Unizo, het vroegere NCMV (Nationaal Christelijk Middenstandsverbond), heeft het nodig gevonden vlug vlug een vragenspelletje te organiseren bij zijn leden. De vragen werden daarbij zo door de Unizotop geselecteerd dat de leden zich konden uitspreken voor of tegen bepaalde coalities.
De uitslag verwondert niet. De middenstanders worden al lang genoeg gebrainwasht door Van Eetvelt en co. in een bepaalde politieke richting.
Maar wat serieuze vragen oproept en strenge afkeuring verdient is dat de top van de organisatie dergelijke chantage-enquête op stapel zet.
Unizo spreekt zich nu duidelijk uit voor en tegen bepaalde politieke formaties. Zij bezondigt zich aan een extreme vorm van politieke chantage. Zij probeert een bepaalde coalitie af te dwingen door er dreigementen aan toe te voegen die ongehoord en crimineel zijn ten aanzien van vooral de werknemers.
Met dit ronduit domme initiatief schiet Unizo de eigen voeten aan flarden. Van Eetvelt beseft klaarblijkelijk niet dat hij in de toekomst door vriend en vijand daarop zal afgerekend worden.
Het verzet van Unizo tegen vakbondsacties zal ook alle geloofwaardigheid verliezen. Die zijn overigens altijd gematigder dan het dreigement dat nu op initiatief en onder impuls van de werkgeversorganisatie naar buiten wordt gebracht.
Wanneer de vakbonden zo onverbloemd én met zulke extreme dreigementen een welbepaalde regeringscoalitie eisten en andere afwezen, zou het kot te klein zijn. Ook het mediakot. Nu brengen de gazetten deze chantage-enquête in grote opmaak. En zonder ook maar één woord van kritiek op deze rechtstreekse inmenging vol met dreigementen, in het democratische proces van de regeringsvorming.
30-06-2014 om 08:17
geschreven door Gust Adriaensen
29-06-2014
De dictatuur van de media
Er was de voorbije dagen nogal wat te doen in de pers rond de uitval van Bruno Tobback tegen het politieke journaille en de vervroegde voorzittersverkiezingen van de Vlaamse socialisten. De Vadder rakelde een en ander nog eens op in De Zevende Dag en Knack-online gaf er ook aandacht aan. Klaarblijkelijk zijn de journalisten het niet gewoon dat ze eens op hun plaats gezet worden.
Ik kan alleen maar sympathie opbrengen voor Tobbacks kritiek op de media. Politici zouden zich vaker kwaad moeten maken op journalisten. En ook al degenen die beroepsmatig in contact moeten komen met journalisten. Ik vind het verfrissend en getuigend van moed dat journalisten op hun plaats worden gezet. Dat gebeurt veel te weinig en dus denken zeker de politieke journalisten dat ze onaantastbaar zijn en de wijsheid en waarheid in pacht hebben, dat ze een politicus kunnen maken of breken.
De meeste politici zijn als de dood om zich te verweren en dus laten ze toe dat journalisten met hen de vloer aanvegen. Althans met sommigen: de politiek zwaksten. Daaruit blijkt vaak de machtsbeluste, hypocriete houding van journalisten. Zij pakken vooral die politici aan die in de problemen geraken: een zwakke verkiezingsuitslag neerzetten, binnen de eigen partij kritiek oogsten, niet goed liggen bij de publieke opinie of hun lezerspubliek. Anderzijds worden politieke leiders die goed in de (hun) markt liggen, met fluwelen handschoenen aangepakt of in bescherming genomen. Soms wordt het stuitende vleierij en tendentieuze berichtgeving en commentaren, die nog weinig te maken hebben met objectiviteit en waarheidsgetrouwe benadering van feiten en personen.
Het is dan ook geen toeval dat die kranten en tijdschriften die zich bezondigen aan dergelijk beleid en het vanuit een bepaalde maatschappijvisie duidelijk gemunt hebben op bepaalde partijen en politici, op hun forum mensen aantrekken en ze ook een forum geven, die hun afkeer voor die politici en partijen ventileren in scheldtirades en verdachtmakingen.
Ook nu weer. Bruno Tobback zegt wat ik ook al door politici van andere partijen heb horen vertellen, en dan geen reactie ofwel bewondering opriep bij forumdeelnemers: 'Ik ben niet getrouwd met mijn functie, ik ben getrouwd met mijn partij'. Tobback mag dat klaarblijkelijk niet zeggen volgens 'de echte Vlamingen'. De bagger die over hem wordt uitgestort op het 'forum' van Knack-online mist alle niveau. De gebruikte scheldwoorden liegen er niet om: 'ventje, zonder verstand, sossenbende, Babyback, zwak arrogant mannetje...'.
Fraai is het allemaal niet. Nog erger is dat degenen die op dergelijke manier reageren, zich erop voorstaan dat zij 'de echte Vlamingen' zijn.
29-06-2014 om 15:45
geschreven door Gust Adriaensen
'Wees niet verlegen over Alzheimer'
Christine Van Broeckhoven:
'We moeten mensen dringend weer leren accepteren zoals ze zijn. Ik zeg dat ook aan familie van alzheimerpatiënten: neem die overal mee naartoe, wees daar niet verlegen over. Alzheimer is een zeer traag proces waarbij men in de eerste jaren nog een goede levenskwaliteit heeft. Mits aanvaarding van de samenleving. Nu denkt iedereen die de diagnose krijgt, dat hij meteen in de terminale fase belandt.'
29-06-2014 om 08:18
geschreven door Gust Adriaensen
28-06-2014
'De betekenis van de monastieke toewijding'
Frater Jean-Baudouin is monnik in het klooster in Syrië, waar norbertijn Daniël Maes directeur van het seminarie is.
Betekenis van de monastieke toewijding
Van onrust naar vrede
Hallo, mijn naam is Fr. Jean-Baudouin. Ik ben Bruggeling, 28 jaar oud. Via de wegen die God kent ben ik vier jaar geleden naar dit klooster gekomen. Ik had in de verste verte nooit gedacht ooit monnik te worden. Nu kan ik alleen maar zeggen dat deze weg me vervult in het diepste van mijn wezen, vooral dan het feit dat God mij roept tot éénheid met Hem. Christus zegt ons dat het koninkrijk van God binnen in ons is. Het is dan ook in mijn binnenste dat ik Christus heb leren kennen dankzij het gebed in stilte. Het gebed is een vriendschap met God waarbij we samen met Hem wandelen. Die pelgirmstocht gebeurt in stilte omdat God in de stilte spreekt. Sint Johannes van het Kruis zegt: “God heeft maar één Woord, Hij heeft het in de eeuwigheid gezegd, en in een eeuwige stilte; dat Woord is zijn Zoon.” God beantwoordt onze diepste verwachtingen. Ik was altijd onrustig, ontevreden, zoekend en vragend, maar Christus, die de Weg is, de Waarheid en het Leven vervult mij nu.
Pater Daniel, die directeur is van ons seminarie, heeft mij gevraagd af en toe iets te schrijven in zijn wekelijkse brief. Ik heb zijn uitnodiging aanvaard en vind het een hele eer mij zo te mogen uitdrukken aan zijn rijk publiek. Gedenk mij aub in uw gebeden opdat de Heilige Geest op mij neer zou dalen en ik iets zou mogen schrijven die u pleziert en opbouwt in Christus. Ik zal niets schrijven over de situatie in Syrië of Irak gezien Pater Daniel dat zo voortreffelijk doet; ik wil liever af en toe iets met u delen over wat mij geraakt heeft in mijn studies.
Vooreerst wil ik de spiritualiteit van onze gemeenschap aan u voorstellen. Die ligt erg dicht bij de Carmelitaanse gezien moeder Agnès Mariam van het Kruis (onze moeder-overste) gedurende 21 jaar in het Carmelitessenklooster van Harissa in Libanon heeft geleefd. Het zijn dan ook in de eerste plaats haar lezingen en haar studies over het innerlijke gebedsleven die ik met u wil delen omdat die zo’n grote invloed gehad hebben op mijn persoonlijke leven. Gedurende een van haar conferenties vertelde ze ons het volgende over de monastieke toewijding (Wat tussen vierkante haken staat heb ik bijgevoegd):
De term ‘toewijding’ in de Bijbel
“De term “monastiek” komt van het Griekse monos, in het Arabisch mutawahed;het komt van de wortel één. De monnik is iemand die één is met God, één is met zichzelf en [één is met zijn medemens]. Het is niet omdat je monnik bent dat je dat doel onmiddellijk bereikt hebt, het is veeleer een project [op lange termijn]. Niets kan toegewijd zijn dan aan God, Hij is de enige die het waard is om aan toegewijd te zijn.
[In de Bijbel komen we de term ‘toewijding’ voor het eerst tegen in Gn. 2,3: “ God zegende de zevende dag en maakte hem heilig”, in het Hebreeuws kadash = heilig maken, toewijden, concacreren]. Toegewijd zijn betekent gereserveerd zijn voor het heilige, apart gesteld worden van alles dat niet heilig is. Het is een staat die ons verheft om ons te doen binnen treden in het mysterie en in het wezen zelf van God.
De term ‘toewijding’ is verbonden met het Paasfeest. [Toen de Hebreëuwen Egypte verlieten o.l.v. van Mozes moesten ze een paaslam slachten en nuttigen, diezelfde nacht in haast, met de staf in de hand en in familieverband. Ex. 11 kondigt de laatste plaag aan, de dood van alle eersteborenen van de Egyptenaren. Hoofdstuk 12 beschrijft hoe de Israëlieten bloed van het paaslam op hun deurposten hoorden te strijken waardoor de verderfengel hun huizen zou voorbijgaan en hun eerstgeborenen gespaard zouden blijven].
Na hun bevrijding uit Egypte zegt de Heer tot de Israëlieten: “Wijdt Mij alle eerstgeborenen toe; alles wat bij de Israëlieten de moederschoot opent, mens of dier, behoort Mij toe”, (Ex. 13,2). Die eerstgeborenen hadden moeten sterven met de eerstgeborenen van de Egyptenaren. Het is alsof ze van de dood tot het leven teruggeroepen werden. Wanneer we toegewijd zijn [aan God], sterven we aan iets om te leven in de Heer. Omdat die eerstgeborenen gered werden door het bloed van het lam vraagt de Heer in ruil dat ze tot Hem gewijdt zouden zijn opdat ze niemands eigendom zouden zijn, behalve dan van het Heilige. Welnu, ons doopsel is de vervulling van de toewijding van deze eerstgeborenen. Wij worden niet meer gered van de verderfengel die de eerstgeborenen kwam doden. Wij worden gered uit de macht van de duivel – die het leven van God in ons wil doden – door het bloed van Christus, hét nieuwe Paaslam. De monastieke toewijding wil tot het uiterste gaan in de toewijding van het doopsel.
De maagdelijkheid
Sinds de eerste eeuwen van de Kerk hebben sommige mensen het voorbeeld van de maagdelijkheid[1] van Christus en zijn Moeder gevolgd. Het concept van de maagdelijkheid is van fundamenteel belang om de monastieke toewijding te begrijpen. Maagdelijkheid wil zeggen: apart gesteld worden om door God gevormd te worden, zich te verenigen met Hem en met zichzelf.
Maagdelijk is iemand die alleen aan God toebehoort op 3 niveaus.:
Op het spirituele niveau: die persoon is geconsacreerd aan God. Hij/zij geeft zichzelf uit liefde voor God en wil geen andere dan God.
Op het psychische niveau: hij/zij wil niet verleid worden door wat dan ook buiten God.
Op het fysieke niveau: die persoon wordt apart gesteld, toegewijd, en behoort fysiek tot niemand toe.
De maagdelijkheid[2] is de toestand van de hemel waar de liefde niets kapot maakt maar integendeel, waar de liefde vol maakt. Het is alleen God die dit kan want Hij maakt één. Hij vereenzelvigt ons met Hem en Hij vereenzelvigt ons met onszelf omdat Hij ons aan onself openbaart.
De maagdelijkheid is terugkeren naar de oorspronkelijke menselijke conditie, naar het ‘beeld van God’[3]. Het is de conditie van het volgende leven - het eeuwige leven dat we zullen verkrijgen na onze dood en onze hereniging met de Verrezen Christus - op voorhand beleven (cf. Lc 20, 34-35). Onze integriteit [= de menselijke conditie in haar volheid] hier op aarde is gebaseerd op onze wil [ = onze innerlijke beslissing om aan Hem toe te behoren] daar we [in onze zwakke menselijke conditie] altijd zullen moeten kampen met de aanvallen van de duivel, van het vlees en van de passies. We kunnen nooit beweren volledig ‘maagd’ te zijn; onze gedachten, passies en verleidingen voeren een oorlog tegen ons maar in die strijd streven we naar die vervolmaking van ons project van éénheid met God. Beetje bij beejte geeft God ons dan onze integriteit terug en maakt Hij ons één met Hem.
De woestijnvaders[4] hebben dit leven geleid. Hun werken staan vol raadgevingen[5] maar het is vooral het werk van St Jan van Het Kruis, de mystieke kerkleraar, die de doctrine van de éénheid met God in haar totaliteit heeft uitgeschreven.
Wanneer ik over eenheid spreek, spreek ik altijd over een huwelijkseenheid. Het gaat hier om het mysterie van de liefde en eenheid van Christus met de Kerk die de liefde en eenheid van de Vader met de Zoon in de Geest vertegenwoordigt. Net zoals de gedoopten het volk van God zijn, zo is het hart van de monnik de echte tempel van God, het ware paradijs.” Tot zover de woorden van Moeder Agnès-Mariam.
Ten slotte, zoals de boodschap van de maagdelijkheid een schok was voor het heidense Romeinse Rijk, zo is deze boodschap nu eveneens radicaal tegengesteld aan de huidige geseculariseerde levensopvatting. Het heeft mij echter jaren geleden wakker geschud toen ik die boodschap via de lippen van Moeder Agnès-Mariam met klem en klaarheid hoorde uitspreken. Als ik nu in mijn theologische vorming dieper kennis maak met de inhoud van het Woord Gods en de kerkelijke visie op het leven en de samenleving, dan vraag ik me weleens af waar wij schrik voor hebben en waar wij op wachten om dit met gezag te verkondigen. Dit is de visie voor het leven en het geluk van de mensen van deze tijd en van alle tijden, hier en overal.
Hartelijke groeten,
In Christus,
Fr. Jean-Baudouin
[1] Het christelijk geloof ontstond in het Romeinse Rijk, gekenmerkt door een heidense wereldoverheersing én tegelijk een moreel verval. Maagdelijkheid en martelaarschap waren in de eerste christelijke gemeenschappen de grootste idealen. Voor de heidense wereld was dit een geestelijke schok. En vanaf de vierde eeuw kwam er dan nog de spiritualiteit van de woestijnvaders bij, onder impuls van de grote abt Antonius.
Maagdelijkheid, martelaarschap en spiritualiteit van de woestijn werden niet door iedereen beleefd, maar waren wel voor allen een inspiratiebron voor een aan Christus toegewijd leven, radicaal tegengesteld aan de gangbare heidense levenswijze.
[2]1 Co 7, 32-35: “Ik zou willen dat u zonder zorgen was. Wie niet getrouwd is, heeft zorg voor de zaak van de Heer en wil de Heer behagen. Maar de getrouwde heeft zorg voor aardse zaken en wil zijn vrouw behagen; zijn aandacht is verdeeld. (...) Dit alles zeg ik u voor uw eigen bestwil; het gaat mij alleen om de eerbaarheid en een overdeelde toewijding aan de Heer”. Het is dus moeilijker voor de getrouwden om zich onverdeeld te wijden aan de Heer. Moeilijk misschien, maar niet onmogelijk, kijk maar naar de ouders van de Heilige Theresa van Lisieux, en de patronen van Zwitserland, Nicolaus von Flüe en zijn vrouw Dorothea. Elke mens is geroepen om volledig toegewijd te zijn aan de Heer. De Heer vraagt ons hart (cf. Spr 23,26), en dat zowel van de getrouwde als van de maagd. (zie verder 1 Co 7 en Mt 19, 1-12).
[3]Gn 1, 26: God sprak: ‘Nu gaan We de mens maken, als beeld van Ons, op Ons gelijkend’”
[4]De eerste monniken in Egypte, Syrië, Palestina die in de woestijn als kluizenaars het ‘engelenleven’ leidden.
[5]Pater Daniel voegt hier graag aan toe dat die raadgevingen dikwijls veel rijker zijn dan de laatste psychologische verworvenheden.
28-06-2014 om 13:31
geschreven door Gust Adriaensen
'IK' versus 'een regering die niets doet'
Heb je de andere partijvoorzitters veel afwijzende commentaar horen geven bij de aanstelling door de koning van De Wever als informateur? Ik niet.
Wat een verschil met nu. Pas informateur af en De Wever valt alweer terug in zijn mix van arrogantie en Calimerogedrag.
Als geoordeeld wordt dat een 'tripartite' mogelijk is, dan is het democratisch evenzeer verantwoord om die formule uit te proberen als het uitproberen van een centrumrechtse formatie. Na het jarenlang vernederen van de Walen -het Waalse profitariaat, weet je wel- en het diaboliseren van de grootste democratische Waalse partij, de PS, wordt het nu zo voorgesteld dat een 'tripartite' des duivels is en dat alle heil mag verwacht worden van centrumrechts.
De Wever zou ook eens moeten ophouden met het debiteren van primitieve platitudes als: 'Wij zijn klaar om aan de slag te gaan en een regering te vormen die doet wat moet gebeuren en niet een regering die niets doet".
Een regering die niets doet!? Kom nou. Welke journalist of politicoloog doet eens een poging om een serieuze vergelijking te maken omtrent de daad- en beleidskracht, tussen de Vlaamse en de federale regering?
Beweren dat van een regering die hij op poten zet, het paradijs te verwachten is en van andere formateurs en regeringsformules niets dan alleen maar miserie voortkomt, is een extreem populistisch loopje nemen met de waarheid en een vernedering voor een groot deel van de Vlaamse kiezers.
Het is niet allemaal onnadenkend Vlaams kiesvee, meneer De Wever!
28-06-2014 om 09:13
geschreven door Gust Adriaensen
Pater Daniël Maes in Syrië
VIII.15
Vrijdag 27 juni 2014
De (on)aangename kanten van ons dagelijks leven
Iedere dag wordt de stroom nog voor meerdere uren onverwachts en meermaals onderbroken. Ondertussen hebben we eindelijk “snel internet” gekregen, maar dat werkt meestal heel traag en zonder electriciteit dus helemaal niet. Onze kleine binnentuin (40/40 m) staat vol groene gewassen en iedere dag wordt er al van gegeten. Dat is vooral te danken aan de fraters, regelmatig geholpen door de jongens van de vluchtelingenfamilies. Ik heb mijn best gedaan om de knoflook water te geven maar slechts één plantje is overgebleven. Ik houd niet van knoflook en misschien hebben ze gevoeld dat ik ze niet “met liefde” heb besproeid. Eerlijk gezegd: de knoflook werd vier maanden te laat geplant. Geen nood, de fraters hebben er lang wat anders gezet. En nu hebben ze hun eerste courgetten al geoogst, die traditiegetrouw bij de eucharistie voor het altaar worden geplaats als dank aan God en om zijn verdere zegen te vragen. Op het grote terrein met zijn duizenden fruitbomen is er veel verloren. Wel zijn de bomen in leven gebleven dank zij de onverwachte regen. Wegens de vorst is in heel de streek de oogst verloren. De natuur schijnt te delen in het lijden van het volk. Laat dat dan een soort ‘sabbatjaar’ zijn, een rust. Zelf hebben we daar omwille van de oorlog niet kunnen werken en nu hebben anderen wel een flink gedeelte met groenten beplant die weelderig groeien. Onze kleine voorheen kille kamertjes zijn ondertussen door de zomerzon flink opgewarmd. Af en toe is het er zwoel. Toch is het maar zelden dat er iemand een dag onder bezwijkt. Vliegen en muggen zijn natuurlijk een erg vervelende en universele plaag en niet iedereen kan die chemische spulletjes verdragen die daartegen gebruikt worden. En vergeet niet, in de loop van de geschiedenis werd menige oorlog beslist door de allerkleinste diertjes die een besmetting veroorzaakten en een heel leger letterlijk tegen de grond kon zetten. Gelukkig heeft Syrië een goed leger dat nu ook in onze streek een grote opruimingsdienst bezig is. Als dat over enkele weken gebeurd is kan ons dagelijks leven flink wat verbeteren en kunnen ook de belangrijkste schapen die onze stal omwille van de veiligheid moesten verlaten weer terugkeren. Dat zal een feest zijn. We zien er in ieder geval allemaal met groot verlangen naar uit.
Petrolboeren en andere terroristische organisaties
De nieuwe gebeurtenissen in Irak zetten wel een domper op onze vredesvooruitzichten in Syrië en het hele Midden-Oosten. Eigenlijk is er niet zo veel nieuws aan. De vechtjassen en hun doelstellingen blijven dezelfde, alleen de methoden zijn telkens weer anders. De kinderen van de duisternis - Jezus zei het al - zijn dikwijls slimmer dan de kinderen van het licht.
De hoog edele secretaris van de UNO Ban Ki-moon, heeft geopperd dat hij een nieuw vredesvoorstel voor Syrië wil doen: een absoluut embargo op alle wapenleveringen. Wat een bekommernis om de vrede in Syrië, zullen velen wellicht denken. In werkelijkheid is het pure hypocrisie. Het wapenembargo destijds in Libië trof in feite alleen het nationale leger, terwijl alle rebellengroepen langs alle kanten wapens in overvloed konden aanschaffen. Gelukkig heeft de Russische permanente vertegenwoordiger bij de UNO, Vitaly Churkin eventjes duidelijk gemaakt dat zulk een voorstel geen enkel effekt heeft op de gewapende rebellen en dus het bloedvergieten helemaal niet vermindert. Het sluiten van de door de NAVO beschermde terroristenkampen in Turkije en Libië of het sluiten van de grenzen voor alle terroristen, dat heeft onze Ban Ki-moon nog niet voorgesteld, want dan zou de oorlog tegen Syrië meteen stilvallen en dat blijkt nu helemaal hun bedoeling niet te zijn. Carla Del Ponte, zelf lid van de internationale onderzoekscommissie voor Syrië heeft nog eens duidelijk gezegd dat het terroristische groepen en buitenlandse strijders zijn die het Syrische volk een ondraaglijk lijden bezorgen door moorden, verwoestingen en ontvoeringen. Maar haar stem wordt niet gehoord omdat ze helemaal uit de toon valt. Er worden krachtige uitspraken tegen en nniet voor Syrië verwacht. De groepen die in Irak als “terroristisch” worden omschreven, krijgen in Syrië internationale steund als “vrijheidstrijders”. Ondertussen wordt Syrië gestraft o.a. met zware sankties omdat het “zijn bevolking blijft uitmoorden” en telkens wordt in alle ernst de vraag gesteld of het edelmoedige westen toch niet de plicht heeft militair in te grijpen zoals in Irak en meer zouden moorden. Obama wil 500 miljoen dollar geven opdat de rebellengroepen nog meer kunnen moorden en verwoesten. Dat is zijn bijdrage aan vrede en democratie voor het volk! En zo zie je hoe onze hoogedele internationale instellingen en wereldleiders druipen van huichelarij.
Wat nu in Irak gebeurt is helemaal geen nieuwe, onverwachte oorlog vanwege een fanatieke islam, zoals de westerse media graag napraten. Het is de voortzetting van de oude oorlog met dezelfde wereldheersers. Amerika-Israël willen het hele Midden-Oosten verbrokkelen om zelf de macht en de rijkdom te grijpen, mooi verpakt met de schijn van vrijheid en democratie voor de bevolking. Na de tweede oorlog tegen Irak op 19 maart 2003 kondigde president Bush op 1 mei plechtig “de bevrijding van Irak” aan. De honderdduizenden (mogelijk ’n half miljoen?) doden waren geen vermeding waard. In de eerste oorlog van 1990 waren er al ‘n 300.000 doden gevallen en in de jaren daarna zijn mogelijk ’n half miljoen kinderen aan ondervoeding gestorven wegens de sancties en het embargo. Maar wie is nu nog geïnteresseerd aan zulk oud nieuws? Laat het duidelijk zijn dat het immense lijden van een volk geen rol speelt in de grote politieke vredesinspannigen met wapengekletter. Hoe ingewikkeld de achtergronden ook kunnen zijn, het gaat hier zeker ook om petroleum, het “aardse manna”. Nu zijn twee grote petroleumindustrieën in het spel. Exxon-Mobil, eigendom van Rockenfeller, de grote baas in Qatar, zorgt zonder moeite voor de illegale verkoop van de door al-Nousra in Syrië gestolen olie. Aramco, eigendom van VS, de grote baas in Saoedi-Arabie, die ook ISIS financiert, zorgt nu voor de verkoop van de door ISIS gestolen petroleum. Petrolboeren met hun terroristen en een zeer winstgevende maffiahandel hebben een hoofdrol in het theater. En ondertussen lijdt en sterft een deel van de wereldbevolking. Ban Ki-moon, ban de terroristen met hun olie naar de “moon”!
Eindelijk!
De media zijn in grote mate medeschuldig aan de gruwelen van de oorlog. De reeds genoemde Carla Del Ponte heeft vroeger al duidelijk gesteld dat het wel degelijk terroristen zijn die in Syrië de gifgasaanslagen plegen. Trouwens, iedereen met een klein beetje kritische zin wist dit al lang. En wat doen onze journalisten? Ze fixeren dag na dag hun aandacht op de opruiming van die oude en weliswaar gevaarlijke rommel van de chemische wapens, die Syrië in heel deze oorlog niet heeft gebruikt en ook niet nodig had. Zo helpen ze mee aan een vals beeld, nl. dat hiermee toch wel de belangrijkste stap gezet is naar de vrede in het Midden-Oosten. Om dat nog meer te benadrukken heeft die opruimers club ook onmiddellijk de nobelprijs voor de vrede gekregen! Dit alles dient enkel om de waarheid te bedekken. Dat ons klein buurland ondertussen massavernietigingswapens (chemische én biologische) blijft opstapelen (en gebruiken!), en dat het bovendien een drievoudige nucleaire macht heeft uitgebouwd, in de lucht, op het land en in de zee, dat moet geheim blijven. Neen, als de laatste chemische wapens van Syrië opgeruimd zijn moeten wij allemaal in koor roepen: “Hoera en proficiat, het Midden-Oosten is nu helemaal vrij van massavernietigingswapens!” J. Kerry kon niet slapen, zei hij, van de beelden van de slachtoffers. Dat hij en zijn regering daar de hoofdschuldigen van zijn, hindert hem blijkbaar niet. L. Fabius blijft Syrië beschuldigen met het gezag van zijn regering die al ingestort is, tot heil van het Franse volk, dat nu kan opstaan. Een omvallende boom maakt nu eenmaal veel meer lawaai dan een heel bos dat aan het groeien is. In Engeland zijn er gelukkig al politici die zich openlijk afvragen of Tony Blair, de speciale vredesgezant voor het Midden-Oosten nu helemaal gek geworden is. Is er nu niemand die deze krankzinnige molen van alle nieuwsagentschappen tegelijk kan doen stilvallen? B.v. aan de hand van een objectief verslag over het gebruik van chemische wapens in de oorlog tegen Syrië? Hij hoeft hiervoor alleen maar enkele onafhankelijke rapporten en authentieke getuigenissen te verzamelen, die een massa verpletterend materiaal geven en het handelen van de zogenaamde “vrienden van Syrië” deskundig ontmaskeren. Hij kan verder al wat de gezaghebbende pers daarover gemeld heeft gewoon terzijde laten als zijnde tijdverlies. Of is het teveel gevraagd aan de journalisten dat ze waarheidsgetrouwe berichten zouden schrijven en de echte schuldigen aanklagen? Tegen de waarheid kan uiteindelijk niemand op, ook niet de 22 “obediënties” van Franse vrijmetselaars met hun 142.120 “broeders” en 32.778 “zusters” en zelfs niet de invloedrijkste 136 dames en heren van de Bilderberggroep die van 29 mei tot 1 juni dit jaar in Kopenhagen hun geheime afspraken maakten.
In Egypte hebben enkele journalisten van Al-Jazeera zware gevangenisstraffen gekregen voor het manipuleren van het nieuws met oorlogsmisdaden als gevolg. Wij spreken ons niet uit over de schuld of onschuld van de betrokken journalisten. Wij willen het hebben over de nieuwszender zelf. De Israëlisch-Amerikaanse Al-Jazeera in Qatar is een terroristenorganisatie die zich al jaren schuldig maakt aan misdaden tegen de menselijkheid, door met getrukeerde beelden volksopstanden te suggereren die daarna dan worden uitgelokt. Al-Jazeera heeft een groot aandeel gehad in de vernietiging van Libië en in de verwoestingen en moorden in Syrië. Anderhalf jaar geleden schreven we hierover al uitvoering. Een jongen uit een christelijk gezin werd hier vermoord, wat al-Jazeera uitvoerig toonde en gebruikte als bewijs van de wreedheid van het Syrische leger. Omwille van de nauwe band van ons klooster met deze christelijke familie hebben we ons meeleven betuigd. Daarop kwam de waarheid naar boven, die totaal anders was. Twee groepen waren actief. De ene pleegde de misdaad. Ze schoten de jongen die op straat speelde en toen de moeder hem bloedend in haar armen nam, hebben ze hem uit haar handen gerukt en gezegd dat ze hem naar het hospitaal zouden brengen. In feite reden ze er mee naar een schuur, waar een kameraploeg van Al-Jazeera zijn sterven filmende met de nodige kommentaar als bewijs van de wreedheden van het Syrische leger en de president. In werkelijkheid was er helaas geen nationaal Syrisch leger in de buurt. In de Arabische wereld zijn de kijkcijfers van Al-Jazeera al lang drastisch gedaald, omdat men beseft dat Al-Jazeera pure westerse oorlogspropaganda is op basis van leugens. Onze media hebben deze manipulaties altijd als de zuiverste waarheid overgenomen. Vandaar nu hun onnozel protest. Als ze een greintje belangstelling hadden gehad voor hun eigen beroep, dan zouden ze Al-Jazeera zelf al lang aangeklaagd hebben. Dit had veel bloedvergieten kunnen verminderen. Dat is voor mij verantwoorde journalistiek. Maar ze hebben gezwegen en als papegaaien nagepraat. Ze stonden enthoesiast aan de kant van de moordenaars en niet aan de kant van de onschuldige slachtoffers. En nu voegen ze er nog een huichelachtige minuut stilte aan toe. Als je niets te zeggen hebt, doe het dan zeker niet in de openbare media. Proficiat aan de Egyptische rechtspraak en proficiat aan Abdel Fattah al-Sissi, de moedige nieuwe Egyptische president die al heeft laten weten dat hij zich in deze rechtspraak niet wil mengen. Zoals veruit de meeste Egyptische burgers “van goede wil” wensen we deze president alle goeds toe en hopen dat hij stand blijft houden tegen het vernietigend westers terrorisme. Is het niet de moeite om deze kant ook eens te belichten?
P. Daniel
28-06-2014 om 08:37
geschreven door Gust Adriaensen
25-06-2014
Consequente Lutgen
'Wat ik voor de verkiezingen gezegd heb, geldt ook erna. Wij stappen niet in een regering met separatistische trekjes', zei Lutgen, de voorzitter van CdH, de Franstalige tegenhanger van CD&V. Ook het Euroscepticisme van N-VA, dat na de aansluiting van de partij bij het allegaartje van de ECR in het Europese parlement, naar buiten toe nog versterkt werd, riep bij CdH meer en meer kritiek op. Bovendien kreeg Lutgen van De Wever geen of nauwelijks ijzersterke garanties wat betreft de index, het communautaire en de federale loyauteit.
Opvallend is nu dat degene die een politieke consequente koers vaart, nl. Lutgen, van de 'goedmenende' pers en van andere partijen, de wind van voren krijgt. Wat door de journalisten vaak als een van de grootste politieke deugden wordt aangeprezen, nl. consequentie, wordt de CdH-voorzitter nu aangewreven als een onvergeeflijke politieke fout.
Dat De Wever de kernpunten van het N-VA-programma en van de campagne, met name het confederalisme in voorbereiding van het separatisme, en de harde liberale aanpak van index en werkloosheidsuitkeringen, opzijschuift, roept amper vragen op over de consequente politieke lijn van de partij. Gaat het dan toch in de eerste plaats over macht en postjes, en niet over een maatschappijvisie?
Niet alleen N-VA maar ook sommige journalisten zijn zo obsessief met de PS bezig, dat ze ook nu weer erin slagen de schuld bij de Franstalige socialisten te leggen. Sjonge, sjonge.
Als de gazetten schrijven dat het aan vertrouwen mangelt tussen bv. Lutgen en zijn CdH én De Wever, dan hebben ze wel gelijk. En dat ontbrekende vertrouwen heeft De Wever helemaal maar dan ook helemaal aan zichzelf en zijn partij te wijten. Jarenlang Franstalig België en zijn politieke leiders stigmatiseren en beledigen, en dan hopen dat ze zonder veel problemen in je politieke rechtse project meestappen, is wel zeer of naïef of arrogant. Zeker als je te maken krijgt met consequente politici als Lutgen.
25-06-2014 om 09:41
geschreven door Gust Adriaensen
24-06-2014
CDH over N-VA
CDH-voorzitter Lütgen: "De N-VA is een eurosceptische partij en staat sceptisch tegenover België".
24-06-2014 om 22:54
geschreven door Gust Adriaensen
De sirenenzang van het Engels
De pleidooien voor meer Engelstalige opleidingen aan onze universiteiten duiken weer op in de media. Ze worden vooral gehouden door mensen uit de ondernemerswereld en door universiteitsverantwoordelijken die de universiteit zo veel mogelijk willen laten inkapselen door het bedrijfsleven.
De voorlopig laatste in het rijtje is Pieter Timmermans, gedelegeerd bestuurder van VBO, die een reeks argumenten bijeenharkt om meer Engelstalige opleidingen te geven aan de universiteiten. Hij ziet geen afdoende argumenten om het niet te doen maar hij wenst tegelijk duidelijk te beklemtonen dat hij niet beweert dat we het Nederlands aan de universiteiten stiefmoederlijk moeten behandelen. Hoe die twee betrachtingen, meer en meer Engels zonder dat het Nederlands in de verdrukking komt, in de toekomst kunnen blijven gecombineerd worden, maakt hij niet duidelijk.
Opvallend is ook dat Timmermans in zijn pleidooi uitsluitend economische, financiële, diplomatieke en wetenschappelijke argumenten gebruikt. Maar kan je van de grote baas van de Belgische ondernemingen veel meer in verband met taal verwachten?
Timmermans heeft dus geen oog voor onze taalgeschiedenis en taalstrijd, voor de intellectuele, culturele en sociale betekenis van een soepele, accurate algemene taal. En voor de permanente inspanning die nodig is om dergelijk taalinstrument beter en beter te beheersen.
En met die inspanning en voortschrijdende beheersing is het m.i. droevig gesteld. Het komt me voor dat het gebruik van en de zorg en het respect voor een algemene Nederlandse taal, in ruimere en ruimere kring worden opgegeven. Zeker door de leidende kringen van het intellectuele en culturele wereldje in Vlaanderen. Onvermogen en taalluiheid spelen daarin de voornaamste rol.
Wat gepropageerd en beoefend wordt, is een massa tussentaaltjes, het zogenaamde Verkavelingsvlaams, en streektalen (met nostalgische liefde 'dialecten' genoemd), waarvan 'het spijtig zou zijn dat ze verdwijnen' en die de gebruiker in wat ruimere kring maar ook in de eigen straat opzadelen met grote taalonzekerheid, omdat de 'dialectgebruiker' zich genoodzaakt ziet voor meer en meer woorden een 'dialectische vertaling' te verzinnen.
Degenen die pleiten voor een bijna ongebreideld gebruik van het Engels aan de universiteit (en waarom ook niet reeds in de secundaire school, enz.?), helpen op de lange duur een taalsituatie in Vlaanderen te creëren, vergelijkbaar met de 19de en begin 20ste eeuw. Met dien verstande dat het Frans nu vervangen wordt door het Engels. De economische en financiële toplagen gebruiken het Engels. Het 'volk' kan zich lekker behelpen met 'Verkavelingsvlaams' of 'dialect'. En het wordt de gewone man dan nog aangepraat en voorgedaan dat dergelijk taalgebruik 'cool', 'hip', 'in', 'retro', 'puur', 'naturel', 'spontaan', enz. (naar keuze) is.
24-06-2014 om 08:35
geschreven door Gust Adriaensen
22-06-2014
Pater Daniël Maes in Syrië
VIII/14
Vrijdag 20 juni 2014
Warme choco tegen oorlogstress
In zowat heel het land blijft het nationale leger met succes de terroristenhaarden opruimen, terwijl er toch hier en daar nog aanslagen gepleegd worden. Er wordt ook veel wapenmateriaal buit gemaakt en er zijn tevens nog steeds rebellen die zich overgeven. In de nacht van dinsdag op woensdag werd er weer erg gevochten rond ons klooster. Voor de veiligheid dalen we dan een verdiep lager. De zuster die meestal voor het eten zorgt maakte van de gelegenheid en de aanwezigheid van de elektriciteit gebruik om even een voorraad chocodrank te maken. Een tijd geleden is er immers een container Italiaanse chocolade toegekomen. Ieder gezin in heel de streek heeft de nodige hoeveelheid gekregen en wij dus ook. Vandaar dat we ’s anderendaags als compensatie voor de door oorlog verstoorde nachtrust warme choco (met water gemaakt) gekregen hebben als voorgerecht. Er lijkt hier in onze streek op dit ogenblik geen gevaar dat de terroristen nog iets kunnen veroveren, maar we zullen toch voorzichtig blijven tot op het laatste ogenblik. We vragen on wel af waar al die mannen vandaan blijven komen. Dit is het grootste privéleger ter wereld en naar verluid is België hierin goed vertegenwoordigd.
Het syndroom van Jezabel
Het enthousiasme rond de wereldbeker voetbal dringt vanuit Brazilië een heel klein beetje tot ons door. In de avondrecreatie probeert onze medebroeder, die een halve eeuw jonger is dan ik, vanuit zijn vroegere bevlogenheid, de stand van zaken te geven en af en toe volgen we even op een computerscherm een stukje van een match, allen samengepakt in het kleine bureau waar internet is. Ons supporteren voor Portugal had alvast geen enkel effect. Voor onze Chileense medezuster was het succes heel wat groter en voor Spanje ging het licht helemaal uit. Omdat Frankrijk in Syrië een te gemeen spel opvoert, hebben we voor hun voetbal ook geen waardering. Ondertussen werd onze oude tv gerepareerd en konden we het laatste kwartier van de succesvolle match België-Algerije nog zien.
Eigenlijk gaat onze belangstelling toch nog meer uit naar de vraag hoe onze broeders en zusters in Irak de nieuwe oorlog al of niet zullen overleven. In tegenstelling tot wat de westerse pers meldt is het ons duidelijk dat deze nieuwe oorlog, zoals elders, niet zonder medewerking van de VS-Israël en de NAVO geschiedt. Trouwens, al-Qaida werd destijds door de CIA zelf opgericht om Rusland te bevechten en de NAVO is steeds meer de slaaf geworden van de Amerikaanse belangen wereldwijd in plaats van de eigen soevereiniteit en vrede (zie Joegoslavië en Oekraïne). Tony Blair, die destijds samen met Georges Bush besloot om Irak op de meest barbaarse wijze te onderwerpen (onder het motto: “Freedom for Irak”!) voelt nu de behoefte om de wereldopinie te laten weten dat hij geen schuld heeft aan de huidige gruwelen in Irak. De oorzaak ligt, volgens hem, in het feit dat het westen in Syrië niet is binnengevallen! En zo zie je hoe keurige heren hun geheel gedrogeerde geest blijven koesteren. Tevens openbaart deze vreselijke “christelijke zionist” hiermee onrechtstreeks dat het westen nog altijd van plan is het hele midden oosten te verbrokkelen in afzonderlijke confessionele gebieden, die elkaar bevechten. De “creatieve chaos” om nieuwe machtsverhoudingen te krijgen en de rijkdom van het land te roven, wat ook deskundig is gebeurd. Dat daarbij honderdduizenden mensen de dood worden in gejaagd is voor deze wereldheersers meegenomen. En wie tegen wie vecht heeft ook belang, als er maar gevochten wordt. Natuurlijk zijn deze wereldheersers erg bekommerd om Irak, nl. dat de oliewinning verzekerd blijft! En Turkije is bang dat de Koerden een onafhankelijke staat oprichten met een stuk van Turkije. Ondertussen staren onze media zich blind op een aanslag van vandaag die morgen al oud nieuws is en dus geen belangrijk meer heeft. Wat hier gebeurt interesseert hen nauwelijks. Jongeren worden nog eerder aangemoedigd om hier te komen vechten, maar dat die mannen terugkomen en thuis beginnen, dat moet dan een drama genoemd worden. Voordat Blair en Bush (een nog ergere ”christelijke zionist”) aan het Iraakse volk hun zogenaamde “vrijheid” kwamen brengen, waren er in Mossoul 35.000 christenen. Voor de inval van ISIS waren er nog 3000. In deze tweede stad van het land is nu geen enkele christen meer.
Deze dagen lazen we in de liturgie een boeiend en bijzonder actueel verhaal uit het oude Israël. Koning Achaz is de machtigste en rijkste man, maar hij moet nog meer hebben. Hij is jaloers op de wijngaard van Naboth en deze simpele burger wil liever de erfenis van zijn familie behouden. De jaloezie en hebzucht van Achaz slaan over op mevrouw. Koningin Jezabel weet wel raad. Haar man is maar een marionet, zij draagt de broek. Zonder veel moeite en met koninklijk gezag organiseert zij een valse rechtspraak. Jaloezie en hebzucht worden een epidemie die heel het volk besmet. Iedereen neemt deel aan het collectief geweld, dat zijn ontknoping vindt in de wettelijke steniging van Naboth. Ook zijn familie zal later wel opgeruimd worden. Alles is netjes, officieel geregeld. De koning heeft zijn wijngaard. De profeet Elia komt echter deze hoogedel geborenen eventjes onverschrokken de mantel uitvegen en hun crimineel gedrag aanklagen. Hij voorspelt bovendien dat Jezabel voor straf een eerloze dood zal sterven en dat de honden ook haar bloed zullen oplikken, wat inderdaad gebeurt. Niets nieuws onder de zon. Wij denken aan moeder Teresa van Calcutta, die in de grootste armoede heeft geleefd maar een staatsbegrafenis kreeg, terwijl op dat ogenblik Mobutu, die zich steeds als god liet vereren, in het geheim in een vreemd land in het graf werd gestopt. De geschiedenis van Jezabel kun je lezen in de Bijbel: 1 Koningen 17-21 en 2 Koningen 9, 30-37. En hierdoor krijg je meer inzicht in de huidige wereldpolitiek dan wat je uit de hele wereldpers kunt leren.
Het feest blijft doorgaan
De Syrische regering met zijn geheime diensten is zeker lang niet volmaakt, maar wel te verkiezen boven vele westerse democratieën. De vreugde om de eerste vrije en democratische presidentsverkiezingen van 3 juni blijft terecht verder gaan. Na felicitaties van de grote, echte vrienden van Syrië sturen nog steeds verschillende staatshoofden en instanties uit heel de wereld hun gelukwensen: Abdelaziz Bouteflika, president van Algerije, de Armeense president Serzh Sargsyan, de voormalige president van Jemen, de democratische republiek van Korea, de orthodoxe patriarch van Moskou, het Palestijns Bevrijdingsfront, de Volkspartij van Afghanistan, Algemene secretaris van de Arabische Handels Unie, de Internationale Mihai Aaminescu Academie... Ook de Syrische gemeenschappen in het buitenland blijven feest vieren, in Polen, in Hongarije, in de Tsjechische Republiek, in Parijs. En de Syrische president heeft zelf de nationale verzoeningsbeweging flink aangemoedigd met zijn amnestiewet. Duizenden gevangenen zijn al vrij gekomen in Damascus, Lattakia, Aleppo, Tartous, Sweida, Daraa, Deir Ezzor, Hama, Hasaka... Hieruit moet het westen toch dringend minstens deze drie besluiten trekken. Vooreerst dat de beschuldigingen van dictatuur en martelingen een puur westerse uitvinding waren. Recent werden nog beelden verspreid van 1O.OOO gevangen die zogezegd dood zouden zijn gemarteld. Hoe kan een volk zijn zogezegde “dictator” dan in buiten- en binnenland zo overweldigend belonen? Zelfs de propaganda van de strafste dictatuur is daartoe niet in staat. In 1933 kreeg de Nazipartij in Duitsland 43,9 % van de stemmen en daarna waren er helemaal geen vrije verkiezingen meer. Het volgende besluit betreft de Nationale Syrische Coalitie, door Frankrijk opgericht en aanvankelijk gedomineerd door Qatar, nu door Saoedi-Arabië. Die heerschappen zelf zijn in 20 jaar niet meer in Syrië geweest, maar het westen (de groep van Londen) erkent hen als “de enige vertegenwoordiger van het Syrische volk”. We herhalen wat we meer dan een jaar geleden al schreven: “De NSC vertegenwoordigt alleen zichzelf en de perverse wil van het westen en zijn bondgenoten om Syrië in hun macht te krijgen”. De NSC is een verraad aan het land en een schande voor het volk. Het derde besluit is dat de collaborateurs van de koloniale machten alle geloofwaardigheid verloren hebben. Ze moeten ophouden de terroristen met wapens en geld te steunen en in de plaats daarvan schadevergoeding en hulp bieden voor het herstel van het land. De presidentsverkiezingen zijn een overwinning van het Syrische volk, dat strijd voert tegen het wereldterrorisme, tegen het Amerikaans-Zionisme in naam van een vreedzame islam, van Palestina en gans de Arabische wereld. Het aantal felicitaties vanuit de Arabische wereld toont dat dit ook zo begrepen wordt.
Lichtpunten
Het Syrische Leger heeft de terroristen van al-Nousra en de islamisten van Saoedi-Arabië die samen met de hulp van het Turkse leger het noordelijke strategische Kassab hadden ingenomen terug heroverd. De gouverneur zegt dat in enkele dagen tijd de belangrijkste openbare voorzieningen zullen hersteld zijn (wat ondertussen blijkt geberud te zijn). 250 families zijn al teruggekeerd en de anderen wachten totdat de infrastructuur hersteld is. Eigenaardig genoeg: het Turkse leger heeft belet dat deze terroristen terug over de grens komen. Ze zwerven nu in Idlib rond. Gaan ook de Turken stilaan met hun geweld tegen Syrië ophouden?
In Bolivia werd de G 77+China gehouden, die inmiddels in feite tot 133 landen is uitgegroeid en dank zij Syrië een nieuwe impuls krijgt. Deze top wil zich engageren voor een nieuwe en eerlijke economische wereldorde. De voorzitter, Nicolas Maduro, de president van Venezuela belooft samen met Syrië één front te vormen tegen het terrorisme. Hij roept Amerika op om zijn politiek van inmenging in Syrië op te geven. Hij sprak ook zijn verwondering uit dat zovele landen gewoon kunnen doorgaan met het steunen van terroristen in Syrië, Irak, Oekraïne, Venezuela...
De reeds eerder genoemde Amerikaanse senator Richard Black heeft zondag een interview gegeven op de Syrische al-Ekhbariya tv. Hij prijst de wijsheid en vastberadenheid van de Syrische regering en president en vindt dat het westen en zijn bondgenoten moeten beginnen hun verontschuldigingen aan te bieden aan het Syrische volk.
Qatar schijnt het monopolie te hebben op de uitzending van het wereldkampioenschap voetbal in het Midden-Oosten. Iedere kijker mag hiervoor 450 € betalen. Syrië schijnt evenwel dit monopolie omzeild te hebben. Ze hebben de uitzendrechten weten te verkrijgen langs kabel. En zo prutsen de Syriërs (en wij) achter aan hun oude tv met een elektriciteitskabel om te genieten van het WK. Aldus, wat ik vernomen heb van onze jonge medebroeder en oud-WK-fan. Wij danken God en Syrië in elk geval omdat het volk op die wijze enige vertroosting krijgt.
Naar de ambassade van Saoedi-Arabie!
Vandaag vrijdag 20 juni om 16.00 u is er een manifestatie voor de ambassade van Saoedi-Arabië, Avenue Franklin Roosevelt nr 45, 1050 Brussel, als protest tegen de steun vanwege Saoedi-Arabië alsook vanwege het westen aan de gruwelijke criminelen van Daech in Syrië en Irak. Het is goed om dit “koninkrijk van het terrorisme” eens duidelijk te maken dat zijn enorme rijkdom dient tot welzijn en niet tot vernietiging van de mensheid.
22-06-2014 om 08:39
geschreven door Gust Adriaensen
N-VA sluit aan bij de ECR
De N-VA sluit in het Europese parlement aan bij de ECR (European Conservatives and Reformers).
De ECR is een bont allegaartje van partijen uit heel wat Europese landen. Wat ze gemeen hebben is hun gematigd of sterk Euroscepticisme en een conservatisme dat soms extreme en zelfs choquerende vormen aanneemt.
De ECR-partijen met het grootste aantal vertegenwoordigers in het Europese parlement na de verkiezingen van dit jaar zijn de Britse conservatieven en de Poolse partij 'Recht en Gerechtigheid'.
Van een aantal partijen volgen hieronder een aantal programmapunten.
De Britse conservatieven zijn hardnekkig gekant tegen de onafhankelijkheid van Schotland
Het Poolse 'Recht en Gerechtigheid' is voor de herinvoering van de doodstraf en tegen abortus, euthanasie, homohuwelijk, geregistreerd partnerschap.
'Alternative für Deutschland' is voor het opheffen van de eurozone en de herinvoering van nationale munteenheden.
De Deense Volkspartij is voor grenscontroles, ook voor EU-burgers. Haar leider Messerschmidt werd in 2002 veroordeeld voor een advertentie waarin een verband werd gelegd tussen een multiculturele samenleving en verkrachtingen, gedwongen huwelijke en geweld.
De Finse Partij is tegen het homohuwelijk, tegen adoptie door holebikoppels en tegen IVF (in vitrofertilisatie), tegen de Europese Unie en de Navo, voor het terugschroeven van buitenlandse hulp. De partij werd beschuldigd van racisme en discriminatie. Haar leider Justi Hallo-aho werd in 2012 veroordeeld wegens het aanwakkeren van etnische spanningen. Hij had in een blog geschreven dat de islam pedofilie aanwakkert.
Een Griekse partij is voorstander van een christelijk orthodox onderwijssysteem.
De Nederlandse Christen Unie baseert haar politiek program en beleid op de Bijbel.
De Nederlandse SGP is tegen de vrijheid van godsdienst , tegen het feminisme en voor de herinvoering van de doodstraf.
Paul Goossens, Europajournalist, schrijft in een bijdrage in De Standaard, dat de afwijzing door N-VA van de liberalen en de keuze voor het bont allegaartje van de ECR, niet alleen bepaald werd door de afkeer voor Verhofstadt maar geforceerd werd door De Wever. Hij bepleitte, aldus Goossens, de Britse weg en legde de partijraad van N-VA op, om bij de vijand van Schotland (Cameron) op de schoot te kruipen. 'Het ruikt naar kille machtspolitiek van 'grootmacht' Vlaanderen en bewijst dat de N-VA op korte tijd een hele weg heeft afgelegd. Het nationalistische zweeppartijtje dat solidair was met alle kleine Europese volkeren, Walen uitgezonderd, is tot een kille machts- en belangenmachine verveld.'
Fraai is het allemaal niet. En zeker niet voor de idealistische Vlaamse nationalisten.
22-06-2014 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
21-06-2014
Paus excommuniceert maffia
Pope Francis concluded his one-day trip to the southern Italian region of Calabria with strong words against the Calabrian mafia, calling it “adoration of evil and contempt for the common good.”
“Those who in their lives have taken this evil road, this road of evil, such as the mobsters, they are not in communion with God, they are excommunicated,” he said to applause.
21-06-2014 om 00:00
geschreven door Gust Adriaensen
18-06-2014
Filip en Bart: twee handen op één buik
Yves Desmet schrijft in De Morgen het volgende: 'Het verschil met de vorige keer is dat De Wever deze keer alle ruimte krijgt van het paleis om een federale regering te vormen. Het lijkt alsof ze daar nog liever kiezen voor de federale regering rechtsom dan voor de complete impasse die anders dreigt, en die het federale niveau nog maar eens een wereldrecord lang in zijn blootje zou zetten. Ook daar is er een ironisch objectief bondgenootschap tussen De Wever en het paleis.'
Verwonderlijk is het allerminst dat het Paleis kiest voor een rechts-liberale regering. Een van de steunpilaren van het rechtse neoliberalisme is toch altijd het Paleis geweest. Is er ooit een Staatshoofd geweest dat grote fan was van het socialisme?
Superironisch is nu wel dat de republikein De Wever perfect past in de rechtse sociaal-economische ingesteldheid van de vorst. Filip en Bart kunnen het op dat vlak zonder twijfel goed met elkaar vinden.
En bovendien geraakt de republikein De Wever, die een partij incarneert die de monarchie wil doen verdwijnen en als uiteindelijke doelstelling de oprichting van een onafhankelijk republiekje Vlaanderen heeft, helemaal ingekapseld in de monarchie.
Het slagen van De Wever in het vormen van een rechtse regering spoort op sociaal-economisch vlak het best met de maatschappijvisie van de vorst en zijn entourage en is voor Filip de beste garantie dat het instituut 'monarchie', merkwaardig genoeg door de Vlaams-nationalistische republikeinen nog jarenlang ongemoeid zal worden gelaten.
De grootste overwinnaar van het hele regeringsvormingsgedoe zal hoe dan ook Filip, onze aimabele koning, zijn. Dankzij Bart en zijn partij.
18-06-2014 om 20:42
geschreven door Gust Adriaensen
twitter@pontifex
Paus Franciscus:
'Soms zetten we de bejaarden aan de kant, maar zij zijn een kostbare schat: hen uitsluiten is een onrechtvaardigheid en een onherstelbaar verlies.'
18-06-2014 om 07:24
geschreven door Gust Adriaensen
Pater Daniël Maes in Syrië
VIII/13
Vrijdag 13 juni 2014
Gewoon leven in een ongewone tijd
Hoe verloopt nu een gewone dag van een kleine gemeenschap in een land in oorlog? Officieel begint de dag met een uur stil persoonlijk gebed in de kerk, hoewel sommigen al veel vroeger uit de veren zijn. Daarna gaat elkeen aan het werk: maaltijd voorbereiden, iconen schilderen, kamers opruimen, vruchten of kruiden verwerken, in de tuin planten, onkruid te wieden, water geven… Voor de fraters is de voormiddag in princiep gewijd aan studie, te beginnen met anderhalf uur theologie, spiritualiteit, kerkgeschiedenis, oosters en westers kerkelijk recht, kerkelijke documenten of iets dergelijks. Verder is er de dagelijkse bijbellezing alsook de studie van het Arabisch, waarmee ze zich al flink kunnen behelpen. Zaterdag wordt er zowat overal gepoetst. Het dagelijks uitvallen van de stroom belet iedere vaste dagorde. Als er na het morgengebed nog steeds elektriciteit is, doen we natuurlijk eerst die dingen waarvoor stroom nodig is.
Om half één luidt de grote klok voor de eucharistie volgens de Latijnse liturgie in het Frans, met Arabische gezangen. Een frater leest de eerste lezing in het Arabisch. Voor het evangelie ben ik nog niet verder dan een samenvattende zin in het Arabisch. Hierbij hebben de kinderen dikwijls hun voorhoofd gefronst om zich af te vragen wat ik eigenlijk aan het uitkramen was. Tegenwoordig steken ze meestal enthousiast hun duim naar boven en zo weet ik dat het ook verstaanbaar wordt. Na de eucharistie volgt nog een lange of korte tijd van meditatie, naargelang het eten klaar is of niet. Aan tafel wordt veel gedeeld, dikwijls over de lezingen van de eucharistie, de evolutie in het land, de hulp aan noodlijdenden. Soms is het een uitgebreide gedachtgenwisseling over een bijbels thema. Deze tijd ging het daarbij vooral over de komst of Wederkomst van het Koninkrijk Gods. ’s Namiddags is er eerst uitdrukkelijk een uur rust voorzien, waarvan begin en einde aangegeven wordt met de binnenhuisbel. Dan is er weer tijd voor werk Vanaf het begin werden hier kinderen in nood opgevangen totdat de ouders of de moeder weer voor hun kind konden zorgen of het gezin zich weer hersteld had. Ieder uur van de dag wordt voor hen gezorgd, maar dat betekent ook dat er telkens iemand verantwoordelijk voor is. Nu zijn er nog slechts twee kinderen over, maar drie kinderen van de vluchtelingen komen altijd met hen spelen. Samen: twee christenen en drie moslims, vier meisjes en een jongen. De zusters laten hen in de voormiddag dikwijls mee werken in de keuken, het poetsen of versieren van de kerk e.d.m. In de namiddag krijgen ze Engels of Frans, biologie, zang, dans en de fraters geven hen catechese. In de paastijd werden de Handelingen van de apostelen en het ontstaan van de eerste Kerk uitgelegd. Opvallend is wel dat de moslimkinderen meer geboeid zijn dan onze christen meisjes. Soms is er dringend werk waarvoor alle beschikbare krachten worden opgeroepen, zoals de grote hoeveelheid rozemarijn van hun takjes bevrijden, de lavendel of het plukken van de massa uitgebloeide rozen van Damascus, waarvan de blaadjes worden verwijderd en gedroogd om thee van te maken en ook frisdrank. Het grote terrein is voorlopig nog toevertrouwd aan andere, die de vruchten oogsten voor zichzelf en voor ons. Wij komen al wel in de binnentuin en op het voorplein.
Om half zeven ‘s avonds volgt het byzantijnse avondgebed, waarna weer een lange of korte tijd van persoonlijke meditatie. Ook onder het avondmaal wordt er veel gedeeld. Bovendien willen de kinderen telkens weer kleine toneelstukjes opvoeren, zoals de steniging van Stefanus (met papierproppen). De moslimjongen is dan de vurige Stefanus. Alleen al die verkleedpartij vinden ze plezant en soms is hun toneeltje ook wel kreatief. De afwas wordt ’s middags door de zusters gedaan en ’s avonds door de fraters. De avondrecreatie duurt totdat men gaat slapen. Dikwijls is er een conferentie voorzien en kan over van alles en nog wat gaan. De originele wetenschappelijke artikels uit b.v. het tijdschrift Le Cep, worden hier graag gelezen. Ook iets uit de byzantijnse liturgie of theologie of de huidige toestand in de wereldpolitiek. We hebben een serie lezingen gekregen van een moslimvluchteling over Jezus en Maria in de koran én in het evangelie en over de lijkwade. Hij is ondertussen zowat onze portier geworden en helpt ook bij de verdeling van de hulpgoederen aan de behoeftigen. Deze recreatie of conferentie belet niet dat ieder ondertussen kan doen wat hij goed vindt, bv. verder werken aan de amandelen (van de 50 à 60 zakken schieten er nog steeds enkelen over), groenten klaar maken voor de maaltijd van morgen, op de laptop werken… En wie wil, gaat slapen, met de zegen van de gemeenschap. Wij leven “idiorythmisch”. Dat vraagt wat uitleg. Letterlijk betekent dit Griekse woord “een eigen ritme” . Feitelijk werd in de oudheid onder “idioot” een simpel iemand verstaan in tegenstelling tot een staatsman of filozoof. In onze tijd is hij gezakt tot een zwakzinnige. Voor de oude woestijnmonniken was “idiorythmisch” de vrijdheid waardoor ieder, met de zegen van de overste en van de gemeenschap een eigen ritme kon volgen en toch in een sterke verbondenheid met de anderen leven.
De zondag is echt een vrije dag met niets anders dan de feestelijke byzantijnse eucharistie op de middag en een goed middagmaal. De kinderen mogen in de voormiddag een kinderfilm zien en wij kijken naar het tv-nieuws. ’s Avonds is er een stichtende, leerrijke of ontspannende film, die de voorkeur van de meerderheid heeft gekregen. Nu was het “Sister Act”, een knotsgekke film, meer dan twintig jaar oud, over een zwarte zangeres in een casino in Reno, Nevada, die te nauw met de maffia verbonden was en voor haar veiligheid moest onderduiken in een carmelitessenklooster, dat haar met tegenzin opvangt. Uiteindelijk komt heel de gemeenschap juist door haar tot nieuw leven en stromen jongeren toe! Deze week hebben we uitzonderlijk drie zondagen gehad: donderdag om de presidentsverkiezingen te vieren, Pinksterzondag en –maandag. Als je wil, zou je zowat heel de zondag een boek kunnen lezen, bidden, studeren of ontspannen. In werkelijkheid komt daar meestal niet veel van in huis, omdat er altijd wel iets speciaals is. Op Pinksteren hebben we ’s avonds uitzonderlijk de lange byzantijnse boetedienst gebeden voor de vrede en eenheid in het Midden-Oosten, in verbondenheid met de kopstukken van Israël en Palestina, die samen met de Paus in Rome, elk afzonderlijk, baden voor vrede. Tijdens ons bidden was er geen stroom maar daarna weer wel, zodat we nog een deel van dit historisch gebeuren in de Vaticaanse tuinen op tv konden volgen. De profeet Joel (hoofdstuk 3) had al voorspeld dat zelfs grijsaards dromen (van vrede) zouden krijgen.
De honden blaffen maar de karavaan trekt verder
De herverkiezing van de huidige president Bashar al-Assad blijft heftige ergernis wekken bij hen die de terroristengroepen in Syrië steunen. De ministers van buitenlandse zaken van het westen, bijzonder van de VS, Frankrijk, Engeland kunnen niet straf genoeg hun afkeer uitdrukken. De hoge hakken madam van de EU meende ook in een officieel communiqué te moeten protesteren tegen deze “onwettige” verkiezingen die “de politieke inspanningen ondermijnen”. Syrië maakte hierop ondubbelzinnig duidelijk dat een dergelijke verklaring een flagrante schending is van het internationaal recht, van de soevereiniteit van het volk en van de democratie.
Anderzijds gaat de feestvreugde bij alle Syriërs in binnen- en buitenland nog even door. De echte bevriende landen stuurden hun felicitaties. Zo ook het Palestijnse volkscommittee en de Arabische schrijvers unie, Shia Imami Ismaili. De enthousiaste vieringen van de Syrische gemeenschappen in tal van landen is daarbij nog het meest overtuigend. Het westen heeft hen steeds misbruikt als bewijs dat president en “regime” zo wreed zijn dat massa’s Syriërs deze “dictatuur” ontvluchten. En nu hebben ze massaal voor deze president gestemd waarbij ze hem en het leger luidop danken! Ondertussen gaat de president vastberaden zijn weg verder. Hij tracht de eenheid onder het volk te bewaren en te versterken. Deze week heeft hij dr. Hassan al-Nouri en Maher al-Hajjir, de twee andere presidentskandidaten ontvangen en met hen van gedachten gewisseld. Op alle vlakken worden de inspanningen opgevoerd om het land uit zijn diepe ellende te halen en langzaam voor het volk terug de nodige veiligheid en welvaart te verzekeren. Vroeger trok hij al naar de gevangenissen om met de “rebellen” te praten en hen vrij te laten als ze aan bepaalde voorwaarden, zoals het afzweren van alle geweld, konden voldoen. Nu heeft hij op de memorabele dag van 9 juni een amestie afgekondigd, waarvan vele honderde gevangenen zullen kunnen profiteren. Woensdag verliet een eerste groep van 274 gevangenen de centrale gevangenis van Damascus. Waar blijft een dergelijke moed en creativiteit van de staatshoofden van onze westerse model democratieën?
Hardnekkige pogingen om de “Arabische Lente” op te warmen
Moderne oorlogen zijn op de eerste plaats media-oorlogen. Het beeld over Syrië werd al jaren op voorhand deskundig voorbereid voor de openbare opinie: een gruwelijke dictator, massavernietigingswapens, het martelen van kinderen, het uithongeren en uitroeien van eigen volk. Alles met de nodige video’s gestaafd! Wie iets anders verkondige over de situatie in Syrië was “een wereldvreemde idioot, rijp voor de psychiatrie” (een eretitel die ik ooit van een Vlaamse intellectueel kreeg). Zo hielpen politici, journalisten en volk jaren lang de moordenaars en verwoesters van Syrië. Nochtans, in tegenstelling tot Afghanistan, Irak, Libië houdt Syrië stand. De huidige opgewarmde “Arabische lente” is de strategie van de vierde generatie die niet meer werkt met een rechtstreekse buitenlandse interventie maar met geheime groepen die door een “creatieve chaos” het land van binnen uit tracht te destabiliseren om zo nieuwe machtsverhoudingen te brengen en de Amerikaans-Israëlische belangen te doen gelden. Voor Syrië hebben ze evenwel enkele zware inschattingsfouten gemaakt. Vooreerst met betrekking tot de eenheid van volk, leger, regering en dus de kracht van een eensgezinde weerstand onderschat. De “volksopstand” en de “burgeroorlog” bestonden alleen in de fantasie van de westerse imperialisten. Vervolgens is gebleken dat de zo hoog geprezen “gematigde oppositie” slechts een fictie is en dat deze “oppositie” de werkelijke schuldige is van de gruwelijke misdaden. Verder hebben de zelfverklaarde “vrienden van Syrië” de solidariteit en vastberadenheid onderschat van de ware vrienden zoals Rusland, Iran, Hesbollah... Tenslotte dreigen ze zelf verstrikt te raken in het bijzonder obscure spel van hun eigen grote vrienden zoals Turkije en vooral Qatar en Saoedi-Arabië, de grote kampioenen van het wereldterrorisme.
De commissie van mensenrechten van de VN heeft in Genève haar 26e sessie gehouden. De hoogverheven mevrouw, “commissaris voor de mensenrechten” heeft in een huichelachtig rapport Syrië beschuldigt omdat het geweld blijft voortduren en de crisis niet beëindigt wordt. De Syrische vertegenwoordiger, Mohammad al-Mohammad, heeft daarop eventjes een en ander verduidelijkt. Hij dankt de mevrouw omdat ze, terloops eindelijk melding gemaakt heeft van buitenlandse strijders, hoewel deze vaststelling wel erg laat komt. Bovendien noemt hij een hele reeks grove schendingen van mensenrechten, die ze in haar rapport “vergeten” is: aanslagen met honderden doden en het weer eens sabboteren van de watervoorziening in Aleppo. Hij besluit dat de hoge commissaris duidelijk onbekwaam is om de schendingen van de mensenrechten vast te stellen, dat haar rapport ongeloofwaardig is en hij hoopt dat haar opvolger onpartijdig, eerlijk en objectief zal zijn.
De EU en ‘haar’ belangen
Zoals de EU slaafs Amerika-Israël helpt in hun barbaarse oorlog tegen Syrië, zo is ze nu ook bereid het belang van Europa te negeren om de tandem van VS-Israël te dienen. Sinds jaren wordt gewerkt aan de zogenaamde South Stream die het Russische gas vanaf volgend jaar langs Bulgarije, Servië, Hongarije, Slovenië naar Italië moet brengen. Amerika heeft echter bij de bouw grote “onregelmatigheden” ontdekt. Er zijn immers Russische firma’s bij betrokken en die vallen nu onder de sancties van de EU. En zo heeft uiteindelijk na de VS ook José Manuel Barroso himself de stopzetting van de werkzaamheden geëist. De Bulgaarse eerste minister, Plamen Oreshartski, van twee kanten zwaar onder druk gezet, kan niet anders meer dan de verdere bouw stilleggen. En zo wordt een project van groot belang voor de EU geboycot door de VS én Europa zelf. Nog afwachten hoe Italië zal reageren.
De laatste christen van Irak?
Deze week hebben strijders van de Al-Qaida fractie, die vechten voor de Islamitische Staat van Irak en (groot) Syrië (ISIS) of Daesh, gruwelijke slachtingen aangericht in N-Irak en de tweede grootste stad Mossoul in handen gekregen. Ze rukken op naar Bagdad. Zij willen in het Midden-Oostn en uiteindelijk in heel de wereld een islamitisch kalifaat vestigen, wat zij beschouwen als de enige samenleving van algemene vrede en rechtvaardigheid. In fiete is dit “paradijs” een hel met een onmenselijke dictatuur voor allen. Syrië heeft geprotesteerd tegen deze terroristische acties en zijn solidariteit betoond met de Iraakse regering en het volk. Irak en Syrië voeren dezelfde strijd tegen dezelfde duistere machten. Syrië heeft zich meteen bereid verklaard, hoe dan ook, Irak in deze strijd bij te staan. Vergeet daarbij niet dat Syrië het enige land was dat honderdduizenden Irakese vluchtelingen heeft opgevangen én onderhouden! In de openbare opinie wordt de mening verspreid dat het westen toch zo bekommerd is om de bevolking van Irak en zo graag de christenen en de anderen zou helpen beschermen tegen die fanatieke islamisten, terwijl de werkelijkheid precies omgekeerd is.De kommandant van deze fanatieke stijders is Abou Bakr al-Baghdadi voor rekening van de Saoedische prins Abdul Rahman al-Faical. Hij is de broer van de Saoedische minister van Buitenlandse Zaken en van de Saoedische ambassadeur in Washington! Inderdaad, één pot nat. Amerika-Israël, Saoedi-Arabië en Frankrijk zijn hier nu de grote oorlogstokers. Als Al-Qaida Irak in handen kan krijgen kan het ook weer proberen om Syrië er bij pakken en het christendom tot in zijn wortels uitroeien.
Wie weet nu nog dat het geen fanatieke moslims waren die Irak zijn binnengevallen maar christenen, Amerikanen en Engelsen? En hoe enthousiast het westen was? Uiteindelijk hebben ze de oudste beschaving met de grond gelijk gemaakt en een 2000 jaar oud Mesopotamisch christendom nagenoeg uitgeroeid, samen met de slachting van honderdduizenden onschuldigen. En dit allemaal op grond van de zogenaamde massavernietigingswapens, die er niet waren. Deze leugens hadden ze zo sterk in de openbare opinie gebeiteld, dat hiervoor zelfs geen toestemming van de veiligheidsraad nodig was. En kijk nu eens naar het kabaal dat deze veiligheidsraad van 28 mei over Oekraine. Er waren toen inderdaad enkele tientallen doden gevallen. De euforie over de presidentsverkiezingen in Oekraine is onbeschrijfelijk, terwijl ze noch vrij noch democratisch waren, maar wel onder druk van de NAVO. En de verkozen president kreeg iets meer dan de helft van lang niet de helft van de stemgerechtigden. Iedereen lijkt akkoord te zijn dat Rusland de echte duivel is terwijl er in een land pas vrede kan zijn wanneer aan de verzuchtingen van gans de bevolking tegemoet gekomen wordt en niet aan de belangen van buitenlandse mogendheden.
De vermaarde historicus Philip Jenkins schreef een magistrale studie over “het vergeten christendom”, “de duizendjarige bloeidtijd van de Kerk in het Midden-Oosten, Azië en Afrika”. Jaren geleden waarschuwde hij er al voor dat we binnen kort de laatste christen uit Irak als martelaar kunnen vieren. Is dit “binnen kort” nu gekomen? Welke mens van goede wil kan daarbij rustig zijn dagelijkse drugs aan medialeugens blijven slikken en dan verder leven alsof er niets aan de hand is? Gelovigen kunnen een gebedsactie starten, zoals wij gedaan hebben (en nu doen) op het ogenblik dat er menselijk geen enkele mogelijkheid was dat wij aan de duizenden terroristen rondom ons heen konden ontsnappen.
Demo Für Alle
Er is echter ook zeer dringend werk aan onze eigen winkel. In heel Frankrijk is er een sterke volksbeweging ontstaan die de gewone menselijke en christelijke waarden van leven, huwelijk en gezin vinnig verdedigt. De regering slaagt er niet in hen te muilkorven, ondanks soms grof geweld. De weerbaarheid en creativiteit van deze “Manif Pour Tous” blijven groeien. Nadat dit Franse initiatief in Italië en in Taiwan wortel schoot, is het nu ook overgenomen in Z-Duitsland. De aanleiding hiertoe was de veroordeling tot gevangenisstraf voor ouders die hun kinderen beletten de lessen bij te wonen over sexuele opvoeding, waarbij de gendertheorie wordt opgedrongen. De “gender”-gekte is nu een wereldwijde, verplichte epidemie geworden: je bent slechts iets onzijdigs, een niemendalletje, en je beslist zelf of je mannetje, vrouwtje, bi-tje, trans-je of nog iets anders wilt zijn. Het geluk, de veiligheid en de welvaart van een samenleving zijn gebouwd op het gewone gezin als basiscel. De bedoeling is nu een sterke en brede lobby te vormen met alle mensen die nog wat gezond verstand hebben. Deze lobby moet dan opwegen tegen de alles vernietigende en officieel wereldwijd gesteunde LGBT (Lesbisch-Gay-Bi-Trans). Zouden er in België of Vlaanderen geen bekwame en bezielde mensen zijn om de verschillende verenigingen die nu al in deze zin werken, samen te brengen in een “Manifestatie Voor Allen”? Als alle mannen met zwarte baarden en zware wapens hier vertrokken zijn, kan ik ook komen en mee doen.
Dank
We willen enige uitleg geven met een oprecht dankwoord aan allen die ons hebben geholpen en blijven helpen met goederen, voeding, kleding en geld. Als er vrede is en moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel vanuit Libanon eindelijk na twee jaar kunnen terugkeren hoop ik een degelijk rapport te kunnen maken. Een voorlopig rapport gaven we vroeger al. Ziehier hoe er gewerkt wordt.
Alles wordt uiteindelijk centraal geregeld vanuit Libanon, door moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel, die zich al die tijd bijna op bovenmenselijke wijze hebben ingezet voor de noodhulp, voor mobiele hospitalen en zelfs voor de bevrijding van gegijzelden. Op verschillende plaatsen in Syrië zijn er mensen die met hen en onze gemeenschap verbonden zijn en in nauw contact staan met ons. Vooral is er hier zelf een groep van leken, ik noem ze de 12 apostelen omdat ze me doen denken aan de wijze waarop de apostelen de eerste kerkgemeenschappen hebben gesticht. Onze mannen hebben in Damascus en in heel Qalamoun groepen van mensengevromd, die met hen samenwerken. Omdat ze zo degelijk werken, krijgen ze veel waardering en worden nu ook officieel erkend en gevraagd. Zij hebben een vrij goed overzicht van de grootste noden in deze provincie. Wij komen nog steeds niet buiten. Zij zijn altijd op pad maar hebben hier hun thuisbasis. Ze zijn eigenlijk wandelende wonderen en kunnen de strafste verhalen vertellen (als de oorlog voorbij is). Hoe zij als weerloze burger een zwaar gewapende rebel de hand gaan drukken, hem de vrede wensen en hem vragen om weg te gaan want dat hier vrouwen en kinderen zijn. En die rebel gaat dan nog weg ook. Het is menselijk onbegrijpelijk hoe deze mannen overal levend doorheen gekomen zijn. Zij hebben ook een onwrikbaar vertrouwen en een diepe verbondenheid met zovele mensen in nood, die ze echt als hun broeders en zusters lief hebben.
Er zijn vele containers toegekomen met voedsel, kleding, medisch materiaal en medicamenten in Tartous en Lattakia. Daar was ook materiaal bij voor ons, dat omwille van het gevaar op de weg nog in veilige bewaring wordt gehouden. De hulpgoederen werden telkens ter plaatse onder de behoeftigen verdeeld. Hier bij ons zelf zijn enorme vrachtwagens toegekomen van het Rode Kruis en de Rode Halve maan. Het geld dat op onze rekening in België wordt gestort gaat naar Libanon en wordt vandaar uit gebruikt voor het specifieke doel dat opgegeven is en langs onze “12 apostelen” aan de behoeftigen in heel de provincie Qalamoun bezorgd. Er zijn talrijke moeders die alleen voor hun gezin moeten zorgen omdat hun man werd ontvoerd en vermoord. Er zijn overal zieken die medicamenten of verzorging nodig hebben. Een man die bijna niet ziet wordt geholpen met een aangepaste bril. Gehandicapten krijgen een rolstoel. Soms kan met wat geld en enkele regelingen een simpele woonst worden aangeboden. De uiteindelijke verantwoordelijke van deze groep heeft me vorig jaar al foto’s bezorgd van deze hulp aan gezinnen. Ik voeg er twee bij vanuit Damascus. Hij vertelt mij nu dat die gezinnen nog altijd in die “woonst” verblijven maar dat zij toch eigenlijk bij de “gegoeden” gerekend worden omdat nog een groot aantal gezinnen in parken slaapt. Het ene gezin was vroeger erg welstellend en heeft nu de beschikking over een kleine kamer en een toilet met wasbak en stromend water, dat dus dient als keuken. Het andere gezin (eigenlijk drie gezinnen) woont met 13 in een fabrieksruimte. Ook zij behoren nu tot de “gegoeden”. P. Daniel
18-06-2014 om 07:14
geschreven door Gust Adriaensen
17-06-2014
De dwaasheid van nieuwe namen en logo's
Het ACW maakt de stoet der dwazen nog wat langer. Want dwaas zijn de toplui van de verenigingen die menen dat hun organisatie per se een andere naam moet krijgen en de perfect ingeburgerde naam moet verdwijnen.
'Beweging.net' vervangt dus 'ACW'. Vele nieuwe namen zijn miskleunen maar 'Beweging.net' kan met recht en reden een van de grootste miskleunen genoemd worden. Het is zoals een reclameman opmerkte: het is hetzelfde als aan een specifiek merk van frisdrank, de merknaam 'frisdrank' geven.
Verleent deze nieuwe naam ook maar enige meerwaarde aan het ACW? Werd aan alle leden van het ACW de vraag gesteld of zij het nodig vonden de naam te veranderen? Waarom wordt de 'c' van 'christelijk' weggespoeld? Valse schaamte over de eigen roots en identiteit? Hoeveel heeft dat zinloze spelletje al gekost en hoeveel zal het nog kosten in de toekomst?
Als iemand zei: 'Ik ben lid van het ACW', dan was dat vrij duidelijk. Hoor je iemand al zeggen: 'Ik ben lid van Beweging.net? Ridicuul en stompzinnig.
Het ACW zou er beter aan doen veel meer energie te steken in de bestrijding van de superliberale plannen van sommige politieke partijen, die erop gericht zijn ons socialezekerheidssysteem te ontwrichten, het middenveld te verzwakken en de vakbonden vleugellam te maken.
17-06-2014 om 09:56
geschreven door Gust Adriaensen
16-06-2014
'Speculatie op voedselprijzen is een schandaal'
Paus Franciscus beklemtoonde tijdens een conferentie over ethisch investeren dat de financiële wereld de belangen van de volkeren moet dienen en het algemeen belang van de mensheid.
De paus stelde scherp de speculatie op voedselprijzen aan de kaak en hij riep de regeringen op een economie te bestrijden die uitsluit en verwerpt.
16-06-2014 om 16:50
geschreven door Gust Adriaensen
13-06-2014
'An economic system that no longer works'
In een interview met een Catalaanse krant zei paus Franciscus o.a. het volgende over economie:
'It is “outrageous” that some countries have a youth unemployment rate of more than 50%, with tens of millions of young Europeans out of work.
"We discard a whole generation to maintain an economic system that no longer works, a system that to survive must make war, as the great empires have always done."
13-06-2014 om 23:04
geschreven door Gust Adriaensen
'Individualistische marktlogica'
Christian Kunsch, voorzitter van de Mouvement Ouvrier Chrétien (MOC):
'Op sociaal-economisch niveau heeft het programma van de Vlaams-nationalisten tot doel ons socialezekerheidsmodel van een solidariteitslogica te doen overhellen naar een individualistische marktlogica.'
13-06-2014 om 12:25
geschreven door Gust Adriaensen
(Kinder)armoede: een schande
'420.000 van de 2,2 miljoen Belgische -18-jarigen groeien op in een arm gezin. Vooral in Wallonië en Brussel, maar ook in Vlaanderen zou het beter kunnen', schrijven de kranten.
Hoerakreetjes worden nog net niet geslaakt, omdat Vlaanderen het met 10% 'veel beter doet' dan Wallonië. Maar triomfalisme klinkt onmiskenbaar door.
Misplaatst hoe dan ook. Het is een hemeltergende schande dat er zovele kinderen in armoede opgroeien, dat er zoveel armoede is, tout court! En dat anderzijds onze samenleving gekenmerkt wordt door mateloze rijkdom en verspilling !
13-06-2014 om 12:08
geschreven door Gust Adriaensen
12-06-2014
Een gulzig en vervuilend volkje
Ecologische voetafdruk van Vlaming veel groter dan die van Waal
De Vlaming heeft een gemiddelde ecologische voetafdruk van 9 hectare, veel meer dan de zes hectare van de Waal. Dat blijkt uit een tweede berekening van onze ecologische voetafdruk. We zijn bovendien een pak gulziger dan onze buurlanden.
In 2010 berekende de milieuorganisatie Ecolife voor het eerst de ecologische voetafdruk van de Vlaming. Dat is de bruikbare oppervlakte die nodig is om te voorzien in de behoeften van een persoon. Dat was toen gemiddeld 6,3 hectare.
Dit jaar deed Ecolife, op vraag van de Vlaamse overheid, die studie nog eens over. Wat blijkt? Onze ecologische voetafdruk bedraagt geen 6,3 hectare maar ligt rond de 9 hectare, 40 procent meer dus. Volgens Ecolife, dat samenwerkt met het netwerk Global Footprint Network, komt dat omdat de berekeningswijzen steeds verfijnder worden – en zo steeds beter de werkelijkheid benaderen.
Ter vergelijking: de Walen hebben rond de 6 hectare per persoon nodig. Het gemiddelde voor heel België is 7,6 hectare. De capaciteit voor de hele wereldbevolking wordt geraamd op 1,8 hectare. Vertaald: als iedereen zou consumeren als de Vlaming, dan zouden er meer dan vijf aardbollen nodig zijn (in plaats van drie, zoals eerst gedacht).
België ( dus vooral Vlaanderen) doet het ook veel slechter dan zijn directe buurlanden. Fransen hebben een ecologische voetafdruk van 5,2 hectare, Duitsers van 6,1 hectare, Nederlanders van 6,7 hectare en Britten van 5,9 hectare. Dat komt onder meer omdat onze gebouwen gemiddeld ouder zijn en dat we alleen in onze auto naar het werk rijden. We eten ook anders. Zo consumeren we veel plantaardige olieën en eten we veel vis met een hoge ecologische voetafdruk.
(De Standaard, 12 juni 2014)
12-06-2014 om 07:49
geschreven door Gust Adriaensen
11-06-2014
Superdoktoor Michel D'Hooghe
Michel D'Hooghe, de ex-voorzitter van Club Brugge, is arts van opleiding, baron en voorzitter van de medische commissie FIFA.
In een interviewtje in De Standaard van 11 juni zegt hij woordelijk:
'Sinds Nieuwjaar heb ik geen tien nachten mijn bed gezien.'
Even narekenen. Tot vandaag, 11 juni zijn er in het gezegende jaar des Heren en der Rode Duivels, 2014, exact 161 nachten verlopen. Dokter D'Hooghe heeft van die 161 nachten, geen tien, laten we het dan zo royaal mogelijk op 'negen' houden, zijn bed gezien. De voorzitter van de medische commissie FIFA heeft dus 152 nachten zijn bed niet opgezocht. Een min of meer normale mens leidt daaruit af dat de heer D'Hooghe 152 nachten niet of amper geslapen heeft.
Amai, amai, amai, da's straffe toebak. En zeker voor een doktoor.
Wat doet dat allemaal met lijf en koppie van iemand, zelfs van een doctor in de geneeskunde. Wie kan ons dat vertellen. Een arts kan dat waarschijnlijk. Een ervaringsdeskundige wellicht. D' Hooghe zeer zeker: arts én ervaringsdeskundige.
En vaders en moeders, grootouders en voorouders, altijd maar hun kroost inpeperen dat een goede nachtrust allernoodzakelijkst is, het fundament van een gezonde geest in een gezond lichaam. Ouderwets gezeur ja.
D'Hooghe is de man die het gemaakt heeft en nog maakt, zonder slaap! Niet voor niks is deze uitzonderlijke arts voorzitter van de Medische Commissie van de FIFA!!
11-06-2014 om 15:03
geschreven door Gust Adriaensen
10-06-2014
Boudry en de 'onwankelbare sokkel van de zelfbeschikking'
Wetenschapsfilosoof Maarten Boudry vindt het betoog van Rik Torfs wansmakelijk omdat Boudry van mening is dat Torfs de dodende diaken afschildert als 'de overtreffende stap van de progressieve euthanasiewet'. Volgens Boudry schrijft Torfs het volgende : 'Eerst richten mensen hun eigen levenseinde in, maar voor je het weet beschikken ze ook over het leven van anderen. De grens is dun, de helling glad'. En Boudry evalueert: 'Dat is de wereld op zijn kop. De liberale euthanasiewetgeving steunt op de onwankelbare sokkel van de zelfbeschikking'.
Dat wetenschapsfilosoof Boudry helemaal geen verband wil zien tussen euthanasiewetgeving en de trend om ook te beschikken over het leven van anderen, dat hij in de evolutie van de wetgeving en eisen daaromtrent, helemaal geen 'hellend vlak' ontwaart, en dat hij fananieker en fundamentalistischer dan de gelovigen, inclusief Torfs, de 'zelfbeschikking' een 'onwankelbare sokkel' noemt, is natuurlijk zijn goeie recht. Maar een en ander roept toch vragen op omtrent het wetenschappelijke en filosofische inzicht van wetenschapsfilosoof Boudry.
Want hoe is het te verklaren dat mensen als Boudry de 'onwankelbare sokkel van de zelfbeschikking' bijna uitsluitend van stal halen in het debat omtrent leven en dood? Waarom accepteren zij klaarblijkelijk de aantasting en/of de vernietiging van het zelfbeschikkingsrecht, of zwijgen ze als vermoord, wanneer het gaat om beteugelende wetten allerhande, de vrijheidberovende en dirigerende impact van economie en reclame, de schaamteloze exploitatie en meedogenloze repressie van miljoenen mensen, de discriminatie en het racisme in hun eigen omgeving?
En vertrekken de pleitbezorgers van steeds maar uitbreiding van de euthanasiewetgeving (het 'hellend vlak', weet je wel) in de richting van leeftijdsverlaging en wilsonbekwamen, niet, zoals Boudry schrijft, 'vanuit de aanmatigende gedachte dat de ene mens over het leven en de dood van een ander kan beschikken'?
Hoe dan ook, ik herhaal wat de slotgedachte was in mijn vorige bijdrage: of er nu euthanasiewetgeving is of niet, de ethische vragen en verantwoordelijkheden blijven.
De verantwoordelijkheid die geldt voor de diaken-verpleger, geldt evenzeer voor de huisartsen, specialisten en ziekenhuisverplegers en familieleden, die in het verleden en nu nog 'God spelen en beslissen wanneer een ander uit zijn lijden moet worden verlost'. En zelfs wanneer de regels van de euthanasiewetgeving nauwkeurig worden gevolgd, gaat het weliswaar 'technisch gezien' niet om moord en moordenaars, maar blijft de ethische verantwoordelijkheid in essentie dezelfde.
Zich van die ethische verantwoordelijkheid totaal losmaken, omdat er zogenaamde erg nauwkeurige en doordachte wetgeving is, betekent het ultieme 'hellend vlak', een roetsjbaan.
Als wetenschapsfilosoof Maarten Boudry zich wil verschuilen onder de steeds maar groter wordende paraplu van de euthanasiewetgeving, dan is dat zijn zaak. Maar ik hoop dat hij de last van zijn ethische verantwoordelijkheid terdege zal blijven voelen.
10-06-2014 om 12:21
geschreven door Gust Adriaensen
09-06-2014
Wanneer de wetgever zich een verlosser waant
In Standaard van 7 juni, formuleert Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, een aantal bedenkingen over levensbeëindiging, naar aanleiding van de arrestatie van een verpleger-diaken. 'Wanneer een verpleger zich een verlosser waant', is een van de titels van het artikel.
Torfs schrijft dat er steeds meer gelegenheden komen waarin mensen zich over de waarde van andermans leven uitspreken. En hij stelt dat we erover moeten waken dat we niet God gaan spelen en beslissen wanneer een ander uit zijn lijden moet worden verlost.
Het is opvallend hoe Torfs krampachtig of soepel (naar keuze) de erg liberale euthanasiewetgeving in ons land buiten schot probeert te houden. Die poging komt het scherpst naar voren in het zinnetje: 'Het zou wansmakelijk zijn de misdrijven van de diaken te verklaren vanuit de liberale euthanasiewetgeving die de onze is'.
Wansmakelijk? Die appreciatie laat ik aan Torfs over. Maar ik ben ervan overtuigd dat het geen volledige maar wel een realistische verklaring is. Overigens doet Torfs in zijn vragen en bedenkingen niets anders dan verbanden leggen met de euthanasiewetgeving. En kunnen ze ook zonder veel problemen geplaatst worden naast de 'wettelijk geregelde doding', waarin het dan 'technisch gezien' niet gaat om moord en moordenaars.
Een voorbeeld. Torfs schrijft: 'Er komt een moment waarop je objectief kan vaststellen dat lijden niet langer draaglijk is en het leven zinloos wordt. Een ontsporing, zeer zeker'. Maar gebeurt niet precies hetzelfde bij 'wettelijke euthanasie'?
Torfs besluit: 'Voor een samenleving zoals de onze, die een zeer liberale euthanasiewetgeving heeft, is het noodzakelijk om de 'zelfbeschikking', én 'oordelen over andermans leven', duidelijk uit elkaar te houden.
Rik Torfs weet natuurlijk ook wel dat het voortdurend poneren van het 'absolute zelfbeschikkingsrecht', onvermijdelijk leidt tot het 'God gaan spelen', ook over de anderen, en in eerste instantie over de zwaksten.
En Rik Torfs weet ook wel dat er politici en moraalfilosofen zijn, die voor een euthanasiewetgeving pleiten die ook kinderen en wilsonbekwamen 'uit hun lijden verlost', wanneer anderen oordelen dat het moment daarvoor gekomen is.
En Rik Torfs weet zeker dat niet alleen in het verleden maar ook nu nog, huisartsen, met toestemming van de familie of op eigen houtje, het leven van terminale patiënten beëindigden.
Of er nu euthanasiewetgeving is of niet, de ethische vragen en verantwoordelijkheden blijven. De verantwoordelijkheid die geldt voor de diaken-verpleger, geldt evenzeer voor de huisartsen, specialisten en ziekenhuisverplegers, die in het verleden en nu nog 'God spelen en beslissen wanneer een ander uit zijn lijden moet worden verlost'. En zelfs wanneer de regels van de euthanasiewetgeving nauwkeurig worden gevolgd, gaat het 'technisch gezien' niet om moord en moordenaars, maar blijft de ethische verantwoordelijkheid in essentie dezelfde.
09-06-2014 om 14:36
geschreven door Gust Adriaensen
08-06-2014
Musica Divina in Postel
Donderdag 18 september 2014 14u00 abdij Postel Abdijlaan 28, Mol
Davidsfonds Academie en het Festival van Vlaanderen-Mechelen geven u de gelegenheid om het concertthema voluit te beleven. Exclusief voor MUSICA DIVINA geven de paters een unieke rondleiding door de vele gangen van de abdij. Daarnaast geniet u van een inspirerende lezing over de liturgische betekenis van het Requiem door vicaris Bart Paepen en een topconcert van Quatuor Debussy.
POSTEL-Requiems en afscheidsbrieven
Quatuor Debussy (FR)
JOSEPH HAYDN – Sonate I uit Die sieben letzte Worte DMITRI SJOSTAKOVITSJ – Strijkkwartet nr. 8 JOSEPH HAYDN – Sonate II uit Die sieben letzte Worte WOLFGANG AMADEUS MOZART – Requiem, KV 626
In de dagen voor de platenspeler moest je creatief zijn als je de werken van je favoriete componisten wou horen. Bij gebrek aan een huisorkest besloot de dokter en musicoloog Peter Lichtenthal dan ook om het œuvre van zijn held Wolfgang Amadeus Mozart te vertalen naar arrangementen voor kamerensembles. Zijn miniatuurversie van het Requiem leidt de strijkers weg van de Latijnse tekst, zodat de vindingrijkheid van het tragische wonderkind ten volle geapprecieerd kan worden.
Mozart stierf voor hij zijn Requiem kon afmaken, Sjostakovitsj schreef een muzikale afscheidsbrief en weigerde vervolgens te sterven. Volgens een goede vriend pende Dmitri zijn Quatuor nr. 8 nadat hij voor het eerst getroffen werd door de zeldzame vorm van polio die hem pas jaren later het leven zou kosten. De schoorvoetende Sovjet droeg het werk uiteindelijk op aan de slachtoffers van fascisme en oorlog. Het Franse ensemble Quatuor Debussy draagt u op om een zitje te reserveren in de Postelse Abdijkerk.
Organisatie: i.s.m. Cultuurcentrum ’t Getouw, Gemeente Mol, Abdij van Postel en Davidsfonds Academie
Davidsfonds Academie en het Festival van Vlaanderen-Mechelen geven u de gelegenheid om het concertthema voluit te beleven. Uitzonderlijk, voor MUSICA DIVINA, gunt de abdij van Postel u een een blik achter de schermen met een rondleiding. Hierna geniet u van een boeiende lezing over de liturgische betekenis van het Requiem door vicaris Bart Paepen. INFO & INSCHRIJVINGEN of 016 31 06 70
08-06-2014 om 13:36
geschreven door Gust Adriaensen
Pater Daniël Maes in Syrië
VIII/12
Vrijdag 6 juni 2014
Weer alarm
Woensdagavond rond tien uur horen we dicht bij onophoudelijk schieten met meerderen tegelijk. Al zijn we de schrik kwijt, bij een dergelijk extra geschut beginnen de kinderen toch weer te wenen. Direct vluchten de meesten in de schuilkelder en sommigen gaan naar de kerk, die ook veilig is en waar dan even samen gebeden wordt. Plots zegt iemand lachend dat het vreugdesalvo’s zijn voor de president!En de regering had nog zo uitdrukkelijk gevraagd om niet in de lucht te schieten omdat er altijd gevaar bij is als dat ding terugkomt. Voor de munitie moet men het niet laten, die is er genoeg, vermits het leger iedere dag grote voorraden van rebellen opruimt. We gaan terug naar de refter en zetten de tv aan. Het centrale plein van Damascus en de andere steden ziet zwart van het volk, dansende en juichende mensen met Syrische vlaggen en portretten van Bachar al-Assad. Deze avond werd officieel meegedeeld dat hij inderdaad de verkiezingen gewonnen heeft met 88,7 % van de stemmen. Wie van cijfertjes houdt: er waren ruim 15 miljoen stemgerechtigden in binnen- en buitenland, waarvan ruim 11,6 miljoen hebben gestemd. Dr. Hassan Abdullah al-Nouri, een liberale soenniet, kreeg meer dan een half miljoen stemmen en Maher Abdul-Hafiz Hajjar, een communistische soenniet, meer dan 372 duizend. Dr. Bashar Hafez al-Assad, een alawiet van de Baaspartij, kreeg meer dan 10 miljoen stemmen en is gekozen voor een termijn van 7 jaar.
Het zal niet de beste dag zijn voor “de oppositie”, de zogenaamde Nationale Coalitie, die volgens hun eigen fantasie 60 % van het land controleren maar in werkelijkheid voorlopig nog een strook in het Noorden, aan de grens met Turkije plus enkele geïsoleerde dorpen kunnen terroriseren. Het is ook een opdoffer voor het westen, zijn politiekers en media die alles gedaan hebben om deze verkiezingen te boycotten terwijl nu blijkt dat hun eigen democratie eigenlijk een parodie is.
Om te delen in de volksvreugde wordt besloten de volgende dag donderdag als zondag te vieren en bij de eucharistie het Te Deum te zingen, wat we ook gedaan hebben. We hebben ’s middags feestelijk gegeten terwijl we naar de tv keken. Er heerst een ongelofelijke feestvreugde in heel het land.
Op weg naar vrijheid en democratie
Toen ik eind 2010 als toerist hier kwam, aanvaardde ik iedere uitnodiging om mee te rijden. Zo was ik bij heel wat families, vrienden en kennissen te gast en bezocht flink wat bezienswaardigheden. Er heerste onder de bevolking een grote veiligheid, een oosterse gastvrijheid, een harmonieus samenleven en een goedkoop en vrij welvarend leven. Eenmaal vroeg mijn begeleider me echter, in Damascus, niets te zeggen of te antwoorden. Persoonlijke vrijheid op politiek gebied was toen immers heel klein. De geheime diensten waren nog overal aanwezig en moeiden zich met alles. Voor het minste kon men opgepakt worden. De corruptie van die diensten was algemeen bekend. Zij wisten ook alles, behalve dat er al maanden lang wapens en vechtjassen in Syrië gesmokkeld werden om het land te ontwrichten. Zogenaamd wisten ze van niets, want sommigen waren er zelf bij betrokken. Bij het begin van de oorlog zijn ze dan ook overgelopen. Zij verwachtten dat het land toch onder westerse macht zou vallen en kozen op tijd “de goede kant”. Bij de eerste aanvallen op Damascus is trouwens ook menig rijk of invloedrijk Syrier aldaar opgestapt om zijn persoonlijk bezit en leven veilig te stellen. Uiteindelijk was dit een goede zuivering. Sindsdien zijn er grondige democratische hervormingen doorgevoerd, waarvan de huidige verkiezingen het hoogtepunt vormen. Kon er vroeger niet zonder gevaar in het openbaar over politiek gesproken worden, nu wordt er overal en altijd openlijk over gepraat. En iedereen kan zich kandidaat stellen. Was er vroeger heel wat verdoken kritiek op regering en president, nu is er een ongelooflijk enthousiasme voor president, regering en leger, die het land van terroristen zuiveren. De zelfverklaarde ‘vrienden van Syrië’ die het land nog steeds willen ontwrichten, zijn me 114 begonnen en nu schieten er nog 11 over, wijselijk de groep van Londen genoemd. In Teheran is de tweede ontmoeting geëindigd van de ware “vrienden van Syrië” met parlementaire delegaties uit meer dan 30 landen. Een van hun besluiten betrof het sturen van waarnemers naar deze presidentsverkiezingen.
Groeiend enthousiasme
De meeste nieuwsberichten uit het buitenland hierover blijven onbegrijpelijk en vormen een mengsel van fantasie en brutale oorlogspropaganda zonder enig besef van de werkelijkheid. Het westen lijkt in de greep van een hysterie en een agressie tegen het Syrische volk, onder de mom van een huichelachtig medelijden. Zelfs de voormalige chef van de oppositie, de Nationale Coalitie, Moaz al-Khatib verwijt de zogenaamde “vrienden van Syrië” nu dat het leugenaars en huichelaars zijn die alles willen behalve dan dat de ellende in Syrië beëindigt wordt. En dat wordt gretig overgenomen door de papegaaien van de westerse media, onze Vlaamse incluis, van de zogenaamde “kwaliteitskrant(en)” tot de populaire weekbladen. Wat zij brengen is over het algemeen precies het tegendeel van de werkelijkheid.
De voorbije weken werden in heel Syrië spontane manifestaties gehouden, feestelijkheden, rallies, festivals, ontmoetingen om deze verkiezingen te vieren, het leger te danken om zijn strijd tegen de terroristen, met uitdrukkelijke dank aan de president. Er is een golf van patriotisme ontstaan bij de Syriers over heel de wereld. Er werd in 43 Syrische ambassades gestemd met een opkomst van 95 %. In Rusland stemden enkele Syriërs met hun bloed. Syriërs uit België, Frankrijk en de VS, landen die de deelname aan de verkiezingen verboden – tegen alle internationale regels in! - zijn maandag met een afvaardiging in Syrië toegekomen om te stemmen. Zaterdag 31 mei protesteerden 550 Syriërs voor de hoofdgebouwen van de UNO in New York. In Libanon werd door 100.000 Syriërs gemanifesteerd met Syrische vlaggen, afbeeldingen van de president, slogans van dank aan het leger. In dit kleine landje gaf het een mensenzee te zien zo ver als men kijken kon. Westerse media trachten deze optocht te misbruiken om te tonen hoeveel Syriërs zogenaamd het “dictatoriaal regime” ontvluchten. Ter plaatse was deze optocht een ergernis voor de westersgezinden die de schampere vraag stelden: Als jullie zo erg voor Syrië zijn, waarom zijn jullie dan hier en gaan jullie niet terug? Het antwoord was even ondubbelzinnig: Wij zijn hier, niet omwille van de regering van Syrië maar omwille van jullie terroristen die Syrië uitmoorden en verwoesten! En vanuit Koeweit kwamen op de valreep nog drie vliegtuigen vol met Syriërs om te stemmen.
Waarom zijn, voor het westen, de verkiezingen in Afghanistan, Irak, Libië, Oekraïne... o zo democratisch? Omdat het westen die landen al verwoest en in zijn macht heeft. Zijn pionnen zijn er al gezet. (In Oekraïne is Petro Porochenko onder toezicht van de NAVO gekozen met 54% van 16,5 % van de stemgerechtigden!). Waarom zijn de verkiezingen in Syrië och toch zo ondemocratisch? Omdat het westen de soevereiniteit van dit volk maar niet kan breken en omdat ocharme de rebellenleiders vanuit hun villas in Doha, Ankara, Parijs en Brussel niet mogen meedoen. “Democratisch” voor het westen is dat in Syrië een overgangsregering geplaatst wordt door de club van de 11 landen van Londen. Daarom worden regering en president door het westen al jaren afgeschilderd als dictatoriaal en duivels, terwijl het volk de regering, het leger en de president op handen draagt om hun moed en bescherming. Als het westen zo zeker is dat deze verkiezingen vervalst worden of zijn, waarom sturen ze geen waarnemers? Omdat ze bang zijn van de waarheid. Syrië toont heel de wereld wat groeien naar soevereiniteit, vrijheid, democratie en een harmonieuze samenleving eigenlijk is. 250.000 jihadisten, door het buitenland getraind, betaald, bewapend en dikwijls gedrogeerd, hebben drie jaar lang in Syrië gemoord en verwoest, maar de soevereiniteit van het land niet kunnen breken. Zal de nieuwe forse steun die Obama beloofd heeft, met de hulp van de NAVO in Turkije en de golfstaten dit wel kunnen?
Terrorisme en leugens van het Westen ontmaskerd
De buitenlandse media waren met 360 aanwezig bij deze verkiezingen en de Syrische uitnodiging om waarnemers te sturen voor de presidentsverkiezingen van dinsdag werd beantwoord door parlementariers, NGO’s en onafhankelijken o.m. uit Rusland, Iran, Pakistan, Canada, Amerika, Venezuela, Brazilië en Bolivië. De bevindingen van deze erg gevarieerde groep laten aan duidelijkheid niets te wensen over: deze verkiezingen zijn eerlijk, doorzichtig en democratisch verlopen. De waarnemers hebben vrij over heel het land kunnen controleren, van Damascus en Sweida tot Aleppo en Idlib, van Homs tot Deir-Ez-Zor. Ze spreken van een zeer grote opkomst, een groot optimisme en een sterk nationaal gevoel onder de mensen. Zij doen een beroep op de internationale gemeenschap om deze verkiezingen ook te respecteren. Woensdag, nog voor de uitslag bekend was, verklaarden ze unaniem: Bashar al-Assad is de echte leider van Syrië, waar volk, leger en regering één zijn. Een afvaardiging van het Anti-War-Committee uit Chicago is tevens in Homs zijn medeleven gaan betuigen met het immense leed dat ook daar werd aangericht, mede door Amerika. Inmiddels heeft een Amerikaanse senator, Richard H. Black een brief geschreven aan de Syrische president om hem te danken voor de wijze waarop hij zijn volk beschermd heeft en vooral de minderheden zoals de christenen en ook de kleine Joodse gemeenschap. Het eindrapport van de waarnemers haalt fel uit naar Amerika en de Zionisten die het terrorisme blijven steunen, tegen een volk dat zelf over zijn toekomst wil en zal beslissen. Ook de NAVO en Europa krijgen er van langs. Als ze vrijheid en democratie zo hoog in hun vaandel dragen, waarom dan die hypocrisie van de weigering om de Syriërs in hun land te laten deelnemen aan de verkiezingen, wat een verwerping is van de mensenrechten en van de waarden van de democratie.
In Syrië werden deze verkiezingen als een hoogtepunt gevierd en als een overwinning op de weredlwijde oorlog tegen het land. Het is voor de Syriërs het symbool van hun weerstand en tevens het begin van de heropbouw en een definitieve doorbraak van de grote verzoeningsbeweging, de mussalaha, een die ruim ’n half miljoen stemmen kreeg, dankte de president voor zijn overwinning en ook zijn eigen achterban. Hij gaf tegelijk een flinke veeg uit de pan met name aan de Franse president omdat diens houding niet Syrië maar Frankrijk te schande heeft gezet. Deze verkiezingen zijn een politieke en militaire overwinning omdat ze een overwinning zijn van het volk. Syriërs blijven één familie over alle etnische en religieuze verschillen heen. En de man die de meest gemene laster en aanvallen vanuit het buitenland in de moeilijkste omstandigheden moedig heeft verduurd om de soevereiniteit van zijn volk te beschermen wordt er nu terecht ruimschoots voor beloond.
De boodschap van Jeanne d’Arc.
Zaterdag hebben we feestelijk de eucharistie gevierd van de Jeanne d’Arc, patrones van Frankrijk. Het kind hoorde op 13 jarige leeftijd al stemmen van o.a. de heilige aartsengel Michaël. Zij moest Frankrijk van de Engelsen bevrijden en de Dauphin tot koning laten kronen om de plaatsvervanger te zijn van “Christus, Koning van Frankrijk”. Het kind trekt als zeventien jarig meisje soldatenkleren aan, met de nodige wapenuitrusting. Aan het hoofd van het koninklijk leger bevrijdt ze Orléans van de Engelsen. Hierna wordt de ene stad na de andere bevrijd. Ze zorgt er voor dat Charles VII in Reims tot koning wordt gekroond en trekt opnieuw ten strijde. Ze wordt gevangen genomen en aan de kerkelijke rechtbank overgeleverd. Gesteund door de beste theologen van die tijd, oordeelt de rechtbank dat ze schuldig is aan ketterij. Op 30 mei 1431 wordt ze op de markt van Rouen levend verbrandt. Een kwart eeuw later volgt het eerherstel door de Kerk. Met behulp van de vele nog levende getuigen wordt het monsterproces van haar veroordeling ontmaskerd. In 1908 volgt haar zaligverklaring en paus Pius XI zal haar verheffen tot tweede patroon van Frankrijk, naast O.L. Vrouw. De huidige openbare opinie is zo ver van de echte werkelijkheid verwijderd dat dit allemaal heel vreemd klinkt. En onze “dieptepsychologie” kan hierover evenmin iets leren omdat ze “hoogte” mist. Met de trukendoos van “zinsbegoocheling” of “hysterie” kun je deze onweerlegbare historische feiten niet uitvagen. De enige redelijke verklaring is dat Jeanne d’Arc inderdaad een uitzonderlijke goddelijke roeping had om in Frankrijk het “Koningschap van Christus” te doen erkennen. Waar Gods geboden niet worden gerespecteerd is het ook voor de mensen een hel. Als God wordt erkend zal ook de mens gerespecteerd worden. Dan zal er goed bestuur zijn, vrijheid en democratie, vrede en vreugde voor iedereen. Iedere gezagsdrager is slechts een vertegenwoordiger van Gods gezag op aarde. Of deze gelovig is of niet, man of vrouw, zus of zo, verandert aan de werkelijkheid niets. Romeinse keizers dachten dat ze god waren en Friedrich Nietzsche verkondigde de “dood van God” maar hij werd krankzinnig en nu is Nietzsche dood.
Alle staatshoofden hebben de opdracht, niet om als de Romeinse keizers god te spelen en voor eigen glorie of macht ellende te brengen over het volk, maar om de goddelijke en natuurlijke orde te respecteren tot heil van allen. Moge de Heilige Geest dit Pinkstervuur ontsteken. Syrië als lekenstaat in een Arabisch land is al goed op weg om in werkelijkheid Christus Koningschap te erkennen. De evangelist Mattheüs had het al gezien: “De faam van Jezus ging uit over geheel Syrië” (Mt. 4; 24).
Nog wat positief nieuws
Merian Yahya Ibrahim uit Soedan is veroordeeld wegens godslastering. Ze werd opgesloten totdat ze zou worden opgehangen. Ze is schuldig aan godeslastgering omdat ze als christen gehuwd is met een christen en als christelijk gezin leeft. In de gevangenis is ze bevallen van haar tweede kindje, een meisje, Maya genaamd. Daarvoor vonden de bewakers het niet nodig haar van haar boeien te ontdoen. Omwille van haar baby kan ze nu echter de eerste twee jaar niet naar de galg geleid worden. De vertegenwoordiger van het ministerie, Abdullahi Alzareg heef trouwens nog eens uitdrukkelijk verklaard dat Soedan de godsdienstvrijheid garandeert en de bescherming van de vrouw. Hoe het mogelijk is dat die man zo kan spreken?at het westen doet tegenover Syrië. Wel, hij doet niets anders dan wat het westen doet tegenover Syrië. De verwoesters van het land noemen zich “de vrienden van Syrië” en de moorodenaars heten “vrijheidstrijders”. Het zijn springlevende oprispingen uit een heidense oertijd. Maar goed, mede dank zij enig buitenlands protest, is deze christen vrouw voorlopig vrij. De galg blijft evenwel op haar wachten. Feministen en voorvechters van mensenrechten, waar wachten jullie op om voor Merian en Maya uw wereldwijd protest te laten weerklinken? Aandacht wekken door iets speciaals aan of uit te trekken is helemaal niet nodig. Een sterke motivatie is de beste outfit.
In Egypte is maarschalk Sissi op 29 mei tot president verkozenmet 93 % van de stemmen. Neen, we doen niet mee met de westerse oorlogspropaganda die er naar streeft om door chaos ook dit land in handen te krijgen. Wij staan helemaal achter de mening van mgr Abdel Zaki, apostolisch vicaris van Alexandrie en hoofd van de katholieke kerk in Egypte. Morsi was inderdaad gekozen (hoe nipt ook), maar het volk heeft vlug begrepen dat hij het land met zijn moslimbroeders (en de steun van het buitenland) naar de chaos leidde. Sissi, als baas van het leger, heeft niet op eigen initiatief ingegrepen. Onder druk van het volk heeft hij het land van de burgeroorlog gered. Hij wilde aanvankelijk zelf geen politiek ambt bekleden maar het volk bechermen. Nu is hij gelukkig toch president. Sissi, zo zegt mgr Zaki, is een goed man en geeft grote hoop voor alle Egyptenaren, moslims zowel als christenen. Zo is er ook voor de christenen veiligheid en toekomst. Laten we vurig bidden voor het Egyptische volk, het land van de heilige Antonius, de vader van het monnikenwezen en van de koptische christenen.
Generaal Wojciech Jaruzelski was Pools staatshoofd, atheist, rabbiate bestrijder van de katholieke Kerk en van de vrije vakbond Solidarnosc, de man van de ijzeren discipline. Ondanks het sterke verzet van Leonid Brejnev en de toenmalige Sovjetunie kon hij niet verhinderen dat de Poolse paus Johannes Paulus II op bezoek kwam en ongezouten zijn mening zei. De uitgesproken katholiek, Lech Waleza en de vrije vakbond werden razend populair. Generaal Jaruzelski riep in 1981 de staat van beleg uit maar het katholieke Polen ontwaakte nu voor goed. De sovjettanks dreigden Polen binnen te vallen, zoals in Budapest en in Praag, maar onverwijld liet Johannes Paulus II de vechtjassen weten dat hij in Polen zou staan, zodra de eerste sovjettank over de grens rolt. De almacht van het sovjetblok werd gebroken en het katholieke Polen bloeide open. Generaal Jaruzelski milderde zijn harde houding. Hij kwam ook bij Johannes Paulus II in Rome op de koffie. Nu is hij op 91-jarige leeftijd overleden, als christen, gesterkt door het sacrament van de ziekenzalving. Waarom zou een dergelijke ommekeer niet mogelijk zijn voor menig westers of arabisch staatshoofd dat nu nog een rabbiate bestrijder is van het christelijk geloof en van de echte waardigheid van de mens? Heer Jezus, raak hun hart en vooral ook het onze, opdat wij vrijmoedig zouden blijven getuigen voor het aanschijn van de machtigste wereldheersers.
P. Daniel
08-06-2014 om 08:52
geschreven door Gust Adriaensen
07-06-2014
Wenkt de politieke hypocrisie?
Nu een nationalistische en christendemocratische Vlaamse formatie in de steigers wordt gezet, zal het een boeiende en verhelderende oefening zijn nauwkeurig op te volgen, hoe deze politieke partijen zullen omspringen met hun verkondigde sociaaleconomische opvattingen.
Het is onderhand wel bekend: de erg liberale en harde visie van N-VA op economie en sociale zekerheid is objectief gewoonweg niet compatibel met de opvattingen van CD&V, zeker niet met de ACW-vleugel binnen die partij.
Eerder was in de kranten te lezen, dat er van de 27 CD&V'ers in het Vlaamse parlement, er 15 tot de ACW-stal gerekend worden. Hier volgt, om het geheugen op te frissen, het lijstje: Kathleen Helsen, Caroline Bastiaens, Dirk De Kort, Jo Vandeurzen, Sonja Claes, Vera Jans, Michel Dooms, Katrien Partyka, Bianca De Baets, Joke Schauvlieghe, Cindy Fransen, Valerie Taeldeman, Hilde Crevits, Johan Verstreken, Griet Coppé.
Dat numerieke ACW-gewicht wordt nu ook wel vertaald in de samenstelling van het onderhandelingsgroepje van CD&V. Drie van de vier onderhandelaars, zijn ACW'ers: Schauvlieghe, Crevits en Van Deurzen.
Om hun eigen geloofwaardigheid en die van de partij en van het ACW, te bestendigen, zullen zij ervoor moeten zorgen dat in het bijzonder de sociaaleconomische opvattingen en standpunten van het ACW, voldoende gewicht krijgen in de onderhandelingen van CD&V voor het vormen van de nieuwe Vlaamse regering.
Want hoe dan ook, de opvattingen van de zgn. 'linkervleugel' (de ACW'ers) van CD&V, sluiten veel nauwer aan bij S-PA en Groen, om PVDA+ nog niet te vermelden. Met recht en reden vraagt Van Besien van Groen, zich dan ook nu al af, wat de ACW'ers eigenlijk nog te zoeken hebben bij een partij die duidelijk kiest voor een centrum-rechtse machtsuitoefening.
Het zal dus opletten geblazen worden voor de parlementaire ACW'ers! Verkoop je ziel en je opvattingen niet lichtzinnig aan partijen die tot voor kort het ACW wilden vernietigen, die de vakbonden haten en willen kortwieken, die het middenveld willen uitschakelen.
Het zal dansen op een dunne koord worden. De scheidingslijn tussen te prijzen geloofwaardigheid en te verachten hypocriet opportunisme zal zeer, zeer dun zijn.
Wat zal een erg concrete lakmoesproef zijn die onverbiddelijk de politieke hypocrisie in beide partijen (maar ook in het ACW) zal blootleggen: horen we nog iets van de op destructie gerichte aanvallen op het ACW vanwege N-VA en zijn parlementslid Dedecker én van de gerechtelijke reacties daarop vanwege het ACW en Develtere?
07-06-2014 om 09:49
geschreven door Gust Adriaensen
06-06-2014
'De oorspronkelijke gestalte van de Kerk naar boven halen'
In zijn Pinksterboodschap schrijft Johan Bonny, bisschop van Antwerpen, o.a. het volgende:
'Dit is het werk van de Heilige Geest: steeds opnieuw de oorspronkelijke gestalte van de Kerk naar boven halen. Zo had Jezus het beloofd aan zijn leerlingen, kort voor zijn afscheid: „de Helper, de heilige Geest, die de Vader in mijn Naam zal zenden, Hij zal u alles leren en u alles in herinnering brengen wat Ik u gezegd heb” (Joh 14,26). Het geheugen van de Kerk en van de christenen is kort, vooral wanneer het gaat om de kern van het Evangelie en het getuigenis van Jezus. De Heilige Geest heeft er geen gemakkelijke klus aan gehad om telkens weer aan de Kerk het woord en het voorbeeld van Jezus in herinnering te brengen. Je moet wel de Heilige Geest zijn om dat niet moe te worden!
Om ‘beschikbaarheid voor de Geest’ bidden wij in deze Pinkstertijd. We vragen dat de Heilige Geest onze kerkgemeenschap mag vernieuwen, haar dichter bij de tijd mag brengen, haar oorspronkelijke gestalte weer naar boven mag halen. We bidden voor al wie een verantwoordelijkheid dragen in de kerkgemeenschap: dat ze zich als herders zelf laten leiden door de Heilige Geest. En vooral: we danken de Heilige Geest dat Hij het nog niet heeft opgegeven met onze kerkgemeenschap, ondanks ons korte geheugen. Hierom misschien is de Heilige Geest zo licht als adem en als vuur: om met ons door één deur te kunnen!'
06-06-2014 om 10:17
geschreven door Gust Adriaensen
05-06-2014
Varkens genoeg in Vlaanderen
Vlaanderen telt evenveel varkens als inwoners. De provincie West-Vlaanderen telt drie varkens per inwoner.
05-06-2014 om 20:42
geschreven door Gust Adriaensen
04-06-2014
Vormingsdag religieus patrimonium
Op 3 juni organiseerde IOK een zeer druk bijgewoonde vormingsdag over het religieus patrimonium, in het bijzonder de kerkgebouwen. De studiedag had plaats in Aula De Heyduin, de voormalige kapel van Heidehuizen in Mol.
Ward Kennes, burgemeester van Kasterlee handelde over het eredienstendecreet en Jan Jaspers, directeur Centrum voor Religieuze Kunst en Cultuur, over parochiekerkenplannen en het onroerend erfgoeddecreet. Wim Selderslaghs, vicaris van het bisdom Antwerpen, schetste de situatie en de evoluties van de parochies in de regio.
Nadien kwamen enkele sprekers aan de beurt die een beeld ophingen van initiatieven en beslissingen omtrent de toekomst van een aantal kerken in de Westhoek, de stad Gent en de Limburgse gemeente Kortessem.
Belangrijke ideeën bij de aanpak in Kortessem, waren de volgende:
-Kerkgebouwen zijn veel meer dan alleen maar gebouwen. Zij zijn 'actoren' in een breed sociaal-economisch netwerk.
-In plaats van de kerken te beschouwen als een 'probleem', kunnen ze echte hefbomen zijn voor een dorp of een wijk en kunnen ze een gewichtige en inspirerende rol blijven spelen in het religieuze, sociale en culturele leven van de lokale gemeenschap.
Tijdens de vragenronde werd gewezen op de groeiende kloof tussen de administratieve, juridische en technische eisen aan de kerkbesturen vanwege de Vlaamse overheid enerzijds en anderzijds de beperkte mogelijkheden van de kerkfabrieken die uit vrijwilligers bestaan. Er werd gepleit voor meer professionele ondersteuning van de kerkbesturen vanwege de overheid. De IOK zou voor onze streek daarin een belangrijke rol op zich kunnen nemen.
04-06-2014 om 08:18
geschreven door Gust Adriaensen
03-06-2014
twitter@pontifex
Paus Franciscus:
'Dank aan alle leraars: opvoeden is een belangrijke missie, die jonge mensen leidt naar wat goed, mooi en waar is.'
03-06-2014 om 21:18
geschreven door Gust Adriaensen
Antwerpse korpschef toch op de hoogte
Na een eerdere uitspraak van de korpschef van de Antwerpse politie dat hij van toeten of blazen wist wat de klachten over racisme in zijn korps betreft, de bekentenis achteraf dat er toch wel een klacht geweest was, blijkt nu, volgens onderzoek van De Standaard, dat er zelfs recent een aantal klachten ingediend zijn.
Tja, een en ander is niet van aard om de geloofwaardigheid van de Antwerpse politieleiding te verhogen. En dan stelt zich ook onvermijdelijk de logische vraag -die merkwaardig genoeg door de media angstvallig uit de weg wordt gegaan-: 'Wist de topbaas van de politie, de burgemeester, van die klachten?
Het is uiterst onwaarschijnlijk dat een burgemeester niet op de hoogte zou zijn van dergelijke ernstige problemen in zijn politiekorps. Als de Antwerpse burgemeester van toeten of blazen wist, dan loopt er iets fundamenteels mis met de communicatie tussen politiehoofd en korpschef.
Wellicht heeft De Wever het dan toch te druk met zijn vijfvoudige job: federale informateur, Vlaamse informateur, parlementslid, partijvoorzitter en burgemeester-politiehoofd van de grootste stad van Vlaanderen. Oef!
03-06-2014 om 07:16
geschreven door Gust Adriaensen
02-06-2014
Burgemeester De Wever reageert verkeerd op racisme politie
De Antwerpse burgemeester De Wever zegt in een reactie op de getuigenissen over racisme in zijn politiekorps, dat 'de geviseerde agenten naar buiten moeten komen'. Daarmee stelt hij zich op de lijn die korpschef Muyters al had getrokken.
Volgens hoofdcommissaris op rust, Hugo Stabel, reageert Muyters verkeerd. Wat Stabel evenwel over Muyters schrijft, geldt ook perfect voor De Wever.
Deze beide heren schermen ermee dat ze officieel niet op de hoogte zouden zijn en dat de slachtoffers maar een officiële klacht moeten indienen.
Op die manier verplaatsen de twee topmensen van de Antwerpse politie, burgemeester en korpschef, de verantwoordelijkheid naar het voetvolk: eenvoudige agenten. Die beseffen heel goed wat hen te wachten staat als zij met hun klachten 'naar buiten komen'.
Het zijn vanwege De Wever en Muyters ondermaatse en onwaardige reacties. Zij dragen de verantwoordelijkheid om aan het racisme in het Antwerpse politiekorps, paal en perk te stellen. Zij moeten door harde maatregelen het bestaande racisme de kop indrukken en door efficiënte preventieplannen het in de toekomst onmogelijk maken.
02-06-2014 om 08:00
geschreven door Gust Adriaensen
01-06-2014
'Het enige signaal van de kiezers is hun stem'
Marc Reynebeau:
'De stem van wie koos voor een verliezende partij, is niet minder legitiem dan die van wie koos voor een partij die totj de winnaars bleek te behoren.'
'Voorkeuren voor een bepaalde coalitie, zijn subjectief en ideologisch en moeten niet veinzen dat ze op een objectieve democratische noodzaak steunen.'
'Voor de democratie volstaan de cijfers wel degelijk: een regering, hoe ze ook is samengesteld, die kan rekenen op de helft plus één van de stemmen in het parlement, is een perfect legitieme regering, die het enige signaal van de kiezers, hun stem, ten volle respecteert.'
01-06-2014 om 06:44
geschreven door Gust Adriaensen
