11-12-2011 om 22:40 geschreven door Gust Adriaensen

Dat zijn behartenswaardige overwegingen van Torfs. Bij het lezen en herlezen ervan,bekroop me de gedachte:wat hier geschreven wordt, geldt, mutatis mutandis, in essentie ook voor de euthanasieproblematiek.

In alle culturen en religies is sterven een 'samenspel' tussen individu en gemeenschap. De verschrikkelijkste dood is wanneer er geen enkele band meer is tussen stervende en samenleving. Als vragen omtrent het maatschappelijk en financieel verantwoord zijn van een voortgezette medische behandeling, kritisch benaderd worden, kan/moet dat m.i. ook gebeuren met vragen van een individu (hoe dan ook geïnspireerd, beïnvloed  door zijn naaste omgeving of door maatschappelijke druk) naar een juridisch, financieel, medisch veilige levensbeëindiging.  

Wanneer het om levensbeëindiging gaat, zijn de woorden 'solidariteit' en 'waardig sterven' niet van de lucht . Maar, om Torfs te citeren, 'waardig sterven bestaat in essentie niet' en 'solidariteit wordt vaak misbruikt om de comfortzone van de overlevenden uit te breiden'.

09-12-2011 om 11:09 geschreven door Gust Adriaensen

Na meer dan tien jaar toch weer eens een Kempense politicus die regeringsverantwoordelijkheid krijgt. Dik gezaaid zijn ze inderdaad niet. Even het lijstje van de laatste decennia aflopen.

Tussen 1968 en 1972 was Frans Van Mechelen minister van Nederlandse Cultuur. Van Mechelen werd weliswaar in Turnhout geboren maar lang heeft hij niet in de Kempen gewoond. Jos Dupré van Westerlo heeft de indrukwekkendste staat van dienst. In 1988 was hij even Vlaams minister van Leefmilieu. Nog datzelfde jaar verkaste hij naar de federale regering en werd tot 1992 staatssecretaris, o.a. van institutionele hervormingen. Zijn politieke carrière kreeg op het federale niveau een bekroning met het voorzitterschap van de Kamer in 1995. Jan Peeters, de huidige burgemeester van Herentals, was tussen 1995 en 1999 eveneens staatssecretaris en in de loop van 1999 was hij zelfs heel even minister van Pensioenen.

En nu is het dus Mollenaar Servais Verherstraeten, die door de koning benoemd werd tot staatssecretaris voor Staatshervorming en Regie der gebouwen.

Verherstraeten werd op 29 januari 1960 in Balen geboren. Hij studeerde aan het Sint-Jan Berchmanscollege in Mol, deed rechtenstudies aan de KU Leuven en werd advocaat.

In 1989 werd hij schepen in Mol. Toen hij in 1995 volksvertegenwoordiger werd, nam hij ontslag als schepen  en nam de taak van fractieleider in de Molse gemeenteraad op zich. Sinds einde december 2007 was hij ook voorzitter van de CD&V-fractie in de Kamer.

Servais Verherstraeten wordt tot de ACW-vertegenwoordigers binnen de CD&V gerekend. Zijn grote helden zijn degenen die zich onvoorwaardelijk inzetten voor de zwakkeren in onze maatschappij. En de cruciale beleidsvraag voor hem als politicus is: hoe voorkom je groeiende ongelijkheid in een globaliserende samenleving?

07-12-2011 om 10:21 geschreven door Gust Adriaensen

NVA'er Jambon vindt dat de regering Di Rupo I een belediging is voor de Vlamingen.

Dat NVA met ver op kop De Wever, sinds ze van de onderhandelingstafel wegliep, niets maar dan ook niets goedvindt en het zo voorstelt dat de partij daarmee namens heel Vlaanderen spreekt, is pas een belediging voor al degenen die op een minder extremistische en meer genuanceerde manier zowel de communautaire als de sociaaleconomische beleidsdomeinen benaderen.

Wat de sneeren aan het adres van CD&V betreft: Jambon en co. vergeten dat NVA op de rug van CD&V electoraal groot geworden is en CD&V platgedrukt heeft. Was het kartel er niet geweest, dan zou NVA niet die verkiezingsboom gehad hebben en hadden christendemocraten hun eigen gezicht niet verloren.

Gelukkig voor CD&V zag Beke uiteindelijk in dat een partij die als een schoothondje achter een bulldog trippelt, al vlug nog amper respect afdwingt en de kiezer afstoot in plaats van aan te trekken.

07-12-2011 om 08:44 geschreven door Gust Adriaensen

Onder de schoolmeesterachtige titel 'Word wakker jongens', vond De Standaard het op de dag van de vakbondsbetoging nodig, een neerbuigend artikel van drie jonge redacteurs te publiceren, waarin deze jongelui de vloer aanvegen met de vakbonden en de vakbondsacties.

Uiteraard hebben deze 'drie jonge REDACTEURS' het recht het niet eens te zijn met vakbonden en vakbondsacties. Nochtans zou het goed voor ze zijn eens na te denken over een kapitalistisch model waarin de werknemersverenigingen door beknotting van macht of door uitschakeling, geen tegengewicht van belang meer zouden kunnen vormen.

Deze redacteurs schrijven dat ze niet als journalisten maar als jonge burgers hun verontwaardiging uiten. Maar ze stellen zich wel op als woordvoerders/verdedigers van de jonge generaties, ook al ontkennen ze dat ze 'herauten van een hele generatie' zijn. In de realiteit zijn ze dat nauurlijk niet maar dan moeten ze ook niet schrijven alsof ze het zijn. De krant zou zeker geen moeite gehad hebben om ook drie andere 'jonge redacteurs' te vinden die de vakbonden/vakbondsacties verdedigen.  Deze eenzijdigheid geeft aan hoe een krant als De Standaard zeer bewust en tendentieus de antivakbondskaart trekt.

Zouden de drie jonge auteurs van 'Word eens volwassen' , al ooit iets kritisch geschreven hebben over de uitwassen van het kapitalisme, van de bankencrisis, van de herstructureringen in bedrijven, van de groeiende kloof tussen arm en rijk? Ik betwijfel het. Wakker worden jongens!!

05-12-2011 om 10:14 geschreven door Gust Adriaensen