Libanon is meer dan een land, Libanon is een missie. Zo zei Johannes Paulus II het bij zijn bezoek in 1997. En het enthousiaste bezoek van Benedictus XVI in 2012 hebben we zelf op verschillende plaatsen in Libanon mogen meemaken. Libanon is als een laboratorium voor de grootmachten, waar ze alles hebben uitgeprobeerd: de christenen uitmoorden, verjagen, het zo al kleine landje door innerlijke tegenstellingen trachten te ontbinden. Er zijn nu nog criminele bewegingen die gratis drugs leveren om de Libanese jeugd te ontwrichten. Helaas hebben we van dichtbij zulk een drama in een mooie familie al kunnen meemaken. Libanon was de speelbal van het westen, van Syrië, van Israël, van zijn eigen onderling verdeelde groepen. De Libaneze christenen hebben het overleefd. Hoewel ze een minderheid werden (van 75 % naar 30 %) zijn de plaatsen waar ze wonen doordrongen van het christelijk geloof. In alle straten staan .Mariabeelden. Er is geen enkel appartement of huis zonder Mariabeeld, een beeld van de hl. Charbel of de hl. Rafka, en dikwijls van alle drie tegelijk. Vanaf “de groene lijn” wordt Beiroet soennitisch. Verder op zijn er nog de Drusen en natuurlijk de sjiieten van Hezbollah, die nu de sterkste verdedigers zijn van de christenen in Syrië . En nu wordt het landje door miljoenen Syrische vluchtelingen overspoeld. Officieel zijn het er 2 miljoen, in werkelijkheid zijn het er veel meer. Dus meer dan de helft van zijn eigen bevolking. Omdat Libanezen weten wat het is vluchteling te zijn, leven deze niet in kampen maar gewoon onder de bevolking. Nagenoeg ieder gezin heeft ook een buitenlandse poetsvrouw of een werkman in dienst. Deze stroom van vluchtelingen brengt noodgedwongen een zekere ontwrichting mee. Het leven in Libanon is erg duur geworden en ook de onveiligheid is flink toegenomen. Het straatbeeld is op vele plaatsen erg veranderd. Zag je vroeger in christelijke streken geen enkele gesluierde moslimvrouw, nu kun je ze overal zien. Libanon heeft nog steeds geen regering en de grootmachten doen er alles aan opdat de christenen zo zwak mogelijk zouden blijven en liefst zo verdeeld mogelijk. Toch blijven Libanese christenen overtuigd dat hun land een heilig land is dat beschermd en bestuurd wordt door O. L. Vrouw, de heilige Charbel, de heilige Rafka, de heilige monniken en kluizenaars die hier eeuwen lang leefden. Er gaat ook geen week voorbij of er wordt een wonder ingrijpen of onverklaarbare genezing aan de heilige Charbel toegeschreven.
Op twee verschillende plaatsen in Libanon hebben we vroeger een tijdje verbleven. Het contact met de buren was ongeveer zoals doorgaans in België, met een vriendelijke groet hier en daar. Wat wij hier in Qleiaat meemaken, nu we met drie een kleine gemeenschap vormen, is een totaal andere wereld. Bij de bovenbuur komt de dochter, die in Beiroet werkt, voor een weekend naar huis en de moeder kan niet aanvaarden dat we niet een middag samen met haar gezin komen eten. De familie aan de overkant van de gang leert fr. Jean alle mogelijke gerechten en geeft hem nog pudding en gebak mee. Deze zondag vieren we ’s middags de eucharistie in onze living waarbij de oude moeder en haar dochter van de overkant aanwezig zijn. Na de mis houden ze niet af totdat wij toezeggen om met hen te eten op het terras, samen met hun zoon die toegekomen is. Een man die ziet dat ons eetgerief nog heel beperkt en schamel is, vraagt een lijst van al wat er nog nodig is. Enkele dagen later komt er een hele uitzet, blijkbaar door een vriend van hem aan ons gegeven. En omdat we uit onszelf niet elders gaan eten, hebben de twee vrouwen die het meest voor ons zorgen, afgesproken een maaltijd klaar te maken die we allen samen op ons groot terras verorberen. Het vierde appartement op het gelijkvloers wordt inmiddels ingenomen door een jong gezin, waarvan de vrouw duidelijk hoog zwanger is. Met open deur werkt de man aan de houten bekleding van de living. Hij is maar wat blij wanneer de fraters binnen springen en een handje toesteken. Als we naar de kerk wandelen, zowat een kilometer berg op, kunnen we bijna huis na huis blijven praten en luisteren naar de vreugden en zorgen van de mensen. In het dorp is er een winkeltje waar een sympatieke man alleen maar crème-glâce verkoopt. We moeten alle moeite doen om te vermijden dat hij ons ziet of hij wil ons een crème-glâce geven.
Zaterdag namiddag hebben we de kinderen uit de buurt uitgenodigd, tenminste de jongens apart, zeven in getal. Later mochten de meisjes komen. Fr. David leert hen tekenen en samen geven we hen catechese. Daarna hebben we nog gevoetbald. Omdat de meisjes echter maar met drie zijn hebben we op maandag allen samen uitgenodigd en toch apart genomen, in twee groepen. De meisjes hebben ook andere interesses dan de jongens. Uiteindelijk zijn ze allen op zoek naar hun eigenheid, hun eigen en unieke taak in deze wereld en daarbij willen wij hen helpen vanuit het geloof in Jezus Christus. Dinsdagavond werden we uitgenodigd door de groep van de grotere jeugd (14-17 j) in de parochiezaal. Ze waren met ruim twintig en waren erg geïnteresseerd in ons getuigenis. Het zijn jongens en meisjes, zoals overal, maar misschien hebben ze nog wat meer herinneringen aan de oorlog. Ook de overtuiging dat Libanon bijzonder geleid en beschermd wordt door O.L.Vrouw en de hl Charbel, zit er diep in. Zelf zorgen ze voor een creatief moment van gebed bij het begin en het einde van de samenkomst. En natuurlijk hebben die jongens en meisjes na afloop samen met drie fraters nog heel veel te vertellen. Volgende week maakt de hele groep een voettocht, een bedevaart naar het klooster van onze geliefde Carmelitessen in Harissa. En daar zijn nu al vijf jonge zusters als novicen ingetreden!
Ons leven lijkt nu wel op de “Galilese periode” van de apostelen, tijdens het prille begin van Jezus’ openbaar leven, toen er alleen maar vreugde, sympathie en enthousiasme was.
Onschuldig lijden, schaamteloos uitgebuit
Rond de aanslag van 17 juli 2014 op het Maleisisch lijnvliegtuig MH 17 (Amsterdam – Kuala Lumpur) is er nog steeds een ware media-oorlog bezig. Alle 298 inzittenden, waarvan 196 Nederlanders kwamen om het leven. De officiële versie wordt voortdurend en met nadruk herhaald: Rusland en met name Poetin is de schuldige. Het vliegtuig zou van op de grond door “separatisten” van Donbass in Oost-Oekraïne zijn neergeschoten met een Russische BUK-raket. Hiervan is al een animatiefilmpje gemaakt opdat de mensen zich duidelijk zouden voorstellen hoe het allemaal in zijn werk ging. De makers blijven zogenaamd objectief, ze tonen visueel aan hoe de aanslag “zou kunnen gebeurd zijn”. Hiervoor wordt echter geen enkel bewijs gegeven. Wel werden aan Rusland hiervoor internationaal en zonder enige discussie zware sancties opgelegd.
Onmiddellijk werd een internationale onderzoekscommissie samengesteld onder leiding van Oekraïne, terwijl het een van de hoofdverdachten is. Hierbij werd ook Nederland betrokken en Australië (met 27 doden). Wat de Belgen (met 4 doden) er toe bewoog om mee te doen in dit spel waar Maleisië werd uitgesloten, is mij een raadsel. Inderdaad, het neutrale Maleisië, de eigenaar van het vliegtuig, dat bovendien 43 burgers verloor, moest een half jaar lang aandringen vooraleer het deel mocht uitmaken van de onderzoekscommissie. Deze commissie muntte vanaf het begin uit door de grootste onduidelijkheid en bracht behalve vage insinuaties geen enkel concreet resultaat. De BBC heeft op 23 juli 2014 een goed gedocumenteerde reportage gegeven die geen enkele aanduiding bevat dat het toestel van op de grond door een BUK-raket zou zijn neergeschoten. Integendeel, de wrakstukken van de cockpit tonen dat deze van dichtbij met een machinegeweer doorzeefd is. Bovendien hebben een reeks ooggetuigen bevestigd dat ze in de onmiddellijke nabijheid van het lijnvliegtuig duidelijk een Oekraïens gevechtsvliegtuig hebben gezien (een SU-25 jet). Deze reportage werd na de uitzending onmiddellijk en definitief uit het archief verwijderd. Andere onafhankelijke reportages en getuigenissen hebben deze versie op verpletterende wijze bevestigd, maar worden in de officiële berichtgeving nauwelijks of helemaal niet vermeld. Wel werd ondertussen een zogenaamde “officiële versie” van de schuld van Rusland stevig geprent in de algemene opinie.
Sommige politici roepen luid dat de laatste steen moet omgekeerd worden om de schuldigen te straffen. Alle evidente bewijzen om de ware schuldigen te vinden, worden evenwel grondig verwijderd. “Separatisten” hebben de zwarte dozen van het vliegtuig gevonden en vol vertrouwen onder de camera’s van de aanwezige journalisten aan de onderzoekscommissie overhandigd. Ze zouden in Londen onderzocht worden. Nu zijn we ruim een jaar later en er is nog steeds geen enkel gegeven hiervan bekend gemaakt. En waarom moest het vliegtuig zonder enige reden vanuit Kiev een belangrijke koerswijziging maken om lager en boven rebellengebied te vliegen? Waarom is de persoon die vanuit de controletoren van Kiev de laatste gesprekken voerde met de bemanning, onmiddellijk na de aanslag met vakantie vertrokken naar een onbekende plaats en is nog steeds onbereikbaar? Pertinente vragen die de hoogste argwaan wekken tegenover de ”officiële” versie, stapelen zich op.
Ruim een jaar na de feiten is de openbare opinie zo bewerkt dat ze zonder meer de schuld aan Rusland geeft. Alles is klaar voor een internationaal tribunaal, dat nu een strenge straf moet opleggen. En zo wordt ongemerkt de wagen voor het paard gespannen. Er is geen aandacht meer voor de objectieve feiten en er is geen enkel bewijs van de schuld van Rusland. Nooit eerder werd een internationaal tribunaal opgericht voor een aanslag op een vliegtuig. Nu wordt zulk een voorstel gestemd. Terecht heeft Rusland op 29 juli 2015 zijn veto gesteld tegen deze politieke manipulatie, omdat de eerste internationale onderzoekscommissie na meer dan een jaar nog niet eens een afgerond onderzoek heeft gemaakt. De bedoeling is duidelijk: Rusland tot een veto dwingen om alle aandacht te vestigen op de zogenaamde schuld van Rusland. Piotr Poroschenko verwoordde, na het Russisch veto de bedoeling aldus: “De resultaten spreken voor zichzelf... Rusland is schuldig”. Hij vertegenwoordigt de “politiek correcte” mening. Hij kwam door een westerse staatsgreep in Oekraïne aan de macht en hoewel zijn land in oorlog is en dus volgens internationaal recht geen steun mag krijgen, ontvangt hij van het IMF stromen geld. Dat er geen objectief resultaat is en niet eens een onderzoek, heeft geen belang meer. Ondertussen hebben de VS de gelegenheid waargenomen om de sancties tegen Rusland nog te verzwaren.
En zo blijft de geschiedenis zich herhalen: de vernietiging van Irak op grond van de niet bestaande massavernietigingswapens, de verwoesting van Libië op grond van de leugenachtige massamoorden van Kadhaffi, de gruwelijke gifgasaanslag in Ghouta door rebellen (Turkije en Frankrijk) gepleegd maar aan Assad toegeschreven, met onmenselijke sancties voor het Syrische volk, tot nu toe...
Een aantal van de beste onafhankelijke journalisten schreeuwen het al een jaar lang uit: de “officiële versie” van deze criminele daad is één grote leugen. Laten we in afwachting van het verdere verloop van deze media-oorlog alvast beginnen met de belangrijkste vragen te stellen, die bij iedere misdaad moeten gesteld worden: Wie heeft hier belang bij? Wie haalt er voordeel uit? Waarvoor is dit alles bedoeld?
“De beschikbare evidentie overtuigt mij dat het neerschieten van het lijnvliegtuig van Maleisië boven Oekraïne een complot was, door Washington beraamd om Rusland de schuld te geven en Europa onder druk te zetten sancties uit te vaardigen. Een alternatieve uitleg is dat het Amerikaanse marionetten-regime in Kiev gepoogd heeft Vladimir Poetin te vermoorden en daarbij dit vliegtuig per vergissing beschouwd heeft als het vliegtuig van Poetin.” (Nvdr: de twee vliegtuigen lijken in vorm en kleur sterk op elkaar), (Dr. Paul Craig Roberts, Who Shot Down MH 17? Global Research, 30 juli 2015; Timothy Bancroft-Hinchey, The MH 17 Crash: The Unanswered Questions, Global Research, 29 juli 2015; prof. Michel Chossudovsky, “Support MH 17 Truth”: OSCE Monitors Identify “Shrapnel and Machine Gun-like Holes” indicating Shelling. No Evidence of a Missile Attack. Shot Down by a Military Aircraft, Global Research 29 juli 2015; Karine Bechet-Galovko, Boeing MH 17: il faut juger Poutin à tout prix…, Irib, 1 augustus 2015).
Nederlanders zijn een groot volk met een ruime geest en een open blik. Zij handelen en spreken graag “recht voor de raap”. Het is daarom onbegrijpelijk hoe het Nederlandse volk met het lijden van zijn slachtoffers zo laat sollen, dat het slaafs meedraait in een luguber Amerikaans scenario om volkomen onrechtvaardig en onwettig een zware slag toe te brengen aan het huidige Russische volk en land, dat juist een kostbare bondgenoot zou kunnen zijn.
08-08-2015 om 08:51
geschreven door Gust Adriaensen
06-08-2015
De Heer zegene en behoede u...
In een van de (Evangelisch-Lutherse) kerken langs de Via Baltica in Noord-Duitsland (in de buurt van de Oostzee), vond ik een folder met enkele gebeden voor kerkbezoekers.
Afscheid
Wanneer u deze kerk verlaat, hopen we dat u gesterkt opnieuw het gewone leven instapt. Gods vrede zij met u, zijn zegen moge u begeleiden, waar u ook gaat.
De Heer
vol liefde als een moeder
en goed als een vader
zegene u
moge Hij uw hoop doen groeien
moge Hij uw vruchten doen rijpen
en behoede u
moge Hij u omarmen in uw angst
en u verdedigen in uw nood.
Moge de Heer zijn aangezicht over u doen lichten
zoals een zachte blik verwarmt,
zo moge Hij bij de starheid wegnemen
en u genadig zijn
wanneer schuld u teneerdrukt,
moge Hij u dan de vrijheid schenken ze te erkennen.
Moge de Heer zijn aangezicht naar u toewenden
uw leed zien
u troosten en genezen.
en u vrede schenken
de gezondheid van uw lichaam
het heil van uw ziel
de levendigheid van uw geest.
06-08-2015 om 21:04
geschreven door Gust Adriaensen
05-08-2015
De benepenheid van De Standaard
In De Standaard van 4 augustus is een interview met Luk Vanmaercke, hoofredacteur van Kerk en Leven, te vinden. De krant wijdt een halve bladzijde aan wat in een ruimdenkend intellectueel en redactioneel klimaat, de vanzelfsprekendheid zelve is, en dus eigenlijk een non-item.
Waarover gaat het? Vanmaercke had in het ruim verspreide weekblad een lans gebroken voor meer begrip voor het homohuwelijk door katholieken. Aartsbisschop Léonard had daarop een reactie ingestuurd waarin hij op een serene en goed onderbouwde manier erop wees dat het huwelijk van nature ui en vanuit de cultuur verwijst naar de legitieme verbintenis tussen een man en een vrouw.
Verschillende standpunten, woord en wederwoord dus. De allernormaalste gang van zaken.
Maar. De Standaard ziet er wel stof in voor een halve bladzijde.
En wat verwondert en ergerlijk is, zijn vooral twee elementen.
Het verwondert me dat Vanmaercke vertelt dat de redactie van Kerk en Leven 'verrast' was dat de aartsbisschop wilde reageren. Toch onvoorstelbaar dat een redactie daarover in deze situatie 'verrast' is! En het komt wat naïef-pocherig over dat met nadruk vermeld wordt dat 'binnen de redactie iedereen het ermee eens was dat we zijn reactie moesten publiceren'. Haha, wat een enorme overwinning van en respect voor de vrijheid van meningsuiting, is dat toch wel!!
Het ergert me dat De Standaard, met name redactrice Inge Ghijs, heel bewust, lijkt me, ook dit akkefietje gebruikt om aartsbisschop Léonard als een oerconservatieve scherpslijper neer te zetten. Klaarblijkelijk had de redactrice het liefst gehad dat Léonard zijn mond hield. Zoals de andere bisschoppen. Die zwijgen, ook al vertolkt Léonard niet alleen zijn standpunt maar ook dat van Rome. Nog interessanter voor de krant was geweest dat Léonard met de kromstaf had gezwaaid.
Maar helaas, niets van dat alles. Vanmaercke waardeert de grote autonomie van de redactie van Kerk&Leven. 'Daarom net dat we ruimte aan zijn (Léonard) standpunt wilden geven', aldus Luk Vanmaercke. Het zou er nog aan moeten mankeren!
05-08-2015 om 08:48
geschreven door Gust Adriaensen
Het isolement van CD&V
Marc Hooghe, hoogleraar politicologie KUL, in De Standaard:
'CD&V heeft alle macht verloren om nog iets te realiseren binnen de huidige coalitie,en een verliezende partij moet niet verwonderd zijn als ze al haar voormalige vrienden verliest.'
05-08-2015 om 08:05
geschreven door Gust Adriaensen
04-08-2015
De kroniek van een aangekondigde dood...
Het komt scherper en scherper aan de oppervlakte: CD&V zit in slechte papieren. Vernederd door de ultraliberale coalitiepartners, gewantrouwd door meer en meer mensen uit het christelijke middenveld.
Hoe is het zover kunnen komen? De verklaring ligt voor de hand: de CD&V-top is bij de duivel te biecht gegaan. Beke, Peeters en Geens hebben de christendemocratische ziel, waarden en waardigheid verkocht aan ultraliberale partijen die een maatschappijvisie voorstaan en in praktijk brengen, die haaks staat op het waardekader en de bekommernissen van het christendemocratische voetvolk, en zeker van de enige nog sterke steungroep van CD&V, namelijk de ACW-mensen.
Waar nu de gazetten bladzijden mee vullen, werd op dit blog reeds vanaf 2012, in alle toonaarden gesignaleerd. Klik in het zoekvenstertje CD&V in en je krijgt een bloemlezing van artikeltjes die de waardeverloochening en de dreigende implosie van CD&V scherp stellen.
De titels van de tekstjes zijn veelzeggend. Een greep.
-2-7-2014: Pleegt CD&V politieke zelfmoord?
-15-7-2014: CD&V let op uw 'saeck'!
-11-8-2014: Groeiende onrust bij linkervleugel CD&V
-12-8-2015: Leegloop en implosie dreigen voor CD&V
-23-9-2014: Gezinspartij pluimt de gezinnen
-8-10-2014: Schaam u CD&V
-30-10-2014: De neergang van CD&V
-23-7-2015: De vernedering van CD&V
-2-8-2015: Hoog tijd dat CD&V uit de regering stapt
Dat laatste is m.i. het enige middel om alsnog de dreigende totale verdamping van de eens zo machtige partij te stoppen en het zwaar aangetaste vertrouwen van de kiezers te herstellen.
04-08-2015 om 09:33
geschreven door Gust Adriaensen
02-08-2015
Hoogtijd dat CD&V uit de regering stapt
Er zijn interne spanningen bij de christendemocraten. Sommige kopstukken en parlementsleden zijn zelfs van mening dat het beter is dat de partij uit de regering stapt. Dat alles lees je dezer dagen in de kranten.
Zij hebben m.i. geen ongelijk. Voor het voortbestaan van CD&V als partij met nog enig electoraal gewicht en voor haar geloofwaardigheid, is het absoluut nodig dat de christendemocraten deze regering verlaten.
In tegenstelling tot wat sommigen schrijven, bestaat de aanhang van CD&V reeds enkele jaren uit vooral ACW-mensen. Het overgrote deel van boeren en middenstanders is al lang terechtgekomen bij Open VLD en N-VA.
Wat terecht tot de gesignaleerde spanningen leidt, is het feit dat de top van CD&V, de 'Unizomensen' Peeters en Beke, een 'tegennatuurlijk' verbond zijn aangegaan met drie (donker)blauwe partijen. Tegennatuurlijk, omdat de maatschappijvisie van N-VA, Open VLD en MR, haaks staat op het christendemocratische waardekader en op de bekommernissen en actiepunten van de enige overblijvende belangrijke steungroep voor CD&V, nl. het ACW (Beweging.net).
Als het ACW zich echt distantieert van CD&V, implodeert de partij gewoonweg. Dat moment blijft niet lang meer uit, tenzij CD&V resoluut een andere weg inslaat.
02-08-2015 om 16:32
geschreven door Gust Adriaensen
01-08-2015
Wees bij mij in goede en slechte tijden...
In een van de (Evangelisch-Lutherse) kerken langs de Via Baltica in Noord-Duitsland (in de buurt van de Oostzee), vond ik een folder met enkele gebeden voor kerkbezoekers.
Rusteloos
Vaak geloof ik niet
dat Gij het goed met mij meent.
Angst om iets te missen,
te falen, jaagt me op.
Ik leef onder rusteloze mensen,
heb het verleerd aandacht te geven
aan uw stem en naar U te luisteren.
Kijk me aan, God,
beschouw wat mij zo onrustig maakt.
Veel staat tussen U en mij.
Maak me vrij voor het leven.
Open mijn ogen voor de schoonheid
en schenk mij empathie
voor het lijden in uw wereld.
Welwillende God,
laat mij uw vrede vinden.
Wees bij mij in goede en slechte tijden.
01-08-2015 om 15:07
geschreven door Gust Adriaensen
De levensverwachting in alle Belgische gemeenten
De KUL en de ULB maakten een studie over de levensverwachting in alle Belgische gemeenten.
Klik op onderstaande link om de levensverwachting van mannen, vrouwen en de gemiddelde levensverwachting in de diverse gemeenten na te gaan:
01-08-2015 om 09:45
geschreven door Gust Adriaensen
31-07-2015
Pater Daniël Maes in Libanon
X/11
Vrijdag 31 juli 2015
Te midden van het Libanese volk
Waarom zitten wij nog steeds in Libanon? De aanleiding is het uitblijven van een visum voor fr. David om samen naar Syrië te reizen. Inmiddels hebben we de twee appartementen die aan het klooster van Mar Yakub gegeven werden, grondig gepoetst en ingericht. Aan de tuin moet nog hard gewerkt worden. We leven erg eenvoudig, maar eigenlijk beschikken we nu ongeveer over de gewone voorzieningen. Ons primitief camperen in een groot appartement is voorbij. We moeten wel helemaal voor onszelf zorgen: eten kopen, koken, kleren wassen (strijken wordt uiterst zelden gedaan), poetsen, onderhoud, tuin enz.
Bovendien voorzien we nog enkele maanden hier te blijven. Er zijn namelijk al geruime tijd drie jonge Nigerianen die onze gemeenschap ontdekt hebben op internet en nu hardnekkig pogen bij ons monnik en priester te worden. We trachten alle voorzorgsmaatregelen te nemen en hen duidelijk de maken wat het inhoudt. Bovendien is Syrië uiteindelijk nog steeds een land in gevaar, in oorlog. Als zij daadwerkelijk komen, lijkt het voorzichtiger hier een tijd als proefperiode door te brengen dan onmiddellijk naar Syrië te reizen. In dat geval zullen we ook hier beginnen met het maken van kaarsen, zodat er flink werk is. De getuigenissen met hun motivatie, die ze ons toegestuurd hebben lijken positief. We menen dat het de moeite waard is hen de kans te geven. Als er jongeren uit België of Europa geïnteresseerd zijn, willen we hen uiteraard ook verwelkomen. Het is hier natuurlijk geen klassiek klooster of seminarie. We hebben echter wel de kans om bepaalde aspecten, die dikwijls in de klassieke vorm schijnen te ontbreken, tot leven te brengen. We denken hierbij vooral aan een grondige spirituele vorming (innerlijk gebed, liefde en werkelijke kennis van het Woord Gods, van Jezus, de Kerk...) Een ander noodzakelijk aspect, lijkt ons, is de deelname aan het werk en de zorg om het dagelijks bestaan. Over het monastieke leven en de seminarieopleiding in onze tijd willen we later onze mening nog geven.
Met de maronitische pastoor hebben we afgesproken dat we op woensdagavond naar de eucharistie komen die hij ergens in een wijk in open lucht opdraagt en verder op zaterdag en zondag naar de kerk komen. De overige dagen bidden en celebreren we in ons appartement, waarbij we vrij mensen mogen uitnodigen. Vorige dinsdagavond hebben we voor het eerst de mensen uit de buurt uitgenodigd. Er waren een 25-tal geburen en vrienden. Na afloop hebben we nog op het grote terras een kleine receptie gehouden met plastieken bekertjes. We kregen van een oude boer een schaal fruit en van een vrouw een groot gebak. Iedereen was voldaan en er bleef nog over.
Als we inkopen doen zijn er op straat steeds mensen die een babbeltje willen doen en aandringen om bij hen binnen te komen. Het zijn dan steeds geanimeerde en diepe gesprekken over het geloof, het evangelie, Jezus, de kerk én over hun zorgen en vreugden. En na de mis is het bijna onmogelijk om te ontsnappen aan een familiebezoek. We trachten dit te beschouwen als een deel van de zending van de “wanderpredigers”, zoals de heilige Norbertus, hoewel het nog geen openbare predikaties zijn.
De schouw (meer dan 2 m hoog) is nog een vuil gedoe van grijs-zwarte cement. Fr. Jean zou dit creatief oplossen en heel de schouw met rotsstenen in cement bedekken, wat stilaan zijn specialiteit geworden is. De man die het bouwmateriaal verkocht zei dat niemand meer met cement werkt en hij gaf iets wat een soort gele klei vormt. Met grote ijver begon onze medebroeder de schouw te versieren met stenen in deze specie verwerkt. En inderdaad, de stenen bleven netjes op hun plaats totdat hij aan het plafond geraakt was. Toen stortte heel het kunstwerk in. De vloer van de living was één vuiligheid. De familie aan de overkant van de gang had al gemerkt dat er wat aan de hand was. De poetsvrouw van die familie begon meteen zomaar de living grondig te poesten en dan nog de gang, de keuken, de kamers. Wij moesten alleen maar uit de buurt en op het terras blijven. Zo waren wij weer voor een hele week klaar. De oude en zieke moeder van de familie, die zich slechts met een speciaal looprek kan verplaatsen kwam met haar dochter naar het terras om samen met ons het rozenhoedje te bidden. Tegen het einde van ons gebed was heel het appartement gepoetst en droog.
Damascus rukt de maskers af
De “ spontane opstand” van een zogenaamd moe getergd volk, dat met de hulp van westerse “democratieën” en hun Arabische bondgenoten een verschrikkelijke dictator ten val zal brengen en daarmee de “burgeroorlog” en “de Syrische crisis” oplossen tot vreugde van het volk, dat was de glorie van de “Arabische Lente”. De voorbije vier en een half jaar hebben evenwel de werkelijkheid getoond, die onder deze deze schijn bedolven werd. Syrië werd uitgemoord en verwoest omwille van zijn vrijheid en onafhankelijkheid. Het is als trouwe bondgenoot van Iran, Rusland en andere nog niet ‘onderworpen’ landen, de laatste burcht van de de weerstand tegen de “nieuwe wereld(wan)orde”. De eenheid en blijvende soevereiniteit van het Syrische volk hebben het masker afgerukt van de Arabische staten, in dienst van de VS en het westen. De acteurs en ware motieven waren gericht op het breken van Syrië om de bezette Palestijnse gebieden en de aanhechting van de Syrische Golan te rechtvaardigen en tegelijk alle weestand tegen een uitgebreide, zuivere joodse staat te rechtvaardigen.
Syrië heeft hiervoor helaas een zeer zware prijs moeten betalen. Aanvankelijk waren er in het land zelf naïeve enthousiastelingen die de Arabische lente voluit steunden en hiervoor door het westen fors werden beloond. Zij hoopten op een goede positie, eenmaal de ineenstorting van Syrië voltooid zou zijn. Zij hebben zich misrekend. Nu blijven er in Syrië slechts twee groepen over: het volk met leger en regering enerzijds, een explosie van terroristische organisaties, internationaal gesteund anderzijds.
De blijvende eenheid en onafhankelijkheid van het Syrische volk is een model van weerstand geworden voor heel de wereld. Het land en het volk van Syrië, internationaal geïsoleerd, hebben met een arm en onderbetaald leger stand gehouden tegen een overmacht aan terroristische groepen die naast een overvloed aan geld, wapens, gesofistikeerde communicatie en een toevloed van steeds nieuwe, jonge strijders ook nog ruime internationale steun genoten. Dit heeft grote gevolgen. De wereld wordt nu voor de keuze gesteld: zich scharen ofwel achter Syrië ofwel achter de losgeslagen terroristische groepen, die niemand nog kan controleren. Vervolgens is het deze weerstand van Damascus geweest die de VS verplicht heeft het zogenaamde atoom-akkoord met Iran te sluiten. Iran zal nu een grotere rol gaan spelen in de regio en meer mogelijkheden hebben om Syrië te helpen. Tenslotte zal Erdogan niet meer in staat zijn om Syrië binnen te vallen. Hij zal ook de kans niet meer krijgen voor zijn wilde avonturen waarbij hij er niet voor terugschrok om Syrië tot een kerkhof voor Turkse en Syrische soldaten te maken.
Rusland heeft altijd consekwent en onomwonden in woord en daad het Syrische volk, land en bestuur gesteund op politiek,economisch en militair gebied. Rusland heeft ons herhaaldelijk grote vrachtwagens met humanitaire hulp gestuurd. Helaas was de prijs hiervoor ook zeer hoog. Rusland moest de westerse staatsgreep en oorlog in Oekraïne ondergaan, alsook de sancties van het (naïeve) westen. Het doel van deze agressie was: Rusland uitschakelen en internationaal isoleren om Amerika-Israël te dienen en de “nieuwe wereldorde” onder heerschappij van het westen overal te doen heersen. Op dit ogenblik is eerder het tegendeel waar. Rusland hoort tot de landen met grote toekomst.
Poetin is de auteur van minstens twee “politieke mirakels”. Twee jaar geleden wist hij de loop van de geschiedenis te veranderen. In augustus 2013 had Turkije met internationale medewerking een massale gifgasaanval gerealiseerd in Ghouta om daarvan de schuld aan Assad te geven. De oorlogsbodems van de VS waren met de nodige internationale instemming al onderweg en de lang begeerde militaire invasie in Syrië lag eindelijk in handbereik. Vl. Poetin wist deze inval te verijdelen en tegelijk het gezichtsverlies voor Amerika te verminderen door zijn vondst van de ontmanteling van de chemische wapens, waaraan Syrie graag zijn volle medewerking verleende. De Amerikaanse oorlogsbodems moesten onverrichter zake terug naar huis, tot grote woede van François Hollande en Erdogan.
Nu heeft Poetin een akkoord voor de strijd tegen het terrorisme gerealiseerd, niet zomaar met de zogenaamde “oppositie”, de “gematigde opstandelingen” of rebellen, maar met de auteurs zelf! En in deze strijd tegen het terrorisme is Syrië de voornaamste factor, zonder dat het één millimeter van zijn vaste koers afwijkt, wat twee jaar geleden nog ondenkbaar was. Op 19 juni 2015 heeft Poetin niemand minder dan Mohammed ben Salamane ontvangen, de Saoedi-Arabische minister van landsverdediging en vice-prins erfgenaam. En op 5 juli had deze al een ontmoeting met een hoge vertegenwoordiger van de Syrische regering om een akkoord te bereiken in de regionale strijd tegen het terrorisme.
Syrië zal steeds meer erkend worden, niet als hét probleem, maar als de mogelijke oplossing in de strijd tegen het wereldterrorisme, gesteund door zijn bondgenoten Rusland, Iran, China, terwijl de grote initiatiefnemers van de verwoesting van Syrië een voor een van hun voetstuk zijn gevallen of gaan vallen (N. Sarkozy, Fr. Hollande, H. Clinton, D. Petraeus, Saoud al-Fayçal (+ 9 juli 2015), R.T. Erdogan...). De heropbouw van Syrië zal mogelijk worden door investeringen van de BRICS (Brazilië, Rusland, India, China, Zuid-Afrika), de landen van de toekomst. En de zionistische havikken van Israël zullen geen andere keuze hebben: ofwel blijven verwoesten en trachten de Syrische Golan tegen de wil van het volk en tegen alle internationale regels in toch te veroveren, ofwel zich in stilte terugtrekken zoals ze gedaan hebben in Zuid-Libanon. (Naher Hattar, Initiative de Poutin: une réconciliation syro-saoudienne est-elle possible?Mondialisation.ca, 24 juli 2015)
We kunnen onmogelijk de toekomst van Syrië voorspellen. Uit eerbied voor hen die hun leven gaven voor het Syrische volk zijn we echter verplicht optimist te blijven en te geloven in de uiteindelijke overwinning.
Nabeschouwing: Ahmer
Tot halverwege 2012 was abouna Georges, de byzantijnse priester uit Qâra de regelmatige gast van ons klooster. Telkens was hij vergezeld van enkele jongeren, waaronder Ahmer, een stille, vriendelijke, overtuigde christen die een goede vriend werd. Toen deze zijn studies van veearts beëindigd had, moest hij zijn legerdienst vervullen. Langs hem bleven we op de hoogte van het wel en wee van de gewone Syrische miliciens die met eenvoudige middelen weerstand moesten bieden aan allerlei verraderlijke groepen, die veel beter betaald en bewapend waren dan zij. Nagenoeg dagelijks moesten ze afscheid nemen van een of andere kameraad, die sneuvelde. Dan viel de groep soldaten, waartoe Ahmer behoorde zelf in een hinderlaag van terroristen. Toen ze een ziekehuis wilden verdedigen werden ze omsingeld. Ook hij werd gedood. We hebben een van de foto’s genomen waarop we allen lachend te zien zijn: Ahmer te midden van de toen nog vijf fraters en de pastoor. Die keer hebben we echt geweend om deze graankorrel die gestorven is en vrucht zal dragen...
“De VS en Israël hebben reeds lang geleden plannen ontworpen om de landkaart van het Midden Oosten te hertekenen. Dit behelsde de “balkanisering” of opdeling in kleinere staten van Irak en Syrië. Hierbij zouden marionetten geïnstaleerd worden die de westerse en zionistische belangen zouden dienen” (Stephen Lendman, Balkanizing Syria, Buffer Zone in Northern Syria. Redrawing the Middle East Map. Global Reseach, 29 juli 2015)
31-07-2015 om 23:04
geschreven door Gust Adriaensen
28-07-2015
80 % tegen verhoging elektriciteitsprijzen
Uit een enquête van Profacts bij 2500 Belgen blijkt dat niet minder dan 80% gekant is tegen de BTW-verhoging op elektriciteit.
De taxshift in zijn geheel wordt afgekeurd door 50% van de geënquêteerden. 30% staat er neutraal tegenover en 20% is voor.
28-07-2015 om 10:39
geschreven door Gust Adriaensen
Laat me mijn geluk delen...
In een van de (Evangelisch-Lutherse) kerken langs de Via Baltica in Noord-Duitsland (in de buurt van de Oostzee), vond ik een folder met enkele gebeden voor kerkbezoekers.
Tevreden
Het is mooi bij U te zijn, God.
Gij hebt het goed met mij gemeend.
Zoveel in mijn leven
maakt me vrolijk en tevreden:
mensen die ik beminnen kan,
een thuis, die me
geborgenheid schenkt,
vriendinnen en vrienden,
die mijn nabijheid zoeken
en zich goed voelen bij mij.
Ik dank U,
dat Gij me zo rijkelijk begiftigt.
Laat me mijn geluk delen
en een zegen voor anderen zijn.
28-07-2015 om 10:10
geschreven door Gust Adriaensen
27-07-2015
Armoede zal toenemen
Professor Frank Vandenbroucke:
'De federale regering geeft geen impuls aan de werkgelegenheid in het laaggeschoolde segment. Tegelijkertijd bouwt de Vlaamse regering selectieve bijdrageverminderingen voor kwetsbare groepen op de arbeidsmarkt af. Dit vermindert de kansen van laaggeschoolden op de Vlaamse arbeidsmarkt.
'De combinatie van die twee beleidslijnen is een stille revolutie. Op basis van bekende soicaaleconomische wetmatigheden kunnen we verwachten dat armoede daardoor eerder zal toenmen dan dalen.'
27-07-2015 om 08:49
geschreven door Gust Adriaensen
26-07-2015
De avonddienst in de norbertijnenabdij van Postel
De avonddienst of de vespers in de norbertijnenabdij van Postel: een aanrader voor iedereen!
Het geklep van het klokje. Het sfeervol verlichte romaanse abdijkerkje.
Stipt 18 uur : de ruisende stoet der norbertijnen. De diepe buiging, twee aan twee, voor het altaar. Het gestommel bij het plaatsnemen in het gestoelte.
De voorzanger heft de hymne aan, begeleid door zachte orgelmuziek. Het rustgevende psalmodiëren. De lezing uit eeuwenoude teksten van kerkvaders en heilige priesters. De stilte nadien. Het magnificat . De voorbeden. De namen van de confraters die sinds de stichting in de 12de eeuw op dezelfde dag gestorven zijn.
Het zegenlied en de zegen. Het convent richt zich naar het Mariabeeld, zingt het Marialied. Ga in vrede.
De diepe buiging voor het altaar. De stoet verdwijnt in de lange kloostergangen.
Het is net geen 18.30 uur wanneer we de kerk verlaten.
De avonddienst in al zijn eenvoud: telkens opnieuw een deugddoende geestelijke ervaring.
26-07-2015 om 20:11
geschreven door Gust Adriaensen
De amoraliteit van de vrije markt
Economieprofessor Paul De Grauwe:
'De vrije markt is fundamenteel amoreel. Economen spreken van een evenwicht als vraag en aanbod aan elkaar gelijk zijn. Maar dat evenwicht is onverschillig voor de armen die niet meedoen aan het spel van vraag en aanbod. Daarom is er buiten de markt een instanite nodig die herverdeelt, of een sociale zekerheid organiseert. Kortom, een overheid.'
26-07-2015 om 15:01
geschreven door Gust Adriaensen
25-07-2015
Gij luistert naar mijn hart...
In een van de (Evangelisch-Lutherse) kerken langs de Via Baltica in Noord-Duitsland (in de buurt van de Oostzee), vond ik een folder met enkele gebeden voor kerkbezoekers.
Een eerste luidt als volgt:
Aangekomen
Vreemd en vertrouwd is voor mij uw huis.
De rust die hier heerst, ben ik nauwelijks nog gewoon,
ze doet me goed en beangstigt me toch ook.
Alleen Gij en ik - dat is reeds lang geleden.
Gij luistert naar mijn hart,
mijn onuitgesproken woorden.
Gij ziet mijn leven zoals het is:
succes mengt zich met mislukking.
Maak me toegankelijk voor uw heilzame stilte,
uw levenwekkend woord.
25-07-2015 om 21:19
geschreven door Gust Adriaensen
Jobs, jobs, jobs
Twee dagen na de met veel bombarie aangekondigde tax-shift, wordt duidelijker en duidelijker dat er slechts twee zaken duidelijk zijn: de graai in de portemonnee van gepensioneerden, uitkeringstrekkers en gezinnen, en de riante voordelen voor de ondernemerswereld.
De verhoopte tewerkstellingseffecten en de beloofde extra honderd euro per maand rammelen aan alle kanten.
'Jobs, jobs, jobs', zei de premier theatraal. 'Wij beloven niks', zeggen de ondernemers in koor.
'Honderd euro extra', beloofde de regering twee dagen geleden. 'Wie, hoe, wanneer...?' vragen de ministers zich vandaag af.
Kortom, de tax-shift blijkt nu al vooral een shift te zijn van de pocket van de modale werknemers, gepensioneerden en uitkeringstrekkers naar de bankkluizen van de ondernemers en grote vermogens.
Ja, wadde! En aan dat asociale, harde, neoliberale gedoe werkt een christendemocratische partij mee!
25-07-2015 om 09:53
geschreven door Gust Adriaensen
24-07-2015
Pater Daniël Maes in ... Libanon
X/10
Vrijdag 24 juli 2015
Open voor het onverwachte
Het feit dat fr. David nog steeds geen visum heeft voor Syrië leidt ons naar nieuwe initiatieven. De zusters in Qâra missen ons en wij missen de zusters, maar wij zullen toch als twee onafhankelijke gemeenschappen moeten leren leven. Daartoe hebben we nu de kans. Het vraagt in ieder geval een grondige voorbereiding van onszelf.
En zo brachten we vorige week met ons drie door in een leeg appartement in Qleiaat (N. Libanon), dat vroeger al aan moeder Agnes-Mariam gegeven werd als mogelijk verblijf voor de zusters. Van op een immens terras (15/6 m) krijgen we een prachtig zicht op de Farayya-berg (hier algemeen de Sinaï genoemd) en daarachter nog twee bergketens. Her en der appartementen met hun typisch rode daken, in de vallei, tegen de flank en op de bergen. Het is een groot appartement, gelijkvloers (1100 m boven de zeespiegel), vrij nieuw maar al ruim tien jaar verlaten en helemaal leeg, een gedroomd vancantieoord voor allerlei ongedierte. Geen elektriciteit, geen water, een doordringende onaangename geur, geen enkele deur heeft een handvat en buiten een tuin die voor heel het appartement als vuilnisbelt gebruikt werd. Terwijl we begonnen op te ruimen kregen we van de familie aan de overkant van de gang meteen een verlengkabel onder de voordeur, zodat we al een lamp konden laten branden. Verder zorgden onze kaarsen voor het nodige licht. Een andere vrouw liet ons bidons water vullen en zei dat we na afloop bij haar konden douchen. Allerlei overtollig materiaal uit het appartement van Adonis was met een vrachtwagen achterna gekomen: enkele tafeltjes, een boekenkast, enkele oude zetels, stoelen, boeken en drie matrassen. Tevens hadden we een flinke voorraad eten mee gekregen, zoals dat aan de vluchtelingen wordt uitgedeeld. Een vrouw bood ons een gasfles en een oud gasvuur aan en zo konden we al koken. Maandag in de namiddag kwamen we toe. We begonnen de heel grote living en de keuken op te ruimen en te poetsen. Dit verliep evenwel nogal vlot zodat we tevens de drie kamers hebben gepoetst en één toilet. Alle rommel vloog voorlopig in de tuin bij het ander stort.. De volgende dag kregen we al elektriciteit. Voor het water moest de loodgieter twee keer terug komen en het was pas na drie dagen in orde, maar hij wilde voor zijn werk niets aanrekenen. De living was nu mooi in orde. Aan de ene kant een zithoek, aan de andere kant de gebedshoek met het altaar en enkele iconen tegen de muur.
Nadat we zelf al met de hand onze klederen gewassen hadden, kwam een vrouw met aandrang vragen onze kleren te mogen wassen en strijken. Geburen brachten fruit en Arabische zoetigheden. Van op het terras kijken we op een afdak aan de overkant van de weg. Ouders met vijf getrouwde kinderen wonen hier naast en boven elkaar als . één grote familie. Zowat gans de dag door komen daar kinderen, kleinkinderen en vrienden samen. Zij wuifden en vroegen om een tas koffie te komen drinken. En als wij eucharistie vieren, zo zeiden ze, willen wij deelnemen. Fr. David speelt af en toe trompet en dat vindt die oude vader geweldig. Tegen het einde van de week bood een chauffeur uit de familie aan de overkant van de weg aan om met zijn vrachtwagen alle vuiligheid en afval weg te brengen, waar we heel dankbaar gebruik van gemaakt hebben. Vanaf vrijdagmorgen heel vroeg tot na de middag werd alle afval verzameld, een vrachtwagen vol. Daarop nodigden ze ons uit om een frisdrank te komen nemen samen met hen. Aan de vrachtwagenchauffeur hebben we toch maar een bescheiden financiële vergoeding gegeven, die hij ook lachend aanvaardde. Zo werd ons huis, volgens de laatste encycliek van de paus, Laudato sii, deskundig gereinigd op milieu-vriendelijke wijze.
Ondertussen had de maronitische pastoor van deze parochie, toegewijd aan de heilige Simon de Stiliet, fr. Jean al opgemerkt en kwam zich zelf aanmelden. Hij gaf ons eigenlijk een zacht verwijt dat we hem niet direct hadden bezocht, want hij wil ons helpen met al wat we nodig hebben. Hij vroeg of de maronitische bisschop weet dat wij hier zijn. Daarop konden we niet antwoorden maar wel zeggen dat onze grieks-melchitische bisschop van Beiroet op de hoogte is en mij de toestemming heeft gegeven de Latijnse én de byzantijnse liturgie te vieren. Pastoor Youssef vertelde dat hij in de geest van paus Franciscus de Kerk dichter bij de mensen wil brengen en daarom, tijdens de zomer iedere woensdagavond ergens in een wijk, in open lucht de eucharistie opdragen. We namen daaraan graag deel, langs de rand van een rustige weg. Er waren een veertigtal mensen. Het was een waardige dienst met veel gezang en een flinke preek. Na afloop vroeg een jong echtpaar of we bij hen niet even wilden komen, in het appartement aan de overkant van de weg. Hun kinderen keken met zoveel blijde verwachting uit naar ons positief antwoord dat we niet konden weigeren. Het gezin is lid van een oecumenische charismatische groep in Libanon, waarmee ze ons graag in contact willen brengen. De kinderen bleven ons vragen stellen over het evangelie en over Jezus, want ze willen voor hun vriendjes volwaardige missionarissen worden. En natuurlijk werd voor wat lekker eten gezorgd. Ondertussen wisselden we intens van gedachten over het inwendig gebed, over st. Jan van het Kruis en over de charismatische vernieuwing in Libanon. De volgende avond na de mis hetzelfde. Meerderen drongen er bij ons op aan om even bij hen binnen te springen. Zo kwamen we in een Frans, maronitisch, jong gezin met drie kinderen, waarvan de vader zijn opleiding tot maronitisch priester begint. Maronitische priesters mogen vooraf kiezen voor een celibatair of een gehuwd priesterschap. Hij was loodgieter van beroep. De tien jaren dat hij gewerkt heeft in Nantes wilde hij over Jezus en het evangelie vertellen, maar de meesten bleven onverschillig, hoewel hij af en toe wondere ontmoetingen had. Nu gaat zijn vrouw werken en hij studeren om zich volledig aan het priesterschap te wijden. En zo heeft ons leven ook iets (van verre natuurlijk) van het leven van de eerste volgelingen van de heilige Norbertus. Enerzijds werkten ze aan hun woning, hun klooster, anderzijds trokken ze er op uit om het evangelie te verkondigen.
Deze week beleefden we op onze wijze het “loofhuttenfeest” of sukkot, dat voor de joden een van de grote feesten is aan het begin van de herfst, na de oogst. Zeven dagen gedenken ze de tijd dat het joodse volk door de woestijn zwierf en leven als in een hut die zo met takken bedekt is dat ze de hemel blijven zien. Het is een uitnodiging om God te danken voor het leven, de oogst, het water en te beseffen dat we eigenlijk zwervers zijn door de woestijn, pelgrims op weg naar het definitieve Beloofde Land, het Hemelse Jeruzalem.
In vergelijking met het joodse volk in de woestijn en de oude monniken, zijn we natuurlijk maar verwende luxe-kinderen. Er liggen ook vele eeuwen tussen hen en ons. Toch gebruiken we (nog) veel minder dan wat een gewoon gezin of een eenvoudige burger dagelijks nodig heeft. Anderzijds worden we iedere dag aangenaam verrast, ja zelfs overstelpt door de goedheid van mensen om ons heen. Blijkbaar had Jezus gelijk toen Hij zei: “Zoek eerst het Rijk Gods... en al het overige wordt er u bijgegeven”.
“Om de wereld veiliger te maken...”
We genieten nog van het Iran-atoom-akkoord en de hoop op meer vrede, die hiermee verbonden is. Toch mogen we ons door de schijn en het bedrog van deze wereld niet laten verblinden. De hoge vertegenwoordigster van de Europese Unie voor buitenlandse zaken en veiligheid, Frederica Mogherini sprak op de dag van de ondertekening van een “historische dag”, “om de wereld veiliger te maken”.
Onmiddellijk daarop meldde de Amerikaanse luchtmacht en de NNSA (National Nuclear Security Agency) dat de eerste atoom-test-vucht van de B 61-12 in de Nevada woestijn beëindigd was. Deze nieuwe atoombommen zullen de oude B 61 vervangen die opgeslagen liggen in Airano en Ghedi Torre, alsook in Duitsland, België, Nederland en Turkije. Dit nieuwe type wordt “intelligent” genoemd omdat het van op lange afstand zijn doel kan kiezen, is 4 x sterker dan de bom op Hiroshima met een prijskaartje van 8 tot 12 miljard dollar... “om de wereld veiliger te maken”.
De Franse president Guy Mollet zorgde in 1956 voor de overdracht van de nucleaire technologie naar Israël. Directeur van de centrale Dimona in de Negev-woestijn werd Shimon Peres. Israël nam deel aan de atoomexperimenten in de woestijn van Algerije. Toen Israël in 1967 Egypte, Jordanië en Syrië aanviel, verbrak generaal Charles De Gaule de banden met Israël. Daarop sloot Israël met de VS een geheim akkoord dat het wel atoomwapens mocht hebben maar er geen ruchtbaarheid aan geven en geen nieuwe experimenten uitvoeren. Israël ging verder met behulp van de Britten en vanaf 1979 met behulp van Zuid-Afrika. Zo kon Israël deelnemen aan de experimenten van Zuid-Afrika zonder het akkoord met de VS te schenden. Israël beschikt nu over 80 tot 400 kernkoppen en een groot aantal neutronen bommen die mensen kunnen doden zonder gebouwen te verwoesten. Het beschikt ook over een H bom die 4.000 x sterker is dan de bom op Hiroshima. De Israëlische wetenschapper Mordechai Vanunu die het atoomprogramma van Israël onthulde (Revealed: the secret of Israel’s nuclear arsenal, The Sunday Times, oktober 5, 1986) werd voor 18 jaar opgepakt. Toen hij in 2004 werd vrij gelaten en onmiddellijk weer een interview gaf, werd hij opnieuw opgepakt. François Hollande deed in een interview van 14 juli op tv 1 en France 2 alle moeite om te laten verstaan dat Israël geen atoombom zou hebben. Inmiddels heeft Israël tweemaal gebruik gemaakt van zijn nucleair arsenaal, in 2006 tegen Libanon en nu op 20 mei 2015 tegen Jemen... “om de wereld veiliger te maken”.
De VS, Israël, Rusland, China, Pakistan, India, N-Korea, Frankrijk, Engeland beschikken samen nu over een slordige 16.300 kernkoppen, waarvan 4.350 klaar voor onmiddellijk gebruik. Bovendien hebben de VS een contract getekend met Saoedi-Arabië, Bahrein en de Verenigde Emiraten om hen aan een atoombom te helpen. De atoombom-wapenwedloop gaat naar een hoogtepunt. We naderen in een bijzonder snel tempo het uur H op de apocalyptische klok, “om de wereld veiliger te maken”.
Met groot omhaal werd het “Iran-atoom-akkoord” getekend, terwijl Iran geen atoombom heeft en zijn nucleair programma volkomen controleerbaar is. Was dit akkoord een tragedie of een komedie... “om de wereld veiliger te maken”?
(Manlio Dinucci, Iran nucléarisé, Italie nucléarisée, mondialisation.ca, 18 juli 2015; Thierry Meyssan, François Hollande, Israël et la bombe atomique, Réseau voltaire, 17 juli 2015).
Kunnen monniken Europa (nogmaals) redden?
Griekenland zal zeker verantwoordelijkheid dragen voor zijn eigen crisis en voor de crisis van Europa. Toch lijkt de reactie van Europa ingegeven door alles behalve respect voor de soevereinteit van dit land en de eigenheid van het volk. Marc Hooghe is er niet mals voor (Het Europese Rijk en de opstandige provincie. De brutale machtspolitiek van Europa. deredactie.be, 17/7/2015). Hij spreekt van het “dictaat van Brussel”, dat een “collectieve straf” oplegt aan heel het volk, een “wreedheid” zoals die van het Romeinse Rijk tegen een provincie die niet in de pas liep. Deskundigen zijn het er over eens dat de “keiharde sanering”, die opgelegd wordt, Griekenland verder de dieperik in zal helpen. Deze houding is in elk geval niet in overeenstemming met de Europese idealen en zal het “volledig economisch leven” van Griekenland ontwrichten zodat het volk in de nabije toekomst “tot de bedelstaf zal veroordeeld” worden.
De oude monniken volgden een bepaalde regel waardoor nu nog een aantal vooral orthodoxe monnikenkloosters een sterke vitaliteit uitstralen: de “ideoritmiek”. Dit woord komt van het Griekse ‘ideotès’ en ‘rythmos’. Het eerste wil zeggen: eigen, eenvoudig, een burger die geen filozoof, politicus of man met bijzonder gezag is. Helaas is de betekenis van dit woord in ons taalgebruik nu gezakt tot een idioot, een gek, wat helemaal niet de oorspronkelijke zin was. Het “ritme” slaat dan op de vorm, de goede maat of verhouding. Kortom, in werkelijkheid betekent “ideoritmiek” dat iedere monnik zijn eigen weg naar de heiligheid mag gaan. De nadruk ligt hierbij niet op de uiterlijke eenheid of uniformiteit maar op de eigen innerlijke roeping. Zo vind je in het moederklooster van het Russisch orthodoxe Valaam bijvoorbeeld een grote verscheidenheid van beroepen en levenswijzen, overeenkomstig de aanwezige gaven van de leden. Verder leven rond dit klooster ook monniken in kleine gemeenschappen en sommigen leven zelfs helemaal afzonderlijk als kluizenaar. Dit alles gebeurt in afspraak en overleg met de geestelijke vader, die bekommerd is voor het persoonlijk heil van de afzonderlijke monnik en zo krijgt iedere monnik zijn naam.
Europa zou best wat meer kunnen leren van de monniken (in de hoop dat er dynamische monnikenkloosters blijven, natuurlijk). Hebben monniken in het verleden niet in grote mate meegebouwd aan het Europa van vandaag? Zijn zij het niet die Europa op vele wijzen hebben “gecultiveerd”? Het principe van de “ideoritmiek’ zou de afzonderlijke 28 lidstaten erg van nut kunnen zijn om een dynamische Europese eenheid in verscheidenheid te vormen. Dan zullen de Europese leiders wel meer bekommerd moeten zijn voor het heil van de afzonderlijke volken dan voor het behoud en de uitbreiding van hun macht.
Europa, een colonie van de Verenigde Staten
Terwijl Brussel over de toekomst van Griekenland beslist, neemt Washington ongemerkt verregaande beslissingen over de toekomst van Europa langs de NAVO. In Poggio Renatico (Ferrare, It.) wordt het eerste nieuwe centrum van de luchtmacht van de NAVO geïnstalleerd, dat gaandeweg over een 20-tal andere centra zal beslissen. Het uiteindelijke hoogste gezag van de NAVO blijft in handen van een Amerikaanse generaal, benoemd door de Amerikaanse president. Hij kan beslissen over het voeren van een oorlog in Oost-Europa, Azië en Afrika. Zonder enige moeite kan hij hierbij Europa, langs de NAVO, de vuurlinie insturen.
Dat het niet om vage veronderstellingen gaat, kunnen we opmaken uit het in juni verschenen rapport van het Pentagon: “The National Military Strategy of the United States of America” Daaruit blijkt dat de aandacht niet zozeer meer gaat naar de dreiging van terroristische groepen, maar naar staten die economisch en politiek sterker worden en die beschouwd worden als een belemmering voor de willekeur van de VS. Zo kan generaal Martin Dempsey zeggen: “Rusland, een atoommacht, is de grootste bedreiging voor de nationale veiligheid van de VS”! Helaas spelen de politici en economische grootmachten in Europa al te graag mee om de economische wereldorde, door het westen gedomineerd, in stand te houden.
Wereldleiders lijken soms op kleine kinderen, die jaloers kijken naar wat andere kinderen hebben. Ze voelen zich benadeeld en willen meteen beginnen te vechten. Helaas, in dit geval zal het Europa zijn dat zich naïef naar de oorlog laat leiden om zijn eigen zelfvernietiging te bewerken. (Manlio Dinucci, L’Europa encore en premier ligne. L’art de la guerre.mondialisation.ca, 18 juli 2015.)
24-07-2015 om 17:02
geschreven door Gust Adriaensen
23-07-2015
De vernedering van CD&V
Voorzitter Beke mag de tax-shift ophemelen zo hard en zo vaak als maar zijn kan, zijn partij komt verzwakt en vernederd uit het bereikte akkoord en vele CD&V-kiezers voelen zich bedrogen.
Elk van de Vlaamse regeringspartijen had weken geleden al zijn onaantastbare eisen op tafel gelegd. Voor de N-VA mocht niet geraakt worden aan de bedrijfswagens. Open VLD dicteerde: 'Handen af van de huurcontracten!'. CD&V wilde per se de grote vermogens een meer rechtvaardige bijdrage laten betalen.
Wat is gebeurd? De eisen van N-VA en Open VLD werden ingewilligd. Maar de christendemocraten lopen met de billen bloot: aan de grote vermogens wordt niet geraakt.
De oppositiepartijen wijzen erop dat het eens te meer de gezinnen zijn die de zgn. tax-shift betalen. Nog veel pijnlijker voor CD&V is dat Beweging.net (het ACW) en het ACV, die toch nog altijd nauw verbonden zijn met de christendemocraten, geen goed woord overhebben voor het akkoord.
Beseft de CD&V-top dat hij de partij verder naar de electorale afgrond voert en een groot deel van de traditionele CD&V-kiezers meer en meer van zich vervreemdt. De partij wordt namelijk door meer en meer mensen uit het middenveld gezien als de partij van de ondernemers en de hogere middenklasse, eerder dan de verdediger van de belangen van de modale werknemer, de gepensioneerden en de uitkeringstrekkers.
Dat zal uiteindelijk de partij electoraal zuur opbreken.
23-07-2015 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
21-07-2015
Belgische top ziet ze vliegen...
Het super-Belgische trio, koning Filip, minister Van de Putte en minister Jambon, ziet ze vliegen tijdens het Belgische Nationale Defilé.
Voordien had de Belgische koning een geanimeerd gesprek gehad met Zijne Majesteits Belgische ministers Van de Putte en Jambon, over de verjaardag van de tricolore beagle van Belgisch parlementslid Peter De Roover.
21-07-2015 om 17:55
geschreven door Gust Adriaensen
Koninklijke wensen voor Rikkie
Koning Filip heeft in een eigenhandig geschreven brief verjaardagsfelicitaties overgemaakt aan Rikkie, de tricolore beagle van N-VA-parlementslid Peter De Roover, en hem van ganser harte een nog lang en voorspoedig hondenleven toegewenst.
Eerder had De Roover wereldkundig gemaakt dat zijn geliefde hond op 21 juli verjaart en dat Rikkie alsook zijn baasje dientenvolge niet present kunnen zijn bij de festiviteiten ter gelegenheid van de Belgische Nationale Feestdag.
Uit de brief van onze geliefde koning blijkt dat Zijne Majesteit begrip heeft voor de afwezigheid van Rikkie en De Roover. Wat meer is, hij deelt oprecht in de verjaardagsvreugde omtrent Rikkie.
Ondertussen werd uit zeer betrouwbare bron ook vernomen dat ten huize De Roover door het paleis een zak van 50 kg hondenbrokken van de beste kwaliteit werd afgeleverd, en dat koningin Mathilde een mooi verpakte kluif, geleverd door de slager-hofleverancier, liet bezorgen.
Gevraagd naar een reactie, zei Peter De Roover erg gepakt te zijn door de koninklijke belangstelling. Hij zal de eerstvolgende maanden onderzoeken of de volgende jaren het verjaardagsfeest van Rikkie en de Belgische Nationale Feestdag niet op een of andere manier te combineren vallen zodat de koning ook van hun beider aanwezigheid, die van Rikkie en Peter, volop kan genieten.
21-07-2015 om 08:37
geschreven door Gust Adriaensen
