Zaterdag 12 vrijdag 18 januari 2012
Omdat abouna Georges, de byzantijnse priester uit Qâra ook deze dagen niet één keer kon komen wegens de onveiligheid, (wat we wel gehoopt hadden) heb ik gisteren met de gemeenschap uiteindelijk de ritus van de zegening van het water gedaan. Op de middag vierden we de eucharistie en daarna volgden de lange gebeden en lezingen met een processie doorheen heel het huis (behalve de toren), waarbij iedere kamer werd gezegend onder het zingen van liederen afgewisseld met gebeden. Dit hoort eigenlijk bij het feest van Epifanie.
Het mysterie van de menswording in het Oosten wordt wellicht dieper en ruimer doordacht en beleefd dan in het Westen. Voor ons gaat het nagenoeg uitsluitend om de kribbe en het tedere gebeuren van de geboorte van een Kindje. Het is zowat het enige feest dat gelukkig - nog enige invloed heeft op het openbare leven. Onze dorpspleinen die heel het jaar overvol zijn, hebben met kerstmis hier en daar nog een plaats vrij voor een kerststal en het lawaai van toeterende autos wordt voor één keer nog overstemd door mooie kerstliederen. Het is een teken dat er diep in het hart van ieder mens toch een hunker is naar echte vrede.
In het Oosten gaat het echter om de vele verschijningen van God in deze wereld. In de antifoon op de lofzang van Maria in de Latijnse vespers van Epifanie of de Openbaring is daar nog iets van overgebleven: de wijzen die door de ster naar Bethlehem geleid worden, Jezus die op de bruiloft van Cana water in wijn verandert en Jezus die gedoopt wordt in de Jordaan. Hierbij wordt ook onze deelname aan Jezus leven door ons doopsel gevierd.
Vandaag is het de grote opruim van het kerstgerief met kerstallen en versieringen terwijl we nu eigenlijk de traditionele kerstsfeer beleven: - 6 graden en een pak sneeuw. Dit betekent ook dat de leidingen bevroren zijn die het water van de zonne-energie naar de douchen moeten brengen. En voor een ijskoude douche lopen zelfs onze sterkste ijsberen nog niet warm. Bovendien is er hierna in de toren helemaal geen water meer dat uit de kranen komt, ook geen koud water. Even wachten of elders water zoeken. Maar ook nu gaan onze gedachten en gebeden naar de massas vluchtelingen in Syrië en er buiten, die veel erger onder de koude lijden, de meest elementaire beschutting moeten missen en niet eens de kans meer krijgen om, zoals wij, te leven van het werk van onze handen.
Zondag is een geweldige uitvinding, die hier echt als een vrije dag wordt beleefd. Op de middag is er een feestelijke eucharistie. Omdat de byzantijnse priester uit Qara die enkele kilometer nog steeds niet in veiligheid kan afleggen zorg ik voor de zondagseucharistie volgens de Latijnse ritus maar wel in byzantijnse kleding (goudgele met vele versieringen en goud, schitterend) en vele Arabische gezangen en gebeden. Ook houden we een processie voor de offergaven. De drie kleine meisjes, die hier opgevangen zijn, hebben hun mooiste engelenkleedjes aan, omdat ze ook enkele liedjes zingen en zij mogen bij de processie het processiekruis en de twee cherubijnen dragen.
Na de eucharistie wordt nog wat aan het eten gewerkt en als het klaar is zoeken we een gezellige plek voor het middagmaal. In de zomer is dat meestal in de schaduw in de tuin, in de winter, zolang het kan zoals nu , in het atrium. Dan volgt een flinke rusttijd en in de late namiddag of de vroege avond kijken we meestal samen naar een religieuze, leerrijke, stichtende of komische film. Door de jaren heen hebben vele mensen ons goede dvds gegeven (altijd nog welkom natuurlijk) om van te genieten. En deze avond hebben we genoten van de oude dvd Les cloches de Ste Marie (een jonge aalmoezenier Bing Crosby in een school, bestuurd door een zuster directrice Ingmar Bergman omring door een hele groep zusters en alle grappige spanningen ermee verbonden).
Er zijn natuurlijk vele mensen die s zondags noodgedwongen moeten werken, maar over het algemeen zou een grondig herstel van de zondag voor velen een weldaad zijn. Goede inspiratie hiervoor is te vinden in de prachtige apostolische brief van Johannes Paulus II over de Dies Domini, de Dag van de Heer (31 mei 1998). Hij legt nauwkeurig uit dat de Zondag is: 1. De dag van de Heer (om God te danken voor de schepping en de verlossing), 2. De Dag van Christus (die ons door zijn sterven en verrijzen de herschepping, verlossing en uitstorting van de Geest gaf), 3. De dag van de Kerk (de familiale geloofsgemeenschap in lofzang verzameld rond de eucharistie), 4. De dag van de mens (die tijd neemt voor de rijkdom van het leven en de geestelijke waarden van gebed, bezinning, liefdedienst, vreugdevol samenzijn) en 5. De dag der dagen of de Heer der dagen (met het beleven van het ritme van de zondag, het wekelijks paasfeest, valt heel het leven in zijn juiste plooi).
Maandag begint heel de gemeenschap weer aan de amandelen. Er zijn nog flink wat zakken te doen. En de kamer die uitgebrand is, de enige die echt verwarmd was, moet grondig gepoetst en hersteld worden. Bovendien hebben we plots een aanvraag gekregen van een winkel in Libanon die een hoekje wil vrij houden om onze producten (kruiden, zalven, snoeperijen
) te verkopen. Er is voorlopig nog werk genoeg.
Dinsdag hebben we plots nagenoeg gans de dag stroomonderbreking gehad. Wel hadden we overdag flinke zon, zodat we toch even ons wasgoed konden laten drogen. Ons wasmachine is nog altijd kapot maar ondertussen hebben de jongens een ander gevonden dat ze wel gerepareerd hebben. Het wekt, al is het wat primitief.
Op diplomatiek vlak is er een erg positieve ontwikkeling. Vorige vrijdag is er een bescheiden ontmoeting geweest tussen Washington, Moskou en L. Brahimi. De Russische woordvoerder van buitenlandse zaken Alexander Loukachevitch kon meedelen dat Rusland consequent vasthoudt aan de principes: alleen de Syriërs mogen over hun lot beslissen en wel zonder enige voorafgaande voorwaarde van buiten af, op basis van het communiqué van Genève (30 juni 2012). Verder is er ook een ontmoeting geweest tussen Egypte en Iran , waarbij Egypte opgeschoven is naar de politieke oplossing, door Iran voorgesteld. De zoon van koning Abdallah van Saoedi-Arabië, prins-opvolger Abdel Aziz heeft vervolgens in Jordanië een discrete ontmoeting gehad met Syrische officieren en beloofd de hulp aan terroristen drastisch te verminderen. Hij heeft zich daarmee gedistantieerd van de emir van Qatar. Amerika begint ondertussen meer schrik te krijgen van salafisten en jihadisten verbonden met Al Qaeda dan van Iran, waardoor de ontwrichting van Syrië diplomatiek minder belang krijgt. Denken we aan de oude volkswijsheid: wie wind zaait zal storm oogsten. De grens met Turkije schijnt gesloten te zijn om de stroom van terroristen af te sluiten. Ik begrijp wel niet goed hoe ze een grens van nagenoeg 800 km kunnen afsluiten, maar daar moeten wij gelukkig niet voor zorgen. En hoe de wijzen uit het Oosten, die Jezus in Bethlehem kwamen aanbidden en Hem hun gaven brachten, nu terug thuis moeten geraken weet ik ook niet, maar die zullen wel een omweg vinden.
Op diplomatiek vlak is alles klaar om spoedig tot vrede te komen in Syrië. De rust op het terrein is er echter nog lang niet. Turkije, Qatar en Frankrijk kunnen dan wel diplomatiek geïsoleerd geraken, zij blijven openlijk terroristen steunen (ongetwijfeld ook met de geheime steun van Amerika en anderen). Zij gaan verder met te proberen alsnog het land te ontwrichten en in te delen in etnische groepen, waarbij de christenen helemaal moeten verdwijnen. Ook in onze eigen omgeving is het gevaarlijker en onrustiger dan ooit. Woensdag is het een dag geweest van kidnappings, aanslagen en moorden. Allemaal hier in de buurt. Dinsdag en woensdag hebben we nagenoeg heel de dag én de nacht stroomonderbreking gehad, op enkele luttele uren na. Er is die twee dagen hard gewerkt, tegelijk aan de amandelen en aan het verwijderen van het roet van de balken van de uitgebrande kamer. De fraters aan het werk in die uitgebrande kamer zaten zelf helemaal onder het roet en bleven buiten eten om daarna nog een tijd door te werken en dan hopelijk een warme douche te nemen. Het weer is ondertussen iets minder koud geworden.
Woensdagavond hebben we ons eenvoudig avondmaal genomen in een zaal boven, waar overdag in groep aan de amandelen wordt gewerkt en waar een houtkacheltje geïnstalleerd is. Erg gezellig avondmaal bij kaarslicht en bij enige warmte. Bovendien was er weer iemand jarig en dus verscheen er een taart met kaarsjes, waarvoor we deze keer dus de lichten niet hoefden te doven omdat er helemaal geen karhabah of elektriciteit was.
Donderdagavond celebreren we de eucharistie op voorspraak van de hl. Antonius, de grote, de vader van het monnikendom. s Avonds besluiten de fraters om nu toch maar eerst de toren de gaan zegenen, wat nog altijd niet gebeurd is. Met kruis en wijwater trekken we zingend en biddend van onder naar boven en terug: Hoe blij was ik toen men mij riep, wij trekken naar Gods huis
(psalm 122). We zijn juist binnen ofwe worden opgeschrikt door ontploffingen. Rond het klooster is er een bombardement van het leger bezig. En het is wel heel dichtbij. We doen rustig heel onze toer langs alle kamers, met begin en einde in de kapel. We wachten nog even en we horen ondertussen geen ontploffingen of schoten meer. Vlug terug naar de refter, langs de kortste weg over de koer. Iedereen is klaar voor het uur O. Ik haal het Allerheiligste Sacrament uit de kerk en breng het in veiligheid. Dan gaan we rustig in de refter in de zetels zitten. Ter ere van de hl Antonius en zijn naamgenoot onder ons, hebben de zusters weer een verjaardagstaart voorzien. Er wordt gezongen en gesnoept. Ondertussen is Faycal, onze engelbewaarder, alawiet er bij gekomen en heeft het jonge soennitisch gezin van de boerderij gehaald. Zij zullen met hun 4 kleine kinderen bij ons in een veilige kamer deze nacht doorbrengen. De boerderij bevindt zich immers aan de andere kant van het terrein, tegen de omheiningsmuur, dus vlak bij de bombardementen. De taart is meer dan groot genoeg, zoals altijd, zodat iedereen een flink stuk krijgt. We hebben geleerd in nood, alle noodzakelijke voorbereidingen te treffen en dan gewoon verder te doen alsof er niets aan de hand is. En iedereen is er gerust in. Dan kijken we naar het tv-nieuws en dat is minder geruststellend. Aanslagen alom, zoals jullie zeker ook te zien krijgen, al zal het met een andere uitleg zijn, zoals de tachtig doden in de universiteit van Aleppo tijdens de examens met nog zoveel meer gewonden.
Wat jullie wellicht niet te zien krijgen is wat volgt. Grote menigte vrijwilligers die naar de hospitalen stromen om bloed te geven, avondwaken alom met mensen van alle gezindten en standen die een brandende kaars in de hand hebben, getuigenissen van jongeren en ouderen, mannen en vrouwen met Syrische vlaggen en fotos van de president die allemaal eenzelfde getuigenis geven: Het Syrische volk is één en wij zullen een volk blijven dat in eenheid verder leeft. Soms is er een felle uitval naar het westen en de golfstaten: Welke vrede willen jullie ons geven? Jullie vermoorden onze kinderen! Mochten ook onze politici deze boodschap horen en verstaan! En in Moskou dwarrelt de sneeuw neer op een menigte mensen die bloemen neerleggen voor de slachtoffers in Syrië. Neen, in Syrië is er geen burgeroorlog onder het volk bezig waar het westen zo graag zou komen helpen om dan de macht te grijpen. Het Syrische volk vecht tegen een laffe buitenlandse samenzwering en zal deze ook overwinnen, zij het na vele doden en verwoestingen.
Wat mij altijd opnieuw treft is het volgende verschil. De jihadisten en terroristen die gevangen genomen zijn hebben nagenoeg allen hetzelfde zwart uiterlijk met grotendeels bedekt gelaat. Ze hebben geen gezicht en geen naam. De Syriërs die vol getuigen van hun wil om als één familie te blijven leven, spreken met een open blik. Het doet me denken aan de farao in de tijd van Mozes toen hij bevolen had alle Hebreeuwse jongetjes te doden. Hij heeft geen naam. De twee vroedvrouwen die moedig zijn bevel naast zich neerlegden hebben wel een naam: Sifra en Poea. Zij zijn de voorloopsters van de echte feministische beweging, vrouwen die het leven koesteren en verdedigen.
20-01-2013 om 14:56
geschreven door Gust Adriaensen
|