen samen op ons groot terras verorberen. Het vierde appartement op het gelijkvloers wordt inmiddels ingenomen door een jong gezin, waarvan de vrouw duidelijk hoog zwanger is. Met open deur werkt de man aan de houten bekleding van de living. Hij is maar wat blij wanneer de fraters binnen springen en een handje toesteken. Als we naar de kerk wandelen, zowat een kilometer berg op, kunnen we bijna huis na huis blijven praten en luisteren naar de vreugden en zorgen van de mensen. In het dorp is er een winkeltje waar een sympatieke man alleen maar crème-glâce verkoopt. We moeten alle moeite doen om te vermijden dat hij ons ziet of hij wil ons een crème-glâce geven.
Zaterdag namiddag hebben we de kinderen uit de buurt uitgenodigd, tenminste de jongens apart, zeven in getal. Later mochten de meisjes komen. Fr. David leert hen tekenen en samen geven we hen catechese. Daarna hebben we nog gevoetbald. Omdat de meisjes echter maar met drie zijn hebben we op maandag allen samen uitgenodigd en toch apart genomen, in twee groepen. De meisjes hebben ook andere interesses dan de jongens. Uiteindelijk zijn ze allen op zoek naar hun eigenheid, hun eigen en unieke taak in deze wereld en daarbij willen wij hen helpen vanuit het geloof in Jezus Christus. Dinsdagavond werden we uitgenodigd door de groep van de grotere jeugd (14-17 j) in de parochiezaal. Ze waren met ruim twintig en waren erg geïnteresseerd in ons getuigenis. Het zijn jongens en meisjes, zoals overal, maar misschien hebben ze nog wat meer herinneringen aan de oorlog. Ook de overtuiging dat Libanon bijzonder geleid en beschermd wordt door O.L.Vrouw en de hl Charbel, zit er diep in. Zelf zorgen ze voor een creatief moment van gebed bij het begin en het einde van de samenkomst. En natuurlijk hebben die jongens en meisjes na afloop samen met drie fraters nog heel veel te vertellen. Volgende week maakt de hele groep een voettocht, een bedevaart naar het klooster van onze geliefde Carmelitessen in Harissa. En daar zijn nu al vijf jonge zusters als novicen ingetreden!
Ons leven lijkt nu wel op de “Galilese periode” van de apostelen, tijdens het prille begin van Jezus’ openbaar leven, toen er alleen maar vreugde, sympathie en enthousiasme was.
Onschuldig lijden, schaamteloos uitgebuit
Rond de aanslag van 17 juli 2014 op het Maleisisch lijnvliegtuig MH 17 (Amsterdam – Kuala Lumpur) is er nog steeds een ware media-oorlog bezig. Alle 298 inzittenden, waarvan 196 Nederlanders kwamen om het leven. De officiële versie wordt voortdurend en met nadruk herhaald: Rusland en met name Poetin is de schuldige. Het vliegtuig zou van op de grond door “separatisten” van Donbass in Oost-Oekraïne zijn neergeschoten met een Russische BUK-raket. Hiervan is al een animatiefilmpje gemaakt opdat de mensen zich duidelijk zouden voorstellen hoe het allemaal in zijn werk ging. De makers blijven zogenaamd objectief, ze tonen visueel aan hoe de aanslag “zou kunnen gebeurd zijn”. Hiervoor wordt echter geen enkel bewijs gegeven. Wel werden aan Rusland hiervoor internationaal en zonder enige discussie zware sancties opgelegd.
Onmiddellijk werd een internationale onderzoekscommissie samengesteld onder leiding van Oekraïne, terwijl het een van de hoofdverdachten is. Hierbij werd ook Nederland betrokken en Australië (met 27 doden). Wat de Belgen (met 4 doden) er toe bewoog om mee te doen in dit spel waar Maleisië werd uitgesloten, is mij een raadsel. Inderdaad, het neutrale Maleisië, de eigenaar van het vliegtuig, dat bovendien 43 burgers verloor, moest een half jaar lang aandringen vooraleer het deel mocht uitmaken van de onderzoekscommissie. Deze commissie muntte vanaf het begin uit door de grootste onduidelijkheid en bracht behalve vage insinuaties geen enkel concreet resultaat. De BBC heeft op 23 juli 2014 een goed gedocumenteerde reportage gegeven die geen enkele aanduiding bevat dat het toestel van op de grond door een BUK-raket zou zijn neergeschoten. Integendeel, de wrakstukken van de cockpit tonen dat deze van dichtbij met een machinegeweer doorzeefd is. Bovendien hebben een reeks ooggetuigen bevestigd dat ze in de onmiddellijke nabijheid van het lijnvliegtuig duidelijk een Oekraïens gevechtsvliegtuig hebben gezien (een SU-25 jet). Deze reportage werd na de uitzending onmiddellijk en definitief uit het archief verwijderd. Andere onafhankelijke reportages en getuigenissen hebben deze versie op verpletterende wijze bevestigd, maar worden in de officiële berichtgeving nauwelijks of helemaal niet vermeld. Wel werd ondertussen een zogenaamde “officiële versie” van de schuld van Rusland stevig geprent in de algemene opinie.
Sommige politici roepen luid dat de laatste steen moet omgekeerd worden om de schuldigen te straffen. Alle evidente bewijzen om de ware schuldigen te vinden, worden evenwel grondig verwijderd. “Separatisten” hebben de zwarte dozen van het vliegtuig gevonden en vol vertrouwen onder de camera’s van de aanwezige journalisten aan de onderzoekscommissie overhandigd. Ze zouden in Londen onderzocht worden. Nu zijn we ruim een jaar later en er is nog steeds geen enkel gegeven hiervan bekend gemaakt. En waarom moest het vliegtuig zonder enige reden vanuit Kiev een belangrijke koerswijziging maken om lager en boven rebellengebied te vliegen? Waarom is de persoon die vanuit de controletoren van Kiev de laatste gesprekken voerde met de bemanning, onmiddellijk na de aanslag met vakantie vertrokken naar een onbekende plaats en is nog steeds onbereikbaar? Pertinente vragen die de hoogste argwaan wekken tegenover de ”officiële” versie, stapelen zich op.
Ruim een jaar na de feiten is de openbare opinie zo bewerkt dat ze zonder meer de schuld aan Rusland geeft. Alles is klaar voor een internationaal tribunaal, dat nu een strenge straf moet opleggen. En zo wordt ongemerkt de wagen voor het paard gespannen. Er is geen aandacht meer voor de objectieve feiten en er is geen enkel bewijs van de schuld van Rusland. Nooit eerder werd een internationaal tribunaal opgericht voor een aanslag op een vliegtuig. Nu wordt zulk een voorstel gestemd. Terecht heeft Rusland op 29 juli 2015 zijn veto gesteld tegen deze politieke manipulatie, omdat de eerste internationale onderzoekscommissie na meer dan een jaar nog niet eens een afgerond onderzoek heeft gemaakt. De bedoeling is duidelijk: Rusland tot een veto dwingen om alle aandacht te vestigen op de zogenaamde schuld van Rusland. Piotr Poroschenko verwoordde, na het Russisch veto de bedoeling aldus: “De resultaten spreken voor zichzelf... Rusland is schuldig”. Hij vertegenwoordigt de “politiek correcte” mening. Hij kwam door een westerse staatsgreep in Oekraïne aan de macht en hoewel zijn land in oorlog is en dus volgens internationaal recht geen steun mag krijgen, ontvangt hij van het IMF stromen geld. Dat er geen objectief resultaat is en niet eens een onderzoek, heeft geen belang meer. Ondertussen hebben de VS de gelegenheid waargenomen om de sancties tegen Rusland nog te verzwaren.
En zo blijft de geschiedenis zich herhalen: de vernietiging van Irak op grond van de niet bestaande massavernietigingswapens, de verwoesting van Libië op grond van de leugenachtige massamoorden van Kadhaffi, de gruwelijke gifgasaanslag in Ghouta door rebellen (Turkije en Frankrijk) gepleegd maar aan Assad toegeschreven, met onmenselijke sancties voor het Syrische volk, tot nu toe...
Een aantal van de beste onafhankelijke journalisten schreeuwen het al een jaar lang uit: de “officiële versie” van deze criminele daad is één grote leugen. Laten we in afwachting van het verdere verloop van deze media-oorlog alvast beginnen met de belangrijkste vragen te stellen, die bij iedere misdaad moeten gesteld worden: Wie heeft hier belang bij? Wie haalt er voordeel uit? Waarvoor is dit alles bedoeld?
“De beschikbare evidentie overtuigt mij dat het neerschieten van het lijnvliegtuig van Maleisië boven Oekraïne een complot was, door Washington beraamd om Rusland de schuld te geven en Europa onder druk te zetten sancties uit te vaardigen. Een alternatieve uitleg is dat het Amerikaanse marionetten-regime in Kiev gepoogd heeft Vladimir Poetin te vermoorden en daarbij dit vliegtuig per vergissing beschouwd heeft als het vliegtuig van Poetin.” (Nvdr: de twee vliegtuigen lijken in vorm en kleur sterk op elkaar), (Dr. Paul Craig Roberts, Who Shot Down MH 17? Global Research, 30 juli 2015; Timothy Bancroft-Hinchey, The MH 17 Crash: The Unanswered Questions, Global Research, 29 juli 2015; prof. Michel Chossudovsky, “Support MH 17 Truth”: OSCE Monitors Identify “Shrapnel and Machine Gun-like Holes” indicating Shelling. No Evidence of a Missile Attack. Shot Down by a Military Aircraft, Global Research 29 juli 2015; Karine Bechet-Galovko, Boeing MH 17: il faut juger Poutin à tout prix…, Irib, 1 augustus 2015).
Nederlanders zijn een groot volk met een ruime geest en een open blik. Zij handelen en spreken graag “recht voor de raap”. Het is daarom onbegrijpelijk hoe het Nederlandse volk met het lijden van zijn slachtoffers zo laat sollen, dat het slaafs meedraait in een luguber Amerikaans scenario om volkomen onrechtvaardig en onwettig een zware slag toe te brengen aan het huidige Russische volk en land, dat juist een kostbare bondgenoot zou kunnen zijn.
08-08-2015 om 08:51
geschreven door Gust Adriaensen
|
