 Wordt het niet te veel voor Rik?
Rik Torfs is een bezig mannetje, een taaie Kempense rakker. Maar trop is te veel
.
Want zeg nu zelf: én senator én herbronner van de christendemocratie én hoogleraar én kerkjurist én BV én columnist én gedreven kruisvaarder tegen de roomse duivel Léonard. Toch niet vol te houden!
Zeker niet denken dat Rik al die lucratieve jobs en functies niet serieus neemt. Als goede christen kent hij natuurlijk zijn plichten van staat op zijn duimpje en het fameuze christelijk geweten prest hem ze te vervullen.
Neem nu het eerbiedwaardige mandaat dat hem door het volk en de partij werd toevertrouwd: senator. Daar komt heel wat gezwoeg bij kijken. En het herdenken, het heruitvinden van de christendemocratie! Nou zeg. Onvoorstelbaar studielabeur is dat.
Hoogleraar zijn is toch ook niet van de poes. Zeker niet aan de KATHOLIEKE Universiteit van Leuven. Les voorbereiden en geven, de confrontatie met studenten (die vaak het verschil niet meer kennen tussen mondigheid en brutaliteit), en met collegas (idem dito), examens afnemen, rector willen worden
Het kruipt toch allemaal in de kleren.
Als wetenschapper heb je het ook niet onder de markt. Wil je in Leuven en de rest van de wereld blijven meetellen als kerkjurist, dan moet je presteren, publiceren, de wereld kond doen van je nieuwe inzichten, invalshoeken, vondsten. De jaloezie van vakgenoten pareren of jezelf wapenen tegen die destructieve en onchristelijke hartstocht. Een hondenstiel.
Dan geeft het BV-schap wellicht nog enige troost en ontspanning. Alhoewel. Media, verenigingen, Gewone Vlamingen (GVs dus), trekken van alle kanten aan je reeds gehavende kleren, willen je doen optreden in de gekste en infantielste programmas. Allemaal wel tegen op zijn minst interessante gages. Maar toch. Je wordt er op den duur doodmoe van.
Dat alles is nog niet het einde. Rik toont geregeld zijn schrijftalent in opiniestukken en columns. Ook die activiteit gaat niet als een fluitje van een cent. Serieuze research moet daar toch aan voorafgaan. En tijd om een stukje te schrijven heb je sowieso nodig.
Kortom, onvoorstelbaar. Waar haalt deze aimabele Kempenaar de tijd, hoor ik de lezer vragen. Ik weet het niet. Zou Rik het weten? Waarom hij het doet, kan ik begrijpen als ik de Bijbel induik. Staat er niet ergens geschreven dat je je talenten ten volle moet ontplooien, niks onder de korenmaat stoppen?
En de laatste weken heeft Rik nog een bijkomende last op zijn tengere schouders geladen: in eenklank en collaboratie met het De Standaard- en De Morgenjournaille, Léonard in het zand te doen bijten. Die vervloekte roomse dictator, die zijn mond niet kan houden, deze leerling van de Duitse rottweiler die het tot paus gebracht heeft, moet uit zijn zetel gelicht worden.
Een zware taak voorwaar. Maar Rik wanhoopt niet. Verheugd constateert hij, dat Léonard alleen staat. De mensen hebben geen vertrouwen meer in hem., geeft hij De Standaard mee. Ook aan die absolute uitspraak is natuurlijk uitgebreid en nauwkeurig wetenschappelijk onderzoek voorafgegaan. Een wetenschapper van niveau kan het zich niet permitteren zo maar gratuite beweringen rond te strooien. Nietwaar?
Maar Rik houdt het dus vol. Toch wel een werkkracht en een bijna goddelijke omnipresentie om je Kempense klak voor af te doen.
05-11-2010 om 11:43
geschreven door Gust Adriaensen
|
We wandelen door de vrij mondaine badplaats Dinard, over de Barrage de la Rance. De hier gebouwde getijdenkrachtcentral is een van de eerste en grootste in Europa.
We bezoeken de parochie-erven, de 'enclos' van Pleyben, Lampaul-Guimiliau en St.-Thégonnec. 
Van St.-Albin stappen we naar Locronan. Wat verder van de kust. Een doodgewoon, lieflijk, rustgevend landschap.
