Zaterdag 12 vrijdag 18 januari 2012
Omdat abouna Georges, de byzantijnse priester uit Qâra ook deze dagen
niet één keer kon komen wegens de onveiligheid, (wat we wel gehoopt
hadden) heb ik gisteren met de gemeenschap uiteindelijk de ritus van
de zegening van het water gedaan. Op de middag vierden we de
eucharistie en daarna volgden de lange gebeden en lezingen met een
processie doorheen heel het huis (behalve de toren), waarbij iedere
kamer werd gezegend onder het zingen van liederen afgewisseld met
gebeden. Dit hoort eigenlijk bij het feest van Epifanie.
Het mysterie
van de menswording in het Oosten wordt wellicht dieper en ruimer
doordacht en beleefd dan in het Westen. Voor ons gaat het nagenoeg
uitsluitend om de kribbe en het tedere gebeuren van de geboorte van
een Kindje. Het is zowat het enige feest dat gelukkig - nog enige
invloed heeft op het openbare leven. Onze dorpspleinen die heel het
jaar overvol zijn, hebben met kerstmis hier en daar nog een plaats
vrij voor een kerststal en het lawaai van toeterende autos wordt voor
één keer nog overstemd door mooie kerstliederen. Het is een teken dat
er diep in het hart van ieder mens toch een hunker is naar echte
vrede.
In het Oosten gaat het echter om de vele verschijningen van
God in deze wereld. In de antifoon op de lofzang van Maria in de
Latijnse vespers van Epifanie of de Openbaring is daar nog iets van
overgebleven: de wijzen die door de ster naar Bethlehem geleid worden,
Jezus die op de bruiloft van Cana water in wijn verandert en Jezus
die gedoopt wordt in de Jordaan. Hierbij wordt ook onze deelname aan
Jezus leven door ons doopsel gevierd.
Vandaag is het de grote opruim van het kerstgerief met kerstallen en
versieringen terwijl we nu eigenlijk de traditionele kerstsfeer
beleven: - 6 graden en een pak sneeuw. Dit betekent ook dat de
leidingen bevroren zijn die het water van de zonne-energie naar de
douchen moeten brengen. En voor een ijskoude douche lopen zelfs onze
sterkste ijsberen nog niet warm. Bovendien is er hierna in de toren
helemaal geen water meer dat uit de kranen komt, ook geen koud water.
Even wachten of elders water zoeken. Maar ook nu gaan onze gedachten
en gebeden naar de massas vluchtelingen in Syrië en er buiten, die
veel erger onder de koude lijden, de meest elementaire beschutting
moeten missen en niet eens de kans meer krijgen om, zoals wij, te
leven van het werk van onze handen.
Zondag is een geweldige uitvinding, die hier echt als een vrije dag
wordt beleefd. Op de middag is er een feestelijke eucharistie. Omdat
de byzantijnse priester uit Qara die enkele kilometer nog steeds niet
in veiligheid kan afleggen zorg ik voor de zondagseucharistie volgens
de Latijnse ritus maar wel in byzantijnse kleding (goudgele met vele
versieringen en goud, schitterend) en vele Arabische gezangen en
gebeden. Ook houden we een processie voor de offergaven. De drie
kleine meisjes, die hier opgevangen zijn, hebben hun mooiste
engelenkleedjes aan, omdat ze ook enkele liedjes zingen en zij mogen
bij de processie het processiekruis en de twee cherubijnen dragen.
Na
de eucharistie wordt nog wat aan het eten gewerkt en als het klaar is
zoeken we een gezellige plek voor het middagmaal. In de zomer is dat
meestal in de schaduw in de tuin, in de winter, zolang het kan zoals
nu , in het atrium. Dan volgt een flinke rusttijd en in de late
namiddag of de vroege avond kijken we meestal samen naar een
religieuze, leerrijke, stichtende of komische film. Door de jaren heen
hebben vele mensen ons goede dvds gegeven (altijd nog welkom
natuurlijk) om van te genieten. En deze avond hebben we genoten van
de oude dvd Les cloches de Ste Marie (een jonge aalmoezenier Bing
Crosby in een school, bestuurd door een zuster directrice Ingmar
Bergman omring door een hele groep zusters en alle grappige
spanningen ermee verbonden).
Er zijn natuurlijk vele mensen die s
zondags noodgedwongen moeten werken, maar over het algemeen zou een
grondig herstel van de zondag voor velen een weldaad zijn. Goede
inspiratie hiervoor is te vinden in de prachtige apostolische brief
van Johannes Paulus II over de Dies Domini, de Dag van de Heer (31
mei 1998). Hij legt nauwkeurig uit dat de Zondag is: 1. De dag van de
Heer (om God te danken voor de schepping en de verlossing), 2. De Dag
van Christus (die ons door zijn sterven en verrijzen de herschepping,
verlossing en uitstorting van de Geest gaf), 3. De dag van de Kerk (de
familiale geloofsgemeenschap in lofzang verzameld rond de
eucharistie), 4. De dag van de mens (die tijd neemt voor de rijkdom
van het leven en de geestelijke waarden van gebed, bezinning,
liefdedienst, vreugdevol samenzijn) en 5. De dag der dagen of de Heer
der dagen (met het beleven van het ritme van de zondag, het wekelijks
paasfeest, valt heel het leven in zijn juiste plooi).
Maandag begint heel de gemeenschap weer aan de amandelen. Er zijn
nog flink wat zakken te doen. En de kamer die uitgebrand is, de enige
die echt verwarmd was, moet grondig gepoetst en hersteld worden.
Bovendien hebben we plots een aanvraag gekregen van een winkel in
Libanon die een hoekje wil vrij houden om onze producten (kruiden,
zalven, snoeperijen
) te verkopen. Er is voorlopig nog werk genoeg.
Dinsdag hebben we plots nagenoeg gans de dag stroomonderbreking gehad.
Wel hadden we overdag flinke zon, zodat we toch even ons wasgoed
konden laten drogen. Ons wasmachine is nog altijd kapot maar
ondertussen hebben de jongens een ander gevonden dat ze wel
gerepareerd hebben. Het wekt, al is het wat primitief.
Op diplomatiek vlak is er een erg positieve ontwikkeling. Vorige
vrijdag is er een bescheiden ontmoeting geweest tussen Washington,
Moskou en L. Brahimi. De Russische woordvoerder van buitenlandse zaken
Alexander Loukachevitch kon meedelen dat Rusland consequent vasthoudt
aan de principes: alleen de Syriërs mogen over hun lot beslissen en
wel zonder enige voorafgaande voorwaarde van buiten af, op basis van
het communiqué van Genève (30 juni 2012). Verder is er ook een
ontmoeting geweest tussen Egypte en Iran , waarbij Egypte opgeschoven
is naar de politieke oplossing, door Iran voorgesteld. De zoon van
koning Abdallah van Saoedi-Arabië, prins-opvolger Abdel Aziz heeft
vervolgens in Jordanië een discrete ontmoeting gehad met Syrische
officieren en beloofd de hulp aan terroristen drastisch te
verminderen. Hij heeft zich daarmee gedistantieerd van de emir van
Qatar. Amerika begint ondertussen meer schrik te krijgen van
salafisten en jihadisten verbonden met Al Qaeda dan van Iran, waardoor
de ontwrichting van Syrië diplomatiek minder belang krijgt. Denken we
aan de oude volkswijsheid: wie wind zaait zal storm oogsten. De grens
met Turkije schijnt gesloten te zijn om de stroom van terroristen af
te sluiten. Ik begrijp wel niet goed hoe ze een grens van nagenoeg 800
km kunnen afsluiten, maar daar moeten wij gelukkig niet voor zorgen.
En hoe de wijzen uit het Oosten, die Jezus in Bethlehem kwamen
aanbidden en Hem hun gaven brachten, nu terug thuis moeten geraken
weet ik ook niet, maar die zullen wel een omweg vinden.
Op diplomatiek vlak is alles klaar om spoedig tot vrede te komen in
Syrië. De rust op het terrein is er echter nog lang niet. Turkije,
Qatar en Frankrijk kunnen dan wel diplomatiek geïsoleerd geraken, zij
blijven openlijk terroristen steunen (ongetwijfeld ook met de geheime
steun van Amerika en anderen). Zij gaan verder met te proberen alsnog
het land te ontwrichten en in te delen in etnische groepen, waarbij de
christenen helemaal moeten verdwijnen. Ook in onze eigen omgeving is
het gevaarlijker en onrustiger dan ooit. Woensdag is het een dag
geweest van kidnappings, aanslagen en moorden. Allemaal hier in de
buurt. Dinsdag en woensdag hebben we nagenoeg heel de dag én de nacht
stroomonderbreking gehad, op enkele luttele uren na. Er is die twee
dagen hard gewerkt, tegelijk aan de amandelen en aan het verwijderen
van het roet van de balken van de uitgebrande kamer. De fraters aan
het werk in die uitgebrande kamer zaten zelf helemaal onder het roet
en bleven buiten eten om daarna nog een tijd door te werken en dan
hopelijk een warme douche te nemen. Het weer is ondertussen iets
minder koud geworden.
Woensdagavond hebben we ons eenvoudig avondmaal
genomen in een zaal boven, waar overdag in groep aan de amandelen
wordt gewerkt en waar een houtkacheltje geïnstalleerd is. Erg gezellig
avondmaal bij kaarslicht en bij enige warmte. Bovendien was er weer
iemand jarig en dus verscheen er een taart met kaarsjes, waarvoor we
deze keer dus de lichten niet hoefden te doven omdat er helemaal geen
karhabah of elektriciteit was.
Donderdagavond celebreren we de eucharistie op voorspraak van de hl.
Antonius, de grote, de vader van het monnikendom. s Avonds besluiten
de fraters om nu toch maar eerst de toren de gaan zegenen, wat nog
altijd niet gebeurd is. Met kruis en wijwater trekken we zingend en
biddend van onder naar boven en terug: Hoe blij was ik toen men mij
riep, wij trekken naar Gods huis
(psalm 122). We zijn juist binnen
ofwe worden opgeschrikt door ontploffingen. Rond het klooster is er
een bombardement van het leger bezig. En het is wel heel dichtbij. We
doen rustig heel onze toer langs alle kamers, met begin en einde in de
kapel. We wachten nog even en we horen ondertussen geen ontploffingen
of schoten meer. Vlug terug naar de refter, langs de kortste weg over
de koer. Iedereen is klaar voor het uur O. Ik haal het Allerheiligste
Sacrament uit de kerk en breng het in veiligheid. Dan gaan we rustig
in de refter in de zetels zitten. Ter ere van de hl Antonius en zijn
naamgenoot onder ons, hebben de zusters weer een verjaardagstaart
voorzien. Er wordt gezongen en gesnoept. Ondertussen is Faycal, onze
engelbewaarder, alawiet er bij gekomen en heeft het jonge soennitisch
gezin van de boerderij gehaald. Zij zullen met hun 4 kleine kinderen
bij ons in een veilige kamer deze nacht doorbrengen. De boerderij
bevindt zich immers aan de andere kant van het terrein, tegen de
omheiningsmuur, dus vlak bij de bombardementen. De taart is meer dan
groot genoeg, zoals altijd, zodat iedereen een flink stuk krijgt. We
hebben geleerd in nood, alle noodzakelijke voorbereidingen te treffen
en dan gewoon verder te doen alsof er niets aan de hand is. En
iedereen is er gerust in. Dan kijken we naar het tv-nieuws en dat is
minder geruststellend. Aanslagen alom, zoals jullie zeker ook te zien
krijgen, al zal het met een andere uitleg zijn, zoals de tachtig doden
in de universiteit van Aleppo tijdens de examens met nog zoveel meer
gewonden.
Wat jullie wellicht niet te zien krijgen is wat volgt. Grote
menigte vrijwilligers die naar de hospitalen stromen om bloed te
geven, avondwaken alom met mensen van alle gezindten en standen die
een brandende kaars in de hand hebben, getuigenissen van jongeren en
ouderen, mannen en vrouwen met Syrische vlaggen en fotos van de
president die allemaal eenzelfde getuigenis geven: Het Syrische volk
is één en wij zullen een volk blijven dat in eenheid verder leeft.
Soms is er een felle uitval naar het westen en de golfstaten: Welke
vrede willen jullie ons geven? Jullie vermoorden onze kinderen!
Mochten ook onze politici deze boodschap horen en verstaan! En in
Moskou dwarrelt de sneeuw neer op een menigte mensen die bloemen
neerleggen voor de slachtoffers in Syrië. Neen, in Syrië is er geen
burgeroorlog onder het volk bezig waar het westen zo graag zou komen
helpen om dan de macht te grijpen. Het Syrische volk vecht tegen een
laffe buitenlandse samenzwering en zal deze ook overwinnen, zij het na
vele doden en verwoestingen.
Wat mij altijd opnieuw treft is het volgende verschil. De jihadisten
en terroristen die gevangen genomen zijn hebben nagenoeg allen
hetzelfde zwart uiterlijk met grotendeels bedekt gelaat. Ze hebben
geen gezicht en geen naam. De Syriërs die vol getuigen van hun wil om
als één familie te blijven leven, spreken met een open blik. Het doet
me denken aan de farao in de tijd van Mozes toen hij bevolen had alle
Hebreeuwse jongetjes te doden. Hij heeft geen naam. De twee
vroedvrouwen die moedig zijn bevel naast zich neerlegden hebben wel
een naam: Sifra en Poea. Zij zijn de voorloopsters van de echte
feministische beweging, vrouwen die het leven koesteren en verdedigen.
20-01-2013 om 14:56
geschreven door Gust Adriaensen
|
