Het ACW maakt de stoet der dwazen nog wat langer. Want dwaas zijn de toplui van de verenigingen die menen dat hun organisatie per se een andere naam moet krijgen en de perfect ingeburgerde naam moet verdwijnen.
'Beweging.net' vervangt dus 'ACW'. Vele nieuwe namen zijn miskleunen maar 'Beweging.net' kan met recht en reden een van de grootste miskleunen genoemd worden. Het is zoals een reclameman opmerkte: het is hetzelfde als aan een specifiek merk van frisdrank, de merknaam 'frisdrank' geven.
Verleent deze nieuwe naam ook maar enige meerwaarde aan het ACW? Werd aan alle leden van het ACW de vraag gesteld of zij het nodig vonden de naam te veranderen? Waarom wordt de 'c' van 'christelijk' weggespoeld? Valse schaamte over de eigen roots en identiteit? Hoeveel heeft dat zinloze spelletje al gekost en hoeveel zal het nog kosten in de toekomst?
Als iemand zei: 'Ik ben lid van het ACW', dan was dat vrij duidelijk. Hoor je iemand al zeggen: 'Ik ben lid van Beweging.net? Ridicuul en stompzinnig.
Het ACW zou er beter aan doen veel meer energie te steken in de bestrijding van de superliberale plannen van sommige politieke partijen, die erop gericht zijn ons socialezekerheidssysteem te ontwrichten, het middenveld te verzwakken en de vakbonden vleugellam te maken.
17-06-2014 om 09:56
geschreven door Gust Adriaensen
16-06-2014
'Speculatie op voedselprijzen is een schandaal'
Paus Franciscus beklemtoonde tijdens een conferentie over ethisch investeren dat de financiële wereld de belangen van de volkeren moet dienen en het algemeen belang van de mensheid.
De paus stelde scherp de speculatie op voedselprijzen aan de kaak en hij riep de regeringen op een economie te bestrijden die uitsluit en verwerpt.
16-06-2014 om 16:50
geschreven door Gust Adriaensen
13-06-2014
'An economic system that no longer works'
In een interview met een Catalaanse krant zei paus Franciscus o.a. het volgende over economie:
'It is “outrageous” that some countries have a youth unemployment rate of more than 50%, with tens of millions of young Europeans out of work.
"We discard a whole generation to maintain an economic system that no longer works, a system that to survive must make war, as the great empires have always done."
13-06-2014 om 23:04
geschreven door Gust Adriaensen
'Individualistische marktlogica'
Christian Kunsch, voorzitter van de Mouvement Ouvrier Chrétien (MOC):
'Op sociaal-economisch niveau heeft het programma van de Vlaams-nationalisten tot doel ons socialezekerheidsmodel van een solidariteitslogica te doen overhellen naar een individualistische marktlogica.'
13-06-2014 om 12:25
geschreven door Gust Adriaensen
(Kinder)armoede: een schande
'420.000 van de 2,2 miljoen Belgische -18-jarigen groeien op in een arm gezin. Vooral in Wallonië en Brussel, maar ook in Vlaanderen zou het beter kunnen', schrijven de kranten.
Hoerakreetjes worden nog net niet geslaakt, omdat Vlaanderen het met 10% 'veel beter doet' dan Wallonië. Maar triomfalisme klinkt onmiskenbaar door.
Misplaatst hoe dan ook. Het is een hemeltergende schande dat er zovele kinderen in armoede opgroeien, dat er zoveel armoede is, tout court! En dat anderzijds onze samenleving gekenmerkt wordt door mateloze rijkdom en verspilling !
13-06-2014 om 12:08
geschreven door Gust Adriaensen
12-06-2014
Een gulzig en vervuilend volkje
Ecologische voetafdruk van Vlaming veel groter dan die van Waal
De Vlaming heeft een gemiddelde ecologische voetafdruk van 9 hectare, veel meer dan de zes hectare van de Waal. Dat blijkt uit een tweede berekening van onze ecologische voetafdruk. We zijn bovendien een pak gulziger dan onze buurlanden.
In 2010 berekende de milieuorganisatie Ecolife voor het eerst de ecologische voetafdruk van de Vlaming. Dat is de bruikbare oppervlakte die nodig is om te voorzien in de behoeften van een persoon. Dat was toen gemiddeld 6,3 hectare.
Dit jaar deed Ecolife, op vraag van de Vlaamse overheid, die studie nog eens over. Wat blijkt? Onze ecologische voetafdruk bedraagt geen 6,3 hectare maar ligt rond de 9 hectare, 40 procent meer dus. Volgens Ecolife, dat samenwerkt met het netwerk Global Footprint Network, komt dat omdat de berekeningswijzen steeds verfijnder worden – en zo steeds beter de werkelijkheid benaderen.
Ter vergelijking: de Walen hebben rond de 6 hectare per persoon nodig. Het gemiddelde voor heel België is 7,6 hectare. De capaciteit voor de hele wereldbevolking wordt geraamd op 1,8 hectare. Vertaald: als iedereen zou consumeren als de Vlaming, dan zouden er meer dan vijf aardbollen nodig zijn (in plaats van drie, zoals eerst gedacht).
België ( dus vooral Vlaanderen) doet het ook veel slechter dan zijn directe buurlanden. Fransen hebben een ecologische voetafdruk van 5,2 hectare, Duitsers van 6,1 hectare, Nederlanders van 6,7 hectare en Britten van 5,9 hectare. Dat komt onder meer omdat onze gebouwen gemiddeld ouder zijn en dat we alleen in onze auto naar het werk rijden. We eten ook anders. Zo consumeren we veel plantaardige olieën en eten we veel vis met een hoge ecologische voetafdruk.
(De Standaard, 12 juni 2014)
12-06-2014 om 07:49
geschreven door Gust Adriaensen
11-06-2014
Superdoktoor Michel D'Hooghe
Michel D'Hooghe, de ex-voorzitter van Club Brugge, is arts van opleiding, baron en voorzitter van de medische commissie FIFA.
In een interviewtje in De Standaard van 11 juni zegt hij woordelijk:
'Sinds Nieuwjaar heb ik geen tien nachten mijn bed gezien.'
Even narekenen. Tot vandaag, 11 juni zijn er in het gezegende jaar des Heren en der Rode Duivels, 2014, exact 161 nachten verlopen. Dokter D'Hooghe heeft van die 161 nachten, geen tien, laten we het dan zo royaal mogelijk op 'negen' houden, zijn bed gezien. De voorzitter van de medische commissie FIFA heeft dus 152 nachten zijn bed niet opgezocht. Een min of meer normale mens leidt daaruit af dat de heer D'Hooghe 152 nachten niet of amper geslapen heeft.
Amai, amai, amai, da's straffe toebak. En zeker voor een doktoor.
Wat doet dat allemaal met lijf en koppie van iemand, zelfs van een doctor in de geneeskunde. Wie kan ons dat vertellen. Een arts kan dat waarschijnlijk. Een ervaringsdeskundige wellicht. D' Hooghe zeer zeker: arts én ervaringsdeskundige.
En vaders en moeders, grootouders en voorouders, altijd maar hun kroost inpeperen dat een goede nachtrust allernoodzakelijkst is, het fundament van een gezonde geest in een gezond lichaam. Ouderwets gezeur ja.
D'Hooghe is de man die het gemaakt heeft en nog maakt, zonder slaap! Niet voor niks is deze uitzonderlijke arts voorzitter van de Medische Commissie van de FIFA!!
11-06-2014 om 15:03
geschreven door Gust Adriaensen
10-06-2014
Boudry en de 'onwankelbare sokkel van de zelfbeschikking'
Wetenschapsfilosoof Maarten Boudry vindt het betoog van Rik Torfs wansmakelijk omdat Boudry van mening is dat Torfs de dodende diaken afschildert als 'de overtreffende stap van de progressieve euthanasiewet'. Volgens Boudry schrijft Torfs het volgende : 'Eerst richten mensen hun eigen levenseinde in, maar voor je het weet beschikken ze ook over het leven van anderen. De grens is dun, de helling glad'. En Boudry evalueert: 'Dat is de wereld op zijn kop. De liberale euthanasiewetgeving steunt op de onwankelbare sokkel van de zelfbeschikking'.
Dat wetenschapsfilosoof Boudry helemaal geen verband wil zien tussen euthanasiewetgeving en de trend om ook te beschikken over het leven van anderen, dat hij in de evolutie van de wetgeving en eisen daaromtrent, helemaal geen 'hellend vlak' ontwaart, en dat hij fananieker en fundamentalistischer dan de gelovigen, inclusief Torfs, de 'zelfbeschikking' een 'onwankelbare sokkel' noemt, is natuurlijk zijn goeie recht. Maar een en ander roept toch vragen op omtrent het wetenschappelijke en filosofische inzicht van wetenschapsfilosoof Boudry.
Want hoe is het te verklaren dat mensen als Boudry de 'onwankelbare sokkel van de zelfbeschikking' bijna uitsluitend van stal halen in het debat omtrent leven en dood? Waarom accepteren zij klaarblijkelijk de aantasting en/of de vernietiging van het zelfbeschikkingsrecht, of zwijgen ze als vermoord, wanneer het gaat om beteugelende wetten allerhande, de vrijheidberovende en dirigerende impact van economie en reclame, de schaamteloze exploitatie en meedogenloze repressie van miljoenen mensen, de discriminatie en het racisme in hun eigen omgeving?
En vertrekken de pleitbezorgers van steeds maar uitbreiding van de euthanasiewetgeving (het 'hellend vlak', weet je wel) in de richting van leeftijdsverlaging en wilsonbekwamen, niet, zoals Boudry schrijft, 'vanuit de aanmatigende gedachte dat de ene mens over het leven en de dood van een ander kan beschikken'?
Hoe dan ook, ik herhaal wat de slotgedachte was in mijn vorige bijdrage: of er nu euthanasiewetgeving is of niet, de ethische vragen en verantwoordelijkheden blijven.
De verantwoordelijkheid die geldt voor de diaken-verpleger, geldt evenzeer voor de huisartsen, specialisten en ziekenhuisverplegers en familieleden, die in het verleden en nu nog 'God spelen en beslissen wanneer een ander uit zijn lijden moet worden verlost'. En zelfs wanneer de regels van de euthanasiewetgeving nauwkeurig worden gevolgd, gaat het weliswaar 'technisch gezien' niet om moord en moordenaars, maar blijft de ethische verantwoordelijkheid in essentie dezelfde.
Zich van die ethische verantwoordelijkheid totaal losmaken, omdat er zogenaamde erg nauwkeurige en doordachte wetgeving is, betekent het ultieme 'hellend vlak', een roetsjbaan.
Als wetenschapsfilosoof Maarten Boudry zich wil verschuilen onder de steeds maar groter wordende paraplu van de euthanasiewetgeving, dan is dat zijn zaak. Maar ik hoop dat hij de last van zijn ethische verantwoordelijkheid terdege zal blijven voelen.
10-06-2014 om 12:21
geschreven door Gust Adriaensen
09-06-2014
Wanneer de wetgever zich een verlosser waant
In Standaard van 7 juni, formuleert Rik Torfs, rector van de Katholieke Universiteit van Leuven, een aantal bedenkingen over levensbeëindiging, naar aanleiding van de arrestatie van een verpleger-diaken. 'Wanneer een verpleger zich een verlosser waant', is een van de titels van het artikel.
Torfs schrijft dat er steeds meer gelegenheden komen waarin mensen zich over de waarde van andermans leven uitspreken. En hij stelt dat we erover moeten waken dat we niet God gaan spelen en beslissen wanneer een ander uit zijn lijden moet worden verlost.
Het is opvallend hoe Torfs krampachtig of soepel (naar keuze) de erg liberale euthanasiewetgeving in ons land buiten schot probeert te houden. Die poging komt het scherpst naar voren in het zinnetje: 'Het zou wansmakelijk zijn de misdrijven van de diaken te verklaren vanuit de liberale euthanasiewetgeving die de onze is'.
Wansmakelijk? Die appreciatie laat ik aan Torfs over. Maar ik ben ervan overtuigd dat het geen volledige maar wel een realistische verklaring is. Overigens doet Torfs in zijn vragen en bedenkingen niets anders dan verbanden leggen met de euthanasiewetgeving. En kunnen ze ook zonder veel problemen geplaatst worden naast de 'wettelijk geregelde doding', waarin het dan 'technisch gezien' niet gaat om moord en moordenaars.
Een voorbeeld. Torfs schrijft: 'Er komt een moment waarop je objectief kan vaststellen dat lijden niet langer draaglijk is en het leven zinloos wordt. Een ontsporing, zeer zeker'. Maar gebeurt niet precies hetzelfde bij 'wettelijke euthanasie'?
Torfs besluit: 'Voor een samenleving zoals de onze, die een zeer liberale euthanasiewetgeving heeft, is het noodzakelijk om de 'zelfbeschikking', én 'oordelen over andermans leven', duidelijk uit elkaar te houden.
Rik Torfs weet natuurlijk ook wel dat het voortdurend poneren van het 'absolute zelfbeschikkingsrecht', onvermijdelijk leidt tot het 'God gaan spelen', ook over de anderen, en in eerste instantie over de zwaksten.
En Rik Torfs weet ook wel dat er politici en moraalfilosofen zijn, die voor een euthanasiewetgeving pleiten die ook kinderen en wilsonbekwamen 'uit hun lijden verlost', wanneer anderen oordelen dat het moment daarvoor gekomen is.
En Rik Torfs weet zeker dat niet alleen in het verleden maar ook nu nog, huisartsen, met toestemming van de familie of op eigen houtje, het leven van terminale patiënten beëindigden.
Of er nu euthanasiewetgeving is of niet, de ethische vragen en verantwoordelijkheden blijven. De verantwoordelijkheid die geldt voor de diaken-verpleger, geldt evenzeer voor de huisartsen, specialisten en ziekenhuisverplegers, die in het verleden en nu nog 'God spelen en beslissen wanneer een ander uit zijn lijden moet worden verlost'. En zelfs wanneer de regels van de euthanasiewetgeving nauwkeurig worden gevolgd, gaat het 'technisch gezien' niet om moord en moordenaars, maar blijft de ethische verantwoordelijkheid in essentie dezelfde.
09-06-2014 om 14:36
geschreven door Gust Adriaensen
08-06-2014
Musica Divina in Postel
Donderdag 18 september 2014 14u00 abdij Postel Abdijlaan 28, Mol
Davidsfonds Academie en het Festival van Vlaanderen-Mechelen geven u de gelegenheid om het concertthema voluit te beleven. Exclusief voor MUSICA DIVINA geven de paters een unieke rondleiding door de vele gangen van de abdij. Daarnaast geniet u van een inspirerende lezing over de liturgische betekenis van het Requiem door vicaris Bart Paepen en een topconcert van Quatuor Debussy.
POSTEL-Requiems en afscheidsbrieven
Quatuor Debussy (FR)
JOSEPH HAYDN – Sonate I uit Die sieben letzte Worte DMITRI SJOSTAKOVITSJ – Strijkkwartet nr. 8 JOSEPH HAYDN – Sonate II uit Die sieben letzte Worte WOLFGANG AMADEUS MOZART – Requiem, KV 626
In de dagen voor de platenspeler moest je creatief zijn als je de werken van je favoriete componisten wou horen. Bij gebrek aan een huisorkest besloot de dokter en musicoloog Peter Lichtenthal dan ook om het œuvre van zijn held Wolfgang Amadeus Mozart te vertalen naar arrangementen voor kamerensembles. Zijn miniatuurversie van het Requiem leidt de strijkers weg van de Latijnse tekst, zodat de vindingrijkheid van het tragische wonderkind ten volle geapprecieerd kan worden.
Mozart stierf voor hij zijn Requiem kon afmaken, Sjostakovitsj schreef een muzikale afscheidsbrief en weigerde vervolgens te sterven. Volgens een goede vriend pende Dmitri zijn Quatuor nr. 8 nadat hij voor het eerst getroffen werd door de zeldzame vorm van polio die hem pas jaren later het leven zou kosten. De schoorvoetende Sovjet droeg het werk uiteindelijk op aan de slachtoffers van fascisme en oorlog. Het Franse ensemble Quatuor Debussy draagt u op om een zitje te reserveren in de Postelse Abdijkerk.
Organisatie: i.s.m. Cultuurcentrum ’t Getouw, Gemeente Mol, Abdij van Postel en Davidsfonds Academie
Davidsfonds Academie en het Festival van Vlaanderen-Mechelen geven u de gelegenheid om het concertthema voluit te beleven. Uitzonderlijk, voor MUSICA DIVINA, gunt de abdij van Postel u een een blik achter de schermen met een rondleiding. Hierna geniet u van een boeiende lezing over de liturgische betekenis van het Requiem door vicaris Bart Paepen. INFO & INSCHRIJVINGEN of 016 31 06 70
08-06-2014 om 13:36
geschreven door Gust Adriaensen
Pater Daniël Maes in Syrië
VIII/12
Vrijdag 6 juni 2014
Weer alarm
Woensdagavond rond tien uur horen we dicht bij onophoudelijk schieten met meerderen tegelijk. Al zijn we de schrik kwijt, bij een dergelijk extra geschut beginnen de kinderen toch weer te wenen. Direct vluchten de meesten in de schuilkelder en sommigen gaan naar de kerk, die ook veilig is en waar dan even samen gebeden wordt. Plots zegt iemand lachend dat het vreugdesalvo’s zijn voor de president!En de regering had nog zo uitdrukkelijk gevraagd om niet in de lucht te schieten omdat er altijd gevaar bij is als dat ding terugkomt. Voor de munitie moet men het niet laten, die is er genoeg, vermits het leger iedere dag grote voorraden van rebellen opruimt. We gaan terug naar de refter en zetten de tv aan. Het centrale plein van Damascus en de andere steden ziet zwart van het volk, dansende en juichende mensen met Syrische vlaggen en portretten van Bachar al-Assad. Deze avond werd officieel meegedeeld dat hij inderdaad de verkiezingen gewonnen heeft met 88,7 % van de stemmen. Wie van cijfertjes houdt: er waren ruim 15 miljoen stemgerechtigden in binnen- en buitenland, waarvan ruim 11,6 miljoen hebben gestemd. Dr. Hassan Abdullah al-Nouri, een liberale soenniet, kreeg meer dan een half miljoen stemmen en Maher Abdul-Hafiz Hajjar, een communistische soenniet, meer dan 372 duizend. Dr. Bashar Hafez al-Assad, een alawiet van de Baaspartij, kreeg meer dan 10 miljoen stemmen en is gekozen voor een termijn van 7 jaar.
Het zal niet de beste dag zijn voor “de oppositie”, de zogenaamde Nationale Coalitie, die volgens hun eigen fantasie 60 % van het land controleren maar in werkelijkheid voorlopig nog een strook in het Noorden, aan de grens met Turkije plus enkele geïsoleerde dorpen kunnen terroriseren. Het is ook een opdoffer voor het westen, zijn politiekers en media die alles gedaan hebben om deze verkiezingen te boycotten terwijl nu blijkt dat hun eigen democratie eigenlijk een parodie is.
Om te delen in de volksvreugde wordt besloten de volgende dag donderdag als zondag te vieren en bij de eucharistie het Te Deum te zingen, wat we ook gedaan hebben. We hebben ’s middags feestelijk gegeten terwijl we naar de tv keken. Er heerst een ongelofelijke feestvreugde in heel het land.
Op weg naar vrijheid en democratie
Toen ik eind 2010 als toerist hier kwam, aanvaardde ik iedere uitnodiging om mee te rijden. Zo was ik bij heel wat families, vrienden en kennissen te gast en bezocht flink wat bezienswaardigheden. Er heerste onder de bevolking een grote veiligheid, een oosterse gastvrijheid, een harmonieus samenleven en een goedkoop en vrij welvarend leven. Eenmaal vroeg mijn begeleider me echter, in Damascus, niets te zeggen of te antwoorden. Persoonlijke vrijheid op politiek gebied was toen immers heel klein. De geheime diensten waren nog overal aanwezig en moeiden zich met alles. Voor het minste kon men opgepakt worden. De corruptie van die diensten was algemeen bekend. Zij wisten ook alles, behalve dat er al maanden lang wapens en vechtjassen in Syrië gesmokkeld werden om het land te ontwrichten. Zogenaamd wisten ze van niets, want sommigen waren er zelf bij betrokken. Bij het begin van de oorlog zijn ze dan ook overgelopen. Zij verwachtten dat het land toch onder westerse macht zou vallen en kozen op tijd “de goede kant”. Bij de eerste aanvallen op Damascus is trouwens ook menig rijk of invloedrijk Syrier aldaar opgestapt om zijn persoonlijk bezit en leven veilig te stellen. Uiteindelijk was dit een goede zuivering. Sindsdien zijn er grondige democratische hervormingen doorgevoerd, waarvan de huidige verkiezingen het hoogtepunt vormen. Kon er vroeger niet zonder gevaar in het openbaar over politiek gesproken worden, nu wordt er overal en altijd openlijk over gepraat. En iedereen kan zich kandidaat stellen. Was er vroeger heel wat verdoken kritiek op regering en president, nu is er een ongelooflijk enthousiasme voor president, regering en leger, die het land van terroristen zuiveren. De zelfverklaarde ‘vrienden van Syrië’ die het land nog steeds willen ontwrichten, zijn me 114 begonnen en nu schieten er nog 11 over, wijselijk de groep van Londen genoemd. In Teheran is de tweede ontmoeting geëindigd van de ware “vrienden van Syrië” met parlementaire delegaties uit meer dan 30 landen. Een van hun besluiten betrof het sturen van waarnemers naar deze presidentsverkiezingen.
Groeiend enthousiasme
De meeste nieuwsberichten uit het buitenland hierover blijven onbegrijpelijk en vormen een mengsel van fantasie en brutale oorlogspropaganda zonder enig besef van de werkelijkheid. Het westen lijkt in de greep van een hysterie en een agressie tegen het Syrische volk, onder de mom van een huichelachtig medelijden. Zelfs de voormalige chef van de oppositie, de Nationale Coalitie, Moaz al-Khatib verwijt de zogenaamde “vrienden van Syrië” nu dat het leugenaars en huichelaars zijn die alles willen behalve dan dat de ellende in Syrië beëindigt wordt. En dat wordt gretig overgenomen door de papegaaien van de westerse media, onze Vlaamse incluis, van de zogenaamde “kwaliteitskrant(en)” tot de populaire weekbladen. Wat zij brengen is over het algemeen precies het tegendeel van de werkelijkheid.
De voorbije weken werden in heel Syrië spontane manifestaties gehouden, feestelijkheden, rallies, festivals, ontmoetingen om deze verkiezingen te vieren, het leger te danken om zijn strijd tegen de terroristen, met uitdrukkelijke dank aan de president. Er is een golf van patriotisme ontstaan bij de Syriers over heel de wereld. Er werd in 43 Syrische ambassades gestemd met een opkomst van 95 %. In Rusland stemden enkele Syriërs met hun bloed. Syriërs uit België, Frankrijk en de VS, landen die de deelname aan de verkiezingen verboden – tegen alle internationale regels in! - zijn maandag met een afvaardiging in Syrië toegekomen om te stemmen. Zaterdag 31 mei protesteerden 550 Syriërs voor de hoofdgebouwen van de UNO in New York. In Libanon werd door 100.000 Syriërs gemanifesteerd met Syrische vlaggen, afbeeldingen van de president, slogans van dank aan het leger. In dit kleine landje gaf het een mensenzee te zien zo ver als men kijken kon. Westerse media trachten deze optocht te misbruiken om te tonen hoeveel Syriërs zogenaamd het “dictatoriaal regime” ontvluchten. Ter plaatse was deze optocht een ergernis voor de westersgezinden die de schampere vraag stelden: Als jullie zo erg voor Syrië zijn, waarom zijn jullie dan hier en gaan jullie niet terug? Het antwoord was even ondubbelzinnig: Wij zijn hier, niet omwille van de regering van Syrië maar omwille van jullie terroristen die Syrië uitmoorden en verwoesten! En vanuit Koeweit kwamen op de valreep nog drie vliegtuigen vol met Syriërs om te stemmen.
Waarom zijn, voor het westen, de verkiezingen in Afghanistan, Irak, Libië, Oekraïne... o zo democratisch? Omdat het westen die landen al verwoest en in zijn macht heeft. Zijn pionnen zijn er al gezet. (In Oekraïne is Petro Porochenko onder toezicht van de NAVO gekozen met 54% van 16,5 % van de stemgerechtigden!). Waarom zijn de verkiezingen in Syrië och toch zo ondemocratisch? Omdat het westen de soevereiniteit van dit volk maar niet kan breken en omdat ocharme de rebellenleiders vanuit hun villas in Doha, Ankara, Parijs en Brussel niet mogen meedoen. “Democratisch” voor het westen is dat in Syrië een overgangsregering geplaatst wordt door de club van de 11 landen van Londen. Daarom worden regering en president door het westen al jaren afgeschilderd als dictatoriaal en duivels, terwijl het volk de regering, het leger en de president op handen draagt om hun moed en bescherming. Als het westen zo zeker is dat deze verkiezingen vervalst worden of zijn, waarom sturen ze geen waarnemers? Omdat ze bang zijn van de waarheid. Syrië toont heel de wereld wat groeien naar soevereiniteit, vrijheid, democratie en een harmonieuze samenleving eigenlijk is. 250.000 jihadisten, door het buitenland getraind, betaald, bewapend en dikwijls gedrogeerd, hebben drie jaar lang in Syrië gemoord en verwoest, maar de soevereiniteit van het land niet kunnen breken. Zal de nieuwe forse steun die Obama beloofd heeft, met de hulp van de NAVO in Turkije en de golfstaten dit wel kunnen?
Terrorisme en leugens van het Westen ontmaskerd
De buitenlandse media waren met 360 aanwezig bij deze verkiezingen en de Syrische uitnodiging om waarnemers te sturen voor de presidentsverkiezingen van dinsdag werd beantwoord door parlementariers, NGO’s en onafhankelijken o.m. uit Rusland, Iran, Pakistan, Canada, Amerika, Venezuela, Brazilië en Bolivië. De bevindingen van deze erg gevarieerde groep laten aan duidelijkheid niets te wensen over: deze verkiezingen zijn eerlijk, doorzichtig en democratisch verlopen. De waarnemers hebben vrij over heel het land kunnen controleren, van Damascus en Sweida tot Aleppo en Idlib, van Homs tot Deir-Ez-Zor. Ze spreken van een zeer grote opkomst, een groot optimisme en een sterk nationaal gevoel onder de mensen. Zij doen een beroep op de internationale gemeenschap om deze verkiezingen ook te respecteren. Woensdag, nog voor de uitslag bekend was, verklaarden ze unaniem: Bashar al-Assad is de echte leider van Syrië, waar volk, leger en regering één zijn. Een afvaardiging van het Anti-War-Committee uit Chicago is tevens in Homs zijn medeleven gaan betuigen met het immense leed dat ook daar werd aangericht, mede door Amerika. Inmiddels heeft een Amerikaanse senator, Richard H. Black een brief geschreven aan de Syrische president om hem te danken voor de wijze waarop hij zijn volk beschermd heeft en vooral de minderheden zoals de christenen en ook de kleine Joodse gemeenschap. Het eindrapport van de waarnemers haalt fel uit naar Amerika en de Zionisten die het terrorisme blijven steunen, tegen een volk dat zelf over zijn toekomst wil en zal beslissen. Ook de NAVO en Europa krijgen er van langs. Als ze vrijheid en democratie zo hoog in hun vaandel dragen, waarom dan die hypocrisie van de weigering om de Syriërs in hun land te laten deelnemen aan de verkiezingen, wat een verwerping is van de mensenrechten en van de waarden van de democratie.
In Syrië werden deze verkiezingen als een hoogtepunt gevierd en als een overwinning op de weredlwijde oorlog tegen het land. Het is voor de Syriërs het symbool van hun weerstand en tevens het begin van de heropbouw en een definitieve doorbraak van de grote verzoeningsbeweging, de mussalaha, een die ruim ’n half miljoen stemmen kreeg, dankte de president voor zijn overwinning en ook zijn eigen achterban. Hij gaf tegelijk een flinke veeg uit de pan met name aan de Franse president omdat diens houding niet Syrië maar Frankrijk te schande heeft gezet. Deze verkiezingen zijn een politieke en militaire overwinning omdat ze een overwinning zijn van het volk. Syriërs blijven één familie over alle etnische en religieuze verschillen heen. En de man die de meest gemene laster en aanvallen vanuit het buitenland in de moeilijkste omstandigheden moedig heeft verduurd om de soevereiniteit van zijn volk te beschermen wordt er nu terecht ruimschoots voor beloond.
De boodschap van Jeanne d’Arc.
Zaterdag hebben we feestelijk de eucharistie gevierd van de Jeanne d’Arc, patrones van Frankrijk. Het kind hoorde op 13 jarige leeftijd al stemmen van o.a. de heilige aartsengel Michaël. Zij moest Frankrijk van de Engelsen bevrijden en de Dauphin tot koning laten kronen om de plaatsvervanger te zijn van “Christus, Koning van Frankrijk”. Het kind trekt als zeventien jarig meisje soldatenkleren aan, met de nodige wapenuitrusting. Aan het hoofd van het koninklijk leger bevrijdt ze Orléans van de Engelsen. Hierna wordt de ene stad na de andere bevrijd. Ze zorgt er voor dat Charles VII in Reims tot koning wordt gekroond en trekt opnieuw ten strijde. Ze wordt gevangen genomen en aan de kerkelijke rechtbank overgeleverd. Gesteund door de beste theologen van die tijd, oordeelt de rechtbank dat ze schuldig is aan ketterij. Op 30 mei 1431 wordt ze op de markt van Rouen levend verbrandt. Een kwart eeuw later volgt het eerherstel door de Kerk. Met behulp van de vele nog levende getuigen wordt het monsterproces van haar veroordeling ontmaskerd. In 1908 volgt haar zaligverklaring en paus Pius XI zal haar verheffen tot tweede patroon van Frankrijk, naast O.L. Vrouw. De huidige openbare opinie is zo ver van de echte werkelijkheid verwijderd dat dit allemaal heel vreemd klinkt. En onze “dieptepsychologie” kan hierover evenmin iets leren omdat ze “hoogte” mist. Met de trukendoos van “zinsbegoocheling” of “hysterie” kun je deze onweerlegbare historische feiten niet uitvagen. De enige redelijke verklaring is dat Jeanne d’Arc inderdaad een uitzonderlijke goddelijke roeping had om in Frankrijk het “Koningschap van Christus” te doen erkennen. Waar Gods geboden niet worden gerespecteerd is het ook voor de mensen een hel. Als God wordt erkend zal ook de mens gerespecteerd worden. Dan zal er goed bestuur zijn, vrijheid en democratie, vrede en vreugde voor iedereen. Iedere gezagsdrager is slechts een vertegenwoordiger van Gods gezag op aarde. Of deze gelovig is of niet, man of vrouw, zus of zo, verandert aan de werkelijkheid niets. Romeinse keizers dachten dat ze god waren en Friedrich Nietzsche verkondigde de “dood van God” maar hij werd krankzinnig en nu is Nietzsche dood.
Alle staatshoofden hebben de opdracht, niet om als de Romeinse keizers god te spelen en voor eigen glorie of macht ellende te brengen over het volk, maar om de goddelijke en natuurlijke orde te respecteren tot heil van allen. Moge de Heilige Geest dit Pinkstervuur ontsteken. Syrië als lekenstaat in een Arabisch land is al goed op weg om in werkelijkheid Christus Koningschap te erkennen. De evangelist Mattheüs had het al gezien: “De faam van Jezus ging uit over geheel Syrië” (Mt. 4; 24).
Nog wat positief nieuws
Merian Yahya Ibrahim uit Soedan is veroordeeld wegens godslastering. Ze werd opgesloten totdat ze zou worden opgehangen. Ze is schuldig aan godeslastgering omdat ze als christen gehuwd is met een christen en als christelijk gezin leeft. In de gevangenis is ze bevallen van haar tweede kindje, een meisje, Maya genaamd. Daarvoor vonden de bewakers het niet nodig haar van haar boeien te ontdoen. Omwille van haar baby kan ze nu echter de eerste twee jaar niet naar de galg geleid worden. De vertegenwoordiger van het ministerie, Abdullahi Alzareg heef trouwens nog eens uitdrukkelijk verklaard dat Soedan de godsdienstvrijheid garandeert en de bescherming van de vrouw. Hoe het mogelijk is dat die man zo kan spreken?at het westen doet tegenover Syrië. Wel, hij doet niets anders dan wat het westen doet tegenover Syrië. De verwoesters van het land noemen zich “de vrienden van Syrië” en de moorodenaars heten “vrijheidstrijders”. Het zijn springlevende oprispingen uit een heidense oertijd. Maar goed, mede dank zij enig buitenlands protest, is deze christen vrouw voorlopig vrij. De galg blijft evenwel op haar wachten. Feministen en voorvechters van mensenrechten, waar wachten jullie op om voor Merian en Maya uw wereldwijd protest te laten weerklinken? Aandacht wekken door iets speciaals aan of uit te trekken is helemaal niet nodig. Een sterke motivatie is de beste outfit.
In Egypte is maarschalk Sissi op 29 mei tot president verkozenmet 93 % van de stemmen. Neen, we doen niet mee met de westerse oorlogspropaganda die er naar streeft om door chaos ook dit land in handen te krijgen. Wij staan helemaal achter de mening van mgr Abdel Zaki, apostolisch vicaris van Alexandrie en hoofd van de katholieke kerk in Egypte. Morsi was inderdaad gekozen (hoe nipt ook), maar het volk heeft vlug begrepen dat hij het land met zijn moslimbroeders (en de steun van het buitenland) naar de chaos leidde. Sissi, als baas van het leger, heeft niet op eigen initiatief ingegrepen. Onder druk van het volk heeft hij het land van de burgeroorlog gered. Hij wilde aanvankelijk zelf geen politiek ambt bekleden maar het volk bechermen. Nu is hij gelukkig toch president. Sissi, zo zegt mgr Zaki, is een goed man en geeft grote hoop voor alle Egyptenaren, moslims zowel als christenen. Zo is er ook voor de christenen veiligheid en toekomst. Laten we vurig bidden voor het Egyptische volk, het land van de heilige Antonius, de vader van het monnikenwezen en van de koptische christenen.
Generaal Wojciech Jaruzelski was Pools staatshoofd, atheist, rabbiate bestrijder van de katholieke Kerk en van de vrije vakbond Solidarnosc, de man van de ijzeren discipline. Ondanks het sterke verzet van Leonid Brejnev en de toenmalige Sovjetunie kon hij niet verhinderen dat de Poolse paus Johannes Paulus II op bezoek kwam en ongezouten zijn mening zei. De uitgesproken katholiek, Lech Waleza en de vrije vakbond werden razend populair. Generaal Jaruzelski riep in 1981 de staat van beleg uit maar het katholieke Polen ontwaakte nu voor goed. De sovjettanks dreigden Polen binnen te vallen, zoals in Budapest en in Praag, maar onverwijld liet Johannes Paulus II de vechtjassen weten dat hij in Polen zou staan, zodra de eerste sovjettank over de grens rolt. De almacht van het sovjetblok werd gebroken en het katholieke Polen bloeide open. Generaal Jaruzelski milderde zijn harde houding. Hij kwam ook bij Johannes Paulus II in Rome op de koffie. Nu is hij op 91-jarige leeftijd overleden, als christen, gesterkt door het sacrament van de ziekenzalving. Waarom zou een dergelijke ommekeer niet mogelijk zijn voor menig westers of arabisch staatshoofd dat nu nog een rabbiate bestrijder is van het christelijk geloof en van de echte waardigheid van de mens? Heer Jezus, raak hun hart en vooral ook het onze, opdat wij vrijmoedig zouden blijven getuigen voor het aanschijn van de machtigste wereldheersers.
P. Daniel
08-06-2014 om 08:52
geschreven door Gust Adriaensen
07-06-2014
Wenkt de politieke hypocrisie?
Nu een nationalistische en christendemocratische Vlaamse formatie in de steigers wordt gezet, zal het een boeiende en verhelderende oefening zijn nauwkeurig op te volgen, hoe deze politieke partijen zullen omspringen met hun verkondigde sociaaleconomische opvattingen.
Het is onderhand wel bekend: de erg liberale en harde visie van N-VA op economie en sociale zekerheid is objectief gewoonweg niet compatibel met de opvattingen van CD&V, zeker niet met de ACW-vleugel binnen die partij.
Eerder was in de kranten te lezen, dat er van de 27 CD&V'ers in het Vlaamse parlement, er 15 tot de ACW-stal gerekend worden. Hier volgt, om het geheugen op te frissen, het lijstje: Kathleen Helsen, Caroline Bastiaens, Dirk De Kort, Jo Vandeurzen, Sonja Claes, Vera Jans, Michel Dooms, Katrien Partyka, Bianca De Baets, Joke Schauvlieghe, Cindy Fransen, Valerie Taeldeman, Hilde Crevits, Johan Verstreken, Griet Coppé.
Dat numerieke ACW-gewicht wordt nu ook wel vertaald in de samenstelling van het onderhandelingsgroepje van CD&V. Drie van de vier onderhandelaars, zijn ACW'ers: Schauvlieghe, Crevits en Van Deurzen.
Om hun eigen geloofwaardigheid en die van de partij en van het ACW, te bestendigen, zullen zij ervoor moeten zorgen dat in het bijzonder de sociaaleconomische opvattingen en standpunten van het ACW, voldoende gewicht krijgen in de onderhandelingen van CD&V voor het vormen van de nieuwe Vlaamse regering.
Want hoe dan ook, de opvattingen van de zgn. 'linkervleugel' (de ACW'ers) van CD&V, sluiten veel nauwer aan bij S-PA en Groen, om PVDA+ nog niet te vermelden. Met recht en reden vraagt Van Besien van Groen, zich dan ook nu al af, wat de ACW'ers eigenlijk nog te zoeken hebben bij een partij die duidelijk kiest voor een centrum-rechtse machtsuitoefening.
Het zal dus opletten geblazen worden voor de parlementaire ACW'ers! Verkoop je ziel en je opvattingen niet lichtzinnig aan partijen die tot voor kort het ACW wilden vernietigen, die de vakbonden haten en willen kortwieken, die het middenveld willen uitschakelen.
Het zal dansen op een dunne koord worden. De scheidingslijn tussen te prijzen geloofwaardigheid en te verachten hypocriet opportunisme zal zeer, zeer dun zijn.
Wat zal een erg concrete lakmoesproef zijn die onverbiddelijk de politieke hypocrisie in beide partijen (maar ook in het ACW) zal blootleggen: horen we nog iets van de op destructie gerichte aanvallen op het ACW vanwege N-VA en zijn parlementslid Dedecker én van de gerechtelijke reacties daarop vanwege het ACW en Develtere?
07-06-2014 om 09:49
geschreven door Gust Adriaensen
06-06-2014
'De oorspronkelijke gestalte van de Kerk naar boven halen'
In zijn Pinksterboodschap schrijft Johan Bonny, bisschop van Antwerpen, o.a. het volgende:
'Dit is het werk van de Heilige Geest: steeds opnieuw de oorspronkelijke gestalte van de Kerk naar boven halen. Zo had Jezus het beloofd aan zijn leerlingen, kort voor zijn afscheid: „de Helper, de heilige Geest, die de Vader in mijn Naam zal zenden, Hij zal u alles leren en u alles in herinnering brengen wat Ik u gezegd heb” (Joh 14,26). Het geheugen van de Kerk en van de christenen is kort, vooral wanneer het gaat om de kern van het Evangelie en het getuigenis van Jezus. De Heilige Geest heeft er geen gemakkelijke klus aan gehad om telkens weer aan de Kerk het woord en het voorbeeld van Jezus in herinnering te brengen. Je moet wel de Heilige Geest zijn om dat niet moe te worden!
Om ‘beschikbaarheid voor de Geest’ bidden wij in deze Pinkstertijd. We vragen dat de Heilige Geest onze kerkgemeenschap mag vernieuwen, haar dichter bij de tijd mag brengen, haar oorspronkelijke gestalte weer naar boven mag halen. We bidden voor al wie een verantwoordelijkheid dragen in de kerkgemeenschap: dat ze zich als herders zelf laten leiden door de Heilige Geest. En vooral: we danken de Heilige Geest dat Hij het nog niet heeft opgegeven met onze kerkgemeenschap, ondanks ons korte geheugen. Hierom misschien is de Heilige Geest zo licht als adem en als vuur: om met ons door één deur te kunnen!'
06-06-2014 om 10:17
geschreven door Gust Adriaensen
05-06-2014
Varkens genoeg in Vlaanderen
Vlaanderen telt evenveel varkens als inwoners. De provincie West-Vlaanderen telt drie varkens per inwoner.
05-06-2014 om 20:42
geschreven door Gust Adriaensen
04-06-2014
Vormingsdag religieus patrimonium
Op 3 juni organiseerde IOK een zeer druk bijgewoonde vormingsdag over het religieus patrimonium, in het bijzonder de kerkgebouwen. De studiedag had plaats in Aula De Heyduin, de voormalige kapel van Heidehuizen in Mol.
Ward Kennes, burgemeester van Kasterlee handelde over het eredienstendecreet en Jan Jaspers, directeur Centrum voor Religieuze Kunst en Cultuur, over parochiekerkenplannen en het onroerend erfgoeddecreet. Wim Selderslaghs, vicaris van het bisdom Antwerpen, schetste de situatie en de evoluties van de parochies in de regio.
Nadien kwamen enkele sprekers aan de beurt die een beeld ophingen van initiatieven en beslissingen omtrent de toekomst van een aantal kerken in de Westhoek, de stad Gent en de Limburgse gemeente Kortessem.
Belangrijke ideeën bij de aanpak in Kortessem, waren de volgende:
-Kerkgebouwen zijn veel meer dan alleen maar gebouwen. Zij zijn 'actoren' in een breed sociaal-economisch netwerk.
-In plaats van de kerken te beschouwen als een 'probleem', kunnen ze echte hefbomen zijn voor een dorp of een wijk en kunnen ze een gewichtige en inspirerende rol blijven spelen in het religieuze, sociale en culturele leven van de lokale gemeenschap.
Tijdens de vragenronde werd gewezen op de groeiende kloof tussen de administratieve, juridische en technische eisen aan de kerkbesturen vanwege de Vlaamse overheid enerzijds en anderzijds de beperkte mogelijkheden van de kerkfabrieken die uit vrijwilligers bestaan. Er werd gepleit voor meer professionele ondersteuning van de kerkbesturen vanwege de overheid. De IOK zou voor onze streek daarin een belangrijke rol op zich kunnen nemen.
04-06-2014 om 08:18
geschreven door Gust Adriaensen
03-06-2014
twitter@pontifex
Paus Franciscus:
'Dank aan alle leraars: opvoeden is een belangrijke missie, die jonge mensen leidt naar wat goed, mooi en waar is.'
03-06-2014 om 21:18
geschreven door Gust Adriaensen
Antwerpse korpschef toch op de hoogte
Na een eerdere uitspraak van de korpschef van de Antwerpse politie dat hij van toeten of blazen wist wat de klachten over racisme in zijn korps betreft, de bekentenis achteraf dat er toch wel een klacht geweest was, blijkt nu, volgens onderzoek van De Standaard, dat er zelfs recent een aantal klachten ingediend zijn.
Tja, een en ander is niet van aard om de geloofwaardigheid van de Antwerpse politieleiding te verhogen. En dan stelt zich ook onvermijdelijk de logische vraag -die merkwaardig genoeg door de media angstvallig uit de weg wordt gegaan-: 'Wist de topbaas van de politie, de burgemeester, van die klachten?
Het is uiterst onwaarschijnlijk dat een burgemeester niet op de hoogte zou zijn van dergelijke ernstige problemen in zijn politiekorps. Als de Antwerpse burgemeester van toeten of blazen wist, dan loopt er iets fundamenteels mis met de communicatie tussen politiehoofd en korpschef.
Wellicht heeft De Wever het dan toch te druk met zijn vijfvoudige job: federale informateur, Vlaamse informateur, parlementslid, partijvoorzitter en burgemeester-politiehoofd van de grootste stad van Vlaanderen. Oef!
03-06-2014 om 07:16
geschreven door Gust Adriaensen
02-06-2014
Burgemeester De Wever reageert verkeerd op racisme politie
De Antwerpse burgemeester De Wever zegt in een reactie op de getuigenissen over racisme in zijn politiekorps, dat 'de geviseerde agenten naar buiten moeten komen'. Daarmee stelt hij zich op de lijn die korpschef Muyters al had getrokken.
Volgens hoofdcommissaris op rust, Hugo Stabel, reageert Muyters verkeerd. Wat Stabel evenwel over Muyters schrijft, geldt ook perfect voor De Wever.
Deze beide heren schermen ermee dat ze officieel niet op de hoogte zouden zijn en dat de slachtoffers maar een officiële klacht moeten indienen.
Op die manier verplaatsen de twee topmensen van de Antwerpse politie, burgemeester en korpschef, de verantwoordelijkheid naar het voetvolk: eenvoudige agenten. Die beseffen heel goed wat hen te wachten staat als zij met hun klachten 'naar buiten komen'.
Het zijn vanwege De Wever en Muyters ondermaatse en onwaardige reacties. Zij dragen de verantwoordelijkheid om aan het racisme in het Antwerpse politiekorps, paal en perk te stellen. Zij moeten door harde maatregelen het bestaande racisme de kop indrukken en door efficiënte preventieplannen het in de toekomst onmogelijk maken.
02-06-2014 om 08:00
geschreven door Gust Adriaensen
01-06-2014
'Het enige signaal van de kiezers is hun stem'
Marc Reynebeau:
'De stem van wie koos voor een verliezende partij, is niet minder legitiem dan die van wie koos voor een partij die totj de winnaars bleek te behoren.'
'Voorkeuren voor een bepaalde coalitie, zijn subjectief en ideologisch en moeten niet veinzen dat ze op een objectieve democratische noodzaak steunen.'
'Voor de democratie volstaan de cijfers wel degelijk: een regering, hoe ze ook is samengesteld, die kan rekenen op de helft plus één van de stemmen in het parlement, is een perfect legitieme regering, die het enige signaal van de kiezers, hun stem, ten volle respecteert.'
01-06-2014 om 06:44
geschreven door Gust Adriaensen
31-05-2014
Pakt de Antwerpse burgemeester het racisme bij de politie aan?
'Racisme in het Antwerpse politiekorps - Allochtone agenten getuigen', bloklettert De Standaard. En dan volgt een stuitend relaas over uitingen van soms extreem racisme van 'witte' politiemensen ten aanzien van allochtone collega's.
Dat het racisme in het Antwerpse korps erger is dan in de andere korpsen van het land en er de laatste tijd zeker niet op verbeterd is, is al langer bekend. Maar nu hoor je erover uit de mond van mensen die er dagelijks mee geconfronteerd worden.
Het laatste zinnetje van het krantenartikel luidt als volgt: 'Korpschef Serge Muyters wenste vrijdag niet te reageren'.
Spontaan komt dan toch de gedachte op: Waarom contacteert de krant ook niet de burgemeester, het hoofd van de politie?
Die liet zich het voorbije anderhalve jaar geregeld opmerken en gelden als baas van de Antwerpse politie? Bijvoorbeeld om onschuldige betogers tegen multinationals te laten oppakken.
Maar ja, de strijd tegen het racisme in zijn eigen politiekorps behoort klaarblijkelijk niet tot het prioriteitenlijstje. Het uitroeien van dat racisme zou pas echt een verandering zijn!
31-05-2014 om 09:23
geschreven door Gust Adriaensen
