Beste Allemaal,
Het blijft buiten af en toe erg gevaarlijk maar wij blijven voorlopig
veilig binnen.
In bijlage voeg ik een wenskaart toe, waarbij de hoofdjes van de drie
kinderen door de fraters netjes vervangen werden door de hoofdjes van
de kinderen die hier opgevangen worden
Vrijdag 21 vrijdag 28 december 2012
We hadden verwacht dat het leger nog even zou opereren in het
Anti-libanon gebergte, naast ons klooster, om de ongewenste
kerstbezoekers vanuit Libanon tegen te houden, maar alles lijkt erg
rustig. Er is vandaag zelfs geen stroomonderbreking geweest. Ook
zaterdag blijft het rustig en pas in de namiddag valt de elektriciteit
even uit. Dan horen we schieten en ontploffingen. Toch is het ook maar
even. Wel valt internet in de namiddag en avond uit.
Juist na de
misviering krijgen we telefoon dat er een interessant interview te
volgen is op almayadeen. Deze zender is blijkbaar afgescheurd van al
Jazeera in Qatar en is nu in Iran gevestigd. Het gaat over de vraag
hoe Kerstmis dit jaar in Syrië gevierd wordt. Komen aan het woord:
enkele mensen in de straten van Damascus, de orthodoxe patriarch, een
deputé van Syrië, een man van de oppositie die geen geweld maar
vrede wil en moeder Agnes-Mariam. Hun getuigenissen zijn sterk
eensluidend. Er zal dit jaar Kerstmis gevierd worden, maar anders.
Zowel de patriarchen als de moslimleiders hebben opgeroepen de
eindejaarsfeesten te vieren, maar minder uitbundig en daarbij hulp te
bieden aan de getroffen gezinnen en de mensen die onder deze oorlog
bijzonder te lijden hebben, zoals de christenen in Homs, Quousseir,
Aleppo. Allen geven een sterk getuigenis van eenheid, vooral de
moslims, die zeggen dat er in de constitutie geen sprake is van
meerderheid en minderheid, dat de islam niet dé godsdienst van
Syrië is, dat er in Syrië zelf geen religieuze oorlog heerst en dat
de christenen niet uit Syrië mogen weg gaan. Ze spreken allen van een
complot vanuit het westen. Sinds de onafhankelijkheid zijn moslims en
christenen één. Aan een van de moslims werd gevraagd hoeveel moslims
er nu in Syrië zijn en hij antwoordde: 18 miljoen. Toen hem gevraagd
werd hoeveel christenen er zijn antwoordde hij eveneens: 18 miljoen.
Wij zijn altijd een geweest, zei hij, en we hebben altijd kerstmis en
nieuwjaar samen gevierd. Alleen moeten we nu het leed meedragen van
die christelijke wijken die verwoest zijn. Door dialoog en vrede zal
Syrië zijn eenheid terug herstellen.
Op de vierde zondag van de Advent wordt hier voor de misviering een
caminata gehouden, blijkbaar een karmelitaans gebruik. Op een mooi
versierd kussen worden Maria, Jozef met het Kind Jezus rondgedragen
doorheen heel het gebouw onder het zingen van Arabische, Franse en
Spaanse liederen. Van de kerk gaat het over de binnenkoer naar de voet
van de toren, dan naar de refter en in de grotten en zo langs het
atrium terug naar de kerk. Op verschillende plaatsen wordt halt
gehouden met een soort ondervraging: zijt ge bereid Jezus, Maria en
Jozef in uw gemeenschap op te nemen? Dan een bede opdat het gezin van
Bethlehem deze gemeenschap mag zegenen.
Nieuwe spanningen op internationaal vlak. De Nato heeft Amerikaanse,
Nederlandse en Duitse patriotraketten geplaatst in Turkije aan de
grens met Syrië, zogezegd om Turkije tegen Syrië te verdedigen, alsof
Syrië nu niets anders te doen heeft. Om u van dienst te zijn deze
kleine verduidelijking. Het gaat natuurlijk niet over onze
vaderlandslievende patriotten, maar over pétriot. Als ge dat zo
uitspreekt merkt niemand dat je, zoals ik, waarschijnlijk geen flauw
benul hebt van wat dat ijzerwerk eigenlijk voorstelt. In elk geval
schijnen het kollossale gevaarten te zijn, die zelfs op lange afstand
gevechtsvliegtuigen uit de lucht kunnen halen, als ze doel treffen
natuurlijk. In 1991 werden 39 scuds (zoek het zelf maar uit wat dat
is) op Tel Aviv afgeschoten en met de patriotraketten werd één scud
neergehaald, wat de Israëlische minister van defensie toen deed zeggen
dat de patriot een efficaciteit heeft van ongeveer O %! Maar kom, ge
gaat nu toch niet zeggen dat Amerika en Europa bezig zijn de
spanningen te verminderen, wanneer ze aan de grens met Syrië zulke
machtsontplooiing van vernietigingswapens manifesteren. Tot heden
heeft Rusland altijd en consequent gestreefd naar een politieke
oplossing en met alle partijen een dialoog gezocht. Nu zegt Segei
Lavrov, Russische minister van buitenlandse zaken terecht: Als ge in
een eerste fase duidelijk zichtbaar een wapen op tafel legt, gaat ge
natuurlijk in de derde fase dit wapen gebruiken. Dit is onaanvaardbaar
voor Rusland. Dit betekent een heimelijk inschakelen van de Nato in
een oorlog en daar is geen enkele rechtvaardiging voor. Of als het
westen in Turkije een permanente basis wil vestigen met dergelijk
tuig, dan is het een Cuba-crisis in omgekeerde richting. Ofwel wil het
een aanval voorbereiden op Iran. Immers, deze tuigen kunnen zonder
moeite iets naar het oosten verplaatst worden en dan staan ze aan de
grens met Iran. Op 15 december 2012 liet de Iraanse generaal Hassan
Firouzabadi daarom al weten deze agressie te beschouwen als een
oorlogsdaad die een derde wereldoorlog wil uitlokken. En op 17
december annuleerde Ahmadinejad zijn gepland bezoek aan Ankara. De
waanzin van het westen heeft dus een nieuwe internationale
hoogspanning bewerkt. Welke geheime agenda het westen voor ogen heeft
is niet duidelijk, maar als ze hun spel verder zetten zal de gruwel
voor heel de wereld vlug duidelijk worden. En dan later maar met
krokodillentranen over de aangerichte ellende jammeren! Enkele uren
nadat de raketten op 5 december geplaatst waren, kwam er in de
Syrische haven van Tartus een drievoudige Russische gevechtsvloot aan,
eveneens met kollossale raketten (750 kg met 280 km reikwijdte).
Rusland, Iran en anderen gaan het westen deze keer niet laten begaan,
wees daar maar van overtuigd. Zij zullen wel het mogelijke blijven
doen om tot vreedzame en politieke oplossing te komen maar als het
westen dit blijft weigeren staan zij klaar om zich te verdedigen, als
wordt het een apocalyps.
Hopelijk zijn al deze bedenkingen voorbarig en wil het westen gewoon
zijn militaire superioriteit manifesteren omdat ze op diplomatiek vlak
geen enkel duidelijk plan meer hebben, noch enig inzicht en helemaal
geen zinvolle visie (hebben ze trouwens nooit gehad). Het wil dan
gewoon zijn spierballen eens laten zien, zoals in een Hollywood
cartoon van Tom en Jerry, waar wij op vrijdagavond samen met de
kinderen wel eens van genieten. En omdat Europa zo goed meegeholpen
heeft aan de verwoesting van Libië (met 150.000 doden als begin) en
tot heden ook aan de ontwrichting van Syrië, krijgt het als beloning
de nobelprijs van de vrede. Ook een Hollywood cartoon waard, jawohl,
wir sind Europäer! (binnen kort wellicht made in China).
Op deze zondagavond krijgen we bijzonder verheugend nieuws uit Qâra.
Twee weken geleden werd ons gevraagd te bidden voor de vrijlating van
de eerste officieel gekidnapte christen in Qâra, een apotheker. De
kidnappers vroegen één miljoen Syrische Lyra, zo niet dan zou de
familie alleen zijn hoofd terugkrijgen. We hebben iedere dag intens
gebeden. Na een week vroegen de kidnappers nog maar de helft. Ook dat
is onaanvaardbaar. We zijn blijven bidden en vandaag vernemen we dat
die man zonder meer, gezond en wel is vrijgelaten. Anderzijds wordt
ons een dringend gebed gevraagd voor de bevrijding van de christelijke
wijken in Mhardeh, boven Hama. Opposanten blijken die wijken
omsingeld te hebben. Onze medebroeder Najib en het gezin Nada en Aiman
zijn van daar.
Als voorbereiding op de eigenlijke kerstviering kijken we vanavond
naar een film over Jezus geboorte in Bethlehem.
Maandag wordt s morgens vrij gehouden zodat ieder goed kan bij slapen
als voorbereiding op de kerstvieringen die uren zullen duren. Rond
half tien gaan de medebroeders eerst de grote koer nog proper maken.
Daar ligt namelijk een hoop sprokkelhout, afkomstig van de enkele
duizenden bomen op het terrein. Dit hout wordt in kleine stukken
gebroken en in dozen of bakken gedaan. Het wordt gebruikt in de kleine
houtkacheltjes, zo gauw het erg koud begint te worden. Er is namelijk
hier geen centrale verwarming, wel zonne-energie voor de douches. En
de kacheltjes zijn nog niet in gebruik, het is nog redelijk zacht weer
en vandaag schijnt de zon flink. Vorig jaar kregen we rond deze tijd
al pakken sneeuw.
Tegen de middag beginnen de koninklijke uren. Zo genoemd, omdat
destijds de keizer in Constantinopel aanwezig was bij deze lange
beginviering van Kerstmis (prime, terts, sext, nonen, met psalmen,
lezingen en gebeden, afwisselend in het Arabisch en het Frans).
Iedereen heeft hierin zijn deel. Zelfs de kinderen die zorgen voor
het Heer ontferm u over ons in het Arabisch, dat na iedere
gebedstijd 40 x wordt gezegd, telkens in groepen van 10. Ge ziet ze
dan ijverig op hun vingers tellen.
Na het eten en de afwas wordt er nog even gerust en dan, alle hens aan
dek. De zusters en de kinderen poetsen en versieren de kerk. Ze
zorgen er ook voor dat alle aangebrachte kerstliederen in allerlei
talen netjes in een bundel verzameld zijn. Twee zusters en de jongens
zijn in de keuken en de refter voor het klaarmaken van de
feestmaaltijd en toastjes. Een massa stukjes geroosterd brood
worden belegd met zalm, saucisse, paté, stukjes citroen, augurk,
tomaat. En dan is er nog een kaasschotel. Allemaal net echt. Deze keer
is het werkelijk feest. Tijdens het werk worden nog eens de
Byzantijnse kerstgezangen gedraaid. Die zijn zeer mooi maar voor een
westerling moeilijk aan te leren. De Syriërs en de Libanezen kennen
ze nagenoeg van buiten zoals wij onze kerstliederen van buiten kennen.
Rond zeven uur waren we klaar om de plechtige vespers te zingen.
Daarin worden de indrukwekkende profetieën gelezen die Jezus komst
aankondigen en een eerste deel van de byzantijnse kerstgezangen komen
dan aan bod. We waren net begonnen met de vespers toen de
elektriciteit werd afgesloten. De kaarsjesprocessie met de kersticoon
werd hierdoor nog aantrekkelijker. Na een uur was er weer licht zodat
voor het laatste deel van de vespers en de slotzegen over de broden,
de wijn, de olie en het graan. Ieder wordt met olie gezalfd en krijgt
een stuk brood dat hij/zij in de beker wijn doopt en opeet. Hierna is
weer even pauze voorzien, waarbij men, als men wil, een tas thee kan
drinken.
Om half tien was het levende kerststal. Vorige zondag was er al
geloot om de rollen te verdelen: het Kind Jezus, Maria, Jozef, de
herders, engelen, os en ezel, schapen, kamelen, de Wijzen
In de
refter was het eerst verkleedpartij. De fotos spreken voor zich. Dan
werd in het atrium wat rondgetrokken en hier en daar op een deur
geklopt die niet open gedaan werd. Zo kwamen we in de kerk waar de
levende kerststal geïnstalleerd werd. De wijzen samen met de
ezel waren bijzonder goed gelukt. Ieder gaf nu een persoonlijke
bezinning en sprak een gebed uit, wat toch wel een kerstviering waard
was.
Nadat alles weer opgeruimd was kon de nachtmis beginnen om half
twaalf. Omdat nog altijd de byzantijnse priester niet kon komen was
het weer een feestelijke mixt van Arabisch, gregoriaans, Frans,
Engels, Spaans en een Nederlandse Nu zijt wellecome. De goudgele
priestergewaden met veel goud omgeven en de versiering van de kerk
zorgden voor een bijzonderlijk feestelijke tint. Tijdens de
(byzantijnse) processie voor de offerande moesten we wel over de
kinderen heen stappen, die ondertussen, in hun mooie engelengewaden,
op de tapijten in slaap gevallen waren.
Na de mis waren ze weer
springlevend want in het atrium gingen zij op gepaste muziek en met
gepaste kleding Flamenco-dansen uitvoeren. Dat was de overgang naar
het avondmaal. Iedereen had echt honger. En deze keer was het dan een
soort koud en warm buffet met de schotels gewoon op tafel en iedereen
kon nemen wat hij/zij wilde alsook zitten of liggen waar hij/zij
wilde. Op dat ogenblik kwam er telefoon uit Libanon en konden we
eindelijk moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel een Zalige Kerstmis
toewensen. Ondertussen werd de laatste fase voorbereid: baba Noël, de
Kerstman. Dit jaar kon hij echter wegens het gevaar zelf niet komen,
maar hij had wel gezorgd dat ieder een kerstpakket kreeg met de meest
verscheiden en nuttige dingen: warme handschoenen, een warme muts, een
warme trui, enkele nieuwe washandjes, speelgoed voor de kinderen, een
echte voetbal
Het was toevallig allemaal wat ieder graag had of nodig
had. Al was niemand hier buiten geweest, de Kerstman had blijkbaar
langs Libanon vrienden gevonden om dit van plaats tot plaats veilig
tot hier te laten brengen. Onze refter zag er uiteindelijk uit als een
echt slagveld. Maar kom, om vier uur s nachts hoefden we geen volk
meer te verwachten en konden we stilaan gaan slapen.
Eigenlijk is nu
het lange morgengebed voorzien met de vele mooie gezangen en gebeden,
zoals we dat vorig jaar gedaan hebben, maar toen hebben we geen
levende kerststal gedaan. Die mooie lauden zullen we morgen zingen.
Als westerling moet je wel even wennen aan het feit dat er geen vaste
dagorde is, tenminste toch niet zoals wij gewend zijn. De eucharistie
begint als we klaar zijn en dan wordt er geluid. We gaan eten wanneer
de maaltijd klaar is en dan wordt er een teken met de bel gegeven.
Het heeft soms wel eens een nadeel maar het grote voordeel is dat je
hiermee alle stress verdrijft. De gemeenschap volgt niet de strakke
regels van een dagorde maar de regels en de dagorde volgen het leven
van de gemeenschap. Voor een westerling is het echt een weldoende
ontdekking. Trouwens, vanaf het ogenblik dat hert uurwerk de leiding
van het leven heeft overgenomen en de tijd ingedeeld in uren en
minuten, vanaf dat moment hadden de mensen plots geen tijd meer.
Deze middag wordt vroeger dan gewoonlijk geluid omdat, tot ieders
blijde verrassing, abouna Georges sinds weken weer is gekomen. Hij
heeft zelf wel even getwijfeld maar heeft het dan toch maar gewaagd.
Op verschillende plaatsen weerklonken de Arabische kerstgezangen. En
de eucharistie was bijzonder feestelijk. Daarna moest nog wel even aan
de maaltijd gewerkt worden, vooraleer we aan tafel konden. Ondertussen
kwam die jonge moslim ons nog groeten. Hij is uit de gevaarlijke rand
van Damascus en zijn ouders wilden hem enkele weken geleden bij zijn
grootmoeder in Qâra onderbrengen om daar naar school te gaan. Hij
voelde zich echter helemaal niet thuis in die school en is
teruggekeerd. Hij heeft onze Najib eens ontmoet en die had hem gezegd
dat hij zeker het klooster eens moest gaan bezoeken, wat hij toen
gedaan heeft en met de fraters mee gewerkt. Nu is hij met zijn ouders
op familiebezoek in Qâra maar wilde ons nog eens komen groeten, omdat
hij zovele weken geleden zulk een aangename dag hier had beleefd. Hij
wilde aanvankelijk niet mee eten maar heeft toch meegedaan en is gans
de namiddag gebleven. Het was trouwens al vijf uur vooraleer het
middagmaal en de afwas achter de rug waren.
Interessant lijkt me wat
deze jonge moslim (17 jaar) ons spontaan over de toestand in Qâra
vertelde. Drie vierde van Qâra wil in vrede leven en houdt niet van de
spanningen tussen de mensen. Eén vierde wil profiteren van de
oorlogssituatie en voor eigen belang of voor macht baldadigheden
uithalen. Daarbij worden ze aangemoedigd van buiten af.
Opdat wij hier geen goede internetverbinding hebben om het filmpje dat
de fraters gemaakt hebben op de website te krijgen gaat die jongen het
proberen, als hij met zijn ouders terug naar Damascus gaat. Het is
echt een leuk filmpje, al kan het uiteraard ook maar een beperkt beeld
geven van wat hier gebeurt.
Op deze kerstavond kijken we naar een film over de grote
patroonheilige van Libanon: Charbel Makhlouf, die op de vooravond van
Kerstmis 1898 gestorven is en in 1977 heilig verklaard als een
voorbeeld van een monnik volgens de oude oosterse tradities. Het was
de tijd van de Turkse overheersing in Libanon. Hij leefde in het
maronietenklooster van Innaya en deed zijn priesterstudies in
Kfifane, waarbij hij overdag werkte en s nachts studeerde. Hij
bereikte een wonderlijk evenwicht van innerlijke rust, gebed,
dienstbaarheid en vrede. De laatste jaren mocht hij als kluizenaar
doorbrengen. Een onafgebroken stroom van wonderen en genezingen vonden
plaats tijdens zijn leven en na zijn dood, waardoor Innaya de naam
kreeg van het Lourdes van Libanon. Hoewel er geen foto van hem
gemaakt werd, is er in 1950 een onmiskenbaar duidelijk beeld van hem
te zien op de foto van een groep seminaristen die het klooster
bezoeken. Dit levensverhaal is echt inspirerend mooi. En met een stuk
taart hebben we deze kerst afgesloten, niet direct een eerbewijs aan
deze zeer streng ascetisch levende monnik, maar misschien een
noodzakelijke voorbereiding om ooit in zijn buurt te komen.
Overigens, taarten bakken kunnen ze hier heel goed, en allemaal met
eigen materiaal (amandelen, kersen, abrikozen, granaatappels
).
Heilige Charbel, spreek voor ons, bourgondische zondaars, ten beste.
Tweede Kerstdag zingen we het plechtige en lange morgengebed, zo tegen
de middag. Deze zijn eigenlijk bedoeld om na de nachtdienst van
Kerstmis gezongen te worden, wat we vorig jaar gedaan hebben en die
eindigden toen ook om vier uur in de morgen. Nu waren we net begonnen
toen de elektriciteit weer uitviel, maar met het daglicht en de deur
open (het is nog tamelijk zacht weer) konden we ons wel behelpen. We
eindigden met een processie op de grote binnenkoer. De
avondeucharistie wordt bijzonder opgedragen enerzijds voor het werk
van de vredesbemiddelaar Lakhdar Brahimi die in Damascus goed contact
schijnt te hebben met de gematigde oppositie. Anderzijds bidden we
voor de explosie van geweld die de vrienden van Syrië juist nu
ontketenen. Verheugend is wel dat Rusland en Iran en anderen
vastbesloten blijven de soevereiniteit van Syrië over heel de lijn te
beschermen. Het westen heeft niet te beslissen hoe Syrië moet
bestuurd worden. De wettelijke termijn voor de huidige president
loopt tot 2014 en dan zal het volk zelf wel uitmaken wie er president
moet worden. In zijn kersttoespraak roept ook Benedictus XVI op tot
dialoog en een politieke oplossing. Dat staat dus ver af van de
wensdromen van Amerika, Europa en de bombastische oplossingen van de
vrienden van Syrië onder leiding van de petrol-kabouter van Qatar,
die niets anders dan chaos willen.
We dragen vandaag de eucharistie op voor een doorbraak in de
onderhandelingen omtrent een politieke oplossing. Brahimi krijgt van
ons veel vertrouwen. Hij is niet hier om het leger te verlammen en de
terroristen hun aanslagen verder te laten doen. Integendeel. Voor het
westen is alles de schuld van het leger maar het leger heeft nog maar
een klein deel van zijn mogelijkheden benut. Bovendien zijn ze nu al
op bepaalde plaatsen aan de heropbouw bezig. Waar de huizen van de
mensen verwoest of beschadigd zijn krijgen ze hulp en vergoeding voor
de heropbouw. Dit is nog maar op enkele (veilige) plaatsen mogelijk.
Het is wel de bedoeling van de regering dit voor heel het land te
doen, zo gauw de bendes van het westen en zijn terroristische
golfstaten hier weg zijn. Dat kan nog wel even duren.
Donderdagnamiddag wagen we het nog eens samen over het terrein naar de
boerderij te gaan. Vooral voor sommigen is dat nodig, anders lopen ze
tegen de muren op. En dat is ook al niet zo veilig, want op de muren
hebben we prikkeldraad gespannen zoals in een echte gevangenis.
Iedereen heeft er van genoten. Na de eucharistie is het een simpele
maaltijd, maar mét taart en nog eens een film van Charlie Chaplin:
Modern Times. Wat is dat niet allen komisch maar tevens een
diepzinnige meditatie op onze tijd. Een bijzonder sprekende stomme
film, wit-zwart. Charlie Chaplin mag voor mijn part gerust in de rij
van de grote moderne profeten staan. En deze film heeft wel een heel
sterke maatschappelijke boodschap. Zo zullen we morgen weer min of
meer het gewone leven kunnen hervatten.
Ja er is hoop voor Syrië. Het westen ziet in zijn verblinding al
twintig maanden het nakende einde van de Syrische regering en de
vlucht van Bachar el-Assad. De werkelijkheid is net omgekeerd. Zo
vlug de administratie van Obama II in de senaat bevestigd is, zal het
vredesplan voor Syrië in de veiligheidsraad op tafel komen. Inmiddels
werd de architect van de oorlog tegen Syrië, generaal David Petraeus,
gedwongen af te treden. Hij is in de val getrapt die voor hem werd
opgezet. Dat ook staatssecretaris Hillary Clinton zou verdwijnen, was
al voorzien. Ondertussen is ze al enkele weken buiten strijd,
blijkbaar wegens ziekte.. De bazen van de Nato die tegen het
vredesplan waren, zijn opzij geschoven. Het departement van toezicht
op de vrede van de UNO heeft in september een protocol ondertekend met
zijn tegenhanger OTSC (Organisation du Traité de Sécurité Collective)
en heeft ook mee toezicht gehouden op de gezamenlijke militaire
oefeningen in oktober in Kazakhstan. Daarop werd deze maand besproken
hoe eventueel deze blauwhelmen ingezet kunnen worden in Syrië.
Hoewel Frankrijk en Engeland uiteraard fel tegen dit plan gekant
waren, konden ze niet anders dan Amerika (die ook niet anders meer
kan) hierin te volgen. Ze hebben nog vruchteloos gepoogd het
vredesplan van Brahimi te veranderen.
En dan de veldwerkers zelf, de
vechtjassen in Syrië. De jihadisten van Hamas, trouw aan Khaled
Mechaal, hebben getracht het kamp van Yarmouk in te nemen maar werden
door het leger hieruit verdreven, nadat ze hun vernielingen hadden
aangebracht. Nu proberen ze in en rond Damascus nog wat voort te doen.
Laat me tussendoor volmondig toegeven dat het Syrische leger zelf ook
flink wat moeilijkheden heeft. Als jongeren dagelijks vrienden zien
doden en daarbij weten dat hun jaargenoten die tegen Syrië vechten
zoveel rijkelijker betaald worden dan zij, kan de bekoring om over
te lopen erg groot zijn. Hoe langer de oorlog duurt, hoe groter de
verleiding wordt. Dit gezegd zijnde willen we het nu hebben over het
westers goudhaantje van de Syrische revolutie: het Vrije Syrische
Leger. Dat dit geen leger is, niet vrij en zeker niet Syrisch, dat
wist je al. Het zijn terroristen van overal, die door de sjeiks uit de
petrol-staten worden betaald en gedrogeerd. Van wijken, dorpen en
steden, die zij zogezegd al onder hun controle hebben, zijn alleen de
verwoestingen zichtbaar, terwijl de bevolking zelf geleidelijk zijn
vredelievend samen leven weer herneemt. Eindelijk heeft Amerika dit
Vrije Syrische Leger (noodgedwongen) laten vallen; het krijgt nu
alleen nog bevelen waardoor ze in feite de dood worden ingejaagd. En
zo zijn er de voorbije maand alleen al vele duizenden gedood. Nu nog
even wachten op het ogenblik dat ook de andere bondgenoten van het
westen het licht zullen zien en deze schimmige club terroristen niet
meer steunen
tot heil van het Syrische volk en de wereldvrede. Of om
het met een uitspraak van een van onze best geïnformeerde mensen te
zeggen: het Vrije Syrische Leger blijft nog een tijd schitteren als
een dode ster.
Voilà, en nu is het tijd voor de echte vredesgesprekken. Daarom ga ik
met mijn politieke krabbels proberen op te houden, om de onderlinge
dialoog echt alle kansen te geven. Mijn commentaren zullen d aar
natuurlijk niet veel aan veranderen, temeer daar ze geschreven zijn
in een voor alle partijen overstaanbare taal. Toch wil ik mijn
solidariteit betonen met alle mensen van goede wil, die vanuit welke
hoek of vanuit welk verleden ook willen meewerken aan de vrede in
Syrië. Meer dan twintig maanden lang heb ik genoeg geschreven. En
onze noodkreet is alleen maar sterker geworden. Als men in het westen
nu nog niet weet wat hier eigenlijk gaande is, dan willen ze het niet
weten. Ik ben duidelijk genoeg geweest. En terecht, ook als je het me
niet vraagt. Het christelijk westen (Amerika, Europa, aangevuld met
Turkije) en zijn terroristische golfstaten (Saoedi-Arabië en Qatar)
moeten stoppen met hun duivels werk en maken dat ze hier weg komen.
Dat ze eerst de rotzooi in hun eigen land opruimen! Dan zal er heel
vlug vrede zijn en dan zijn jullie hier weer van harte welkom. Wil
ondertussen mee blijven bidden en ijveren voor gerechtigheid en
verzoening, waarheid en dialoog. En ik van mijn kant, zal proberen
dergelijke commentaren voorlopig niet meer te schrijven.
We zullen trachten onze frustraties met wat basket uit te werken. We
hebben al lang een basketring om tegen de muur op de binnenkoer te
hangen, maar we hadden tot heden geen bal. Met Kerstmis hebben we een
bal gekregen en nu missen we voorlopig nog vier grote vijzen om de
ring vast te maken. Maar ook die zullen ooit ergens wel boven water
komen.
Heer Jezus, zegen de president en de regeringsleiders van Syrië. Zegen
de presidenten, staatshoofden en regeringsleiders van alle landen.
Zegen alle oppositieleden. Zegen het Syrische volk en bijzonder de
families die zwaar getroffen zijn door deze oorlog. Laat de gedoden
delen in uw barmhartigheid. Zegen alle wereldburgers. Zegen de zwaar
getroffen christelijke kerken en wijken in Syrië. Zegen alle
christenen in Oost en West, opdat zij hun taak in deze wereld
begrijpen en moedig vervullen.
Heer, ontferm u over mij (40 x).
Aan allen een Gezegend 2013!
P. Daniël
29-12-2012 om 09:43
geschreven door Gust Adriaensen
|
