|
VIII/13
Vrijdag 13 juni 2014
Gewoon leven in een ongewone tijd
Hoe verloopt nu een gewone dag van een kleine gemeenschap in een land in oorlog? Officieel begint de dag met een uur stil persoonlijk gebed in de kerk, hoewel sommigen al veel vroeger uit de veren zijn. Daarna gaat elkeen aan het werk: maaltijd voorbereiden, iconen schilderen, kamers opruimen, vruchten of kruiden verwerken, in de tuin planten, onkruid te wieden, water geven… Voor de fraters is de voormiddag in princiep gewijd aan studie, te beginnen met anderhalf uur theologie, spiritualiteit, kerkgeschiedenis, oosters en westers kerkelijk recht, kerkelijke documenten of iets dergelijks. Verder is er de dagelijkse bijbellezing alsook de studie van het Arabisch, waarmee ze zich al flink kunnen behelpen. Zaterdag wordt er zowat overal gepoetst. Het dagelijks uitvallen van de stroom belet iedere vaste dagorde. Als er na het morgengebed nog steeds elektriciteit is, doen we natuurlijk eerst die dingen waarvoor stroom nodig is.
Om half één luidt de grote klok voor de eucharistie volgens de Latijnse liturgie in het Frans, met Arabische gezangen. Een frater leest de eerste lezing in het Arabisch. Voor het evangelie ben ik nog niet verder dan een samenvattende zin in het Arabisch. Hierbij hebben de kinderen dikwijls hun voorhoofd gefronst om zich af te vragen wat ik eigenlijk aan het uitkramen was. Tegenwoordig steken ze meestal enthousiast hun duim naar boven en zo weet ik dat het ook verstaanbaar wordt. Na de eucharistie volgt nog een lange of korte tijd van meditatie, naargelang het eten klaar is of niet. Aan tafel wordt veel gedeeld, dikwijls over de lezingen van de eucharistie, de evolutie in het land, de hulp aan noodlijdenden. Soms is het een uitgebreide gedachtgenwisseling over een bijbels thema. Deze tijd ging het daarbij vooral over de komst of Wederkomst van het Koninkrijk Gods. ’s Namiddags is er eerst uitdrukkelijk een uur rust voorzien, waarvan begin en einde aangegeven wordt met de binnenhuisbel. Dan is er weer tijd voor werk Vanaf het begin werden hier kinderen in nood opgevangen totdat de ouders of de moeder weer voor hun kind konden zorgen of het gezin zich weer hersteld had. Ieder uur van de dag wordt voor hen gezorgd, maar dat betekent ook dat er telkens iemand verantwoordelijk voor is. Nu zijn er nog slechts twee kinderen over, maar drie kinderen van de vluchtelingen komen altijd met hen spelen. Samen: twee christenen en drie moslims, vier meisjes en een jongen. De zusters laten hen in de voormiddag dikwijls mee werken in de keuken, het poetsen of versieren van de kerk e.d.m. In de namiddag krijgen ze Engels of Frans, biologie, zang, dans en de fraters geven hen catechese. In de paastijd werden de Handelingen van de apostelen en het ontstaan van de eerste Kerk uitgelegd. Opvallend is wel dat de moslimkinderen meer geboeid zijn dan onze christen meisjes. Soms is er dringend werk waarvoor alle beschikbare krachten worden opgeroepen, zoals de grote hoeveelheid rozemarijn van hun takjes bevrijden, de lavendel of het plukken van de massa uitgebloeide rozen van Damascus, waarvan de blaadjes worden verwijderd en gedroogd om thee van te maken en ook frisdrank. Het grote terrein is voorlopig nog toevertrouwd aan andere, die de vruchten oogsten voor zichzelf en voor ons. Wij komen al wel in de binnentuin en op het voorplein.
Om half zeven ‘s avonds volgt het byzantijnse avondgebed, waarna weer een lange of korte tijd van persoonlijke meditatie. Ook onder het avondmaal wordt er veel gedeeld. Bovendien willen de kinderen telkens weer kleine toneelstukjes opvoeren, zoals de steniging van Stefanus (met papierproppen). De moslimjongen is dan de vurige Stefanus. Alleen al die verkleedpartij vinden ze plezant en soms is hun toneeltje ook wel kreatief. De afwas wordt ’s middags door de zusters gedaan en ’s avonds door de fraters. De avondrecreatie duurt totdat men gaat slapen. Dikwijls is er een conferentie voorzien en kan over van alles en nog wat gaan. De originele wetenschappelijke artikels uit b.v. het tijdschrift Le Cep, worden hier graag gelezen. Ook iets uit de byzantijnse liturgie of theologie of de huidige toestand in de wereldpolitiek. We hebben een serie lezingen gekregen van een moslimvluchteling over Jezus en Maria in de koran én in het evangelie en over de lijkwade. Hij is ondertussen zowat onze portier geworden en helpt ook bij de verdeling van de hulpgoederen aan de behoeftigen. Deze recreatie of conferentie belet niet dat ieder ondertussen kan doen wat hij goed vindt, bv. verder werken aan de amandelen (van de 50 à 60 zakken schieten er nog steeds enkelen over), groenten klaar maken voor de maaltijd van morgen, op de laptop werken… En wie wil, gaat slapen, met de zegen van de gemeenschap. Wij leven “idiorythmisch”. Dat vraagt wat uitleg. Letterlijk betekent dit Griekse woord “een eigen ritme” . Feitelijk werd in de oudheid onder “idioot” een simpel iemand verstaan in tegenstelling tot een staatsman of filozoof. In onze tijd is hij gezakt tot een zwakzinnige. Voor de oude woestijnmonniken was “idiorythmisch” de vrijdheid waardoor ieder, met de zegen van de overste en van de gemeenschap een eigen ritme kon volgen en toch in een sterke verbondenheid met de anderen leven.
De zondag is echt een vrije dag met niets anders dan de feestelijke byzantijnse eucharistie op de middag en een goed middagmaal. De kinderen mogen in de voormiddag een kinderfilm zien en wij kijken naar het tv-nieuws. ’s Avonds is er een stichtende, leerrijke of ontspannende film, die de voorkeur van de meerderheid heeft gekregen. Nu was het “Sister Act”, een knotsgekke film, meer dan twintig jaar oud, over een zwarte zangeres in een casino in Reno, Nevada, die te nauw met de maffia verbonden was en voor haar veiligheid moest onderduiken in een carmelitessenklooster, dat haar met tegenzin opvangt. Uiteindelijk komt heel de gemeenschap juist door haar tot nieuw leven en stromen jongeren toe! Deze week hebben we uitzonderlijk drie zondagen gehad: donderdag om de presidentsverkiezingen te vieren, Pinksterzondag en –maandag. Als je wil, zou je zowat heel de zondag een boek kunnen lezen, bidden, studeren of ontspannen. In werkelijkheid komt daar meestal niet veel van in huis, omdat er altijd wel iets speciaals is. Op Pinksteren hebben we ’s avonds uitzonderlijk de lange byzantijnse boetedienst gebeden voor de vrede en eenheid in het Midden-Oosten, in verbondenheid met de kopstukken van Israël en Palestina, die samen met de Paus in Rome, elk afzonderlijk, baden voor vrede. Tijdens ons bidden was er geen stroom maar daarna weer wel, zodat we nog een deel van dit historisch gebeuren in de Vaticaanse tuinen op tv konden volgen. De profeet Joel (hoofdstuk 3) had al voorspeld dat zelfs grijsaards dromen (van vrede) zouden krijgen.
De honden blaffen maar de karavaan trekt verder
De herverkiezing van de huidige president Bashar al-Assad blijft heftige ergernis wekken bij hen die de terroristengroepen in Syrië steunen. De ministers van buitenlandse zaken van het westen, bijzonder van de VS, Frankrijk, Engeland kunnen niet straf genoeg hun afkeer uitdrukken. De hoge hakken madam van de EU meende ook in een officieel communiqué te moeten protesteren tegen deze “onwettige” verkiezingen die “de politieke inspanningen ondermijnen”. Syrië maakte hierop ondubbelzinnig duidelijk dat een dergelijke verklaring een flagrante schending is van het internationaal recht, van de soevereiniteit van het volk en van de democratie.
Anderzijds gaat de feestvreugde bij alle Syriërs in binnen- en buitenland nog even door. De echte bevriende landen stuurden hun felicitaties. Zo ook het Palestijnse volkscommittee en de Arabische schrijvers unie, Shia Imami Ismaili. De enthousiaste vieringen van de Syrische gemeenschappen in tal van landen is daarbij nog het meest overtuigend. Het westen heeft hen steeds misbruikt als bewijs dat president en “regime” zo wreed zijn dat massa’s Syriërs deze “dictatuur” ontvluchten. En nu hebben ze massaal voor deze president gestemd waarbij ze hem en het leger luidop danken! Ondertussen gaat de president vastberaden zijn weg verder. Hij tracht de eenheid onder het volk te bewaren en te versterken. Deze week heeft hij dr. Hassan al-Nouri en Maher al-Hajjir, de twee andere presidentskandidaten ontvangen en met hen van gedachten gewisseld. Op alle vlakken worden de inspanningen opgevoerd om het land uit zijn diepe ellende te halen en langzaam voor het volk terug de nodige veiligheid en welvaart te verzekeren. Vroeger trok hij al naar de gevangenissen om met de “rebellen” te praten en hen vrij te laten als ze aan bepaalde voorwaarden, zoals het afzweren van alle geweld, konden voldoen. Nu heeft hij op de memorabele dag van 9 juni een amestie afgekondigd, waarvan vele honderde gevangenen zullen kunnen profiteren. Woensdag verliet een eerste groep van 274 gevangenen de centrale gevangenis van Damascus. Waar blijft een dergelijke moed en creativiteit van de staatshoofden van onze westerse model democratieën?
Hardnekkige pogingen om de “Arabische Lente” op te warmen
Moderne oorlogen zijn op de eerste plaats media-oorlogen. Het beeld over Syrië werd al jaren op voorhand deskundig voorbereid voor de openbare opinie: een gruwelijke dictator, massavernietigingswapens, het martelen van kinderen, het uithongeren en uitroeien van eigen volk. Alles met de nodige video’s gestaafd! Wie iets anders verkondige over de situatie in Syrië was “een wereldvreemde idioot, rijp voor de psychiatrie” (een eretitel die ik ooit van een Vlaamse intellectueel kreeg). Zo hielpen politici, journalisten en volk jaren lang de moordenaars en verwoesters van Syrië. Nochtans, in tegenstelling tot Afghanistan, Irak, Libië houdt Syrië stand. De huidige opgewarmde “Arabische lente” is de strategie van de vierde generatie die niet meer werkt met een rechtstreekse buitenlandse interventie maar met geheime groepen die door een “creatieve chaos” het land van binnen uit tracht te destabiliseren om zo nieuwe machtsverhoudingen te brengen en de Amerikaans-Israëlische belangen te doen gelden. Voor Syrië hebben ze evenwel enkele zware inschattingsfouten gemaakt. Vooreerst met betrekking tot de eenheid van volk, leger, regering en dus de kracht van een eensgezinde weerstand onderschat. De “volksopstand” en de “burgeroorlog” bestonden alleen in de fantasie van de westerse imperialisten. Vervolgens is gebleken dat de zo hoog geprezen “gematigde oppositie” slechts een fictie is en dat deze “oppositie” de werkelijke schuldige is van de gruwelijke misdaden. Verder hebben de zelfverklaarde “vrienden van Syrië” de solidariteit en vastberadenheid onderschat van de ware vrienden zoals Rusland, Iran, Hesbollah... Tenslotte dreigen ze zelf verstrikt te raken in het bijzonder obscure spel van hun eigen grote vrienden zoals Turkije en vooral Qatar en Saoedi-Arabië, de grote kampioenen van het wereldterrorisme.
De commissie van mensenrechten van de VN heeft in Genève haar 26e sessie gehouden. De hoogverheven mevrouw, “commissaris voor de mensenrechten” heeft in een huichelachtig rapport Syrië beschuldigt omdat het geweld blijft voortduren en de crisis niet beëindigt wordt. De Syrische vertegenwoordiger, Mohammad al-Mohammad, heeft daarop eventjes een en ander verduidelijkt. Hij dankt de mevrouw omdat ze, terloops eindelijk melding gemaakt heeft van buitenlandse strijders, hoewel deze vaststelling wel erg laat komt. Bovendien noemt hij een hele reeks grove schendingen van mensenrechten, die ze in haar rapport “vergeten” is: aanslagen met honderden doden en het weer eens sabboteren van de watervoorziening in Aleppo. Hij besluit dat de hoge commissaris duidelijk onbekwaam is om de schendingen van de mensenrechten vast te stellen, dat haar rapport ongeloofwaardig is en hij hoopt dat haar opvolger onpartijdig, eerlijk en objectief zal zijn.
De EU en ‘haar’ belangen
Zoals de EU slaafs Amerika-Israël helpt in hun barbaarse oorlog tegen Syrië, zo is ze nu ook bereid het belang van Europa te negeren om de tandem van VS-Israël te dienen. Sinds jaren wordt gewerkt aan de zogenaamde South Stream die het Russische gas vanaf volgend jaar langs Bulgarije, Servië, Hongarije, Slovenië naar Italië moet brengen. Amerika heeft echter bij de bouw grote “onregelmatigheden” ontdekt. Er zijn immers Russische firma’s bij betrokken en die vallen nu onder de sancties van de EU. En zo heeft uiteindelijk na de VS ook José Manuel Barroso himself de stopzetting van de werkzaamheden geëist. De Bulgaarse eerste minister, Plamen Oreshartski, van twee kanten zwaar onder druk gezet, kan niet anders meer dan de verdere bouw stilleggen. En zo wordt een project van groot belang voor de EU geboycot door de VS én Europa zelf. Nog afwachten hoe Italië zal reageren.
De laatste christen van Irak?
Deze week hebben strijders van de Al-Qaida fractie, die vechten voor de Islamitische Staat van Irak en (groot) Syrië (ISIS) of Daesh, gruwelijke slachtingen aangericht in N-Irak en de tweede grootste stad Mossoul in handen gekregen. Ze rukken op naar Bagdad. Zij willen in het Midden-Oostn en uiteindelijk in heel de wereld een islamitisch kalifaat vestigen, wat zij beschouwen als de enige samenleving van algemene vrede en rechtvaardigheid. In fiete is dit “paradijs” een hel met een onmenselijke dictatuur voor allen. Syrië heeft geprotesteerd tegen deze terroristische acties en zijn solidariteit betoond met de Iraakse regering en het volk. Irak en Syrië voeren dezelfde strijd tegen dezelfde duistere machten. Syrië heeft zich meteen bereid verklaard, hoe dan ook, Irak in deze strijd bij te staan. Vergeet daarbij niet dat Syrië het enige land was dat honderdduizenden Irakese vluchtelingen heeft opgevangen én onderhouden! In de openbare opinie wordt de mening verspreid dat het westen toch zo bekommerd is om de bevolking van Irak en zo graag de christenen en de anderen zou helpen beschermen tegen die fanatieke islamisten, terwijl de werkelijkheid precies omgekeerd is.De kommandant van deze fanatieke stijders is Abou Bakr al-Baghdadi voor rekening van de Saoedische prins Abdul Rahman al-Faical. Hij is de broer van de Saoedische minister van Buitenlandse Zaken en van de Saoedische ambassadeur in Washington! Inderdaad, één pot nat. Amerika-Israël, Saoedi-Arabië en Frankrijk zijn hier nu de grote oorlogstokers. Als Al-Qaida Irak in handen kan krijgen kan het ook weer proberen om Syrië er bij pakken en het christendom tot in zijn wortels uitroeien.
Wie weet nu nog dat het geen fanatieke moslims waren die Irak zijn binnengevallen maar christenen, Amerikanen en Engelsen? En hoe enthousiast het westen was? Uiteindelijk hebben ze de oudste beschaving met de grond gelijk gemaakt en een 2000 jaar oud Mesopotamisch christendom nagenoeg uitgeroeid, samen met de slachting van honderdduizenden onschuldigen. En dit allemaal op grond van de zogenaamde massavernietigingswapens, die er niet waren. Deze leugens hadden ze zo sterk in de openbare opinie gebeiteld, dat hiervoor zelfs geen toestemming van de veiligheidsraad nodig was. En kijk nu eens naar het kabaal dat deze veiligheidsraad van 28 mei over Oekraine. Er waren toen inderdaad enkele tientallen doden gevallen. De euforie over de presidentsverkiezingen in Oekraine is onbeschrijfelijk, terwijl ze noch vrij noch democratisch waren, maar wel onder druk van de NAVO. En de verkozen president kreeg iets meer dan de helft van lang niet de helft van de stemgerechtigden. Iedereen lijkt akkoord te zijn dat Rusland de echte duivel is terwijl er in een land pas vrede kan zijn wanneer aan de verzuchtingen van gans de bevolking tegemoet gekomen wordt en niet aan de belangen van buitenlandse mogendheden.
De vermaarde historicus Philip Jenkins schreef een magistrale studie over “het vergeten christendom”, “de duizendjarige bloeidtijd van de Kerk in het Midden-Oosten, Azië en Afrika”. Jaren geleden waarschuwde hij er al voor dat we binnen kort de laatste christen uit Irak als martelaar kunnen vieren. Is dit “binnen kort” nu gekomen? Welke mens van goede wil kan daarbij rustig zijn dagelijkse drugs aan medialeugens blijven slikken en dan verder leven alsof er niets aan de hand is? Gelovigen kunnen een gebedsactie starten, zoals wij gedaan hebben (en nu doen) op het ogenblik dat er menselijk geen enkele mogelijkheid was dat wij aan de duizenden terroristen rondom ons heen konden ontsnappen.
Demo Für Alle
Er is echter ook zeer dringend werk aan onze eigen winkel. In heel Frankrijk is er een sterke volksbeweging ontstaan die de gewone menselijke en christelijke waarden van leven, huwelijk en gezin vinnig verdedigt. De regering slaagt er niet in hen te muilkorven, ondanks soms grof geweld. De weerbaarheid en creativiteit van deze “Manif Pour Tous” blijven groeien. Nadat dit Franse initiatief in Italië en in Taiwan wortel schoot, is het nu ook overgenomen in Z-Duitsland. De aanleiding hiertoe was de veroordeling tot gevangenisstraf voor ouders die hun kinderen beletten de lessen bij te wonen over sexuele opvoeding, waarbij de gendertheorie wordt opgedrongen. De “gender”-gekte is nu een wereldwijde, verplichte epidemie geworden: je bent slechts iets onzijdigs, een niemendalletje, en je beslist zelf of je mannetje, vrouwtje, bi-tje, trans-je of nog iets anders wilt zijn. Het geluk, de veiligheid en de welvaart van een samenleving zijn gebouwd op het gewone gezin als basiscel. De bedoeling is nu een sterke en brede lobby te vormen met alle mensen die nog wat gezond verstand hebben. Deze lobby moet dan opwegen tegen de alles vernietigende en officieel wereldwijd gesteunde LGBT (Lesbisch-Gay-Bi-Trans). Zouden er in België of Vlaanderen geen bekwame en bezielde mensen zijn om de verschillende verenigingen die nu al in deze zin werken, samen te brengen in een “Manifestatie Voor Allen”? Als alle mannen met zwarte baarden en zware wapens hier vertrokken zijn, kan ik ook komen en mee doen.
Dank
We willen enige uitleg geven met een oprecht dankwoord aan allen die ons hebben geholpen en blijven helpen met goederen, voeding, kleding en geld. Als er vrede is en moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel vanuit Libanon eindelijk na twee jaar kunnen terugkeren hoop ik een degelijk rapport te kunnen maken. Een voorlopig rapport gaven we vroeger al. Ziehier hoe er gewerkt wordt.
Alles wordt uiteindelijk centraal geregeld vanuit Libanon, door moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel, die zich al die tijd bijna op bovenmenselijke wijze hebben ingezet voor de noodhulp, voor mobiele hospitalen en zelfs voor de bevrijding van gegijzelden. Op verschillende plaatsen in Syrië zijn er mensen die met hen en onze gemeenschap verbonden zijn en in nauw contact staan met ons. Vooral is er hier zelf een groep van leken, ik noem ze de 12 apostelen omdat ze me doen denken aan de wijze waarop de apostelen de eerste kerkgemeenschappen hebben gesticht. Onze mannen hebben in Damascus en in heel Qalamoun groepen van mensengevromd, die met hen samenwerken. Omdat ze zo degelijk werken, krijgen ze veel waardering en worden nu ook officieel erkend en gevraagd. Zij hebben een vrij goed overzicht van de grootste noden in deze provincie. Wij komen nog steeds niet buiten. Zij zijn altijd op pad maar hebben hier hun thuisbasis. Ze zijn eigenlijk wandelende wonderen en kunnen de strafste verhalen vertellen (als de oorlog voorbij is). Hoe zij als weerloze burger een zwaar gewapende rebel de hand gaan drukken, hem de vrede wensen en hem vragen om weg te gaan want dat hier vrouwen en kinderen zijn. En die rebel gaat dan nog weg ook. Het is menselijk onbegrijpelijk hoe deze mannen overal levend doorheen gekomen zijn. Zij hebben ook een onwrikbaar vertrouwen en een diepe verbondenheid met zovele mensen in nood, die ze echt als hun broeders en zusters lief hebben.
Er zijn vele containers toegekomen met voedsel, kleding, medisch materiaal en medicamenten in Tartous en Lattakia. Daar was ook materiaal bij voor ons, dat omwille van het gevaar op de weg nog in veilige bewaring wordt gehouden. De hulpgoederen werden telkens ter plaatse onder de behoeftigen verdeeld. Hier bij ons zelf zijn enorme vrachtwagens toegekomen van het Rode Kruis en de Rode Halve maan. Het geld dat op onze rekening in België wordt gestort gaat naar Libanon en wordt vandaar uit gebruikt voor het specifieke doel dat opgegeven is en langs onze “12 apostelen” aan de behoeftigen in heel de provincie Qalamoun bezorgd. Er zijn talrijke moeders die alleen voor hun gezin moeten zorgen omdat hun man werd ontvoerd en vermoord. Er zijn overal zieken die medicamenten of verzorging nodig hebben. Een man die bijna niet ziet wordt geholpen met een aangepaste bril. Gehandicapten krijgen een rolstoel. Soms kan met wat geld en enkele regelingen een simpele woonst worden aangeboden. De uiteindelijke verantwoordelijke van deze groep heeft me vorig jaar al foto’s bezorgd van deze hulp aan gezinnen. Ik voeg er twee bij vanuit Damascus. Hij vertelt mij nu dat die gezinnen nog altijd in die “woonst” verblijven maar dat zij toch eigenlijk bij de “gegoeden” gerekend worden omdat nog een groot aantal gezinnen in parken slaapt. Het ene gezin was vroeger erg welstellend en heeft nu de beschikking over een kleine kamer en een toilet met wasbak en stromend water, dat dus dient als keuken. Het andere gezin (eigenlijk drie gezinnen) woont met 13 in een fabrieksruimte. Ook zij behoren nu tot de “gegoeden”. P. Daniel
18-06-2014 om 07:14
geschreven door Gust Adriaensen
|
