De gemeenschap van Mar Yakub heeft vanaf het begin getracht te leven volgens het oorspronkelijke oosterse monnikenleven. Voor het werk betekent dit onder meer: alles zoveel mogelijk zelf doen, zodat de gemeenschap en hen die er mee verbonden zijn door eigen werk onderhouden kunnen worden. Daarom werd een groot terrein in de woestijn vruchtbaar gemaakt en er werd gezorgd voor een waterput. Nu zijn er duizenden vruchtbomen: olijven, amandelen, abrikozen, kersen, granaatappels, vijgen, appelen, peren
Meestal nog meerdere soorten. Verder is er een wijngaard, een graanveld en een zeer uitgebreide groenten- en kruidenteelt. Er is veel werk aan maar het loont echt de moeite. Voor de maaltijden wordt uiteraard zelf gezorgd. Er is natuurlijk een grote voorraad confituur gemaakt. Ook de bereiding is bijna allemaal handwerk. De laatste groep die hier voor de oorlog op retraite kwam, bestond uit 80 personen. Ze kregen tijdens hun laatste middagmaal o.a. fritten. Ook toen was iedere aardappel met de hand geschild en in schijfjes gesneden. De kleding wordt eveneens zelf gemaakt. En een zuster is handig in het repareren van oude maar nog goede schoenen, die ze dan nieuwe zolen geeft en wel met het meest eenvoudige materiaal. Net nieuw, zoals een gazet die gelezen is en netjes terug in zijn plooien gelegd. Ze heeft een berg oude schoenen in alle maten en modellen. Het is een plezier om daar even te gaan helpen. Meestal moet de oude kol met schuurpapier verwijderd worden. Zij probeert op deze wijze de gang van de wereld te verbeteren. Dus, oude schoenen met al of niet versleten zolen, sleffers, kreuners, poeffers brommers
alles is welkom. Dit eigen werk brengt mee dat de meesten nagenoeg altijd rustig bezig zijn. Ook in de lange avondrecreatie heeft de ene verstelwerk vast, de andere is kruiden of groenten aan het zuiver maken voor de volgende maaltijd, terwijl ik het laatste toegezonden artikel van op de computer voorlees en de kinderen op de grond met een volwassene een spelletje doen of een tafel met tapijten hebben bedekt om een hut te maken (waarin ze al een schapenvacht gelegd hebben en een teddybeer)
Vrijdag en zaterdag eindigt in de byzantijnse ritus het Pinksterfeest, terwijl dit in de Latijnse ritus met Pinsteren zelf al eindigde. Vrijdagavond zijn hier de slotvespers en zaterdagmiddag wordt de eucharistie van Pinksteren hernomen. s Middags aan tafel vindt ieder op zijn plaats een rode roos en een papieren kroontje met een vlam op en voor het laatst wordt het Arabische Pinksterlied gezongen. De zondag na Pinksteren is in de Latijnse ritus het feest van de Drie-eenheid. Hier is het de zondag van alle heiligen en wil er ons aan herinneren dat de vrucht van de Geest een heilig leven is door te streven naar een volmaakte liefde. Hiervoor bestaan gelukkig evenveel modellen als er mensen zijn. Iedereen is geroepen om op eigen wijze de volmaaktheid van de liefde na te streven.
We krijgen geleidelijk weer een gevoel van veiligheid. Zondagmorgen ontbijten we met de fraters in de kleine binnentuin. Deze binnentuin (30 op 40 m) is de verantwoordelijkheid van onze medebroeder die tegelijk een van de drie schildwachten is die ons dag en nacht bewaken. Hij gaat heel vroeg slapen en wanneer iedereen slaapt begint hij te waken. Overdag bewerkt hij de tuin, maar gaat tussenin nog enkele uren slapen. Omdat een andere frater van 10.00 u tot 11.30 u moet zorgen voor de ontspanning van de kinderen, moeten we dus al ontbijten om 9.30 u en dat is wat vroeg voor zondagse normen. Wanneer ik me in de week om 6.30 u ga wassen, hebben de fraters al hun stil morgengebed gedaan en zie ik hen in overall staan werken, maar s zondags is het echt een vrije dag en komt er normaal hier pas beweging tegen de middag, voor de plechtige eucharistie. Nu zitten we heerlijk aan een plastieken tafel in de schaduw in de tuin met falafels, kaas, confituur, olijven, radijsjes en thee. Daarna neemt onze medebroeder-schildwacht ons zelfs nog even mee naar een deel van het grote terrein, waar hij ook zorg draagt voor de nieuwe aanplantingen en water geeft aan de losse druivelaars die her en der verspreid staan tussen vijgenbomen. Het geeft ons de indruk alsof de oorlog al voorbij is.
De volgende dagen en heel de week is het evenwel druk met het luchtverkeer boven ons hoofd. We hebben zelfs een luchtaanval kunnen zien op een boerderij achter onze muur. Er is bovendien abnormaal veel stroomonderbreking en op maandag nagenoeg dag en nacht. In de nacht van dinsdag op woensdag zijn er voortdurend bombardementen geweest. Blijkbaar reden drie autos met terroristen (met gedoofde lichten) langs ons klooster naar het gebergte om in Libanon aanslagen te plegen. Het leger heeft hen opgewacht tot ze weer thuis waren en dan hun huis gebombardeerd. De volgende middag aan tafel vertelt ieder wat hij gezien of gehoord heeft en samen met de uitleg van de mensen van het dorp weten we ongeveer wat er gebeurd is. De dagen daarna blijft het bijzonder onrustig, ook donderdag na de aanbidding valt de stroom uit en beginnen de bombardementen weer. Het leger opereert blijkbaar tegelijk in het Anti-Libanongebergte en in Qâra. Niemand heeft eigenlijk schrik (behalve de kinderen misschien) omdat we ongeveer weten wat er aan de hand is, maar het is niet aangenaam.
Dit alles verhoogt uiteraard, ook ongewild, de spanningen in de gemeenschap. Er zijn echter allerlei hulpmiddelen om te ont-stressen. Een ervan is zich gedurende een week in stilte terugtrekken. Na afspraak (en niet met meerderen tegelijk) kan men een stille week beginnen. Men hoeft nergens naar toe te komen, zelfs niet naar de gebedstijden, behalve naar de eucharistie. Het eten wordt s middags en s avonds gebracht of ergens gezet waar men het gemakkelijk kan nemen. Het uur waarop men de zorg voor de kinderen heeft, moet men wel blijven volbrengen. Wanneer de kinderen op de grote binnenkoer ravotten, spelen of fietsen en het is uw beurt, moet je er wel zijn en de kinderen zullen je wel min of meer gerust laten. Als die stille week voorbij is, lijkt het alsof die medebroeder of zuster van een lange reis weer terug thuis komt en is het bij het avondeten een klein feestje. Betrokkene kan zijn of haar ervaringen dan vertellen. Ondertussen trachten we zo goed mogelijk de ontwikkelingen in het land te volgen.
Omdat dezer dagen sommigen met groot gevaar voor hun eigen leven trachten te bemiddelen met de leiders van de meest extremistische terroristen, hebben we voor vandaag en de volgende dagen een extra aanbidding voorzien van na de vespers tot middernacht, waarbij ieder vrij een tijd voor zichzelf kan invullen. Woensdag na de vespers houden we Sacramentsprocessie op de grote koer en daarmee zetten we het feest van Sacramentsdag in. Rozenblaadjes worden kwistig voor het Allerheiligste Sacrament uitgestrooid. Daarna begint weer de aanbidding bij het uitgestelde Allerheiligste Sacrament, tot middernacht. Het feest van Sacramentsdag werd in het westen in 1264 ingesteld door paus Urbanus IV, onder impuls van onze heilige Juliana van Cornillon. Het mooie officie is geïnspireerd door Thomas van Aquino. Pas in de 18e eeuw verspreidde het feest zich in de melchitische (= katholieke) kerk. Patriarch Maximos Hakim en Nicolas Seayegh, overste van de orde van St. Jan van Choueir stelden het officie samen. Donderdag vieren we uitgebreid de eucharistie van het H. Sacrament en daarna houden we weer processie waarbij de kinderen nog meer rozenblaadjes strooien dan gisteren. Op het balkon van de Romeinse toren houden we even halt voor een spontaan gebed en we zegenen het dorp, het Anti-Libanongebergte en Libanon, heel het Midden Oosten en al wat er rond ligt, heel de wereld. En daarna wordt heel de namiddag vrije aanbidding voorzien bij het uitgestelde Allerheiligste Sacrament. Natuurlijk willen de kinderen ook meedoen en tot ieders stomme verbazing blijven ze op hun knieën met een geïllustreerd evangelie ook ongeveer een uur bezig en vertellen daarna dat Jezus hen van alles uitgelegd heeft. Om half zeven s avonds komen we allen samen voor de afsluiting die toch nog ruim een uur duurt. Spontaan worden de mooiste eucharistische liederen gezonden in het Arabisch, het Gregoriaans, het Spaans, het Portugees, het Frans, het Engels en het Nederlands. Een erg genadevol gebeuren.
De Europese ministers van buitenlandse zaken zijn deze week samen gekomen in Brussel en hebben besloten dat wapenleveringen aan de rebellen langs de Nationale Syrische Coalitie wel mogen, terwijl de Europese financiële en economische sancties tegen Syrië gehandhaafd blijven. Een magere troost: er is geen eensgezindheid. Oostenrijk is radicaal tegen. En madame Navi Pillay, Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor Mensenrechten (alles in hoofdletters, op hoge hakken!) heeft woensdag in Genève alle landen opgeroepen geen wapens te leveren omdat er militair geen oplossing mogelijk is. Dat meiske getuigt tenminste nog van een beetje gezond verstand. Terroristische bendes door het buitenland gesteund en bewapend hebben de Syrische bevolking uitgemoord, vooral soldaten, alawieten en christenen. En nu komen deze Europese excellenties samen om groen licht te geven aan nog meer wapenleveringen onder druk van Engeland en Frankrijk en tot grote tevredenheid van Amerika en Israël. Ondertussen moet het volk nog meer gewurgd worden door sancties.
De Libanese president is woensdag in de buurt op bezoek geweest, in de Beka valei, dat is maar 30 km hier vandaan, achter het Anti-Libanon-gebergte. Hij heeft meegedeeld dat er een akkoord is tussen Syrië en Libanon: iedere terrorist die van Syrië Libanon binnen komt krijgt de kogel.
Nog een pittig detail. Het Turkse dagblad Zaman (pro-regime ook nog) meld dat de politie vorige woensdag 4 kg sarin gas heeft gevonden bij al Nousra strijders in Adana (Zuid Turkije), waarmee ze naar Syrië wilden trekken om aanslagen te plegen. De zusters van de hl. Jozef van het St Louis hospitaal in Aleppo wisten maanden geleden al dat er vanuit Turkije in Syrië chemische wapens gebruikt worden. En dan Syrië maar blijven beschuldigen van het gebruik van chemische wapens!
Voor wie de schellen nu nog niet van de ogen gevallen zijn, kan best volgende zondag 2 juni om 14.00 u naar de Israëlische ambassade in Brussel gaan (Sterrewachtlaan 40). Daar wordt een protestbetoging gehouden onder de titel: Israël, Vrije Syrisch Leger en al Nusra: eenzelfde strijd! Zij zullen u graag de nodige bewijzen wel leveren.
De tijd voor politieke discussies mag nu stilaan eindigen. Een massa mensen lijden hier honger en hebben nood aan nagenoeg alles. Ondertussen wil ik toch de vele mensen van harte danken die al vanuit hun hart hebben gegeven. We zullen al het mogelijke doen om hiermee zo vlug mogelijk en zo zoveel mogelijk noodlijdenden te helpen. En in de eucharistieviering bidden wij voor al de intenties van die weldoeners van het Syrische volk. Al klinkt het als een oud vroom gezegde, wij geloven er vast in: God zal het u lonen!
*******
Internationale organisaties werken in Syrië heel de tijd op volle kracht, maar de nood is veel groter dan alle hulpmidden samen.
Onze kloostergemeenschap tracht allen te helpen die op ons beroep doen. Dank zij de ruime relaties van de gemeenschap kunnen we mee zorgen voor een volledig betrouwbare verdeling van de noodhulp. Wij werken samen met het Nationale Volkscomitie Voor Verzoening, het ministerie van sociale zaken, het ministerie van gezondheid, de Rode Maan en als het nodig is met het Internationale Rode Kruis. Er zijn contacten met de nodige equipes over heel Syrië verspreid.
De inwoners van Al Waar, voorstad ten Oosten van Homs zijn nu in de allergrootste nood. Daar zijn 900.000 vluchtelingen, afkomstig van Baba Amro, Khalidiyeh, Rableh en Quosseir. Het is de grootse getroffen agglomeratie van Syrië. Deze mensen hebben nood aan alles. Wij trachten hen voedselpakketten te bezorgen die het volgende bevatten: 1 kg rijst, 1 kgr suiker, 1 kgr linsen , 1 kgr macaroni, 1 doos plantaardig vet, 1 liter olijfolie, 1 pot confituur, 10 dozen thonijn, 1 doos Hallaweh, 1 doos ham, 1 doos melkpoeder, 10 dollar om vlees en groenten te kopen. Er zijn nu 10.000 voedselpakketten nodig. Iedere bijdrage is welkom.
We hebben nood aan melk voor de kinderen, medicamenten tegen kanker en tegen diabetes, medicamenten voor het hart..., gewoon medisch verzorgingsmateriaal, verband, rolstoelen ....
- Een volgende container zal van België naar Lattakia (Syrië) verzonden worden in het begin van de maand juni 2013. Info: Koen Peeters, gsm 0032(0)496514666; koen@postel-antiek.be; of Jeanne Vercauteren 0032(0)14/378265; juanitavdk2@hotmail.com
- Geld kan gestort worden op: IBAN BE 32-068-2083244-02 BIC GKCCBEBB (van P. Daniël Maes, norbertijnenabdij POSTEL-MOL; Mar Yakub, Qâra, Syrië)
Of:
- BANK NAME: BANK OF BEIRUT; AGENCY: GHAZIR;PROVINCE: KESROUAN ; COUNTRY: LEBANON
Compte Bancaire:
ACCOUNT NUMBER: 4041232351300
ACCOUNT OWNER: Monastère Saint Jacques le Mutilé; COUNTRY: Liban
BANK REGISTRY NUMBER: 75; SWIFT/BIC CODE: BABELBBE
IBAN: LB91007500000004041232351300
Hartelijk in Christus. Het is Zijn Liefde die ons drijft.
20 mei 2013
Monastery of Saint James the Mutilated, Qâra Syrie
Telephone : 00963 11 7851700 - Fax : 00963 11 7852701 - Mobile : 00963 94 224 248
Website : www.maryakub.org (tijdelijk geblokkeerd)
maryakub@gmail.com
maesdaniel3@gmail.com
http://www.facebook.com/pages/Monastery-of-Mar-Yakub-St-James-Syria/416458778418179
31-05-2013 om 09:23
geschreven door Gust Adriaensen
|
