Wanneer ik priester Rik Devillé hoor of lees omtrent het seksuele misbruik binnen de kerk, krijg ik een dubbel gevoel.
Het is goed en respectabel dat hij al vele jaren geleden een werkgroep opstartte om misbruiken aan te kaarten bij kerkelijke gezagdragers en een luisterend oor te zijn voor slachtoffers. Sinds het schandaal Van Gheluwe losbarstte, heeft Devillé meer dan ooit van de media de kans gekregen om vlijmscherpe kritiek op de kerkelijke hiërarchie te spuien. De laatste gelegenheid waarbij hij al zijn 'duivels' kon ontbinden, was zijn getuigenis voor de parlementaire commissie.
Telkens wanneer ik Devillé evenwel hoor fulmineren, duikt de gedachte op: waarom heeft deze man zovele jaren nagelaten klacht in te dienen bij het gerecht, als hij toch geen gehoor kreeg, zoals hij beweert, bij de kerkelijke autoriteiten.
Overigens kan ik me niet van de indruk ontdoen dat Devillé misbruikt wordt door de media. Hij komt dan ook over als een gewillig én eerder weerloos slachtoffer, die gewoonweg gehaaide en, zeker in deze materie, vaak vooringenomen journalisten, niet aankan.
Rik Devillé zal binnenkort ervaren dat de media hem laten vallen als een baksteen, omdat hij niet interessant genoeg meer is voor hen en voor de 'informatie', die ze over de hoofden van lezers en luisteraars willen uitgieten.
24-11-2010 om 13:58
geschreven door Gust Adriaensen
23-11-2010
IJsland... land van water, ijs en vuur
Davidsfonds Retie stelt voor :
IJsland .. land van water, ijs en vuur !!!
Lezing door Jan Van Mechelen op dinsdag 30 november om 20 uur in De Burcht, Nederstraat 1.
In de zomer van 2009 maakte RetienaarJan Van Mechelen een ongewone voettocht over de in 2010 geëxplodeerde Eyjafjallajökull-vulkaan. Van de aswolk die daar het gevolg van was zal nog lang gesproken worden en hebben heel wat reizigers hinder gehad.
Op hun tocht maken zes kameraden kennis met het water, ijs en vuur van dit ruige maar eenvoudig mooie eiland. Nergens kan men de stilte zo horen, nergens is de lucht zo zuiver en de natuur zo ongerept. Maar IJsland is ook de plek waar de aarde nog iedere dag opnieuw geboren wordt en de geologische en vooral de vulkanologische aspecten van IJsland vormen een leerrijke aanvulling op het eigenlijke reisverhaal.
Jan Van Mechelen is een authentieke Retienaar en heeft naast de beklimming van verschillende vierduizenders in de Alpen ook reeds twee van de seven summits op zijn palmares staan. Hierover heeft hij voor het Davidsfonds van Retie al twee lezingen gegeven, nl. over zijn beklimming van de Aconcagua (6972m) in Zuid-Amerika en van de Elbrus (5642m) in Rusland.
23-11-2010 om 09:09
geschreven door Gust Adriaensen
22-11-2010
Stappen in Bretagne 6
De Mont Saint-Michel blijft indrukwekkend. Ondanks de drukte. Ondanks de welig tierende commercie. Het kloostercomplex is een architecturaal meesterwerk.
Wat ons bezoek evenwel erg bijzonder maakt, is de wandeling die eraan voorafgaat. We vertrekken van de 'Bec d' Andaine' in de buurt van de Genêts, met een plaatselijke gids. Over het strand. Op blote voeten. We doorwaden kniediepen geulen en niet zo ver van de Mont Saint-Michel, zakken we (gecontroleerd) een eindje weg in het drijfzand. Een heel aparte ervaring.
De dag nadien staat het laatste bezoek aan een stad op het program: Rouen. Een gezellige oude stadskern met kleurrijke vakwerkhuizen. Maar de kathedraal Notre-Dame is natuurlijk de blikvanger. Het is een van de grootste, mooiste en bekendste kathedralen van Frankrijk.
22-11-2010 om 09:19
geschreven door Gust Adriaensen
17-11-2010
Stappen in Bretagne 6
We wandelen door de vrij mondaine badplaats Dinard, over de Barrage de la Rance. De hier gebouwde getijdenkrachtcentral is een van de eerste en grootste in Europa.
Via het kustpad trekken we naar het oude ommuurde Saint-Malo, de Intra-Muros of ook Ville Close genoemd. Na de landing van de geallieerden in Normandië op 6 juni 1944 werd het oude Saint-Malo voor het overgrote deel verwoest. Het is na de oorlog weer opgebouwd, overwegend in de oorspronkelijke 18de-eeuwse stijl.
We bezoeken de kathedraal Saint-Vincent en genieten volop van een wandeling helemaal rond de stad op de 1,8 km lange, versterkte muur. Het weer is prachtig, de zeebries doet deugd en er is het uitzicht op de krachtige golfslagen tegen de vele rotsen.
17-11-2010 om 16:37
geschreven door Gust Adriaensen
16-11-2010
Water
Het heeft vorige week vanaf donderdag onophoudelijk geregend. En de bodem was door de natte septembermaand grotendeels verzadigd. Maar die klimatologische omstandigheden zijn toch geen exclusieve verklaring voor het feit dat vier dagen regen volstaan om een groot deel van Vlaanderen te doen onderlopen.
De vergelijking met Nederland is verhelderend. Heeft het in Nederland de voorbije week minder geregend dan in Vlaanderen? Neen. Ligt Nederland voor het grootste deel niet onder het zeeniveau en is het niet bekend om zijn talloze rivieren en beken? Ja. Zijn er vorige week in Nederland overstromingen zo omvangrijk als in Vlaanderen geweest? Bijlange niet. Dus...
Dus kan je alleen maar concluderen dat Vlaanderen tekortschiet en vergeleken met Nederland ver achterophinkt met infrastructurele en bestuursmaatregelen om overstromingen tegen te gaan of ze 'in goede banen' te leiden.
Onze belabberde, vaak beschamende ruimtelijke (wan)ordening en stedenbouwkundige chaos spelen in wat vorige week gebeurd is, een nefaste rol. Er zijn bv. nog altijd veel te weinig overstromingsgebieden. Een groot deel van de Vlaamse grond is volgegoten met beton of asfalt, de rivieren zijn gekanaliseerd. Duizenden huizen zijn gebouwd in of vlakbij de winterbedding van rivieren. En wat het nog erger en eigenlijk crimineel maakt: nog altijd worden woningen en verkavelingen gerealiseerd in dergelijke potentiële overstromingsgebieden.
16-11-2010 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
14-11-2010
De twijfelachtige 'daadkracht' van Rutte
In de Nederlandse media wordt hoog opgegeven over de 'daadkracht' van de nieuwe minister-president, de liberaal Rutte,.
In Vlaanderen wordt die 'daadkracht' van Rutte gelijkgesteld met het vermogen om gemaakte afspraken in de prullenmand te gooien. Over goed nabuurschap kan je dan nog amper praten.
Niet te vertrouwen die gladde, blauwe jongen.
14-11-2010 om 18:59
geschreven door Gust Adriaensen
13-11-2010
Stappen in Bretagne 5
We bezoeken de parochie-erven, de 'enclos' van Pleyben, Lampaul-Guimiliau en St.-Thégonnec.
Typische Bretoens zijn ze, deze ommuurde architectonische sites met een vaak imposante kerk, een ossuarium of knekelhuis en vooral een calvaire.
Het interieur van de kerken wordt gekenmerkt door een kleurrijke, 'primitieve' decoratie. Het ossuarium heeft uiteraard zijn vroegere functie verloren en wordt gebruikt als 'shop'. De meeste calvaires werden opgericht rond het midden van de zestiende eeuw. De belangrijkste evangelie- en geloofselementen werden vereeuwigd in de harde lokale Bretoense steensoorten, als onderricht voor een ongeletterde bevolking en als troost bij ramp en tegenspoed. Dergelijke 'stenen evangelies' werden ook gezien als een goed middel om de invloed van het protestantisme tegen te gaan.
13-11-2010 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
12-11-2010
Stappen in Bretagne 4
Het is 16 september en vandaag staan er heel wat kilometers stevig stappen langs de Bretoense kust op het program: naar de Pointe du Raz en vandaar naar de Pointe du Van.
Het vergt veel inspanning maar de tocht is echt de moeite. Boven de grillige, steile rotsoever, reiken de zachte hellingen uit. Daarlangs slingert zich het GR-wandelpad. Soms sterk bergop, dan weer steil bergaf. Maar steeds het zicht op de zee die tegen de rotswand beukt. Magnifiek.
De toegang tot de Pointe du Raz is ook geschikt gemaakt voor het massatoerisme. Op een van de verst uitstekende westelijke kapen van Frankrijk, is het een drukte van belang.
We trekken verder naar de Pointe du Van, een klip in de zee van Finistère, langs de brede Baie des Trépassés.
Vermoeiend maar lekker uitgewaaid. En wat een natuurpracht en -kracht!
12-11-2010 om 19:50
geschreven door Gust Adriaensen
Joepie!
Joepie! Hoera! Juicht Hemelen! Juicht!
Ren naar de krantenwinkel voor De Standaard van vrijdag 12 november 2010. Want die editie wordt ongetwijfeld een gegeerd collector's item!
Voor de eerste keer sedert maanden: geen zin, geen woord, geen letter over Ratzinger, Léonard, de roomse dictatuur, pedofilie in de kerk, homoseksualiteit, IVF, ruzie tussen de bisschoppen, klokkenluider en held Mettepenningen, de implosie van het kerkinstituut en de mening van Torfs over dat alles en nog veel meer. Geen woord!
Kopen dus. Morgen is het waarschijnlijk alweer van dattum!
12-11-2010 om 09:54
geschreven door Gust Adriaensen
10-11-2010
Stappen in Bretagne 3
Van St.-Albin stappen we naar Locronan. Wat verder van de kust. Een doodgewoon, lieflijk, rustgevend landschap.
Locronan is een schitterende verrassing. Een ministadje, amper 1000 inwoners. Maar het lijkt alsof het ongeschonden uit de 16de, 17de eeuw naar 2010 is gezweefd. Een uitzonderlijke architectonische eenheid. De kerk, de Chapelle du Pénity, prachtige herenhuizen uit de 17de eeuw, staan harmonieus rondom het marktplein met de oude waterput. Niet verwonderlijk dat dit stadje het decor vormde voor heel wat films.
En dan naar Douarnenez, gelegen aan de monding van de Port-Rhu. Het is een oude vissersstad. Vooral sardinenvissers varen hier uit en binnen. Dicht bij de kust ligt het Ile Tristan, een voorschoot groot. De sage van Tristan en Isolde reikt tot in Douarnenez.
10-11-2010 om 10:01
geschreven door Gust Adriaensen
09-11-2010
Bruiner, bruinst
Ach, De Standaard.
Hoofdredacteur Sturtewagen bestaat het om de wijding van de Sagrada Familia in Barcelona te misbruiken om zijn fanatiek (daarom ook zo infantiel) 'anti-Ratzingerisme' en antiklerikalisme bot te vieren. Hij wil per se een stok vinden om de hond te slaan.
De kwaadaardigste en leugenachtigste enormiteit zit evenwel in het laatste zinnetje van zijn commentaarstuk. 'Tot gisteren was de Sagrade Familia' van iedereen. Nu is ze van Joseph Ratzinger', schrijft Sturtewagen. Als je zoiets leest, moet je, kerkelijk of niet, toch wel naar adem happen. Trek de gedachtegang van Sturtewagen door en je moet concluderen dat de heer Sturtewagen, hoofdredacteur van de kwaliteitskrant 'De Standaard' (die ooit nog dag na dag pronkte met de leuze AVV-VVK) , van mening is dat de O.L.V.-Kathedraal van Antwerpen het best ontwijd wordt.
Die groteske, intellectueel ondermaatse, volkomen van de pot gerukte zin, stelt ook De Standaard als krant in een bijzonder slecht daglicht. Want als 'commentaar' wordt in dit artikel de redactionele lijn, door de hoofdredacteur himself, verwoord.
Mochten alle abonnees die onderhand hun buik vol hebben van wat De Standaard onder 'kwaliteit' verstaat, andere kwaliteitsstandaarden opzoeken, dan zou ik die daling van de oplage zonder problemen een vorm van 'justice immanente' noemen.
Zou Vandermeersch zich tot dergelijke enormiteit hebben laten verleiden?
09-11-2010 om 08:36
geschreven door Gust Adriaensen
06-11-2010
De Standaard bakt het bruiner en bruiner
In haar fanatieke anti-Léonardisme bezondigt de zelfverklaarde kwaliteitskrant zich meer en meer aan wishful thinking, indoctrinatie, pretentie en slordige journalistiek.
Het laatste scherpe voorbeeld is de editie van vandaag. De hele frontpagina wordt gebruikt om twee zinnen af te drukken waarvan de inhoud onbewezen of onjuist is en in hoge mate tendentieus.
Neem nu de zin 'Katholiek Vlaanderen versus Léonard'. Waar haalt De Standaard de bewijzen en het recht vandaan, om veralgemenend in naam van 'Katholiek Vlaanderen' te spreken? Uitermate pretentieus en arrogant. Overigens blijkt uit de reacties van lezers op de internetfora (niet in het minst op dat van De Standaard), dat de meningen over Léonard uiterst verdeeld zijn.
'De kloof in het geloof' is waarschijnlijk gekozen omwille van het binnenrijm. Die kop verwijst dan naar de zgn. 'Léonardtest' op enkele binnenbladzijden. Acht personen geven antwoord op zeven vragen. De helft antwoordt als individu. Dat groepje moet dus volgens de krant 'Katholiek Vlaanderen' voorstellen.
Zeven van de acht vragen zijn geen geloofsvragen. Alleen de laatste 'Gelooft u in leven na de dood?' behoort daartoe. De andere hebben betrekking op de ethische hot items.
Conclusie: De Standaard doet aan op niets steunende veralgemening en verwart ethiek met geloof. Ofwel weet de krant niet beter en dan verdient ze geen kwaliteitslabel. Ofwel zijn het bewust gebruikte elementen in haar anti-Léonardkruistocht. Ook dat staat haaks op kwaliteit en roept bovendien misprijzen op.
Hoe dan ook, van een genuanceerde en onbevooroordeelde benadering van de standpunten van de aartsbisschop en van de persoon Léonard is al lang geen sprake meer.
06-11-2010 om 22:58
geschreven door Gust Adriaensen
05-11-2010
Wordt het niet te veel voor Rik?
Wordt het niet te veel voor Rik?
Rik Torfs is een bezig mannetje, een taaie Kempense rakker. Maar trop is te veel .
Want zeg nu zelf: én senator én herbronner van de christendemocratie én hoogleraar én kerkjurist én BV én columnist én gedreven kruisvaarder tegen de roomse duivel Léonard. Toch niet vol te houden!
Zeker niet denken dat Rik al die lucratieve jobs en functies niet serieus neemt. Als goede christen kent hij natuurlijk zijn plichten van staat op zijn duimpje en het fameuze christelijk geweten prest hem ze te vervullen.
Neem nu het eerbiedwaardige mandaat dat hem door het volk en de partij werd toevertrouwd: senator. Daar komt heel wat gezwoeg bij kijken. En het herdenken, het heruitvinden van de christendemocratie! Nou zeg. Onvoorstelbaar studielabeur is dat.
Hoogleraar zijn is toch ook niet van de poes. Zeker niet aan de KATHOLIEKE Universiteit van Leuven. Les voorbereiden en geven, de confrontatie met studenten (die vaak het verschil niet meer kennen tussen mondigheid en brutaliteit), en met collegas (idem dito), examens afnemen, rector willen worden Het kruipt toch allemaal in de kleren.
Als wetenschapper heb je het ook niet onder de markt. Wil je in Leuven en de rest van de wereld blijven meetellen als kerkjurist, dan moet je presteren, publiceren, de wereld kond doen van je nieuwe inzichten, invalshoeken, vondsten. De jaloezie van vakgenoten pareren of jezelf wapenen tegen die destructieve en onchristelijke hartstocht. Een hondenstiel.
Dan geeft het BV-schap wellicht nog enige troost en ontspanning. Alhoewel. Media, verenigingen, Gewone Vlamingen (GVs dus), trekken van alle kanten aan je reeds gehavende kleren, willen je doen optreden in de gekste en infantielste programmas. Allemaal wel tegen op zijn minst interessante gages. Maar toch. Je wordt er op den duur doodmoe van.
Dat alles is nog niet het einde. Rik toont geregeld zijn schrijftalent in opiniestukken en columns. Ook die activiteit gaat niet als een fluitje van een cent. Serieuze research moet daar toch aan voorafgaan. En tijd om een stukje te schrijven heb je sowieso nodig.
Kortom, onvoorstelbaar. Waar haalt deze aimabele Kempenaar de tijd, hoor ik de lezer vragen. Ik weet het niet. Zou Rik het weten? Waarom hij het doet, kan ik begrijpen als ik de Bijbel induik. Staat er niet ergens geschreven dat je je talenten ten volle moet ontplooien, niks onder de korenmaat stoppen?
En de laatste weken heeft Rik nog een bijkomende last op zijn tengere schouders geladen: in eenklank en collaboratie met het De Standaard- en De Morgenjournaille, Léonard in het zand te doen bijten. Die vervloekte roomse dictator, die zijn mond niet kan houden, deze leerling van de Duitse rottweiler die het tot paus gebracht heeft,moet uit zijn zetel gelicht worden.
Een zware taak voorwaar.Maar Rik wanhoopt niet. Verheugd constateert hij, dat Léonard alleen staat. De mensen hebben geen vertrouwen meer in hem., geeft hij De Standaard mee. Ook aan die absolute uitspraak is natuurlijk uitgebreid en nauwkeurig wetenschappelijk onderzoek voorafgegaan. Een wetenschapper van niveau kan het zich niet permitteren zo maar gratuite beweringen rond te strooien. Nietwaar?
Maar Rik houdt het dus vol. Toch wel een werkkracht en een bijna goddelijke omnipresentie om je Kempense klak voor af te doen.
05-11-2010 om 11:43
geschreven door Gust Adriaensen
01-11-2010
Foto met achterachterkleinking
Foto met achterachterkleinkind
Tien minuten, vader,
voordat de blokkade in je halsslagader de hersenravage aanricht: je spraak meedogenloos ontwricht je rechterkant van mond tot voet verlamd,
voordat het ziekenhuis je thuis brutaal verdringt en jou herleidt tot te voederen te verschonen kind,
voordat de angst dan weer verdriet bezit nemen van je geest, je hart,
wordt de foto genomen:
je gezicht, zo zacht, vergaart licht, straalt met z'n zevenennegentig jaar tot in het vijfde geslacht.
01-11-2010 om 12:58
geschreven door Gust Adriaensen
28-10-2010
Zijn asielzoekers mensen?
Enkele dagen geleden publiceerde Bert Anciaux in De Standaard een uitgebreid artikel over de asielzoekers. Hij benaderde de problematiek vanuit de morele hoek: het gaat om arme, hulpeloze, gekwetste mensen. En tegelijk drukte hij de onmacht uit om al deze mensen op een efficiënte manier in ons rijke land op te vangen.
Deze diepmenselijke reflectie werkte op de meeste lezers echt als een rode lap op een stier. Op een onvoorstelbaar grove en agressieve manier werd op de mens Anciaux ingehakt, aandacht voor de asielzoekers was er niet, tenzij negatief en vernederend.
Nochtans verwoordt Anciaux problemen en vragen in verband met de asielproblematiek, die bij zeer vele humanisten en christenen leven. Ten eerste: de houding ten aanzien van migranten, maar ook de verhouding tussen de verschillende autochtone, sociale groepen binnen onze maatschappij, roept ethische vragen op. Twee: Anciaux is zich scherp bewust van de gespletenheid en de onmacht die degenen (individu's, groepen, religies, politici;..)die allochtonen en vierdewereldmedeburgers als mensen willen benaderen en behandelen, voelen.
Dat op dergelijke vernederende, ridiculiserende, laag-bij-de-grondse manier, de mens Anciaux wordt aangevallen, is wellicht te verklaren doordat er aan het geweten geappelleerd wordt. Wij willen niet geconfronteerd worden met de miserie van anderen. Overigens is het hun eigen schuld, denken we graag. En zo ontstaat een steeds maar hardere opstelling ten overstaan van 'vreemdelingen'.
Maar ook zij die de ethiek erbij brengen, moeten eraan geloven zoals uit de reacties op het artikel van Anciaux blijkt. Een bloemlezing uit de scheldwoorden aan het adres van Anciaux, die lezers van De Standaard, nota bene een zelfverklaarde kwaliteitskrant, in hun onlinebrieven gebruiken, moge duidelijk maken met welke primitieve, destructieve haatgevoelens op een genuanceerd pleidooi voor een menselijke aanpak van asielzoekers gereageerd wordt: pseudo-intellectuele etter, emo-bertje, kaviaarsocialist, Brusselse opportunist, emoprogressief, Blèrtje, Anciaux: een storm in een glas blaasjes, Bert Bleiter, omo (sic!) politicus eentje die echt kan janken, wereldvreemde dromer, leg hem het zwijgen op, stop hem in een dwangbuis.
Bedroevend en verontrustend. Het zegt veel over het humane en culturele niveau van onze samenleving.
28-10-2010 om 11:12
geschreven door Gust Adriaensen
26-10-2010
De arrogante Vlaamse martelaar
De Wever meet zich vaker en vaker een martelaarsrol aan én vertoont meer en meer symptomen van de Nieuwe Vlaamse Arrogantie.
Niet alleen de Franstaligen zijn tegen hem. Ook Vlamingen hebben het op hem gemunt. En zeker het linkse zootje.
'Maar dat ze maar oppassen: ab obice saevior ibit. Hoe durven ze mijn cijfertjes in twijfel trekken? Hoe wagen ze het kritiek te hebben op mijn teksten! Ik, mijn partij hebben het toch bij het rechte eind. Wij zijn bovendien recht voor de raap en eerlijk als goud, ab reverentia vero. Hoe duidelijk zijn we niet dag na dag over ons politieke einddoel? Bartholomeus locutus est, causa finita! Al de andere politici vertonen een ontstellend gebrek aan intellectuele eerlijkheid. Zij kwetsen en vernederen mij door niet direct te accepteren wat ik probeer op te leggen. Als dat nog lang duurt, doe ik niet meer mee, acta est fabula.'
De Wever, stop met dat irriterende theater. Anders wordt op u helemaal toepasselijk wat Seneca ooit schreef: aliena vitia in oculis habemus, a tergo nostra sunt.
26-10-2010 om 16:05
geschreven door Gust Adriaensen
23-10-2010
De Vermassenshow
Assisenpleiter Vermassen heeft in het parachutemoordproces nog eens de kans gekregen dagenlang de grote showman uit te hangen. Hij deed dat in een spreekstijl waar de theatraliteit van afdroop en waarvan ik dacht dat die al decennia passé was.
Wel degelijk passé is, volgens Jef Vermassen, het hoofzakelijk of uitsluitend steunen op materiële bewijzen bij het beoordelen van iemands schuld of onschuld. 'Dat is quatsch!' schreeuwde Jef, 'Dat is 1900!!', bulderde de meester.
Wedden dat de 'steradvocaat' met evenveel 19de-eeuwse theatraliteit de primordialiteit van de materiële bewijzen verdedigt, wanneer het in zijn kraam past?
Van een man die na zijn 'overwinning' in de assisenzaal, met een brede smile handtekeningen uitdeelt, kan ook moeilijk iets anders verwacht worden. Figuren als hij degraderen de assisenrechtspraak tot gefundenes Fressen voor De Rode Loper of Story.
23-10-2010 om 14:33
geschreven door Gust Adriaensen
19-10-2010
Tentoonstelling in kasteel du Four
Begin december wordt het boek 'Retie-Veranderend landschap' gepubliceerd. De publicatie gaat gepaard met een tentoonstelling in Kasteel du Four.
Het is een expositie van boeiend historisch materiaal en prachtige natuurfoto's.
De tentoonstelling is open van zaterdag 4 tot en met dinsdag 7 december, telkens van 10 tot 12 uur en van 13 tot 17 uur. De toegang is gratis. Ze is een samenwerking van de Retiese Heemkundige Kring 'Zeven Neten' met natuurvereniging 'Den Bunt' en Natuurpuntafdeling 'Wamp & Neten'.
Een bezoek verdient bijkomende aanbeveling omdat het meer dan waarschijnlijk de laatste keer is dat het Kasteel du Four (Kasteelstraat, Retie) opengesteld wordt voor het publiek.
19-10-2010 om 20:57
geschreven door Gust Adriaensen
16-10-2010
'Ik wil lezen wat er niet staat'
De mediareacties op de bedenkingen van aartsbisschop Léonard omtrent aids, tonen nog maar eens aan tot welk bedroevend laag niveau de Vlaamse media en in het bijzonder de kranten, gezakt zijn. En je hoeft het met Léonard niet altijd eens te zijn om tot die conclusie te komen.
Ook de berichtgeving en commentaar van de zelfverklaarde kwaliteitskranten De Standaard en De Morgen worden gekenmerkt door eenzijdigheid, vooringenomenheid, sektarisme, kwaadwilligheid, geraaskal.
Een aantal journalisten is ofwel echt analfabeet, ofwel te lui om zich te informeren, ofwel alleen maar in staat te lezen wat hij of zij wenst te lezen. Vanaf het begin van de commotie was het duidelijk dat niemand van de opiniemakers zich de moeite getroost had de hele context van Léonards bedenkingen te lezen. Ook na de verduidelijking door de aartsbisschop, blijven ze hem onjuist en onvolledig citeren.
Léonard stelt scherp dat ons gedrag gevolgen heeft. Dat is een waarheid als een koe. Dat geldt voor het milieu, voor onze drink- en eetgewoonten, ons rijgedrag, enz. Geen enkele journalist zal dat in twijfel trekken.
Gaat dat ook niet op voor onze seksuele gewoonten? Ja, natuurlijk. Wetenschappelijk onderzoek heeft een en ander al ten overvloede aangetoond.Vandaar de pleidooien, al jarenlang, o.a. door dezelfde journalisten die nu Léonard aan het kruis nagelen, voor veilige seks en het fulmineren tegen het Vaticaanse standpunt omtrent het condoom.
Door de manier evenwel, waarop de media nu de aartsbisschop aanpakken, lijkt het alsof zij ineens de pleitbezorgers geworden zijn van onveilige, promiscue seks.
16-10-2010 om 18:47
geschreven door Gust Adriaensen
10-10-2010
Stappen in Bretagne (2)
Ook het historische centrum van Vannes is met zijn magnifieke tuinen voor de wallen, zijn vele verkeersvrije straatjes en kleurrijke woningen, meer dan een bezoek waard.
Maar we zijn hier ook in het land van de menhirs en de dolmens. De Grand Menhir van Er Grah en de Table des Marchands op de site van Locmariaquer. En vooral de indrukwekkende 'alignements' van menhirs, meer dan 2000, opgericht omstreeks 4000 voor Christus, in Carnac en omgeving.
En dan is het wandelen geblazen. Over het GR-kustpad. Het uitzicht op zee is prachtig. De kust zelf, waar ooit de oesterkweek een grote bloei kende, maakt een eerder verloederde indruk. Vele oesterbanken en -putten liggen er verlaten en verwaarloosd bij. Enkele bedrijfjes zijn nog actief en je kan er bij een glas witte wijn verse oesters naar binnen slurpen.
Het schiereiland Quiberon is een 15 km lange landtong. Op een bepaalde plaats is de landengte zo smal, dat je zowel de ruige westkust van de open zee als de beschutte oostkust van de baai ziet.
10-10-2010 om 16:06
geschreven door Gust Adriaensen
We wandelen door de vrij mondaine badplaats Dinard, over de Barrage de la Rance. De hier gebouwde getijdenkrachtcentral is een van de eerste en grootste in Europa.
We bezoeken de parochie-erven, de 'enclos' van Pleyben, Lampaul-Guimiliau en St.-Thégonnec. 
Van St.-Albin stappen we naar Locronan. Wat verder van de kust. Een doodgewoon, lieflijk, rustgevend landschap.
Wordt het niet te veel voor Rik?
Ook het historische centrum van Vannes is met zijn magnifieke tuinen voor de wallen, zijn vele verkeersvrije straatjes en kleurrijke woningen, meer dan een bezoek waard. 
