Goede Vrienden,

De voorbije week werd, door een alarmerend bericht van Fides, in de internationale pers verwarring en onrust gezaaid omtrent onze persoon en het klooster Mar Yakub. Dank u voor uw aandacht , maar ik tracht hier een wat evenwichtiger beeld te geven. Nieuwsberichten kunnen bepaalde zaken enorm uitvergroten en ander wezenlijk nieuws achterwege laten. Als we dat helemaal absoluut willen vermijden kunnen we ’s morgens wel op onze matras blijven liggen… We doen alles om moeilijkheden te vermijden maar trouw zijn aan onze levensroeping moet het doel blijven.

Als Jezus de voorzichtige raad van Petrus opgevolgd had, kon hij wellicht zijn aards leven sparen … Trouw zijn is iets anders, zo toonde Hij ons.

P. Daniël

Vrijdag 5 – vrijdag 12 juli 2013

Het extra werk bestaat deze tijd enerzijds in het verwerken van de oogst en anderzijds in het verder opruimen, herstellen en verfraaien van het huis. Nu zijn het nog de abrikozen die verwerkt worden en ondertussen natuurlijk overvloedig als nagerecht gegeten. Ze zijn kleiner dan wij in België gewoon zijn, maar heerlijk van smaak. Verder is er nu veel werk aan de ‘zata’ een soort tijm, die hier veel gegeten wordt tussen de falafel. De blaadjes moeten van de steeltjes gedaan worden. En er is een enorme hoeveelheid te verwerken. In de winter is de ‘salonkamer’, een soort onthaalkamer of spreekkamer uitgebrand, samen met heel de gang en de aanpalende plaatsen. Ondertussen is het geheel ongeveer hersteld: het houten plafond en de balken, de muren, de deuren, de gangen en de zetels zijn  met geheel nieuwe stof overtrokken.  Eigenlijk is alles mooier dan het voorheen was. Ook de elektriciteit is vernieuwd en hersteld. Overal bengelen echter nog elektrische draden, die in trosjes uit een gat in de muur komen. Als je weet waar je aan mag komen heb je overal licht en stroom (als die van hogerhand  niet onderbroken is natuurlijk). Ziedaar een soort “Arabisch kenmerk”. Dat zijn helemaal geen “Afrikaanse toestanden”, integendeel. Alles is keurig en degelijk gemaakt maar vooraleer iets helemaal afgewerkt is, moet er blijkbaar nog een tijd overheen gaan. Een andere vondst is de opruiming van de schrijnwerkerij. Daar werd nog een oude pot zwarte verf gevonden die wel uit de tijd van de Romeinen leek te komen. Met wat ‘verdunner’ bleek het nog goede verf te zijn. Alvast werd hiermee de vuilbak in de hoek van de grote binnenkoer geverfd. Dat is een grote ijzeren vierkanten bak met een beweegbaar deksel,  niet bepaald aantrekkelijk van aanblik. Pikzwart geverfd schittert hij nu als een waar archeologisch pronkstuk in de hoek.. Dit gaf de fraters de moed en de gedachte  om ook de grote ijzeren poort, die met veel smeedwerk versierd is en toegang geeft tot de grote binnenkoer een nieuwe  beurt te geven. De speren bovenaan worden in het goud gezet. En zo zal er nog lang gewerkt kunnen worden. Ondertussen is het overdag zo warm geworden dat  de meesten ergens een koel plekje opzoeken om te werken: met lavendel, abrikozen, ‘zata’,  naaiwerk… Een zuster is in een rustig hoekje een reeks iconen aan het schilderen.

Ook de vorming gaat door.  Wij, de twee Vlamingen hebben alvast besloten samen wat Arabisch te leren.  Mijn  confrater die enkele jaren eerder hier kwam, heeft meteen ‘gesproken Syrisch’ geleerd en kan zich meer dan behoorlijk behelpen. Omdat hij geen klassiek Arabisch heeft geleerd volgen wij nu samen “la mafarr”,  de handboeken van M. Van Mol, onze vriend en professor Arabisch te Leuven. We vinden het een degelijke en grondige methode. Terwijl we ons zo amuseren onder  de kleine colonnade in het atrium, komt de moeder haar baby in het  ‘voituurke’ naast ons zetten, zodat ze zelf wat vrij is om te poetsen. We hebben voldoende filmen van Charly Chaplin en van Louis de Funès gezien  om wat grappige  snuitjes te kunnen trekken en de kleine Fadia lacht af en toe terug. Het duurt echter niet lang of Fadia begint te krijsen, totdat we haar uit haar reiskoets nemen en ze met blote voetjes op de tafel mag staan om te kijken wat wij allemaal aan het doen zijn. Meteen heeft ze mijn  baard vast en al een potlood van tafel geveegd. Dit kleine wonder is het bekijken waard. Aan de voetjes zitten precies tien teentjes, aan elk vijf, netjes op een rij. Aan haar handjes heeft ze  op dezelfde wijze telkens vijf vingertjes, precies zoals het hoort.  Alles er op en er aan. En het beweegt allemaal soepel en onafhankelijk. Na een behoorlijke studieonderbreking met Fadia hebben we haar toch maar terug gelegd. Kort daarna komt haar moeder haar ophalen. Zo hebben we onze taak van kindercrèche met vrucht volbracht.

Zaterdagavond zitten we weer vroeg op onze matras in de schuilplaats, gewapend met een laptop.  We lezen eerst het mopje van de dag uit de “druivelaar” – kalender van vorig jaar en dan samen het eerste deel van de encycliek Lumen Fidei over het licht van het geloof, die paus Franciscus geschreven heeft op 29 juni 2013. Het is een vervolg op de encyclieken van paus Benedictus XVI over de hoop en de liefde. Dit geeft ook aanleiding om er samen verder over te delen. In  vier avonden hebben we heel de tekst gelezen en overwogen. Het doet ons iets vermoeden van wat Augustinus in zijn Belijdenissen schrijft over zijn eerste ervaringen van het leven in gemeenschap, onmiddellijk na zijn  bekering: samen lezen ze in alle vrijheid wat hen boeit en ze delen dit met elkaar. Zo hebben we op onze matras ook het eerste jaar theologie beëindigd.

Gisteren, vrijdag, heeft paus Franciscus een interessante stunt uitgehaald in de tuinen van het Vaticaan. Hij heeft er een beeld van de heilige Michael ingezegend. Meteen heeft hij, wat blijkbaar niet voorzien was, heel het domein en zijn groot huishouden toegewijd aan de heilige Michael en de heilige Jozef. Dit gebeurde in aanwezigheid van paus Benedictus XVI, zodat paus Franciscus de begroeting van de aanwezigen uitzonderlijk kon beginnen met de aanspreektitel: “Zijn Heiligheid…”.Kortom, dit heeft ons geïnspireerd om hetzelfde te doen op zaterdag, na de eucharistie rond de iconen van de hl Michael en de hl Jozef. En of we bescherming nodig hebben. Wij  beginnen natuurlijk met de simpele aanspreektitel van “Broeders en Zusters…”.

Vanaf zondag regent het berichten over een Vlaamse pater die met de dood wordt bedreigd. Ik zou er om den duur zelf nog medelijden mee krijgen. Vanwaar die inhoud eigenlijk komt  is ook voor mij een raadsel.  Hoewel wij tot heden geen persoonlijke bedreiging hebben ontvangen,  zijn wij natuurlijk allen in gevaar omdat rondom ons zich vele gewapende geburen schuil houden, de meest extremistische incluis. We hebben evenwel steeds goede relaties gehad met de bevolking van het dorp, die ook nu niet wil dat aan het klooster geraakt wordt, hoewel acties van buitenlandse extremisten uiteraard onvoorspelbaar blijven.  Kortom,  de  berichten  zijn overdreven en ook onjuist, al zijn ze wellicht goed bedoeld. Hiermee is wel  het werkelijke gevaar, waarin wij en de christenen hier verkeren eens goed onderlijnd en dat wordt hoog tijd.  Daarbij is er nog iets anders dat ons erg bekommert. Er is een laffe internationale lastercampagne tegen moeder Agnes-Mariam en er zijn de voortdurende insinuaties over ons en de gemeenschap, vooral vanuit christelijke middens. Dit is  blijkbaar het lot van degenen die vanaf het begin van de waarheid wilden getuigen en zich blijven inzetten voor het behoud van Syrië, de bescherming van het Syrische volk en van de christenen.

Jammer is de lauwheid van een flink aantal christelijke leiders en gemeenschappen in het westen. Gelukkig zijn er ook anderen, waar we heel dankbaar om zijn. Sommigen menen  echter met holle  woorden tot voorzichtigheid te moeten aanmanen, maar  zijn nauwelijks geïnteresseerd  in wat hier echt gebeurt, laat staan dat ze zich willen engageren om hun bedreigde broeders en zusters daadwerkelijk  te helpen. Hun aanmaning tot  “voorzichtigheid” is voor hen een voorwendsel om zich in onverschilligheid af te sluiten voor iedere daadwerkelijke hulpverlening. Geef ons dan maar Kyrill II, de Russisch orthodoxe patriarch van Moskou die vorig jaar op een massamanifestatie in Damascus prominent aanwezig was, daarna de president bezocht en hem dankte omdat van hieruit het christelijk geloof werd verkondigd. En nu roept deze patriarch op tot gebed en  vraagt dat in alle Russisch-orthodoxe kerken een omhaling gehouden wordt voor het Syrische volk.

In het geheel van Syrië kan het nationale leger de veiligheid steeds meer verzekeren. Toch gaan de moorden en aanslagen nog door. Ook is het in sommige streken verschrikkelijk voor de door rebellen geterroriseerde bevolking, zoals in Aleppo.  In onze streek is het vrij rustig gebleven hoewel we iedere avond of nacht nieuwe aanvallen horen. De Nationale Syrische Coalitie heeft sinds 6 juli eindelijk een nieuwe voorzitter, Ahmed Assi Jerba, een man die de belangen van Saoedi-Arabië (in plaats van Syrië) vertegenwoordigt. Het rommelt in de golfstaten. Duidelijk is wel dat Saoedi-Arabië voorlopig de leiding heeft overgenomen in de Nationale ‘Syrische’ Coalitie, die tot heden gedomineerd werd door Qatar. In de krant Al-Akhbar  van 10 juli 2013 onthult de Syrische president de enorme druk van de westerse landen, die hun aandeel willen veroveren in de ontginning  van de gigantische voorraden van olie en gas aan de kust. Hij kreeg een slordige 21 miljard Amerikaanse dollar aangeboden onder strikte voorwaarden en heeft ze wijselijk  geweigerd. In dit interview vertelt hij ook dat de Russen gedurende gans het conflict in Syrië nooit hun wil hebben opgedrongen.  Ze hebben altijd hun mening en  voorkeur gegeven maar de beslissing overgelaten aan de Syrische regering. Twee Russische vrachtvliegtuigen hebben inmiddels al7O ton humanitaire hulp overgevlogen naar de luchthaven van Bassel al-Assad. Zelf zijn president en regering al volop bezig met de grote “naoorlogse” zorgen van het herstel van zwaar geteisterd land. Volgens de president zal het uitroeien van de sektarische haat die het buitenland hier met geweld heeft willen invoeren een prioriteit vragen. In een vorig interview, met het nieuwsblad Al Thanra, heeft hij al gezegd dat godsdienst niet misbruikt mag worden voor politieke doelstellingen. Hij verwees naar de omwentelingen in Egypte die, volgens hem,  de mislukking van een politieke islam illustreren. Tenslotte hebben de Russen de huichelarij met de chemische wapens ontmaskerd. Ze hebben Ban Ki-moon onomstotelijke bewijzen geleverd dat rebellen in  Khanal-Asal (Aleppo) chemische wapens hebben gebruikt. Zou er vanuit het westen nu nog een nieuwe leugen komen tegen Syrië of mogen we volgende maand stilaan rekenen  op een definitieve ommekeer die naar echte vrede leidt? Inmiddels protesteren duizenden Amerikanen én Syriërs in verschillende Amerikaanse steden tegen de steun van Amerika aan de terroristen in Syrië.

Bij het opruimen vinden we nog een brochure “Manuel de sécurité” (2010), een schitterende uitgave van de ambassade van Frankrijk die uitlegt hoe ze de Fransen beschermt, die in Syrië verblijven, als er iets gebeurt. Het begint met een woord van de ambassadeur dat alle vertrouwen wekt, het vraagt dat je als Franse burger deze brochure altijd bij de hand houdt, het telefoonnummer van de ambassade bij je  hebt en ook die van de crisis cel. De opdracht luidt: verwittig ons en blijf waar ge zijt,  wij zullen dan  al het nodige doen. Hoe anders is eens te meer de werkelijkheid.  Toen de toestand in Syrië  gevaarlijk begon te worden, was de ambassadeur met heel zijn  winkel al vertrokken en dat stond niet in het boekje. Dan zijn de ambassades van Chili en Venezuela, die in Damascus gebleven  toch anders.  In contact met hen, omwille van een verlopen paspoort, was het ambassadepersoneel heel inschikkelijk en zal voor het nodige zorgen. Ze vroegen zelfs hoe ze hen verder konden helpen. Zonder brochure!