|
In de eerste aflevering van De Stemming 09 op één, voerden Bracke en Torfs, Jean-Jacques en Maya op, als zoon van De Gucht en dochter van Detiège.
Na het introfilmpje dat weggeknipt was uit de Nooit Gedacht-biechtscènes, werden de jonge politici geprest om de namen van de toppolitici uit de eigen partij prijs te geven die ze nooit zouden vergeven wat ze hun respectieve ouder hadden aangedaan. Omdat Jean-Jacques en Maya het niet gepast vonden dat te doen, vernoemde Bracke met enige irritatie deze voor eeuwig gehate wezens dan zelf maar. Smeuïger voor de kijkers, zag ik hem denken, zou geweest zijn, ze uit de mond van de onschuldige politici te vernemen.
De spontaniteit van flapuit Maya en de bedachtzaamheid van charmeur Jean-Jacques vielen op, karaktertrekken die door de fiere mamas werden bevestigd. Ze werden speciaal daarvoor door een goedlachse Jan Becaus, in het riant ogende decor van hun tuin en huis geïnterviewd. Voorts was er de aandoenlijke vederlichtheid van wat je met veel goede wil enigszins politieke opvattingen van deze frisse jongelui, zou kunnen noemen.
Stoere Jean-Marie Dedecker kreeg als opdracht een verkiezingsspeech van 2 minuten te houden. Hij las als een verlegen schooljongen zijn briefje af en zou van de meester zeker niet meer dan de helft der punten hebben gekregen. Dat belette een horde LDDers niet, herhaaldelijk, op aangeven van applausmeester professor Brouckaart, die met argusogen controleerde of iedereen wel vol overtuiging meedeed, stormachtig te applaudisseren, waardoor het lamentabele redevoerinkje van de leider, nog grotesker ging overkomen.
Bij de bespreking van Dedeckers rede kwam een robuustere Jean-Marie tot leven, die er niet veel moeite mee had de zachtaardig ogende Jean-Jacques met huid en haar te verslinden. Het echte Vlaamse labeurwerk en no-nonsensedoorzettingsvermogen kwamen evenwel pas goed uit de verf toen Jean-Luc, een Brabants trekpaard gelijk, zich een weg baande door heggen en bloemperken om zich te begeven naar de overvloedig gedekte familiedis in de ook in deze setting riant ogende tuin. De bestudeerde plompheid en boersheid, de onbehouwen taal werden nu ook weer als campagnewapens gedemonstreerd en ik dacht : dat ie het nu compleet maakt met het hijsen van de pantalon en het krabben der edele delen. Even mocht zoon Tom om het hoekje verschijnen, maar de zware slagschaduw van papa deed hem al vlug in het niet verdwijnen.
In de studio was Jean-Luc Dehaene van het kippenhok. Hij bleef volop kraaien, ook toen het de beurt van de lieftallige, niet-assertieve Maya was om commentaar te geven bij een woord dat oplichtte op een bord ergens in de ruimte. Dat brute verbale geweld ten aanzien van een politieke maagd riep heel wat sympathiegevoelens voor de dochter van, in mij op. En ik wilde Bracke en Torfs toeroepen dat het hun taak was met hand en tand de rechten van de zwakkeren te verdedigen.
Tja, die presentatoren en moderatoren. Bracke was het niet aan te zien dat hij al een paar jaar van het scherm verdwenen is. Hij schoof probleemloos in het kostuum dat hij enkele jaren geleden uitschoot. Torfs zat het duidelijk niet lekker. Wat meer is: hij was er niet. En de enkele samenvattende en concluderende zinnetjes waartoe hij door zijn collega uitgenodigd werd, en de die klaarblijkelijk de bedoeling hadden spits te zijn, verzandden in een opeenvolging van woorden, waaraan geen touw vast te knopen was. Nochtans verzekerde Rik kijkend Vlaanderen, weer op vraag van zijn spitsbroeder, dat hij er ook vandaag bij zou zijn.
De geachte lezer heeft het ongetwijfeld al door: het is echt uitkijken naar de tweede aflevering.
02-06-2009 om 17:55
geschreven door Gust Adriaensen
|
