|
De bisdommen investeren al jaren enorm veel energie, middelen en mensen, in de herstructurering van het eeuwenoude parochielandschap.
Dat blijkt vooral een administratieve en personeelsoperatie te zijn.
Op het vlak van de instandhouding, de versterking, de bloei van de plaatselijke geloofs- en kerkgemeenschappen, blijkt de oprichting van de pastorale eenheden, grotendeels een maat voor niets te zijn.
De teams lopen leeg, ze functioneren amper, sommige leden hebben nauwelijks of geen contact met de plaatselijke kerkgemeenschap of pratikeren helemaal niet. Elke keer er binnen een pastorale eenheid, liturgische diensten worden geschrapt of een parochie wordt opgedoekt, haakt ook het overgrote deel van de pratikerenden op die plek, af. Dat mensen overschakelen naar misvieringen in een andere kerk van de pastorale eenheid, gebeurt uiterst zelden.
Degenen die nog trouw pratikeren, voelen zich verweesd. De kloof met het bisdom en zijn gemandateerden, ook al zijn dat vaak leken, wordt groter en groter. Zij worden sterker en sterker aangevoeld als vreemde ambtenaren, die hun afgemeten job doen.
Geen wonder dat er een trend is van kleine gemeenschappen die in de hun vertrouwde kerk of kapel, in gezamenlijk gebed en zang , blijven samenkomen om hun christen-zijn te beleven.
31-01-2025 om 11:59
geschreven door Gust Adriaensen
|
