vrijdag 12 vrijdag 19 juli 2013
Terwijl de byzantijnse liturgie op deze zondag de vaders van de zes eerste oecumenische concilies viert waardoor het christelijk geloof een duidelijke en zuivere vorm heeft gekregen, vieren wij de vijftiende zondag door het jaar met het inspirerende evangelie van de barmhartige Samaritaan. s Middags eten we uiteindelijk niet in de hal, waar alles al klaar staat, maar blijven in de refter. Er hing immers een helikopter in de lucht en dat heeft voor ons al enkele onverwachte en nare gevolgen meegebracht. Het blijft vandaag echter rustig. In de loop van de week zijn er voortdurend schoten en ontploffingen te horen maar dat blijkt verder op te zijn, vooral op de autostrade.
Dinsdag 16 juli vieren we Onze Lieve Vrouw van de berg Carmel. Het is voor de gemeenschap een feestdag. Deze dag in 1994 wordt beschouwd als het begin van de restauratiewerken van de ruïne die moeder Agnes-Mariam hier aantrof. Bovendien is deze gemeenschap nauw verbonden met de carmelitaanse spiritualiteit. In de 12e eeuw leefden eremieten op de berg Carmel sterk verbonden met de profeet Elias en met een grote verering voor Maria. Onder druk van de islam weken sommigen uit naar Europa. Ze ondervonden vele moeilijkheden en kregen veel tegenstand. O.L.Vrouw verscheen echter aan prior Simon Stock en gaf hem het scapulier, dat later voor velen het teken zou worden van hun trouw aan Maria en hun verbondenheid met de carmelitaanse familie (een stuk bruine stof uit twee delen, gedragen op de borst en op de rugzijde). In de 18e eeuw werd dit familiefeest door paus Benedictus XIII uitgebreid tot heel de Kerk als een uitnodiging tot kinderlijke liefde voor Maria. Wij vieren maandagavond de feestelijke vespers met processie en dinsdag wordt als een zondag beleefd. De voorbije nacht hebben we evenwel vele bombardementen gehoord aan het anti Libanongebergte en in ons dorp. In de voormiddag kwam er een straaljager heel laag overgevlogen, wat tot heden een teken was dat er ergens aangevallen zou worden. We hebben echter niets gehoord en in de refter gezellig samen gegeten. Voor de feestelijkheid heb ik nog eens Europese koffie gezet. Anderen zijn op deze vrije dag begonnen met mozaïeken te maken. Bij het laatste bombardement zijn er enkele gekleurde glazen in stukjes gevlogen. Dat heeft iemand geïnspireerd om eens alles op te zoeken over het maken van mozaïeken en nu zijn er enkele grote en kleine artiestjes bezig allerlei stukken steen en gekleurd glas in kleine stukjes te kappen. Het is zo boeiend dat de jongens s avonds van op hun matras nog willen voortwerken. We moeten de dag wat vroeger eindigen omdat we bombardementen verwachten. In de late namiddag komen we eerst nog samen om de tekst van het evangelie Johannes over de bruiloft van Cana (2, 1-11) te bestuderen in de vorm van een chiasme, waarbij uitdrukkingen hernomen worden in omgekeerde volgorde. Het lijkt voor ons wat kunstmatig maar het is in feite de gewone semitische opbouw van een tekst die organisch groeit zoals een boom met kringen. Het is ook merkwaardig welke rijke betekenissen er uit deze tekst dan vanzelf te voorschijn komen.
Woensdag en donderdag is het hier nog eens algemene mobilisatie omwille van de zatar, de tijm die weer in een zeer grote hoeveelheid geoogst is. Dit brengt veel stof mee. Daarom wordt deze tijm naar boven gebracht in de gangen rond het atrium. Heel het dak van het atrium is toch kapot zodat het stof langs daar weg kan. In plaats van de steeltjes een voor een van hun blaadjes te ontdoen wordt nu een grote hoeveelheid in een doek gerold waarop dan geslagen wordt zodat de meeste blaadjes er al af zijn. Libanezen kunnen deze zatar bij wijze van spreken wel dag en nacht eten. Er is goede hoop dat deze oogst aan een redelijke prijs in Damascus zal kunnen verkocht worden. Ondertussen gaan de stroomonderbrekingen door en donderdag is het van s morgens half acht tot vier uur in de namiddag. s Avonds genieten we van gedempt licht.
Een Algerijnse volksdelegatie heeft een uitgebreid bezoek gebracht aan Syrië. In een verklaring van woensdag 10 juli 2013 stellen ze dat alle aspecten van de Syrische crisis duidelijk een buitenlandse samenzwering aantonen. Ze zullen hun best doen om in eigen land de valse berichtgevingen aan te klagen en ze roepen de Arabische wereld en de wereld van de islam op om zich te verzetten tegen wat zij noemen de Zionistische-Amerikaanse plannen. Ze vertrouwen er op dat het Syrische volk, zijn regering en zijn leger in staat zullen zijn deze buitenlandse agressie uiteindelijk te overwinnen. In Aleppo is ook een goede verandering. De voedselbevoorrading is niet meer in handen van het vrije Syrische leger, dat brood stal en aan woekerprijzen verkocht, 500 Syrian Pound voor 10 Syrische platte broden. Nu heeft de overheid terug de leiding heroverd en de broden worden weer verkocht aan 15 SP voor 10 broden! (1 was vroeger ongeveer 60 SP waard, nu blijkt het ongeveer 250 SP te zijn). Verder heeft de universiteit van Aleppo het eredoctoraat ingetrokken dat ze in 2009 verleend had aan R. T. Erdogan omwille van zijn rol in de internationale betrekkingen. Deze man hoort inmiddels bij de club van de internationale criminelen. Hoewel de aanslagen in heel Syrië nog doorgaan, worden overal vele cellen van terroristen uitgeschakeld. Gelukkig neemt de veiligheid geleidelijk toe dank zij de inzet van het leger. De Syrische eerste minister, dr. Wael al-Halqi stelt terecht dat de sleutel voor het herstel van Syrië ligt in het herstel van de onderlinge menselijke verhoudingen. Israël blijft echter in alle betekenissen van het woord stoken en luchtaanvallen op Syrië uitvoeren. Vorige zondag heeft het ook een grote rijkdom aan gewassen door brand vernietigd in de Golan, in Quneitra (de dorpen Schita en Har Dar). Israël meent dat recht te hebben in de bezette gebieden. En de Brusselse sjeik Bassam Ayachi, van Frans-Syrische afkomst, heeft vol trots gemeld dat zijn twee zonen als martelaars in Syrië zijn omgekomen. Toen ik vorige zomer in België was heb ik in een Vlaamse krant een uitgebreide reportage over hem kunnen lezen. Hij was zijn zonen aan het voorbereiden om in Syrië te komen vechten. Abdel Rahmad Ayachi is gedood op 19 juni en Raphaël Gendron Ayachi op 14 april. Hun leven en strijd zijn nu uitgebreid te lezen. Zij geloofden in een utopische islamstaat, geregeerd door de sharia en gedragen door de bevolking. Dat noemden zij democratie. Voor hen was de sharia puur Gods wil. Jammer van al die verloren energie. Abdel heef nog ooit onze VRT journalist in Turkije over de grens gesmokkeld. Niet te verwonderen dat onze nieuwsmedia zo eenzijdig berichtten en nu zo moeilijk hun bocht kunnen nemen. En nog een bemoediging vanuit de ambassade van Venezuela in Damascus, waarover we vorige keer al schreven. Nu willen ze ons verder helpen en dringen er op aan om allerlei producten van ons te kopen. Ook de ambassade van Chili wil ons helpen door onze producten te kopen. Heel de verkoop is sinds de oorlog hier stilgevallen. Er werden wel producten overgebracht naar Libanon. Nu zijn het deze ambassades zelf die ons op deze wijze willen helpen. Een ware opkikker. Dank u wel, echte vrienden van Syrië! En tenslotte een moedig gebaar van echte solidariteit met de christenen wereldwijd in Noorwegen. Jonas, Gace Stone, de Noorse minister van buitenlandse zaken heeft aan Saoedi-Arabië de toestemming geweigerd om tientallen moskeeën te bouwen en er een duidelijke uitleg bij gegeven. Als Saoedi-Arabië de oprichting van een christelijke gemeenschap weigert en zelfs beschouwt als een misdaad, hoe kunnen wij hier dan hun moskeeën toelaten!
De huidige internationale lastercampagne tegen moeder Agnes-Mariam is onaanvaardbaar en verdient eigenlijk een proces. Moeder Agnes-Maria begon in 1994 de ruinen te herstellen van Mar Yakub, eens een van de beroemdste kloosters van het midden oosten. Ze werd hierin aangemoedigd door padre Paolo dallOglio, s.j. die toen in de buurt een oecumenische gemeenschap had opgericht, Mar Moussa. Moeder Agnes-Mariam kreeg de zegen en de steun van de toenmalige bisschop, Ibrahim Nehmé. Dit inmiddels hersteld indrukwekkend klooster werd vanaf 2000 al een ware bedevaartsplaats voor heel Syrië. Tegelijk wilde moeder Agnes-Mariam het rijke patrimonium van de kerk van Antiochie doen herleven en vruchten doen dragen voor de plaatselijke kerk maar ook voor de universele Kerk. Daarvoor stichtte ze o.m. la maison dAntioche en Manumed (manuscripts méditerranéens) met steun van Europese universiteiten. In die zin organiseerde ze o.m. grote iconententoonstellingen in Frankfurt (2002) en Parijs (2003), om de rijkdom van het Arabische christelijke geloof te belichten. Zelf heeft ze vele iconen geschilderd voor meerdere kerken en kloosters (en schildert nog). Tegelijk werkte ze aan de geestelijke genezing en bevrijding van mensen door persoonlijke begeleiding, retraites, conferenties en geschriften, waarvoor ze gevraagd werd in binnen- en buitenland. Met de gemeenschap de Orde van de eenheid van Antiochië wilde ze ook daadwerkelijk terugkeren naar de bronnen van het oorspronkelijke oosters monnikenleven. Ondertussen had padre Paolo echter zijn houding tegenover haar grondig veranderd. Dit klooster was immers ook in het buitenland inmiddels bekend geworden. Al jaren lang trachtte hij op alle mogelijke manieren dit klooster en haar stichteres tegen te werken en te belasteren. Hierop werd vanuit Mar Yakub twee decennia lang niet gereageerd, integendeel. De vele bezoekers werden telkens aangespoord ook een bezoek te brengen aan Mar Moussa. Moeder Agnes-Mariam heeft vele gaven die ze ten volle benut. Hoge bomen vangen veel wind zegt een Vlaams spreekwoord. Jaloersheid is menselijk maar rechtvaardigt geenszins de lastercampagne die nu gevoerd wordt.
Vanaf het begin van de oorlog in Syrië had moeder Agnes-Mariam de heldere overtuiging dat hier hetzelfde gebeurde als ze destijds had meegemaakt met de Libanese oorlog: van buitenaf werd gepoogd het land te ontwrichten en een burgeroorlog uit te lokken. De feiten hebben dit helaas steeds meer bevestigd. Daarom nodigde ze journalisten uit (nov. 2011) om de waarheid te komen vaststellen en verspreiden, nl dat buitenlandse gewapende bendes ongestraft overal gruwelen plegen onder de mom van een spontane volksopstand. Dit was voor al de 16 internationale journalisten een dankbare ontdekking en een ommekeer (behalve voor één Waalse, katholieke journaliste, die sindsdien als dank voor de gastvrijheid ons is blijven belasteren!). Bij de tweede groep journalisten was de toestand al veel gevaarlijker. Moeder Agnes-Mariam had zelf, met gevaar voor eigen leven de gevaarlijkste centra in Homs en Qousseir bezocht en wilde de journalisten niet in gevaar brengen. Een van haar vele waarschuwingen was, als je er toch naar toe gaat, zorg in ieder geval dat je om drie uur weg bent. Zij had zelf ervaren hoe vanaf drie uur de beschietingen begonnen. Ook de vrt ploeg was daarbij. Onze doorwinterde Franse en Vlaamse oorlogsjournalisten oordeelden echter dat een zuster hen niets te leren had. Zij meenden allerlei opgezette valstrikken te zien die zij zogezegd doorzagen en wereldkundig wilden maken. Zij sloegen alle raadgevingen in de wind. Zij gingen niet mee met de andere internationale media (CNN, BBC
), door de overheid uitgenodigd en beschermd. Zij wilden geheel onafhankelijk werken. En ja, de Franse journalist werd gedood
om 33 min. na drie! Ook onze Vlaamse VRT ploeg was daar toen nog aanwezig en wist zogezegd van niets. Alle schuld ging naar moeder Agnes-Mariam met fantasieën zonder eind over een complot. Zij werd door France 24 uitgenodigd om te getuigen, maar haar uitleg was te duidelijk en te overtuigend. Na twee minuten werd de uitzending al afgebroken onder het voorwendsel dat de lijn onzuiver was. Inmiddels zijn er officiële rapporten van de Arabische liga en van het Franse ministerie van defensie, die bevestigen dat de Franse journalist wel degelijk door rebellen is gedood en bovendien is er een Russisch rapport dat vernietigend is voor de bedoelingen en de handelwijze van deze Franse journalist en van het Franse ministerie van buitenlandse zaken, die op alle mogelijke manieren vanaf het begin Syrië in diskrediet wilden brengen.
Moeder Agnes-Mariam heeft vanaf het begin willen getuigen van de waarheid in Syrië. Dit werd niet door allen in dank aanvaard. Zo geraakte zij plots op de zwarte lijst van fanatieke groepen die haar wilden uitschakelen. Hoe pijnlijk dit ook was, de gemeenschap heeft aanvaard dat zij voor haar en onze veiligheid zou vertrekken, samen met zr. Carmel. Zij hebben in juni 2012 net op tijd het klooster kunnen verlaten en zijn tot heden, na meer dan een jaar, nog steeds niet kunnen terugkeren. Dit is voor allen een grote pijn.
Nu heeft de partner van de gedode journalist een boek geschreven om wraak te nemen en het tegendeel van de waarheid te beweren. Alle schuld wordt opnieuw uitgebreid aan moeder Agnes-Mariam gegeven, met een overvloed aan zogenaamde onthullingen van dingen die moeder Agnes-Mariam nooit gezegd of gedaan heeft. Getuigenissen worden opgevoerd van mensen die haar nauwelijks of niet kennen om haar als een bijzonder duistere figuur af te schilderen. Van de vele mensen die haar persoonlijk goed kennen is er geen spoor. De schrijfster heeft de medewerking gekregen van het Franse ministerie van buitenlandse zaken en vooral van
padre Paolo, die zich uiterlijk vertoont in schapenvacht. Hij spreekt over vrede, dialoog, vasten en bidden maar doet ondertussen niets anders dan oproepen om de rebellen meer wapens te geven en een internationale militaire interventie uit te lokken. Zo bracht hij hier vroeger al grote onrust en verdeeldheid onder de bevolking en de christenen. Van staatswege werd hem toen gezegd dat, indien hij Syrië verlaat, geen visum meer krijgt. De regering heeft hem evenwel niet uitgewezen. Uiteindelijk zag zijn bisschop zich genoodzaakt omwille van zijn wangedrag hem daadwerkelijk het land uit te zetten. Van dan af is hij pas echt begonnen actie te voeren tegen Syrië en tegen allen die zich inzetten voor het behoud van het land. Zijn hoogste overste in Syrië heeft in een brief (7 juli 2012) laten weten dat hij zich niet houdt aan de afspraken, nl om zich niet meer openlijk te mengen in de Syrische crisis en dat zijn houding en uitspraken niet overeenkomen met de houding van de orde. Niettemin doet hij gewoon verder en wordt hij in meerdere landen en ook in Vlaanderen ten onrechte voorgesteld als de grote held van de democratie die door de regering werd buiten gezet. De Leuvense universiteit die hem eens een doctoraat honoris causa verleende, heeft redenen genoeg om dit te herroepen, zoals de universiteit van Aleppo deed met Erdogan. In een open brief schrijft een voormalige vriend over hem: Padre Paolo, je bent niet de woordvoerder van ons, Syrische christenen. Je bent geen man Gods, geen man van vrede maar een man van oorlog. (La Stampa,18/6/2013). Deze Samaad Daoud smeekt de pater geen handel te drijven met het bloed van de christenen. Het gaat hier inderdaad niet enkel om leugen en bedrog, het gaat er om dat een volk en vooral de christenen hierdoor rechtstreeks bedreigd worden. Dit moet stoppen. Het verduistert trouwens ook iedere oproep tot hulpverlening aan de immense nood waarin de bevolking nu verkeert.
Onwillekeurig denk ik aan de verdachtmakingen van paus Pius XII. Na de oorlog heeft deze paus van nagenoeg alle belangrijke religieuze en burgerlijke autoriteiten uit Israël dankbetuigingen gekregen om zijn uitzonderlijke hulp aan de joden tijdens de tweede Wereldoorlog. De toenmalige opperrabbijn van Rome, Israël Zolli, is daarna christen geworden en heeft bij zijn doop in de katholieke Kerk uit dankbaarheid voor paus Pius XII, (Eugenio Pacelli) de naam Eugenio aangenomen. Twintig jaar later ziet een Duits toneelschrijver de kans om alle haat voor de Jodenvervolging op Pius XII te richten. En de openbare opinie nam dit gewoon over, Joden incluis, die toch het volk van de herinnering zijn. De openbare opinie was plots heel het verleden vergeten. Het heeft decennia geduurd vooraleer de waarheid min of meer terug naar boven kwam en aanvaard werd. Dat is het effect van een georganiseerde lastercampagne.
Hopelijk zal de oorlog tegen Syrië nu stilaan eindigen en kun je in alle vrijheid zelf komen vaststellen wat leugen en wat waarheid is.
19-07-2013 om 08:25
geschreven door Gust Adriaensen
|