In De Standaard schrijft journalist en historicus Marc Reynebeau dat voor de NVA-top de Catalaanse kwestie 'dient als symbolisch spiegelbeeld' voor de eigen winkel en 'retorische echokamer'.
Het kan niet anders of deze scherpzinnige en m.i. correcte analyse van Reynebeau, moet bij nogal wat Vlaams-nationalisten woedende reacties (die vooral op de journalist gericht zijn) uitlokken.
Maar je kan er niet omheen. De warme sympathie van de N-VA-top voor het 'kleine, dappere, verdrukte Catalonië, is niet exemplarisch voor de overgrote meerderheid van de NVA-leden of -kiezers, laat staan van de Vlamingen. Die kan het namelijk geen bal schelen wat die Catalanen willen of niet willen, als hun vakantie-oorden maar veilig blijven. En van 'verdrukking' hebben ze bij hun bezoeken aan Barcelona of de costa's, helemaal niks gemerkt.
Voor de politici die met perceptiecreatie voor hun eigen partij bezig zijn, is ook het lot van Catalonië niet zo belangrijk. Er zijn tientallen minderheden binnen bestaande staatsstructuren, ook in Europa, die steun kunnen gebruiken.
Via de 'verontwaardiging' om de onderdrukking van het separatistisch streven van het welvarende Catalonië, hoopt de NVA de onafhankelijkheidsdroom voor Vlaanderen wat aan te vuren en kan zij in haar retoriek het romantische kaakslagflamingantisme (maar dan toegepast op Catalonië) nog eens van stal halen.
Ondertussen zwijgt de partij als vermoord over nummer 1 van haar statuten en politiek program: de republiek Vlaanderen.
05-11-2017 om 07:41
geschreven door Gust Adriaensen
|