|
In De Standaard van 19 december schrijft redactrice wetenschap Hilde Van den Eynde over het licht dat de duisternis overwint. 'Vaarwel duisternis, welkom licht' is de titel.
Zij beveelt deelname aan een joelfeest aan. Hand in hand met een geliefde of een vriend kan je dan onder het goedkeurend oog van een druïde door de vlammen van het joelvuur springen. Hilde heeft er al ervaring mee. Zij kent haar weg in 'heidens Vaanderen' (wat dat ook precies moge inhouden ), én schrijft ze: 'Wie zich weleens aan zo’n vuursprong heeft gewaagd, weet hoe louterend die kan zijn'.
Mooi. In haar vervoering krijgt het joelfeest ook voor haar een religieuze betekenis . Dat is duidelijk niet het geval, althans voor haar, met Kerstmis, 'de dag waarop christelijke gelovigen de geboorte van Jezus herdenken'. Een eigenaardige, uitstervende sekte is dat. 'Voor ons, geseculariseerde eenentwintigste-eeuwers', oreert Hilde, 'heeft Kerstmis die religieuze betekenis al lang niet meer'.
Ach, ik gun Hilde haar louterende sprong door het vuur, maar mag ik haar vragen zichzelf niet als maatstaf voor 'ons eenentwintigste-eeuwers' te nemen?
En ook toch de officiële spelling van 'joelfeest' te gebruiken. Zij schrijft joelfeest met een hoofdletter: Joelfeest. Een detail? In de context zeker niet. Voor Hilde, redactrice WETENSCHAP nota bene, is het joelfeest zoveel belangrijker dan het ouderwetse, gedateerde Kerstmis. En dus verdient joelfeest ook een hoofdletter: Joelfeest. Ook al is de officiële spelling met kleine letter. Maar als het van Hilde afhangt, die weg is van het joelfeest, zal daar verandering in komen.
19-12-2020 om 12:47
geschreven door Gust Adriaensen
|
