|
In De Standaard beklemtoont Luc Huyse terecht hoe moeilijk het is om het 'zelfvertrouwen te herstellen van wie geschonden is'. Vandaar zijn scepticisme ten aanzien van de waarheidscommissie die de Kerk wil instellen voor de verdere afhandeling van het seksuele misbruik binnen de instelling. Maar wel alle heil verwachten van 'een openbaar verdict van een strafrechter...', is wel erg kort door de bocht.
Positief is dat Huyse het ook even heeft over andere plaatsen van misbruik en hij geeft een aantal voorbeelden: jeugdbewegingen, leger, sportclubs, instellingen voor mentaal gehandicapten. Als zichzelf respecterend socioloog kon hij ook moeilijk anders. Hoewel het me verwondert dat hij niet de familie en de buurt in het rijtje opneemt.
Maar hij zowel als de meeste andere columnisten en journalisten blijven bijna uitsluitend de Kerk én het seksuele kindermisbruik viseren. Het is een aandachtsvernauwing die m.i. nadelig en gevaarlijk is voor een effectieve bestrijding van misbruik. Zeker sociologen als Huyse weten dat in familie en buurt en in de sectoren die hij opnoemt, misbruik voorkomt. Deze sectoren worden door de media grotendeels met rust gelaten. Waarom wordt er geen grote campagne gelanceerd om slachtoffers van misbruik binnen de familie, de eigen buurt, de sportclub, enz. ertoe aan te zetten zich te melden?
En seksueel misbruik is niet de enige afschuwelijke vorm van machtsmisbruik. Door de exclusieve toespitsing op seksualiteit, is er nog maar amper aandacht voor de slachtoffers van fysiek, psychisch, sociaal en economisch geweld. Bovendien wordt de indruk gewekt dat er van misbruik, ook van seksueel misbruik, geen sprake meer is wanneer iemand meerderjarig is.
26-09-2010 om 14:15
geschreven door Gust Adriaensen
|
