VIII/16
Vrijdag 4 juli 2014
Van het voetbalfestijn naar de Ramadan
Dank zij het deskundig gepruts van onze fraters achter aan onze oude tv konden we langs een buurland om, tijdens het weekend ‘s avonds enkele matchen van het WK voetbal volgen. Zelfs degenen die zich aan andere werkzaamheden wijden, draaiden hun stoel toch zo dat ze tegelijk de match op tv konden meevolgen. Bij deze een hartelijke felicitatie voor de Belgische ploeg! Het ging er af en toe echt spannend aan toe, totdat de electriciteit weer afgesloten werd en het gewone leven vanzelf in zijn plooi viel.
Twee weken geleden hebben we voor het eerst op zondag middag gezellig in de binnentuin een barbeque gehouden, zoals we voor de oorlog zo dikwijls deden. Nu had onze byzantijnse pastoor voor het vlees gezorgd. Deze zondag, in de late namiddag, kwamen moslims vragen of ze onze barbeque mochten gebruiken. Het is een simpel draagbaar ijzeren stel. Daarmee wisten we dat de ramadan echt begonnen is, waarbij moslims overdag niet eten maar ’s nachts hun schade inhalen.
Moslims vieren met de ramadan uiteindelijk de “nacht van de Al-Qadr”, de nacht van de “bestemming”, waarin alles is gegeven. De koran spreekt over de “gezegende nacht” waarin de engelen en de Geest van God neerdaalden. Het is de nacht boven alle nachten, de nacht van Gods barmhartigheid en van de vrede, waarin het Woord van God is neergedaald. Klinkt dit voor ons niet eerder als kerstmuziek? De mohammedaanse traditie verbindt deze nacht met het neerdalen van het boek van de koran op Mohammed, hoewel dit niet zo uitdrukkelijk wordt gezegd. Door de studies van de fraters rond de islam en de koran hebben we begrepen dat de ramadan inderdaad veel meer geïnspireerd is door ons Kerstfeest, dan we voorheen konden vermoeden. Mohammed heeft de Joden in zijn tijd verweten dat ze Jezus, hun Messias niet hebben erkend. Wat officieel over de ramadan in de koran wordt gezegd sluit in ieder geval sterk aan bij het christelijk geloof van Kerstmis en de geboorte van Jezus als Woord van God dat mens werd. (We hopen ooit deze eenvoudige maar rijke resultaten te kunnen publiceren: “Islam in the Christian Scripture” en “Les musulmans dans la lumière du Christ”)
Ondemocratisch?
Syrië werkt veder aan zijn moeizame en pijnlijke heropstanding. Het leger blijft rebellenhaarden uitschakelen, opruimen of verdrijven. Regelmatig blijven groepen rebellen zich overgeven. Wereldwijd tonen Syriërs hun solidariteit met leger, regering en president. De samenwerking met bevriende landen wordt dagelijks versterkt. Er wordt hard gewerkt aan het herstel van de verwoeste infrastructuur. Scholen, ziekenhuizen beginnen weer zo goed mogelijk te werken. De mussalaha blijft als verzoeningsbeweging groeien...
Het buitenland reageert dikwijls met de opmerking van een pedante schoolmeester: “Ja maar, Syrië is toch helemaal geen democratisch land!” Hierop wil ik duidelijk antwoorden. Syriër is geen ideale samenleving, er zijn nog heel wat gebreken en ondemocratische elementen. De wijze waarop nu aan deze samenleving wordt gewerkt is echter veel beter dan gelijk welke Europese democratie. Wanneer de Tjechen met 13% gestemd hebben bij de Europese verkiezingen, is het dan zo democratisch dat zij vanuit Europa nu een stel superbazen boven zich krijgen die uiteindelijk in hoofdzaak agenten van Amerika zijn? Democratie is, dacht ik, het bestuur van het volk, door het volk en voor het volk. UNO en EU kom eens naar Syrië en kijk hoe ze hier in uiterst moeilijke omstandigheden een harmonieuze samenleving voor iedereen trachten op te bouwen.
Krokodillentranen over de humanitaire situatie
Zowel de UNO als de EU maken zich zorgen over de catastrofale humanitaire situatie in Syrië. Zo willen ze ons althans doen geloven. Ze klagen dat er al minstens 160.000 doden zijn gevallen, dat er miljoenen vluchtelingen zijn in binnen- en buitenland, dat de mensenrechten van miljoenen grovelijk worden geschonden, dat het culturele en religieuze erfgoed wordt vernietigd. De UNO blijft aansturen op sancties en zo mogelijk een militair ingrijpen, tegen Syrië natuurlijk. Dit komt op het moment waarop ISIS en al-Nousra hun gruwelen fors aan het opvoeren zijn in Irak en Syrië. Dit UNO-ingrijpen zou natuurlijk niet bedoeld zijn voor het Noorden en het Noord-Oosten van Syrië, want daar leven de mensen al in het paradijs van de islamitische staat die vorige zondag werd afgekondigd onder het oppergezag van Abou Bakr al Baghdadi, die nu meneer Ibrahiem wordt, de kalief van Syrië, Irak en omstreken (nl. eerst de Arabische wereld en dan het hele westen). Neen, sancties zijn voorzien voor Syrië en tegelijk wordt een forse steun gegeven aan “de gematigde rebellen” om “de vrede te stabiliseren”. Bedoeld wordt dat heel Syrië in feite onder gezag van de terroristen moet komen.. Gelukkig heeft Gennady Gatilof, Russisch afgevaardigde van Buitenlandse zaken deze huichelarij ontmaskerd en laten weten dat Moscou geen enkele resolutie zal steunen met sancties of een buitenlands militair ingrijpen, dat de bevolking nog meer zal doen lijden. Hij vraagt de veroordeling van de echte schuldigen van dit humanitair drama.
De Europese Unie, die de vuile oorlog tegen de Syrische bevolking volop steunt en het slaafje van Amerika is, heeft samen met een vloedgolf van krokodillentranen al nieuwe sancties voorzien. Wil je eens horen wat de Chaldeeuwse patriarch van Babylon in Irak, Louis I Sako hierover denkt? “Het Westen is meer geïnteresseerd aan voetbal dan aan de situatie van de mensen in Irak en Syrië. De westerse politiek is alleen bekommerd om eigen economische belangen”. Exxon-Mobil gaat nu met miljarden investeren in de haven van Antwerpen. Wie is er nog in geïnteresseerd dat juist deze petrolreus de in Syrië gestolen olie verkoopt (zoals we vorige week schreven)?
Een pluim voor de IFJ
De Internationale Federatie voor Journalisten werd in 1928 gesticht en later meerdere malen heropgericht. Ze vertegenwoordigt nu een 600.000 journalisten uit 140 landen. Tijdens het voorbije weekend vergaderde ze te Brussel. Naar verluid werden o.m. twee beslissingen genomen. Vooreerst werden de Israëlische journalisten uit de Federatie geweerd wegens de blijvende onderdrukking van het Palestijnse volk en de blijvende onwettige bezetting van Arabisch land. Vervolgens werden de heren journalisten van de Syrische oppositie eensgezind geweigerd omdat ze in geen enkel opzicht het Syrische volk vertegenwoordigen. Proficiat. Dit is al een stap in de richting van een ethisch verantwoorde journalistiek.
Kruisbeelden in Padoua
Een Finse vrouw, met een Italiaan getrouwd, wil niet dat haar 2 kinderen in de school een kruisbeeld zien. Vanaf 2002 tot 2011 volgt hierop het ene proces na het andere. In 2009 wordt Italia veroordeeld door het Europese hof van Justitie en moet de kruisbeelden verwijderen. Een tegenbeweging wordt gemobiliseerd en in 2011 beslist het Europese hof voor de rechten van de mens dat de afzonderlijke landen een zekere vrijheid hebben omtrent het gebruik van hun eigen religieuze of filozofische symbolen. Massimi Bitonci, burgemeester van Padoua, Noord-Oost Italië, beslist dat er in alle scholen en openbare gebouwen een kruisbeeld moet prijken als uitdrukking van de christelijke cultuur, waarop onze beschaving gegrond is. Ironie van de geschiedenis. De secularisatiebeweging van de 20e eeuw was het sterkst in Noord Italië! Voilà de max!
Zionisme is niet het authentiek joods geloof
Het zionisme (of sionisme, verwijzend naar Sion, Jeruzalem) is tegelijk een ideologie en een politieke stroming. Het woord komt van de Weense schrijver Nathan Birnbaum in 1890. Het is een seculier streven naar een zuivere joodse staat. Het wil niet de komst van de Messias afwachten maar een eigen aards messianisme uitbouwen. Theodor Herzl met zijn boek “Der Judenstaat” (1896) werd hiervan de vader en David Ben-Gurion de architect. Tienduizenden orthodoxe joden en honderden gezaghebbende rabbijnen hebben zich sindsdien uitgesproken tegen deze nieuwe zionistische opvatting van het jodendom. Ze verwerpen het als fundamenteel anti-joods, waardoor het authentieke, religieuze messianisme vervangen wordt door een aards, militair en onderdrukkend messianisme. Het zionisme is geenszins gelijk aan het authentieke joodse geloof, volk of land. Zie hoe joden zelf hierover denken (www.nkusa.org: Jews united against zionisme).
In voorbereiding op de onafhankelijkheid van Israël heeft David Ben-Gourion een uiterst efficiente zionistische structuur uitgewerkt, beginnend met het verzamelen van alle nodige informatie, o.a. in een dossier over de Palestijnse dorpen. Zionisten gingen systematisch de Palestijnse dorpen bezoeken en genoten van de Arabische gastvrijheid. Ondertussen noteerden zij de namen van de belangrijkste leiders, de rijkdommen en de zwakheden van het dorp. Deze dossiers werden later de handleiding om de Palestijnen uit te drijven of te vermoorden, hun dorpen in te nemen of te verwoesten. Tegelijk bouwden de zionisten een militaire supermacht uit (met massavernietigingswapens) waarmee ze de Palestijnen op elk moment naar believen konden verrassen, afschrikken, straffen, uitdrijven of gewoon uitmoorden. De tactiek van David Ben-Gurion werd steeds geweldadiger.
Wat wij deze dagen weer meemaken weerspiegelt helemaal de werkwijze van het zionisme. Drie joodse kinderen worden vermoord. Hiervoor zouden we mogen verwachten dat de moordenaars moeten opgespoord en gestraft worden. Voor zionisten is niet nodig. Het is voor hen een ideale gelegenheid om meteen massale vergeldingsacties uit te voeren waar, wanneer en hoe zij willen, zonder dat ze zelfs weten wie die kinderen vermoord heeft. Vandaar nu de massale bombardementen op Gaza en met grondtroepen. Onmidellijk heeft al de VN veiligheidsraad heftig deze inderdaad gruwelijke en onaanvaardbare 3 moorden veroordeeld. Van de gruwelijkste’ massaslachtingen echter die terroristen hier in Syrië gedurende drie jaar hebben uitgevoerd met internationale steun, is geen enkele duidelijke afkeuring van de VN veiligheidsraad gekomen. Nooit werden de terroristische aanslagen (ook met steun van zionisten) veroordeeld. Wie kan nu nog ontkennen dat de VN veiligheidsraad gepolitizeerd is?
Een ander wapen dat de de zionisten veelvuldig (mis)bruiken is de lobby van het “anti-semitisme”. In feite betekent antisemitisch het verwerpen of haten van het joodse geloof, volk of land, wat onaanvaardbaar is. Zionisten hebben echter in de openbare opinie ongemerkt daaraan een geheel andere betekenis kunnen gegeven, nl. het afwijzen van de zionistische politiek. Kritiek leveren op het feit dat de zionistische politiek al decennia lang internationale regels kan negeren en daarbij zelfs steeds verder gaan, wordt onmiddellijk aangeklaagd als antisemitisch. Zeggen dat niet alleen de chemische wapens in Syrië moeten opgeruimd worden maar ook de chemische én biologische én nucleaire wapens in ons buurland, dat wordt als antisemitisch bestempeld. Ondertussen wordt tegelijk verdoezeld dat het anti-christianisme in heel de wereld een veel groter onrecht is dan het huidige anti-semitisme. Daarom is het veel zinvoller het Italiaanse initiatief te steunen: “Ferma la Cristianofobia” tegen de wereldwijde christenvervolging.
De sleutel van verzoening en vrede
Van Nederlandse vrienden die goede kontakten onderhouden met enkele Syriërs kreeg ik het boek bezorgd: Illan PAPPE, De etnische zuivering van Palestina, Davidsfonds,Leuven, 2008.Illan PAPPE, professor politicologie aan de universiteit van Haifa is een van de voornaamste joodse vertegenwoordigers van de “Nieuwe Historici”. Samen met andere vakgenoten en een aantal “tegendraadse Joden”, wil hij de waarheid erkennen en onthullen van wat in de openbare opinie nog steeds wordt toegedekt en bestempeld als een gewone “onafhankelijkheidsoorlog” van 1948. In werkelijkheid waren het, zo toont hij aan, massaslachtingen (minstens 31), totale verwoestingen van dorpen en de uitdrijving van een niets vermoedende Palestijnse bevolking. Het was de etnische zuivering van Palestina.
En het zionisme gaat met zijn zuiveringen onverminderd voort in het ontwrichten van het Midden-Oosten en wel met dezelfde immorele methodes, zoals gebleken is in de oorlog tegen Syrië. Iedere gelegenheid wordt benut om te vergelden of te intimideren, te moorden of te vernietigen. Het probleem ligt helemaal niet bij het jodendom of het joodse volk maar bij het heersende “etnisch zionisme”. Illan Pappe schreef zijn gedetailleerde studie op het ogenblik dat de “apartheidsmuur” halverwege was opgetrokken en hij voorspelde dat Syrië en Irak de volgende slachtoffers zouden kunnen worden. Hoe hierbij dan nog sympatie kan gewekt worden voor de rebellen die in Syrië en Irak vechten is mij een raadsel, alsof de etnische zuiveringen hier niet mee tellen. Hij besluit wel met een hoopvolle gedachte dat “wij” de sleutel in handen hebben van de verzoening en de vrede. “Wij”, dat zijn de joden die het zionisme grondig beu zijn, die de werkelijkheid durven erkennen en ook bereid zijn tot eerherstel.
Zijn laatste hoofdstuk opent met volgend citaat van zijn collega, Arnon Soffer, hoogleraar geografie aan dezelfde universiteit van Haifa: “Als wij dus in leven willen blijven, moeten wij doden en doden en doden. De hele dag, elke dag...Als wij niet doden houden wij op te bestaan...” Ondertussen heeft het zionisme zich in de openbare opinie kunnen vestigen als een eerbiedwaardige beweging, terwijl iedereen die houdt van het joodse geloof, volk en land, maar deze immorele afwijking openlijk bekritiseerd, met succes kan worden aangeklaagd én veroordeeld als antisemitisch. Begrijpe wie het begrijpen kan.
Moge het joodse volk zijn echte waardigheid herontdekken en beleven.
Morgen, zaterdag 5 juli wordt een demonstratie gehouden tegen de huidige immorele joodse razzia’s in Palestina: DEN HAAG, verzamelen om 12.45 u. op het Plein.
06-07-2014 om 22:01
geschreven door Gust Adriaensen
|